ေရႊကေျပာေသာ ဗမာ

အမိျမန္မာျပည္မွ အေၾကာင္းအသီးသီးျဖင့္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကရေပမယ့္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားလဲေရာက္ေရာ ဘာသာမတူတာေတြေရာ၊ တိုင္းရင္းသား ညီအကိုေသြးခ်င္းေတြေရာ၊ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တစ္ခါမွ် မေတ႔ြျမင္ေသးေစကာမူ ဗမာစကားဟူေသာ ဘာသာစကား တစ္ခုတူညီစြာ ေျပာဆိုတတ္ၾကရံုနဲ႔ပင္ ငါတို႔လူမ်ိဳး၊ ငါတို႔စကားဆိုတဲ့ "ေရႊ"ဟူေသာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကေလးနဲ႔ပင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ရင္းႏွီးၾက၊ စကားေျပာဆိုၾကနဲ႔ ရင္ႏွီးကၽြမ္းဝင္လာၾကပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဆိုလဲ ဒူဘိုင္းကိုေရာက္ခါစကဆို အျမဲပဲၾကားၾကားေနရတာက ကုလားစကား၊ အဂၤလိပ္စကား ကိုယ္မိခင္ဘာသာစကားဆို ေနစဥ္ၾကားရဖို႔ ေနေနသာသာ ေဝလာေဝး။တခါတေလ ေရႊေရႊခ်င္း တမူးသာသူေတြက ဘူးယိုခ်င္ၾကေသးတာ။ယိုသာယိုၾကပါ ဒီစကားေတြတတ္မွလဲ ဒီေနရာေတြမွာ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ရမွာ မဟုတ္လား။ေရႊေရႊခ်င္းၾကေတာ့ ကိုယ္စကားကိုယ္ေျပာမွ အရသာရွိမွာေလ။ေနာက္ျပီး အလုပ္ထဲလဲ ဒီကုလားစကား၊ အဂၤလိပ္စကား၊ အေဆာင္မွာလဲ ဒီစကားေတြ၊ အျပင္သြားလဲ ဒီစကားေတြ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ဒီအသံေတြပဲ ၾကားေနရတာ။တခါတေလ ဗမာသူငယ္ခ်င္းေတြ အခန္းေတြ၊အေဆာင္ေတြ သြားလည္မွ ဗမာစကားေလး ေျပာၾကရတာဗ်ာ။ လ်ာအရသာရွိလိုက္တာ။ေရႊဆိုလ႔ို ဒီစကားဘယ္သူစထြင္လဲမသိဘူး။ထြင္သြားတဲ့ ေနာင္ေတာ္၊ အမေတာ္ေတြကို ေလးစားပါတယ္။

တခါကလဲ အလုပ္ထဲက ကုလားတစ္ေယာက္ သူက ဗမာေတြကို ခင္တယ္ဗ်။ သိတယ္မွတ္လား ေရႊေတြေလ မခိုဘူး၊ မကပ္ဘူး၊ မပ်င္းဘူး၊ အလုပ္ဆို ေသေသေၾကေၾက ျပီးေအာင္ေတာ့ လုပ္တယ္ဆိုေတာ့။ေနာက္ ဒီေကာင္က စကားအားၾကီးမ်ားျပီး ဘာအလုပ္မွ ေသခ်ာမလုပ္ခ်င္တဲ့ ငပ်င္းဗ်ာ့။အလုပ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ထက္ နဲနဲၾကီးတယ္ဗ်(အရင္ဆံုးေရာက္တဲ့ စီနီယာေလ)။ေရႊဆိုအေသၾကိဳက္တယ္ေလ ကၽြန္ေတာ္က အလုပ္ေတြလုပ္ေနရင္ ဒီေကာင္က ေလဖမ္းျပီး ေဝေလေလလုပ္တယ္၊ မန္ေနဂ်ာလာရင္ စာရြက္ေလးကိုင္ျပီး မေရာင္ရာဆီလူး အလုပ္ေတြမ်ားျပေနေသး။ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ကိုယ့္ကို္ဒုကၡမေပးရင္ျပီးေရာ ဒီေကာင္က အျခားကုလားေတြ ထက္စာရင္ ေလသာမ်ားတာ စိတ္ဓာတ္က ေအာက္တန္းမက်ဘူးေလ။

တေန႔ ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ္ဆီလာျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရႊစကား သူကိုသင္ေပးပါဆိုျပီး ေျပာလာတယ္။ဗမာအခ်င္းခ်င္း တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ဘယ္လိုေခၚလဲ ဥပမာ သူငယ္ခ်င္းဆိုရင္ ဘယ္လိုလဲ ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က "ေရႊ" လိုေျပာလိုက္တယ္။ဒါကိုသူက သူေတြ႔သမွ် ဗမာေတြကို "ေဟာင္းအာယူ...ေရႊ၊ ေဟာင္းအာရူး..ေရႊ" ဆိုျပီး လိုက္ေခၚေတာ့တာပဲ။သူရဲ႕အသံၾကားရတဲ့ ဗမာအားလံုးက ျပံဳးစိစိနဲ႔ လုပ္ျပေတာ့ ဒီေကာင္က ကၽြန္ေတာ္ကို ဒီေရႊဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္လာျပန္ေမးတယ္။ ဘာလဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ အဂၤလိပ္လို ဂိုး(Gold)လို႔ ရွင္းျပလိုက္ေတာ့ ဘာလို႔ဒီလို ေရႊလိုေခၚတာလဲေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဘယ္ရမလဲ အာရွလူလည္သား မဟုတ္လား။လက္ကိုင္ဖံုးထဲမွာ သိမ္းထားတဲ့ ေရႊတိဂံုဘုရားပံုေတာ္ျပျပီး ဒါက ငါတို႔တိုင္းျပည္က ေရႊတိဂံုဘုရား။ ေရႊေတြ အမ်ားၾကီးလႈထားတာေတြ႔လား။ေအးဒါေၾကာင့္ ငါတို႔က ဘုရားေတာင္ ေရႊန႔ဲလႈထားႏိုင္လို႔ ငါတို႔လူမ်ိဳးကိုငါတို႔ “ေရႊ”လို႔ေခၚရတာလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ဘသာေခ်ာလဲ ေခါင္းတညိမ္ညိမ့္နဲ႔ ပါးစပ္ကေန “ေရႊ...ေရႊ” လိုဆိုျပီး ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။

ဒီကုလားေတြက ဒီလိုေတြေျပာထားမွ မဟုတ္ရင္ ဒီေကာင္ေတြက ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ဝင္စကဆို မင္းဘယ္ကလဲ ဆိုတာအရမ္းေမးတယ္။"ဘာမား"လိုေျပာရင္ မသိသလိုလ၊ို မၾကားဘူးသလိုလို ပံုစံလုပ္ျပျပီး ဒီေကာင္ေတြက ဘယ္ေနရာလဲ၊ဘယ္မွာလဲ စသျဖင့္ ေမးခြန္းေတြလာျပန္ေရာ။ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က "မင္းတို႔ ေက်ာင္းတုန္းက ဂ်ီအိုဂရပ္ဖီ(Geography)မသင္ဘူးလား။မသင္ဘူးရင္လဲ မွတ္ထား မင္းတို႔အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ အေရွ႕ဘက္က အိမ္နီးခ်င္းက ငါတို႔ႏိုင္ငံေလ။ ကမၻာ့ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္ဆုရွင္ ေဒၚစုၾကည္ကို မသိဘူးလား။"လိုေမးေတာ့မွ "အို ရက္စ္..ရက္စ္။အိုင္စီး" နဲ႔ ဘာေတြရက္ျပီး ဘာေတြစီးသြားမွန္းေတာ့ မသိဘူး တရက္ထဲရက္ျပီး ဖိနပ္ေဟာင္းေတြစီးသြားမွ တိုေရႊႏိုင္ငံကို ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္က မွန္းသိသြားပါေတာ့တယ္။

အျဖစ္ေလးရယ္တဲ့ၾကံဳ ဆံုရေလတဲ့ အိုဘဲ့ေရႊႏိုင္ငံ လ႔ိုသာ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။

ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။