ရင္တြင္းျပတိုက္ထဲက လမ္းျပၾကယ္

ေဟာင္းႏြမ္္းသြားတဲ့ ရက္စြဲေလးေတြထဲမွာ နတ္သမီးေလးတစ္ပါး ၾကယ္ေၾကြေတြနဲ႔အတူ ေလာကမ်က္ႏွာျပင္ေပၚကို ေၾကြလြင့္သက္ဆင္းလာတယ္။ အနက္ေရာင္ မိုးသားဇာဝတ္ရုံေအာက္မွာ ၾကီးစိုးခ်ယ္လွယ္ ခံေနရတဲ့ ကမၻာၾကီးအတြက္ေတာ့ တဒဂၤေလးအတြင္းမွာ ၾကယ္ေၾကြအလင္းေရာင္ မႈန္ျပျပေလး ျဖာထြက္သြားတာေတာင္ ရုတ္တရက္ အငိုက္မဲ့ လြတ္လပ္သြားသလိုပါပဲ။ လက္ခနဲျဖာလို႔။

✰✰✰✰✰

ကၽြန္ေတာ့္ဘဝထဲမွာ စြဲလန္းတမ္းတ အမိဆံုးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေမေမနဲ႔ ေနခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြပါပဲ။ အတိတ္ေတြ လြင့္ထြက္မသြားခင္အထိေတာ့ ထိုအခ်ိန္ေလးေတြကို ႏွေျမာရမွန္းကို မသိခဲ့ဖူး။ဘဝကို လြယ္လြယ္ျဖတ္သန္းႏိုင္ေအာင္ ေပါင္းကူးထိုးေပးခဲ့တဲ့ ေမေမ့ေက်းဇူးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ထိုအခ်ိန္က အမွတ္တမဲ့ေတြပါပဲ။ အခ်ိန္တိုင္း ေမေမရဲ႕ေတြးပူမႈေတြေအာက္ ၾကီးျပင္းလာရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ျငီးေငြ႕မႈေတြ ျပည့္ႏွက္ေနလွ်က္ေပါ့။အေမ့ရဲ႕ဆႏၵ တသားထဲက်ေအာင္ ေနရမႈကို ခါးသီးေနမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေပါ့။ ကန္႔လန္႔တိုက္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ အကၽြမ္းတဝင္ ေနခဲ့မိတယ္ေလ။ အေမ့ရင္ခြင္ထဲ စိတ္ခပ္တိုတိုနဲ႔ ကိုယ္လြတ္ေျမာက္ရာ ေဖြရွာလိုေနတဲ့ အေမ့ပက္ၾကားအက္ကေလး တစ္ခုေပါ့။

အေမကေတာ့ အျပံဳးမပ်က္ပါဘူး။အေမရဲ႕ အရိပ္စစ္ေတြ ေအးျမတယ္ဆိုတာ အေနနီးေနေတာ့လဲ သာမာန္ေရာင္းကုန္တစ္ခုလိုပဲ ေဈးႏႈန္းမၾကီးပါဘူး။ေဈးႏႈန္းလဲ မသိပါဘူး။အေမ့ရဲ႕ျဖဴစင္မႈၾကားထဲ ကိုယ့္အတၱနဲ႔ ကိုယ္ စြန္းထင္းညစ္ေပရင္းကေန လူျဖစ္ရက္နဲ႔ လူလားမေျမာက္ပဲ လုံးလည္ခ်ာလည္ရိုက္လို႔ ဗ်ာမ်ားေနတယ္ေလ။ ပုခက္လႊဲတဲ့ အေမရဲ႕လက္ေတြကေန ထုဆစ္လိုက္တဲ့ အေမ့လက္ရာက ကမၻာၾကီးကိုေတာ့ မကိုင္လႈပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေနရာတစ္ေထာင့္ကေန အစြမ္းကုန္ ပြင့္အာေနျပီအေမ။

အေမက ေခ်ာတယ္။အေမမွာ ႏွစ္လိုဖြယ္ သြားတက္တစ္စုံရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေမြမရတဲ့ ပါးခ်ိဳင့္ေလးလဲရွိတယ္။အေဖနဲ႔တူတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကို ဘာလိုမ်ားအေမရယ္၊ အေမလို အသားျဖဴေအာင္ မေမြးတာလဲလို႔လဲ မၾကာခဏ အျပစ္တင္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဂုဏ္ယူမိတာကေတာ့ အေမရဲ႕ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ဆင္းျပီး ပိတုန္းေရာင္ ဆံႏြယ္ရွည္ရွည္ေတြေလ။ ဆံပင္ေလွ်ာ္ျပီးတိုင္း ေျခဖ်ားအထိ ဖ်ာဆင္းၾကေနလိုက္တာ အေမဖဝါးႏုႏုေတြေပၚကို သက္ဆင္းေနေလရဲ႕။အေမက ႏူးညံသိမ္ေမြ႔ေပမယ့္ အားမာန္ျပည့္တဲ့ အေရာင္လက္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းနက္နက္တစ္စံုကိုလဲ ပိုင္ဆိုင္တယ္။

အေမက ရိုးသားတယ္။သူက ပီကာဆိုကို မသိဘူး။ဒါေပမယ့္ အိမ္ကို ဘယ္လိုလွေအာင္ ဖြဲ႔တည္ရမယ္ဆိုတာသိတယ္။ အေမ ေလးျဖဴရဲ႕ ကႏၱာရလမင္းကိုလဲ မသိဘူး။သူသိတာ မနက္မနက္ဖြင့္ေနၾက ေတာင္တန္းသာသနာျပဳ ဆရာေတာ္ ပရိတ္ေခြ။အေမက ဂီတကိုမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ဆိုနီကက္ဆက္ေလး ဝယ္ေပးတယ္။ သီခ်င္းနားေထာင္ဖို႔တဲ့။အေမက ကဗ်ာေတြ၊ ကာရံေတြ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေတြ ဖတ္ျပီးတိုင္း ငတ္ခ်င္ေနတဲ့အေကာင္တဲ့။ သူသိတာ ကၽြန္ေတာ္ပညာရွိၾကီး ျဖစ္ေရးကိုး။ အေမက ကမၻာ့ေဈးကြက္ ဆိုတာမသိဘူး။ သူသိတာ မနက္ျဖန္ ကုန္ေဈးႏႈန္းမတက္ဖို႔ပဲ။ အေမက ဟမ္ဘာဂါေတြ၊ ပီဇာေတြ မလုပ္တတ္ဘူး။အေမ့လက္ရာ ခ်ည္ရည္ဟင္း တခြက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ နတ္သုဒၵါပဲ။

အေမက သေဘာေကာင္းတယ္။အေမ့ကို ေက်ာင္းမွာ ေလာကတ္သန္က်ကြဲတယ္ဆိုျပီး မုန္႔ဖိုးလိမ္ေတာင္ဖူးတယ္။ အေမက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ကို ရီျပီး မုန္႔ဖိုးေတြ ကုန္သြားျပီလား ဆိုျပီး ပိုက္ဆံထုတ္ေပးတယ္။သားက ေလာကတ္သန္ၾကီးကိုမ်ား ဘယ္လိုခ်ခြဲလိုက္တာမ်ားလဲသားရယ္တဲ့။ကၽြန္ေတာ္ မုန္ဖိုးရဖို႔သာ သိတာ အေမက ဘီအီးဒီဆရာမ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေမ့သြားတယ္။အဘြားက ေျပာတယ္။နင့္ကိုယ္ဝန္နဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမအျဖစ္နဲ႔ ပူတာအိုကို ေရႊ႕ရမွာ သူ႔ကေလးေလး ဗိုက္ထဲမွာ ရွိေနတာ ေဝးလံေခါင္ဖ်ားတဲ့ေနရာမွာ ေမြးရင္ ဒုကၡေရာက္မယ္ဆိုျပီး အလုပ္က ထြက္လိုက္တယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိတဲ့ အရြယ္ထဲက ေမေမက အိမ္မွာေနျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မေပးႏိုင္တဲ့ အရာအားလံုး အေမက ကၽြန္ေတာ္အတြက္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ေလရဲ႕။

အေမက မိုးေငြ႔ေတြေဝေနတဲ့ စက္တင္ဘာထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ကို ထားခဲ့တယ္။ထိုေန႕က အျမဲမက္တဲ့အိမ္မက္ရွည္ တစ္ခုပါပဲဲ။အခုထိေတာင္ ေအးခဲစြာ အမွတ္ရမိေနတုန္းပဲ။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းမွာ ကိုးတန္း အတန္းတင္ ျမန္မာစာေျဖရတဲ့ေန႔။ မိုးေလးတဖြဲဖြဲနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ အၾကိဳက္ ေအးေအးလူလူ စာေမးပြဲေျဖၾကရတယ္။ ေျဖျပီးလို႔ ေက်ာင္းကဆင္းေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ရံုးခန္းက ကၽြန္ေတာ္ကို လာေခၚတယ္။ ရုံးခန္းထဲမွာ အေဖရယ္၊ အေမ့ေမာင္ ဦးေလးရယ္ ေစာင့္ေနၾကတယ္။သူတို႔မ်က္ႏွာေတြက အျပင္မွာ ရြာေနတဲ့မိုးတိမ္ေတြလို ျပိဳဆင္းညိဳေမွာင္ေနတယ္။အေဖကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ခပ္တင္းတင္းကိုင္ရင္း သား စာေမးပြဲေျဖႏိုင္လား။ ၾကိဳးစားေနာ္။ သူအသံေတြက တိမ္ဝင္လာတယ္။အေဖနဲ႔ အိမ္ျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတဲ့ အိမ္ကိုမဟုတ္ဘူး။အေမ့အေမ အဖြားအိမ္ကို။

ကၽြန္ေတာ္ အဖြားအိမ္ေရွ႕လဲေရာက္ေရာ ဆီျမင္ရတာက အနက္ေရာင္ဘုတ္ၾကီးေပၚက အျဖဴေရာင္စာသားေတြ။အေပၚဆံုးက အေမ့နာမည္နဲ႔ အသက္ေလ။ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိေတြ ဘာမွမျမင္စြမ္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မ်က္ရည္ေတြက ပိတ္ကားတားဆီးလိုက္ျပီေလ။ဒါဆိုရင္ အေမက ကၽြန္ေတာ္ဆီက ထြက္သြားျပီေပါ့။ခ်န္ရစ္သူနဲ႔ က်န္ရစ္ေလသူ ၾကားမွာ ေသျခင္းတရားၾကီးက သြင္သြင္ၾကီး စီးျခားေနျပီေလ။လြတ္က်သြားတဲ့ အသံက အခုမွ ပဲတင္ရိုက္ေနတယ္။ဆရာဦးသုခတို႔လို အေမဆိုျပီး တမ္းတမ္းတတ ရြတ္ဆိုရင္း အေမကဗ်ာေတြ ဖြဲ႔ဆိုရေတာ့မယ္ေလ။ငါေသရင္မငိုရဘူးေနာ္ အေမရဲ႕မွာတမ္းထဲကေန မ်က္ရည္ေတြ သြင္သြင္စီးထြက္ခြင့္ျပဳပါအေမ။ သားငိုခ်င္ေနတယ္။တုန္ရီတဲ့ လက္ေတြနဲ႔ အေမကိုဖြဲ႔ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေတြ စပ္ဆိုခြင့္ျပဳပါအေမ။

မဆံုးခင္ ေျခာက္လေလာက္ကတည္းက အေမက ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ မေနေတာ့ဘူး။ အေဖဆီခြင့္ေတာင္းျပီး အဖြားဆီျပန္ေနတယ္။ေနာက္ျပီး အရင္ထဲက တရားထိုင္ေနတဲ့ အေမ အဲေနာက္ပိုင္း ပိုျပီး စိတ္လာတယ္။အၾကာၾကီး ထိုင္ေနတယ္။ တရားဓမၼသံေတြၾကားထဲမွာပဲ အေမေပ်ာ္ေမြ႔ေတာ့တယ္။ အသိတရားနဲ႔ သူ႔သားေတြကို ဥပကၡာျပဳႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။သူေျဖေနတဲ့ အဘိဓမၼာ ပထမပိုင္းကိုလဲ ေဝဒနာတိုက္ပြဲေတြၾကားကေန ခဲရာခဲဆစ္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ တိုက္သြားႏိုင္ခဲ့တယ္။ သားယုံၾကည္ပါတယ္အေမ အေမ ေကာင္းရာဘုံဘဝေရာက္ေနတယ္ဆိုတာကို။

အေမက ကၽြန္ေတာ့္ရင္တြင္းျပတိုက္ထဲက လမ္းျပၾကယ္တစင္းပါ။ ေၾကြသာက်သြားေပမယ့္လဲ အလင္းေရာင္တန္းအျဖစ္နဲ႔ ဆက္လက္လင္းေနဆဲပါေလ။

✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽

ဝသုန္တည္တဲ့သစၥာ

အေမ.....
နားရွိတဲ့ေနရာကေန ဒီအသံေတြ ၾကားပါေစ။

ေဝးခဲ့တဲ့ရက္လက္ခ်ိဳးေရတြက္ၾကည့္ရင္ေလ တစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္၊
လနဲ႔ၾကည့္ တစ္ရာေျခာက္ဆယ့္ရွစ္လ၊
ရက္နဲ႔ဆို ငါးေထာင္တစ္ရာ့တစ္ဆယ္ပါအေမ။
သကၠရာဇ္ေတြသာျခစားသြားေပမယ့္
အေမ့သားကေတာ့ မာေၾကာတဲ့ေက်ာက္သားေတြလိုေပါ့
ဒီဝသုန္ေပၚ မားမားရပ္လို႔ ေငးေနတယ္အေမ။
အေမေပးခဲ့တဲ့ ဂမၻီရအတတ္ေတြနဲ႔ပဲ
ေမွာ္ဆန္တဲ့ဘဝေတြကို မ်က္လွည့္ျပေနရတာေပါ့။
ဂမူးရွဴးထိုးအသားက်ေနတာ အခုေတာ့
ေလႏွင္ရာလႊင့္လို႔ေမ်ာခဲ့ ၾကိဳးမဲ့တဲ့စြန္ျဖစ္ေနျပီေလ။
အေမ့ရင္ေငြလႈံရင္း ကိုယ္သင္းနံေလးကိုျပန္ရႈိက္ခ်င္တဲ့
စိတ္ခမ္းေကာင္ေလ အခြံမဲ့ေနာင္တေတြနဲ႔
အတိတ္တံေဆြးခြက္ထဲ ပလက္ေမ်ာေနလိုက္တာမ်ား ဆံုခ်ည္ဆန္ခ်ည္ေပါ့။
အဖန္တရာမက ရင္နာလွတဲ့ ေလာကဒဏ္ဟာ
ဇာျခင္ေထာင္ခ်သလို ရင္ခြင္ထဲ သြတ္သြင္းဖို႔ ေခ်ာ့ျမဴေနတယ္။
ေျမြတစ္ေကာင္လို အျမဲတမ္းေခြေနတဲ့ငါ
ေမွာက္လိုေမွာက္ လွန္လိုလွန္ က်င့္ရဖန္မ်ားေတာ့
ေသြးသားေတြေတာင္ အေရာင္ေျပာင္းေနျပီေလ။
ဇာတာမွာ အက်ိဳးေပးေကာင္းေပမယ့္
ရာဇဝင္မွာ အေလာင္းလွဖို႔ေတာင္ အေတာ္ၾကိဳးစားရဦးမယ္ အေမ။
အခ်င္းေတြမ်ားခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့
ထပ္တရာပလာတာလို ေက်ာျခင္းကပ္လို႔သြားတာ
အေမ့ရဲ႕ ရင္ခြင္မဲ့သားႏွစ္ေကာင္ပါအေမ။
အမိမဲ့သားေရေဝးငါးလို႔ အားမငယ္ေတာ့ပါလို႔
ကိုယ့္ဘာသာအားေတြေပးေနတဲ့ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္လိုခ်ဥ္တဲ့အေကာင္ပါအေမ။
ဘဝစာမ်က္ႏွာေတြေပၚ သုညေတြကုေဋစီေနဖို႔
တစ္ဆိုတဲ့အစအကၡရာရွာရင္း ေမာပန္းလို႔ေနေပမယ့္
ဟန္ေဆာင္လို႔ ျပံဳးရယ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနဆဲပါအေမ။
ေလာကၾကီးဆိုတာ လံုးဝန္းေနတဲ့ သံသရာဆိုေပမယ့္
ေဒါင္က်က်ျပားက်က် ေနႏိုင္ေအာင္ေတာ့ခင္းက်င္းရမွာပဲေလ။
ငါ့ေစတနာငါမရွိမွသိဆိုတဲ့ ေမ႔ဝမ္းတြင္းစကား
နံရံေတြၾကားကလႊင္စင္လာတဲ့ ပဲ့တင္သံလိုအခုထိေတာင္နာၾကားဆဲပါ။
ျပံဳး၍လည္းကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါအေမ။
ရယ္၍လည္းကန္ေတာ့္ခံေတာ္မူပါအေမ။
ဆိုးမိုက္တဲ့အေမ့ရဲ႕သားဆႏၵကို အခြင့္ေရးေလးေပးေတာင့္တခြင့္ျပဳပါ။
အုတ္ခ်င္းတူေပမယ့္ ဘုရားတည္ေသာအုတ္လို႔
ျမင့္ျမတ္တဲ့အမိဂုဏ္အင္ဟာ မိန္းမသားေတြၾကားေရပန္းစားဆဲပါအေမ။
စၾကာဝဠာကေကာင္းခ်ီးေပးတယ့္ အေမ့အဘိဓမၼာဟာ
ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္အက်ယ္ေဆာင္လို႔ ဖတ္မကုန္ႏိုင္ပါပဲေလ။
မွန္ကန္ေသာတရားေတြသာ တည္ျမဲေနမယ္ဆို
ျဖဴစင္တဲ့အေမ့ေမတၱာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေၾကာင္း
သားဥဒါန္းခ်ီရြတ္ဆိုျပေနမယ္ အေမ။
ငါသည္ဤသို႔ အေမ့၏ဂုဏ္၊အေမ့ေမတၱာ၊အေမ့ေစတနာ
ျပန္မွန္းေမွ်ာ္ရင္း အဖန္ငါးရာငါးကမၻာဝယ္
ျပန္ကာတလဲေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္
အေမ့အတြက္သားသစၥာေလ
ကမၻာေျမပံသု သိလာထုလဲ သက္ေသအထူးရွိဆဲပါ။

ဒီပိုစ္ေလးနဲ႔ပဲ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္သလိုက္ပါတယ္။လာမည့္ ၂၀၁၀ မွာ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြအေပါင္း က်က္သေရ မဂၤလာအျဖာျဖာနဲ႔ ျပည့္စံု ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစဗ်ာ။

ဓာတ္ပံုကို အေမဘေလာခ့္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။

2009 ကို ျဖတ္သန္းျခင္း

2009 ျဖတ္သန္းခဲ့တာ ဘယ္လိုသိႏိုင္သလဲ............

၁။ သင္ဟာ မိုက္ခရိုေဝ့ဖ္မီးဖိုမွာ ေယာင္ျပီး password ရိုက္ထည့္ေနမိမယ္။

၂။ ဖဲကို တကယ့္ဖဲခ်ပ္နဲ႔ မေဆာ့တာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာသြားျပီ။

၃။ မိသားစု သံုးေယာက္ထဲတင္ ဆက္သြယ္ဖို႔ ဖုန္းနံပါတ္ ၁၅ ခုရွိေနမယ္။

၄။ ခုံခ်င္းကပ္ရက္ အလုပ္လုပ္ေနသူကို ေျပာစရာရွိေနရင္ေတာင္ အီးေမးလ္ပို႔တယ္။

၅။ ကားကို ဂိုေဒါင္ထဲထိုးရပ္ျပီး အိမ္ကလူေတြကို ဝယ္လာတဲ့ ပစၥည္းလာသယ္ဖို႔ မိုဘိုင္းနဲ႔ လွမ္းေခၚမယ္။

၆။ တီဗီက ေၾကာ္ျငာေတြက ဝက္ဆိုဒ္လိပ္စာနဲ႔ အြန္လိုင္းကပဲ ေဈးဝယ္ေနလိမ့္မယ္။

၇။ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အမ်ိဳးေတြနဲ႔ Face Book လို Virtual World ေတြမွာပဲ လက္ခံေတြမယ္။


၈။ သင့္ရဲ႕ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ႏွစ္၊ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္က သင္နဲ႔ အတူမရွိခဲ့ဘူးတဲ့ ဟန္ဖုန္း အိမ္က အထြက္မွာ ပါမလာတာနဲ႕ပဲ သင္ဟာ ထိတ္လွန႔္သြားျပီး ေနာက္ျပန္လွည့္ အျမန္ယူေတာ့တာပဲ။

၁၀။ အိပ္ယာကထတာနဲ႔ ဘာမွ မစားႏိုင္ေသးပဲ အြန္လိုင္းတက္မယ္။

၁၁။ တဖက္လွည့္ျပီး စျပံဳးေတာ့မယ္။

၁၂။ ဒါကို ဖတ္ျပီး ေခါင္းျငိမ့္ျပီး ျပံဳးေနျပီ။

၁၃။ ေနာက္ျပီး သင္ဒီမက္ေဆ့ခ်္ကို ဘယ္သူေတြကို Forward လုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနျပီ။

၁၄။ အလုပ္မ်ားလြန္းလို႔ ဒီစာမွာ နံပါတ္ ကိုး မပါတာေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။

၁၅။ အမယ္.....နံပါတ္ကိုး တကယ္မပါဘူးလားဆိုျပီး အေပၚက စာေၾကာင္းကို ျပန္ဖတ္ေနတယ္။

.........................အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာပါတယ္။ သင္ ၂၀၀၉ ထဲေရာက္ခဲ့တယ္လို႔။

ဘယ္ကေန ဘယ္လို လူတစ္ေယာက္ ပိုလာတာလဲေနာ္????



ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။

က်ဆံုးျခင္း

ငါ့ေျခလွမ္းတို႔ သြက္လက္ေနတယ္။ငါခ်စ္ေနတဲ့ သူ႔ဆီကို စားစရာအခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ အေျပးလွမ္းလာခဲ့တယ္။တ႔ိုႏွစ္ဦး ရင္ခုန္မႈေတြ ဖလွယ္ရင္း ညေနစာအတူ စားဖို႕ေလ။

✽

မထင္မွတ္တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြေၾကာင့္ ရင္ထဲက သာယာၾကည္ႏူးမႈေလးေတြ လြင့္စင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ငါခ်စ္ေနတဲ့သူက အျခားသူရင္ေငြ႕မွာ သာယာၾကည္ႏူး ေနေလရဲ႕။ငါဒီျမင္ကြင္းကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမွာလဲ၊ ျမင္ရက္ႏိုင္မွာလဲ။ ရင္ထဲဆိုနစ္လာတဲ့ ငါ့ေဝဒနာ ဘယ္သူမ်ားသိႏိုင္မွာပါလဲ။ဒီကမၻာမွာ ငါရွင္သန္လွ်က္နဲ႔ပင္ က်ဆံုးခဲ့ရျပီ။

✽

တစိုက္မတ္မတ္ ၾကည္ႏူးမႈေတြနဲ႔ ဆိုက္ေရာက္လာတဲ့ ငါ့ကို တျခားသူရင္ခြင္ထဲက မင္းပုံရိပ္ေတြနဲ႔ စီခ်င္းထိုးလိုက္တာမ်ား ေသေကာင္ေပါင္းလဲ မတတ္ပဲ။ ငါ့နယ္ရုပ္ကေလး မင္းက ဧကရာဇ္မင္းမွ ခ်စ္လို႔ ဘုရင္မအျဖစ္နဲ႔ ငါ့ကို စားသြားျပီကို။ အခ်စ္ကစားပြဲမွာ ငါ့ႏွလံုးသားေတြ အတံုးအရုံး က်ရႈံးခဲ့တာ ေျမၾကီးေပၚရပ္တည္ေနတဲ့ ေျခလွမ္းတို႔ ယိမ္းယိုင္ျပိဳလဲ သြားမလားပဲ။

✽

ကိုယ္ခ်စ္သူ တျခားရင္ခြင္မွာ နစ္ဝင္ေနတဲ့ အျမင္ေအာက္က ငါလွည့္ထြက္လာမိတယ္။ ငါ့ကိုယ္ငါရွင္သန္လိုစိတ္လဲမရွိေတာ့ဘူးေလ။ဘာမ်ားထူးဦးမွာလဲ။ဟိုင္းေဝးလမ္းမၾကီးေပၚ ငါ့ေျခလွမ္းတို႔ ဦးတည္ ေျပးလႊား။အားလံုးထားခဲ့ပစ္လိုက္ခဲ့ျပီ အခ်စ္ေလး။ေသခ်ာတာ သိပ္ခ်စ္လို႔၊ မခံႏိုင္ေအာင္ ရူးသြတ္လို႔၊ လိုခ်င္တာ ရႈံးနိမ့္လို႔ ငါအေဝးဆံုးကိုေျပး ......ေျပးသြားမိျပီ။

✽

မ်က္စိေတြမွိတ္ ေမ့ေပ်ာက္ဖို႔ ၾကိဳးစားလဲ ထင္လာခဲ့ မင္းတို႔ပုံရိပ္ေတြငါ့မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ မိတၱဴပြားသလို ပြားမ်ားကုန္ျပီ။ေဖ်ာက္ဖ်က္ႏိုင္စြမ္းမဲ့ စုတ္ခ်က္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ အတိတ္ပုံရိပ္ေတြ ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္ဖို႔ နည္းလမ္းတစ္ခုကေတာ့...............

ငါ့ေခါင္းကို ငံု၊ ေျခအစံုေျမွာက္ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ တလၾကမ္း ျဖတ္သန္းေမာင္းႏွင္ ေနၾကတဲ့ ဟိုင္းေဝးလမ္းေပၚမွာ ကားေတြၾကား အတင္းတိုးဝင္ ျဖတ္ကူးခဲ့ျပီေပါ့။
မ်က္စိကိုမွိတ္ ေနာင္ဆက္ကူးမည့္ ဘဝအသစ္ကိုေတြးရင္း ငါ့ထံသ႔ို ဦးတည္လာေနေသာ ကားတန္းဆီးသို ဦးလွည့္လိုက္မိေတာ့သည္။

✽✽✽✽✽✽

ဒီကားေလးကို ၾကည့္ရင္း ေခြးေလးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အျဖစ္ကေလးက သနားဖြယ္၊ ျပံဳးရယ္ဖြယ္ ရိုက္ကူးထားတဲ့ Bridgestone ကားဘီးေၾကာ္ျငာေလးတစ္ခုပါ။ဒီအတိုင္း ဗီဒီယိုဖိုင္ၾကီးပဲ တင္လိုက္တာထက္ ေခြးကေလးရဲ႕ ေနရာဝင္ျပီး ခံစားၾကည့္ရင္း စာဖြဲ႔လိုက္တာပါ။မူရင္းဗီဒီယိုက www.kewego.com ကရတာပါ။

ေနာက္ထပ္ Bridgestone ေၾကာ္ျငာေလးေတြပါ။စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းေအာင္ ရိုက္ကူးတတ္တဲ့ ဒါရိုက္တာေတြရဲ႕ idea ကို ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္ဗ်ာ။ဒီကားေလးေတြ ၾကည့္ရင္း အားလံုးပဲ ျပံဳးေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ။






ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။

အတိုတကာ့ အတိုဆံုးေမတၱာစာ

လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က ...
ကၽြန္ေတာ္မိန္းမရစ .. ၊ အဘိုးအဘြားမ်ားရြာသို႔ ေရာက္ခဲ့၏။

“လူေလး၊ အခု မင္းဘာလုပ္သလဲ”

“ကၽြန္ေတာ္ ပန္းခ်ီဆဲြတယ္ အေမႀကီး”

“လူေလး .. မင္း အိမ္ေထာင္လည္းက်ေနၿပီ၊ ကိုယ္၀ါသနာပါရာခ်ည္းပဲ လုပ္မေနနဲ႔၊ အလုပ္ေလးဘာေလး လုပ္ပါဦး”

အေမႀကီး (အဘြား)သည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ စာနည္းနည္းသာ သင္ဖူး၏။ ေခတ္ပညာ မတတ္ေပ။
ကၽြန္ေတာ္ယဲ့ယဲ့ ၿပံဳးမိသည္။

✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽

တစ္ေန႔က ရြာမွလူႀကံဳႏွင့္ ဆန္တစ္တင္း အေမႀကီးပို႔လိုက္သည္။ ပဲတီပင္ေပါက္ လက္ေရးႏွင့္ အေမႀကီး၏ စာတစ္ေစာင္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ရ၏။

လူဂေလး
အေမဂ်ီးစဂါးကို နားမေထာင္ဘဲ ဗဂ်ီဘဲ ေရးေနသီ၊
ခေလးလည္း ၄ေရာက္ရပီ၊
အလုပ္ေလးဘာေလးလဲ လုပ္အံုး။
အေမဂ်ီး

ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းမွ မၿပံဳးႏိုင္။

ပန္းခ်ီ၀သုန္ရဲ႕ ၀တၱဳတို
(၁၉၉၀ ခုႏွစ္၊ ေမလ၊ မေဟသီမဂၢဇင္း)

"အစားထိုးမရေသာ ျမန္မာ ပန္းခ်ီေက်ာ္ ဝသုန္ ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ ………"

A Sketch of WaThone 1



A Sketch of WaThone 2



သူ႔ အေၾကာင္းကို ရိုက္ကူးထားေသာ မွတ္တမ္းတင္ ဗီဒီယိုအားအေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ ဝါရွင္တန္ဒီစီ အေျခစုိက္ National Geographic အဖြဲ႔မွ ေအာက္တိုဘာလ (၃) ေန႔တြင္ ဆုခ်ီးျမွင္႔ခဲ႔ေသာ (၅) ၾကိမ္ေျမာက္ ႐ုပ္ရွင္ပဲြေတာ္၌ မ်ဳိးဆက္သစ္ လူငယ္ဒါရိုက္တာ ၾကည္ျဖဴသွ်င္ ဒုတိယအႀကိမ္ မွတ္တမ္းတင္ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကူးခဲ႔ေသာ A Sketch of Wathone သည္ ပန္းခ်ီ ဝသုန္၏ အႏုပညာ၊ သူ႔ဘဝ ႏွင္႔ မိသားစု အေၾကာင္းကို ရိုက္ကူးခဲ႔ေသာ ဆရာဝသုန္႔ အေၾကာင္း မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ျဖစ္သည္။


"A Sketch of Wathone" profiles Wathone, one of Myanmar's best known painters, as he shares his thoughts on life, art and family. The film is Kyi Phyu Shin's second documentary completed through the Yangon Film School. "A Sketch of Wathone" made its U.S. debut at All Roads in Los Angeles and Washington and will also be screened in Santa Fe.

ကၽြန္ေတာ္က ဆရာဝသုန္ရဲ႕ဝတၳဳတိုေလးကို သေဘာက်လို႔ ေဝမွ်တာပါ။သူ႔အေၾကာင္း အေသးစိတ္ကို အႏုပညာသက္ေသဘေလာခ္မွာ ေလ့လာႏိုင္ပါသည္။

ေနဝင္ခ်ိန္ ဇရာအို၏စိတ္ကူး

♥ အခ်စ္စတင္ေပါက္ဖြားရာမွသည္ ခိုင္မာေသာ သစၥာျဖင့္ ယွက္ႏြယ္ရင္း တြဲလက္ေတြခိုင္ျမဲဖို႔ဆိုတာ အလြန္တရာမွ ခက္ခဲပါသည္။အေၾကာင္းအရင္း မယ္မယ္ရရမရွိဘဲ စိတ္သေဘာထား ကြဲလြဲသြားၾကတဲ့ အတြဲေတြ ကမၻာေျမမွာ ထုနဲ႔ေထး။ ကြယ္ဝွက္ေနတဲ့ သံေယာဇဥ္အမွ်င္ေၾကာင့္ ရတုအဆက္ဆက္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကတဲ့ ေနဝင္ခါနီး ဇရာအိုေမာင္ႏံွေတြကလည္း သိန္းနဲ႔သန္း။အိုမင္းမႈရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲရလာဒ္က ဇရာအိုရဲ႕ သူငယ္ျပန္စိတ္ကူးေလးေတြပါ။

✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦

❇ ဒီဇင္ဘာ ေဆာင္းတြင္းရက္စြဲ အခ်ိဳ႕မွာေပါ့။ ႏွင္းမႈန္ေတြ ေျပးကပ္လာတဲ့ ျပတင္းေပါက္မွ အျပင္သို႔ ေငးရင္း သိုးေဆာင္းဘိုးဘိုးတစ္ေယာက္ မနက္ျဖန္ မဂၤလာသက္ ႏွစ္ငါးဆယ္ ေရႊရတုကို ေတြးရင္း ေပ်ာ္ေနမိသည္။ထိုလာမည့္ေန႔သည္ သူအတြက္ ေပ်ာ္စရာလဲ ေကာင္းႏိုင္သည္။ရင္ခုန္စရာလဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ၾကည္ႏူးစရာလဲ ျဖစ္တန္ေခ်ရွိသည္။ စိတ္ပ်က္ညီးေငြ႔ဖြယ္ မရွိမွာေတာ့ အမွန္ေပ။

ႏွစ္တို႔၏ သေဘာသည္ တေရြ႕ေရြ႕ကုန္ဆံုး လြင့္ပါးလာသလို သိုးေဆာင္းဘိုးဘိုး၏
အသက္လဲ တစ္ေျဖးေျဖး ယိုင္နဲ႔လာသည္။အသက္ ခုႏွစ္ဆယ္တန္း သိုးေဆာင္းဘိုးဘိုးအတြက္ အရာရာသည္ အားအင္ခ်ည့္နဲ႔လာသည္။သို႔ေပမယ္
မနက္ျဖန္ကား ဘိုးဘိုးအတြက္ ငယ္မူျပန္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ရာ ငယ္ဘဝအရိပ္ေတြ
ထင္ဟပ္ေစလာႏိုင္သည္။

သားသမီးေတြ အေတာင္စံု၍ သီးျခားခြဲထြက္ကာ ေနရစ္ခဲ့သူ သူ႔အတြက္ ထိုအခ်င္းအရာသည္ ႏွေျမာစရာ နတၳိ။ လြမ္းဆြတ္မႈ ဗလာအတိေပမယ့္ ေရႊရတုကို
သိုးေဆာင္းဘြားဘြားႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ မျဖတ္သန္းရမွာကိုေတာ့ စိုးရိမ္မိသည္။
က်န္ရစ္ခဲ့ၾကေသာ သက္ငယ္အနမ္းမ်ား၊ ႏုႏုရြရြ ေမတၱာစကားမ်ား၊ မေဟာင္းႏြမ္းေသာ အၾကင္နာမ်ား၊ ပ်ိဳျမစ္တဲ့ ဂရုဏာမ်ားကို စျမံဳျပန္ေနသည္။

သိုးေဆာင္းဘိုးဘိုးက အရင္ႏွစ္ေဟာင္းက က်င္းပခဲ့ေသာ မဂၤလာရက္ေတြနဲ႔မတူေသာ အသြင္ဆန္းမည့္ ေရႊရတုကို ေနဝင္ေတာ့မည့္ ဇရာအို သူတို႔ေမာင္ႏွံအတြက္ အလြမ္းေတြက်န္ရစ္ေအာင္ ျဖတ္သန္းခ်င္မိသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ ရည္းစားဦးကာလ ရင္ခုန္ခဲ့ရာ ပန္းျခံထဲမွ ခံုတန္းေလးမွာ ျဖတ္သန္းခ်င္မိသည္။

ဒီႏွစ္ေဆာင္းသည္ ခါတိုင္းေဆာင္းမ်ားႏွင့္ ကြဲလြဲစြာ ႏွင္းထူထပ္မႈမရွိျခင္းက သ႔ူအတြက္ ဘုရားသခင္ေပးေသာ ေရႊရတုလက္ေဆာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ဒီေရႊရတုကိုလဲ ပံုမွန္သားသမီးေတြကို လွမ္းဖိတ္ေနၾက။သူတို႔ေတြကပဲ သိုးေဆာင္းဘိုးဘြား ေမာင္ႏွံအတြက္ ႏွစ္စဥ္ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ပြဲမ်ား ဖန္တီးကာလက္ေဆာင္ေပးေနၾက ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုအစဥ္အလာကို သိုးေဆာင္းဘိုးဘိုး ညီးေငြ႔လာသည္။

✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦

❇ " အခ်စ္ေရ၊ မနက္ျဖန္ မင္းနဲ႔တို႔ ငယ္ငယ္က ေတြ႔ေနၾက ခံုတန္းေလးမွာ ေတြ႔ရင္း တို႔ေရႊရတုကို အမွတ္တရ ျဖတ္သန္းရေအာင္ကြာ။အဲဒီမွာ ေနခင္းေတြ႔ျပီး ညမွ ညစာစားပြဲ လုပ္ၾကတာေပါ့။ငါလဲ ငယ္ငယ္ကလို အဝတ္သစ္ေတြဝတ္ျပီး ေစာင့္ေနမယ္။ မင္းလဲ ငယ္ငယ္ကလို ျပင္ဆင္ျပီး လာခဲ့ေလ။"

"ဒါဆို က်မက ရွင္နဲ႔စေတြခါစ ၁၆ႏွစ္သမီးတုန္းကလို ျပင္လာရမွာေပါ့။ဟုတ္လား။"

✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦

❇ ေရြရတုေန႔ေရာက္ေတာ့ သိုးေဆာင္းဘိုးဘိုးက သူစီစဥ္ထားတဲ့ အတိုင္း ၁၆ႏွစ္သားတုန္းကလို ရိႈးစမိုးႏွင့္ ျပင္ဆင္ျပီး သကၠလတ္အေႏြးထည္ၾကီးျခံဳကာ
ပန္းျခံထဲသို႔ ေန႔လည္ေလာက္မွာ ထြက္လာခဲ့တယ္။ဘြားဘြားကေတာ့ မိန္းမသဘာဝ
ငယ္ငယ္ကလို ျပင္ဆင္ေနရဦးမွာဆိုေတာ့ ေနာက္မွ လိုက္လာလိမ့္မည္။ပန္းျခံထဲက ခုံတန္းေလးမွာ ထိုင္ရင္း ရည္းစားဦးဘဝ စေတြ႔ခဲ့ၾကစဥ္က ေပးေနၾက ပန္းစည္းေလးကို လက္ထဲကိုင္ကာ စိတ္ရွည္စြာ ဘြားဘြားကို ေမွ်ာ္ေနမိသည္။

ဤေနရာေလးမွာပဲ သူတို႔ အၾကင္နာေတြ ေဝမွ်ခဲ့သည္။ဘဝမွာ လက္တြဲျပီး အရာရာကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ သႏၶိဌာန္ေတြခ်ခဲ့ၾကသည္။သူတို႔ဘဝရဲ႕ တစိတ္တေဒသ ဒီေနရာေလးကို ျပန္လည္ေရာက္လာျပန္ေတာ့ ကုန္လြန္သြားတဲ့ အိမ္မက္ေတြ ရွင္သန္လာသလိုပင္ ခံစားရသည္။ေန႔အလင္းေရာင္တို႔ ကုန္ဆံုးစျပဳလာေသာ္လဲ သိုးေဆာင္းဘြားဘြား မေရာက္လာခဲ့ေပ။ေရႊရတုကာလလည္း တေျဖးေျဖး ကုန္ဆံုးလာခါနီး၍ သိုးေဆာင္းဘိုးဘိုးလဲ သို႔ေလာသို႔ေလာ အေတြးမ်ားျဖင့္ အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့သည္။

✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦

❇ သိုးေဆာင္းဘိုးဘိုး အိမ္ေရွ႕အေရာက္တြင္ အိမ္အဝမွာ ငယ္စဥ္ ၁၆ႏွစ္သမီးတုန္းကလို ျပင္ဆင္ထိုင္ေစာင့့္ေနသည့္ ဘြားဘြားကိုေတြ႔ေတာ့

"မင္း ဘာလို႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ေနရာကို ေရာက္မလာတာလဲ။"

ဘြားဘြားက ႏႈတ္ခမ္းနီရဲရဲမ်ား ဆိုးထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းစူစူျဖင့္ ငယ္တုန္းကလို
ခၽြဲႏြဲ႔ေျပာလိုက္သည္။

"ေမေမဆူမွာ စိုးလို႔ပါ ကိုကို။" ☺☺☺

✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦

✍ ဖတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ အဂၤလိပ္ဟာသေလးကို အေျချပဳရင္း ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဘိုးဘိုးနဲ႔ ဘြားဘြားတို႔ရဲ႕ မျဖတ္သန္းႏိုင္ခဲ့ရတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ေရႊရတုေလးကို အမွတ္ရစြာျဖင့္ ေရးခ်ယ္သီကုံးလိုက္ပါတယ္။လြမ္းေဆြးမႈတို႔ကို ျပံဳးေပ်ာ္ရယ္ေမာျခင္းျဖင့္ အဆံုးသတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။

ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။

အိမ္

အိမ္ - ဓီရာမိုရ္

အိမ္( ဓီရာမိုရ္ )

♬ ကမာၻေျမမွာ ခိုလွံဳရာ ေခၚဆိုတဲ့ အိမ္
ရံေရြေတာ္ ထပ္ဝါစြာ ဆင္စြယ္နန္းအိမ္
က်ဴထရံေတြ ကာရံကာ ဓနိမိုးအိမ္
ႏွလံုးသားေတြ ေႏြးေထြးရင္ ဒါဟာလည္းအိမ္

♬ အိမ္တစ္အိမ္မွာ မွီတည္ရာ ဘာသာတရားေတြ
ကမာၻေျမမွာ ျဖဴစင္စြာ အၾကင္နာမ်ားေဝ....
ပိုင္ဆိုင္ရာ တြယ္တာရာ ဒီရင္ေသြးေတြ
ဆည္းလည္းသံ လွိဳက္ခတ္ေစ ဒီခ်စ္ျခင္းေတြ...

♪♫♪ ကေလးေလးေတြ ေႏြးေထြးဖို ့ေလ
ကမာၻေျမမွာ အိမ္တစ္အိမ္တည္ေဆာက္ၾကမယ္ေလ...
♪♫♪ ျမင့္ျမတ္ျခင္းေတြ ျငိမ္းေအးျခင္းေတြ
ကမာၻေျမမွာ ညင္သာစြာ စီးဆင္းဖို ့ေလ...

♬ အိမ္အျပင္မွာ ဝါပင္ေတြ ကိုယ္တိုင္စိုက္မယ္
ကိုယ္တိုင္ငင္ ဝါခ်ည္မွ်င္ ဖ်င္တဘက္ရယ္..
အိမ္အျပင္မွာ ကိုယ္တိုင္ထြန္ ကိုယ္တိုင္စိုက္တဲ့
စပါးရိတ္ခ်ိန္ ၀ိုင္းဖြဲ ့မယ္ ဆန္အရက္ရယ္...

♬ ဒီအခ်ိန္ဆို အိမ္အျပင္မွာ ကဗ်ာေတြ ရြတ္မယ္
လာပါကြယ္ အိမ္အျပင္မွာ ဂစ္တာတီးမယ္
ရင္ခြင္မွာ ၾကင္နာသူခ်ိဳအနမ္းရယ္
ခ်စ္မိတ္ေဆြ စည္းခ်က္ညီ အတူတူကမယ္

♪♫♪ ကေလးေလးေတြ ေႏြးေထြးဖို ့ေလ
ကမာၻေျမမွာ အိမ္တစ္အိမ္ ေဆာက္ၾကမယ္ေလ...
♪♫♪ ျမင့္ျမတ္ျခင္းေတြ ျငိမ္းေအးျခင္းေတြ
ကမာၻေျမမွာ ညင္သာစြာ စီးဆင္းဖို ့ေလ....

♫ ရင္ခြင္မွာ ရွင္သန္ရာ မွီခိုရာ အိမ္တစ္အိမ္ကို
ကမာၻေျမမွာ တည္ေဆာက္ၾကမယ္...
အေဆာင္အေယာင္ေတြ မဆင္ရင္ေစ ရင္ခြင္အိမ္ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ဒဏၰာရီရာဇ၀င္လို ၀ိညာဥ္အိမ္ စိန္စီရာ ရတနာျခယ္ သိဂၤါရီအိမ္.....

♫ တေစ ၱတစ္ေကာင္ ဟန္ေဆာင္သလို မာယာကင္းမဲ့
မနာလိုတဲ့ မစၦရိယ ခ်ည္ေႏွာင္မွဳမဲ့
ကံစီရင္ ယံုၾကည္စြာ ကမာၻေျမမွာ
တို ့အိမ္ ငါတို ့အိမ္
ရဲရင့္လိုက္ ခ်စ္တဲ့ အိမ္ တို ့ေဆာက္ၾကမယ္...

♪♫♪ ကေလးေလးေတြ ေႏြးေထြးဖို ့ေလ
ကမာၻေျမမွာ အိမ္တစ္အိမ္ကိုေဆာက္ၾကမယ္ေလ...
♪♫♪ ျမင့္ျမတ္ျခင္းေတြ ေႏြးေထြးျခင္းေတြ
ကမာၻေျမမွာ ညင္သာစြာ စီးဆင္းဖို ့ေလ...

................... ♪♬♩♫ ...................

ငါတို႔အိမ္ - ဓီရာမိုရ္
ေတးေရး - အ႐ိုး

ငါတို႔အိမ္(ဓီရာမိုရ္)

♫ အိမ္ေခါင္မိုးက မိုးမလံုလည္း … ငါတို႔လံုးဝ စိတ္မကုန္ပါ …
ေရခံခြက္ေအာက္ မိုးစက္တေပါက္ေပါက္ က်သံဟာ … တြံေတးႀကီး ေတးသံလား …
အေမဆင္ျမန္းတဲ့ နန္းေဆာင္အို ကိုေရႊသၾကားမင္း ဗိမၼာန္မို႔ …
စင္တင္ဇာတ္ထုတ္ထဲက အေကာင္းစားတိုက္အိမ္ … တစ္လံုးနဲ႔ မလဲပါဗ်ိဳ႕ …
ေရႊေျမအိုးမည္း ႏႈတ္ခမ္းရယ္တို … ဆာေနၾကတဲ႔ ၀မ္းေတြစို …
အခုရထားတဲ႔ ေလာကစည္းစိမ္ … နတ္ျပည္နဲ႔ မလဲဘူး …

♫ အေမ ေကာက္ညွင္းဆန္ လက္တစ္ဆုပ္ေပါင္း ႏွမ္းေထာင္းရင္ …
နတ္ေပးတဲ့ ၾသသဓေဆး …
အတိတ္ အနာဂတ္နဲ႔ ပစၥဳပၸန္မွာ …တို႔ အိမ္က မခြဲေၾကး …
ပညာမတတ္ ဉာဏ္နည္းတဲ႔ ဆင္းရဲသားေတြလို႔ …
ေကာင္းခ်ီးၾသဘာေပး … စိတ္မဆင္းရဲဘူးေဟ့ တို႔အိမ္ …
တစ္ေခါက္ေလာက္ မင္းလာၾကည့္ေတာ့ … သူငယ္ခ်င္း …

♫ မဟာေဂါဏ ဘို႔လည္ေထာင္ … စူဠေဂါဏ ေနာက္အငယ္ေကာင္ …
အတူတစ္က်င္းထဲစားတဲ႔ တို႔ရဲ႕ႏြားႏွစ္ေကာင္ … အေမ႔ရဲ႕ သားေတာ္ေမာင္ …
မဟာအႏၶအစ္ကို႔နာမည္ … စူဠအႏၶ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ …
အႏွိမ္ခံ ေတာသားေက်ာမြဲ ဦးေႏွာက္နည္းလည္း … အေမ့ရဲ႕ အားေတြပဲ …
ညီမေလးက ႏွီးထိုင္ျဖာ … အဘက ေဆးတစ္ဆံုဖြာ …
ေမွာင္ရီလရိပ္ေအာက္က တိတ္တဆိတ္ညေတြမွာ …
အေမ့ရဲ႕ တရားသံနာ …
လူဟာဘယ္ေလာက္ထိ အသက္ရွင္လဲ …
ဘယ္ေလာက္အမ်ားဆံုး ရႏိုင္လဲ … အခုရထားတဲ႔ ေလာကစည္းစိမ္ေတြ …
ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ၿမဲမလဲ …

♫ လူဟာ ေလာဘတရားနဲ႔ ငရဲလမ္းသြားတဲ႔ … ဒုကၡယက္ေကာင္မ်ား …
အတိတ္ အနာဂတ္နဲ႔ ပစၥဳပၸန္မွာ … တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲၾက …
ပညာမတတ္ ဉာဏ္နည္းတဲ႔ ဆင္းရဲသားေတြလို႔ …
ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ လက္ခံမလား … စိတ္မဆင္းရဲဘူးေဟ့ တို႔အိမ္ …
တစ္ေခါက္ေလာက္ မင္းလာၾကည့္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း …

................... ♪♬♩♫ ...................

ကၽြန္ေတာ္ ဒီသီခ်င္းေလးေတြ နားေထာင္ျပီး အရမ္းကို အိမ္ကိုလြမ္းသြားတယ္ဗ်ာ။ သီခ်င္းစာသားေလးေတြပါ နားဆင္ရင္း ဖတ္လို႔ရေအာင္ထည့္ေပးထားပါတယ္။ အိမ္သီခ်င္းေတြ နားဆင္ၾကသူအေပါင္း သာယာၾကည္ႏူးဖြယ္ အိမ္ေလးေတြနဲ႔ ေတြ႔ႏိုင္ပါေစဗ်ာ။

ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။

♎ Adjustment ♎

☣ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ဘလက္ေကာ္ဖီ ☣

ႏွစ္ခ်ိဳ႕ဘလက္ေကာ္ဖီ

ေႏြႏွင္းပန္းတို႔ ပြင့္လန္းခ်ိန္တြင္ လသည္ သာယာေသာ သေဘာရွိသည္။ ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္မႈထဲမွ ရထားဥၾသသံအခ်ိဳ႕ သဲ့သဲ့ညွင္းညွင္းၾကားရသည္။ အဆူညံဆံုးအသံကား နာရီလက္တန္၏ လႈပ္ခါခ်က္ျဖစ္သည္။အိမ္ေျမာင္စုပ္ထိုးသံကိုလည္း ရံဖန္ရံခါ ၾကားရသည္။ ေခြးအူသံအခ်ိဳ႕ ႏွင့္ ကားဘီးပြတ္သံအခ်ိဳ႕လဲ ထိုညတြင္ ေမွာ္ဝင္စားေလသည္။ခပ္ေဝးေဝးမွ ညွင္းသဲ့တိုက္ခတ္လာေသာေလ၏ ေအးစက္မႈသည္ ညကိုအသက္ဝင္ေစသည္။ ပိုးစိမ္းေကာင္ေလးမ်ား လမ္းမီးေရာင္ မွိန္မွိန္ေအာက္တြင္ အတံုးအရံုးတိုက္ပြဲက်ေနၾကသည္။ အသက္ရႈသံအခ်ိဳ႕ လဲျပိဳခ်ိန္မွာ ေဟာက္သံအခ်ိဳ႕က ၾကားကားဆြဲသည္။အိပ္စက္မည္ဟု မွိန္းရံုၾကံေနေသာ မ်က္စိအစံုက ေနာင္လာမည့္အာရုဏ္ကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနသည္။အခ်ိန္သည္ ေရႊလ်ားေနေသာ္လည္း ၾကာသည္ဟု ထင္ရသည္။ေဆာင္းကူးေနေသာေၾကာင့္ သန္းေခါင္ညနက္မႈ ရွည္သည္။အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညတစ္ည သံသယာလည္ဆိုေသာသီခ်င္းလဲ မဆိုခ်င္ေတာ့ျပီ။

အိုက္စပ္ပူေလာင္မႈကို ေရခဲေရျဖင့္ ေျမာခ်လို႔လဲမရ။ဗိုက္ထဲမွာလဲ တဂြီဂြိျဖင့္ စစ္ပြဲေတြျဖစ္ေနသည္။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးယူဖို႔ ညစာက်န္ေနတဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲကို ၾကက္ဥေၾကာ္ျဖင့္ ေပါင္းရမည္။ၾကက္ဥကို ညေနေဈးမွမဝယ္မိခဲ့။ဆီၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း တစက္ႏွစ္စက္သာသာ။ ဂစ္မီးဖိုကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့လည္း မီးတရွဲရဲွျဖင့္ ဘာတည္ရမွန္းမသိ။ကေယာင္ကတမ္းျဖင့္ ေရေႏြးေကာက္တည္လိုက္သည္။လက္ႏွစ္လံုးေလာက္ေရက အဆူေတာ့ျမန္သည္။ေကာ္ဖီပဲ ေမာ့ေတာ့မည္ဟုၾကံျပီး ေကာ္ဖီမႈန္႔ထည့္ေတာ့ ပုလင္းဝကခုန္ဆင္းလာတာ တမႈန္ႏွစ္မႈန္။ပုလင္းကိုေထာင္ျပီး ႏႈတ္ခမ္းဝကေငးလိုက္ေတာ့ ဗလာနတၴိ။ဆူေနတဲ့ေရေႏြးကို အားနာလို႕ ေကာ္ဖီပုလင္းထဲ ေရေႏြးသြန္ျပီး က်င္းလိုက္သည္။ေရေႏြးကို ေကာ္ဖီေရာင္ေလးဆိုးျပီး သၾကားပုလင္းလွမ္းၾကည့္ျပန္ေတာ့။ပုရြက္ဆိတ္ေတြက သၾကားတစ္မႈန္ဆီ သူတို႕တြင္းထဲ သယ္သြားၾကသည္။သၾကားမပါေတာ့လည္း ဆီးခ်ိဳကင္းစင္တယ္ေပါ့။ဒီအတိုင္းပဲ ဘလက္စစ္စစ္ ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ "ဂလု"။ဝင္ျပီးသား ေကာ္ဖီေရာင္ေရေႏြးေတြ ျပန္ခုန္ထြက္လာသည္။အရသာမဲ့ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေကာ္ဖီစစ္စစ္တခြက္ပါလား။

ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။

Believe

ယုံၾကည္ခ်က္

ပိန္းပိတ္ေနတဲ့ အေမွာင္ထုထဲ
ငိုခ်င္းခ်သံေတြ ေတြ႔တယ္

ကခုန္ယိမ္းထိုးလိုက္ရတာမ်ား
(တကိုယ္လံုး)
ရစရာမရွိေအာင္ မည္းညစ္လို႔

ပံုေသနည္းေတြ ျငီးေငြ႔ျပီး
ဘူတာအိုထဲက ေျပးထြက္ခ်င္သူပါ

ကိုယ့္လိပ္ျပာလံုဖို႔
ေရွ႕ရႈရင္း
မေရြ႕တဲ့အၾကည့္တခ်က္နဲ႔
ပ်ံသန္းဖို႔
ေတြ....ေဝ.......
ေမ်ာ.......လြင့္.......လြင့္။

လင္းသင္

မွတ္ခ်က္။ ။၂၀၀၄ အာရုံ.......

Happy Birthday Ma Ngone

ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ေန႔ရက္ကေလးတစ္ရက္ေပါ့။ဒေဒြးေဘာ္ဒါ မငုံ (ကႏၱာရမိုးစက္မ်ား)ရဲ႕ ေမြးေန႔ေလ။


လာေရာက္ၾကသူေတြကေတာ့ မႏွင္း(ႏွင္းနဲ႔မယာ)၊ ညီမေလး ေကာင္းကင္(ေကာင္းကင္ရဲ႕သမီးပ်ိဳ)၊ ညီမေဇာ္(ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္)၊ အေဝးေရာက္ ညီမေလး DIM (ျဖဴစင္ၾကယ္ Angle Shaper)၊ အဘူဒါဘီက အမရာ(အမရာ)၊ ကိုၾကီးပီတာ(ကိုပီတာရဲ႕အေတြးပံုရိပ္)၊ ကိုဟန္(Dream of My Father)၊ ကိုျဖိဳး (လင္းၾကယ္ျဖဴ)၊ ညီေလးေဝယံ(ဟင္းခ်က္ျခင္းအႏုပညာ)၊ ညီေလးဗ်တ္ဇ (ပန္းပြင့္နဲ႔ယက္တဲ့ အိပ္မက္)၊ ဘေလာခ့္မေရးေပမယ့္ ဘေလာခ့္အလည္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကေသာ ဘၾကီမိုး (ကိုမိုးေဇာ္လြင္)၊ ဘၾကီးသာယာ(ကိုေက်ာ္သာယာျမင့္)၊ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်မ္းလင္းေန တို႔ ဒေဒြးေမာင္ႏွမေတြ ဆံုညီစြာ အခ်ိန္တိတိက်က်ၾကီးကို တက္ေရာက္ အားေပးၾကပါတယ္ဗ်ာ။အလည္လာဖို႔ဖိတ္ထားတဲ့ ကမၻာအရပ္ရပ္မွ ျမန္မာဘေလာခ့္ဂါ ေမာင္ႏွမညီအကို မိတ္ေဆြမ်ား စံုစံုလင္လင္ျဖင္္ ခင္မင္စရာေကာင္းေသာ မငုံရဲ႕ ေမြးေန႔ေလးကို တက္ေရာက္ၾကပါတယ္။ အတီးအမႈတ္တူရိယာ စံုလင္စြာ နဲ႔ ဒေဒြးအဆိုေက်ာ္ Shania Dim (Shania Twain ရဲ႕ အေဖမတူ အေမကြဲ ညီမေလး Angle Shaper) က သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖပါတယ္။



ေမြးေန႔ကိတ္မုန္႔ကလည္း ကခုန္ျမဴးတူးစြာ လာေရာက္ၾကသူမ်ားကို ၾကိဳဆိုေနပါတယ္။



မငုံအတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ပါ။ ျပန္သြားမွ ဖြင့္ၾကည့္ေနာ္ မငုံေရ။



ၾကြက္ျဖဴေလးကလည္း သူတပိုင္တႏိုင္ ေရာက္လာပါတယ္။



ဘဝလမ္းခရီးမွာ ေရႊထီးမေဆာင္းရေသးဘူးဆိုလို႔ မငုံေဆာင္းရေအာင္ ေရႊထီးလက္ေဆာင္ပါ။



ေရႊေရာင္ထီးလွလွေလးနဲ႔ မငုံ ပါ။



ၾကြေရာက္လာၾကတဲ့ မိတ္ေဆြသဂၤဟအေပါင္းမ်ားလြန္းလို႔ ေမြးေန႔ကိတ္မေလာက္ရင္ အပိုေဆာင္ထားတာ အားမနာတမ္းစားၾကေနာ္။ခင္မင္စရာရွမ္းတိုင္းရင္းသူေလး မငုံရဲ႕ႏိုဝင္ဘာ ၂၄ေန႔ ေမြးရက္မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီသည့္တိုင္ ေရႊထီးေဆာင္းႏိုင္သူေလး ျဖစ္ပါေစဗ်ာ။







ခ်မ္းလင္းေန

နံနက္ခင္းကို လွေစျခင္း

နံနက္မိုးေသာက္
အလင္းေရာက္တဲ့အခါ
ဂုဏ္ေတာ္တရားနဲ႔
ေမတၱာပြားျပီး
ေတာင္းဆုေခၽြျပဳ
ပတၱိဒါန ေဝစုခ်လိုက္မယ္
ဆိုရင္.......
နံနက္ခင္းကို လွေစျခင္းပါပဲ။

ေကာင္းေသာ နံနက္ခင္းပါခင္ဗ်ာ။ မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ။ Good Morning ဆိုတဲ့ စကားလံုးလွလွ စကားေလးတစ္ခြန္းဟာ ၾကီးငယ္အလတ္ လူသားတို႔ႏႈတ္ဖ်ားဝယ္ ေရပန္းစားအသံုးမ်ား၍ ေခတ္စားေနေသာ စကားတစ္ခြန္းျဖစ္ေနပါသည္။

ေကာင္းေသာနံနက္ခင္းဆိုသည္မွာ "အဘယ္နည္း" ဟုေမးခြန္းတစ္ခု မွတ္တမ္းျပဳစရာရွိေပသည္။ ထိုေမးခြန္းကို စာဖတ္သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္ သံုးသပ္ၾကရန္ စာေရးသူက တင္ျပလိုပါသည္။

စာေရးသူတို႔ သာသနာ့အလုပ္ အားထုတ္ၾကရာ ဆ႒သဂၤ ီတိပုစာၦက၊ အဂၢမဟာပ႑ိတ ႏိုင္ငံေတာ္ ၾသဝါဒစရိယ ကမၻာ့ သာသနာျပဳ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ၾကီး သီတင္းသံုးစံေပ်ာ္ သာသနာျပဳေတာ္မူခဲ့သည့္ "မဟာစည္သာသနာ့ ရိပ္သာ႒ာနခ်ဳပ္"၌ ရဟန္းအမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီး သီလရွင္ ေယာဂီအားလံုး တို႔သည္ နံနက္သံုးနာရီတိတိ အိပ္ရာမွ ထၾကရသည္။ေလးနာရီအေရာက္ မိမိတို႔ဆိုင္ရာ ဓမၼာရုံကို သြားၾကရသည္။

ရဟန္းေယာဂီႏွင့္ အမ်ိဳးသားေယာဂီမ်ားသည္ စံေက်ာင္းေတာ္ေအာက္ထပ္၊သီလရွင္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးေယာဂီမ်ားက ဖလ္ယဥ္ဓမၼာရုံသို႔ အေရာက္သြား၍ ေလးနာရီမွ ငါးနာရီအထိ တရားရႈမွတ္ၾကရေပသည္။အရုဏ္ဦးမို႔ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ျပီး သာယာၾကည္ႏူးဖြယ္ အခ်ိန္ကေလးဝယ္ ႏွစ္ရာေက်ာ္မွ်ေသာ ေယာဂီသူေတာ္စဥ္တို႔၏ တရားထိုင္အျပီးမွာ ၾကားရသူတို႔ စိတ္ႏွလံုးကို ၾကည္ႏူးရႊင္ျပံဳးေစႏိုင္သည့္ အသံသာသာတစ္ခု ညီညီညာညာ ေပၚထြက္ခဲ့ေလျပီ။ ထိုအသံသည္ ကိေလသာကင္း ေကာင္းေသာရနံသင္းသည့္ ဓမၼသံ ျဖစ္ပါသည္။

နံနက္ခင္းကာလမို႔ ေအးျမလွတဲ့ ေလေျပေလညွင္းေလေတြကို ရႈရႈိက္ရတာဟာလည္း စိတ္ေရာကိုယ္ပါ လန္းဆန္းမႈကိုရရွိေနပါသည္။တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္မႈကို ႏွစ္ရာေက်ာ္ေသာ ေယာဂီတို႔ရဲ႕ ဓမၼသံစဥ္တို႔က မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာၾကီးမွသည္ သတၱေလာကၾကီးဆီသို႔ အရုဏ္ဦးမွသည္ နံနက္ခင္းဆီသို႔ အလွတရားမ်ားျဖင့္ က်က္သေရ မဂၤလာအေပါင္း ခေညာင္းလို႔
လွပေစပါသည္။ေရွးဦးစြာထြက္ေပၚလာေသာ ဓမၼသံစဥ္သည္ကား ျမတ္ဗုဒၶ၏ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို အာရုံမွာပံုေဖာ္၍ ရွိခိုးျခင္းဟူေသာ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားစီစဥ္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျပည့္စံုေသာ

"ၾသကာသ၊ ၾသကာသ၊ ၾသကာသ၊ ကာယကံ ဝစီကံ မေနာကံတည္းဟူေသာ အျပစ္ခပ္သိမ္း ပေပ်ာက္ျငိမ္း၍ အသက္ရွည္စြာ အနာမဲ့ေရး ရန္ေဘးကင္းေၾကာင္းေကာင္းမႈမဂၤလာ ျဖစ္ပါေစျခင္း အက်ိဳးငွာ ဘုရားရတနာ၊ တရားရတနာ၊ သံဃာရတနာ တည္းဟူေသာ ရတနာျမတ္သံုးပါး၊ ဆရာသမားတို႔ကို အရိုအေသ လက္အုပ္မိုး၍ ရွိခိုးပူေဇာ္ ဖူးေျမာ္မာန္ေလ်ာ့ ကန္ေတာ့ပါ၏ အရွင္ဘုရား"

ဆိုသည့္ဘုရားရွိခိုး ပူေဇာ္သံျဖစ္ေပသည္။ညီညီညာညာ ႏွင့္ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ ဘုရားရွိခိုးသျဖင့္ နံနက္ခင္းကို အလွဆင္လိုက္ၾကပါသည္။မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရား စီစဥ္သည့္ ဘုရားရွိခိုးသည္ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္သူ၊ နာယူသူတို႔အတြက္ ရြတ္ဆိုလို႔ ေကာင္းသည့္အျပင္ အဓိပၸါယ္ကလဲ စံုလင္ျပည့္ဝလွပါသည္။

ေဖာင္းပိန္အစရွိတဲ့ ထင္ရွားေပၚရာ ေပၚလာသမွ်ေတြကို အျမဲမျပတ္သတိကပ္လွ်က္ တစ္နာရီၾကာ ထိုင္ျပီး ရႈမွတ္ရသည့္ သတိပ႒ာန္ ဝိပႆနာတရားတို႔ျဖင့္ ရတနာသံုးစံု အျမတ္ဂုဏ္ကို ယံုၾကည္ျမတ္ႏိုး လက္ဆံုမိုး၍ ပူေဇာ္ၾကပါသည္။

"ဣမာယ ဓမၼာႏု ဓမၼပဋိပတၱိယာ ဗုဒၶံ ပူေဇမိ။
ဣမာယ ဓမၼာႏု ဓမၼပဋိပတၱိယာ ဓမၼံ ပူေဇမိ။
ဣမာယ ဓမၼာႏု ဓမၼပဋိပတၱိယာ သံဃံ ပူေဇမိ။

ဣမာယ ဓမၼာႏု ဓမၼပဋိပတၱိယာ - မဂ္ေလးတန္၊ ဖိုလ္ေလးတန္နိဗၺာန္ဟု ဆိုအပ္ေသာ ဤေလာကုတၱရာ တရားကိုးပါးအား ေလ်ာ္ေသာက်င့္ဝတ္ ပဋိပတ္ျဖင့္ ဗုဒၶံ - ျမတ္စြာဘုရားကို။ ဓမၼံ - မဂ္ေလးတန္၊ ဖိုလ္ေလးတန္ နိဗၺာန္ ဟုဆိုအပ္ေသာ တရားေတာ္ျမတ္ကို။ သံဃံ - မဂၢဠာန္ေလးေယာက္၊ ဖလဠာန္ေလးေယာက္ ဟုဆိုအပ္ေသာ ရွစ္ေယာက္ေသာ အရိယာ သံဃာေတာ္ျမတ္ႏွင့္တကြ ယခုရွိေတာ္မူၾကေသာ သမၼဳတိ သံဃာေတာ္ျမတ္ကို ပူေဇမိ ပူေဇာ္ပါ၏ အရွင္ဘုရား" ဟု ညီညီညာညာ ရိုေသစြာ ပူေဇာ္ၾကလွ်က္

"ဣဒံေမ ပုညံမဂၢမလဥာဏႆပစၥေယာေဟာတု။

ဘေႏၱ၊ အရွင္ဘုရား။ေမ၊ တပည့္ေတာ္တို႔၏။ ဣဒံပုညံ၊ ဤသို႔ ယေန႔ျပဳအပ္ေသာ ဒါနကုသိုလ္၊ ေဆာက္တည္အပ္ေသာ သီလကုသိုလ္၊ ပြားမ်ားအပ္ေသာ ဘာဝနာကုသိုလ္၊ တရားနာရေသာ ဓမၼႆဝနကုသိုလ္သည္။ မဂၢဖလဥာဏႆ၊ တပည့္ေတာ္ ေတာင့္တအပ္ေသာ မဂ္ဥာဏ္ ဖိုလ္ဥာဏ္၏။ ပစၥေယာ၊ ရေၾကာင္းေရာက္ေၾကာင္း ေက်းဇူးျပဳေသာ အကူအညီ အေထာက္အပံသည္။ ေဟာတု၊ျဖစ္ပါေစသတည္း။" ဟုေသာ ေကာင္းမႈျဖင့္ ေတာင္းဆု ေခၽြၾကျပန္သည္။

တဆက္တည္းမွာပင္-
"ဣမံေနာ ပုညဘာဂံ သဗၺသတၱာနံ ေဒမ။

ဣမံပုညဘာဂံ၊ ဤသို႔ ယေန႔ယခု တပည့္ေတာ္တို႔ တစ္စု၏ ျပဳစုပြားမ်ား နာၾကားရေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အဖို႔ဘာဂကို။ သဗၺသတၱာနံ၊တရားနာေဖာ္နာဖက္၊ တရားအားထုတ္ေဖာ္၊ တရားအားထုတ္ဖက္ ျဖစ္ၾကကုန္ေသာ ေယာဂီအေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းမ်ားႏွင့္တကြ မိခင္ဖခင္ ေက်းဇူးရွင္တို႔ကို အစထား၍ သံုးဆယ္တစ္ဘံု လံုးစံုမ်ားစြာ သတၱဝါမွန္သမွ် အနႏၱတို႔အား။ ေဒမ၊ ရေစယူေစ အမွ်ေပးေဝပါကုန္၏။" ဟူ၍ နတ္ျဗဟၼာ လူတစ္ေဖာ္ ျမတ္သာဓု ေခၚၾကေစရန္ အမွ်ေပးေဝ ၾကျပန္ပါသည္။

တစ္နာရီၾကာထိုင္ျပီး ရႈမွတ္လို႔ရတဲ့ သမာဓိအရွိန္တို႔ျဖင့္ မေနာကံႏွင့္ရင္း၍ ဝစီကံေျမာက္ ေမတၱာဓာတ္ေတြ ပို႔လႊတ္လို႔ ေနၾကျပန္သည္။

"အမွ်ရၾက၍ခ်မ္းသာၾကပါေစေသာ္။ ေဘးရန္ခပ္သိမ္း ကင္းျငိမ္းၾကပါေစေသာ္။ေၾကာင့္ၾကခပ္သိမ္း ကင္းျငိမ္းၾကပါေစေသာ္။ စိုးရိမ္ခပ္သိမ္း ကင္းျငိမ္းၾကပါေစေသာ္။စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာႏွင့္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ေကာင္း
ပဋိပတ္တို႔ကို က်င့္ၾကံၾကိဳးစာ ပြားမ်ားအားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစေသာ္"
ဟူ၍ ေမတၱာဓာတ္ေတြ ျဖန္႔ေဝလိုက္ၾကပါသည္။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့
"ဤသို႔ျပဳရ ျမတ္ပုညေၾကာင့္ ခ်မ္းျမေအးၾကည္ ေဘးမဲ့မည္သည္ ေရႊျပည္ထုတ္ေျခာက္ လမ္းမေကာက္ပဲ ေရာက္ရပါလို ထိုထိုဘဝ က်င္လည္ရလည္း ဒုကၡေဘးဒဏ္ ရန္မာန္အေပါင္း မေကာင္းဟူသမွ် မေတြ႕ရပဲ သဗၺဣစာၦ မဂၤလာကို ရြယ္ကာတတိုင္း ရေစေသာ္။
ယေန႔ယခု ျပဳျပဳသမွ် ျမတ္ဘာဂကို မိဘဆရာ မ်ိဳးသဟာႏွင့္ ကိုယ္မွာေစာင့္ၾကပ္ ကိုယ္ေစာင့္နတ္က အရင္စ၍ ရိွသမွ်လံုးစံု ဘံုသံုးဆယ့္တစ္ ျဖစ္ျဖစ္သမွ် ေဝေနယ်တို႔ ရၾကပါေစ ေပးငွေဝသည္ မ်ားေတြ သာဓုေခၚေစေသာ္....... အမွ်.....အမွ်.....အမွ်.......ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာ့။
သာဓု...သာဓု....သာဓု"
ဆိုတဲ့ စကားသံုးလံုးက ေနရာယူလိုက္ပါသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ Good Morning ျဖစ္ၾကေစရန္ မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာမွ ႏွစ္ရာေက်ာ္ေသာ ေယာဂီ သူေတာ္စင္တို႔က နံနက္ခင္းကို အလွဆင္လိုက္ၾကပါသည္။ရတနာသံုးတန္ ကံႏွင့္အက်ိဳး အားကိုးယံုၾကည္ သူေတာ္စင္တို႔၏ နံနက္ခင္းကို လွေစေသာ ဓမၼသံစဥ္သည္ သာယာခ်မ္းေျမ႕
လွတာမို႔ တစ္သက္မေမ႔ႏိုင္စရာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ တစ္ခုပါပဲ။ အသံအားလံုးတြင္ ႏွႈိင္းယွဥ္စရာ ထပ္တူျပဳစရာ ဓမၼသံစဥ္ေလာက္ ေကာင္းတာ ဘယ္အခါ ဘယ္ေနရာမွ မရွိပါဘူး။ နံနက္ခင္းကို ဓမၼသံစဥ္ျဖင့္ လွပေစ၍ ျငိမ္းခ်မ္းေရးတရားရိပ္ဝယ္ ေပ်ာ္ပိုက္ႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း စာစီေပါင္းလို႔
တင္ျပလိုက္ရပါသည္။

တကၠသိုလ္ေမာင္ခ်စ္

(ခြင့္တလအျပန္ အခ်ိန္ေလးရလို႔ မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာခြဲ သဓၶမၼရံသီရိပ္သာ၌ ရဟန္းခံ တရားအားထုတ္ရင္းမွ တရားဓမၼသင္ျပေပးေသာ ဆရာေတာ္ အရွင္ဝိစိတၱာနႏၵ (ဓမၼာစရိယ၊ B.A, B.Sc, Dip in English) အားရွိခိုးပူေဇာ္ဂုဏ္ျပဳရင္း တရားအလႈေတာ္ျမတ္ကိုကုသိုလ္ျပဳအပ္ပါသည္။
ခ်မ္းလင္းေန)

ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။

စိတ္ေျဖေဆး

လူတိုင္းလူတိုင္းစိတ္ရွဳပ္လာရင္၊ စိတ္ညစ္လာရင္ ဘာေတြလုပ္ၾကလဲ။ တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕က သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုပစ္တယ္။တခ်ိဳ႕က် အိပ္ေဆးေသာက္အိပ္ပစ္္တယ္။ တခ်ိဳ.ကအရက္ေသာက္တယ္။တခိ်ဳ႕က အပင္စိုက္တယ္။တခ်ိဳ႕ကေအာ္ငိုတယ္။ လူေတြအားလံုးဟာ စိတ္ေျပေစဖို႔တခုအတြက္နဲ႔ ကိုယ္႔စိတ္ထင္ရာ၊ ကိုယ္စိတ္ေျပရာလုပ္တတ္ၾကတယ္။

ခင္ဗ်ားေရာ စိတ္ညစ္ရင္ဘာေတြလုပ္လဲ။ကၽြန္ေတာ္လား။အင္းငယ္ငယ္ကေတာ့ အိမ္မွာေရထဲတဲ့ ရာ၀င္အိုးထဲေခါင္းစိုက္ျပီး စိတ္ရွိလက္ရိွ ေအာ္ျပစ္တယ္။အခုေတာ့ အဲဒီအိုးေတြလဲ ကြဲသြားပါျပီ။အသံျပာၾကီးရဲ႕ေအာ္သံေတြ မခံႏိုင္လို႔။ အေတာ္ၾကီးေတာ ့အရက္ေသာက္ၾကည့္တယ္။အေတာ္အတန္လဲ ေသာက္ခဲ့ပါတယ္။ကိုယ့္စိတ္ေၾကာင့္ လဲပါတယ္။ ေကာင္းတယ္လို႔ စိတ္မွာထင္မိလို႔ပါ။စိတ္ေျပမယ္ထင္တဲ့ အယူေၾကာင့္လဲပါပါတယ္။အခုေတာ့ အလိုေနရင္းျပတ္သြားတယ္။ ေသာက္ခ်င္စိတ္သိပ္လဲ မရွိေတာ့လို႔ပါ။မယုံဘူးဆိုလဲ စာဆက္ဖတ္ရေအာင္ ေလာေလာဆယ္ ယံုေပးထားပါ။

ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ညီအစ္ကိုလို အရမ္းရင္းရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သူစိတ္ညစ္လာရင္ ဘုရားစင္ေရွထိုင္ျပီး တရားထိုင္တယ္။သူက စိတ္ညစ္ရင္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ေန႔စဥ္တရား ထိုင္တာပါ။ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ သူရဲ႕အေျခအေနကို အျမဲေလ႔လာၾကည္တယ္။ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႔စသိထဲက သူဆီမွာ ေဒါသထြက္တယ္ဆိုတာ မျမင္သေလာက္ပဲ။ သူမိသားစုေတြလဲ ဒီလိုပဲ။သူတို႔စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းျပီး စိတ္ညစ္ဖူးတာမေတြ႔သေလာက္ပါပဲ။ သူက ကၽြန္ေတာ္ကိုေတြ႕တိုင္း တရားထိုင္ဖို႔ပဲ အျမဲတိုက္တြန္းပါတယ္။အခုအခ်ိန္ထိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က တရားထိုင္ဖိုဆိုတာေ၀လာေ၀း။ ဘာသာေရးဆိုတာ ဘုရားရိွခိုးတာကလြဲရင္ ဘာမွမသိ။

ငယ္ငယ္က အိမ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေမေမက တရားအျမဲထိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုကိုလည္း တရားထိုင္ခိုင္းပါတယ္။အဲဒီတုန္းက ေမေမက တရားထိုင္ျခင္းအက်ိဳး၊ ဘာေၾကာင့္တရားထိုင္ရတယ္ ဆိုတာေတြကိုေျပာျပဘူးတယ္။ေမေမက အဘိဓမၼာေအာင္ ထားတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီတုန္းက ကေလးအရြယ္ စထိုင္ကာစဆိုေတာ့ တရားထိုင္တယ္ဆိုေပမယ့္ မွတ္တဲ့အသိၾကာၾကာ မထိန္းႏိုင္ပါဘူး။ စိတ္ေတြက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ေလွ်ာက္ျပန္႔လႊင့္ေနတာပဲ။တရားထိုင္ဖို႔မေျပာနဲ႔ ထိုင္ခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးျဖစ္ေအာင္ကို အေတာ္အားယူရပါတယ္။ေဆာ့မယ္၊ကစားမယ္ ဆိုတဲ့စိတ္ကပဲသန္ေနတာ။

ဒါေပမယ့္ဗ် အဲဒီတုန္းက ငယ္တဲ့အရြယ္လဲျဖစ္၊ အကုသိုလ္ေတြကလဲ နည္းဆိုေတာ့ကာ ေ၀ဒနာဆိုတာ သိပ္မျဖစ္ေပၚဘူး။တခါတေလ စိတ္၀င္တစား မွတ္အားေကာင္းတယ္ဆိုရင္ အၾကာၾကီးကိုထိုင္ႏိုင္တယ္ဗ်။ အခုေတာ့ လူေလာကရဲ႕အေမွာင္ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေနတာေၾကာင့္ရယ္၊ ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ စိတ္ညစ္တာေတြ ေၾကာင္႔ တရားမွတ္ရင္ ေ၀ဒနာေတြပိုေပၚပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕တရားျပဆရာတစ္ဦးကို ဒီအေၾကာင္းေလွ်ာက္ေတာ့ ဆရာက လူေလာကၾကီးရဲ႕ အတြင္းဘက္ေရာက္ေရာက္လာေလ၊ ေလာဘမီး၊ ေဒါသမီး၊ ေမာဟမီးေတြမ်ားလာေလေလပဲ။ ဒါေၾကာင့္ တရားထိုင္တဲ့အခါ ေ၀ဒနာေတြကတိုးတိုးလာတာတဲ့။ဒါေတြကိုပဲ ဆက္ရွဳတဲ့။ဒါကတရားထိုင္တုန္း ခဏဗ်။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ေတာ့ တရားထိုင္ျခင္းျဖင့္ အရင္ကေဒါသ အရမ္းၾကီးခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေတာ္အတန္ကို ထိန္းႏိုင္လာပါတယ္။အလုပ္ဆိုရင္လည္း အေတာ္အတန္ကိုေခ်ာေမြ႔ပါတယ္။အတိုက္အခံလဲ နည္းလာပါတယ္။ စိတ္ညစ္တယ္ဆိုတာ မရွိသေလာက္ပါ။ စိတ္ညစ္တာမရွိေတာ့ဘူးလ႔ို ဆိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ညစ္စရာေတြ႔လည္း သိပ္တုန္လႈပ္မႈမရွိတာပါ။

စိတ္ညစ္လာတယ္၊ စိတ္ရႈပ္စရာ ၾကံဳလာျပီဆိုရင္ ဘုရားကိုစိတ္ဝယ္မွန္းျပီး ရသမွ် ဘုရားစာထိုင္ရြတ္ပါတယ္။ တရားထိုင္ခ်င္တဲ့စိတ္ လက္တေလာမရွိေသးဘူး ဆိုရင္ေတာင္ ဒီလို ဘုရားစာရြတ္ဖတ္တာဟာ ေလာေလာဆယ္ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ စိတ္ေဝဒနာေတြ သက္သာဖို႔ ကုစားလိုက္သလိုပါပဲ။ စိတ္ျငိမ္ေလာက္ျပီလ႔ိုထင္ေတာ့မွ တရားထိုင္ပါတယ္။ဘာျဖစ္လို႔ စိတ္ညစ္ေနတုန္း စစျခင္းတရားမထိုင္တာလဲဆိုရင္ တရားထိုင္ေနစဥ္ ရႈမွတ္တဲ့စိတ္အေပၚအာရုဏ္မေရာက္ပဲ စိတ္ေတြက မူလညစ္ေနတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြဆီကိုပဲ ထပ္တဝဲဝဲေရာက္သြားလို႔ပါ။ကၽြန္ေတာ့္ရဲ စိတ္တည္မႈအာရုဏ္ႏုေသးလို႔လဲျဖစ္ပါတယ္။ၾကာရွည္စြာ တရားထိုင္ဖူးတဲ့သူေတြ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုျဖစ္မယ္လို႔ မထင္ပါဘူး။

အဲဒီလို တရားထိုင္ရႈမွတ္လိုက္ေတာ့ ညစ္ေနတဲ့စိတ္ေတြေျပေျပာက္ျပီး ပင္ကိုမူလစိတ္အဆင္ေလးဟာ အျမဲတေစၾကည္လင္လာပါတယ္။ တရားထိုင္လိုက္ျခင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ ယခင္က ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဆိုေပမယ့္ မိရုိးဖလာကိုးကြယ္သလိုပဲရွိခ့ဲတာ (နက္နဲမႈမရွိခဲ့သလိုပါ။ အခုကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ ဗုဒၶဘုရားဟာ အတုမရွိေသာဘုရားရွင္ျဖစ္ျပီး မိမိကိုယ္တိုင္ ဗုဒၶဘာသာအေပၚ ပိုမုိသက္၀င္ယံုၾကည္လာပါတယ္။ အရာရာစဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္လာႏိုင္တယ္လု႔ိ ကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္လာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာဖူးသေလာက္ဆို တရားထိုင္တယ္ဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာတစ္ခုထဲရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ခရစ္ယာန္သာသနာမွာေရာ(အထူးကျဖင့္ ရိုမန္ကတ္သလစ္မွာပါ)၊ မူစလင္ဘာသာေရာ(ဒူဘိုင္းႏိုင္ငံသား မူစလင္ဘာသာေရးဆရာတစ္ေယာက္ဆီက သိတာပါ။သူက ဗုဒၶဘာသာတရားထိုင္နည္းနဲ. ေယာဂအေၾကာင္းလာေဆြးေႏြးလိုပါ။) သူ႔နည္းသူဟန္နဲ႔ရိွၾကပါတယ္။

တကယ္တမ္း တရားထိုင္တယ္ဆိုတာ စိတ္ကို ေလ့က်င့္ေပးတာပါ။ဘုရားစတင္က်င့္ၾကံခဲ့တာ အာနာပါနေပါ့။ တကယ္ဆိုအာနာပါနဆိုတာ ဟိႏၵဴေယာဂက်င့္စဥ္တစ္မ်ိဳးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာက တရားထိုင္တယ္ဆိုတာ အရမ္းေကာင္းတဲ့အေလ့အက်င့္တစ္ခုပါ။ စျပီးထိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ (အၾကံေပးတာပါ။မိမိသင့္ေတာ္သလို ထိုင္လို႔ရပါတယ္။) ဝင္ေလထြက္ေလဆိုတဲ့ အာနာပါနက စရင္ေကာင္းမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ထင္တယ္လို႔ဆိုရျခင္းကတရားထိုင္သက္ႏုတဲ့ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ေကာင္းမယ္လို႔ထင္တယ့္ နည္းေတြအမ်ားၾကီးထဲက ကၽြန္ေတာ္စထိုင္တဲ့နည္းေလးမို႔ အၾကံေပးတာပါ။ မိမိသန္ရာသန္ရာကိုရႈပါ။ ေနာက္မွတ္အားေကာင္းလာျပီဆိုမွ ဝိပႆနာနည္းလမ္းကိုရႈပါ။ တဆင့္ျခင္း တက္လွမ္းတဲ့သေဘာပါ။

တရားထိုင္ျခင္းရဲ႕ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္ ကေတာ့ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ပါ။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခုေလာေလာဆည္ စိတ္ညစ္တာေတြေျပေအာင္ ေဆြးေႏြးအၾကံေပးတာမို႔လို႔ တရားထိုင္ဖို႔ သက္သက္သာရည္ရြယ္ျပီး ေရးရတာပါ။ကၽြန္ေတာ္တ႔ိုက ဗုဒၶသာသနာေျမနဲ႔ ေဝးရာေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနရသူေတြဆိုေတာ့ ဘာသာေရးႏႈိးေဆာ္မႈေလးေတြရွိမွ ဘုရားရွိခိုး၊ တရားထိုင္တာေလးေတြလုပ္ျဖစ္ၾကမွာမို႔ပါ။

ကိုယ့္အရပ္ကိုယ့္ေဒသမွာဆိုရင္ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ရင္း ဆရာေတာ္ေတြ ေဟာၾကားတဲ့တရားေတာ္ေတြကို နာၾကားရင္း ဘာသာေရးနဲ႔ အဆက္မျပတ္သိပ္ မရွိလွပါဘူး။ ဒီလိုႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာဆိုရင္ တခါတေလ တရားေခြေလး ဘာေလးနာခ်င္ရင္ေတာင္မွ ကိုယ္အနီးနားက အျခားဘာသာျခားေတြကို အားနာေနရေသးတယ္။ နားၾကပ္တပ္ျပီးနာရ၊ MP3စက္ကေလးေတြထဲ ထည့္နာရနဲ႔အဆင္ေျပသလို ဘာသာေရးေတြ လုပ္ေနၾကရတာပါ။ဘုရားစာရြတ္ရင္၊ ဘုရားရွိခိုးရင္လဲ ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနေကာင္းမွ ရြတ္ရ၊ရွိခိုးရတာ။ ဒီလိုေရးတာ အဆင္မေျပသူတဲ့ေတြ သိၾကမွာပါ။ဗုဒၶဘာသာဝင္ အခ်င္းခ်င္းေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့။ဒါေတာင္ ဘာသာေရးလုပ္သူေတြပါဦးမွ။

ဘယ္လိုပင္ အဆင္မေျပမႈေတြရွိပါေစေလ ကိုယ္ရဲ႕စိတ္က ဘာသာေရးကိုျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္လို႔ ရည္သန္ထားရင္ ဘယ္အေျခအေနမ်ိဳးမဆိုျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားေတာင္ အေနာင့္အယွက္ေတြၾကားက ဘုရားျဖစ္ရန္ရည္သန္လို႔ ဘုရားပြင့္ခဲ့ျပီးျပီပဲ။ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ဘာသာေရးလုပ္မယ္၊ လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ဆႏၵက တကယ္လုပ္ရင္အဟုတ္ျဖစ္ပါတယ္။အခုဆိုရင္ ျမန္မာျပည္မွာ တရားစခန္းရိပ္သာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားဖြင့္လွစ္ေနျပီဆိုတာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားသိေနၾကပါျပီ။

ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက တရားထိုင္တာကို သိျပီး တရားထိုင္ဖို႔ေမ့ေနတဲ့ မိတ္ေဆြေတြအတြက္ေရာ၊ မသိေသးတဲ႔သူေတြအတြက္ေရာ “အသိ၊ သတိ” ရေစခ်င္ပါတယ္။ စိတ္ညစ္ရုံနဲ႔ တရားထိုင္ဖို႔သာမက ရတဲ့အခ်ိန္တိုင္း၊ ရသမွ်အခြင့္အေရးတိုင္း တရားထိုင္ေပးၾကပါ။အခုဆို ဆရာေတာ္အေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း တရားထိုင္ဖို႔ စာေတြေရး၊ တရားေတြေဟာျပီး လႈံေဆာ္ထားၾကပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကုသိုလ္တရပ္အေနနဲ႔ ေဆြးေႏြးတာပါ။မိတ္ေဆြအေပါင္း တရားထိုင္ဖို႔ သတိရသြားသူေတြေရာ၊ အသိရသြားသူေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ကုသိုလ္ျပဳ တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္အပ္ပါသည္ခင္ဗ်ား။

ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။

ရွန္ဘဲလားအိပ္မက္

The Earthly Paradise (Garden of Eden)

မိုးျပာေရာင္ေကာင္းကင္ၾကီးကို ေမာ့ၾကီးျပီး တျဖည္းျဖည္းေရြ႕လ်ားေနတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြကိုေငးေမာရင္း ပိတ္ေလွာင္မြန္းက်ပ္ေနတဲ့စိတ္ေတြကို ခိုင္မာစြာရပ္တည္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲကေန တဆင့္ျပီးတဆင့္ လႊင့္ယူထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ခဏတာေလာက္ မင္းတို႔ေတြ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ယူလိုက္ၾကပါဦး။စကၠန္႕ႏွင့္အမွ် မရပ္မနား တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရေသာ သူတို႕ေတြကို ကမၻာေျမၾကီး၏ဆြဲငင္အားထဲကေန ရံုးထြက္ျပီး ေျခဦးတည့္ရာကို သြားသြားလာလာျပဳၾကေပဦးေတာ့။မေမ်ာ္လင့္ထားေသာ ျဖစ္အင္ေတြကို သြားေရာက္ေတြဆံုျပီး အေတြအၾကံဳသစ္ေတြ ဖန္ဆင္းၾကေပဦးေလာ့။သင္တို႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြေဟာင္းခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို ေခတၱမွ် ေၾကာခိုင္းျပီးသြားၾကေလ။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“ဧဒင္ဥယ်ာဥ္”တဲ့ အဝင္ဝဆိုင္းဘုတ္က ေရးထားတာကိုဖတ္ျပီး သူရဲ႕ေျခလွမ္းေတြက အဲဒီဘက္ကို ဦးတည္ျပီးသြားခ်င္ေနတယ္။အထဲမွာ ဘာေတြရွိေနလိမ့္မလဲဆိုတာကို သူဘာေၾကာင့္မ်ား သိခ်င္ေနမိပါလိမ့္။ကမၻာဦးလူသား အာဒံနဲ႔ ဧဝကိုပဲေတြ႔မလား။ဒါမွမဟုတ္ ပန္းသီးပင္လိုေခၚေဝၚသမုတ္ထားတဲ့ ကမၻာဦးအဆိပ္ပင္ေတြကိုပဲေတြ႕မလား။ဒိုင္ႏိုေဆာ၊ ထရိုင္ႏိုေဆာဆိုတဲ့ ေရွးဦးအေကာင္ၾကီးေတြပဲရွိေနလိမ့္မလား။ ေက်ာက္ေခတ္လို႔ လက္ရွိ အီးေခတ္လူသားေတြ အမည္နာမျပဳထားတဲ့ ပရိုင္းမိတ္ေတြခ်ည္းပဲ ရွိေနၾကမလား။ဒီလို သို႔ေလာသို႔ေလာအသိနဲ႔ လက္မွတ္မဝယ္လိုက္ရပဲ သူအလိုလို ဝင္ေပါက္တံခါးမွ ျဖတ္သန္းသြားပါသည္။အထဲေရာက္ေတာ့လဲ ဘယ္အခ်င္းအရာကိုမွ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ေတြ႔ရပဲ ပိန္းပိတ္ေအာင္ျဖစ္ေနတဲ့ ျမဴခိုးေငြ႕ေတြကိုသာ ေတြ႔ရတယ္။(မ်က္မွန္တတ္ထားေတာ့ ေရေငြ႔ရိုက္ျပီး မျမင္ရတာကို။:P)

အေတာ္ခပ္လွမ္းလွမ္းေလး ေလ်ာက္လာတဲ့အထိ ျမင္ျမင္သမွ်အရာအားလံုးဟာ ပကတိ ဒီအတုိင္းေတြၾကီးပဲျဖစ္ေနလို႔ ဝင္လာမိတာေတာင္ မွားသြားျပီလို႔ အျပစ္တင္ေဝဖန္ ညီးတြားလိုက္တယ္။ဒါေပမယ့္ တစ္ခုသတိထားမိတာက အဝင္ထဲကေန လက္တေလာေရာက္ေနတဲ့ ဒီေနရာအထိကို ေျခေထာက္ေတြ မလႈပ္ရွားရပဲ သူ႔အလိုလို အလိုက္သင့္ေလး စီးေျမာလိုက္ပါလာတာကိုေတာ့ သူသတိထားမိေကာင္းထားမိေလရဲ႕။(ေရႊ႕လ်ားစက္ေလွကားေပၚ ေျခေထာက္ေရာက္သြားလို႕လဲ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။:P)

“ဟိတ္၊ ရပ္စမ္း။ မင္းက ဘယ္သူခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ဒီအထဲ ေရာက္လာတာလဲ။”

ၾကီးမားထည္ဝါေသာ အသံတစ္သံက သူ႔အေနာက္ကေန ဝင္ေရာက္လာျပီး နားစည္ထဲသို႔ က်ယ္ေလာင္စူးရွစြာျဖင့္ လာေရာက္ရိုက္ခတ္သြားတယ္။အသံရွင္ရွိရာဘက္သို႔ လွည့္ျပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့

“အိုး....လာ......လား”(ကုလားသံေလးျဖင့္) အလင္းေရာင္ေတြျဖာဆင္းေနတဲ့ အနီေရာင္အလင္းတန္းၾကီးက သူဆီကိုထိုးဆင္းလာတာကိုေတြ႕ရတယ္။သူေတာင္ ဒီအနီအလင္းေရာင္ဟပ္ျပီး ကိုယ္ေရာင္ေတာက္ပလာတာတယ္လို႔ သူဘာသာ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ အနီေရာင္ၾကီးက သူအနားေရာက္လာေတာ့ ပံုပန္းသ႑ာန္က သူငယ္ငယ္က ၾကည့္ဖူးတဲ႔ဇာတ္ပြဲေတြထဲက ေဇာ္ဂ်ီလိုလိုပါပဲ။

“ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားကေကာ ဘယ္သူလဲ။က်ဳပ္က အျပင္ဘက္က ဆိုင္းဘုတ္နာမည္ေၾကာင့္ ဝင္လာတာ။(အိမ္နားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္နာမည္လိုလိုနဲ႔ :P)စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလို႔၊ေနာက္ျပီး ဒီအထဲမွာ ဘာေတြ ရွိေနလိမ့္မလဲဆိုတာလဲ သိခ်င္လို႔ ဝင္လာတာပါ။”

“ငါ မင္းကိုေမးေနတာ မင္းကို ဘယ္သူက ခြင့္ျပဳလို႔ ဒီအထဲထဲေရာက္လာတာလဲ ေမးေနတာ။ဟိုဟိုဒီဒီေလ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔။”

(စိတ္ထဲေတြးမိလိုက္တာက ရံုးက အေပါက္ေစာင့္ ေလသံမ်ိဳးနဲ႔။:P)
“က်ဳပ္ ဒီအဝမွာေတာ့ ဘယ္သူမွလဲမေတြ႔ခဲ႔ဘူး။ေနာက္ျပီး အခုခ်ိန္ထိ က်ဳပ္ေျခလွမ္းေတြ တစ္ခ်က္မွ မလွမ္းရေသးဘူး။သူ႔အလိုလိုကို ေရႊ႕လာတာ။”

“ဘာ….ဘာေျပာတယ္။သူအလိုလိုေရာက္လာတာ။မင္းက ဘာမို႔လို႔ ဒီကိုေရာက္လာတာလဲ။”

(အေမးအျမန္းအေတာ္ထူတယ္။ဧကန္န ဂ်ာနယ္လစ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးပံုပဲ။)
“က်ဳပ္လား။က်ဳပ္က သကၠရာဇ္ ၂၀၀၉ ခု လူသားပါ။က်ဳပ္ေနတဲ့ေခတ္က အီလက္ထေရာနစ္လို႔ေခၚတဲ့ အီးေခတ္ကပါ။အခု က်ဳပ္က အဝင္ဝမွာေရးထားတဲ့ ကမၻာဦးေခတ္က ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ရဲ႕နာမည္လို ေရးထားတာေတြ႕လို႔ဝင္လာတာပါ။”

“မင္းေျပာတဲ့ ဧဒင္လားဘာလားေတာ့မသိဘူး။မင္းအခုေရာက္ေနတာက ဂမၻီရေမွာ္ဝင္ေနတဲ့ မဟာျမိဳင္ေတာၾကီးပဲ။ရွမ္းဘဲလားလို႕လဲေခၚတယ္။”

“ဒါဆုိရင္ ဧဒင္ဥယ်ာဥ္မဟုတ္ေတာ့ ျပန္ဘူးေပါ့။"

"အဲဒါလဲ ဟုတ္တယ္။အဲဒါအရင္တုန္းက နာမည္။အခုေတာ့ ရွမ္းဘဲလားလို႔ ျမန္မာဆန္ဆန္ေျပာင္းလိုက္တာ။"

"'ဒါဆို က်ဳပ္အခုေရာက္ေနတာ ရွမ္ဂရီလာလို႕ေခၚတဲ့ ရွမ္းဘဲလားေပါ့။ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက ဘာလဲ ေဇာ္ဂ်ီလား။ေဆးၾကိတ္တဲ့ေတာင္ေမြးလဲ မေတြ႕ဘူး။ဘယ္ေရာက္သြားလဲ။”

“ငါက ေဇာ္ဂ်ီမဟုတ္ဘူးကြ။ငါက ေလာကပါလနတ္မင္းၾကီးပဲ။ဒီေနရာက သူေတာ္ေကာင္းေတြ တရားအားထုတ္ေမြေလ်ာ္တဲ့ ေနရာကြ။မင္းလို အီးေခတ္က ေကာင္ေတြ လာရတဲ႔ေနရာမဟုတ္ဘူး။”

“ဒီမွာ နတ္မင္းၾကီး၊ ခင္ဗ်ားေျပာသလို အီးေခတ္က က်ဳပ္တို႕ကေရာ ဒီေနရာကို မလာရေတာ့ဘူးလား။ဘာလဲအဆင့္ခြဲတဲ့ သေဘာလား။”

“ငါေျပာတာ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးကြ။ဒီေနရာကိုေရာက္လာတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းအသစ္ေတြ မေရာက္လာတာ ငါတို႔ နတ္သက္နဲ႔ေတာင္ အေတာ္ၾကာေနျပီ။အခုလို မင္းေရာက္လာေတာ့ အေတာ္ကို အထူးအဆန္းျဖစ္ေနတာ။”

“က်ဳပ္ကလဲ ဒီေနရာကို လာခ်င္လြန္းလို႔ ေရာက္လာတာမဟုတ္ဘူး။ဥယ်ာဥ္ဆိုလို႔ေရာက္လာတာ။အထဲမွာ ဘာမွလဲ မရွိဘူး။ဒါနဲ႕ စကားမစပ္ ခင္ဗ်ားတို႔ဆီမွာ အင္တာနက္ေလးဘာေလးမရွိဘူးလား။အခုဆို လူေလာကမွာ နက္ကဖီးေတြမွ ခဲပစ္ရင္ေတာင္ မလြဲႏိုင္ေတာ့ဘူး။ဘာဂိမ္းေတြ ခင္ဗ်ားတို႕ေဆာ့လဲ။က်ဳပ္ဆီမွာက ဂိမ္းဆိုင္ေတြကလဲ မႈိလိုေပါက္ေနတာ။ပရီးမီးယားလိဒ္ၾကည့္ရေအာင္ ဆေလာင္းလိုင္းေတြေရာ ဘာလိုင္းေတြရသလဲ။တိုက္ေတြေပၚ ဆေလာင္းခ်ိတ္ထားလိုက္က်တာမ်ား မိုးျပဲဒယ္ေတြ ပက္လက္လွန္ထားသလိုပဲ။”

“ငါတို႕ဆီမွာ မင္းေျပာတဲ့ အရာေတြေတာ့ ဘာမွမရွိဘူး။လိုလဲမလိုအပ္ဘူး။”

“ခင္ဗ်ားတို႔ဆီမွာ ကပြဲေတြေရာ၊ ေမာ္ဒယ္ရိႈးေတြေရာ၊ ေဖ်ာ္ေျဖမႈေတြေရာ မရွိဘူးလားဗ်။”

“မင္းေျပာတဲ့ အေပ်ာ္အပါးေတြက တို႔ေနရာမွာေတာ့ မရွိဘူး။လိုလည္းမလိုလားအပ္တဲ့ အရာေတြပဲေလ။ဒါေတြကလဲ တဒဂၤ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုပဲ ေပးစြမ္းႏိုင္တာ။သူေနာက္ကေန တက္မက္မႈတို႔၊ မလိုေလာဘတို႔၊ တဏွာတို႔၊ ရာဂတို႔ ဒါေတြက လိုက္ပါလာမွာပဲကြ။ငါတို႔ေနရာက ဒီဟာေတြနဲ႔ ကင္းကြာသထက္ကင္းေအာင္ ေနေနၾကသူေတြဆိုေတာ့ ဒီလိုအေၾကာင္းအရာေတြ ကပ္ပါလာမွာကို မလိုလားၾကဘူးေလ။ဒီေနရာမွာက စစ္မွန္တဲ့ျငိမ္းခ်မ္းမႈပဲ ရွိတယ္။ေမတၱာတရားရွိတယ္။ တရားမွ်တမႈရွိတယ္။ေအးခ်မ္းစိတ္ျငိမ္တဲ့ေနရာေလးပါ။”

“ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ဒါေတြက က်ဳပ္တို႔ဆီမွာလဲရွိတာပဲ။အခုေလာေလာဆယ္ က်ဳပ္ျမင္ေနရေတာ့ ဒီေနရာမွာ ဘာမွလဲမေတြ႔ရဘူး။ ျမင္ျမင္သမွ်အရာေတြကလည္း ျမဴခိုးေတြေဝေနတာပဲ။ စီးပြားေရးလဲမရွိဘူး။ေနာက္ဘာေတြ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကလဲ။က်ဳပ္တို႔ေလာကၾကီးနဲ႔ယွဥ္ရင္ အေတာ့္ကိုပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့ ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ ေနရာတစ္ခုလို႔ပဲ က်ဳပ္ျမင္တယ္။”

“ဒါက မင္းအျမင္ကိုကြ။မင္းမွာက အခုေလာေလာဆယ္မွာ မင္းနဲ႔အတူ ေလာဘ၊ ေမာဟ၊ ေဒါသ၊ တဏွာစတဲ့ အရာေတြက ကပ္ပါလာေသးေတာ့ မင္းက ဒီေနရာမွာ ငါတို႔ျမင္သလို၊ ငါတို႔ခံစားရသလို ဘယ္လိုလုပ္ျမင္မွာလဲ။ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ေတြ႔ျမင္ရဦးမွာလဲ။မင္းအေနနဲ႔ အရာရာဟာ ျမဴေတြအုပ္မိုးထားသလိုပဲ ျမင္ေတြ႔ခံစားရဦးမွာေပါ့။မင္းတို႔ ေလာကဓာတ္ သိပၸံပညာေတြလိုေတာ့ ဒီေနရာမွာ ဘာမွအရွိကိုအရွိအတိုင္း ျမင္ေတြ႔ခံစားရမွာ မဟုတ္ဘူး။မင္းတို႔ေလာကမွာလို အသည္းအသန္ကို လုပ္ကိုင္ရွာေဖြစားေသာက္စရာလဲ မလိုဘူး။ေကာင္းေပ့ညြန္႔ေပ့ဆိုတဲ့ အဝတ္အစားေတြလဲ ဝတ္စရာမလိုဘူး။ဟိရိၾသတၱပကင္းေအာင္ လံုျခံဳတဲ့အဝတ္ေတြပဲ ဝတ္တယ္။အရာရာကို သင့္တင့္မွ်တစြာရွိဖို႔ပဲ လိုအပ္တာ။”

“ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳးေနရာၾကီးမွာ ေနရရင္ေတာ့ပ်င္းစရာၾကီးွဗ်ာ။အရာရာ ေအးစက္စက္နဲ႔ ရိုမာန္တစ္မဆန္လိုက္တာဗ်ာ။ဒီလိုေနရာမ်ိဳးနဲ႔ ရီေနဆန္႔ေလာကမ်ိဳးေရြးဆို ဘယ္လိုနည္းမွ ဒီေနရာမ်ိဳးေရြးစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။”

“ဟေကာင္ေလးရ မင္းကအခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မင္းအခုရပ္တည္ေနေနခဲ့တဲ့ လူသားေလာကၾကီးမွာေတာ့ မင္းအတြက္ အံဝင္ဂြင္က်ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြေၾကာင့္ မင္းကဒီလိုေျပာတာေပါ့ကြ။မင္းအသက္အရြယ္ရလာလို႔ ဘာမွမလုပ္ကိုင္ မသန္စြမ္းႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါက်ရင္လဲ မိမိကိုယ္မိမိအလိုမက်မႈေတြနဲ႕ပဲ ျပီးဆံုးသြားမွာ။အဲဒီအခါက်မွ မင္းတို႔လိုလူသားေတြဟာ စစ္မွန္တဲ့ျငိမ္းခ်မ္းမႈေတြ ေတြ႔လိမ့္ႏိုးနဲ႔ ေတာင့္တလာၾကလိမ့္မယ္။ရွာေဖြလာၾကမယ္။အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္ မင္းအတြက္ စစ္မွန္တဲ့တရားေတြႏိုင္ပါေစကြာ။”

ေလာကပါနတ္မင္းဆိုသူက သ႔ူကို ေက်ာခိုင္းလွည့္ထြက္သြားျပီး အနီေရာင္အလင္းေရာင္ေတြလဲ တေျဖးေျဖးေမွးမွိန္သြားပါသည္။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ပူေႏြးေသာခံစားမႈေၾကာင့္ မ်က္စိကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ စူးရွေတာက္ပတဲ့ေနေရာင္က ဦးေခါင္းတဲ့တဲ့မွာ တည္ေနတာျပီ။ဟိုျမဴခိုးေတြေဝေနတာ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။ခုနက မ်က္ခင္းေပၚလွဲအိပ္ျပီး ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ေနရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတာျပီး အိပ္မက္မက္ေနတာကို။အခုေတာ့ ရွန္ဘဲလားအိပ္မက္ေတြကေန ႏိုးထြက္လာျပီး လူေလာကထဲျပန္ေရာက္လာတာပဲ။ ေလာေလာဆည္ေတာ့ တေက်ာ့ျပန္လည္ အသက္ဝင္လာတဲ့ ဒီရီေနဆန္႔ေလာကမွာပဲ ေပ်ာ္လိုက္ပါဦးမယ္။

(ေဖာ့ေဖာ့ေလးေတြးျပီး ေပါ့ေပါ့ေလး ျပံဳးႏိုင္္ၾကပါေစ.............................။:P)

ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။

Bench Life

"ခံုတန္းေလးရဲ႕ ဘဝ"

ေန႔ရယ္ ညရယ္
ေခတ္ျပိဳင္ေျပာင္းလဲ
လူသားအက်ိဳး
ေန႔စဥ္ထမ္းပိုး
ေဆာင္ညားေသာ္လည္း
တစ္စံုတစ္ဦး တစ္ေယာက္ကမွ
ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း
ေျပာမသြားၾကဘူး။

ခ်စ္တယ္ ၾကိဳက္တယ္
အဖန္ဖန္ ေျပာၾကား
စံုတြဲမ်ားစြာ
ခံုတန္းေပၚမွာ
ထိုင္ၾက ေျပာၾက
သြားၾကေသာ္လည္း
သူတို႔ေလးေတြ
နီးသြားေသာခါ
ဘယ္အတြဲတေလမွ
အဖက္လုပ္ကာ ငုံၾကည့္မသြားဘူး။

ပ်ိဳရြယ္ အိုငယ္
လူေပါင္းစံုတို႔
စကၠန္႔ မိနစ္
နာရီမလပ္
လာေရာက္ခိုနား
အပန္းေျဖသြားလည္း
စားထားျပီးသား
အမိႈက္ခြံအခ်ိဳ႕ေတာင္
ခံုတန္းေလးေပၚက်ဲျဖန္႔သြားတယ္။

ေဆာင္းနဲ႔ မိုးရယ္
ေႏြဥတုရယ္
အလီလီညြတ္ေျပာင္း
အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ
ျဖတ္သန္းေသာ္လည္း
ေန႔ေန႔ ညည
ဥတုရဲ႕ဒဏ္
ခါးစီးျပီးေတာင္ ခံခဲရေသးတယ္။

ျဖဴလိုက္ နီလိုက္
သုတ္လိုက္တဲ့ေဆး
က်ဳပ္ရဲ႕ကိုယ္ေရာင္
လွပေစဖို႔
အေရခြံမ်ားစြာ
အလဲအဖယ္ ဝတ္ရေသာ္လည္း
လမ္းျဖတ္ေလွ်ာက္သူ
လူတစ္စုက
ကြမ္းေသြးနီေတာင္ ေထြးသြားေသးတယ္။

ထိုင္လိုက္ ထလိုက္
ျပန္သြားလိုက္ၾက
ေရာက္လာၾကႏွင့္
မရပ္မနား က်ဳပ္ေက်ာသားေပၚ
ထိုင္ရံုေလးတင္ အားမရေသးပဲ
တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ဆို
ေရးလိုက္ခ်စ္လိုက္
နင္းေျခလိုက္ႏွင့္
ခ်ိဳးဖဲ႔လို႔ေတာင္ သြားၾကေသးတယ္။

ညွင္းသဲ့တိုက္ခတ္
ျဖတ္သန္းလာတဲ့
အင္းယားေရျပင္
ေလေျပညင္းကို
ေပြ႕ယူနမ္းရိႈက္
အေမာေျပဖို႔ရာ
လူသားသဘာဝ
လာေရာက္အပန္းေျဖ
ခိုနားေသာ္လည္း
စည္းမရွိသူ
အတြဲအခ်ိဳ႕ေၾကာင့္
ခံုတန္းေလးချမာ
မ်က္လႊာခ်ကာ ရွက္ရေသးတယ္။

အလႊာေပါင္းစံု
မ်ိဳးေပါင္းမ်ားစြာ
အဆင့္ဟူ၍
မခြဲျခားပဲ
အပန္းလဲေျဖ
အနားယူဖို႔ေရး
တာဝန္ကိုေတာ့
အိုမင္းရင့္ေရာ္
ေဟာင္းသြားတဲ့ထိ
ထမ္းသြားရမွာ။

(ခရာလင္း)
အင္းယာကန္သို႔ အမွတ္ရလြမ္းေမာမႈ

ဇက္ေပၚကဇီးသီး (နီကိုရဲ)

ဒီဝတၳဳတိုကေလးက ဆရာနီကိုရဲ လက္ရာပါ။မူရင္းစာက ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္နဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ Adobe Readerမွာ ဖတ္မရတာနဲ႔ မူရင္းအတိုင္း စာရိုက္ျပီးတင္ေပးလိုက္တာပါ။ကၽြန္ေတာ့္လို ဖတ္မရခဲ့တဲ့သူေတြ အတြက္ေရာ၊ မဖတ္ရေသးတဲ့သူေတြ အတြက္ပါ ဆရာနီကိုရဲ ေရးထားတဲ့ စာေကာင္းေလးတပုဒ္ ဖတ္ႏိုင္ေစရန္ ရည္ရြယ္ျပီး တင္ထားရျခင္းပါ။ဟာသေတြ အေရးမ်ားတဲ့ ဆရာရဲ႕ သာမရိုးက် အေတြ႔အၾကံဳေလးကို စာေရးဆရာတေယာက္ အျမင္နဲ႔ ခံစားမႈရသေလး ေျပာင္ေျမာက္သြားေအာင္ ဖန္တီးထားတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕လက္ရာေလးပါ။ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ရင္းနဲ႔ ဇီးသီးသည္ကေလးရဲ႕ဘဝေလးကို ေတြးရင္း အရင္က ေခ်ာင္းသာသြားခဲ့စဥ္က ဇက္ဆိပ္မွာ ဒီလိုဇီးသီးသည္ေလးေတြ ေရာင္းခ်ေနတာေတြခဲ့ဖူးေပမယ့္ ဆရာေရးထားသလို မေတြးမိခဲ့ဖူးပါဘူး။အခု ဆရာနီကိုရဲအေတြးေလးနဲ႔ ေရးထားတာဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး...........။

ဇက္ေပၚကဇီးသီး

ကြ်န္ေတာ္တို႔႐ႈတင္အဖြဲ႕ ေခ်ာင္းသာက ေန႔ကား႐ိုက္ျပန္လာၾကတုန္းက ႀကံဳခဲ့ရတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ဟာ ေခ်ာင္းသာမွာ အားလံုးဆယ့္တစ္ရက္ ေနခဲ့ၾကရပါတယ္။ေခ်ာင္းသာဆိုတာက အပန္းေျဖတဲ့ေနရာပါ။ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္က်ေတာ့ အလုပ္သြားလုပ္ရတဲ့ေနရာ ျဖစ္ေနတယ္။

ဒီေတာ့ ေခ်ာင္းသာသြားရတဲ့ခရီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူသြား ခရီးသည္ေတြဟာ ခံစားခ်က္ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ ေနေလ့ရွိပါတယ္။ သူတို႔က ေခ်ာင္းသာကိုအသြားမွာ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ေနၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္ခ်မ္းသာၾကီးကို ခရီးသြားတဲ့အရသာ ခံစားေနၾကတာကို သူတို႔မ်က္ႏွာမွာ အတိုင္းသားကို ျမင္ေနရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ သူတို႔ေလာက္ မေပါ့ပါးႏိုင္ဘူး။ မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဟိုကိုေရာက္ရင္ အလုပ္လုပ္ရမွာကိုး။ ေခ်ာင္းသာမွာ ကြ်န္ေတာ္ ဇာတ္ၫႊန္းေရးခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကား(၁၀) ကားမွာ ကိုးကားကလမ္းမွာ ဇာတ္အိမ္တည္တာမ်ားပါတယ္။ မင္းသား နဲ႔မင္းသမီးတို႔ လမ္းမွာ ခရီးစကတည္းက အဆင္ေျပမႈ၊ မေျပမႈကေလးနဲ႔ စေတြ႕ၾကတယ္ေပါ့ေလ။ထားပါေတာ့ေလ။

ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္တဲ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ေခ်ာင္းသာက အျပန္လမ္း မွာ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ကေလးအေၾကာင္းပါ။

ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခကေနဆင္းလာၿပီး (အဲဒီအခ်ိန္က) ေရွာျပာဇက္ဆိပ္မွာ ဟိုတစ္ဖက္(ပုသိမ္ဘက္)ကို ကူးဖို႔ ဇက္ေစာင့္ေနရတာပါ။ဇက္ကတစ္စင္းတည္းမို႔ ဒီဘက္က လူနဲ႔ ကားကိုတင္၊ ဟိုဘက္က လူနဲ႔ကား ေတြကို တင္ၿပီးျပန္လာ၊ အဲဒီလို လြန္းထိုးဆြဲရတာပါ။ ဒီဘက္ဇက္ဆိပ္မွာေရာ ဟိုဘက္ဇက္ဆိပ္မွာပါ တစ္နာရီ ေစာင့္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔႐ႈတင္ကား ေရွာျပာဆိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ဇက္က ငဝန္ျမစ္အလယ္မွာ လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ ၁၀-မိနစ္ေလာက္ ေနာက္က်သြားတယ္ဆိုပါေတာ့..။

ဟိုဘက္ျပန္လာမယ့္ ဇက္ကိုေစာင့္ရင္း ဇက္ဆိပ္က ဆိုင္ေလးေတြမွာ ထိုင္သူကထိုင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ငဝန္ျမစ္ကိုၾကည့္ဖို႔ ေလကေလးတျဖဴးျဖဴးတိုက္ေနတဲ့ ကမ္းစပ္က သစ္ပင္ရိပ္မွာ သြားရပ္ရင္း ငဝန္ျမစ္ထဲမွာ ပိုက္ခ်တဲ့ေလွကေလးတစ္စင္းကို ေငးေနမိတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ရပ္ေနတဲ့ သစ္ပင္ရိပ္ကို သံလင္ပန္းေလးေခါင္းမွာရြက္ သစ္သားခံုကေလးကို လက္မွာကိုင္ထားတဲ့ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ဝင္လာပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာ လက္ထဲကခံုကိုခ်ၿပီး ခံုေပၚကိုေခါင္းေပၚက ဗန္းကေလး တင္ပါတယ္။ ဗန္းထဲမွာပါလာတာ ေဂၚလီလံုးအရြယ္ ေတာဆီးသီးကေလးေတြရယ္၊ မည္းတူးေနတဲ့ဝိုင္အိုလက္ေပါင္ဒါဘူး ေလးတစ္ဘူးရယ္၊ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္နဲ႔ထုပ္ထားတဲ့အထုပ္ရယ္၊ ဆားနဲ႔င႐ုတ္သီးအစိမ္းမႈန္႔ စပ္ထားတဲ့ေကာ္ခြက္ ကေလးရယ္ပါ။

ကေလးမေလးက ပိန္ပိန္ပါးပါးေလးပါ။ သူဝတ္ထားတဲ့ ဂါဝန္ကေလးက အေရာင္လြင့္လို႔၊ အက်ႌကေတာ့ ဘာအေရာင္ရယ္လို႔ေတာင္ အတိအက်ေျပာလို႔မရေတာ့ေလာက္ ေအာင္ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ခရီးသြားရင္ လမ္းေဘးတို႔၊ ကားဂိတ္တို႔မွာ ေတြ႕ေနက် ေဈးသည္မကေလး ဆိုပါေတာ့။ ထံုးစံအတိုင္း ဖိနပ္ကလည္းမပါဘူး ။

ကေလးမေလးက အေမာေျဖရင္းနဲ႔ ဗန္းထဲက ဆီးသီးေတြကို ေတာင္ပူစာကေလးတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ စုပံုေနတယ္။ သူ႔ဗန္းထဲက အျမင္ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ဆီးသီးေတြကို အေပၚမွာတင္ေနတာပါ။ ငဝန္ျမစ္ကို ေငးဖို႔လာတဲ့ကြ်န္ေတာ္ဟာ ကေလးမေလးကိုေငးရင္း ရင္ထဲမွာ သနားသြားတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္သနားစိတ္က ထူးထူးဆန္းဆန္းရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္လိုပဲ ပံုမွန္က႐ုဏာစိတ္ရွိတဲ့သူတိုင္း ရင္ထဲမွာျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ သနားစိတ္ပါ။ ေက်ာင္းမေနရရွာဘူး ထင္ပါရဲ႕၊ သူ႔ဘဝေရွ႕ေရးအတြက္ ဘာလုပ္မွာလဲ၊ အမိအဖေရာစံုရွာရဲ႕လား စသည္ျဖင့္အေတြးေတြပါ။

ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲလို႔ စဥ္းစားတယ္။ ဘာမွလုပ္မေပးႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိရေတာ့ ရင္ေမာသြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ က႐ုဏာတရားရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီက႐ုဏာက မာသာထရီဆာရဲ႕က႐ုဏာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲက က႐ုဏာက ဆရာႀကီးဦးေရႊေအာင္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ပါရမီထိုက္တဲ့က႐ုဏာ မဟုတ္ပါဘူး။ သာမန္က႐ုဏာမ်ိဳးပါ။

ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို ဘာကူညီႏိုင္သလဲဆိုေတာ့ သူ႔ဆီက ဆီးသီးေလးေတြ ဝယ္စားရင္းနဲ႔ကူညီႏိုင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တတ္ႏိုင္တာ ဒါပဲမဟုတ္လား။
“ဆီးသီးဘယ္လိုေရာင္းတံုးဟ လုပ္စမ္းပါဦး”
“တစ္ဘူးတစ္ဆယ္”
“အင္း..ဒါဆို..ငါးဆယ္ဖိုး ငါးဘူးထားလိုက္”

ကြ်န္ေတာ္ေနာက္တာက ႐ိုးလြန္းလို႔ ဘယ္သူမွ မေနာက္ေတာ့တဲ့ျပက္လံုးပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဘာရယ္ မဟုတ္ဘူး၊ ပါးစပ္က ထြက္သြားတာ။ ဒါေပမဲ့ေကာင္မေလးက တစ္ခ်က္ေတြသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို မ်က္လံုးမြဲကေလးနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ရင္း..
“မရပါဘူးဦးရယ္၊ ေမေမက သူေျပာတဲ့ေဈးအတိုင္းမေရာင္းရင္ ႐ိုက္လိမ့္မယ္”

သူ႔အၾကည့္ သူ႔စကားသံေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွမေျပာႏိုင္ဘဲ ရင္ထဲဆို႔သြားတယ္။ ဒုကၡပဲ စာလည္း မတတ္ဘူးထင္ပါရဲ႕လို႔ စိတ္ထဲေတြးရင္း မွတ္ထားဟဲ့လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္ေပးလိုက္ပါတယ္။
“ဦးက စတာပါ သမီးရယ္။ တစ္ဘူးတစ္ဆယ္ဆို ငါးဘူးငါးဆယ္ေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား”
ကေလးမေလးက တစ္ခ်က္ စဥ္းစားၿပီးေတာ့ ေခါင္းညိတ္ရွာပါ တယ္။
“ဦးက အလကားေနာက္တာ ပါ။ ကဲ တစ္ရာဖိုးေပး”
ကေလးမေလးက ဝမ္းသာအားရ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေမာ့ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထိုင္ေနရာကထရပ္ရင္း
“ဦး ခဏေစာင့္ေနာ္”ဆိုၿပီး ကုကိၠဳပင္ေနာက္ကို ေျပးထြက္သြားတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေန႐ံုပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္ ဆီးသီးမ်ားမ်ားဝယ္တာက အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ပထမ တစ္ခုကေတာ့ သူ႔ကိုအားေပးခ်င္တာပါ။ ဒုတိယတစ္ခ်က္က ဟိုဘက္ကမ္းေရာက္လို႔ ပုသိမ္ကေန ရန္ကုန္ကို ေမာင္းတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ လူေတြငိုက္ၾကမွာပါ။ အဲဒီေတာ့မွ ေတာဆီးသီးကေလးေတြကို ဆားနဲ႔ တို႔စားျပရင္ ေအးသီတာတို႔၊ ျဖဴျဖဴလြင္တို႔ စတဲ့ဇာတ္ပို႔အုပ္စု သြားရည္က်ၾကမွာအမွန္ပဲ။ သူတို႔ေတာင္းစားရင္ ကြ်န္ေတာ္က သြားရည္က်တံေတြးမ်ိဳစတဲ့ ဣေႁႏၵေတာ္ေတာ္ပ်က္မွ ေကြ်းမယ္လို႔ စိတ္ကူးၿပီး ဝယ္တာပါ။ အခုေတာ့ ကေလးမေလးက ဘယ္ကိုေျပးၿပီး ဘာလုပ္မွန္း မသိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေစာင့္ေနရတာေပါ့ဗ်ာ။

ခဏၾကာေတာ့ျပန္ေရာက္လာတယ္။ မ်က္ႏွာမွာလည္းေပ်ာ္လို႔ လက္ထဲမွာ ႏို႔ဆီခြက္တစ္လံုးနဲ႔ ..။
“အေမက ေျပာတယ္၊ တစ္ရာဖိုးဆိုရင္ ဒါနဲ႔ငါးခြက္တဲ့”
ႏို႔ဆီခြက္ကို ေျမႇာက္ျပရင္းေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွျပန္ေျပာ မေနေတာ့ပါဘူး။ သူက ဆီးသီးေလးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာထည့္ေပးပါတယ္။
“မင္း ေက်ာင္းမေနေတာ့ဘူးလား။”
သူက ေခါင္းကို ခါပါတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဘာအရိပ္မွမရွိဘူး။
“ဘယ္ႏွတန္းအထိေနဖူးလဲ”လို႔ ဆက္ေမးေတာ့ ဘာမွျပန္မေျဖဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ သူ႔ဘဝနဲ႔ဘာမွ မဆိုင္တာေတြကို ေလွ်ာက္ေမးသလို ျဖစ္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။
“ဆားကို သပ္သပ္ထုပ္ေပးေနာ္။”
“ဟုတ္ကဲ့”
“နင့္အေမက ေဈးမေရာင္းဘူးလား။”
“ဖ်ားေနတယ္။”
“ဘာျဖစ္လို႔ ဖ်ားတာလဲ။”
“ဟို ေျခေထာက္ကို သစ္စစူးတာ။”
“ေဆးခန္းမျပ...”
ကြ်န္ေတာ္စကားကို ရပ္ပစ္လိုက္တယ္။ မလိုအပ္တဲ့စကားကို ဘာျဖစ္လို႔ေမးေနမွာလဲ။ သူ႔ကို ဆီးသီးဖိုး ပိုက္ဆံေပးရင္း ပိုက္ဆံထပ္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္မိေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့အေခါက္ေတြတုန္းက ဇက္ေမာင္းတဲ့ဘႀကီး ေျပာတဲ့စကားကို ျပန္သတိရတယ္။
“ေမာင္ရင္တို႔ကေတာ့ ေစတနာနဲ႔သနားလို႔ ေပးေပးသြားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ၾကာေတာ့ ကေလးေတြက အက်င့္ပါၿပီး ေရာင္းမစားေတာ့ဘူး ေတာင္းစားကုန္ေရာ။”တဲ့။

ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဆီးသီးထုပ္ကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲထည့္ရင္း ႐ႈတင္ကားဆီျပန္လာရတယ္။ အိတ္ေတြေအာက္ ေတာ္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အိတ္ကိုရေအာင္ထုတ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ေဆာင္လာတဲ့ ကိုယ္ပူက်ေဆးရယ္၊ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးရယ္၊ ဘာမီတြန္ရယ္ ယူလာၿပီး သူ႔ဆီသြားေပးရတယ္။
“အစာစားၿပီးရင္ ဒါတစ္လံုး ဒီဟာ တစ္လံုးေသာက္ရမယ္။ အစာမစားဘဲ၊ အစာမရွိဘဲနဲ႔ မေသာက္ ရဘူး ၾကားလား။ ေလးနာရီျခား တစ္ခါေသာက္ရမယ္။ ေဟာဒီပန္းေရာင္ အလံုးေလးကိုေတာ့ အိပ္ခါနီးမွ ေသာက္ရမယ္။ ကဲ ျပန္ေျပာစမ္း”

သူက သြက္သြက္လက္လက္ပဲ ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ မွားေနတာကို ႏွစ္ခါျပင္ေပးၿပီး မွန္သြားေတာ့မွ သူ႔အေမဆီ သြားေပးခိုင္းရတယ္။ သူ ေျပးထြက္သြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကူးရမယ့္ဇက္က ေရလယ္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။

ဇက္ေပၚကားေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဆူဆူညံညံေပါ့ေလ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေနာက္က်ိေနတဲ့ငဝန္ျမစ္ေရကို ဇက္လက္တန္းကိုကိုင္ရင္း ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
သတိရလို႔ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ဆီးသီးကေလးတစ္လံုးထုတ္စားေတာ့ စားလို႔ေကာင္းသားခင္ဗ်။ ၾကြပ္ၾကြပ္နဲ႔ခ်ိဳလို႔ မခ်ဥ္သေလာက္ပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခံတြင္းေတြ႕ၿပီး ထုတ္စားေနမိတယ္။ ဆားေလးနဲ႔တို႔ စားေတာ့ အိုေကပဲ။

ျမစ္လယ္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ႐ႈတင္ကားေပၚထိုင္လိုက္ရင္း ဆီးသီးစားရင္းေပါ့ေလ။ ကြ်န္ေတာ္ထင္ တဲ့အတိုင္း ဟိုအငတ္ေတြကလည္း ေတာင္းစားတာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္က ဆီးသီးသည္ကေလးအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ သူတို႔စိတ္ဝင္စားၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီက ဆီးသီးစားေကာင္းေအာင္ဟန္ေဆာင္တာလား၊ ဘာလားေတာ့ မသိဘူး ေပါ့ေလ။

ျမစ္လယ္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဆီးသီးလည္း ကုန္ေရာေပါ့ေလ။ တစ္ေယာက္တစ္လက္ဆိုေတာ့ ဘယ္ခံႏိုင္မွာတံုး၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ “ဆီးသီးခ်ိဳခ်ိဳေလး”ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕အသံကို ကြ်န္ေတာ္ၾကားရေတာ့ ဝမ္းသာသြားတယ္။ ေခၚလိုက္ရင္ ဒီေကာင္မေလး က်ိန္းေသေရာင္းရေတာ့မွာ မဟုတ္လား။
“ၾကားလား၊ အဲဒါသူ႔အသံပဲ ခဏေနဦး။”

ေစာင့္ၾကည့္ေတာ့ သူျဖစ္ေနတာနဲ႔ လွမ္းေခၚရတယ္။ ကားေပၚက ဇာတ္ပို႔ေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ္က ပူပူေႏြး ေႏြးဇာတ္ပို႔ထားေတာ့ ေကာင္မေလးကို စိတ္ဝင္စားၿပီးဝိုင္း ဟိုေမးဒီေမးေပါ့။ သူကလည္း ႐ုပ္ရွင္ထဲက အစ္မႀကီးေတြဆိုၿပီးေပ်ာ္လို႔။
“ကဲ နင့္ဆီးသီးေတြကို ငါတို႔ အကုန္ဝယ္မယ္။ ဟုတ္ၿပီလား၊ ကဲ အားလံုးကို ငါးရာယူ”
“ဟင့္အင္း မရဘူးအစ္မ၊ အေမ ဆူလိမ့္မယ္ မရဘူး။”
သူ႔စကားေၾကာင့္ ငတိမေတြ အံ့ဩသြားၾကတယ္။ ႏို႔ဆီဘူးတစ္ဘူးမွ ႏွစ္ဆယ္ သူ႔ဗန္းထဲကဆီးသီးက ဘယ္လိုမွ ငါးရာဖိုးမရွိဘူး။
“အံမယ္မေရႊစာ..ညည္းဟာက တစ္ဘူးမွႏွစ္ဆယ္၊ ငါးရာဆိုတာ ငါတို႔က နင့္ကိုပိုေပးထားတာ။”
“ဟင့္အင္း ျခင္ၾကည့္မယ္ေလ အစ္မရယ္... ေနာ္။”
“ကဲ.. ကဲ ျခင္မယ္ဆိုလည္း ျခင္ျခင္။”

သူက ဇက္ေပၚမွာ ထံုးစံအတိုင္း ဒူးကေလးေထာင္ၿပီး ထိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏို႔ဆီခြက္ထဲ ဆီးသီးေတြထည့္၊ လြတ္တဲ့ေနရာမွာပံု၊ ေနာက္တစ္ခါထပ္ထည့္တုန္း ပထမဆီးသီးေတြကေရာကုန္နဲ႔ ဒုကၡမ်ားေနရွာ တယ္။ ဇက္ကလႈပ္ေနေတာ့ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ပံုထားတဲ့ဆီးသီးေတြက ဘယ္ၿငိမ္ပါ့မလဲ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေကာင္မေလး စိတ္တိုလာပံုရတယ္။ ဒူးေခါင္းေထာင္ထားတဲ့ သူ႔စကတ္ထဲ ဗန္းထဲက ဆီးသီးေတြ အကုန္ေလာင္းထည့္ပစ္လိုက္ ေတာ့ ႐ႈတင္ကားေပၚက ငတိမေတြ ေအာ္လိုက္ၾကတာ ဆူညံကုန္တာပဲ။ သူ႔စကတ္က ညစ္လည္းညစ္ပတ္ရ တဲ့ထဲ ဒူးေခါင္းေထာင္ထားတဲ့ထဲ ထည့္ေတာ့ဘယ္ဟုတ္ေတာ့မွာလဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။

အားလံုးျခင္ၾကည့္ေတာ့ တစ္ရာ့ ေလးဆယ္ဖိုးပဲရွိတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကိုငါးရာပဲ ေပးလိုက္ပါတယ္။ဇာတ္ပို႔ငတိမ ေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆီးသီးတစ္အိတ္ျပန္အစားေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ကြ်န္ေတာ္က ဘယ္စားမလဲ။အဲဒီအျဖစ္ကို မသိတဲ့လူလာရင္ ဆီးသီးထုတ္ေကြ်း။ စားရင္ဝိုင္းရယ္ၾကနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လုပ္တာထက္ေတာင္မွ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနေသးတယ္။ ငွက္ေပ်ာေၾကာ္တို႔ ၊ကင္းေကာင္တို႔လည္း အဲဒီဆီးသီးနဲ႔ခံရပါတယ္။ဇက္ဆိပ္ေရာက္လို႔ ကားေပၚတက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက ဆီးသီးဗန္းကေလးကိုင္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေငးလို႔..။

အိမ္ေရာက္လို႔ ၃၊ ၄ရက္ၾကာ ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးက ခရီးေဆာင္ အိတ္ေလွ်ာ္ဖို႔လုပ္ေတာ့..။
“ဟင္ ဒီမွာ ဆီးသီးထုပ္ႀကီးပါလား။ ဘယ္တုန္းက ဆီးသီးလဲ”
“ေခ်ာင္းသာကအျပန္ဇက္ေပၚက ဆီးသီးပါကြာ၊ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ လႊင့္ပစ္လိုက္ပါေတာ့..”
ကြ်န္ေတာ္တစ္ခ်က္သတိရမိသြားတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆို ေကာင္မေလးဆီးသီးေရာင္းေနမွာပဲ။ သူ႔အေမေရာ ေနေကာင္းသြားၿပီလားလို႔ပါ။

နီကိုရဲ
ဆရာနီကိုရဲကို ဤစာမူျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။
PDF နဲ႔ဖတ္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ ဒီမွာ ဖတ္ပါ။

ေမတၱာပဓာန

အလ်ားအနံေတာ့မရွိေပမယ့္ အသြားအျပန္ေတာ့ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ စကားေလးက လူတိုင္းလူတုိုင္း ၾကားဖူးေနၾကပါ။ေမတၱာတရားအေၾကာင္းကို ပုံႏိႈင္းျပၾကတဲ့ စကားေလးပါ။လူသားေတြဟာ တစ္ဦးေပၚကို တစ္ဦးက ေမတၱာသက္ေရာက္မႈရွိမယ္ဆိုရင္ မွန္သားျပဒါးျပင္ေပၚ အလင္းက်ေရာက္လာလို႔ တဖန္အလင္းျပန္တဲ့ သေဘာတရားလိုေပါ့ ေမတၱာတရားဟာလဲ အျမဲတမ္း စတင္ပို႔လႊတ္တဲ့သူဆီကို တနည္းတဖံု ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာတတ္စျမဲပါ။ ဒီလိုအေၾကာင္းက်ိဳးတရားေတြေၾကာင့္ လူသားေတြ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး မနာလိုဝန္တိုစိတ္၊ ခိုက္ရန္ေဒါသ ျဖစ္လိိုစိတ္ အရွင္းနဲ႔ ေမတၱာထားခဲ့ၾကလို႔ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ သာယာၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းေသာ အေျခအေနေတြ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ဒီလိုအေၾကာင္းတရားေတြဟာ အခုလဲ ရွိေနဦးမွာပဲ။ေနာင္လဲ လာၾကဦးမွာပါပဲ။
ေမတၱာတရားရဲ႕ အင္အားၾကီးမားပုံကိုေတာ့ လူေတြအေတာ္မ်ားမ်ား သိရွိခံစားနားလည္ဖူး ၾကပါလိမ့္မည္။ေမတၱာတရားဟာ လူသားေတြတင္ပဲလား၊ ဒီသတၱေလာကၾကီးေပၚမွ အျခားျခားေသာ သက္ရွိသတၱဝါေတြ အေပၚမွာလဲ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး၊ တစ္ေကာင္ႏွင့္ တစ္ေကာင္ အျပန္အလွန္သက္ေရာက္မႈေတြကို ျဖစ္ရပ္မွန္သတင္းေတြ၊ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ေတြ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ျမင္ၾက၊ ေတြ႔ၾက၊ သိျမင္ခံစားဖူးၾကမွာပါ။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

အခ်ိန္ဆိုတဲ့ကာလေတြဟာ သက္တမ္းႏွင့္ အမွ်ကို ေဝးကြာသြားတတ္ၾကေပမယ့္လဲ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၾကတဲ့ အမွတ္တရ ရွိမႈေလးေတြကေတာ့ စိတ္ႏွလံုးသားသ႑ာန္ကေန ဘယ္နည္းဘယ္ပံုနည္းႏွင့္မွ် ေရႊ႕ရွားေပ်ာက္ကြယ္ သြားေလ႔မရွိၾကပါဘူး။တခါတရံမွာသာ ေမ႔ေပ်ာက္ေကာင္း ေမ႔ေပ်ာက္သြားတတ္ ၾကေပမယ့္လည္း အလားတူ ျဖစ္ပ်က္မႈ၊ တိုက္ဆိုင္မႈေလးေတြကို ျပန္လည္ေတြ႔ရွိရတိုင္း မိမိတို႔ခံစားဖူး၊ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ဖူးေသာ အျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြဟာ ျပန္လည္မွတ္မိလာတတ္ စျမဲပါပဲ။

တေန႔ ေရခ်မ္း ရံုးထဲမွာ အလုပ္ပါးလို႔ နက္ထဲဝင္ၾကည့္ရင္း ကိုပီတာတင္ျပထားတဲ့ လူသားသခင္က အလြန္တရာမွ ဆိုးရြားလြန္းလို႔ ေသဒဏ္ေပးထားတဲ့ သူရဲ႕ေခြးၾကီးကို ကာကြယ္လိုတဲ့ ေမတၱာအေၾကာင္းေလးဖတ္ရေတာ့ ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ ဟိုးအတိတ္ငယ္စဥ္က သူႏွင့္ ေကာက္ရတို႕ ပံုရိပ္လႊာေလးကို ျမင္မိရင္း……………………………………………………………။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“တယ္ ဒီေခြးမ သတိထားေဟ့ ….လူေတြကိုလဲ လိုက္ကိုက္ေနတယ္။ဟဲ့ကေလးေတြ အနားမကပ္ၾကနဲ႔ေနာ္။ဒီေခြးမၾကီးက သားက်ထားတာ၊ သူ႕ကေလးေတြနားကပ္မွာဆိုးလို႔ လမ္းသြားလမ္းလာ လူတကာကို လိုက္ဟပ္ေနတာ။”
အထက္ပါ မေအးသန္းရဲ႕ ခုႏွစ္အိမ္ၾကား သူ႕အသံျပဲၾကီးနဲ႕ လမး္သြားလမ္းလာမ်ား၊ ကေလးမ်ားကို ေအာ္ေျပာျပီး သားက်ျပီးကာစ ေခြးမၾကီးရဲ႕ လူတကာကို ရန္လိုေနမႈကို ေအာ္ေျပာရွင္းျပေနတာကို ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚမွ အတိုင္းသားၾကားေနရသည္။ဒီေခြးမၾကီးကလဲ သူအရင္စံေပ်ာ္ရာ ေရခ်မ္းအိမ္ မ်က္ေစာင္းထိုးေလာက္က ေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္မွာပင္ သူ႔ကေလးေတြကို ေမြးခဲ့တာ ရက္ပိုင္းေလးပဲ ရွိဦးမည္ထင္သည္။

ဒီေညာင္ပင္ၾကီးက လမ္းႏွစ္ခြဆံုထိပ္ေလးတြင္ရွိျပီး ထိုႏွစ္လမ္းလံုးမွလဲ ေဈးဘက္ကို သြားလို႔ရ၍ ဒီလမ္းဆံုေလးသည္ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ေဈးသြားေဈးလာျဖင့္ ကင္းလွသည္မရွိလွေပ။ ေနာက္ျပီး တစ္ခ်ိဳ႕ေစ်းသြားသူေတြကလဲ ေစ်းအသြားကို ေစ်းထိပ္အမႈိက္ပံုၾကီးမွာ ျပစ္ရန္ အမိႈက္ထုပ္ေလးေတြကို ေဈးျခင္းထဲထည့္လာတတ္ၾကသည္။သူတို႔ေတြက ေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္နားက ျဖတ္သြားတိုင္း ဒီေခြးမၾကီးက သူတို႔ရဲ႕ စားကၽြင္းစားက်န္ အနံအသက္ေၾကာင့္ သူတို႔ေနာက္က ေကာက္ေကာက္လိုက္ျပီး အစာေတာင္းေလ႔ရွိသည္။ဒါကို တခ်ိဳ႕ ေခြးေၾကာက္သူ၊ သူတို႔ေနာက္ေခြးလိုက္တာ မၾကိဳက္သူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေခြးမၾကီးကို ဟိန္းလႊတ္ၾက၊ ေျခာက္လႊတ္ၾကသည္။ သနားဓာတ္ခံရွိသူေတြကေတာ့ ညက ဟင္းက်န္ေကၽြးက်န္ေလးမ်ားကို ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေလးေတြႏွင့္ ထုတ္လာျပီးခ်ေကၽြးတတ္ၾကသည္။

ေရခ်မ္းကေတာ့ ညဘက္ ဒီေခြးမၾကီးအတြက္ ထမင္းၾကမ္းအခ်ိဳ႕နဲ႔ ဟင္းက်န္ကေလးမ်ား နယ္ဖတ္ျပီး ျခံေထာင့္မွာ သူအတြက္ စာခြက္လုပ္ေပးထားသည္။ဒါေၾကာင့္လဲ ဒီေခြးမက ညေနပိုင္းဆို ေရခ်မ္းတို႔ အိမ္ဝန္းက်င္မွာ တဝဲလည္လည္ရွိေနတတ္သည္။ေရခ်မ္းက ဒီေခြးမၾကီးကို “ေကာက္ရ”လို႔ သူ႔ဘာသာ အမည္ေပးထားသည္။ ေခြးမၾကီးကလဲ သူ႕နာမည္ကိုသိသည္။အစာေကၽြးခါးနီး “ေကာက္ရေရ” ဟုေခၚလိုက္ရံုျဖင့္ အျမီးေလးတႏွံႏွံျဖင္႔ ေျပးလာတတ္ျပီး သူ႔အစာကို မစားေသးမွီလဲ ေရခ်မ္းကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း သူ႔မ်က္လုံးေတြျဖင့္ ၾကည့္ေျပာတတ္သည္။

တခါတုန္းကလဲ ေကာက္ရေၾကာင့္ ေရခ်မ္းတိ႔ုအိမ္ကို သူခိုးကပ္တာမိသြားခဲ့ရဘူးသည္။ မနက္လင္းအားၾကီး လူေတြအိပ္ေကာင္းခ်ိန္ေပါ့ ေကာက္ရတစ္ေကာင္ တခါဘူးမွ် အူသံရွည္ရွည္မဆြဲဘူး။ ေဟာင္လဲ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ေဟာင္ျပီး တိတ္သြားတတ္သည္။အဲဒီေန႔မွ ေရခ်မ္းအေဖကလဲ “ဒီေခြးမ သူ႕လလဲမဟုတ္ေသးပဲ ဘာေၾကာင့္အူေနတာလဲမသိဘူး”ဟု သတိထားေျပာသည္။ေနာက္သူ႔အသံက အူယုံတင္ မဟုတ္ေသး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေရခ်မ္းတို႔အိမ္ေရွ႕တဲ့တဲ့ၾကီးမွာ လာေဟာင္ေသးတယ္။အေဖလဲ ထူးျခားတယ္ဆိုျပီးထၾကည့္တာ ကိုေရႊငတက္ျပားက ျခံေထာင့္က စံပယ္ရံုၾကီးထဲမွာ ေရွ႕ထြက္မရ ေနာက္ထြက္မရပဲ ျဖစ္ေနတာ အေဖကေတြ႔သြားျပီးမိသြားသည္။သူက ဘယ္ေရွ႕တိုးထြက္ႏိုင္မလဲ ေကာက္ရမက သူအေရွ႕က ပိတ္ျပီးေဟာင္ေနတာ။သူခိုးက အဲဒီမွာ ဂိမ္တာပဲ ေရွ႕တိုးရင္လဲ ေခြးမပါးစပ္က ျဖဲျဖဲၾကီးနဲ႕အဆင္သင့္၊ ေနာက္ဆုတ္ရင္လဲ ေရခ်မ္းအေဖက ကိုးသင္းခ်ိဳင္းဓားၾကီး တဝင့္ဝင့္နဲ႔ မတတ္သာတဲ့အဆံုး စံပါယ္ရုံထဲမွာပဲ တဟင့္ဟင့္နဲ႔ ရိႈက္ငိုရတဲ့ အဆင့္ေရာက္သြားပါတယ္။ (ကိုးသင္းခ်ိဳင္းဓားဆိုတာက ေရခ်မ္းတို႔ရပ္ကြက္က ခ်ိဳင္းေရာင္တဲ့ကိုသင္း လာအေပါင္ခံထားတဲ့ ကိုသင္း(ခ်ိဳင္း)ရဲ႕ဓားမပါ။အခုေတာ့ သူလဲ လာမေရြးႏိုင္ေတာ့လို႔ ေရခ်မ္းအေဖလက္ထဲ ေရာက္လာတာပါ။:P)

ေကာက္ရနဲ႔ ေရခ်မ္းတု႔ိအေဖ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုျပီး အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးသက္ကာရေတြ တင္လိုက္ၾကသည္။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ေကာက္ရလဲ သူ႔ေညာင္ပင္ေအာက္ကေန အေတာ္ေလးၾကာေအာင္ ေျပာက္သြားသည္။ေရခ်မ္းတို႔မိသားစုလဲ သူလာေနၾက ညေနတိုင္းအစာလာမစားေတာ့လဲ သူကိုေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။အစာခြက္ထဲမွာေတာ့ အစာေတြထည့္ျမဲတိုင္းေတာ့ ထည့္ထားေပးသည္။ေကာက္ရၾကီး ျပန္ေရာက္လာလို႔ ဗိုက္ဆာရင္စားလို႔ရေအာင္တဲ့ သူမဟုတ္လဲ အျခားေကာင္ေတြ စားၾကေစဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႕ ညတိုင္းေရခ်မ္းကို အေဖက ေကာက္ရရဲ႕အစာခြက္ကို သြားေျဖ႕ခိုင္းေလ႔ရွိသည္။

တေန႔ ေရခ်မ္းအစာခြက္ျဖည့္ေနရင္း ဟဲဟဲနဲ႔ ေမာဟိုက္တဲ့ အသံၾကားလို႔ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာက္ရျပန္ေရာက္လာသည္။လ်ာတန္းလန္းနဲ႔ အေဝးၾကီးက လာပံုလဲရသည္။သူၾကည့္ရတာ အစာလည္း ဝဝလင္လင္ မစားရခဲ့ဟန္ ပိန္လွီေျခာက္ေသြ႕ေနသည္။ေရခ်မ္းလဲ “ေကာက္ရ လာ…လာ”လို႔ လက္ယက္ေခၚလိုက္ေတာ့ ထိုင္ေနရာမွ ေရခ်မ္းနားထလာသည္။ေရခ်မ္းက သူနားေခါင္းေလးပြတ္ျပီး ဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲေမးေတာ့ နားလည္ဟန္ျဖင့္ ေမးေငါ့ရင္ မ်က္လံုးအဝိုင္းသားျဖင့္ ေရခ်မ္းကို ေမာ့ၾကည္ေနသည္။ေနာက္ေရခ်မ္း သ႔ူအတြက္ အစာကို အစာခြက္ထဲတည့္ေပးတာ ျပီးေအာင္ထိုင္ေစာင့္ေနသည္။ အစာထည့္ျပီးျပီဆိုမွ အစာခြက္နားလာျပီးစားသည္။

ေနာင္လအတန္ၾကာေတာ့ ေရခ်မ္းအေဖက “ေကာက္ရမမွာ ဇီးရွိလာျပီ ဧကန္န ဒီေကာက္ရမ အရင္ေပ်ာက္သြားတာ ခ်စ္သူအသစ္ေတြ႕သြားလို႔ လိုက္သြားတာထင္တယ္”လို႔ ေရခ်မ္းအေဖက ကဗ်ာဆန္ဆန္ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။မၾကာပါဘူး ေကာက္ရမမွာ ေခြးေပါက္ကေလး ေလးေကာင္ ေပါက္လာျပီး လမ္းေပၚက ေဈးသြားေဈးလာေတြ သူ႔ကေလးေတြ လာၾကည့္မွာစိုးလို႔ထင္တယ္ ေတြ႕သမွ်လူကို လိုက္ေဟာင္ေနသည္။ေရခ်မ္းတို႔သြားၾကည့္ေတာ့ သူက ဘာမွမေျပာဘူး ခပ္လွမ္းလွမ္းေလးမွာ သူေရွ႕ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကိုဆင္းျပီး ေမးေလးတင္ကာ ဝပ္တြားျပီးၾကည့္ေနလိုက္ေသးတယ္။ေရခ်မ္းအေမက
“သားေရ ေကာက္ရတို႔မိသားစု ညၾကရင္ေအးေနမွာ ေႏြးသြားေအာင္ ေခြးေလးေတြေအာက္ကေန ဂံုနီအိတ္ခြံေတြ ခင္းေပးမွထင္တယ္။ေနာက္ျပီး သူတို႔မိသားစုအတြက္ လမ္းထိပ္ထမင္းဆိုင္က ထမင္းဟင္းအက်န္ေတြ အေမသြားေတာင္းလိုက္ဦးမယ္”။
ဒါကိုေကာက္ရက ေရခ်မ္းအေမေျပာသြားတာ သူနားလည္တယ္ထင္တယ္ “အူ”ဆိုျပီး ေက်းဇူးစကား တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္္။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ရက္အတန္ၾကာလာေတာ့ ေကာက္ရရဲ႕ကေလးေတြ လမ္းစေလ်ာက္တတ္လာပါျပီ။ဟိုစမ္းတဝါး ဒီစမ္းတဝါးနဲ႔ သူတို႔ကေလးေတြ ဒယိမ္းဒယိုင္ လမ္းေလ်ာက္ေနတာကိုၾကည့္ရင္း ေကာက္ရမၾကီးရဲ႕ မိခင္ေမတၱာအျပည့္ျဖင့္ သူ႔ကေလးေတြ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ ေရခ်မ္းစိတ္ထဲ ဝမ္းသာၾကည္းႏူးေနမိတယ္။ ေကာက္ရမခ်စ္သူက အေကာင္လွတယ္ထင္တယ္။ေလးေကာင္လံုးက သူတို႔အေမလိုမဟုတ္ပဲ အေမြးႏုရွည္ရွည္ေလးေတြ ရွိတယ္။ေဈးသြားေဈးလာေတြက ေခြးကေလးေတြကိုခ်စ္လို႔ ကိုင္ရင္ေတာင္ ေကာက္ရမက သူ႔ကေလးေတြကို ေခၚသြားမွာဆိုးလို႔နဲ႔တူတယ္ ဂီးဂီးနဲ႔ မာန္ဖီလိုက္ေရာ ကိုင္ထားတဲ့သူေတြက ေခြးေလးေတြခ်ျပီး လန္႔ေျပးသြားၾကတယ္။

ညေန အစာစာဖို႔သူတို႔မိသားစုကို လွမ္းေခၚလိုက္ရင္ ဒီေကာင္ေလးေလးေကာင္က လံုးလံုး လံုးလံုးနဲ႔ သူအေမေရွ႕ကေန အေျပးေလးေတြလာၾကပံုက ခ်စ္စဖြယ္ေလးေတြ။ျပီးေတာ့ ေရခ်မ္းထည့္ေပးတဲ့ အစာခြက္ထဲက အစာေတြကို ေလးေကာင္သားအလုအယက္နဲ႔ကို စားေနလိုက္ၾကေသးတယ္။ရံဖန္ရံခါမ်ား သူတို႔အသံေသးေသးေလးေတြနဲ႔ အစာမာန္ဖီေနလိုက္ၾကေသးတယ္။ေကာက္ရမၾကီးကေတာ့ သူကေလးေတြ အစာဝလင္ေအာင္စားေနတာကိုပဲ အေနာက္ကေန ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။သူကေလးေတြ ဝသြားျပီဆိုေတာ့မွ သူကက်န္ခဲ့တဲ့အစာကိုဆက္စားတယ္။

တေန႔နံနက္ေစာေစာ အိမ္ေရွ႕တံခါးမွာ တဂ်စ္ဂ်စ္နဲ႔ တစ္ခုခုျခစ္သံၾကားလိုက္ရေတာ့ ဘုရားရွိခိုးေနတဲ့ ေရခ်မ္းအေမက ထျပီးတံခါးသြားဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာက္ရေလ သူ႔ကေလးေတြကို ဂုတ္ကေနကိုက္ခ်ီျပီး တေကာင္ခ်င္းစီ တံခါးေရွ႕လာခ်ေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ေနာက္ျပီး သူတစ္ကိုယ္လံုးလဲ ေသြးေတြေပၾကံလို ဒဏ္ရာေတြကလည္း ဗလပြနဲ႔။ေနာက္ျပီး သူပါးစပ္မွာလဲ အျမဳပ္ေတြတစီစီနဲ႔ အျပင္ကိုလွ်ံၾကေနတာကို ေရခ်မ္းအေမကေတြလိုက္ရေတာ့ “လာၾကပါဦး၊ ဒီမွာေကာက္ရမ ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲမသိဘူး။” ဟု လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့ ေရခ်မ္းနဲ႔ သူ႔အေဖ အေျပးေလး ထြက္လာၾကည့္ၾကတယ္။

“ဟာ ဒီပံုအတိုင္းဆို ေကာက္ရမ အဆိပ္တံုးမိသြားျပီထင္တယ္။သ႔ူကို ဘယ္သူေတြက ရိုက္လႊတ္လိုက္လဲမသိဘူး၊ ဒဏ္ရာေတြနဲ႕”ဆုိျပီး ေရခ်မ္းအေဖက အိမ္ေအာက္ဆင္းသြားျပီး ေကာက္ရမကို သြားၾကည့္လိုက္တယ္။ေကာက္ရမချမာလည္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ အားတင္းျပီးထားရလဲ မသိဘူး သူ႔ကေလးေတြ အားလံုးကို အိမ္ေရွ႕ေလွကားေျခရင္းနားမွာခ်ထားျပီးတာနဲ႔ သူလဲ ဘုန္းဘုန္းလဲက်သြားတယ္။ေနာက္ျပီး သူ႕ဆီကို ေျပးဆင္းလာတဲ့ ေရခ်မ္းအေဖကို အားကိုးတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ျပီး ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္သြားရွာတယ္။ေခြးကေလးေတြကေတာ့ သူတိုမိခင္ၾကီး ဘာျဖစ္မွန္းေတာင္မသိရွာၾကဘူး ေခြးကေလးတို႔ ဘာသာဘာဝ သူတို႔အေမ အေလာင္းေဘးမွာ လွည့္ပတ္ေျပးေဆာ့ေနၾကတယ္။

ေရခ်မ္းတို႔သားအဖလဲ ေကာက္ရရဲ႕ေနာက္ဆံုးခရီးအတြက္ သူေနခဲ့တဲ့ ေညာင္ပင္ေအာက္မွာပဲ ျမဳပ္ႏွံသျဂၤိဳလ္လိုက္ၾကတယ္။ေခြးကေလးေတြကိုေတာ့ ေရခ်မ္းတို႔ အိမ္ေအာက္မွာပဲ သူတို႔အတြက္ ေႏြးေထြးေအာင္ ေနရာေလးတစ္ေနရာလုပ္ေပးထားလိုက္တယ္။ညဘက္ညဘက္ဆိုရင္ေတာ့ ေရခ်မ္းတို႔အိမ္ေအာက္က ေခြးကေလးေတြ သူတို႔စို႔ေနၾက ေကာက္ရမႏို႔ကို ေတာင္းတလို႔ ညီးေနသံေတြကိုၾကားရတိုင္း ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ျဖစ္အင္ကို သနားေနမိတယ္။

ေကာက္ရမဟာ သာမာန္ေခြးမတစ္ေကာင္ျဖစ္ေပမယ့္လဲ သူ႔အေပၚ ေက်းဇူးရွိတဲ့သူေတြ၊ ေမတၱာထားတဲ့သူအတြက္ ေက်းဇူးတုံ႕ျပန္မႈရွိတယ္။မိခင္ပီသတဲ့ေမတၱာစိတ္နဲ႔ အရင္းခံ၍ သူကေလးေတြရဲ႕ အသက္ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာင့္မႈလဲရွိတယ္။သူေသဆံုးခါးနီးတိုင္ေအာင္ေတာင္ သူ႔ေဝဒနာကို လွစ္လ်ဳျပဳျပီး သူ႔ကေလးေတြ ေနာင္ေရးအတြက္ နားခိုစရာစီစဥ္သြားေပးေသးတယ္။ အခုဆိုရင္ သူကေလးေလးေကာင္ဟာ ေရခ်မ္းတုိ႔အိမ္မွာ လံုျခံဳေရးအတြက္ အရမ္းကို အားကိုးရတဲ႔ ေခြးၾကီးေလးေကာင္ ျဖစ္ေနပါျပီ။သူတို႔အေမ ေကာက္ရမတစ္ေကာင္ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။

ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။

Go Back Home

အိမ္အျပန္

က်င္လည္ခဲ့တာ မ်ားလာျပန္ေတာ့
ေရာက္တဲ့ေနရာ ရင္းႏွီးလာျပီ။

ငါ့ရဲ႕စိတ္ေတြ ေရြ႕ရာကိုေတာ့
ငါ့ေျခလွမ္းေတြ ကပ္မလိုက္ခ်င္ျပီ။

ငါ့ႏွလံုးသား ဦးတည္ရာေတာ့
အေျပးလွမ္းျပီး သြားခ်င္မိျပီ။

အိမ္ျပန္ဖို႔အေရး ေမ်ာ္ကာေငးေတာ့
သံုးေလးရက္သာ က်န္ပါေတာ့ျပီ။

ေရာက္ခ်င္လိုေဇာ ဖန္လာမ်ားေတာ့
သူ႕အလိုလို ရက္ကပ္လာျပီ။

ေရာက္ခ်င္လြန္းလို႔ ေစာင့္ရျပန္ေတာ့
ငါ့ရင္ဘတ္ေတြ ေလးလြန္းလွျပီ။

ေစာင့္တဲ့ရက္ကို ေရာက္လာျပန္ေတာ့
ျပန္ရမည့္အေရး ေတြးပူမိျပီ။

ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါ ျပန္ရမည္မို႔
ငါ့ေျမ ငါ့ေရ ေရာက္ခ်င္လွျပီ။

ေစာင့္ေမ်ာ္ၾကသူ ဇနီးနဲ႔သား
အမ်ိဳးမ်ားကို ျမင္ခ်င္လွျပီ။

တကယ္ေရာက္ေတာ့ ဒုံရင္းဒုံရင္း
င့ါျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ျပန္ေျပးခ်င္သည္။

(ခရာလင္း)

Suu Kyi Trail Chronology

16 August: John Yettaw of Falcon, Missouri, arrived in Bangkok on a US government plane with Sen Jim Webb of Virginia, who secured his freedom with a plea to Burma's ruling military junta.

16 August: Burmese state television said that Yettaw was freed on humanitarian grounds because of his health.

15 August: John Yettaw was released after visiting US Sen Jim Webb won his release.

15 August: Aung San Suu Kyi met with US Sen Jim Webb. Suu Kyi was taken from her lakeside residence to a government guesthouse for the meeting.

12 August: Aung San Suu Kyi criticized the recent verdict against her and plans to challenge the court’s decision as “totally unfair” and “totally illogical.”

11 August: Suu Kyi sentenced to a further 18 months house arrest by Rangoon’s Northern District Court.

4 August: John William Yettaw, the American on trial with Aung San Suu Kyi, was hospitalized for a second time, apparently the result of fasting in prison.

31 July: The verdict in the trial of Aung San Suu Kyi was postponed to August 11 on the order of high-ranking military officials in Napyidaw.

28 July Suu Kyi trial concluded with the court announcing it will deliver its verdict at the end of the week.

Aung San Suu Kyi insisted that the proceedings would show “whether or not the rule of law exists in the country.”

24 July: Suu Kyi's trial was postponed after her defense gave a 30-page closing statement. She said the current charge against her—harboring American intruder John W Yettaw—could not be examined "correctly and completely."

10 July: Aung San Suu Kyi spent more than six hours in court as government prosecutors questioned a defense witness.

4 July: UN Secretary-General Ban KI-moon said he was “deeply disappointed” because Burma’s military junta rejected his second request to meet Suu Kyi.

29 June: The highest court rejected the appeal by Suu Kyi’s lawyers to reinstate two key witnesses in the trail.



22 June: Suu Kyi and her two companions meet with her lawyers at the prison for two hours to prepare their arguments. Suu Kyi thanks the public for their birthday wishes.

17 June: The high court granted a request by lawyers of Suu Kyi to consider whether two more defense witnesses can testify.

13 June: Suu Kyi’s lawyer said Burma’s high court will convene June 17 to consider an appeal to reinstate two key defense witnesses.

12 June: The Rangoon North District Court postponed Suu Kyi’s trail to June 26 to hear the testimony of a Suu Kyi’s defense witness.

10 June: Suu Kyi instructed her lawyers to continue the appeals process to allow more defense witnesses to be heard in a case.

9 June: A Burmese divisional court rejected two defense witnesses for Suu Kyi and accepted a third.

—The court rejected Tin Oo, the vice chairman of the NLD, and Win Tin, a member of the NLD executive committee.

—It accepted Khin Moh Moh, a lawyer and NLD member.

5 June: The trial of Aung San Suu Kyi is delayed for a week allowing for testimony from three additional defense witnesses.

3 June: The judge agrees to postpone the verdict to hear evidence from the three defense witnesses.

29 May: The court declares a recess.

28 May: The prosecution’s only defense witness, Kyi Win, is scheduled to appear at the court session.

27 May: The judge rules to reject the defense’s proposed witnesses: a lawyer and two senior members of the National League for Democracy. They include the prominent the journalist and former political prisoner, Win Tin, the party's vice chairman; Tin Oo, an NLD member currently under house arrest: and lawyer Khin Moe Moe.

26 May: Aung San Suu Kyi testifies that she did not violate the terms of her house arrest, saying she only offered temporary shelter to a US man who swam to her lakeside home.

Kyi Win, Suu Kyi’s lawyer, testifies that her harboring Yettaw did not constitute a violation of her house arrest and that it was the duty of government guards outside her compound to prevent any intrusions.

Journalists and diplomats attend the trial.

25 May: The prosecution abruptly drops eight remaining witnesses.

Authorities will allow 21 journalists, 10 from local media and 11 representing foreign media, to cover the trial.

The prosecution questions Suu Kyi and she testifies: "I did not inform them," when asked by the judge whether she had told Burma's military authorities about the intrusion. "I allowed him to have temporary shelter."

She testifies Yettaw left at 11:45 pm on May 5, adding: "I only knew that he went to the lakeside. I did not know which way he went because it was dark."

23 May: The state-own daily newspaper The New Light of Myanmar reports on the fifth day of Suu Kyi’s trial.

Items left by an uninvited American visitor are presented as evidence for the prosecution, including a book on the Mormon faith and a personal letter, which establish Yettaw’s presence and could be used to convict and imprison Suu Kyi on charges of violating her house arrest, according to the newspaper.

22 May: Prosecutors accuse Suu Kyi of accepting items left by John William Yettaw.

The special government court in Insein Prison accepts charges against Suu Kyi that she violated the terms of her house arrest.

21 May: The prosecution spends almost two hours showing a video said to have been shot by Yettaw at Suu Kyi's house during visit.

20 May: Day Three of the trial. Ten journalists and 30 diplomats are allowed inside the courtroom. Five of the journalists are from local government-friendly publications while the other five are from international news media and are chosen by drawing lots.

Thai, Singaporean and Russian ambassadors are permitted to meet with Suu Kyi in her “guest house” in Insein Prison. Suu Kyi reportedly looks healthy and appears confident during the 45-minute hearing.

19 May: The trial continues behind closed doors. Suu Kyi is led into the courtroom by women security officers. Five more prosecution witnesses are called, including Lt-Col Maung Muang Khin of the Criminal Investigation Department and immigration officer Myat Twin. Suu Kyi and other defendants are denied requests to address the court. Burma’ state-run press report on the case against Suu Kyi for the first time.

18 May: Suu Kyi’s trial begins at Insein Special Court. A police official is the first witness called by the prosecution. Police set up barbed wire barricades as roadblocks as crowds gather on the road leading to the prison.

15 May: Two of Suu Kyi’s lawyers, Aung Thein and Khin Maung Shein, are dismissed from Burma’s bar.

May 14: Suu Kyi and her two “companions” are arrested and transferred to Insein prison where they are detained in a guest house within the jail’s compound; Suu Kyi, her two companions and Yettaw are charged; Suu Kyi’s lawyer announces she is to be tried on May 18; State-run newspapers publish a biography of Yettaw.

May 13: US embassy officials meet with Yettaw for three minutes at an interrogation center in Rangoon.

May 11: Dr Pyone Mo Ei revisits Suu Kyi and administers an intravenous drip.

May 8: Dr Pyone Mo Ei pays Suu Kyi a medical visit for about 2 hours.

May 7: State-run media report that a US citizen swam to Suu Kyi’s house and stayed for three days; More than 20 police briefly enter Suu Kyi’s compound; Suu Kyi’s lawyer announces that she is “not safe”; Dr Tin Myo Win is refused entry to the compound and is then arrested.

May 6: Yettaw is fished out of the lake by police and arrested.

May 3: Yettaw swims across Inya Lake to Suu Kyi’s house.

May 2: American John William Yettaw arrives in Rangoon on a tourist visa.

May 1: Burmese military authorities reject an appeal to release Aung San Suu Kyi from house arrest.

အလင္းဆက္