ဇက္ေပၚကဇီးသီး (နီကိုရဲ)

ဒီဝတၳဳတိုကေလးက ဆရာနီကိုရဲ လက္ရာပါ။မူရင္းစာက ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္နဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ Adobe Readerမွာ ဖတ္မရတာနဲ႔ မူရင္းအတိုင္း စာရိုက္ျပီးတင္ေပးလိုက္တာပါ။ကၽြန္ေတာ့္လို ဖတ္မရခဲ့တဲ့သူေတြ အတြက္ေရာ၊ မဖတ္ရေသးတဲ့သူေတြ အတြက္ပါ ဆရာနီကိုရဲ ေရးထားတဲ့ စာေကာင္းေလးတပုဒ္ ဖတ္ႏိုင္ေစရန္ ရည္ရြယ္ျပီး တင္ထားရျခင္းပါ။ဟာသေတြ အေရးမ်ားတဲ့ ဆရာရဲ႕ သာမရိုးက် အေတြ႔အၾကံဳေလးကို စာေရးဆရာတေယာက္ အျမင္နဲ႔ ခံစားမႈရသေလး ေျပာင္ေျမာက္သြားေအာင္ ဖန္တီးထားတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕လက္ရာေလးပါ။ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ရင္းနဲ႔ ဇီးသီးသည္ကေလးရဲ႕ဘဝေလးကို ေတြးရင္း အရင္က ေခ်ာင္းသာသြားခဲ့စဥ္က ဇက္ဆိပ္မွာ ဒီလိုဇီးသီးသည္ေလးေတြ ေရာင္းခ်ေနတာေတြခဲ့ဖူးေပမယ့္ ဆရာေရးထားသလို မေတြးမိခဲ့ဖူးပါဘူး။အခု ဆရာနီကိုရဲအေတြးေလးနဲ႔ ေရးထားတာဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး...........။

ဇက္ေပၚကဇီးသီး

ကြ်န္ေတာ္တို႔႐ႈတင္အဖြဲ႕ ေခ်ာင္းသာက ေန႔ကား႐ိုက္ျပန္လာၾကတုန္းက ႀကံဳခဲ့ရတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ဟာ ေခ်ာင္းသာမွာ အားလံုးဆယ့္တစ္ရက္ ေနခဲ့ၾကရပါတယ္။ေခ်ာင္းသာဆိုတာက အပန္းေျဖတဲ့ေနရာပါ။ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္က်ေတာ့ အလုပ္သြားလုပ္ရတဲ့ေနရာ ျဖစ္ေနတယ္။

ဒီေတာ့ ေခ်ာင္းသာသြားရတဲ့ခရီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူသြား ခရီးသည္ေတြဟာ ခံစားခ်က္ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ ေနေလ့ရွိပါတယ္။ သူတို႔က ေခ်ာင္းသာကိုအသြားမွာ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ေနၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္ခ်မ္းသာၾကီးကို ခရီးသြားတဲ့အရသာ ခံစားေနၾကတာကို သူတို႔မ်က္ႏွာမွာ အတိုင္းသားကို ျမင္ေနရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ သူတို႔ေလာက္ မေပါ့ပါးႏိုင္ဘူး။ မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဟိုကိုေရာက္ရင္ အလုပ္လုပ္ရမွာကိုး။ ေခ်ာင္းသာမွာ ကြ်န္ေတာ္ ဇာတ္ၫႊန္းေရးခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကား(၁၀) ကားမွာ ကိုးကားကလမ္းမွာ ဇာတ္အိမ္တည္တာမ်ားပါတယ္။ မင္းသား နဲ႔မင္းသမီးတို႔ လမ္းမွာ ခရီးစကတည္းက အဆင္ေျပမႈ၊ မေျပမႈကေလးနဲ႔ စေတြ႕ၾကတယ္ေပါ့ေလ။ထားပါေတာ့ေလ။

ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္တဲ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ေခ်ာင္းသာက အျပန္လမ္း မွာ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ကေလးအေၾကာင္းပါ။

ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခကေနဆင္းလာၿပီး (အဲဒီအခ်ိန္က) ေရွာျပာဇက္ဆိပ္မွာ ဟိုတစ္ဖက္(ပုသိမ္ဘက္)ကို ကူးဖို႔ ဇက္ေစာင့္ေနရတာပါ။ဇက္ကတစ္စင္းတည္းမို႔ ဒီဘက္က လူနဲ႔ ကားကိုတင္၊ ဟိုဘက္က လူနဲ႔ကား ေတြကို တင္ၿပီးျပန္လာ၊ အဲဒီလို လြန္းထိုးဆြဲရတာပါ။ ဒီဘက္ဇက္ဆိပ္မွာေရာ ဟိုဘက္ဇက္ဆိပ္မွာပါ တစ္နာရီ ေစာင့္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔႐ႈတင္ကား ေရွာျပာဆိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ဇက္က ငဝန္ျမစ္အလယ္မွာ လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ ၁၀-မိနစ္ေလာက္ ေနာက္က်သြားတယ္ဆိုပါေတာ့..။

ဟိုဘက္ျပန္လာမယ့္ ဇက္ကိုေစာင့္ရင္း ဇက္ဆိပ္က ဆိုင္ေလးေတြမွာ ထိုင္သူကထိုင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ငဝန္ျမစ္ကိုၾကည့္ဖို႔ ေလကေလးတျဖဴးျဖဴးတိုက္ေနတဲ့ ကမ္းစပ္က သစ္ပင္ရိပ္မွာ သြားရပ္ရင္း ငဝန္ျမစ္ထဲမွာ ပိုက္ခ်တဲ့ေလွကေလးတစ္စင္းကို ေငးေနမိတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ရပ္ေနတဲ့ သစ္ပင္ရိပ္ကို သံလင္ပန္းေလးေခါင္းမွာရြက္ သစ္သားခံုကေလးကို လက္မွာကိုင္ထားတဲ့ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ဝင္လာပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာ လက္ထဲကခံုကိုခ်ၿပီး ခံုေပၚကိုေခါင္းေပၚက ဗန္းကေလး တင္ပါတယ္။ ဗန္းထဲမွာပါလာတာ ေဂၚလီလံုးအရြယ္ ေတာဆီးသီးကေလးေတြရယ္၊ မည္းတူးေနတဲ့ဝိုင္အိုလက္ေပါင္ဒါဘူး ေလးတစ္ဘူးရယ္၊ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္နဲ႔ထုပ္ထားတဲ့အထုပ္ရယ္၊ ဆားနဲ႔င႐ုတ္သီးအစိမ္းမႈန္႔ စပ္ထားတဲ့ေကာ္ခြက္ ကေလးရယ္ပါ။

ကေလးမေလးက ပိန္ပိန္ပါးပါးေလးပါ။ သူဝတ္ထားတဲ့ ဂါဝန္ကေလးက အေရာင္လြင့္လို႔၊ အက်ႌကေတာ့ ဘာအေရာင္ရယ္လို႔ေတာင္ အတိအက်ေျပာလို႔မရေတာ့ေလာက္ ေအာင္ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ခရီးသြားရင္ လမ္းေဘးတို႔၊ ကားဂိတ္တို႔မွာ ေတြ႕ေနက် ေဈးသည္မကေလး ဆိုပါေတာ့။ ထံုးစံအတိုင္း ဖိနပ္ကလည္းမပါဘူး ။

ကေလးမေလးက အေမာေျဖရင္းနဲ႔ ဗန္းထဲက ဆီးသီးေတြကို ေတာင္ပူစာကေလးတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ စုပံုေနတယ္။ သူ႔ဗန္းထဲက အျမင္ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ဆီးသီးေတြကို အေပၚမွာတင္ေနတာပါ။ ငဝန္ျမစ္ကို ေငးဖို႔လာတဲ့ကြ်န္ေတာ္ဟာ ကေလးမေလးကိုေငးရင္း ရင္ထဲမွာ သနားသြားတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္သနားစိတ္က ထူးထူးဆန္းဆန္းရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္လိုပဲ ပံုမွန္က႐ုဏာစိတ္ရွိတဲ့သူတိုင္း ရင္ထဲမွာျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ သနားစိတ္ပါ။ ေက်ာင္းမေနရရွာဘူး ထင္ပါရဲ႕၊ သူ႔ဘဝေရွ႕ေရးအတြက္ ဘာလုပ္မွာလဲ၊ အမိအဖေရာစံုရွာရဲ႕လား စသည္ျဖင့္အေတြးေတြပါ။

ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲလို႔ စဥ္းစားတယ္။ ဘာမွလုပ္မေပးႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိရေတာ့ ရင္ေမာသြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ က႐ုဏာတရားရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီက႐ုဏာက မာသာထရီဆာရဲ႕က႐ုဏာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲက က႐ုဏာက ဆရာႀကီးဦးေရႊေအာင္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ပါရမီထိုက္တဲ့က႐ုဏာ မဟုတ္ပါဘူး။ သာမန္က႐ုဏာမ်ိဳးပါ။

ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို ဘာကူညီႏိုင္သလဲဆိုေတာ့ သူ႔ဆီက ဆီးသီးေလးေတြ ဝယ္စားရင္းနဲ႔ကူညီႏိုင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တတ္ႏိုင္တာ ဒါပဲမဟုတ္လား။
“ဆီးသီးဘယ္လိုေရာင္းတံုးဟ လုပ္စမ္းပါဦး”
“တစ္ဘူးတစ္ဆယ္”
“အင္း..ဒါဆို..ငါးဆယ္ဖိုး ငါးဘူးထားလိုက္”

ကြ်န္ေတာ္ေနာက္တာက ႐ိုးလြန္းလို႔ ဘယ္သူမွ မေနာက္ေတာ့တဲ့ျပက္လံုးပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဘာရယ္ မဟုတ္ဘူး၊ ပါးစပ္က ထြက္သြားတာ။ ဒါေပမဲ့ေကာင္မေလးက တစ္ခ်က္ေတြသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို မ်က္လံုးမြဲကေလးနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ရင္း..
“မရပါဘူးဦးရယ္၊ ေမေမက သူေျပာတဲ့ေဈးအတိုင္းမေရာင္းရင္ ႐ိုက္လိမ့္မယ္”

သူ႔အၾကည့္ သူ႔စကားသံေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွမေျပာႏိုင္ဘဲ ရင္ထဲဆို႔သြားတယ္။ ဒုကၡပဲ စာလည္း မတတ္ဘူးထင္ပါရဲ႕လို႔ စိတ္ထဲေတြးရင္း မွတ္ထားဟဲ့လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္ေပးလိုက္ပါတယ္။
“ဦးက စတာပါ သမီးရယ္။ တစ္ဘူးတစ္ဆယ္ဆို ငါးဘူးငါးဆယ္ေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား”
ကေလးမေလးက တစ္ခ်က္ စဥ္းစားၿပီးေတာ့ ေခါင္းညိတ္ရွာပါ တယ္။
“ဦးက အလကားေနာက္တာ ပါ။ ကဲ တစ္ရာဖိုးေပး”
ကေလးမေလးက ဝမ္းသာအားရ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေမာ့ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထိုင္ေနရာကထရပ္ရင္း
“ဦး ခဏေစာင့္ေနာ္”ဆိုၿပီး ကုကိၠဳပင္ေနာက္ကို ေျပးထြက္သြားတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေန႐ံုပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္ ဆီးသီးမ်ားမ်ားဝယ္တာက အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ပထမ တစ္ခုကေတာ့ သူ႔ကိုအားေပးခ်င္တာပါ။ ဒုတိယတစ္ခ်က္က ဟိုဘက္ကမ္းေရာက္လို႔ ပုသိမ္ကေန ရန္ကုန္ကို ေမာင္းတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ လူေတြငိုက္ၾကမွာပါ။ အဲဒီေတာ့မွ ေတာဆီးသီးကေလးေတြကို ဆားနဲ႔ တို႔စားျပရင္ ေအးသီတာတို႔၊ ျဖဴျဖဴလြင္တို႔ စတဲ့ဇာတ္ပို႔အုပ္စု သြားရည္က်ၾကမွာအမွန္ပဲ။ သူတို႔ေတာင္းစားရင္ ကြ်န္ေတာ္က သြားရည္က်တံေတြးမ်ိဳစတဲ့ ဣေႁႏၵေတာ္ေတာ္ပ်က္မွ ေကြ်းမယ္လို႔ စိတ္ကူးၿပီး ဝယ္တာပါ။ အခုေတာ့ ကေလးမေလးက ဘယ္ကိုေျပးၿပီး ဘာလုပ္မွန္း မသိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေစာင့္ေနရတာေပါ့ဗ်ာ။

ခဏၾကာေတာ့ျပန္ေရာက္လာတယ္။ မ်က္ႏွာမွာလည္းေပ်ာ္လို႔ လက္ထဲမွာ ႏို႔ဆီခြက္တစ္လံုးနဲ႔ ..။
“အေမက ေျပာတယ္၊ တစ္ရာဖိုးဆိုရင္ ဒါနဲ႔ငါးခြက္တဲ့”
ႏို႔ဆီခြက္ကို ေျမႇာက္ျပရင္းေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွျပန္ေျပာ မေနေတာ့ပါဘူး။ သူက ဆီးသီးေလးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာထည့္ေပးပါတယ္။
“မင္း ေက်ာင္းမေနေတာ့ဘူးလား။”
သူက ေခါင္းကို ခါပါတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဘာအရိပ္မွမရွိဘူး။
“ဘယ္ႏွတန္းအထိေနဖူးလဲ”လို႔ ဆက္ေမးေတာ့ ဘာမွျပန္မေျဖဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ သူ႔ဘဝနဲ႔ဘာမွ မဆိုင္တာေတြကို ေလွ်ာက္ေမးသလို ျဖစ္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။
“ဆားကို သပ္သပ္ထုပ္ေပးေနာ္။”
“ဟုတ္ကဲ့”
“နင့္အေမက ေဈးမေရာင္းဘူးလား။”
“ဖ်ားေနတယ္။”
“ဘာျဖစ္လို႔ ဖ်ားတာလဲ။”
“ဟို ေျခေထာက္ကို သစ္စစူးတာ။”
“ေဆးခန္းမျပ...”
ကြ်န္ေတာ္စကားကို ရပ္ပစ္လိုက္တယ္။ မလိုအပ္တဲ့စကားကို ဘာျဖစ္လို႔ေမးေနမွာလဲ။ သူ႔ကို ဆီးသီးဖိုး ပိုက္ဆံေပးရင္း ပိုက္ဆံထပ္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္မိေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့အေခါက္ေတြတုန္းက ဇက္ေမာင္းတဲ့ဘႀကီး ေျပာတဲ့စကားကို ျပန္သတိရတယ္။
“ေမာင္ရင္တို႔ကေတာ့ ေစတနာနဲ႔သနားလို႔ ေပးေပးသြားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ၾကာေတာ့ ကေလးေတြက အက်င့္ပါၿပီး ေရာင္းမစားေတာ့ဘူး ေတာင္းစားကုန္ေရာ။”တဲ့။

ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဆီးသီးထုပ္ကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲထည့္ရင္း ႐ႈတင္ကားဆီျပန္လာရတယ္။ အိတ္ေတြေအာက္ ေတာ္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အိတ္ကိုရေအာင္ထုတ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ေဆာင္လာတဲ့ ကိုယ္ပူက်ေဆးရယ္၊ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးရယ္၊ ဘာမီတြန္ရယ္ ယူလာၿပီး သူ႔ဆီသြားေပးရတယ္။
“အစာစားၿပီးရင္ ဒါတစ္လံုး ဒီဟာ တစ္လံုးေသာက္ရမယ္။ အစာမစားဘဲ၊ အစာမရွိဘဲနဲ႔ မေသာက္ ရဘူး ၾကားလား။ ေလးနာရီျခား တစ္ခါေသာက္ရမယ္။ ေဟာဒီပန္းေရာင္ အလံုးေလးကိုေတာ့ အိပ္ခါနီးမွ ေသာက္ရမယ္။ ကဲ ျပန္ေျပာစမ္း”

သူက သြက္သြက္လက္လက္ပဲ ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ မွားေနတာကို ႏွစ္ခါျပင္ေပးၿပီး မွန္သြားေတာ့မွ သူ႔အေမဆီ သြားေပးခိုင္းရတယ္။ သူ ေျပးထြက္သြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကူးရမယ့္ဇက္က ေရလယ္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။

ဇက္ေပၚကားေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဆူဆူညံညံေပါ့ေလ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေနာက္က်ိေနတဲ့ငဝန္ျမစ္ေရကို ဇက္လက္တန္းကိုကိုင္ရင္း ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
သတိရလို႔ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ဆီးသီးကေလးတစ္လံုးထုတ္စားေတာ့ စားလို႔ေကာင္းသားခင္ဗ်။ ၾကြပ္ၾကြပ္နဲ႔ခ်ိဳလို႔ မခ်ဥ္သေလာက္ပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခံတြင္းေတြ႕ၿပီး ထုတ္စားေနမိတယ္။ ဆားေလးနဲ႔တို႔ စားေတာ့ အိုေကပဲ။

ျမစ္လယ္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ႐ႈတင္ကားေပၚထိုင္လိုက္ရင္း ဆီးသီးစားရင္းေပါ့ေလ။ ကြ်န္ေတာ္ထင္ တဲ့အတိုင္း ဟိုအငတ္ေတြကလည္း ေတာင္းစားတာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္က ဆီးသီးသည္ကေလးအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ သူတို႔စိတ္ဝင္စားၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီက ဆီးသီးစားေကာင္းေအာင္ဟန္ေဆာင္တာလား၊ ဘာလားေတာ့ မသိဘူး ေပါ့ေလ။

ျမစ္လယ္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဆီးသီးလည္း ကုန္ေရာေပါ့ေလ။ တစ္ေယာက္တစ္လက္ဆိုေတာ့ ဘယ္ခံႏိုင္မွာတံုး၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ “ဆီးသီးခ်ိဳခ်ိဳေလး”ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕အသံကို ကြ်န္ေတာ္ၾကားရေတာ့ ဝမ္းသာသြားတယ္။ ေခၚလိုက္ရင္ ဒီေကာင္မေလး က်ိန္းေသေရာင္းရေတာ့မွာ မဟုတ္လား။
“ၾကားလား၊ အဲဒါသူ႔အသံပဲ ခဏေနဦး။”

ေစာင့္ၾကည့္ေတာ့ သူျဖစ္ေနတာနဲ႔ လွမ္းေခၚရတယ္။ ကားေပၚက ဇာတ္ပို႔ေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ္က ပူပူေႏြး ေႏြးဇာတ္ပို႔ထားေတာ့ ေကာင္မေလးကို စိတ္ဝင္စားၿပီးဝိုင္း ဟိုေမးဒီေမးေပါ့။ သူကလည္း ႐ုပ္ရွင္ထဲက အစ္မႀကီးေတြဆိုၿပီးေပ်ာ္လို႔။
“ကဲ နင့္ဆီးသီးေတြကို ငါတို႔ အကုန္ဝယ္မယ္။ ဟုတ္ၿပီလား၊ ကဲ အားလံုးကို ငါးရာယူ”
“ဟင့္အင္း မရဘူးအစ္မ၊ အေမ ဆူလိမ့္မယ္ မရဘူး။”
သူ႔စကားေၾကာင့္ ငတိမေတြ အံ့ဩသြားၾကတယ္။ ႏို႔ဆီဘူးတစ္ဘူးမွ ႏွစ္ဆယ္ သူ႔ဗန္းထဲကဆီးသီးက ဘယ္လိုမွ ငါးရာဖိုးမရွိဘူး။
“အံမယ္မေရႊစာ..ညည္းဟာက တစ္ဘူးမွႏွစ္ဆယ္၊ ငါးရာဆိုတာ ငါတို႔က နင့္ကိုပိုေပးထားတာ။”
“ဟင့္အင္း ျခင္ၾကည့္မယ္ေလ အစ္မရယ္... ေနာ္။”
“ကဲ.. ကဲ ျခင္မယ္ဆိုလည္း ျခင္ျခင္။”

သူက ဇက္ေပၚမွာ ထံုးစံအတိုင္း ဒူးကေလးေထာင္ၿပီး ထိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏို႔ဆီခြက္ထဲ ဆီးသီးေတြထည့္၊ လြတ္တဲ့ေနရာမွာပံု၊ ေနာက္တစ္ခါထပ္ထည့္တုန္း ပထမဆီးသီးေတြကေရာကုန္နဲ႔ ဒုကၡမ်ားေနရွာ တယ္။ ဇက္ကလႈပ္ေနေတာ့ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ပံုထားတဲ့ဆီးသီးေတြက ဘယ္ၿငိမ္ပါ့မလဲ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေကာင္မေလး စိတ္တိုလာပံုရတယ္။ ဒူးေခါင္းေထာင္ထားတဲ့ သူ႔စကတ္ထဲ ဗန္းထဲက ဆီးသီးေတြ အကုန္ေလာင္းထည့္ပစ္လိုက္ ေတာ့ ႐ႈတင္ကားေပၚက ငတိမေတြ ေအာ္လိုက္ၾကတာ ဆူညံကုန္တာပဲ။ သူ႔စကတ္က ညစ္လည္းညစ္ပတ္ရ တဲ့ထဲ ဒူးေခါင္းေထာင္ထားတဲ့ထဲ ထည့္ေတာ့ဘယ္ဟုတ္ေတာ့မွာလဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။

အားလံုးျခင္ၾကည့္ေတာ့ တစ္ရာ့ ေလးဆယ္ဖိုးပဲရွိတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကိုငါးရာပဲ ေပးလိုက္ပါတယ္။ဇာတ္ပို႔ငတိမ ေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆီးသီးတစ္အိတ္ျပန္အစားေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ကြ်န္ေတာ္က ဘယ္စားမလဲ။အဲဒီအျဖစ္ကို မသိတဲ့လူလာရင္ ဆီးသီးထုတ္ေကြ်း။ စားရင္ဝိုင္းရယ္ၾကနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လုပ္တာထက္ေတာင္မွ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနေသးတယ္။ ငွက္ေပ်ာေၾကာ္တို႔ ၊ကင္းေကာင္တို႔လည္း အဲဒီဆီးသီးနဲ႔ခံရပါတယ္။ဇက္ဆိပ္ေရာက္လို႔ ကားေပၚတက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက ဆီးသီးဗန္းကေလးကိုင္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေငးလို႔..။

အိမ္ေရာက္လို႔ ၃၊ ၄ရက္ၾကာ ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးက ခရီးေဆာင္ အိတ္ေလွ်ာ္ဖို႔လုပ္ေတာ့..။
“ဟင္ ဒီမွာ ဆီးသီးထုပ္ႀကီးပါလား။ ဘယ္တုန္းက ဆီးသီးလဲ”
“ေခ်ာင္းသာကအျပန္ဇက္ေပၚက ဆီးသီးပါကြာ၊ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ လႊင့္ပစ္လိုက္ပါေတာ့..”
ကြ်န္ေတာ္တစ္ခ်က္သတိရမိသြားတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆို ေကာင္မေလးဆီးသီးေရာင္းေနမွာပဲ။ သူ႔အေမေရာ ေနေကာင္းသြားၿပီလားလို႔ပါ။

နီကိုရဲ
ဆရာနီကိုရဲကို ဤစာမူျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။
PDF နဲ႔ဖတ္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ ဒီမွာ ဖတ္ပါ။