ေနဝန္းထြက္ရာေျမသို႔ (၂)

(Osaka Kansai International Airport)

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ ဘန္ေကာက္ကေန ဂ်ပန္အထိကို အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔ ေမြးရာပါဖင္ေလးေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး ထင္ရေလာက္ေအာင္ ေညာင္းခ်ိပိန္လိမ္စြာ စီးႏွင္းခဲ႔ရပါတယ္။ေလယာဥ္ေပၚမွ မၾကာေတာ့မီအခ်ိန္အတြင္း ဂ်ပန္ အိုစာကာေလဆိပ္သို႔ ေရာက္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း အသံကေလးၾကားေတာ့မွပဲ စိတ္ထဲ ဟင္းခ်ရေတာ့တယ္။ ေလယာဥ္ကြင္းကိုဆင္းေတာ့ ျပတင္းေပါက္ကေနလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမွာင္ေနတာပဲ။ ညအခ်ိန္ထင္ပါရဲ႕။ေလယာဥ္ကြင္းၾကီးကေတာ့ ဆီမီးထိန္ထိန္လင္းထားသလို အေရာင္ေတြေတာက္ပေနေလရဲ႕။

ေနာက္ေလယာဥ္ၾကီးရပ္သြားျပီး လူအားလံုးေလယာဥ္ေပၚက ထြက္ၾကေတာ့ ေရခ်မ္းလဲ တျခားလူေတြသြားတဲ့ေနာက္ကို လိုက္သြားပါသည္။လမ္းမသိ ေရွ႕လူေနာက္လိုက္ဆိုရမလား သူတို႔ေတြသြားတဲ႔ေနာက္ကို လိုက္ပါသြားျပီး လူဝင္မႈၾကီးၾကပ္ေရးေနရာေရာက္ေတာ့ သူတို႔လိုပဲတန္းစီျပီး စာရြက္ေတြျဖည့္ေနတုန္း

“ဒီဘက္ကို ၾကြပါ။အေနာက္ကလိုက္ခဲ့ပါ”လို႔ဆိုျပီး ယူနီေဖာင္းဝတ္ကိုေရႊဂ်ပန္က ယဥ္ေက်းပ်ဳငွာစြာ လာေရာက္ေခၚငင္ပါတယ္။

ေရခ်မ္းတို႔ႏွစ္ေယာက္လဲ ဘာမသိညာမသိ သူ႔ေနာက္ကေန တေကာက္ေကာက္လိုက္သြားရင္း စိတ္ထဲမွာလဲ ငါတိုက အလုပ္ကလႊတ္တာဆိုေတာ့ ဗီအိုင္ပီ အထူးဧည့္သည္အေနနဲ႔ ၾကိဳဆိုတာထင္တယ္လို႕ ကိုယ္ဘာသာေတြးရင္း သူျပတဲ့ အခန္းေလးထဲ ဝင္လိုက္ပါတယ္။ အခန္းေလးထဲမွာ ဆိုဖာထိုင္ခံုေလး ႏွစ္လံုးခ်ထားျပီး သူ႔အေရွ႕မွာလဲ စားပြဲတစ္လံုးေတြ႔ပါတယ္။ ေနာက္ျပီးမွသိတယ္ ခုနက ဘာသာေခ်ာ ဘာေၾကာင့္လာေခၚျပီး က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ပို႔ထားလဲဆိုတာ။က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကိုဗ်ာ ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ အေသအခ်ာကို စစ္ေမးေတာ့တာပါပဲ။ဒီကလဲ နဂိုထဲကမွ ျမန္မာျပည္မွာျပထားတဲ့ အိုးရွင္းဇာတ္ကားအခံနဲ႔ သူတို႔ဘာေျပာေျပာေမးသမွ်ကိုတဟိုက္ထဲဟိုက္လိုက္တာပဲ။အဲဒီမွာပဲအားလံုးဂြက်ကုန္းေတာ့တာပဲ။

ဂ်ပန္ဘသာေခ်ာေတြကလဲ လူကိုသူခိုးစစ္စစ္သလိုပါပဲ သူတို႔စကားေျပာတဲ့အသံေတြမာလာတာ သတိထားမိေတာ့မွပဲ အင္းငါတို႔တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနျပီဆုိျပီး ဒီေကာင္ေတြကို အဂၤလိပ္လိုရွင္းျပ ေနာက္ျပီးရံုးကေပးလိုက္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကိုျပလိုက္တယ္။ကံေကာင္းလိုဗ်ာ ရံုးက DGMခါခဲယာမားစံကိုပဲ ေျပးျပီးေက်းဇူးတင္ရမလားပဲ။သူ႕လက္ေရးနဲ႔ အေသအခ်ာေရးေပးလိုက္တဲ့ ဂ်ပန္စာကိုျပလိုက္ေတာ့မွပဲ ဒီေကာင္ေတြ စစ္ေဆးေနတာကိုရပ္လိုက္ျပီး ဖံုးတစ္လံုးနဲ႔ ဂ်ပန္လို ကြိကိြကြကြေတြေျပာျပီး အလုပ္ရႈပ္ေနပါတယ္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ရံုးခ်ဳပ္က လာၾကိဳတဲ့သူေတြေရာက္လာျပီးမွ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ဂ်ပန္ျပည္ဝင္ခြင့္တံုးေတြ ထုေပးလိုက္ပါတယ္။အခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ အျခားကိုယ္နဲ႔အတူ ေလယာဥ္စီးလာၾကတဲ့သူေတြ တစ္ေယာက္မွ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။လူေတြလဲ ရွင္းလင္းစျပဳေနပါျပီ။
ေလယာဥ္ကြင္းထဲကထြက္လာေတာ့ ေနဝန္းထြက္ရာျပည္ၾကီးရဲ႕ႏွင္းမႈန္ေတြနဲ႔အတူ ၾကိဳဆိုမႈက ရင္ထဲမွာ နင့္ခနဲေနေအာင္ကို ေအးစက္လိုက္တာ။

လာၾကိဳၾကတဲ့သူေတြက ေလဆိပ္ကအထြက္မွာ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ ညစာလိုက္ေကၽြးၾကပါတယ္။ဆိုင္ထဲေရာက္ေရာက္ျခင္းပဲ တလမ္းလံုးေအာင့္အီးထားသမွ် မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ကို ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ေအာင့္ထားလို႔ ဘယ္လိုမွကိုမရေတာ့ဘူး။ဒီေတာ့ လာၾကိဳတဲ့သူေတြကို အဝင္ဝမွာတင္ ေမးလိုက္တယ္……………

“တဆိတ္ေလာက္ဗ်ာ၊……အိမ္သာဘယ္မွာလဲဟင္။” သူတို႔လဲ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားတယ္။ေနာက္ျပီးလာတဲ့ဆိုင္က စားေသာက္ဆိုင္၊ ဝင္ဝင္ျခင္းေလးပဲရွိတာကို ဘယ္မွာလဲ ေရအိမ္ဆိုေတာ့ သူတိုစိတ္ထဲ ဒီလူအစားၾကီးမယ္ထင္တယ္ မစားခင္သြားေလ်ာ့ဦးမယ္။အဲဒီလိုပဲထင္မလား။ငါတိုက စားဖ႔ိုေခၚလာတာ သူကထုတ္ဖို႔ လာျပင္ေနတယ္လို႔ပဲ ထင္မလား။ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေဆာက္နဲ႔ထြင္းသလို ျဖစ္သြားတယ္။မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ေလယာဥ္ေပၚမွာလဲ တစ္ခါသြားတာ အဆင္မေျပဘူး။ေလယာဥ္ၾကီးေပၚမွာ လႈပ္လႈပ္နဲ႔။အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲဗ်ာ မြန္းက်ပ္သလို ခံစားရတယ္။ေအာက္ေရာက္မွပဲသြားမယ္ ၾကံထားတာ ေလဆိပ္ထဲေရာက္ေတာ့လဲ ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ ဂ်ပန္ဘသာေခ်ာေတြက ႏွစ္နာရီေလာက္ေခၚျပီး ႏွိပ္ကြပ္ထားေတာ့ ခရီးရွည္ၾကီးစီးလာတဲ့ က်ဳပ္အတြက္ အခုလိုအခ်ိန္ၾကေတာ့လဲ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ လာၾကိဳတဲ့သူေတြကို ေနာက္မွပဲ ရွင္းျပလိုက္ေတာ့မယ္။


လာၾကိဳတဲ့သူေတြ ညြန္ျပလိုက္တဲ့ အခန္းထဲေရာက္ေရာ အိမ္သာအိုးက ဘိုထိုင္ေတာ့ ဘိုထိုင္ပဲ။ထူးဆန္းတာက ေဘးမွာလဲ လက္တန္းေလးတစ္ခုရွိေနတယ္။ေလာေလာဆယ္ ကိုယ္ကိစၥက အေရးၾကီးေနတယ္ဆိုေတာ့ အရင္ေျဖရွင္းလိုက္ပါတယ္။ေနာက္မွ ေဘးကလက္တန္းကို အေသခ်ာစပ္စုလိုက္မိပါတယ္။လက္တန္းေပၚမွာလဲ ခလုပ္ေတြနဲ႔ အျပည့္ပဲ။အားလံုးကေတာ့ ဂ်ပန္စာေတြၾကီးပဲ ေရးထားေသးတယ္။(အခ်ိဳ႕မွာအဂၤလိပ္လိုပါပါတယ္။ ေရခ်မ္းကေတာ့ လြဲေနတဲ့သူဆိုေတာ့လားမသိဘူး။)ပံုေလးေတြ ျပထားပါသတဲ့။ေရခ်မ္းလဲ ကိုယ္ကိစၥျပီးေတာ့ ေရေလာင္းတဲ့ပိုက္ လိုက္ရွာတယ္။မေတြ႔ဘူး။ကဲဒါဆို စကၠဴေကာဆိုေတာ့ မရွိဘူးဗ်ာ။အဲဒါမွ ဂြက်တာပဲ။ေနာက္ေတာ့ ေဘးကလက္တန္းၾကီးကို ၾကည့္ျပီး ဒါၾကီးကေတာ့ အလကား ဒီအတိုင္းထား ဟန္ေတာ့မတူဘူး။သူပံုထဲကအတိုင္း ေရေလးပန္းေနတဲ့ပံုေလးကို ႏွိပ္လိုက္တယ္။

အို…ဘုရားေရ ေရေတြေအာက္ကေန ပန္းတက္လာတယ္။ေနာက္ဟိုခလုပ္ ဒီခလုပ္ေတြေျပာင္းျပီး ေလွ်ာက္ႏွိပ္တာ ေရေတြက ဟိုကပန္းတက္ ဒီကပန္းတက္နဲ႔ထြက္လာျပီး ျမန္မာျပည္က စတိုင္ၾကီးတခြဲသားနဲ႔ ဝတ္လာခဲ့ေသာ အေနာက္တိုင္းတိုက္ပံုၾကီး ေရေတြစိုကုန္ပါေရာ။ (အရင္ကသိဘူးဗ်။ ႏိုင္ငံျခားသြားၾကတဲ့သူေတြက ဒီလိုအေနာက္တိုင္းတိုက္ပံုၾကီး တကားကားနဲ႔ ေလယာဥ္ေပၚ တက္တက္သြားၾကေတာ့ ေရခ်မ္းလဲ အတုခိုးျပီး လိုက္လုပ္ၾကည့္တာ။ အခုေခတ္ေတာ့သိပ္မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။:P)ေနာက္ေရခ်မ္းလဲၾကံရာမရနဲ႔ဘာလုပ္လိုက္တယ္မွတ္လဲ အဖံုးဆြဲပိတ္လိုက္တာေပါ့ဗ်။ဘာရမလဲ အာရွလူလည္သားပဲ (မဟုတ္တဲ့ေနရာမွာ:P)။

ေၾသာ္........ ဂ်ပန္ေတြ ထြင္စရာမရွိ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ အိမ္သာအိုးေတာင္မခ်န္ စက္ေတြတက္ျပစ္တယ္။ရန္ကုန္မွာသာ ဒါမ်ိဳးၾကီးတပ္လိုက္ရင္ အယ္ဒီဆင္ကို အျမဲေလးစားလြန္းလို ခဏခဏဂုဏ္ျပဳေနတာနဲ႔ ၾကံဳရင္ေတာ့ ဒုကၡ။ဆက္တငင္ငင္နဲ႔ ဘယ္လိုဘယ္ပံုၾကီး ခရီးဆက္သြားရမယ္ဆိုေတာ့……………..။(အေမရိကန္မွာ ေအာက္တိုဘာ ၂၁ရက္ေန႔မွာ အယ္ဒီဆင္ၾကီးကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႕ တမိနစ္မွ် လွ်ပ္စစ္မီးေတြမွိတ္ျပီး ေနၾကတယ္။အဲဒီေန႔ဟာလဲ လွ်ပ္စစ္မီးသီးကို စတင္တီထြင္သူၾကီး အယ္ဒီဆင္ကြယ္လြန္တဲ့ေန႔ပါပဲ။ က်ဳပ္တို႔ဆီမွာကေတာ့ သူကို တမိနစ္မက အျမဲနီးပါး သတိရတိုင္းကို ဂုဏ္ျပဳပါတယ္။)

ဗိုက္လဲေခ်ာင္သြားျပီဆိုေတာ့ စားေတာ့ေသာက္ေတာ့မယ္ေပါ့။အားလံုးကလဲ ဘာမွမမွာၾကေသးပဲ ေရခ်မ္းအထြက္ကို ေစာင့္ေပးေနၾကတယ္။ေရခ်မ္းကိုယ္ေပၚမွာ ေရေတြရႊဲေနတာကိုေတြေတာ့ ဘာျဖစ္တာလဲေမးေတာ့ ေရခ်မ္းလဲ ရွက္ရွက္နဲ႔ ခုနကအေၾကာင္းေျပာျပလိုက္ေတာ့ အားလံုးက ျပံဳးကုန္ၾကျပီး ေနာင္ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ေျပာျပၾကတယ္။စကၠဴကလဲ ကုန္ေနလိုျဖစ္မွာတဲ့။ ေရခ်မ္းေရ…..လြဲခ်က္ေတြကေတာ့ တက္တက္ဆင္ေအာင္ပါပဲေနာ္။ မစားခင္ သူတိုလာငဲ့ေပးတဲ့ လက္ဖက္ေျခာက္အေရာင္လဲမေတြ႔ရတဲ့ ေရေႏြးပူပူၾကီးကို ရာသီဥတုကလဲ ေအးကေအးေအးနဲ႔ဆိုေတာ့ မမႈတ္ေတာ့ပဲ အားကုန္ေသာက္ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။

အား….ဝူး…..ေရေႏြးၾကီးက ရင္ထဲ ခါးသက္သက္ ေႏြးေတးေတးၾကီး စီးဝင္သြားတယ္။ဘာၾကီးလဲဟ ေရေႏြးမဟုတ္ပါလား။ သူတို႔ေမးေတာ့မွ ဒါဂ်ပန္အရက္ ဆာေကးဆိုတာတဲ့။အပူေသာက္တာနဲ႔ အေအးေသာက္တာ ရွိတယ္လို႔ေျပာျပၾကတယ္။အခုက အျပင္မွာ အရမ္းေအးေနလို႔ ဧည့္သည္ကို ဆာေကးအပူတိုက္တာတဲ့။ေနာက္သူတို႔က ေခါက္ဆြဲစားမလားေမးေတာ့ ဟုတ္စားမယ္ေပါ့။စိတ္ထဲမွာထင္တာက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ပဲလားေပါ့။ လာခ်လို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အစိမ္းေရာင္အဖတ္ေတြနဲ႔ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ၾကီးဗ်။စိတ္ထဲမွာ ယမ္ယမ္ေခါက္ဆြဲျပဳတ္လို ခ်ည္စပ္ကေလးေပါ့လို႔ ထင္ျပီး ဗိုက္ကလဲ ဆာဆာနဲ႔ အားပါးတရေလြးလိုက္တာ။ဘာအရသာၾကီးမွန္းမသိဘူး စိမ္းရႊင္ရႊင္အနံၾကီးနဲ႔ ေနာက္ျပီးအရသာကလဲမရွိ။ေခါက္ဆြဲေတြကလဲ လက္သန္းေလာက္အလံုးၾကီးၾကီးေတြ ေနာက္ျပီး ေခါက္ဆြဲကို မျဖတ္ပဲအရွည္ၾကီးေခြထဲ့ထားတာ။သူတို႔ေတြကေတာ့ တရူးရူးနဲ႔ အသံျမည္ေအာင္ေခါက္ဆြဲေတြကို ပါးစပ္ထဲ ဆြဲယူစုပ္ေသာက္ေနလိုက္ၾကေသးတယ္။ ေရခ်မ္းကေတာ့ ဒီေခါက္ဆြဲရွည္ရွည္ၾကီးေတြ၊ အစိမ္းေရာင္ေရညိႈေတြ၊ ၾကက္ျပဳတ္ရည္ေပၚ ၾကက္ဥအစိမ္းေဖာက္ထည့္ထားေသာ အနံေတြ ဒါေတြနဲ႔ ဘယ္လိုစခန္းသြားရမလဲဗ်ာ။

အိမ္မွာဆို မနက္စာ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ၊ မုန္ဟင္းခါး ဒါမွမဟုတ္ ပဲျပဳတ္ဆီစမ္း ထမင္းေၾကာ္။ေန႔လည္စာၾကေတာ့လဲ ေအးျမျပင္ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ စံုစံုလင္လင္ျမန္မာထမင္းဟင္း။ ညစာဆိုလဲ ဟင္းမေကာင္းရင္ေတာင္မွ ငပိေရတို႔စရာအရြက္အသီးအစံုအလင္နဲ႔ စားခဲ့ရတဲ့ ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ အရာရာအရသာေတြမဲ့ေနတဲ့ ဟင္းေတြ၊သားစိမ္းငါးစိမ္းေတြစားေနရေတာ့ လြမ္းေမာလိုက္ရပါေပ႔ ျပည္ျမန္မာႏွင့္ ေအးျမလက္ရာေတြ။ ေအးျမဆီဖုန္းဆက္တိုင္းလဲ ျပန္လာရင္ သူ႔လက္ရာေတြ တဝၾကီးကို စားပစ္လိုက္မယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြပဲေပါ့။ ဂ်ပန္ေရာက္ဗမာေတြ ဘယ္လိုစားေသာက္ၾကပါလိမ့္။ခ်ီးက်ဳးပါတယ္ဗ်ာ။

အလုပ္မွာေတာ့ တစ္ခုေလးစားစရာပဲဗ်ိဳ႕။မနက္ဆို ဘယ္သူေတြဘယ္ေစာေရာက္ေရာက္ သူေငွးက သူအရင္ေရာက္ေလ့ရွိတယ္။ေနာက္မွသိရတာကသူကမနက္အေစာထျပီးလမ္းထြက္ေလ်ာက္တယ္။ အဲဒီကတဆင့္ အလုပ္ထဲက သူ႔အခန္းမွာသြားျပီး အလုပ္လာဆင္းတဲ့သူေတြကို ထိုင္ေစာင့္ေလ႔ရွိတယ္။ဒါေၾကာင့္လဲ အလုပ္မွာ ဘယ္သူမွ အလုပ္ေနာက္မက်ဘူး။ေနာက္ျပီး သူက လူအကုန္ေစ႔ေအာင္ထိုင္ေစာင့္တယ္။လူေတြစံုရင္ မန္ေနဂ်ာကို တေန႔တာဘာေတြ လုပ္ရမယ္ဆိုတာေတြေျပာတယ္။ေနာက္ျပီးသူရဲ႕အေကာင္းဆံုးအက်င့္က အလုပ္သမားတိုင္းရဲ႕ အလုပ္ေနရာအထိကိုသြားျပီး တစ္ေယာက္ခ်င္းဆီ လူစံုေအာင္ စကားလိုက္ေျပာျပီး ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မန္ေနဂ်ာေတြကလဲ မဟုတ္တာ မလုပ္ရဲဘူး။ျပီးမွ သူအိမ္ကိုျပန္တယ္ ေနလည္စာစားျပီး တေရးအိပ္တယ္။အလုပ္ဆင္းခါနီးက်ေတာ့ ျပန္ေရာက္လာျပန္တယ္။ရံုးဆင္းရင္လဲ လူတိုင္းကို ႏႈတ္ဆက္ေလ႔ရွိတယ္။

အလုပ္ထဲမွာ သူေငွးကလြဲရင္ အရာရွိကအစ သန္႕ရွင္ေရးအလွည့္က် လုပ္ၾကရတယ္။ ရာထူးၾကီးတယ္ ငယ္တယ္မခြဲျခားဘူး။အလုပ္ထဲမွာသာ အရာရွိက အခ်ိန္တိုင္း အလုပ္လုပ္ဆိုျပီးခိုင္းေနတာ အလုပ္ကထြက္တာနဲ႔ လာဆိုျပီး ပုခံုးဖက္ျပီး တစ္တစ္ခုသြားစားၾကေလ့ရွိတယ္။ေနာက္ျပီး အဲဒီအခ်ိန္မွာလဲ အစားအေသာက္ကလြဲလို႔ အလုပ္အေၾကာင္းမေျပာနဲ႔ သူတို႔က မၾကိဳက္ဘူး။ဆိုလိုက္ၾကတဲ့ ကာရာအိုေက မူးမူးနဲ႔ ဘာဂ်ပန္သီခ်င္းေတြမွန္းမသိဘူး။ေရခ်မ္းလဲ သူတို႔နဲ႔ အလိုက္သင့္ လိုက္ျပီးကခုန္ရတာေပါ့။

နားရက္ဆိုလဲ ေစ်းဝယ္သြားလိုက္ၾကတာ တအိမ္လံုးသက္ၾကီးရြယ္အိုပါမက်န္။ အကုန္စုသြားၾကျပီး Shopping Mallေတြေရာက္မွ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာသြားၾကဖို႔ လူစုခြဲၾကတယ္။ေနာက္မွ ဘယ္အခ်ိန္ တစ္ေနရာမွာ ျပန္ဆံုေတြ႔ၾကတယ္။သူတို႔ေဈးၾကီးေတြကလဲ သြားစရာေနရာမကုန္ႏိုင္ေအာင္ က်ယ္လိုက္တာဗ်ာ။အဲဒီလိုေန႔ေတြမွာဆို လူအစံုေတြရတယ္။ တစ္ခုေတြတာက ဒီေလာက္ခ်မ္းသာတဲ့ ဂ်ပန္မွာလဲ သူေတာင္းစားေတြရွိတယ္ဗ်ာ။သက္ၾကီးရြယ္အို လူမိုက္ေဟာင္းၾကီးေတြလို႔ေတာ့ သူတို႔က ေျပာျပၾကတယ္။ေနာက္ညေနလဲက်ေတာ့ အားလံုးျပန္စုျပီး စားေသာက္ဆိုင္သြားစားၾကတယ္။ေနာက္ျပီးေတာ့ လူငယ္ေတြက ကပြဲေတြသြားၾက။လူၾကီးေတြက အိမ္ျပန္ျပီးနားၾကေပါ့။အသက္ရႈၾကတဲ့ စက္ရုပ္ဆန္ဆန္ လူသားေတြပါပဲဗ်ာ။အျမဲတန္းေလာက္က ဒီလိုၾကီးပဲ သူတိုေနေလ့ရွိၾကတယ္။

တေန႔တေန႔ လူလဲစက္ရုပ္လိုပဲ အလုပ္ေတြသင္လိုက္၊ ပိတ္ရက္ ႏွစ္ရက္ဆိုလဲ အလုပ္ထဲက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြနဲ႔ ေလ်ာက္လည္လိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္ေအာင္ေတာ့ထားပါတယ္။ဗမာက ႏွစ္ေယာက္တည္း ဂ်ပန္က ေျခာက္ေယာက္ေလာက္က ဘယ္သြားသြားအျမဲပါတယ္။သူတို႔ကလဲ က်ဳပ္တို႔ထြက္ေျပးမွာ စိုးလို႔ထင္ပါတယ္ အနားမွာေတာ့ အျမဲရွိတယ္။တျခားဗမာေတြ ေနတဲ့ေနရာကိုေမးေတာ့လဲ မေျပာဘူး။ျပလဲမျပဘူး။ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိမွသာ ဗမာစကားေျပာရတယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ဆို အဂၤလိပ္လိုပဲ သူတို႔ေရွ႕မွာေျပာရတယ္။ေနဝန္းထြက္ရာေျမရဲ႕ မေမ႔ႏိုင္စရာေသာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ေလးပါပဲ။

သူေငွးက သေဘာေတာ့ေကာင္းတယ္။ဂ်ပန္မွာသံုးဖိုတပတ္စာေငြ အျမဲေပးတယ္။သူအိမ္နားက စားေသာက္ဆိုင္မွာလဲ က်ဳပ္တိုႏွစ္ေယာက္ ဘယ္အခ်ိန္ ဘာသြားစားစား လက္မွတ္ထိုးခဲ့ျပီး စားခြင့္လဲေပးထားတယ္။အိပ္ေတာ့လဲ သူအိမ္အေပၚထပ္မွာ အေႏြးစက္တပ္ထားတဲ့ အခန္းေလးေပးထားတယ္။ႏွစ္ေယာက္စာအတြက္ေတာ့အေတာ္ၾကီးကိုက်ယ္ျပန္႔တဲ့ေနရာေလးပါပဲ။ ညေနေစာင္းဆိုလဲ ရုပ္ရွင္အေခြေလးသံုးေလးေခြေလာက္ ေလွကားေျခရင္းမွာ ထားေပးထားတယ္။ အံၾသစရာက တခ်ိဴ႕ေခြေတြက ဗမာသီခ်င္းေခြေတြဗ်။ ဗမာေတြကို အရမ္းၾကိဳက္တဲ့ ဂ်ပန္ၾကီးတစ္ေယာက္ပါပဲ။ေရခ်ိဳးရင္လဲ 45 ံCေလာက္ရွိတဲ့ေရေႏြးေငြ႔ တစ္ေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ၾကက္ဥျပဳတ္ရင္ေတာင္ အကာေလာက္အသာေလး က်က္ေလာက္တယ္။

သ႔ူအိမ္ေလးကတကယ္ေရွးက်တဲ ရိုးရာဂ်ပန္ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလး၊ အထဲမွာေတာ့ေခတ္မွီေအာင္ ပစၥည္းအသစ္အဆန္းေတြေတာ့ထားတာပဲရွိတာ။ အလုပ္ေဖာ္ေတြအေျပာအရ ဒီလိုေရွးအိမ္ျခံေတြက သူတို႔ဆီမွာ ေဈးၾကီးတယ္ဆိုပဲ။အိမ္က အေရွ႕ဘက္ကေရာ အေနာက္ဘက္ကေရာ ဝင္လို႔ရတယ္။အေနာက္ဘက္မွာ ေရေျမာင္းကေလးလဲရွိတယ္ဗ်။ ေရေျမာင္းက စန္းေခ်ာင္းေလးလိုပဲ အျမဲသန္႔ရွင္းျပီး ေရေတြလဲစီးေနတယ္။ေျမာင္းေလးေဘးမွာလဲ ပန္းခင္းေလးေတြ၊ လူသြားလမ္းကေလးနဲ႕ အရမ္းကို ကဗ်ာဆန္တာပါပဲဗ်ာ။သူတို႔က အရမ္းေခတ္မွီေအာင္သာ ၾကိဳးစားေပမယ့္ သူတိုရဲ႕ ေရွးရိုးစြဲဓေလ့ေတြကို အရမ္းျမတ္ႏိုးတယ္။

တစ္ေန႔ ေရခ်မ္း လမ္းထိပ္က ဖံုးခန္းေလးဆီ စိတ္ထဲမွာလဲ ေအးျမကို ဘာေတြေျပာမယ္ေပါ့ ေတြးရင္းနဲ႔ အသြား

“ေရခ်မ္းစံ…..ေရခ်မ္းစံ…..သတိထားပါ….သတိ”လို႔ ေခၚသံၾကားလိုက္ေတာ့ လူလဲရုတ္တရက္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ရပ္ျပီး အသံလာရာကို လွည့္အၾကည့္ အေနာက္ဘက္နားကေန ဝွီးကနဲအသံနဲ႔အတူ ကားတစ္စင္း အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေမာင္းထြက္သြားေလရဲ႕။လူလဲ ဘာလုပ္လိုဘာကိုင္ရမွန္းမသိပဲ အေနာက္ဘက္ကို ခုန္ေရွာင္လိုက္ပါတယ္။အေနာက္က လွမ္းေခၚလိုက္သူက သူေငွးပါ။သူက က်ဳပ္အနားေရာက္လာျပီး စိုးရိမ္သလို၊ အထင္ေသးသလို ေဒါသတၾကီးနဲ႕

“ေရခ်မ္းစံ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ သတိထားမွေပါ့။လမ္းကူးရင္ လူကူးမ်ဥ္းရွိတဲ႔ေနရာသြားျပီး လူကူးအခ်က္ျပမီးႏွိပ္ျပီးမွ ကူးလို႔ရတယ္။”

က်ဳပ္လဲ သူအဲဒီလိုေျပာမွ သတိရသြားတယ္။ဟီးဟီး ျမန္ျပည္မွာက လမ္းကူးရင္ ကားရွင္းရင္ ျဖစ္သလိုပဲ ကူးလိုက္တာကိုး။သူတို႔လို လူကူးမ်ဥ္းက်ားေတြဘာေတြ တသီးတသန္႔သြားၾကတာမွ မဟုတ္တာ။မီးပြိဳင္ဆိုတာကလဲ သူဘာသာ လင္းခ်င္ရာ လင္းေနတာ။တခ်ိဳ႕ေနရာဆို အလုပ္မလုပ္လိုေတာင္ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ ကားလမ္းၾကည့္ကူးၾကရတာ။ေနာက္တစ္ခုက အခုကူးမယ့္လမ္းကလဲ လမ္းသြယ္ေလးက်ေနတာပဲ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို။ဒီေလာက္ အရွိန္ျပင္းျပင္း ကားေတြေမာင္းလို႔ရမွန္း ဘယ္သိမလဲဗ်ာ။ဂ်ပန္မွာ ကားလမ္းေတြက အေတာ္ေလးေသးတာပဲဗ်။ ကိုယ္ကိုယ္ကိုေတာ့ ႏိုင္ငံၾကီးသားၾကီးေတြလို က်င့္မွဆိုတဲ့ အသိေလးေတာ့ရသြားတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ သူတို႔ေခၚတဲ့ ေရခ်မ္းစံတစ္ေယာက္ နတ္နန္းစံရမလိုဘဝမွ သီသီေလးလြတ္သြား၏။မဟုတ္ရင္ ရင္စီးအနီေလးနဲ႔ သေျပႏွစ္ခက္လက္ကစြဲလို႔ ဂ်ပန္မွာ လမ္းျပနတ္သားျဖစ္သြားမွာ။

ဘာလိုလိုနဲ႕ ေရခ်မ္းအမိေျမကို ျပန္ဖို႔နီးသထက္နီးလာျပီ။ေအးျမကေတာ့ အျမဲေျပာသည္ ဂ်ပန္လိုေနရာမ်ိဳး အခြင့္ရရင္ အိုဗာစေတးပါလားတဲ့။မျဖစ္ပါဘူး ေအးျမရယ္။ဒီဂ်ပန္ေတြက တို႔ထက္လည္တယ္။ဘယ္သြားသြားသူေငွးက သူရဲ႕လူယုံေျခာက္ေယာက္ ေလာက္ထည့္ေပးထားတယ္။ဒီမွာေနတဲ့တစ္ေလ်ာက္လံုးကလဲ ဘယ္ဗမာမွ မေတြ႔ရဘူး။ တို႔ေတြရဲ႕သစၥာရွိရိုးသားမႈကို ျပသတဲ့အေနနဲ႔ ဒီလိုအခြင့္မ်ိဳးမလုပ္ခ်င္ဘူး။ေနာက္ျပီး ခ်စ္တဲ့အမိေျမၾကီးမွာပဲ ရိုးသားၾကိဳးစားရင္းနဲ႔ ဘယ္လိုပဲေနရေနရ ေအးျမတို႔သားအမိေတြနဲ႔ပဲ ေနခ်င္မိပါတယ္။ေအးျမရဲ႕ အၾကံေပးခ်က္ကို ပယ္ဖ်က္လိုက္မိသည္။ရင္ထဲမွာ အေတာ္ေတာ့ေပါ့သြားသည္။သူတို႔က ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ယုံၾကည္လို႔ သူတို႔ေနရာကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ေခၚလည္တာကို တို႔ဗမာေတြကို ယုံၾကည္မႈ ကင္းမဲ့သြားေအာင္ေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ေနာက္ျပီး ျမန္မာျပည္က အလုပ္ထဲမွ ေနာင္က်ဳပ္တို႔လို ဂ်ပန္ကို အလုပ္သင္ခြင့္ အလားလာရွိတဲ့ ေနာင္လာမယ့့္သူေတြ အတြက္လဲ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အခြင့္ေကာင္းယူလိုက္မႈရဲ႕ အမဲစက္သက္ေရာက္မႈၾကီး မေရာက္ေစခ်င္ဘူးေလ။ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ဒီအေၾကာင္းအရာၾကီးကို လုပ္ရင္ေကာင္းမေကာင္း စဥ္းစားေနတဲ့ အိပ္မက္ဆိုးၾကီးထဲကလဲ လြတ္ေျမာက္သြားျပီး ေနာင္လာမည့္ညေတြကို ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မယ္ေလ။

မျပန္ခင္သူေငွးက ေစ်းဝယ္ဖို႔ေငြေတြေပးလိုက္သည့္အတြက္ ေအးျမဖို႔ကီမိုႏိုစအခ်ိဳ႕ဝယ္လိုက္သည္။ ကီမိုႏိုေတြကလဲ အစားစားပဲ ေစ်းအၾကီးဆံုးေတြကလဲ တကယ္ကို လက္နဲ႔ယက္ျပီး သဘာဝအေရာင္ေတြဆိုးတာတဲ့။ က်ဳပ္ကေတာ့ အမွတ္တရပါ ေစ်းသက္သာတဲ့ စက္ယက္ကီမိုႏိုေတြပဲ ဝယ္ျဖစ္တယ္။ဂ်ပန္မွာလဲ သူတို႔ထုတ္ကုန္ေတြက ေဈးၾကီးေတာ့ သူတို႔လူမ်ိဳးေတြေတာင္ တရုတ္လုပ္ေတြသံုးၾကတာမ်ားတယ္။ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေရခ်မ္းကေတာ့ သူတို႔ေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ စည္းကမ္းၾကီးမႈ၊ အသက္ၾကီးသူေတြ ေလးစားမႈ၊ အခ်ိန္တိက်မႈ၊ စတဲ့ အတုယူစရာ အက်င့္ေကာင္းေလးေတြကိုပဲ ေနဝန္းထြက္ရာေျမရဲ႕ အမွတ္တရအျဖစ္နဲ႕ က်ဳပ္တို႔ေျမကို အမွတ္တရ သယ္သြားေတာ့မယ္ဗ်ာ။တကယ္ကိုပါ ဘယ္ေတာ့မွကို မေမ႔ေဖ်ာက္ႏိုင္ေတာ့မယ့္ သူတို႔ေတြရဲ႕ အေလ့အထေလးေတြ၊ လြမ္းေမာဆြတ္ျပန္႔ေနတဲ့ ခ်ယ္ရီပင္ၾကီးရယ္၊ အိမ္ကေလးေနာက္က စမ္းေခ်ာင္းကေလးနဲ႔ အျမဲသန္႔ရွင္းလွပတဲ့ လမ္းသြယ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးရယ္၊ ကီယိုမီဇုဒယ္ရာ႔ဘုရားေက်ာင္းေပၚက ျမင္ေနရတဲ့ က်ိဳတိုျမိဳ႕ေလးရဲ႕ ေနဝင္သြားတဲ့ ဆည္းဆာအလွ၊ ဖူရွီးမိမွ အိနားရိဗိမာန္က လိေမၼာ္ေရာင္တိုင္လံုးၾကီးေတြက အတိတ္အိပ္မက္ေတြထဲမွ အမွတ္တရေတြပါ။


တည္းခိုတဲ့ေနရာက်ိဳတိုမွ အိုဆာခန္ဆိုင္း(Osaka Kansai)ေလဆိပ္သို႔ သူေငွးကစီစဥ္ေပးလိုက္ေသာ လီမြန္စင္းကားအရွည္ၾကီးျဖင့္ ၁နာရီခြဲေလာက္ၾကာေအာင္ကို စီးလိုက္ရသည္။အျပန္ၾကေတာ့ စိတ္ထဲဘယ္လိုၾကီးမွန္းမသိ တစ္ခုခုကို လြမ္းသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ ရင္ထဲမွာခိုးလိုးခုလုၾကီး ေဘးက သူငယ္ခ်င္းကိုေတာင္ ဘာစကားမွမေျပာျဖစ္။သူလဲ က်ဳပ္လိုပဲထင္တယ္၊ တလမ္းလံုးႏႈတ္ဆိတ္ျပီး လိုက္လာသည္။အျပန္က မနက္ပိုင္းျဖစ္သျဖင့္ အိုဆာကာေလဆိပ္ၾကီးကို အျပင္မွ လွမ္းျမင္ေနရျပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ပင္လယ္ထဲမွာ ထိုးထြက္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ လူလုပ္ထားတဲ့ ကၽြန္းၾကီးပဲဗ်။အလာတုန္းက ညအေမွာင္ေၾကာင့္ ဘာမွမျမင္လိုက္ရဘူး။ေလဆိပ္ကို အသြားအတြက္ တံတားတစ္စင္း၊ အျပန္အတြက္ တံတားတစ္စင္း သပ္သပ္စီတည္ေဆာက္ေပးထားတယ္။

ဂ်ပန္မွာ တခုေတာ့ရွိတယ္ အရာအားလံုးကို အသြင္ဆန္းအျမင္ဆန္း ေခတ္မွီတိုးတက္လွပေနတဲ့ သူတို႔ႏိုင္ငံေလးဟာ ရာသီဥတုဆိုးရြားမႈကို လွလွပပၾကီးခံစားေနရေပသည္။အခုလဲ အျပန္လမ္းတံတားေပၚမွာ ကားတစ္စီးတုန္းလံုး ပက္လက္လဲေနတာ ျမင္ခဲ့ရေသးသည္။ သဘာဝဒဏ္ကိုေတာ့ မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသးဘူးေပါ့။လူသားေတြနဲ႔ ရာသီဥတု တိုက္ပြဲေတြက ေခတ္အဆက္ဆက္ ဒီလိုပဲေနေနၾကဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။

ေရခ်မ္းနဲ႕ အိုဆာကာခန္ဆိုင္းေလဆိပ္နဲ႔က ဘယ္လိုအက်ိဳးေပးလဲ မသိပါဘူး။ ေလဆိပ္ကထြက္ေတာ့လဲ သူတို႔လူဝင္မႈၾကီးၾကပ္ေရးက ေကာင္တာေပၚ စာအုပ္နီနီေလးလွမ္းတင္ေပးလိုက္ေတာ့ မေပးပဲထြက္သြားမွာ က်ေနတာပဲ ဆတ္ခနဲ လက္ထဲကေန အျမန္လွမ္းယူလိုက္ျပီး လူကိုအေသအခ်ာၾကည့္လိုက္ စာအုပ္ကို အေသအခ်ာၾကည့္လိုက္နဲ႔ အလြတ္မ်ား က်က္ေနလားမွတ္ရတယ္။ျပီးေတာ့မွ ေစာင့္ၾကီးေအာင့္ၾကီးနဲ႔ ထြက္ခြာတုံးထုေပးလိုက္တယ္။ငါလဲ ဘာအမွားမွမလုပ္ပဲ စာအုပ္အေရာင္ေၾကာင့္ အေတာ္ကိုဝတ္ေက်တမ္းေက်ႏိုင္လိုက္တာဗ်ာ။ေလဆိပ္ဆိုတာ လာလည္တဲ့သူေတြ ႏိုင္ငံရဲ႕စတင္ၾကိဳဆိုရာ၊ႏႈတ္ခြန္းဆက္သရာ အဝင္အထြက္ ႏိုင္ငံရဲ႕တံခါးဝၾကီးပဲေလ။ဘာပဲေျပာေျပာ ေရခ်မ္းအတြက္ေတာ့ ဒီေလဆိပ္ၾကီးဟာ ေအးစက္မႈနဲ႕ၾကိဳဆိုျပီး ေျခာက္ေသြ႕မႈနဲ႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သပါလားလို႔ပဲ ထင္လိုက္တယ္။အမိေျမမွ ေရခ်မ္းျပန္အလာကို ေမ်ာ္ေနမယ့္ ခ်စ္ဇနီးေအးျမရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့အျပံဳးေတြနဲ႔ ၾကိဳဆိုေနမႈကိုပဲ တမ္းတမိရင္း ဘန္ေကာက္သို႔ထြက္ခြာမည့္ ေလယာဥ္ၾကီးေပၚကိုပဲ ေျခလွမ္းသြက္သြက္လွမ္းရင္း မၾကာခင္ပဲ ငါျပန္လာေတာ့မည္ အမိေျမေရလို႔ ေရရြတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။