ေမာင္ေရခ်မ္း၏ အေတြးပံုရိပ္

"ေဘာ္ ဘူ....... ေဘာ္ဘူ"
"ရထားလာေနျပီေဟ့"

ရန္ကုန္ဘူတာၾကီး ရထားစၾကၤန္မွာ တေနကုန္ အလုပ္ပင္ပန္း၍ ေျခကုန္လက္ပန္းက်စြာ ထိုင္ေနရင္း မိမိ၏ ဘဝအေျခအေနကို ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးျဖစ္ေနေသာ ေမာင္ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားေသာ ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထိုးေစ်းသည္မ်ား၏ အသံကိုၾကားရင္း ရထားလာေနျပီဟူေသာ အသိစိတ္ကေလးျဖင့္ ထိုင္ေနရာမွ ေလးလံစြာထလိုက္သည္။ ဘူတာၾကီးမွာလဲ ရုံးဆင္းခ်ိန္ညေနေစာင္းျဖစ္သျဖင့္ အိမ္ျပန္ရန္ ရထားေစာင့္ေနၾကသူမ်ားျဖင့္ ရႈပ္ေထြးျပည့္ႏွက္ေနေလသည္။

"အဲ အခုမွ သတိရတယ္။ရထားလက္မွတ္မဝယ္ရေသးပါလား။"
"အေၾကြရွာဦးမွပဲ"
ေရာက္စက ရထားမလာေသးသျဖင့္ အခ်ိန္အေတာ္ရေသးေသာေၾကာင့္ ရထားလက္မွတ္ မဝယ္မိတာ အခုေတာ့ ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ ရထားလက္မွတ္ဝယ္ရန္ ဗ်ာမ်ားေနေလသည္။ အေၾကြရွိလိုရွိျငား အကၤ် ီအိတ္ကပ္ထဲေရာ လက္ဆြဲအိတ္ထဲမွာေရာ အကုန္ေလွ်ာက္ရွာေနရျပီ။ နဂိုကမွ အေၾကြ ၾကိဳတင္မေဆာင္ထားေသာေၾကာင့္ ယခုလို အေရးအေၾကာင္း ေပၚလာေတာ့ အေၾကြကလဲ အေတာ္ႏွင့္ရွာမရ။ကံေကာင္းေထာက္မ၍ လက္ဆြဲအိတ္ရဲ႕ေဘးအိတ္ထဲမွ အေၾကြ ၅၀တန္တစ္ရြက္ ရလို္က္လ္ို႔ ေတာ္ေသးသည္။ဒီလို ညေနရုံးဆင္းခ်ိန္တြင္ လက္မွတ္သြားဝယ္လွ်င္ အေၾကြမေပးပါက အေတာ္ႏွင့္ အေၾကြျပန္မရတတ္ဘူးလို႔ ရထားစီးဖူးေနၾကေသာ အသိတစ္ေယာက္က ေျပာျပထား၍ ေရခ်မ္းမွာ အခုလို ေငြအေၾကြကို အသည္းအသန္ ရွာေနရျခင္းျဖစ္သည္။အရင္က ရုံးဆင္းရင္ လိုင္းကားကိုပဲ မရမက တိုးၾကိတ္ျပီးစီးေနၾကေသာ ေရခ်မး္မွာ အခုေတာ့ အိမ္ရွင္သက္ထားရဲ႕ အၾကံေပးစကားေၾကာင့္ ဒီကေန႔ ရုံူးအဆင္းတြင္ ရထားစီးျပန္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

လက္မွတ္ကလဲ အရင္ေစာမဝယ္ထားျခင္းေၾကာင့္ ရထားမထြက္ခင္းမွီရန္ ကသုတ္ကရုတ္ အေျပးအလႊား သြားဝယ္ရျပန္သည္။ေရခ်မ္းလဲ ရုံးဆင္းခ်ိန္ျဖစ္၍ ရန္ကုန္ တိုးေၾကာင္ကေလး ရထားေပၚသို႔ လူအမ်ားႏွင့္ တိုးေဝွ႔တက္ရင္း ရထားေပၚ မည္သိုမည္ပံု ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားသည္။
"ရထားစီးရင္ ေလေကာင္းေလသန္႔လဲရ။ကားလိုလဲမဟုတ္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိလဲစီးရတယ္။ဒီတခါ ရထားေျပာင္းစီးၾကည့္ပါလား"
ဟုဆိုေသာ ဇနီးေအးျမရဲ႕ စကားသံကို ၾကားေယာင္ရင္း -
"အခုလိုအေျခေနဆိုရင္ ရထားစီးရတာလဲ ကားလိုပါပဲ။ဘာမွမထူးဘူး။အတူတူပဲ။ ဒီေအးျမ သူဘယ္အခ်ိန္းစီးခဲ့တဲ့ ရထားကိုေျပာတာလဲမသိဘူး။"
ဟု တစ္ကိုယ္ထဲ တိုးတိုးေလးေရရြတ္ရင္း အိမ္မွဇနီးသည္ ေအးျမကို အျပစ္တင္လိုက္မိသည္။

ရထားေပၚမွာလဲ ကိုယ္ထက္ ရထားစီးဝါရင့္ေနတဲ့ ပတ္စီးၾကသူ အျပည့္နဲမို႔ ထိုင္ခုံေနရာရရန္လဲ မလြယ္ေပ။ေရခ်မ္းလဲ ကိုယ္ရဲ႕လက္စြဲအိတ္ကေလးကို ရင္ဘတ္ထဲ ပိုက္ရင္း ရထားနံရံကိုကပ္မွီရင္း မတ္တပ္ရပ္ လိုက္ပါလာရသည္။ ေရခ်မ္းမွာ ရုံးကလဲ ဒီကေန႕ လခ်ဳပ္စာရင္းေတြ မျပီးျပီးေအာင္ လုပ္ခဲ႔ရတာမို႔ လူမွာလဲ အေတာ္ပင္္ပန္းေနေသာေၾကာင့္ ခဏခဏ မ်က္စိေလးမိုက္ခနဲ ေမွးသြားရတယ္။အိပ္လိုေတာ့မျဖစ္ ဒီလိုရထားစီး၊ကားစီးေနခ်ိန္ဆိုရင္ အရာရာသတိနဲ႔ စီးမွ။ မဟုတ္လိုကေတာ့ ကိုေရႊခါးေတြက နဲနဲေလးအခြင့္မရနဲ႕ ပါလာသမွ် ေျပာင္ေအာင္သမေရာ။ ေရခ်မ္းလဲ ၾကံဳဘူးေတာ့မွ သတိရွိသြားတာ။

ေရခ်မ္းလဲ ကိုယ့္အေတြးန႔ဲကိုယ္ေတြးရင္း ဇိမ္ေလးနဲ႔ ရထားစီးလာရင္း ပုဇြန္ေတာင္အေက်ာ္ မလႊကုန္းဘူတာအေရာက္ -
"လက္မွတ္ေလးေတြ ျပပါခင္ဗ်ာ။လက္မွတ္ေလးေတြ"
ဟူေသာရထားလက္မွတ္စစ္ရဲ႕ အသံကိုၾကားလိုက္ရင္း ဝယ္ထားတဲ့ လက္မွတ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ကိုင္ထားလိုက္သည္။ခဏၾကာေတာ့-
"ဟာခင္ဗ်ား လက္မွတ္မျပႏိုင္ရင္ ဒဏ္ေငြေဆာင္ရမယ္။ဒါပဲ "
"မဟုတ္ပါဘူးဆရာရယ္။ကၽြန္ေတာ္လက္မွတ္ဝယ္စီးမလို႔ပါ။အိမ္က မက်န္းမာေနတဲ့ အေမအတြက္ ေဆးလာဝယ္ရင္း ျမိဳ႕ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ပိုက္ဆံအိတ္ ခါးပိုက္ႏႈိက္ခံရလို႔ပါ ဆရာရယ္။လက္မွတ္ဝယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံကလဲမရွိေတာ့ သူမ်ားေတြဆီအကူအညီေတာင္းတာကလဲမရ၊ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမအိုၾကီးကလဲ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မလာရင္ ေမ်ာ္ေနမွာပဲလ႔ိုေတြးရင္း စဥ္းစားမရတာနဲ႔ ထြက္ခါနီး ရထားေပၚ တက္လိုက္လာရတာပါ ဆရာရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ေနာင္ဒီလိုမျဖစ္ေစရပါဘူး။"
"မင္းတို႔က ဒီလိုေျပာတိုင္းရမလားကြ။ငါတို႔မွာလဲ တာဝန္ဆိုတာရွိတယ္ကြ။ မရဘူးကြာ။ ဒါအလုပ္လုပ္ေနတာကြ။မင္းမေပးႏိုင္ရင္ ငါနဲ႔ရုံးလိုက္ခဲ့။"
လူအမ်ားကေတာ့ ဒီလူႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ပံုကို ၾကည္႔ရင္းသနားစရာအမူအရာႏွင့္ ေတာင္းပန္ေနေသာ ေကာင္ကေလးအေပၚ ဂရုဏာသက္ေသာအၾကည့္မ်ားျဖင့္ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။
ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ လက္မွတ္စစ္ႏွင့္ လူငယ္ေလးတို႔ရဲ အၾကိတ္အနယ္ေျပာေနသံမ်ားကိုၾကားရင္း ဘာျဖစ္ေနတာပါလိမ္႔ဟု လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာင္းပန္ေနေသာေကာင္ေလးမွာ ေရခ်မ္းႏွင့္ တစ္ရပ္ကြပ္ထဲေနေသာ ေကာင္ေလးျဖစ္ေနသည္။ေရခ်မ္း ထိုေကာင္ေလးကိုေတာ့ မရင္းႏီွးေပမယ့္ သူ႔အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိေနသည္။ရပ္ကြက္ထဲ အလုပ္ကိုမယ္မယ္ရရမလုပ္၊ လစ္ရင္လစ္သလို သူမ်ားပစၥည္းမ်ားကိုလည္း အေခ်ာင္ယူတတ္ေသးသည္။ အက်င့္ကလဲမေကာင္းဟု ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ သူမေကာင္းေၾကာင္း ေျပာသူမ်ားၾကသည္။ သူမွာေတာ့ သနားစရာေကာင္းေသာ မက်န္းမာသည့္ အေမအိုၾကီးကေတာ့ တကယ္ရွိသည္။ အခုေလာေလာဆည္ သူလိမ္ေနသလား၊ဘာလားဆိုတာ အပထား ဒီေကာင္ေလးႏွင့္ ရထားစစ္သူတို႔၏ လက္တေလာ အခ်င္းမ်ားျခင္းကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းေပးရမလဲဆိုတာ ေရခ်မ္းစဥ္းစားေနမိသည္။ေကာင္ေလးကို ၾကည့္ေတာ့လဲ တကယ့္ကို ပိုက္ဆံအိတ္ ခါးပိုက္ႏိႈက္ခံရသည္ပံုမ်ိဳး ေတာင္းပန္ေနတာ။ခက္တာက ဒီေလာကၾကီးမွာကလဲ ရုပ္ရည္သနားကမားႏွင့္ လိမ္ညာေနၾကသူမ်ားကလည္း တပုံၾကီးပင္။လက္မွတ္စစ္ၾကီးကလဲ သူတာဝန္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေက်ပြန္ခ်င္ေနသည္ပံု။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူတစ္ေယာက္ မိမိေရွ႕ဒုကၡေရာက္ေနလွ်င္ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနႏိုင္ေသာ ေရခ်မ္း၏ပင္ကိုစိတ္ရင္းေၾကာင့္
"'ဒီမွာခင္ဗ်ား။ဒီလိုလုပ္လိုမရဘူးလားဆရာရယ္။ဒီညီေလးရဲ႕က်သင့္တဲ့ဒဏ္ေၾကးေငြကို ကၽြန္ေတာ္ေပးပါ့မယ္။အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေဆာင္ရြက္ေပးပါဆရာရယ္။"
"ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ရပါတယ္ဗ်ာ။ဒီမယ္ေကာင္ေလး ေနာင္တခါဆိုရင္ ဒီလိုမျဖစ္ေစနဲ႔။ဒီက ဆရာၾကီးက ကူညီလို႔ေပါ့ကြာ။မဟုတ္ရင္ မင္းေတာ့ တရားဥပေဒနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရေတာ့မွာပဲ။"
လူငယ္ကေလးကလဲ ေရခ်မ္းကို ကယ္တင္ရွင္တစ္ေယာက္အလား ေက်းဇူးတင္ေသာအၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ေရခ်မ္းကလဲ ရပါတယ္ဆိုေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ေကာင္ေလးအား ႏွစ္သိမ့္ရင္း မူလေနရာကို ျပန္သြားရပ္ရင္း ရထားျပတင္းေပါက္ဆီမွ တိုးဝင္လာေသာ ေလမ်ားကိုရႈရင္း ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ ေရာက္တတ္ရာရာ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနေတာ့သည္။

ေၾသာ္...ေလာကမွာ တာဝန္သိသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ လူတိုင္းမွာ တာဝန္ရွိပါလား။ဒီလူငယ္ေလး တာဝန္သိစြာ လက္မွတ္ဝယ္ခဲ့ရင္ ထိုသို႔ေသာအေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္လာမည္မဟုတ္။လူအမ်ားကလည္း မိမိတို႔ေနစဥ္သြားလာေနေသာ ရထားကို လက္မွတ္ဝယ္စီးေနရုံသာမက သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း စီးပါကလည္း တာဝန္သိသည့္ ျပည္သူျပည္သားမ်ား ျဖစ္ၾကမည္မွာအမွန္ပင္။ရထားေပၚမွ ခရီးသည္မ်ားကို လိုက္ေတာင္းေနၾကေသာ ကေလးငယ္မ်ားကို ၾကည့္ရင္း တာဝန္မဲ့ မိဘေတြရဲ႕ဝမ္းမွာ လူျဖစ္လာေသာ သူတိုေလးေတြရဲ႕ ဘဝ၊အနာဂတ္ေတြဟာလည္း ၾကမ္းတမ္းလွပါလား။ေမြးရုံသာေမြးတတ္ၾကျပီး ေကၽြးခ်ိန္အရြယ္ေရာက္လာေသာအခါ သားသမီးမ်ားကို မိဘတိ႔ု၏ တာဝန္အရ စာသင္ေပးရမည့္ အရြယ္ေလးေတြကို စာမသင္ခိုင္းပဲ ေတာင္းရမ္းခိုင္းစားေနၾကေတာ့ ဒီကေလးေတြ၏အသိမွာ လြယ္လြယ္ကူကူ ေတာင္းစားခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြပဲ တသက္လံုးရွိသြားေတာ့မွာေလ။အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ေတာင္းမရရင္ ခါးပိုက္ႏိႈက္မယ္၊ ႏိႈက္မရရင္ ခိုးမယ္၊ ဒီထက္သာရင္ ဓားျပတိုက္မယ္။သူတိုေလးေတြရဲ ဘဝမွာ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားအက်င့္ေလးေတြ တတ္သြားေရာ။ဒီလိုေတြ ျဖစ္မလာဖို႔ဆိုတာ သူတို႔ေတြကိုေမြးၾကတဲ့ သူတို႔မိဘေတြရဲဲ႕ တာဝန္ပဲေလ။

တခိ်ဳ႕မိဘေတြၾကေတာ့လဲ သားသမီးေတြကို အသက္ေပး၍ ခ်စ္ၾကသလို၊ တာဝန္သိတတ္ေသာ မိဘေတြကလဲ အမ်ားၾကီးပါ။မိဘေတြက တာဝန္ေက်ၾကေသာ္လည္း သားသမီးမ်ားကလည္း အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ အိမ္ေထာင္ရက္သားေတြၾက၊ တစ္အိုးတစ္အိမ္ထူေထာင္ၾက မိမိတို႔အေပၚ တာဝန္ေက်ခဲ့ေသာကိုယ္ရဲ႕ မိဘေတြကိုေမ့ျပီး သားသမီးတာဝန္ မေက်ပြန္ၾကသူကလည္းအမ်ားေပ။
မိဘေတြက သားသမီးေတြအေပၚ အေမွ်ာ္လင့္ဆံုးက မိမိတို႔သားသမီးမ်ား၏ သိတတ္မႈပါ။ သားသမီးေတြကလည္း သူတို႔မိဘေတြဆီက အေမွ်ာ္လင့္ဆံုးက မိဘေမတၱာႏွင့္ တာဝန္သိမႈပါပဲ။အေပးအယူဆိုတာ ေနရာတိုင္းမွာ ရွိၾကေပသည္။မိဘေတြဆီမွ ေကာင္းစြာထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္မႈ မရွိခဲ့ပဲ သားသမီးေတြဆီမွ ေကာင္းေသာသိတတ္နားလည္မႈ မေမွ်ာ္လင့္သင့္ေပ။အပင္တစ္ပင္ကို ေကာင္းမြန္စြာ ေရေလာင္းေပါင္းသင္ ဓာတ္ေျမၾသဇာမေကၽြးပဲ ထိုအပင္မွ အသီးေကာင္းစားခ်င္၍မရေပ။ထို႔အတူပဲ ညီအကိုေမာင္ႏွမ၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း၊ လင္ႏွင့္မယား အားလံုးတို႔မွာလဲ သူအပိုင္းႏွင့္သူ တာဝန္ကိုယ္စီရွိၾကသည္။တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦးအျပန္အလွန္ေမတၱာထားမွ ၾကည့္မွန္ကဲ့သိ႔ုပင္ အသြားအျပန္ေမတၱာရွိေပမည္။

ပထမအရြယ္တြင္ေကာင္းစြာ ပညာမရွာခဲ့ပါက ဒုတိယအရြယ္တြင္ မည္သို႔ ဥစၥာရွာႏိုင္အံ့။ ဒုတိယအရြယ္တြင္ ေကာင္းစြာ ဥစၥာမရွာခဲ့ပါက တတိယအရြယ္တြင္ မည္သို႔ ကုသိုလ္ရွာႏိုင္အံ့။

ဟူ၍ ေလာကနီတိတြင္ ဆိုထားေပသည္။အရြယ္သံုးပါးစလံုး ထမ္းေဆာင္ရမည့္ လူသားတို႔၏ တာဝန္ျဖစ္ပါသည္။ေရခ်မ္းလဲ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ အလုပ္တာဝန္မ်ားထမ္းေဆာင္ရင္း ဒုတိယအရြယ္ရဲ႕ တာဝန္ေတြကို ေၾကပြန္စြာထမ္းေဆာင္ရမည္ဟု အျပံဳးမ်ားျဖင့္ေတြးကာ စဥ္းစားေနသည္။

မီးအလင္းေရာင္မ်ားလဲ အနည္းငယ္ျမင္ေနရျပီး ရထားအရွိန္လဲတေျဖးေျဖးေလ်ာ့လာသည္ကို သတိျပဳမိရင္း ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္လဲ မိမိ၏အေတြးကမၻာေလးကေန ထြက္ခြာလိုက္သည္။ ရထားေပၚမွာလဲ ထြက္လာခါစကကဲ့သို လူေတြမမ်ားေတာ့ေပ။ေရခ်မ္းလဲ အျပင္က ိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒဂုံေတာင္ေျမာက္လမ္းဆံုကို ေရာက္ေနျပီ တိုးေၾကာင္ေလးဘူတာလဲ ေရာက္ခါနီးေနျပီး လက္တြင္ဆြဲထားေသာအိတ္ထဲ အိမ္အတြက္ဝယ္လာေသာ သားၾကီးအတြက္ ဗလာစာအုပ္ႏွင့္ ခဲတံ၊ အငယ္ေလးအတြက္ ဘီစကြတ္ထုပ္၊ ဇနီးေအးျမအတြက္ ေကာ္ဖီမႈန္႔ စတဲ့ ေအးျမမေန႔ကမွာထားေသာ ပစၥည္းမ်ား စံုလင္မလင္ၾကည့္ရင္း တိုးေၾကာင္ေလးဘူတာတြင္ ေရခ်မ္းစီးလာေသာရထားၾကီးသည္ မိမိ၏တာဝန္ျပီးဆံုးသြားသျဖင့္ ရပ္နားလိုက္ေပသည္။ ေရခ်မ္းလည္း ရထားေပၚကဆင္းလာျပီး အိမ္ျဖင့္ဘူတာက အေတာ္ေလးလွမ္းေသးသျဖင့္ ဆိုက္ကားစီးရန္ ဆိုက္ကားဂိတ္သို႔ ခပ္သြက္သြက္ကေလးဦးတည္လိုက္သည္။
"လိႈင္ထိပ္ေခါင္တင္လမ္းပို႔ေပးပါဗ်ာ"ဟု ဆိုက္ကားဆရာကို ေျပာျပီး တေန႔တာအိမ္အလုပ္မ်ားကို သိမ္းၾကဳံးလုပ္ရင္း သားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ညစာအတူတကြစားရန္ ေရခ်မ္းကို ေမွ်ာ္ေနၾကေသာ ေအးျမႏွင့္ ကေလးေတြကိုေတြးရင္း ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ တေန႔တာအေမာမ်ားေပ်ာက္ကာ ျပဳံးေနမိေတာ့သည္။

ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။