သင္ပုန္းၾကီးေက်ာင္း

“ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္ေတာ့မည္၊

ဖူးတံဝင့္လို႔ခ်ီ၊

ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ေလာင္း၊

ငါတို႔ စာသင္ေက်ာင္း။”

ေက်ာင္းကေလးက အေဝးကၾကည့္လွ်င္ အလြန္ပင္ သေဘာက်စရာ။ေက်ာင္းကေလးက သက္ကယ္ေတြနဲ႔ မိုးထားတာေလ။ဒီေက်ာင္းေလးမွာ အမိုးတစ္ခုသာ အေကာင္းရွိတာ၊ ေဘးကာမွာေတာ့ ဟာလာဟင္းလင္း ၾကမ္းခင္းဆိုတာကလဲ ႏွီးၾကမ္းေတြသာခင္းထားသည္။ ဒါေတာင္ ဒီၾကမ္းခင္းကေလးက ေက်ာင္းသားတစ္ဦးစီ အိမ္မွယူလာၾကေသာေၾကာင့္ တစ္ခ်ပ္ႏွင့္တစ္ခ်ပ္ အေရာင္ျခင္းလဲမတူ၊ အရြယ္ျခင္းလဲမတူ ျမိဳ႕ကမင္းသား ရာဇာေနဝင္းဝတ္သလို ဟိုတစ္ကြက္ ဒီတကြက္။ စပ္ၾကားအေရာင္ေတြ။ အမိုးအေကာင္းဆိုေပမယ္ တစ္ႏွစ္သာခံျပီး မိုးတြင္းေလမိုးၾကီးလွ်င္ ေကာင္းကင္ကို ရွင္းရွင္းဘြင္းဘြင္း ေတြ႔ရတတ္သည္။ဒီေက်ာင္းေလးကလဲ အသက္ေတာ့ အေတာ္ျပင္း၏။ ေလေတြဘယ္ေလာက္ၾကီးၾကီး၊ ေရေတြဘယ္ေလာက္လွ်ံလွ်ံ ဒီေနရာေလးမွ တဖဝါးမွမခြာတတ္။ အေတာ္ပင္ သစၥာၾကီးသည္။ဒါကေတာ့ေက်ာင္းေလးရဲ႕တည္ျမဲျခင္းႏွင့္ဖြဲ႕တည္မႈေလ။

ေက်ာင္းေလးရဲ႕တည္ေနရာကေတာ့ ရြာအဝင္ဝမွာ ထီးထီးၾကီးနဲ႔ တည္ၾကည္ခံညားေလရဲ႕။ ဒီေက်ာင္းကေလးကေတာ့ ရြာရဲ႕မူလဘူတ တကၠသိုလ္ေလးေပါ့။ဒီေက်ာင္းကေလးကေန စာအံေနသံမ်ား၊ စာသင္ေနေသာ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားရဲ႕ အသံက ရြာအတြင္းပိုင္းအထိပင္ ၾကားေနရတတ္သည္။ဒီေက်ာင္းကေလးက ေက်ာင္းသာဆိုရတယ္ ျမိဳ႕မွ ဘယ္အေျခခံ၊ ဘယ္ျမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွ မသိ၊မွတ္ပုံတင္ထားျခင္းလဲမရွိ။ျမိဳ႕ေက်ာင္းေတြဖြင့္ေပမယ္ ဒီေက်ာင္းေလးက ဖြင့္ခ်င္မွဖြင့္တာ။ျမိဳ႕ကေက်ာင္းေတြလို လိုက္ဖြင့္ဖို႔ကလဲ ဒီရြာအေျခအေနနဲ႔ ဖြင့္ခ်င္တိုင္းဖြင့္လို႔မရ။ ျမိဳ႕ေက်ာင္းေတြက မိုးရာသီအစမွာဖြင့္တတ္ၾကေပမယ့္ ဒီေက်ာင္းေလးက မိုးတြင္းသြားဖြင့္လို႔မရေပ။ ဒီရြာက ကေလးအေတာ္မ်ားမ်ားက သူတို႔မိဘေတြရဲ႕အလုပ္အကိုင္ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးမွာ ကူရေသးတယ္။ေနာက္တခုက မိုးတြင္းကာလေတြဆို ဒီေက်ာင္းေျမေနရာေလးက ေရေဖြးေဖြးနဲ႔ ေရတလင္းၾကီးကိုျဖစ္လို႔ေလ။ဒီေက်ာင္းကေလးက ေဆာင္းရာသီႏွင့္ ေႏြရာသီမွာသာ ေက်ာင္းဖြင္လို႔ရတယ္။ဒါမွလဲ ေက်ာင္းသားေတြက ဒီေက်ာင္းေလးမွာ စာလာသင္ႏိုင္ၾကတာေပါ့။

ဒီေက်ာင္းမွာအတန္းေတြကေရာ…။ဒါကေတာ့ျမိဳ႕ေက်ာင္းေတြလိုဘယ္လိုလုပ္တန္းခြဲေတြရွိမွာလဲ။ ေက်ာင္းသားအားလံုး အတန္းၾကီးၾကီးငယ္ငယ္ တေနရာထဲမွာ စုေပါင္းစာသင္ၾကရတာပါ။ ေက်ာင္းအေၾကာင္းသာေျပာေနရတာ ဒီေက်ာင္းရဲ႕ဆရာေလး အေၾကာင္းေျပာဖို႔ ေမ႔ေနတာဗ်။ ဒီေက်ာင္းရဲ႕ ဆရာေလးလဲျဖစ္၊ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးဆိုလဲ မမွားပါဘူး၊ ေနာက္ျမိဳ႕အေခၚ ပညာေရးမႈေပါ့ဗ်ာ ဒါကလဲဒီေက်ာင္းအတြက္ တစ္ေယာက္ထဲရွိတဲ့ ဆရာေလးေမာင္ေရခ်မ္းပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဆရာေလးေရခ်မ္းက ဒီရြာကေတာ့မဟုတ္ဘူးဗ်။သူက ဒီရြာကို ဘယ္လိုဘယ္နည္း ေရာက္လာသလဲဆိုေတာ့ သ႔ူကိုအစကနဦး ဒီရြာေခၚလာသူကေတာ့ ဒီရြာသူၾကီး ဦးေဖာ့ပါ။ အရင္ကတည္းက ဒီရြာမွာ စာတတ္သူ ပညာတတ္အလြန္နဲပါးပါတယ္။ အားလံုးလိုလိုကလည္း လယ္စိုက္၊ ေကာက္ရိတ္ရုံကလြဲလို႔ အျခားဘာကိုမွ မတတ္ၾက၊မသိၾကဘူး။စာသင္ဖို႔မေျပာနဲ႔ စာဆိုတာေတာင္ ဘာမွန္းသိၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုစာမတတ္၊ ေပမတတ္ေတာ့ ဒီရြာကေလးမွာ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳးဆိုတာ ဘယ္မွာသိၾကမွာလဲဗ်ာ။ေနာက္ျပီး ဒီရြာကလူေတြက ဘုရားတရားဆိုတာမရွိ၊ကိုးကြယ္မႈအတြက္ နတ္ဆရာေတြကိုယုံၾကည္၊ နတ္ေတြကိုသာ ပသေနၾကတာ။ရြာေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ေတာင္ သူၾကီးနဲ႔ အခ်ိဳ႕ရြာသူရြာသားေတြ ေကာင္းမႈေၾကာင့္သာ သာသနာအတြက္ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တာေပ။ဒီရြာက ေယာက်ာၤးသားအားလံုးလိုလိုကလဲ အခ်ိန္ရ ထန္းေတာထဲ ထန္းေရမူး၊ ၾကက္တုိက္လုပ္၊ မိန္းမေတြကလဲ အိမ္လည္ အတင္းတုတ္ ေန႔ရွိသ၍ အိမ္မွာစားစရာရွိေနရင္ပဲ ဒါပဲလုပ္ေနၾကတာ။

တေန႔ သူၾကီးရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးေလး ခင္ေထြးအမွတ္တမဲ႔ ဆံုးသြားတဲ့သတင္းဟာ ဒီရြာကေလးကို ေျပာင္းလဲျပစ္မယ့္ အေျခအေနရဲ႕ အစပါပဲ။ျဖစ္ပုံကေတာ့ တေန႔ ခင္ေထြးတစ္ေယာက္ ေခါင္းမူတယ္ဆိုျပီး အိမ္ေနာက္ေဖး ေၾကာင္အိမ္ေပၚ ေခါင္းကိုက္ေျပာက္ေဆးဆိုတာကို သြားရွာပါတယ္။တခါကလည္း သူ႔အေဖက ျမိဳ႕ကဝယ္လာတဲ့ေခါင္းကိုက္ေျပာက္ေဆးဆိုျပီး ပုလင္းအညိဳေရာင္ကေလးကို ျပဘူးပါတယ္။ဒီေဆးပုလင္းေလး ေတြလိုေတြ႔ညား ခင္ေထြးလဲ ေရွာက္ရွာရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ေနာက္ေဖးထုတ္တန္းေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ အညိဳေရာင္ပုလင္းေလး တစ္ပုလင္းကို သြားေတြ႔ပါတယ္။သူစိတ္ထဲ သူအေဖေမ႔ျပီး အထားမွားသြားတယ္လို႔ထင္ျပီး ပုလင္းထဲကေဆးရည္ေတြ ယူေသာက္မိလိုက္ပါတယ္။တကယ္တမ္း ခင္ေထြးေလးသာ စာဖတ္တတ္ခဲ့ရင္ သူဒီလို အျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးကို ၾကံဳရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ပုလင္းေပၚမွာ စာေရးထားတာက “ၾကြက္သတ္ေဆး”ပါ။သူ႔အေဖက လယ္ထဲမွာ ၾကြက္ေတြေသာင္းၾကမ္းလြန္းလို႔ ျမိဳ႕ကၾကြက္သတ္ေဆး ဝယ္လာျပီး စာမဖတ္တတ္တဲ့ သူအိမ္သားေတြ ေသာက္မိမွာဆိုးလို႔ ၾကြက္သတ္ေဆးပုလင္းကို သီးျဆးထုတ္တန္းမွာ တင္ျပီးသိမ္းခဲ့တာပါ။
 
သူၾကီးဦးေဖာ့ကလဲ ေနာင္တေတြရျပီး သူသမီးေလးျဖစ္သလို ေနာက္ေနာင္ဘယ္သူမွ မျဖစ္ရေအာင္ ဒီရြာကလူေတြလဲ စာဖတ္တတ္လာေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ စာသင္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတည္ဖို႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကလဲ ဒီရြာကေလးမွာ စာဖတ္တတ္သူေတြ ေပၚမ်ားလာေအာင္ရယ္၊ ေနာက္ဒီရြာကေလးရဲ႕ ပညာမဲ႔အစြဲအလန္းေတြ ပေပ်ာက္ေအာင္ရယ္ ဆိုျပီးေတာ့ သူၾကီးဦးေဖာ့အၾကံကို သူလဲအားတက္သေရာျဖည့္ဆည္းေပးလိုတယ္။ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႏွင့္ သူၾကီးတို႔ကေန ဦးစီးျပီး ရြာကကေလးေတြ စာသင္ဖို႔အတြက္ ဒီေက်ာင္းေလးကို စတင္ထူေထာင္ခဲ့ၾကတယ္။ အစဦးကေတာ့ ဆရာေတာ္ကိုတိုင္ ဒီေက်ာင္းေလးမွာ ကေလးေတြကို စာသင္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဦးေဖာ့က ျမိဳ႕ကေန ဆရာေတြသြားရွာလာျပီး ဒီေက်ာင္းေလးမွာ စာသင္ေစပါတယ္။ ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးေတြမွာ စာသင္လာခဲ့ၾကတဲ့ ဆရာေတြဆိုေတာ့ကာ ဒီလိုေတာေက်ာင္းေလးမွာ လာေရာက္စာသင္ၾကရေတာ့ အလြန္အမင္း ဒုကၡေရာက္ၾကလို႔ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ ဒီေက်ာင္းေလးမွာ ေရရွည္စာမသင္ႏိုင္ၾကပါဘူး။အကုန္လံုး ျမိဳ႕ကိုျပန္ေျပးၾကပါတယ္။
 
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျမိဳ႕ကေန ေက်းလက္ေဒသအေၾကာင္း စာေရးဖို႔ဆိုျပီးေရာက္လာတဲ့ စာေရးဆရာေလးေရခ်မ္းကို သူၾကီးဦးေဖာ့က ျမိဳ႕မွာေတြ႕လာရာမွ ရြာကိုေခၚလာရာကေန စာေရးဆရာေလးေရခ်မ္း တစ္ေယာက္လဲ သူျမိဳ႕သူေဒသကို မျပန္ေတာ့ပဲ ပညာေရးခ်ိဳ႕တဲ႔ေနတဲ့ ရြာသူရြာသားကေလးမ်ားအတြက္ ဒီေက်ာင္းကေလးမွာပဲ စာေရးဆရာမွ ေက်ာင္းဆရာေလး ေရခ်မ္းအသြင္သို႔ ကူေျပာင္းခဲ့ရပါတယ္။ခက္တာက ဒီေက်ာင္းေလးက ျမိဳ႕ကပညာေရးငွာနက အသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့ ေက်ာင္းကေလးမဟုတ္ေတာ့ ေထာက္ပံမဲ့သူမရွိ၊ ရြာသူရြာသားအခ်ိဳ႕နဲ႔ ဆရာေတာ္ရဲ႕ မရွိမဲ့ရွိမဲ႔ထဲကေန လႈတန္းထားတဲ့ ေစတနာသဒၵါေလးနဲ႕ အသက္ဆက္ေနရတဲ့ ဒီေက်ာင္းေလးဟာ တေန႔ထက္တေန႔ ခ်ိနဲ႔လာတဲ့ လူမမာအသြင္သ႑ာန္လိုပဲ ခ်ိဳ႕တဲ့မႈေတြနဲ႔ အသက္ဆက္ေနရပါတယ္။ပညာတတ္ေတြျဖစ္ေပၚလာေစခ်င္တဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ဆႏၵေလးဟာလဲ ဆရာေရခ်မ္းတို႔လို ပညာဒါနကို အခမဲ့ေပးလႈေနသူေတြရွိေနေပမယ့္လဲ ေငြအင္အားေထာက္ပ့ံမႈ အားနည္းေနမႈေတြေၾကာင့္ ေနာင္ဆိုဒီရြာကေလးမွ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ပညာအလင္းေရာင္ေတြဟာ ဆက္လက္တြန္းလင္းႏိုင္ဖို႔ အနာဂတ္မဲ့ေနၾကပါတယ္။
 

ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးေတြမွာ မီးေရာင္ထိန္ထိန္ေအာက္မွာ ေငြေၾကးအတြက္မပူမပင္ရ၊ စာသင္ေပးမယ္ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြဆိုတာလဲ အမ်ားၾကီး၊ ေက်ာင္းစာအုပ္၊ ခဲတံ၊ ေပတံ အစရွိတဲ့ ပညာေရးအေထာက္အပံေတြကလဲ ေပါမ်ားေနပါလွ်က္နဲ႔ ပညာကိုေကာင္းစြာ မသင္ၾကားခ်င္ၾကေသာ သူေတြ အခုလိုေခတ္မွာ ထုႏွင့္ေဒးပင္။အထက္ကလို ရြာကေလးရွိေက်ာင္းမွ ပညာလိုခ်င္ၾကပါလွ်က္နဲ႔ ခ်ိဳ႕တဲ့လွေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားကေလးမ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းစာလွ်င္ ထိုကဲ့သို ပညာကိုေကာင္းစြာ သင္ၾကားႏိုင္ၾကပါလွ်က္ႏွင့္ မသင္ၾကား၊ မလိုလားၾကေသာသူတို႔မွာ ရွက္ဖြယ္သာတည္း။
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 
ဒီအထက္ပါ သင္ပုန္းၾကီးေက်ာင္းကေလးလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အခုလို ပညာေရးလိုလားျပီး ေထာက္ပံမႈ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနၾကတဲ့ေက်ာင္းကေလးေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ အခုကၽြန္ေတာ္ေျပာျပခဲ့တဲ့ ဒီသင္ပုန္းၾကီးေက်ာင္းကေလးဟာ အမွန္တကယ္ ကၽြန္ေတာ္အဖြားရဲ႕ ဇာတိတံြေတးျမိဳ႕နဲ႔ အေတာ္ေဝးလံတဲ့ ရြာကေလးတစ္ရြာမွာရွိပါတယ္။ အဖြားရဲ႕ရြာကို အလည္သြားခဲ့စဥ္ ဒီေက်ာင္းကေလးကိုေတြ႔ျမင္ခဲ႔ရျပီး အဖြားက သူတို႔ေနခဲ့ရတဲ့ ဒီေက်ာင္းေလးအေၾကာင္းကို ေျပာျပခဲ့လို႔ သိခဲ့သမွ်ေလးေတြကို စိတ္ကူးနဲ႔ ျခယ္မႈန္းထားတာပါ။ အခုေတာ့ ဒီေက်ာင္းကေလးကို ဒီေက်ာင္းကေန ေအာင္ျမင္သြားၾကခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းအခ်ိဳ႕ရဲ႕ အလႈေၾကာင့္ တဲသာသာေက်ာင္းကေလးကေန အခုဆို အေတာ္အတန္ၾကီးမားတဲ့ ေက်ာင္းၾကီးအသြင္ ေျပာင္းလဲသြားပါျပီ။ဒီအလႈရွင္ေတြဟာလဲ ဒီေတာေက်ာင္းေလးက ပညာေရးႏို႔ခ်ိဳေသာက္သံုးခဲ့ရမႈေၾကာင့္ အခုဆို ၾသစေတးလ်ားမွာ ဆရာဝန္ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။
 

ေနာက္ထပ္သတင္းအေနနဲ႔ကား ကၽြန္ေတာ္ဆီကိုေရာက္လာတဲ့ ေမးထဲကေနပါ။တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီသင္ပုန္းၾကီးေက်ာင္း အေၾကာင္းအရာေလးေတြ နီးစပ္မႈရွိလို႔ ေနာက္ဆက္တြဲ သတင္းတစ္ရပ္အေနနဲ႔ မူရင္းစာမူ အတိုင္း ကုသိုလ္ျပဳ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔စာတစ္ပုဒ္ကိုအဆင္ေခ်ာေအာင္မေရးတတ္ပါဘူး။စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေလယူေလသိမ္းလိုမ်ိဳး..ရသေၿမာက္ေအာင္ေရးနိုင္တဲ႔ကြ်မ္းက်င္မွဳ႕မ်ိဳးလည္းမရွိခဲ႔ဘူး။အခုMYDရဲ႕ ဒုတိယေၿခလွမ္းအတြက္ ေရးရန္ၾကေတာ႔က်ေတာ္စိုးရြ႕ံေနခဲ႔တယ္။ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး
ၿဖတ္သန္းလာၾကတဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေတာ္တို႔ဘဝေတြနဲ႔အပံုၾကီးကြာၿခားတဲ႔ ေလာကေလးတစ္ခု
ကိုကၽြန္ေတာ္ေပၚလြင္ေအာင္ေရးနိုင္ပါ႔မလား..........
ၾကိဳ႕ကုန္းဆိုတဲ႔ ရြာေလးက လွည္းကူး..ေဖာင္ၾကီးကေန(၆)မိုင္ေက်ာ္ေလာက္ဆက္သြားမွ
ေရာက္မယ္႔ရြာေလးပါ။ကြင္းဆင္းရွာေဖြေရးအဖြဲ႔ေတြ ပထမဂါဝရအေနနဲ႔လွည္းကူး
ၿမိဳ႕နယ္သံဃာနာယကအဖြဲ႔ဆီဝင္ဦးခုိက္တုန္းပဲရွိေသး MYD ရဲ႕ေစတနာကိုနားလည္သြား
တဲ႔ ဘုန္းဘုန္းမိန္႔မွာခ်က္က“အဆိုးဆံုးကေတာ႔ကြယ္...တို႔တစ္နယ္လံုးမွာ..ၾကိဳ႕ကုန္းေက်ာင္း
ေပါ႔”...သြားၾကည္႔လိုက္ပါတဲ႔။
ဒီလိုနဲ႔က်ေတာ္တို႔ ခရီးအဆက္ လမ္းဆံုးမွာေတာ႔ စာအံံ႕သံေလးေတြနဲ႔အတူ ဆီးၾကိဳေနတဲ႔
ေၿခာက္ကပ္ကပ္ေက်ာင္းဝိုင္းေလးက ေအးစက္စက္ၾကိဳလင္႔လို႔ေနပါတယ္။
သက္ေတာ္(၇၀)ေက်ာ္ေနၿပီၿဖစ္တဲ႔ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါးတည္း ကတာဝန္ယူ
ထားတဲ႔ မူလတန္းအဆင္႔ေက်ာင္းေလးပါ။တစ္ရာတစ္ေယာက္ အနာဂါတ္ေတြေတာက္ေၿပာင္
လာဖို႔ရာေမွ်ာ္လင္႔လို႔မရတဲ႔ အေၿခအေနနဲ႔ေက်ာင္းေလးမွာ ေသစာရွင္စာ လာသင္ၾကားေနရ
တဲ႔ ႏြမ္ပါးတဲ႔ကေလးငယ္စုစုေပါင္းက အေယာက္(၄၆)ပါ။သက္ေတာ္ၾကီးရင္႔ေနၿပီၿဖစ္တဲ႔

ဘုန္းေတာ္ၾကီးရဲ႕စြမ္းအားေၾကာင္႔ေရာ၊ေက်ာင္းေတာ္ရပ္တည္ဖို႔ရာကိုမွမလြယ္ကူေတာ႔တဲ႔
အေၿခေနသဒၵါေတြေၾကာင္႔ေရာ အားလံုးေသာကေလး ေလးေတြရဲ႕အနာဂါတ္က်ေပ်ာက္ရ
ေတာ႔မဲ႔ အလားအလာက ေရွ႕မွာၿဖစ္ေနပါၿပီ။
“ေက်ာင္းကိုပိတ္ၿပစ္ေတာ႔မယ္တဲ႔”..ရပာန္းအိုၾကီးရဲ႕ အားမတန္လို႔မာန္ေလ်ာ႔ ဆို႔နင္႔တဲ႔
ေလသံကို စာသင္နွစ္ထက္ဝက္က်ိဳးမွာ အမိုးမလံု၊သင္ပုန္းေက်ာက္မစံုလင္ေတာ႔တဲ႔
ေက်ာင္းေလးက အံၾကိတ္လို႔ေနခဲ႔ပါတယ္။“ကေလးေတြရဲ႕အနာဂါတ္ကေတာ႔ လယ္ေတာ
ထဲက ဖေယာင္းတိုင္ ပမာပါပဲကြယ္”...အေမတို႔ကလည္းဒီေလာက္ပါေမွ်ာ္လင္႔ပါတယ္။
ရင္နင္႔စရာပါ။ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ၾကီးနားက ရန္ကုန္မဆန္တဲ႔ဘဝေလးေတြပါ။
သူငယ္တန္းကေန၊ေလးတန္းအထိကိုမွ႕ သင္ပုန္းကနွစ္ခ်ပ္ပဲအေကာင္းရွိတယ္။
က်န္တဲ႔နွစ္ခ်ပ္က သစ္သားစေတြကိုမွာ ဖာေထးစပ္ရိုက္ထားတဲ႔ အေယာင္ေဆာင္သင္ပုန္း
ေတြပါ၊ဆရာမသံုးေယာက္ရွိၿပီး၊သံုးေယာက္စလံုးကလည္း ခုမွဆယ္တန္းေၿဖဖို႔ရာ သင္ယူၾကိဳးစားေနဆဲေတြပါ၊ ဘဝတူကေလးေတြအတြက္ သူတို႔ဘဝေတြကိုေဝမွ်ေပးေနခဲ႔တာပါ။
“ဘုန္းၾကီးမွာကလည္း ဆရာမေလးေတြအတြက္ လခသေဘာမ်ိဳးေပးဖို႔ရာေတာင္မွ
မစြမ္းေတာ႔ပါဘူးကြာ...သူတို႔ေလးေတြအတြက္ကခါတိုင္း တလတစ္ေသာင္းမ်ိဳးေပးနိုင္ေသး
တယ္၊ခုမေပးၿဖစ္ေတာ႔တာ ၾကာေပါ႔၊သူတို႔လည္းသူလုိငါလိုပါပဲကြာ၊ဆယ္တန္းေၿဖဖို႔ရာ
ဘုန္းၾကီးေထာက္ပံ႕တာေလးနဲ႔ပဲရပ္တည္ေနရတာ....”ရင္နာနာနဲ႔မိန္႔ၾကားခဲ႔တဲ႔ ဆရာေတာ္
ရဲ႕အသံက က်ေတာ္တို႔နားထဲကေတာ္ေတာ္နဲ႔မထြက္ေတာ႔ဘူး။ဒါေၾကာင္႔ MYD ရဲ႕
ဒုတိယေၿခလွမ္းအၿဖစ္ လွည္းကူးၿမိဳ႕နယ္၊ၾကိဳကုန္းရြာမွရွိတဲ႔ ၾကိဳ႕ကုန္းေက်ာင္းေလးကို
ေရြးလိုက္ပါေတာ႔တယ္။
သူငယ္တန္း ။ ။၁၉ ဦး
ပထမတန္း ။ ။၁၁ ဦး
ဒုတိယတန္း ။ ။၁၀ ဦး
တတိယတန္း။ ။၆ ဦး
စုစုေပါင္း ကေလးငယ္(၄၆)ဦးပညာသင္ၾကားေနပါတယ္။
လွဴဒါန္းမယ္အစီအစဥ္ကေတာ႔ ...
၁။ဗလာစာအုပ္ (အနဲဆံုးကေလးတစ္ေယာက္တစ္ဒါဇင္)

၂။စာေရးကိရိယာ
၃။ေက်ာက္သင္ပုန္းနွစ္ခ်ပ္နွင္႔ ေၿမၿဖဴ
၄။ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းအတြက္နဝကံမအလွဳေတာ္ေငြ
တို႔ၿဖစ္ၾကပါတယ္။
ေစတနာရွင္တို႔အေနနဲ႔အဝတ္အစားေပာာင္း နွင္႔ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းတနိုင္တစ္ပိုင္
လွဳဒါန္းနိုင္ၾကပါတယ္ခင္ဗ်ား။တစ္ခုေလာက္အားလံုးကိုေမတၱာရပ္ခံခ်င္တာကေတာ႔
MRMBER အၿဖစ္စာရင္းေကာက္ခံရတဲ႔ရည္ရြယ္ခ်က္က MRMBER ေတြရဲ႕လစဥ္ထည္႔ဝင္
ေငြေပၚမူတည္ၿပီးနွစ္လေပါင္းကုသိုလ္ေငြကိုခ်ိန္ဆရမွာၿဖစ္ပါတယ္။ဒါေၾကာင္႔ MRMBER မ်ား

အေနနဲ႔အမွန္တကယ္လစဥ္ထည္႔ဝင္မည္ဆိုပါက က်ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ထံၿဖစ္ေစ(သို႔) က်ေတာ္
တို႔အဖြဲ႔အေနနဲ႔ၿပန္လည္ဆက္သြယ္ရန္ၿဖစ္ေစ ...ဒီေနရာကေန... တဆင္႔ ဆက္သြယ္အေၾကာင္းၾကား နိုင္ပါတယ္။ဒီေက်ာင္းကေလးရဲ႕ မူရင္းဓာတ္ပံု ေတြပါ။

ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။