ပံုစံခြက္ေတြထဲကေရ

“ပုံစံခြက္ေတြထဲကေရ”

အျမဲေျပာင္းလဲေနတဲ့ေရစီးလို
ဘဝသ႑ာန္ေတြေပၚ
အလိုက္သင့္ေျပာင္းလဲသြားတာနဲ႕တင္
ဘဝဆိုတဲ့ အေဖာ္နဲ႔ သင့္ျမတ္သြားျပီလား။
ပုံစံခြက္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးအေပၚ
အေရခြံေတြေျပာင္းသြားရံုနဲ႔တင္
အသားအေရာင္ လင္းလက္ေနျပီလား။
ေလွာင္ခ်ိုဳင့္စံ ငွက္ငယ္လို
ေပ်ာ္ရာမေန ေတာ္ရာေနရုံနဲတင္
လံုေလာက္တဲ့သက္ေသျပခ်က္နဲ႔
နိစၥဓူဝရက္စြဲေတြထဲက
လႊတ္ေျမာက္ဖို႔ မၾကိဳးစားရေတာ့ဘူးလား။
(ခ်မ္းဧအိမ္)

နံနက္ခင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္က ညအေမွာင္ကိုတြန္းလွန္လို႔ ထိုးထြက္စျပဳေနပါျပီ။အာရုဏ္ရဲ႕အစဦးမွာ လူသားအခ်ိဳ႕ေတြ အဖို႔ အိပ္မက္ေကာင္းေတြမက္ေနဆဲပါ။ဝမ္းေရးအတြက္ ရုန္းကန္ေနၾကရေသာ အခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ား၊ အာရုဏ္ဆြမ္းလွည့္လည္ ခံယူေနၾကေသာ သံဃာေတာ္သူျမတ္မ်ား၊ မိသားစုဝမ္းေရးအတြက္ စီစဥ္ေနၾကေသာ အိမ္ေထာင္ရွင္မမ်ား အစရွိေသာသူအခ်ိဳ႕သာ နံနက္အာရုဏ္ႏွင့္အတူ စတင္အလုပ္မ်ားၾကသူမ်ားေပသည္။နံနက္ခင္း အိပ္ေကာင္းေနေသာအခ်ိန္တြင္ တာဝန္ဝတၱရားရွိ၍သာ ထၾကရသည္ မည္သူမွ်မထခ်င္ေသး။ အေအးဓာတ္ႏွင့္အတူ ေစာင္ျခံဳကာထပ္ေကြးျခင္ေသး၏။ထိုကဲ့သို႕ေသာသူမ်ားတြင္ စႏၵာလင္းေလးလဲ တစ္ဦးအပါအဝင္ေပ။ မႏွစ္တုန္းကဆိုစႏၵာလင္းအဖို႕ ဒီအခ်ိန္ထစရာမလိုေသး။ ခ်မ္းစီးစီးႏွင့္ ေစာင္ထဲေကြးျပီး အိပ္ေနရုံ။ဒီႏွစ္ေတာ့ စႏၵာလင္းအသက္ငါးႏွစ္ေရာက္သျဖင့္ ေဖၾကီးႏွင့္ေမၾကီးက စႏၵာလင္းကို ေက်ာင္းစထားေလသည္။

အခုလဲစႏၵာလင္းတစ္ေယာက္အိပ္လို႔ေကာင္းေနတုန္း-

“သမီးေရ…သမီးထေတာ့ေလ။ေက်ာင္းသြားဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ေနျပီ” ဒီအခ်ိန္အျမဲၾကားေနၾက ေမၾကီးရဲ႕ႏိႈးစက္သံေလ။
“အင္း….ေမၾကီးကလဲ သမီးထေနျပီ။”ဟုေျပာရင္း စႏၵာလင္းတစ္ေယာက္ အိပ္ရာထဲမွ မထခ်င္ပဲ က်ဳံးထလိုက္ရသည္။ေျခလွမ္းမ်ားက ေရခ်ိဳးခန္းစီသို႔သာ ဦးတည္ေနေသာ္လဲ မ်က္လုံးမ်ားကေတာ့ ပိတ္လ်က္သားႏွင့္ ေျခလွမ္းတို႔ေနာက္သို႔ အိပ္မက္မက္ရာမွေယာင္၍ လမ္းေလ်ာက္တတ္ေသာသူတို႔ကဲ့သိုပင္ ေလးေကြးစြာလိုက္ပါလာရသည္။ေမၾကီးကေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေရတခြက္ျဖင့္ ေစာင္းဆိုင္းေနရင္း မ်က္လံုးမွိတ္လာေနေသာ စႏၵာလင္းမ်က္ႏွာကို ေရျဖင့္စီး၍ လွမ္းပက္လိုက္သည္။ေအးျမေသာေရေၾကာင့္စႏၵာလင္းမွာ အိပ္ခ်င္စိတ္မ်ားေျပာက္ျပယ္သြားျပီး အနည္းငယ္ လန္းလန္းဆန္းဆန္းျဖစ္သြားသည္။သနပ္ခါးေသြးေနေသာ အန္တီမိက အစဥ္သင့္ထိုင္ေစာင့္ေနရင္း-
“လာသမီးေလး ျမန္ျမန္လာ ေက်ာင္းခ်ိန္နီးေနျပီ မုန္စားဖို႔ အခ်ိန္မမွီပဲေနဦးမယ္။”ဟုဆိုကာ စႏၵာလင္းမ်က္ႏွာေလးကို သနပ္ခါးအေဖြးသားႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္ေလးျဖစ္ေအာင္လိမ္းေပးလိုက္သည္။
“ေဟ့ေရႊမိေရ သမီးကို သနပ္ခါးျမန္ျမန္လိမ္းေဟ့၊ ကေလးမနက္စာ မုန္႔လဲစားဖို႔လဲ က်န္ေသးတယ္။ျမန္ျမန္လိမ္းေပးပါေအ။”
“ေအး….ေအး ေရႊခ်ိဳေရ၊ ျပီးပါျပီဟဲ့ ကေလးကို မုန္ေကၽြးျပီးရင္ေခၚသြားလို႔ရျပီေနာ္”
“သမီးေရ အန္တီခ်ိဳ ဒီမွာ ေရဗူး၊မုန္ဗူး၊ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ အားလံုးအဆင္သင့္လုပ္တားတယ္၊စားပြဲေပၚက သမီးၾကိဳက္တဲ့မုန္ဟင္းခါးသြားစားဦး။ ျပီးရင္ ေက်ာင္းသြားဖို႔ အဆင္သင့္ပဲေနာ္သမီး။အန္တီခ်ိဳ အိမ္ေရွ႕မွာေစာင့္ေနမယ္ သမီးေရ”
အေဒၚႏွစ္ေယာက္က တစ္ဦးတည္းေသာတူမေလးကို ဂရုစိုက္ေနၾကေသာ အသံမ်ားတည္း။

“ဖိုးေရ တာ့တာ၊ဖြားေရ တာ့တာ၊ေဖၾကီးေမၾကီးေရ တာ့တာ၊ အန္တီမိေရ တာ့တာ” အိမ္ရွိ လူအကုန္ႏႈတ္ဆက္ျပီးမွ အန္တီခ်ိဳေနာက္ကေန ေက်ာင္းသို႔ ေပေစာင္းေပေစာင္းျဖင့္သာ သြားေနရေသာ္လည္း စႏၵာလင္း၏စိတ္မ်ားက အိမ္မွာသာ က်န္ေနခဲ့သည္။အမွန္အတုိင္းဆိုလွ်င္ သမီးေက်ာင္းတြင္ေနရတာထက္ အိမ္တြင္ေနရတာ ပို၍ေပ်ာ္သည္။ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြကလည္း လမ္းထြက္တိုင္းေခၚသြားတတ္ၾကျပီး စားခ်င္သမွ် ဘာမဆိုဝယ္ေကၽြးတတ္ၾကသည္။အဖိုးနဲ႔ အဖြားကလည္း ေျမးဦးေလးမို႔ သဲသဲလႈပ္ကာ အိမ္တြင္ဖူးဖူးမႈတ္ထားမတတ္ ခ်စ္ၾကသျဖင့္ သမီးအဖို႔ အိမ္မွာသာ လက္သာသလိုေနခ်င္လွေပသည္။

တစ္အိမ္လံုးက တစ္ဦးတည္းေသာ ေျမးမေလး၊တူမေလး၊သမီးေလးဆိုျပီး သမီးအၾကိဳက္လိုက္ကာ ဘာမဆိုအလိုလိုက္ၾကေသာ္လည္း ပညာေရးႏွင့္ပတ္သတ္လာလွ်င္ေတာ့ မရေပ။နံနက္ေစာေစာ မိုးေအးေအးျဖင့္ ေကြးခ်င္ေပမယ့္လဲ အတင္းကိုလာႏႈိးၾကျပီး ေက်ာင္းသို႔မေရာက္ေရာက္ေအာင္ကို ပို႔တတ္ၾကသည္။တခါတေလ သမီးေက်ာင္းမသြားခ်င္ဘူးဟု ေအာ္ငုိလဲမရ၊ ဂ်ီၾကလဲမထား တအိမ္သားလံုးက သမီးပညာေရးကို ဦးတည္ခ်က္ထားၾကသည္။အဖိုးကလဲ ပညာမတတ္လို႔ ဆင္းရဲသြားတဲ့ ကုေဠရွစ္ဆယ္သူေဌးသားအေၾကာင္း သမီးေက်ာင္းမတက္ခ်င္ဟု ဆင္ေျခေပးတိုင္း ေျပာျပတတ္သည္။ေမၾကီးကလဲပညာတတ္မွလူေတာတိုးတယ္ဆိုျပီးသမီးကိုေျပာျပတတ္ေသးသည္။

ေက်ာင္းမွာသမီးအေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္က ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေလ။လူအုပ္ထဲတိုးေဝွ႔ကာ အိမ္မွ ဘယ္သူလာၾကိဳမလဲဆိုတာေစာင့္ရတာအေမာ။တီခ်ိဳႏွင့္တီမိတို႔ကေက်ာင္းလာမၾကိဳႏိုင္ သူတို႔ကေန႔ခင္းဆိုသူတို႔အလုပ္နဲ႔ သူတို႔မို႔ အားေလ့မရွိတတ္ၾကေပ။ပုံမွန္ေတာ့ သမီးကိုေမၾကီးသာေက်ာင္းလာၾကိဳေလ႔ရွိသည္။ဦးေလးေတြကေတာ့ ေမၾကီးမအားလို႔ လာမၾကိဳႏိုင္ရင္ေတာ့ လာၾကိဳတတ္ၾကသည္။သမီးေက်ာင္းဆင္းတိုင္း ေမၾကီးႏွင့္အတူ သြားစားေလ့ရွိတာက သမီးတို႔ေက်ာင္းလမ္းထိပ္က ငရုတ္ေကာင္းမုန္႔ဟင္းခါးေလ။ငါးဖတ္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးႏွင့္ ငရုတ္သီးအေရာင္တင္မႈန္႔မပါ ငရုတ္ေကာင္းရနံေမႊးေမႊးေလးျဖင့္ ခ်က္ထားေသာ ငရုတ္ေကာင္းမုန္႔ဟင္းခါးေလးမွာ ဘယ္ႏွစ္ခါစားစား ခံတြင္းမွိန္လွျပီး ဒီအရသာကို သမီးအခုထိတိုင္သတိရေနဆဲပါ။

ေက်ာင္းမွ အိမ္အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ေပါက္ေနၾကေသာ ခေရပန္း၊စၾကၤာပန္း၊ေခါင္းေလာင္းပန္းကေလးမ်ား ေလအေဝွ႔ျဖင့္ ေျမေပၚသက္ဆင္းလာၾကခ်ိန္မွာ သူတို႔ေလးေတြ ေျမမခခင္ေလး အေျပးအလႊားဖမ္းဆုပ္ရတာကလဲ သမီးအဖို႔ မေမ႔ေကာင္းႏိုင္တဲ့ အတိတ္ကေလးေတြပါပဲ။အိမ္ေရာက္ေတာ့လဲ အဖြားက -
“သမီးေရ ဒီညအဖြားသမီးအၾကိဳက္ ၾကက္အူေခ်ာင္းနဲ႔ ေဂၚဖီထုပ္ေၾကာ္ထားတယ္။ေနာက္ျပီး ျခံထဲက ၾသဇာသီးေတြခူးျပီး သမီးအခ်ိဳစားဖို႔ အဖြားလုပ္ထားတယ္။သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားေဆာ့ျပီးရင္ ေစာေစာျပန္လာေနာ္။”ဟုေျပာျပီး သမီးအၾကိဳက္ဟင္းေတြ အျမဲခ်က္ထားေလ့ရွိတယ္။အဖြားေျပာမွ သမီးရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္းကစားေဖာ္ သူဇာတို႔ ခင္သီတာတို႔နဲ႔ ကစားဖို႔သတိရသြားျပီး အကၤ်ီကို အျမန္လဲျပီး သူဇာတိုထံ ထြက္လာခဲ့သည္။ညေရာက္ေတာ့ အဖြားခ်က္ထားတဲ့ သမီးအၾကိဳက္ဟင္းေတြကိုစားျပီး ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္တဲ့ၾကီးေမက သမီးကိုစာက်က္ဖို႔ ေစာင့္ေနပါတယ္။ၾကီးေမက အထက္တန္းျပဆရာမဆိုေပမယ့္ သမီးရဲ႕မူလတန္းစာေတြကို စိတ္ရွည္ျပီးအသင္အျပလဲ အရမ္းေကာင္းလို႔ သမီးကေက်ာင္းမွာဆို စာေတာ္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဆရာဆရာမေတြရဲ႕ ခ်စ္ခင္မႈကိုရတယ္ေလ။

ဒီလိုသမီးရဲ႕ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ နိစၥဓူဝေတြဟာ အျမဲတည္ရွိေနလိမ့္မယ္လို႔ပဲ ထင္ခဲ့တယ့္သမီးဆီကေန ထြက္ခြာသြားၾကလိမ့္မယ္ဆိုတာ သမီးတခါဘူးမွ်မေတြးမိဘူး။ အတန္းတင္စာေမးပြဲေတြျပီးလို႔ ေႏြရာသီေက်ာင္းရက္ရွည္ပိတ္တဲ့ ညေနေစာင္းေန႔တေန႔မွာေပါ့။သူဇာတို႔၊သီတာတို႔နဲ႔ ကစားအျပီး အိမ္ျပန္အေရာက္-
“သမီးေရ…ဒီေန႔ေစာေစာအိပ္ရမယ္။မနက္ၾကရင္ ေမၾကီးတို႔ေတြ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကို ေျပာင္းၾကရမယ္သမီးေရ။”
“ဟင္..ဘာေၾကာင့္ေျပာင္းၾကရမွာလဲ။ဖိုးဖိုးတို႔၊ဖြားဖြားတို႔ေရာ ပါမွာလား။”
“ဘိုးဘိုးတို႔ကေတာ့ လိုက္လို႔မရဘူးသမီးေရ။သမီးေဖေဖက အလုပ္မွာ ရာထူးတက္ေတာ့ ရန္ကုန္ကိုေျပာင္းဖို႔ တာဝန္ၾကတယ္ေလ။”
“ဒါဆိုသမီးတို႔က ဘယ္မွာသြားေနၾကမွာလဲ။”
“ေမေမနဲ႔ သမီးက ရန္ကုန္က သမီးေဖေဖရဲ႕ ဖိုးဖိုးဖြားဖြားေတြဆီမွာ သြားေနၾကမွာေလ။အဲဒီမွာလဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္သမီးရယ္။ေနာက္ျပီး ရန္ကုန္ဆိုတာ ျမိဳ႕အၾကီးၾကီးသမီးရဲ႕ သမီးအတြက္ ေက်ာင္းလဲ အဲဒီမွာပဲ တက္ရမွာ သမီးရဲ႕။မုန္႔ေတြလဲ အမ်ားၾကီး၊ ကစားစရာေတြကလဲ စုံလို႔၊ သမီးေနာက္ဆို ဒီထက္ေတာင္ေပ်ာ္ေနဦးမွာ။”
“ဟင့္အင္း….သမီးမလိုက္ခ်င္ဘူး။သမီး ဖိုးဖိုးတို႔ ဖြားဖြားတို႔နဲ႔လည္း ခြဲမေနႏိုင္ဘူး။ သမီးဒီမွာပဲေနမယ္။မလိုက္ဘူးေနာ္ ေမၾကီးေနာ္…….ေနာ္”
“ေနခဲ႔လို႔မရဘူးသမီး။သမီးရဲ႕ဖြားဖြား ေဖၾကီးရဲ႕ေမေမကလဲ သူ႔ေျမးမေလးကို ေတြ႕ခ်င္လို႕တဲ့။ ေနာက္သမီးေဖၾကီးအလုပ္က ရုတ္တရက္ေျပာင္းေရႊရတာမို႔ ေမၾကီးတို႔လဲ အခုလို အျမန္စီစဥ္ရတာသမီးရဲ႕။ သမီးကလိမၼာပါတယ္။လိုက္ခဲ့ေနာ္သမီး။ဟိုေရာက္ရင္ေမၾကီး သမီးကို မုန္႔ေတြအမ်ားၾကီး ဝယ္ေကၽြးမယ္ေလ။”
“လိုက္သြားပါေျမးေလရယ္။လူဆိုတာ ေပ်ာ္ရာမွာမေန၊ေတာ္ရာမွာေနရတယ္ကြယ့္။ဒါေတြ သမီးၾကီးလာရင္ သေဘာေပါက္မွာပါ။တစ္ေနရာတစ္ေဒသကိုစြဲစြဲလန္းလန္းမေနရဘူး။ တရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္ဆိုသလိုပဲ၊ လူဆိုတာ ကိုယ္တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္းကို ေရေျမအလိုက္ ေရႊ႕ေျပာင္းေနရတယ္ကြယ္။အခုသမီးတို႔ သြားမယ့္ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးဆိုတာ အဘိုးတို႔ အခုေနေနတဲ့ျမိဳ႕လိုမဟုတ္ဘူး။သမီးဘဝေရွ႕ေရးတိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ေကာင္းစားဖို႔အေရး ေျမးေလးေဖေဖနဲ႕ ေမေမက ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးကိုေျပာင္းရတာပါကြယ္။ အဖိုးငယ္ငယ္က စာေတာ္လို႔ ႏိုင္ငံျခားမွာ ပညာေတာ္သင္ရတာကို ဖိုးဖိုးက အေဖအေမ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ မခြဲႏိုင္လိုဆိုျပီး မသြားျဖစ္ခဲ့ဘူး။အဲဒီတုန္းကေတာ့ အဲဒီအခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္ခဲ့တဲ့ ဖိုးဖိုးအတြက္ ဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္။အသက္အရြယ္ရလာေတာ့ သာမာန္အရာရွိေလးအဆင့္ကေန အဖိုးမတက္ေတာ့ဘူးေပါ့။အဲဒီတုန္းကသာ အဖိုးပညာေတာ္သင္သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ အခုဒီအေျခအေနမ်ိဳးထက္ ေကာင္းမြန္တဲ့ေနရာတေနရာမွာ အဖိုးေရာက္ေနျပီ ေျမးေရ။ ေနာင္တဆိုတာ ေနာင္က်မွတရသလို မျဖစ္ေအာင္ အခုလိုမိုးရြာေနတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ေရခံထားေျမးေရ။ဒါမွ ေနာင္တခ်ိန္ ေႏြေခါင္တဲ့အခါ ခံထားတဲ့ေရက အသုံးဝင္လာတာေပါ့။ ေနာက္ျပီးသမီးလဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္ရင္ ဖိုးဖိုးတို႔ဆီကို မၾကာမၾကာလာလို႔ရတာပဲ။ေနာက္ သံလွ်င္နဲ႔ ရန္ကုန္ဆိုတာ ဘာေဝးတာမွတ္လို႔ကြယ္။”ဟု ဖိုးဖိုးက သူ႔ရဲ႕ငယ္ဘဝျဖစ္အင္ေတြနဲ႔ ဥပမာေပးျပီး သမီးကို ေမၾကီးတုိ႔ေနာက္လိုက္သြားဖို႔ ေျပာပါတယ္။

တကယ္တမ္းၾကေတာ့လဲ ဖိုးဖိုးတို႔ေနတဲ့သန္လွ်င္ဆိုတာက ရန္ကုန္ႏွင့္ သိပ္မေဝးေပ။ ယခင္တုန္းကဆို သမီးရဲ႕ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို သန္လွ်င္ကိုသြားရင္ သီတာသေဘၤာၾကီးမ်ားစီးကာ သြားလည္ရသည္။သေဘၤာေနာက္ကေန လိုက္ေနၾကတဲ့ ငွက္ေရႊဇင္ေယာ္ေလးမ်ားကို အစာေကၽြးရင္း သူတို႔ေလးေတြ သေဘၤာေတြေပၚက ေကၽြးလိုက္တဲ့ အစာေတြကို ေရထဲမက်မီ လိုက္စားႏိုင္တာကလဲ အံၾသစရာတစ္မ်ိဳးပင္။အခုေတာ့ သန္လွ်င္တံတားၾကီးျပီးသြားေတာ့ သန္လွ်င္သြားခ်င္ရင္ခဏေလး။ ကားေလးစီးျပီးေန႔ျခင္းျပန္ သြားလို႔ရေနပါျပီ။ အရာအားလံုးဟာ တေရႊ႕ေရႊ႕နဲ႔ေျပာင္းလဲသြားၾကပါတယ္။

အရင္ကေရေၾကာင္းခရီးႏွင့္သာ သြားလာရေသာ သန္လွ်င္ျမိဳ႕ေလးကို ကားလမ္းကေန ေနျခင္းျပန္သြားလို႔ရေနသလို သမီးစိတ္ထဲမွာ အျမဲတည္ရွိေနမယ္လုိ႕ထင္ထားေသာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ငယ္ဘဝေလးေတြဟာ အိပ္မက္တိမ္ေတြ ေရႊရွားသလိုတေျဖးေျဖး သမီးဆီကေန ထြက္ခြာသြားၾကပါျပီ။ဖိုးဖိုးဖြားဖြားေတြ၊ ဦးေလးအေဒၚေတြရဲ႕လက္ေပၚမွာ အလိုလိုက္ခံ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတယ္ဆိုေပမယ့္ အသက္အရြယ္အရ လူ႔ဘဝအေကြ႔အဝိွက္ေတြၾကားမွာ အေတြ႕အၾကံဳတက္ေတြ ေျပာင္းသုံးျပီးေလွာ္ခတ္တတ္ေနပါျပီ။အခုဆိုသမီးဘဝမွာ ပညာဗဟုသုတေတြ အမ်ားၾကီးေပးခဲ့တဲ့ ဖိုးဖိုးလဲ မရွိေတာ့ပါဘူး။သမီးကို အလိုလိုက္လြန္းတဲ့ ဦးၾကီးေတြလဲမရွိေတာ့ပါဘူး။ေနာက္သမီးရဲ႕ ေရႊေတာင္ၾကီးသဖြယ္ ေမေမကလဲ ျပိဳလဲခဲ့ပါျပီ။ဖိုးဖိုးေျပာသလို “ေပ်ာ္ရာမွာမေန၊ေတာ္ရာမွာေနၾကရ”တဲ့ လူဘဝမွာ ပုံစံခြက္ေတြထဲကေရေတြလို မိမိတ႔ိုတည္ရွိျဖစ္တည္ေနရာ ပုံသ႑ာန္အလိုက္ သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္စြာေနဖို႔ ဝန္မေလးေတာ့ပါဘူး။

(မွတ္ခ်က္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕လက္တြဲေဖာ္ၾကင္သူကေလးရဲ႕အေတြးအမွ်င္ေလးကို စာသားမ်ားအသြင္ ယက္လုပ္ထားတာပါ။လာေရာက္အားေပးသူမ်ားကို အစဥ္ေလးစားလွ်က္....။)
ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။