To Verse

သို႔ ..... လကၤာ

ျပာယာခတ္ ငါ့ကမၻာမွာ
ဘာေတြမွ မရပ္တည္ႏိုင္တာ
ၾကာရွည္မွ သိခဲ့ရျပီ......လကၤာ။


ရာစုႏွစ္တခုစာ
နင္နဲ႔ ငါရဲ႕ျခားနားျခင္းဟာ
ရုပ္ၾကြင္းသစ္အဘိဓာန္အတြက္
ေမွာ္ဝင္ျခင္း ရွိေနခဲ့တဲ့
လက္ဝဲဝါဒ တစ္ခုေၾကာင့္ပါ.....လကၤာ။

မုသားမဲ့ သစၥာအတြက္
က်ိန္ဆိုမႈကေတာ့
သုခ ဒုကၡ
ဗ်ာပါဒေတြေၾကာင့္
ဖက္တြယ္လို႔မေန
ရြတ္ဆိုမႈကင္း
ေဝးလႊင့္လို႔ ေနခဲ့ရျခင္းပါ.......လကၤာ။

ရင္ဘတ္စစ္စစ္ေတြနဲ႔ သြန္းလုပ္
ၾကိမ္ေထာင္မက
ရယ္သြမ္းေသြးဖူးေပမယ့္
အလွထက္ ဘဝက
စစ္ေအာင္လို႔ သြားျပီေလ....လကၤာ။

ဝါသနာေတြ က်ဆံုး
လူလံုးေတာ့ မလွေပမယ့္
ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ရင္တြင္း
ပ်ိဳ႕ဆင္းကာထြက္လာတဲ့
ကာရံသစ္ေတြနဲ႔ မင္းကို
ခ်ဥ္ခ်င္းတက္ မက္ေမာဖူးခဲ့ပါရဲ႕။

ခရာလင္း

နအဖ၏၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ဦးတည္ရာလမ္း

အခ်ိန္သည္ ၿငိမ္မေန။ အစဥ္အၿမဲ ျဖစ္ေပၚ ေပ်ာက္ကြယ္ ေျပာင္းလဲေနသည္။ ဤျဖစ္စဥ္ေၾကာင့္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္သည္ မၾကာမီ ကုန္ဆုံး သြားေတာ့မည္ ျဖစ္သလုိ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္သည္လည္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ နီးကပ္လာေနၿပီ။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ န အ ဖ စစ္အစုိးရကလည္း လာမည့္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္တြင္ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပရန္ ဆုိင္းျပင္းေနသည္။ ဤေရြးေကာက္ပြဲအေပၚ အျမင္သေဘာထား အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အသံအမ်ဳိးမ်ဳိး ထြက္ေပၚ ၾကားေယာင္ေန ရသည္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ား အသိပင္။ န အ ဖ က်င္းပမည့္ ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ထြက္ေပၚလာေနသည့္ အျမင္သဘာထားမ်ားကုိ ၿခဳံငုံသုံးသပ္လွ်င္ အဓိက အင္အားစု ႏွစ္ခုကုိ ေတြ႔ရသည္။ ပထမ အင္အားစုမွာ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ ပါ၀င္ယွဥ္ၿပဳိင္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကသည့္ ပုဂၢဳိလ္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားျဖစ္ၿပီး အျခား ဒုတိယ အင္အားစုတြင္ အေရြးမခံ ေရွာင္ၾကဥ္လုိၾကသည့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ပါ၀င္ယွဥ္ၿပဳိင္လုိသည့္ ပုဂၢဳိလ္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွာ ေပးလာသည့္ အေျခအေနအေပၚ အသုံးခ်ၿပီး လက္ရွိ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္မွသည္ ဒီမုိကေရစီစနစ္သုိ႔ တျဖည္းျဖည္း တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲသြား မည္ဟု ေၾကြးေၾကာ္ေနသည့္ အုပ္စုမ်ား ျဖစ္သည္။ ဒီေၾကြးေၾကာ္သံႏွင့္ မတူကြဲျပားသည့္ အျခားအုပ္စု တခုမွာ န အ ဖ စစ္အစုိးရ၏ အမ်ဳိးသားညီလာခံကုိ တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ၎တုိ႔ ေတာင္းဆုိခ်က္အေပၚ တစုံတရာ မေျပာင္းလဲေပးဘဲ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ နာဂစ္မုန္းတုိင္း တုိက္ခတ္စဥ္ ႏုိင္ငံသားျပည္သူ တစ္သိန္းေက်ာ္ ေသဆုံးခဲ့ရသည့္ကာလႏွင့္ အုိးမဲ့အိမ္မဲ့ ျဖစ္ေနစဥ္ ကူညီကယ္ဆယ္ရန္ လ်စ္လွ်ဴရႈခဲ့သည့္အျပင္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒအား ေထာက္ခံရန္ ဆႏၵခံယူပြဲ အတင္းအၾကပ္ ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္းႏွင့္ လက္ရွိ န အ ဖ စစ္အစုိးရ အေကာင္အထည္ေဖၚေနသည့္ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ငန္းစဥ္ အေပၚ မႏွစ္သက္သည့္ အုပ္စုမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဆုိရေပလိမ့္မည္။ မည္သုိ႔ဆုိေစ ျဖစ္ရွိေနသည့္ အေျခအေနအေပၚ ေလ့လာသုံးသပ္ၿပီး  ေပးဆပ္မႈျဖင့္ အေကာင္အထည္ ေဖၚေဆာင္မွ သာလွ်င္ ႏုိင္ငံႏွင့္ ျပည္သူတုိ႔အတြက္ အက်ဳိးရွိေစမည္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ လက္ရွိ န အ ဖ စစ္အစုိးရမွ ေရးဆြဲအတည္ျပဳခဲ့သည့္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ငန္းစဥ္ကုိ ေလ့လာသုံးသပ္ရန္ လုိလာသည္။ န အ ဖ အမ်ဳိးသားညီလာခံမွ ေရးဆြဲ အတည္ျပဳခဲ့သည့္ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံ ဥပေဒ အခန္း (၁) ျပည္ေထာင္စုအေျခခံ ပုဒ္မ ၆ (စ) တြင္ “အနာဂတ္ႏုိင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈအခန္းက႑တြင္တပ္မေတာ္ပါ၀င္ႏုိင္ေရး ဆုိသည့္အခ်က္” ကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ စစ္တပ္သည္ ႏုိင္ငံ၏ ကာကြယ္ေရး တာ၀န္မ်ားသာမက က်န္သည့္ ႏုိင္ငံ၏ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးကိစၥရပ္မ်ားကုိပါ ခ်ဳပ္ကုိင္သြားမည့္ အေနအထားျဖစ္သည္။ အခန္း (၂) ႏုိင္ငံေတာ္ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ပုံ ကုိ ေလ့လာရတြင္ ျပည္နယ္ ခုႏွစ္ခု၊ ေဒသခုႏွစ္ခုႏွင့္ ျပည္ေထာင္စု ေဒသႀကီးဟူ၍ ရွိသည္။ ျပည္နယ္တြင္ ဗမာမဟုတ္ေသာ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ား၏ အမည္နာမမ်ားကုိ ေဖၚျပထား သျဖင့္ ဗမာမဟုတ္ေသာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားအား ကုိယ္စားျပဳသည္ဟု အသြင္သ႑ာန္အားျဖင့္ ဆုိႏုိင္သည္္။ သုိ႔ေသာ္ ဗမာျပည္နယ္ ဟူ၍ ေဖၚျပထားျခင္း မရွိိေပ။ ဤဒီမွာ ဗမာတုိင္းရင္းသားကုိ ကုိယ္စားျပဳမည့္ နယ္ေျမေဒသ အတြက္ ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္လာပါသည္။ ေကာင္းပါၿပီး ဗမာျပည္နယ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း (သုိ႔) မေဖၚျပထားသျဖင့္ ေဒသ ၇ ခုအား ဗမာတုိင္းရင္းသားမ်ားကုိ ကုိယ္စားျပဳသည္ ဆုိပါစုိ႔။ ဖြဲ႔စည္းပုံအရ ေဒသႀကီး ၇ ခုကုိ ဗမာတုိင္းရင္းသားအား ကုိယ္စားျပဳသည္ဆုိလွ်င္ မွ်တမႈ ရွိႏုိင္ပါမည္လား ဟူ၍ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာသည္္။ (အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဗမာတုိင္းရင္းသား မ်ားအတြက္ ၇ ပုံ၊ ဗမာမဟုတ္ေသာ တုိင္းရင္းသားမ်ားအတြက္ ၁ ပုံ  ျဖစ္ေနသည္။) မွ်တမႈ မရွိလွ်င္ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးႏွင့္ န အ ဖ ေၾကြးေၾကာ္ေနသည့္ တုိင္းရင္းသား စည္းလုံးညီၫြတ္ေရးကုိ ဘယ္လုိ တည္ေဆာက္ႏုိင္မည္နည္း။ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးႏွင့္ ျပည္စုမၿပဳိကြဲေရးကုိ အမွန္တကယ္ လုိလားေသာ္ ဗမာ ျပည္နယ္လည္း ရွိသင့္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ ေဒသႀကီးမ်ားကုိ ဗမာတုိင္းရင္းသားမ်ားအား ကုိယ္စားျပဳသည္ဟုလည္း ဆုိရန္ခက္ေနျပန္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဖြဲ႔စည္းပုံ ေရးဆြဲရာတြင္ ဗမာတုိင္းရင္းသားမ်ားကုိ ကုိယ္စားျပဳသည့္ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ မပါ၀င္ ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံတြင္ ပုိမုိ ထင္ရွားေစသည့္ အခ်က္တခုမွာ ေဒသႀကီး ၇ ခုအျပင္ ျပည္ေထာင္စုနယ္ေျမ ဟူ၍ ရွိေနျပန္သည္။ ဒါ့အျပင္ အပုိဒ္ ၅၀ (ခ) တြင္ေဖၚျပထားခ်က္အရ “ ႏုိင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရး၊ လုံၿခဳံေရး၊ စီမံခခြဲေရးႏွင့္ စီးပြားေရးတုိ႔တြင္ စုိးရိမ္ဖြယ္ အေျခအေန ျဖစ္လာလွ်င္ ျပည္ေထာင္စု နယ္ေျမ သတ္မွတ္ရမည္ ျဖစ္သည့္အျပင္ သမၼတ ၏ တုိက္ရုိက္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ ထားရွိမည္ ျဖစ္သည္။” ဤအခ်က္ကုိ ၾကည့္လွ်င္  ျပည္နယ္ႏွင့္ ေဒသႀကီးမ်ားသည္ အခ်ိန္မေရြး ျပည္ေထာင္စုနယ္ေျမ သတ္မွတ္ ခံရႏုိင္ဖြယ္ရွိၿပီး သမၼတ ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္ အခ်ိန္မေရြး ေရာက္ရွိသြားႏုိင္မည့္ အေနအထား ျဖစ္ေနသည္။ ဖြဲ႔စည္းပုံ၏ ပုဒ္မ ၅၀ (ခ) အရ ဆုိရင္ ျပည္နယ္ႏွင့္ ေဒသႀကီးမ်ားတြင္ ဥပေဒျပဳေရးအာဏာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ တရားစီရင္ေရးအာဏာ လုံး၀မရွိေတာ့ဘဲ ဗမာမဟုတ္ေသာ တုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ အေျခခံအခြင့္အေရး (Fundamental Rights) ျဖစ္သည့္ စာေပသင္ၾကားခြင့္၊ ယဥ္ေက်းမႈ ျမွင့္တင္ခြင့္ အခြင့္အေရး မရွိသည္မွာ အထင္အရွား ေဖၚျပေနျပန္ ပါသည္။ ဖြဲ႔စည္းပုံ၏ အခန္း (၁၀) ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား ကုိ ျပန္ၾကည့္လွ်င္ ပုဒ္မ ၁၀၆ (က) လြတ္လပ္စြာ စည္းရုံးခြင့္ႏွင့္ (ခ) ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ပါ၀င္ႏုိင္ျခင္းတုိ႔ကုိ ေဖၚျပထားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ပုဒ္မ ၄၀၇ (ခ) ေသာင္းက်န္းသူ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ တုိက္ရုိက္ျဖစ္ေစ၊ သြယ္၀ုိက္ျဖစ္ေစ ဆက္သြယ္ အားေပးအားေျမွာက္ၿပီး ျပည္ေထာင္စုကုိ ဆန္႔က်င္လွ်င္ မည္သည့္ ပုဂၢဳိလ္ (သုိ႔) အဖြဲ႔အစည္းမဆုိ အၾကမ္းဖက္ဥပေဒ သတ္မွတ္ၿပီး မတရားအသင္း ေၾကျငာႏုိင္သည္။ ထုိ႔အျပင္ ပုဒ္မ ၄၀၇ (ဂ) အရ ႏုိင္ငံျခား အစုိးရ၊ အဖြဲ႔အစည္း၊ ဘာသာေရး အဖြ႔ဲအစည္းမ်ားထံမွ ေငြ (သုိ႔) အျခား အေထာက္အပံ့မ်ား လက္ခံရယူျခင္းႏွင့္ (ဃ) ဘာသာေရးကုိ အေၾကာင္းျပၿပီး ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈလုပ္ပါက မတရား အသင္းမွ ေၾကျငာႏုိင္သည္။ ပုဒ္မ ၄၀၇ ကုိ ေလ့လာၿပီးေနာက္ ပုဒ္မ (၄၀၆) မွ ေဖၚျပထားသည့္ လြတ္လပ္စြာ စည္းရုံးခြင့္ႏွင့္ ေရြးေကာက္ပြဲ ပါ၀င္ႏုိင္ခြင့္တုိ႔သည္ အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ့ေပ။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တြင္ အတည္ျပဳခဲ့သည့္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒကုိ ေလ့လာၿပီးေနာက္ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ငန္းစဥ္ Process အတြင္း လက္ရွိ န အ ဖ အစုိးရႏွင့္ အပစ္ရပ္ တုိင္းရင္းသားမ်ား၏  ႏုိင္ငံေရးပါတီတုိ႔၏ ဆက္ဆံေရးကုိလည္း အနည္းငယ္ ေလ့လာၾကည့္ၾကပါစုိ႔။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ႏုိင္ငံေရး အက်ပ္အတည္းကုိ ေျဖရွင္းရာတြင္ ဗမာမဟုတ္ေသာ တုိင္းရင္းသားမ်ား၏ အခန္းက႑သည္ ေက်ာ္လႊား၍ မရႏုိင္ေသာ အေရးႀကီးသည့္ က႑တခုျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဗမာမဟုတ္ေသာ တုိင္းရင္းသားတုိ႔သည္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံ တေပါင္းတစည္း လြတ္လပ္ေရးရရန္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကုိ ဗမာတုိင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ခ်ဳပ္ဆုိခ့ဲျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ပင္လုံစာခ်ဳပ္သာမခ်ဳပ္ ဆုိႏုိင္ခဲ့လွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ယခုကဲ့သုိ႔ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။  မျဖစ္ႏုိင္တာက ပုိမ်ားသည္။ အေၾကာင္းမွာ ၿဗိတိသွ်အစုိးရက ျမန္မာႏုိင္ငံအား လြတ္လပ္ေရး ေပးရာတြင္ ေတာင္တန္းႏွင့္ ေျမျပန္႔ ေဒသကုိ  ခြဲထားလုိသည္။  ေျမျပန္႔ေဒသအား မျဖစ္မေန လြတ္လပ္ေရး ေပးရေသာ္လည္း ေတာင္တန္းေဒကုိ ၎တုိ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ ဆက္လက္ထိန္းထားလုိသည္။ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆုိျခင္းသည္ ဗမာမဟုတ္ေသာ တုိင္းရင္းသား တုိ႔၏ ျပည္ေထာင္စုကုိ စုစည္းလုိျခင္း၏ ပထမ သာဓက ျဖစ္သည္။ ဒုတိယအခ်က္မွာ ဗမာမဟုတ္ေသာ တုိင္းရင္းသားတုိ႔သည္ ၎တုိ႔၏ အမ်ဳိးသားတန္းတူေရးႏွင့္ ကုိယ္ပုိင္ျပဌာန္းခြင့္ အတြက္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အစုိးရ အဆက္ဆက္အား ေတာ္လွန္ခဲ့ရသည္မွာ အမွန္ပင္။ သုိ႔ေသာ္ စစ္အစုိးရမွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကမ္းလွမ္းရာတြင္ လက္နက္ကုိင္ တုိက္ပြဲ၀င္ေနရာမွ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ျပဳလုပ္ၿပီး ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ မၿပဳိကြဲေရးတုိ႔ အတြက္ ႏုိင္ငံေရး အခက္အခဲမ်ားကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာနည္းျဖင့္ သုံးပြင့္ဆုိင္ ေဆြးေႏြးေရးကုိ အစဥ္တစုိက္ ေတာင္းဆုိခဲ့သည္။ သုံးပြဲဆုိင္ ေဆြးေႏြးေရး လုပ္ငန္းစဥ္ကုိ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္တြင္ ကမၻာ့ကုလ သမဂၢမွလည္း ေထာက္ခံခဲ့ည္။ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံ အျဖစ္ ယခုကဲ့သုိ႔ ရပ္တည္ႏုိင္ရန္ ဗမာမဟုတ္ေသာ တုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ ပူးေပါင္းလုိသည့္ ဆႏၵကုိ ေက်ာ္လႊား၍ မရသလုို ဗမာတုိင္းရင္းသားတုိ႔ စြန္႔စားမႈကုိလည္း ခ်န္လွပ္ထား၍ မရေပ။ အေၾကာင္းမွာ ဗမာတုိင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက အဂၤလိပ္ နန္းရင္း၀န္ မစၥတာ အက္တလီႏွင့္  လြတ္လပ္ေရး ေတာင္းဆုိေဆြးေႏြးရာတြင္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆုိႏုိင္ရန္ အခက္အခဲအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရသည္။ အလားတူ မ်က္ေမွာက္တြင္လည္း ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကလည္း ျမန္မာ့ႏုိင္ငံအေရးကုိ ေျဖရွင္းရာတြင္ ဗမာမဟုတ္ေသာ တုိင္းရင္းရင္းသားတုိ႔အေရး ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမည့္အျပင္ မယ္သေရာထာ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ကုိ ေထာက္ခံခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ လက္ရွိစစ္အစုိးရကား ဤကဲ့သုိ႔မဟုတ္ပါ။ အပစ္ရပ္ တုိင္းရင္းသား အေျခစုိက္ရာ ေဒသမ်ားကုိ စစ္တပ္တုိးခ်ဲ႔၊ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖါက္ကာ တုိင္းရင္းသား အမ်ဳိးသားမီးမ်ားအား အဓမၼ ျပဳက်င့္မႈ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျပဳလုပ္ခဲ့သည္အထိ ရွိခဲ့သည္။ ဒါ့အျပင္ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ႏုိင္ရန္ တုိင္းရင္းသား အပစ္ရပ္ အဖြဲ႔မ်ားကုိ ၎တုိ႔ ကြပ္ကဲမႈေအာက္တြင္ ျပည္သူ႔စစ္၊ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ ေျပာင္းလဲဖြဲ႔စည္းရန္ ဖိအားေပးေနသည္။ အပစ္ရပ္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားလည္း တပ္မ်ားကုိ စစ္အစုိးရ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္ ျဖစ္သြားလွ်င္ ၎တုိ႔အခြင့္အေရးအတြက္ အာမခံခ်က္မရွိဟု စုိးရိမ္၍ န အ ဖ ၏ ကမ္းလွန္းခ်က္ကုိ လက္မခံလုိၾက။ စုိးရိမ္စရာ ျဖစ္ေလာက္ေပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိသည္ န အ ဖ အစုိးရသည္  ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ သမီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိပင္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ရန္ ၀န္မေလး။ သံဃာေတာ္မ်ားအား ႏွိမ္နင္းၫွဥ္းပန္းရာတြင္ ေဘးငရဲမေၾကာက္၊ ေနာက္ဆုံး ေသြးေသာက္ရဲေဘာ္ျဖစ္သည့္ ဗုိလ္ခင္ၫြန္႔ကုိေတာင္ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ် လုိက္ေသးသည္။ ဤဒီမွာ အပစ္အခတ္ရပ္ ဗမာမဟုတ္ေသာ တုိင္းရင္းသား အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ န အ ဖ စစ္အစုိးရ၏ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ငန္းစဥ္ တစိတ္တပုိင္း ျဖစ္သည္။ ေရြးေကာက္ပြဲ ျဖစ္စဥ္ကုိ တႏုိင္ငံလုံး အတုိင္းအတာႏွင့္ ေဖၚျပရမယ္ဆုိလွ်င္ လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တသည့္ ေရြးေကာက္ပြဲ၏ အေျခခံ သေဘာတရားသည္ ႏုိင္ငံေရး ပါတီအားလုံး၏ လြတ္လပ္စြာ စည္းရုံးခြင့္ လြတ္လပ္စြာ အသင္းအဖြဲ႔ ဖြဲ႔စည္းခြင့္ စသည့္မူမ်ားႏွင့္ လုပ္ေဆာင္ရမည္ ျဖစ္သည္။ လက္ရွိအေနအထားတြင္  ရွမ္းတုိင္းရင္းသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ခြန္ထြန္းဦးႏွင့္ စုိင္းေဆထင္၊ မြန္တုိင္းရင္းသားမ်ားမွ ႏုိင္ယကၡႏွင့္ ႏုိင္ဆီဂကူ၊ ဒီမိုကေရစီ သူရဲေခါင္းအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံရသူ မင္းကုိႏုိင္ႏွင့္ ၈၈ မ်ုဳိးဆက္ေက်ာင္းသား အဖြဲ႔အပါအ၀င္ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ၂၀၀၀ ေက်ာ္ရွိေနသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိပင္ အမႈထြင္ၿပီး ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ရန္ ႀကံစည္ေနသည္။ ဤအခ်က္ကုိ ၾကည့္လွ်င္ လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တေသာ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ငန္းစဥ္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေနသည္မွာ အထင္အရွားပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပခြင့္သည္ ဒီမုိကေရစီ၏ အေျခခံသေဘာတရား ျဖစ္သည္။ ဒီအခ်က္အား ထင္သာျမင္သာရန္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးတြင္ သံဃာေတာ္မ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပသည္ကုိပင္ ဗုဒၵဘာဘာကုိ ၾကည္ညဳိ ေလးစားသည့္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွ ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္ ေထာင္းသြင္း အက်ဥ္းခ်ခဲ့သည့္ ျဖစ္စဥ္သည္ ဒီမိုကေရစီ ဦးတည္ေနသည့္ လမ္းေၾကာင္း ဟုတ္သည္၊ မဟုတ္သည္ကုိ ျပည္သူလူအား အထင္အရွားျပခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ယခု ဖြဲ႔စည္းပုံကုိ သုံးသပ္ရင္ တုိင္းရင္းသား စည္းလုံးညီေရးကုိ ဦးတည္ေနသည့္ လမ္းေၾကာင္းမျမင္၊ လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တသည့္ ေရြးေကာက္ပြဲ ျဖစ္စဥ္လည္းမဟုတ္၊ ဒီမုိကေရစီ ႏုိင္ငံ တည္ေဆာက္မည့္ လမ္းေၾကာင္းႏွင့္လည္း ေသြဖီေနသည္ကုိ အထင္အရွား ျပေနၿပီျဖစ္၍ ဤေရြးေကာက္ပြဲကုိ ပါ၀င္သင့္သည္ မသင့္သည္ကုိ မိမိကုိယ္တုိင္ ေ၀ဖန္သုံးသပ္ မွန္ကန္သည့္ ဦးတည္ခ်က္အေပၚ အေကာင္အထည္ ေဖၚမွသာလွ်င္ တုိင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ဳိးခ်စ္ရာ ေရာက္ေပသည္။    ညီညီခ်မ္း

ငယ္ဘဝမွ မွတ္မိေသာကဗ်ာမ်ား

ကဗ်ာဆိုတာ စကားတတ္စကေလးအရြယ္မ်ား၊စာသင္ခါစ ကေလးအရြယ္မ်ားအတြက္ အေကာင္းဆံုးေသာ သင္ၾကားမႈတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ကဗ်ာသည္ ကေလးငယ္မ်ားအဖို႔ ဆိုလြယ္၊တတ္လြယ္၊ရြတ္လြယ္ေသာေၾကာင့္ သင္ၾကားရ၊ရြတ္ဆိုရေသာ ကေလးမ်ားအဖို႔လည္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာရြတ္ဆိုရေသာ ကစားနည္းတမိ်ဳးလည္းျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ငယ္စဥ္ကေလးမ်ား ေဆာ့ကစားရာတြင္လည္း ကစားမႈအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ကဗ်ာဆန္ဆန္ရြတ္ဆိုကစားရေသာ ကစားနည္းမ်ားေပသည္။ကေလးမ်ားေခ်ာ့ျမႈရာတြင္လည္း ကဗ်ာကဲ့သို႔သီခ်င္းရြတ္ဆိုမႈမ်ားသည္ နားေထာင္ရေသာကေလးမ်ားအဖို႔ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ျဖစ္ေစသည္။ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္-

လူကေလးရဲ႕ အိပ္ခ်ိန္တန္
ဗ်ိဳင္းေရွ႕ကျပန္
လူကေလးရဲ႕ အိပ္ခ်င္ဘူး
ဗ်ိဳင္းေရွ႕ကျမဴး။

ညီမေလးေရ ထပါေတာ့
ေရာင္နီလာမွေပါ့။
ေမာင္ေလးေရ ထပါေတာ့
ေရာင္နီလာမွေပါ့။
တေၾကာ့ႏွစ္ေၾကာ့ေတးကိုသီ
ငွက္ၾကားႏႈတ္ပလီ။

ေရႊလမွာ ယုန္ဝပ္လို႔
ဆန္ဖြတ္သည့္ အဖိုးအို
ေဟာၾကည့္ပါဆို
ဆိုသာဆို ပိုမိုသည့္စကား
ကေလးအငိုတိတ္ေအာင္
အရိပ္အေရာင္ျပတယ္
ဖိုးေရႊနတ္သား။

ကဲ့သိုေသာ သားေခ်ာ့ေတးေလးမ်ားဆိုလွ်င္ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝအရြယ္က အေမဆိုျပခဲ့ဖူးေသာ ကဗ်ာေလးမ်ားေပတညး္။အေမဆိုျပေသာ သားေခ်ာ့ေတးကေလးမ်ား နားေထာင္ရင္း ႏွစ္ခ်ုိဳက္စြာ အိပ္စက္ခဲ့ရေသာ တေထာင့္တညရဲ႕ ညမ်ားကို အခုေနမ်ား တစ္ခါျပန္ကာေလ ရခ်င္မိပါသည္။

ေရႊစြန္ညို ဘာလိုလို႔ဝဲပါတယ္။
မေထြးလိုလို႔ဝဲပါတယ္။
မေထြးမပါ တို႔ခ်ည္းသာ
ပါပါလွ်က္သားေနာက္ကထား။
မေထြးအသားခါး လွတယ္။
ေခ်ာင္းငယ္ေရနဲ႔ ေဆးပါ့မယ္။
ေခ်ာင္းငယ္ရ ေႏြမွာခမ္း။
ျမစ္ငယ္ေရနဲ႔ ေဆးပါ့မယ္။
ျမစ္ငယ္ေရ ေႏြမွာခမ္း။
ပင္လယ္ေရနဲ႔ ေဆးပါမယ္။
ပင္လယ္ေရ ဘယ္မွာခမ္း။
မေထြးအမိဖမ္း။
(မွားေနရင္ခြင့္လႊတ္ေနာ္။သူမ်ားေတြေဆာ့တာ ၾကားရသမွ်၊မွတ္မိသမွ်ေရးတာ။)

ဘီးဘီး ဘာဘီးလဲ။
ေရႊဘီး။
ေရႊေစာ္နံ ျပန္လိုက္ဦး။
ဘီးဘီး ဘာဘီးလဲ။
ေငြဘီး။
ေငြေစာ္နံ ျပန္လိုက္ဦး။
ဘီးဘီး ဘာဘီးလဲ။
ေၾကးဘီး။
ေၾကးေစာ္နံ ျပန္လိုက္ဦး။
(ေနာက္ပိုင္းေတြ မမွတ္မိေတာ့ပါ။)
ဒီလို ကဗ်ာေလးေတြကို ကေလးမ်ားအျပန္အလွန္ ရြတ္ဆိုၾကရင္း အုပ္စုလိုက္ ကစားၾကတာကို ေတြးရင္းငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ေပ်ာ္ပါးကစားခဲ့ၾက ပံုမ်ားကိုလည္း လြမ္းမိပါေသးတယ္။ရန္ျဖစ္ၾက ျပန္ခ်စ္ၾကရင္းနဲ႔ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ဦးနဲတစ္ဦး မာနကင္း အာဂတကင္း၊ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး ဘာစိတ္မွ်မရွိၾကပဲ ပကတိ ရိုးသားေသာ ကေလးငယ္ဘဝေပတည္း။

စာသင္ခ်ိန္ေရာက္လို႔ ေက်ာင္းစေနေတာ့လည္း ကဗ်ာဆိုတာ သင္ပုန္းၾကီးစလွန္တာန႔ဲ သင္ရေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။

ညအခါ လသာသာ
ကစားမလား နားမလား။
က..ကေလးငယ္ ခ်စ္စဖြယ္
ခ...ခေရကုန္း မေလးျပံဳး။
ဂငယ္... ဂဏန္းသင္ျပံဳးရႊင္ရႊင္။
င.... ငခ်ိတ္ေပါင္းစားလို႔ေကာင္း။
စ............
ဆ.........
အ အေမတို႔တိုင္းေျပ ငါတို႔ခ်စ္တဲ့ေျမ။

ရဲသားၾကီးကိုလွေဖ
လူဆိုးဖမ္းဖို႕ တာဝန္ေၾက။
မလွမြန္ သူနာျပဳ
ေစတနာနဲ႔ သူျပဳစု။

ကဲ့သို႔ေသာ ကဗ်ာေလးမ်ားကို ေက်ာင္းခန္းထဲမွသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူတကြရြတ္ဖတ္ခဲ့ၾကရေသာ စာအံသံမ်ားသည္ ယခုထိတိုင္ကၽြန္ေတာ္နားထဲတြင္စြဲျမဲစြာၾကားေနရပါေသးသည္။ ထိုကဗ်ာေလးမ်ားအထဲမွ ကၽြန္ေတာ္အၾကိဳက္ဆံုး ကဗ်ာေလးကေတာ့ -

ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္ေတာ့မည္။
ဖူးတံဝင္လို႔ခ်ီ။
ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ေလာင္း
ငါတို႔ စာသင္ေက်ာင္း။
ဒီကဗ်ာေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ အခုထိေတာင္ ဆိုလို႔ေကာင္းေနဆဲပါဗ်ာ။

ေနာက္ အတန္းေတြၾကီးလာေပမယ့္လည္း ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ျမန္မာစာ သင္ရိုးညြန္းတမ္းစာအုပ္ထဲမွာ "ကဗ်ာ" ကေတာ့မပါမျဖစ္ အေရးပါသူေလ။ကဗ်ာဆိုတာကေတာ့ ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ရြတ္ဆိုလို႔ေကာင္းရင္ စိတ္ထဲစြဲက်န္ေရာပဲေလ။ စာသင္ေက်ာင္းသားဘဝကေတာ့ သင္ခဲ႔ရတဲ့ ကဗ်ာေတြကအမ်ားၾကီးပါပဲ။တခ်ိဳ႕ကဗ်ာေတြကိုေတာ့ အခုထိမွတ္မိတယ္။တခ်ိဳ႕ကဗ်ာေတြကေတာ့ ေမ့ျပီဗ်ာ။ၾကီးေတာ့ စာေတြဘာေတြ ျပန္ဖတ္တဲ့အခါ တခိ်ဳ႕ကဗ်ာေလးေတြကိုေတြ႔မွ ဒီကဗ်ာေလးကေတာ့ ငါငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕ ဆိုျပီးျပန္မွတ္မိတာ။ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ရေသာကဗ်ာေရးတဲ့ ကဗ်ာစာဆိုေတြထဲမွာေတာ့ လူဦးမင္း ႏွင့္ ဖိုးသူေတာ္ဦးမင္းတိုႏွစ္ဦးကိုေတာ့ အေတာ္ကိုၾကိဳက္မိပါရဲ႕ဗ်ာ။ သူတို႔ႏွစ္ဦးက တစ္ဦးက စာခံတဲ့ကဗ်ာကို တစ္ဦးက မရမကကဗ်ာဖြဲ႔ျပီး စာအုပ္ေတာ္မူၾကတဲ့ တစ္ေခတ္ထဲေပၚခဲ့တဲ့ ကဗ်ာကဝိႏွစ္ဆူေပကိုး။သူတို႔ေရးတဲ့ကဗ်ာေတြထဲက ဒီကြမ္းအေၾကာင္းစပ္တဲ့ ကဗ်ာေလးကိုေတာ့ မွတ္မိေသးသဗ်။လူဦးမင္းစာခံတဲကဗ်ာမွာ-

တံတာဦးက ကြမ္းႏုဝါ
ငမ်ာကေဆး.....။
ကြမ္းသီးေတာင္ငူႏွင့္၊
ကိုင္း ထံုးျဖဴ ၊ ျပည္ ရွား
သာဝါးလို႔ေထြး။

ဒီလို နန္းေတာ္တြင္းမွ ဘုရင္စားကာေထြးသည့္ ကြမ္းအေရာင္ကို ၾကည့္ရင္းစပ္တဲ့ လူဦးမင္းရဲ႕ ကဗ်ာကို ဖိုးသူေတာ္ဦးမင္းက ေတာဓေလ့ ရြာသူရြာသား သူဆင္းရဲမ်ားစားေသာ ကြမ္းအေရာင္ျဖင့္ ျပန္လည္ေခ်ပကာ စာအုပ္ပံုကေတာ့ -

ကြမ္းရြက္ကယ္ ညွာေၾကြ
ေရစိမ္တဲ့ေဆး......။
သန္းေခါက္လိႈ္င္လိႈင္ႏွင့္၊
ခ်ိုဳင္လိုက္မယ္ ထံုးျဖဴေျခာက္ကယ္၊
အာေပါက္မွေထြး။

စကားေျပာတတ္ခါစအရြယ္မွစ၍ စာသင္သားေက်ာင္းသားဘဝ၊ အတန္းေတြၾကီးလာသည့္အထိ ကၽြန္ေတာ္တိုရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္လည္းေကာင္း၊သင္ၾကားခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းစာမ်ားတြင္လည္းေကာင္း ကဗ်ာသည္ အေတာ္အတန္ပင္ ထိေတြ႔ခဲ့ရသည့္ ကစားမႈအေနျဖင့္ေရာ၊ ပညာဗဟုသုတမ်ားအေနျဖင့္ေရာေပးေသာစာေပျဖစ္ေပသည္။
လူၾကီးေတြဆိုသလိုေပါ့ ဂါထာေပး ေတးျဖစ္တဲ့၊ ကဗ်ာေပးရင္ေကာ ေတးျဖစ္မွာပဲေလ။ ကဗ်ာဆိုတာကေတာ့ ေတးသီခ်င္းအစပဲေပါ့ဗ်ာ။ ေတးေတာင္ သီဆိုမႈေကာင္းလွ်င္ နားေထာင္ေကာင္းသလို ကဗ်ာဆိုတာလည္း အသံေန အသံထားန႔ဲရြတ္ဆိုတတ္လွ်င္ အေတာ္ပင္နားဝင္ခ်ိဳျမလွေပသည္။ရြတ္ေကာင္းဆိုေကာင္းေသာ အထက္ပါ ကဗ်ာေလးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္အဖိုေတာ့ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းကေလးဘဝမွ အရြယ္ေရာက္သည္တိုင္ မေမ့ႏိုင္သည့္ ကဗ်ာေလးမ်ားျဖစ္ေပသည္။တခ်ိဳ႕ကဗ်ာေလးမ်ားမွာအမွားပါရင္လဲခြင့္လႊတ္ျပီးဖတ္ေပးၾကပါခင္ဗ်ား။ဒီအေၾကာင္းတက္ခ္ထားတဲ့မႏွင္းကိုေရာစိတ္ေက်နပ္မည္လို႔ထင္ပါတယ္။လာအေၾကာင္းၾကားလို႕ ေက်းဇူးပါဗ်ာ။ပထမဆံုးေစ်းဦးေပါက္ေသာ ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ကဗ်ာေတြဖတ္ရတာ သေဘာက်တဲ့သူအျဖစ္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ စိတ္ပါစြာေရးသားႏိုင္တာျဖစ္ပါတယ္။

Mother

"အေမ"

အိပ္မရတဲ့ညတိုင္းမွာ
ေခ်ာ့သိပ္တဲ့အေမရဲ႕အသံေတြ
ၾကားေယာင္ဆဲပါ။

မွားရင္ရိုက္တဲ့
အေမရဲ႕လက္ေတြ
အခုေတာ့ မရွိဘူး
အေဝးဆံုးရဲ႕ အေဝးမွာ
ဘဝေတြျခား။

သတိရတိုင္း
အေမ႔ကိုတမ္းတရင္း
အေမ႔ရဲ႕ က်မ္းစာအုပ္ကို
ေန႔တိုင္းဖတ္လို႔။

ျပန္ဆံုခ်င္ပါျပီ
ခြဲခဲ့ရတဲ့ေနရက္မ်ား
လြမ္းရတဲ့ေနရက္မ်ား
ရွည္ၾကာလြန္းေနျပီ။

ျပန္ဆံုရန္အခ်ိန္မ်ား
ေၾကြလဲမရ
ေဝလဲမရ
စကၠန႔္တိုင္းမွာ
ဘယ္လိုမွေမ႔မရ။

အေမေရ...
သတိရတိုင္း
အေမေရ....
အမွတ္ရတိုင္း
ကၽြန္ေတာ္ေလ
တစ္ေယာက္ထဲ
အထီးက်န္လြန္းေနျပီ။

သီခ်င္းသံထဲက ငိုသံမ်ား

“အေရွ႕ကိုေလွ်ာက္ပါလို႔တူနယ္တန္နယ့္၊တူနယ္တန္နယ့္၊ အေနာက္ကိုတဲ့ေမွ်ာ္လိုက္ရင္တူနယ္တူနယ္ေဗ်ာင္၊
ဘာကိုျမင္ဘာကိုျမင္၊ျမင္သာျမင္မၾကင္ရေလးဘူး၊ေတာၾကိဳက္ကျမဴး၊ ဟူးေရး……..ေဗ်ာင္”


ဒီသီခ်င္းကိုၾကားရင္ျဖင့္ဒီအရပ္ကသူေတြကေတာ့ ဘယ္သူဆိုတာလဲဆိုတာသိေနၾကေပျပီ။မနက္ဆိုလည္းဒီအသံ၊ညဆိုလည္း ဒီအသံဘယ္လိုမွပင္မေျပာင္းလဲႏိုင္ေသာဒီအသံရွင္ကား
ဤရြာ၏ တစ္ဦးတည္းေသာအဆိုရွင္စိန္ျမတည္း။ကေလးမ်ားအေခၚ“အရူးၾကီးစိန္ျမ” ပင္ျဖစ္ေပ၏။စိန္ျမဆိုလွ်င္ဒီတရြာလံုးကေလးမွအစေခြးအဆံုးအကုန္သိ၏။ တေနကုန္တေနခမ္းရြာရိုးကိုးေဘာင္ေလွ်ာက္သြားရင္းပါးစပ္မွလဲ အထက္ပါသီခ်င္းကိုကိုယ္ဆိုင္းကိုယ္ေဗ်ာျဖင့္ပါးစပ္ဆိုင္းတီးရင္း အရပ္တကာလွည့္ေဖ်ာ္ေျဖေနတဲ့သူေပါ့။သူ႔ခမ်ာဤရြာတြင္မိသားစုဝင္မရွိ၊ ေနစရာေနရာအတည္အက်မေနပဲစိတ္ရူးေပါက္ရာလမ္းေလွ်ာက္ကာရြာထဲ တလမ္းဝင္တလမ္းထြက္ေဖ်ာ္ေျဖေနတဲ့သူေပါ့။

စိန္ျမကရူးသာရူးတာအရူးပါးဗ်။ရြာမွာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအလႈရွိတယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူအလႈျဖစ္ျဖစ္စိန္ျမကေရွဆံုးက။သူပါးစပ္ဆိုင္းကိုပိတ္ျပီးအလႈရွင္ေတြ ျမိဳ႕တက္ငွားလာတဲ့ဆိုင္းဝိုင္းေရွ႕ထိုင္ရင္းနားေထာင္ရတာအေမာ။အေရွဆံုးမွာ ေနရာမရရင္ဘယ္ေတာ့မွမထိုင္။ဘယ္သူထိုင္ေနပေလ့ေစဂရုမစိုက္။ ကေလးေတြႏွင့္အျပိဳင္ေနရာလုတဲ့စိန္ျမတည္း။တခါတေလေနရာမရမွာဆိုးရင္ တေနကုန္ဆိုင္းေရွ႕လာအိပ္ေနတတ္ေသာအရူးပါးစိန္ျမေလ။ ကေလးေတြကလည္းစိန္ျမေဟ့ဆိုရင္အကုန္ေနရာေပး၏။တညလံုးမိုးလင္းေပါက္ အျငိမ့္ၾကည့္၏။လူရႊင္ေတာ္မ်ားရီစရာပ်က္လံုးပ်က္ရင္ျဖင့္သူနားလည္တာ မလည္တာအပထားတဝါးဝါးနဲ႔သူအသံဝါၾကီးႏွင့္ရီေနေတာ့ေပ၏။စိန္ျမမွာ အက်င့္ေကာင္းတခုေတာ့ရွိတယ္။သူဘဝကသာဘာမွနားမလည္တဲ့အရူး။ ရြာကအလႈကိုေတာ့ဘယ္ေတာ့မွပ်က္ေအာင္ေတာ့မဖ်က္တတ္ေပ။တခါတရံ သူစိတ္ေကာင္းရွိေနရင္ျဖင့္ထမင္းဟင္းဝိုင္းခ်က္ရာ၌ပင္ဝင္ကူေသး၏။ စိတ္လိုလွ်င္ထင္းမ်ားပင္ဝိုင္းခြဲေပး၏။ပါးစပ္ဆိုင္းတီးေပးလွ်င္ထ၍ကျပီး ထမင္းဟင္းခ်က္သူမ်ားကိုေဖ်ာ္ေျဖေပးေလ၏။ဒါေၾကာင့္မိ႔ုလဲရြာသူရြာသားမ်ားက စိန္ျမရူးသာရူးတယ္ထူးတဲ့အရူးလိ႔ုေျပာစမတ္ျပဳၾကေလ၏။

စိန္ျမကရြာထဲတြင္အလႈမရွိရင္လည္းသူ႔ကိုဘယ္သူကထမင္းေခၚေကၽြးေကၽြး အလကားမစား။သူ႔ပါးစပ္ဆိုင္းကေလးျဖင့္ထမင္းေကၽြးသူအၾကိဳက္ သီခ်င္းေလးမ်ားျဖင့္ေဖ်ာ္ေျဖျပီးကာမွထမင္းစာ၏။ဘယ္သူမွမေကၽြးရင္လည္း ရြာရွိဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားျပီးကပၸိယၾကီးသာလွထံသြားျပီး ဆြမ္းဟင္းအက်န္မ်ားေတာင္းစား၏။စားျပီးရင္လည္းတံျမက္စည္းေလးယူကာ ေက်ာင္းဝင္းေက်ာင္းျပင္သူတတ္ႏိုင္သမွ်လွည္းက်င္းေပးသြားတတ္ေသး၏။ စိတ္ေကာင္းဝင္ေနရင္လဲသူမ်ားစြန္ၾကဲထားေသာအဝတ္ေဟာင္းေလးမ်ားကို ေသေသသပ္သပ္ဝတ္ေလ၏။စိန္ျမကရူးသာရူးေပမယ့္တျခားရူးသူေတြလို ထမင္းသိုးဟင္းသိုးဘယ္ေတာ့မွမစားေပ။ဆရာေတာ္ဦးဝါယမဆံုးမလွ်င္လဲ လိုက္မလုပ္ရင္သာရွိသည္အေသအခ်ာေတာ့နားေထာင္၏။ယဥ္ယဥ္ေလးရူးသူ တမ်ိဳးေပါ့။

အရူးဆိုေတာ့အျမဲေတာ့မေကာင္းႏိုင္ေပဘူး။အဲသူစိတ္ရူးေဖာက္လာရင္ ဘယ္အိမ္ကမွထမင္းမစား၊ဘာသီခ်င္းမွလဲမဆိုရြာျပင္ကကြင္းျပင္ထဲသြားျပီး တစ္ကိုယ္ထဲေအာ္လိုက္၊ငိုလိုက္၊ရီလိုက္ျဖင့္ရြာကေပးကမ္းထားတဲ့အဝတ္လဲ ကိုယ္မွာမကပ္ဗလာနတၳိျဖင့္ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္ေျပးေနေလ၏။ဒီလိုအခ်ိန္ဆို တရြာလံုးစိန္ျမသီခ်င္းသံမၾကားရေတာ့ေပ။ဒီလိုသီခ်င္းသံမၾကားရရင္ ရြာသူရြာသားမ်ားကစိန္ျမအရူးေဖာက္ေနျပီ။သံုးေလးရက္ေလာက္ သူဘာထမင္းဟင္းမွမစားေတာ့ေၾကာင္းအားလံုးကသိေနျပီ။ဒီအေျခအေနမ်ိဳးဆို စိန္ျမကိုဘယ္သူေခၚေခၚမရ။ဘယ္လိုပင္ထမင္းသြားေကၽြးလည္းမစားေတာ့ေခ်။ ဒါေပမယ့္စိန္ျမကတျခားေနရာေတာ့မသြား။ဒီကြင္းျပင္ထဲမွာပဲတစ္ေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္ေအာ္ေနတတ္တာ။အဲဒီလိုစိန္ျမစိတ္ရူးေပါက္လို႔ဘယ္သူမွတားမရတယ္
ဆိုေပမယ့္ရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္ဦးဝါယမကိုေတာ့စိန္ျမမလြန္ဆန္ႏိူင္။အခုလဲ ရြာသားမ်ားေလွ်ာက္ထားမႈေၾကာင့္ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္စိန္ျမအရူးေပါက္ရာ ကြင္းထဲၾကြသြားျပီး

“ဟဲ့ စိန္ျမ၊ စိတ္ျငိမ္ျငိမ္ထားစမ္း၊တယ္ ငါေတာင္ေျမြးနဲ ရိုက္လိုက္ရရင္ နင္နာသြားမယ္၊ ကဲ.. တိတ္တိတ္”

ဒီလိုဆရာေတာ္အသံ၊ဆရာေတာ္ေတာင္ေျမြးျမင္ရင္ျဖင့္အရူးစိန္ျမချမာ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာပင္မေအာ္ဝင့္ပဲဆိတ္ဆိတ္သာသာျဖင့္ဆရာေတာ္ေျခေတာ္ရင္း ဝပ္တြားရေပေတာ့၏။ဆရာေတာ္ေနာက္ကပါလာတဲ့ကပၸိယၾကီးသာလွကလဲ အသင့္ယူလာတဲ့အဝတ္အစားေတြနဲ႔အရူးစိန္ျမကိုယ္ကို အရွက္လံုေအာင္ဖံုးေပးရင္းဆရာေတာ္ေနာက္ကေနစိန္ျမကိုတြဲေခၚရင္း ေက်ာင္းေတာ္ကိုျပန္လာခဲ့ရေပ၏။

ဒီလိုအရူးစိန္ျမကိုဆရာေတာ္တစ္ပါးထဲသာႏိုင္ရျခင္းအေၾကာင္းအရင္းရွိေပ၏။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းလဲဆိုေတာ့ကာဒီစိန္ျမရဲ႕ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကိုသိသူကလဲ ဒီရြာမွာဆရာေတာ္အျပင္ဘယ္သူမွမရွိေပ။ဆရာေတာ္အေျပာအရစိန္ျမရဲ႕ဘဝက အရင္တုန္းကဒီလိုအရူးတစ္ေယာက္မဟုတ္ေပ။ဆရာေတာ္ရဟန္းအစ စာသင္သားဘဝနဲ႔တျခားရြာမွာသီတင္းသံုးေနစဥ္အရူးစိန္ျမရဲ႕ဘဝျဖစ္စဥ္ကို
သိခဲ့ရေပ၏။ဆရာေတာ္ဒီရြာေရာက္လာေတာ့လည္းခိုကိုးရာမဲ့သူရူးဘဝနဲ႔စားရမဲ႔ ေသာက္ရမဲ့ျဖစ္ေနတာကိုမၾကည့္ရက္တာနဲ႔ပဲဆရာေတာ္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ အရူးစိန္ျမကိုဒီရြာအေရာက္ေခၚလာခဲ့တဲ့သူေပကိုး။သူဒီလိုျဖစ္လာရတာကလည္း သူျပဳခဲ့တဲ့အကုသိုလ္၏အက်ိဳးေၾကာင့္ေနာင္ဘဝပင္မကူးပဲယခုဘဝမွာပင္ လက္ငင္းအက်ိဳးေပးျခင္းေၾကာင့္ေပတည္း။
……………………………………………………………………..……………………………………………………………………………

အခ်ိန္ကေတာ့ဒုတိယကမၻာစစ္မီးေတာက္ေလာင္ျပီးစကေပါ့။ကိုစိန္ျမ၊မမယ္လွ ဆိုလွ်င္ဒီနယ္တေၾကာတြင္မသိသူမရွိေပ။ဒီနယ္မွလူအေတာ္ခပ္မ်ားမ်ားကလည္း ကိုစိန္ျမတို႔၏လယ္တြင္သူရင္းငွားလုပ္ၾကရသူမ်ားျဖစ္ၾကသလို၊ေၾကြးျမီမကင္းသူမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ကိုစိန္ျမတို႔မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ဤနယ္တြင္ၾသဇာၾကီးမားၾကသူမ်ားျဖစ္၏။ကိုစိန္ျမက မိဘဘိုးဘြားထံမွလယ္ေတြ၊ကိုင္းေတြအမ်ားၾကီးအေမြရထားသူျဖစ္၏။ သူ႔အျပင္လည္းမည္သူမွ်အေမြဆက္ခံမည့္သူလည္းမရွိ၊ေဆြမ်ိဴးသားခ်င္း ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမဆိုတာလည္းမရွိတစ္ဦးတည္းေသာသားမို႔ လူပ်ိဳဘဝကတည္းကဆိုးခ်င္တိုင္းဆိုး၊ေပြခ်င္တိုင္းေပြစိတ္ရွိတိုင္းထင္တိုင္းၾကဲေနေလ၏။

မမယ္လွဆိုရင္လည္းတစ္ဦးတည္းေသာသမီး၊ေငြေၾကးဆိုရင္လည္း ကိုစိန္ျမတို႔ေလာက္မခ်မ္းသာေပမယ့္အသင့္အတင့္ၾကြယ္ဝ၏။ ဖခင္ရွိစဥ္ကတည္းကစက္ရွင္သူေဌးသမီးမို႔ဝတ္ႏိုင္စားႏိုင္၏။အခုေတာ့ဖခင္လြန္၍ အမိအိုၾကီးနဲသာေနရေပ၏။သူ႔မွာလည္းဖခင္လက္ပြားအေမြရထားသူမို႔ေမာက္မာ၏။ မာန္ၾကြ၏။အသံုးအျဖဳန္းလဲၾကီး၏။ကိုစိန္ျမႏွင့္မမယ္လွကခ်စ္လို႔ယူထားခ်င္း မဟုတ္ေပ။ကိုစိန္ျမ၏မိဘႏွစ္ပါးကသူတို႔သားကိုအျခားမိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ သေဘာမတူပဲေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ေတာ္ေသာမမယ္လွႏွင့္အိမ္ေထာင္ခ်ထားေပးရန္ စီစဥ္ၾကေလ၏။ခ်မ္းသာေသာႏွစ္ဘက္မိဘဂုဏ္ရွိန္ေၾကာင့္ကိုစိန္ျမတို႔ မဂၤလာေဆာင္ဟာသူတို႔ေဒသမွာျဖင့္ေျပာစမွတ္ျဖစ္ဖြယ္အလႈအေနျဖင့္ ျခိမ့္ျခိမ့္သဲစည္ကားလွေပ၏။

ထိုစည္းကားေသာအလႈ၏အျခားဘက္တြင္ကားထိုမဂၤလာေဆာင္ဆိုင္းဝိုင္းသံ ႏွင့္အျပိဳင္ငိုပြဲဆင္ေနရသူတစ္ဦးရွိေလ၏။ထိုသူကားသူေဌးသားကိုစိန္ျမ အေျပာမွာႏွစ္ေျမာခဲ့ရတဲ့သူရင္းဌားေလး“ေငြရုံ”ပါပဲ။ေငြရုံတ႔ိုဘဝအေျခမလွ ဆင္းရဲတာမို႔သူေဌးသားကိုစိန္ျမရဲ႕အေပးအကမ္း၊အယက္အေရာမွာစုံစုံေျမာရင္း ဘဝေပးယုံစားခဲ့ရတဲ့မိေငြရုံတစ္ေယာက္အခုေတာ့ငိုခ်င္းေတြနဲ႔သာေျဖရင္း အပိုဆုတစ္ခုနဲ႔သာေနခဲ့ရေတာ့ေပမည္။ကိုစိန္ျမ၏မိဘေတြကလည္း သူသားမဂၤလာမေဆာင္မွီမေႏွာင့္ယွက္ရန္ေခ်ာ့တခါ၊ေျခာက္တလွည့္ လာေရာက္ထားတာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊သူတို႔သားလိမၼာေလး ကိုစိန္ျမကလည္း“နင့္ဗိုက္ထဲကကေလးကငါ့ကေလးမျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊သူမ်ားနဲ႔ရတဲ့ကေလး ငါတာဝန္မယူႏိုင္ဘူး”ဟူေသာဘူးတစ္လံုးေဆာင္ကာခါးခါးသီးသီး ျငင္းခဲ့တာေၾကာင့္လည္းေကာင္းမေငြရုံေလးချမာဘယ္သြားတိုင္ရ၊ ဘယ္သူ႔အားကိုးမရနဲ႔ ၾကံရာမရဘာလုပ္ရမွန္းမသိေသာေသာကပင္လယ္ေဝရင္း မိမိ၏အဖတ္ဆယ္မရတဲ့ဘဝကိုကိုစိန္ျမရဲ႕မဂၤလာလက္ဖြဲ႔အျဖစ္ေပးဆပ္ရင္း ရြာအျပင္ျမစ္ထဲမွာပဲအဆံုးစီရင္သြားခဲ့ပါတယ္။

တရြာလံုးကေတာ့တေၾကာ္ေၾကာ္တေပ်ာ္ေပ်ာ္ျဖင့္ရြာက်က္သေရကိုစိန္ျမရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ကိုဆင္ႏြဲေနၾကတာမို႔ကိုစိန္ျမၾကီးရဲ႕ေစာ္ကားမႈေၾကာင့္ ဘဝႏြမ္းေၾကြသြားရွာတဲ့သနားစရာေငြရုံေလးရဲ႕ျဖစ္အင္ကိုဘယ္သူမွပင္ မသိရွိလိုက္ၾကပဲေငြရုံဘဝဤမွ်ႏွင့္ပင္ျပည္ဖုံးကားခ်လိုက္ရေပျပီ။
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………

စိန္ျမမွာလဲမယ္လွႏွင့္မိဘအလိုက်သာယူခဲ့ရေသာ္လည္းမိမိဘဝကိုအလိုမက် မတင္းတိမ္ႏိုင္ပဲအရက္ကေလးတျမျမနဲ႔ဘဝက်င္ေဖာ္လုပ္ေနေလရဲ႕။ဒါအျပင္ ယခင္ကဆိုးစမိုက္စရွိတဲ့စိန္ျမတစ္ေယာက္ေက်းဇူးရွင္မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ေယာကၡမတို႔ ကြယ္လြန္ျပီးေနာက္အကြပ္မရွိတဲ့ၾကမ္းပရမ္းပတာဆိုသလိုလုပ္ခ်င္တာလုပ္၊ ေပြခ်င္ရာေပြ၊ဆိုးခ်င္တိုင္းဆိုးေနေတာ့ေလျပီ။အရက္ေသာက္တာအျပင္ ၾကက္ကေလးကလဲတိုက္၊ဖဲကေလးကလဲရိုက္၊တခါတေလအခြင့္ရလွ်င္ရသလို အေပ်ာ္မယားေလးေတြပါဖက္လာျပီေလ။သူဇနီးမယ္လွကလည္းမရႊင္သာ မၾကင္နာလင္လုပ္ေနရသူမို႔စိန္ျမဘာလုပ္လုပ္ဝင္မေျပာ။တားဆီးဖို႔ဆိုတာ ေဝလာေဝးေပါ့။စိန္ျမကလည္းရွိသမွ်တိုးတက္ေအာင္ၾကံေဆာင္ဖို႔မဆိုထားႏွင့္ ရသမွ်ေစ်းနဲ႔ေရာင္းျပီးထိုင္ျဖဳန္းတည္းေနခဲ့ေလရာမိဘလက္ငုတ္လက္ရင္းတို႔သည္ တစတစႏွင့္အေတာ္ပင္ကုန္ဆံုးလာခဲ့ေခ်ျပီ။

စိ္န္ျမကအက်င့္သာဆိုးတာနဂိုစိတ္ရင္းကသေဘာေကာင္းျပီးအေပးအကမ္းကလဲ ရက္ေရာဆိုေတာ့ဒီလိုပ်က္စီးေနရတာလဲသူအနားကေျမွာက္ပင့္ခ်ဴစားေနသူေတြ ေၾကာင့္ပါပဲ။ဘဝဆိုတာဘာမွန္းမသိတဲ့စိန္ျမရဲ႕ဘဝထဲေနာက္ထပ္ေရာက္လာသူကေတာ့ သူ၏တစ္ဦးတည္းေသာသား“အတာ”ျဖစ္၏။လက္ထပ္တာႏွစ္အေတာ္ၾကီးၾကာျပီးမွ စိန္ျမဘဝထဲအတာကေလးေရာက္လာျခင္းကာစိန္ျမအဖို႔ေကာင္းျခင္းေပေလာ၊ ဆိုးျခင္းေပေလာမည္သူမွ်မသိႏိုင္ေပ။အတာေလးေမြးျပီးေတာ့စိ္န္ျမစိတ္ထဲ အေတာ္ပင္ေပ်ာ္သြားေလ၏။မိမိဘယ္ေလာက္ပင္ဆိုးပါေစ“သား”တည္းဟူေသာ အသိေၾကာင့္ဘဝအေမွာင္ေလးထဲမွာအလင္းေရာင္ေလးျဖာဆင္းလာေပ၏။ သိုေပမယ့္စိ္န္ျမအသိကားအေတာ္ပင္ေနာက္က်ခဲ့ေလျပီ။ႏွစ္အတန္ၾကာ သံုးျဖဳန္းခဲ့တဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္သူေနေသာယခုအိမ္မွလြဲရင္ဗလာနတၳိ ဘာဆိုဘာမွပင္မရွိေတာ့ေပ။မယ္လွချမာမွာလဲသားအတာေလးကိုေမြးေမြးျပီးျခင္း မီးတြင္းထဲမွာဆံုးရွာေလျပီ။ဒါေၾကာင့္စိန္ျမကသူဘဝထဲမွာသူအတြက္ တြယ္တာစရာေနာက္ဆံုးမ်ိဳးဆက္မို႔သူသားေလးရဲ႕အမည္ကို“အတာ”လို႔ နာမည္ေပးခဲ့ရတာေပါ့။

စိန္ျမကအတာကိုေတာ့အေတာ္ခ်စ္၏။အရင္ကမိုက္ခဲ့ေပခဲ့တဲ့စိန္ျမတစ္ေယာက္ မေကာင္းမႈအရာအားလံုးကိုစြန္႔ကာသားေလးအတာအတြက္သူဘဝထဲမွာ တခါဘူးမွ်မလုပ္ဘူးေသာအလုပ္လုပ္ျခင္းကိုစတင္ခဲ့ေပသည္။ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ အေမြျဖစ္ေသာလက္ရွိေနေနတဲ့အိ္မ္ၾကီးကိုေရာင္းျပီးတဲသာသာအိမ္ေလးေပၚ ေျပာင္းျပီးေန၏။ရသမွ်ေငြနဲ႔စပါးဝယ္၊ပဲဝယ္ကုန္သယ္အလုပ္စတင္လုပ္ခဲ့ေပသည္။ တခါဘူးမွ်လက္ေၾကာတင္းေအာင္အလုပ္မလုပ္ဖူးေသာစိန္ျမတစ္ေယာက္ အခုမွစ၍အလုပ္လုပ္ေသာေၾကာင့္ပထမအၾကိမ္အရႈံးေပၚေလသည္။ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူသားအတာကပင္အက်ိဴးေပးသလားမသိအေတာ္အတန္ပင္ အျမတ္အစြန္းရခဲ့ေပသည္။ေငြစေရႊစေလးမ်ားရႊင္လာေတာ့ယခင္ေပါင္းေဖာ္သည့္ ေရာင္းရင္းမ်ားကစိန္ျမထံကပ္လာျပန္၏။ဇနီးမယ္လွမရွိေတာ့ ေနာက္ထပ္တအိုးတအိမ္ထူရန္တိုက္တြန္းၾကေလ၏။စိန္ျမကသူသားေလးကို ဘယ္မိေထြးလက္ထဲမွမထည့္လိုတဲ့အတြက္ေနာက္ထပ္မိန္းမယူရန္ကို ျငင္းဆိုေလ၏။

အတာေလးအရြယ္ေရာက္လာေတာ့ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံခြင့္ပန္ျပီး အတာေလးကိုရွင္ျပဳရန္စီစဥ္ေလ၏။သူဘဝအတြက္ေခၽြးနဲစာျဖင့္လႈသည့္အလႈမို႔ စိန္ျမတစ္ေယာက္အားၾကိဳးမာန္တက္ႏွင့္အတာ့ရွင္ျပဳကိုခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲသဲက်င္းပရန္ ရည္ရြယ္လိုက္ေပ၏။ရွင္ေလာင္းလွည္ရာမွာလဲသားေမာင္ရွင္ေလာင္းစီးရန္ အရပ္ထဲရွိျမင္းပိုင္ရွင္လွေသာင္းဆီမွေကာင္းေပ့လွေပ့ဆိုေသာျမင္းတစ္ေကာင္ငွားေလ၏။အလႈပြဲႏွင့္ ရွင္ေလာင္းလွည့္လည္ရာတြင္ေဖ်ာ္ေျဖဖို႔အတြက္လည္းျမိဳ႔မွ နာမည္ၾကီးဇာတ္အဖြဲ႔ကိုရရန္သူကိုယ္တိုင္ပင္ျမိဳ႔တက္ငွားေလ၏။
…………………………………………………………………………………………………………………………..

“အေရွကိုေလ်ာက္ပါလို႔၊ အေနာက္ကိုတဲ့ေမွ်ာ္လိုက္ရင္၊ တံခြန္တိုင္ ေရႊကုကၠားနဲ႔ ဘုရားကိုျမင္”

အစရွိတဲ့ေဗ်ာသံႏွင့္အတူေမာင္ရင္ေလာင္းအတာဟာျမင္းၾကီးေပၚမွာ အခန္႔သားစီးျပီးရြာတန္းတေလွ်ာက္လွည့္လည္လာေနတဲ့ လူတန္းရွည္ၾကီးကိုၾကည့္ရင္းေမာင္ရင္ေလာင္းရွင္စိန္ျမချမာဝမ္းသာပီတိ ဂြမ္းဆီထိသကဲ့သို႔ျမဴးေပ်ာ္လို႔ေပါ့။တစ္ဦးတည္းေသာသားေတာ္ေမာင္အတာရဲ႕ ရွင္ျပဳပြဲအလႈဟာဆိုရင္စိန္ျမအဖို႔ေတာ့မဟာအလႈပြဲေတာ္ၾကီးဆိုရင္လဲ မမွားႏိုင္ဘူးေပါ႔။

ဒီလိုေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေသာရွင္ေလာင္းလွည့္လည္ပြဲၾကီးထဲ အတာေလးစီးလာတဲ့ျမင္းၾကီးကဘယ္ကဘယ္လိုေဖာက္သြားလဲမသိ ျငိမ္ျငိမ္ေလးသြားေနရာကေနရုတ္တရက္ျဗဳန္းကနဲဆိုဂမူးရူးထိုးေျပးပါေလေရာ။ အနားကလူေတြကလဲရုတ္ကနဲျမင္းေျပးသြားတာေၾကာင့္အလန္တၾကားျဖစ္ျပီး ဘာလုပ္လိုဘာကိုင္ရေတာ့မွန္းမသိေတာ့ပဲေတာင္ေျပးေျမာက္ေျပးနဲ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ကုန္ပါ၏။ရွင္ေလာင္းအေဖစိန္ျမချမာလည္း“လုပ္ၾကပါဦးဗ်ိဳ႕၊ အတာျမင္းေပၚပါသြားျပီ၊လိုက္ၾကပါဟ”ဟုတစာစာေအာ္ဟစ္ျပီး ျမင္းၾကီးေျပးတဲ့ေနာက္ကိုဝရုန္းသုန္းကားလိုက္သြားပါေတာ့တယ္။ ရြာသားေတြကလဲရုတ္တရက္ေငးေၾကာင္ေနရာကေနျမင္းကိုဖမ္းဖို႔ စိန္ျမေနာက္ကေနေျပးလိုက္သြားၾကပါတယ္။

ျမင္းေပၚကအတာေလးမွာလဲငယ္ကလဲငယ္၊ပထမဆံုးအၾကိမ္ ျမင္းစီးဘူးတာဆိုေတာ့တလၾကမ္းေျပးေနတဲ့ျမင္းၾကီးရဲ႕ေၾကာေပၚပါသြားရင္းနဲ႔ ရြာအျပင္လဲၾကေရာျမင္းေပၚကေနတလိမ္႔ေကာက္ေကြးနဲ႔ ျပဳတ္ၾကသြားပါတယ္။အရွိန္နဲ႔သြားေနတဲ့ျမင္းေပၚကက်တာဆိုေတာ့ ေမာင္ရွင္ေလာင္းအတာေလးမွာရွင္အျဖစ္ေတာင္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ျမင္းေပၚကေခါင္းစိုက္က်တဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္က်တဲ့ေနရာမွာပဲ ပြဲခ်င္းျပီးဆံုးသြားပါေတာ့တယ္။စိန္ျမချမာလည္းသားအတာေလးအေလာင္းကို ရင္ဝယ္ပိုက္ငိုေၾကြးရင္းေျဖဆည္ျခင္းကင္းေဝးရာကေနအေျခမလွတဲ့ သြက္ခ်ာျခင္းဘဝေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ဘဝမွာတစ္ေယာက္ထဲအထီးက်န္ေနခဲ့ရတဲ့စိန္ျမတစ္ေယာက္တေန႔ေန႔မွာ သူသားေလးျပန္ေရာက္လာႏိုး၊ရွင္ျပဳရႏိုးနဲ႔သီခ်င္းေတြေအာ္ဆိုရင္း ရုးသြားေပေတာ့၏။စိန္ျမမွာနဂိုထဲမွလူခ်စ္လူခင္ကလည္းနဲပါး အခုလိုအရူးတပိုင္းဘဝေရာက္ရျပန္ေတာ့နဂိုအခံနဲ႔ဘယ္သူမွ ေကၽြးခ်င္ေပးခ်င္စိတ္မရွိၾကေတာ့ပဲေဘးမဲ့သာေပးထားလိုက္ၾကပါတယ္။ဒီရြာကို စာသင္သားအျဖစ္နဲ႔ေရာက္ရွိေနတဲ့အသွ်င္ဝါယမကလည္းအျဖစ္ဆိုးလွတဲ့ စိန္ျမျဖစ္စဥ္ကိုမၾကည္ရက္ႏိုင္တာနဲ႔ပဲဒီနယ္ေျမနဲေဝးလွ်င္သူ၏ၾကမၼာေၾကြးေတြ ေျပေစႏိုင္ေစရန္အလို႔ဌာမိမိရြာအျပန္အရုးစိန္ျမကိုေခၚေဆာင္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။

တကယ္တမ္းအတာစီးတဲ့ျမင္းေျပးသြားရတဲ့အျဖစ္အပ်က္က ျမင္းပိုင္ရွင္လွေသာင္းကေသသြားသူသူ႔ႏွမဝမ္းကြဲေငြရုံရဲ႕အျဖစ္ဆိုးအတြက္ စိန္ျမကိုလက္စားေခ်ရန္အတာစီးတဲ့သူျမင္းကိုဘယ္သူမွမျမင္ေအာင္အနားကေန ေျမြရုပ္ကေလးလွမ္းျပလိုက္ေတာ့ေျမြေၾကာက္တဲ့သူရဲ႕ျမင္းက ကဆုန္စိုင္းေျပးသြားရတာပါ။ဒီအေၾကာင္းကိုဘယ္သူမွမသိလိုက္ၾကပဲျမင္းက သူဘာသာစိတ္ရူးေပါက္ေျပးသြားတာလို႔ပဲအမ်ားကထင္ေၾကးေပးၾကပါတယ္။စိန္ေသာင္း၏ ဘဝၾကမၼာေၾကြးေၾကာင့္ေပေလာ၊သူေငြရုံအေပၚျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ အကုသိုလ္ေၾကာင့္ေပေလာ၊သူခ်မ္းသာစဥ္ကကမ္းကုန္ေအာင္ မိုက္မဲမႈေတြေၾကာင့္ေပေလာ၊လွေသာင္း၏ကလဲ့စားေၾကာင့္ေပေလာထိုထိုေသာ အေၾကာင္းအရာေတြကပင္စုေပါင္း၍စိန္ျမဘဝရူးသြပ္ျခင္းျဖင့္နိဂုံးခ်ဳပ္ရေပေတာ့မည္။

Truth On Earth

ဝသုန္တည္တဲ့သစၥာ

အေမ.....
နားရွိတဲ့ေနရာကေန ဒီအသံေတြ ၾကားပါေစ။

ေဝးခဲ့တဲ့ရက္လက္ခ်ိဳးေရတြက္ၾကည့္ရင္ေလ တစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္၊
လနဲ႔ၾကည့္ တစ္ရာေျခာက္ဆယ့္ရွစ္လ၊
ရက္နဲ႔ဆို ငါးေထာင္တစ္ရာ့တစ္ဆယ္ပါအေမ။
သကၠရာဇ္ေတြသာျခစားသြားေပမယ့္
အေမ့သားကေတာ့ မာေၾကာတဲ့ေက်ာက္သားေတြလိုေပါ့
ဒီဝသုန္ေပၚ မားမားရပ္လို႔ ေငးေနတယ္အေမ။
အေမေပးခဲ့တဲ့ ဂမၻီရအတတ္ေတြနဲ႔ပဲ
ေမွာ္ဆန္တဲ့ဘဝေတြကို မ်က္လွည့္ျပေနရတာေပါ့။
ဂမူးရွဴးထိုးအသားက်ေနတာ အခုေတာ့
ေလႏွင္ရာလႊင့္လို႔ေမ်ာခဲ့ ၾကိဳးမဲ့တဲ့စြန္ျဖစ္ေနျပီေလ။
အေမ့ရင္ေငြလႈံရင္း ကိုယ္သင္းနံေလးကိုျပန္ရႈိက္ခ်င္တဲ့
စိတ္ခမ္းေကာင္ေလ အခြံမဲ့ေနာင္တေတြနဲ႔
အတိတ္တံေဆြးခြက္ထဲ ပလက္ေမ်ာေနလိုက္တာမ်ား ဆံုခ်ည္ဆန္ခ်ည္ေပါ့။
အဖန္တရာမက ရင္နာလွတဲ့ ေလာကဒဏ္ဟာ
ဇာျခင္ေထာင္ခ်သလို ရင္ခြင္ထဲ သြတ္သြင္းဖို႔ ေခ်ာ့ျမဴေနတယ္။
ေျမြတစ္ေကာင္လို အျမဲတမ္းေခြေနတဲ့ငါ
ေမွာက္လိုေမွာက္ လွန္လိုလွန္ က်င့္ရဖန္မ်ားေတာ့
ေသြးသားေတြေတာင္ အေရာင္ေျပာင္းေနျပီေလ။
ဇာတာမွာ အက်ိဳးေပးေကာင္းေပမယ့္
ရာဇဝင္မွာ အေလာင္းလွဖို႔ေတာင္ အေတာ္ၾကိဳးစားရဦးမယ္ အေမ။
အခ်င္းေတြမ်ားခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့
ထပ္တရာပလာတာလို ေက်ာျခင္းကပ္လို႔သြားတာ
အေမ့ရဲ႕ ရင္ခြင္မဲ့သားႏွစ္ေကာင္ပါအေမ။
အမိမဲ့သားေရေဝးငါးလို႔ အားမငယ္ေတာ့ပါလို႔
ကိုယ့္ဘာသာအားေတြေပးေနတဲ့ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္လိုခ်ဥ္တဲ့အေကာင္ပါအေမ။
ဘဝစာမ်က္ႏွာေတြေပၚ သုညေတြကုေဋစီေနဖို႔
တစ္ဆိုတဲ့အစအကၡရာရွာရင္း ေမာပန္းလို႔ေနေပမယ့္
ဟန္ေဆာင္လို႔ ျပံဳးရယ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနဆဲပါအေမ။
ေလာကၾကီးဆိုတာ လံုးဝန္းေနတဲ့ သံသရာဆိုေပမယ့္
ေဒါင္က်က်ျပားက်က် ေနႏိုင္ေအာင္ေတာ့ခင္းက်င္းရမွာပဲေလ။
ငါ့ေစတနာငါမရွိမွသိဆိုတဲ့ ေမ႔ဝမ္းတြင္းစကား
နံရံေတြၾကားကလႊင္စင္လာတဲ့ ပဲ့တင္သံလိုအခုထိေတာင္နာၾကားဆဲပါ။
ျပံဳး၍လည္းကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါအေမ။
ရယ္၍လည္းကန္ေတာ့္ခံေတာ္မူပါအေမ။
ဆိုးမိုက္တဲ့အေမ့ရဲ႕သားဆႏၵကို အခြင့္ေရးေလးေပးေတာင့္တခြင့္ျပဳပါ။
အုတ္ခ်င္းတူေပမယ့္ ဘုရားတည္ေသာအုတ္လို႔
ျမင့္ျမတ္တဲ့အမိဂုဏ္အင္ဟာ မိန္းမသားေတြၾကားေရပန္းစားဆဲပါအေမ။
စၾကာဝဠာကေကာင္းခ်ီးေပးတယ့္ အေမ့အဘိဓမၼာဟာ
ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္အက်ယ္ေဆာင္လို႔ ဖတ္မကုန္ႏိုင္ပါပဲေလ။
မွန္ကန္ေသာတရားေတြသာ တည္ျမဲေနမယ္ဆို
ျဖဴစင္တဲ့အေမ့ေမတၱာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေၾကာင္း
သားဥဒါန္းခ်ီရြတ္ဆိုျပေနမယ္ အေမ။
ငါသည္ဤသို႔ အေမ့၏ဂုဏ္၊အေမ့ေမတၱာ၊အေမ့ေစတနာ
ျပန္မွန္းေမွ်ာ္ရင္း အဖန္ငါးရာငါးကမၻာဝယ္
ျပန္ကာတလဲေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္
အေမ့အတြက္သားသစၥာေလ
ကမၻာေျမပံသု သိလာထုလဲ သက္ေသအထူးရွိဆဲပါ။

Define

***ဖြင့္ဆိုခ်က္***

ခ်ိဳေသာအဆင္းရွိဧ။္
ရသတဏွာကိုစား၏ ။
ရာဂဘဝင္ကို ဖန္ေစ၏ ။
ရႈိက္မက္ေသာ အေတြ႔ျဖစ္ေစ၏ ။
အသိဥာဏ္ကို မႈိင္ေတြ၏ ။
လံုးစံုဘဝကို ခ်ဳပ္ေစ၏ ။
ထိုသို႔ ျဖစ္ကုန္ေသာ္
(၀ါ) ျဖစ္လာလတၱံေသာ္
ေဘာဇနက်မ္း အလိုအရ
" အခ်စ္ " ျဖစ္၏..........။

Past

*.*.*တစ္ရံတစ္ခါဆီက*.*.*

“ဘာ”.......

ကိုယ္နားကိုယ္မယံုႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားတယ္။ “ေအာင္ခိုင္ဆံုးၿပီ” “ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လား။ ငါအိမ္မက္မက္ေနတာလား။
အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ တဘက္မွအသံကိုၾကားေနရတယ္။ ေဝလီေဝလင္းအခ်ိန္ရဲ႕ ေမွာင္ျပျပအလင္းေရာင္အခ်ိဳ႕ ခန္းဆီးစေနာက္ကြယ္ကေန ထိုးေဖာက္ၿပီး ငါ့ေခါင္းရင္းမွာ ျဖာဆင္းေနတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါအိမ္မက္မဟုတ္ပါဘူး။


စင္ကာပူမွေသာ္ႀကီးက မနက္ေစာေစာဖုန္းဆက္ေခၚၿပီး ဒီ သတင္းကိုေျပာတာ။ ေအာင္ခိုင္ဆံုးၿပီတဲ့။ ဦးေႏွာက္အေျမႇးေရာင္ၿပီး ေဆး႐ံုမွာဆံုးတာ။ ညက ၃ နာရီေလာက္ကမွ အလုပ္ကၿပန္ ေရာက္လာတာ သိပ္ေတာင္မအိပ္ရေသးဘူး။

ပံုမွန္ဒီအခ်ိန္ဆို ႏိုးတာေတာင္မဟုတ္ေသး။ မနက္စာဆိုတာၾကာၿပီေမ့ေပါ့။ အခုေတာ့ ေအာင္ခိုင္သတင္းၾကားၿပီး ျပန္လဲအိပ္မရေတာ့ဘူး။ စိတ္ေတြေဝေဝဝါးဝါးျဖစ္သြားတယ္။ မသဲမကဲြနဲ႔ ဒီေကာင့္မ်က္ႏွာကို တေရးေရး ျပန္ျမင္လာတယ္။

ညာဘက္ေစာင္း ျပန္ေမွးၾကည့္တယ္။ မရဘူး။ ဘယ္ဘက္ေစာင္းလဲမရဘူး။ ရင္ထဲမွာလဲ ေဆြးသလိုလိုနဲ႔ ခံစားရတာ။

ဟာကြာ………..။ ဘယ္လိုျဖစ္တာပါလိမ့္။ ဒီေကာင္ကြာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔။ ဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူး။ ကုတင္ေပၚကေနလွဲၿပီး ဒီ ေကာင္အေၾကာင္းေတြပဲ စဥ္းစားေနမိတယ္။



ေအာင္ခိုင္ေရ……

အသဲပန္းကဖီး မထိုင္ေတာ့ဘူးလား….

စိုးလြင္လြင္ရဲ႕ ေမာင့္မ်က္ရည္ဝိုင္းမဆိုေတာ့ဘူးလား….

ကိုငွက္ရဲ႕သီခ်င္းေတြလဲ နားမေထာင္ေတာ့ဘူးလား….

ရွမ္းေလးကြမ္းယာကေတာင္ေမးေနၿပီ…..

ေတာင္ႀကီးမွာ ငါးမုန္႔ေၾကာ္နဲ႔ျမည္းစဥ္ကေပါ့….

Grand Royal ေတြေတာင္ ေစ်းေလ်ာ့ေတာ့မယ္……

အင္းလ်ားကန္က ဗူးသီးေၾကာ္ဆိုင္ေတြေရာ….

မန္ယူ ဒီႏွစ္ဒုတိယပဲရတယ္ကြာ….

Royal က ေခြေတြျပန္မအပ္လို႔တဲ့….

ရွမ္းမကေတာ့ဘူးလား…..

၁၉လမ္းက မင္းမပါလို႔တဲ့…..

ငါစပ္တဲ့ ကဗ်ာေတြဖတ္ဦးေလကြာ….

ရည္စားေဟာင္းေတြ လင္ယူကုန္ၿပီ….

မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ေတာင္ေသၿပီ….

အသည္းကဲြတိုင္း အရက္ေသာက္ရေအာင္…

အရက္ေသာက္ၿပီး အသည္းေတြကဲြရေအာင္…

မူးၿပီးတိုင္း မင္းရြတ္ေနၾက ေမာင္စိန္ဝင္း(ပုတီးကုန္း)

ကဗ်ာေလးကေတာင္မင္းကိုလြမ္းေနတယ္

YTUက ေဘာ္ဒါေဟာင္းအတြက္ ငိုေနျပီ....

ေဆးလိပ္ေတြေလ်ာ့ေသာက္ေနၿပီဆို….

မင္းအခန္းေရာ ပြေနတုန္းပဲလား….

သံမဏိေတြအရည္ေပ်ာ္ေနၿပီေလ….

ကာရာအိုေကသြားဆိုၾကမယ္ေလ….

ရန္ကုန္မွာပဲေပ်ာ္တယ္ဆို….

ေဘာ္ဒါေတြအားလံုး “စလံုး” ထြက္မယ္….

ငါကေတာ့အင္းစိန္တက္မယ္တဲ့……

မင္း႐ံုးခံုေလးေတြက ပ်င္းေနၿပီတဲ့ကြ…..

မင္းေရာ….

ငါေရာ….

ဟိုေကာင္ေတြေရာ….

ေၾသာ္ တစ္ေန႔ေတာ့လဲ………

..................................................။
(ကြယ္လြန္သြားေသာ အင္းစိန္ သံမဏိစက္ရုံမွ A.E အရာရွိ သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ကိုႏိုင္ (ခ) ေအာင္ခိုင္အတြက္ အမွတ္တရ။)

Snake Defanged

#### ေျမြဆြယ္က်ိဳးျခင္း ####

၀ိ၀ါဒေတြ ကြဲျပားေနတဲ့
သခၤ ါရေလာက၀ယ္
ေလာဘသကၠာရ မထားပဲ
အတၱကို ကန္႔လန္႔ကာခ်
မာနကို ခ၀ါခ်ႏွင့္
တစ္ဘ၀စာ ေလွ်ာ္လိုက္ေတာ့မယ္။

အတၱလူးႏွင့္ မာနရူး
ဒင္းတို႔ႏွစ္ဦးကို
ယွဥ္ျပိဳင္ကာ
သၿဂဳႋဟ္္လိုက္ရင္ျဖင့္
ဤဘဒၵကမၻာ၀ယ္
၀ါဒျပိဳင္ မေနေတာ့ပါဟု
၀န္ခံကာ အားမာန္ေလ်ာ့ေတာ့မယ္
ငါ့..... ရွင္လူသား။

Idler Habit

<<<<< ငပ်င္းအက်င့္ >>>>>>

ၾကိဳးစားရင္
ဒိုးျပားေတာင္ လွိမ့္လို႔ရမယ္
မပ်က္ရယ္ခ်င္ပါဘူး
ငါ့ အသက္ေတြ ျခစားကုန္ျပီ။
အားမငယ္ပါနဲ႔
ဆိုမယ္သာဆိုရတယ္
လက္ေတြၾကေတာ့
ဓာတ္ျပားသီခ်င္းလို မႈိတက္ကုန္ျပီ။
သံမႈိႏွက္သလို
စြဲျမဲေနတဲ့ဘ၀ေတြကို
ဘာလို႔မ်ား
သံေခ်းခၽြတ္သလို ခၽြတ္ခ်င္တာတုန္း။
ပတ္၀န္းက်င္ သေရာ္လည္း
စိတ္ေနဘံုဖ်ား
လူေနခ်ဳံၾကားမွာပါ။
အ၀ိစိကေတာင္ေျပာတယ္
လက္မွတ္ကုန္ေနလို႔..................တဲ့။

Beyond Desire

*.*.* ဆႏၵတစ္စံုရဲ႕ေနာက္ကြယ္ *.*.*

ငါေလ.......
ပူေလာင္တယ္ ဆိုမွ
ဒီမွာပဲ ေပ်ာ္ေနျပီ။
အယူတိမ္းေနရာမွာ
ေငြေတြရသတဲ့လား။
ပေဒသာပင္ ဘယ္မွာသီးလဲ
မိုးေခါင္ေဒသ ရပ္၀န္းမွာလား။
မေနခ်င္ေပမယ့္
ဇာတ္ဆရာအလိုက်
ကျပရတယ္
ဘာထူးမွာတုန္း။
မထူးပါဘူးရယ္နဲ႔
ေနသာေနခဲ့ရတယ္
ငါ့အသက္ေတြၾကီးေရာ။
ျပန္ခ်င္ေပမယ့္
မျပန္ႏိုင္ေသးပါ
ေရႊဟသၤာ
နားခိုက္ႏွင့္ၾကဳံ။
ေမတၱာထားလို႔
ခရီးဦးၾကိဳျပဳတယ္
ဘယ္အရပ္ကတုန္း။
ဘာညာေတြမတမ္းတပါဘူး။သားေလ
ႏုံခ်ာတဲ့အေမ့ရဲ ့ေျမမွ
ေရႊတိဂုံကို တ၀ၾကီးဖူးခ်င္တယ္ဗ်ာ...............။

စြန္ ့ဦးတီထြင္သူမ်ား- ၂

တေလာက ကိုရန္ေအာင္ရဲ႕စက္ဘီးစီးျခင္းအက္ေဆးေလးကိ ုဖတ္ရေတာ့အေတာ့္ကို သေဘာက်တယ္ဗ်။ေနာက္ျပီး အခုေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕စြန္႔ဦးတည္ထြင္သူမ်ားဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္အတြက္ စက္ဘီးအေၾကာင္း ေလ့လာေနေတာ့ တိုက္ဆိုင္သြားျပီး သူ႕အက္ေဆးေလးကို ေနာက္တစ္ေခါက္ေတာင္ ထပ္သြားဖတ္ျဖစ္ေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ့.....ငယ္ငယ္က (၂တန္း၊၃တန္းအရြယ္ကေပါ့) သူမ်ားေတြ စက္ဘီးစီးတာျမင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္လဲအရမ္းစီးခ်င္တာ။ကၽြန္ေတာ္ကအဲဒီတုန္းက၂၅လမ္းေအာက္လမ္း မွာေနတာပါ။ ၂၅လမ္းေအာက္ဘက္ဆိုတာ အခုအခ်ိန္အထိစက္ဘီးေတြ ေရာင္းတဲ့လမ္းေပ႔ါ။ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္လဲ (သူမ်ားကိုငွားထားတာ)စက္ဘီးအေရာင္းဆိုင္ပါ။ေနခင္းဘက္(ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းမသြားတဲ့ရက္ေတြ) ဆိုရင္ အိမ္ေရွ႕စက္ဘီးေရာင္းတဲ့ေနရာေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကစားကြင္းေပါ့။ အလုပ္သမားအစ္ကိုၾကီးေတြကလဲ စက္ဘီးေတြဆင္တဲ့သူကဆင္၊ ေရာင္းတဲ့သူကေရာင္းနဲ႔ အလုပ္ေတြရွဳပ္ေနတဲ့ၾကားက ကၽြန္ေတာ္စက္ဘီး ပတ္စီးခ်င္တယ္လို႔ပူဆာတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုတင္ျပီးစက္ဘီးတပတ္စီးျပရတယ္။ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကလဲ အရြယ္သာငယ္တာ(အဲဒီတုန္းကအရြယ္ကို အခုျပန္ေတြးျပီးေျပာတာ) စက္ဘီးဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္နင္းရမွ။အတင္းကို စက္ဘီးရဲ့ဘားတန္းေအာက္က ိုအတင္း၀င္ ္(ေယာက်ာ္းစီးေမာင္ဗမာစက္ဘီးပါ) ေျခနင္းေပၚတက္၊ အတင္းနင္းေတာ့တာပဲ၊ ကေလးအရြယ္ဆိုေတာ့ ေဒါက္ေထာက္ထားမွန္းလဲမသိ၊ နင္းေနရျပီဆို ျပီးေရာ ေနာက္ေတာ့မွ ငါနင္းေနတာ ဘာေၾကာင့္မေရြ႕တာလဲ။ဟိုဒီေလ်ာက္ၾကည့္ေတာ့မွ ေဒါက္ေထာက္ထားတာ ေတြ႔ျပီး ေထာက္ထားတဲ့ေဒါက္ကို မႏိုင့္တႏိုင္ျဖဳတ္ေတာ့တာပဲ။စက္ဘီးကိုမႏိုင္ပဲေဒါက္ကိုျဖဳတ္တာ စက္ဘီးကကိုယ္ေပၚေမွာက္က်ျပီး လည္ေနတဲ့ေနာက္ဘီးထဲ ကၽြန္ေတာ့္ညာဘက္လက္၀င္ သြားေရာဗ်။

(ေကာင္းတယ္။ ဒီေလာက္ကျမင္းတဲ့ေမ်ာက္ဘာျဖစ္သြားလဲ သိခ်င္တယ္မဟုတ္လား။)ကၽြန္ေတာ္ကံေကာင္းတယ္ဆိုရမလားပဲ။စက္ဘီးေျခနင္းကေန ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ကေလးအားနဲ႔နင္းေတာ့စက္ဘီးေနာက္ဘီးကအရမ္းမလည္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္လက္၀င္သြားတာနဲ႔ ဘရိတ္အုတ္သလိုျဖစ္သြားျပီးကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ညာဘက္လက္မေလးကိုပဲ ဟက္တက္ကြဲျပီး တသက္တာအမွတ္တရဒဏ္ရာ ေပးသြားပါတယ္။အခုဒီစာကိုေရးေနစဥ္အထိ ကၽြန္ေတာ့္လက္မက ဒဏ္ရာကိုၾကည့္ျပီး ငယ္စဥ္ကစက္ဘီးအလြန္စီးခ်င္ေသာငယ္ဘ၀ေလးကိုျပန္သတိရမိပါေသးတယ္။ဒါတင္ပဲလား။ ေနာက္ရွိပါေသးတယ္။ ျမိဳ႕ထဲမွာေနေတာ့ ျမိဳ႕ထဲမွာ ကားကရွဳပ္၊လူကရွဳပ္နဲ႔ဆိုျပီး အေမက စက္ဘီး၀ယ္မေပးပါဘူး။အဲဒီအခ်ိ္န္ကBMXဘီးေတြ အရမ္းေခတ္စားေနတာ။ကေလးတကာက BMXမွ BMXအရမ္းေခတ္စားတဲ့အခ်ိန္ကိုဗ်။ ေနာက္ကၽြန္ေတာ္ ၅တန္းမွာ ကမာရြတ္ကိုေျပာင္းရေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္းကေလးေတြ(ေနာင္ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အခင္ဆုံးေက်ာင္းေနဘက္ေတြ) စက္ဘီးကိုယ္ဆီနဲ႔ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုရင္ တျခားျမိဳ႕နယ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြသြားေခၚ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္နားက အင္းယားကန္ေဘာင္ဘက္သြားျပီးအေၾကာ္သြားစားၾကတယ္။ဟဲဟဲ....အေၾကာ္ပဲစားတာပါ။ အဲဒီတုန္းကဘာစိတ္မွရွိေသးဘူး။သိပ္မေတြးေနၾကနဲဦးေနာ္။အားလံုးမွာ စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကလြဲရင္ေပါ့။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိမ္ေဘးက သူငယ္ခ်င္းေသာ္ၾကီးေကာင္းမႈနဲ႔ သူစက္ဘီးအပို (သူအစ္ကိုေတြရဲ႕ဘီးပါ)ကိုစီးရတာပါ။အိမ္ကို စက္ဘီး၀ယ္ေပးဖို႔ေျပာတိုင္း အေမကနင္တို႔ေတြကို စက္ဘီး၀ယ္ေပးလိုက္ရင္း ျမင္းေဇာင္းကျမင္းကို ၾကိဳးေျဖေပးသလို ျဖစ္ေနမွာေပါ့။နင္တို႔က လမ္းထဲတင္စီးမွာမဟုတ္ဘူး။အင္းစိန္လမ္းမေပၚတက္ ကားတိုက္ရင္ ငါပဲရင္ၾကိဳးရမွာေပါ့ဆိုျပီး ဘယ္ေတာ့မွ မ၀ယ္ေပးဘူး။ကၽြန္ေတာ္လဲ အေမကိုေျပာဖန္မ်ားေတာ့ ဒီစကားကိုနားယဥ္လာျပီ။ကဲ မ၀ယ္ေပးလဲေနကြာဆိုျပီး စက္ဘီး၀ယ္ဖို႔ရူးတာကို ရပ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလဲ စက္ဘီးအျမဲစီးတာ မဟုတ္ဘူးေလ တခါတရံမွဆိုေတာ့။တကယ္ပါအေမက သူသာေသသြားတယ္ စက္ဘီးဘယ္ေတာ့မွ မ၀ယ္ေပးသြားဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုအသက္အရြယ္ေတြရ၊ ကေလးေတြ ဘာေတြရလာေတာ့မွ ဟိုတုန္းကအေမ ဘာေၾကာင့္စက္ဘီးမ၀ယ္ေပးရလဲဆိုတာ နားလည္သေဘာေပါက္လာေတာ့တယ္။မိခင္စိတ္ဆိုတာ သားသမီးေတြအတြက္ေတာ့ ကိုယ္ကိုတိုင္ မိဘေနရာေရာက္မွ သိလာေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ၁၀တန္းေအာင္ျပီး တကၠသိုလ္ေတြတက္ဖို႔ေစာင့္ေနတုန္းအထိ ဒီလိုပဲ စက္ဘီးေတြစီးျပီး တစ္ေယာက္အိမ္ တစ္ေယာက္ေလွ်ာက္လည္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဴး ကၽြန္ေတာ္တို႔အခုစီးေနၾကတဲ့ စက္ဘီးေလးေတြကကနဦး အစကဆိုရင္ တာရာတို႔ ကၽြတ္တို႔ေတာင္မပါေသးဘူး။ သူတို႔ကို ဘယ္လိုစီးၾကလဲဆိုရင္ ႏြားလွည္းကဘီးေတြလိုေပါ့ အားလံုးက သစ္သားေတြနဲ႔ပါ။စက္ဘီးဆိုတာကို Wikiေတြထဲမွာ အခုလိုဖြင့္ဆိုထားတာကေတာ့ တန္းမ်ားႏွင့္တြဲ၍ ေရွ႕ေနာက္ႏွစ္ဘက္တန္းလွ်က္ရွိေသာ ဘီးႏွစ္ဘီးကိုလူ႔စြမ္းအား(ေျခေထာက္)ျဖင့္နင္းရေသာအေပါ့စားယာဥ္တစ္မ်ိဳးဟုေတြ႔ရွိရပါတယ္။ပထမဆံုးတီထြင္တဲ့ စက္ဘီးကို (တကယ္ဆိုရင္ စက္ဘီးလို႔ေျပာရခက္ပါတယ္)။ ၁၈၁၇ခုႏွစ္မွာ ဂ်ာမနီလူမိ်ဳး Baron Von Drais ဆိုတဲ့လူကတီထြင္ခဲ့တာပါ။သူစတီထြင္တဲ့ စက္ဘီးဟာ အစကကၽြန္ေတာ္ေျပာသလို ေျခနင္းမပါ။တာယာမပါ။အားလံုးသစ္သားကိုယ္ထည္ခ်ည္းပဲ။စီးခ်င္ရင္လူကပထမလမ္းေလ်ာက္ရင္းတြန္းေပးရပါတယ္။နဲနဲေလးအရွိန္ရလာမွ လူကအေပၚကေန တက္ထိုင္ျပီးလိုက္သြားရပါတယ္။(ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထင္ သူတို႔စီးပုံက အခုေခတ္ကေလးေတြ စကူတာတို႔၊ စကိတ္တို႔ စီးသလိုပဲထင္ပါတယ္။)အ့ဲဒီအခ်ိန္ရ႕ဲအတိုင္းအတာမွတ္တမ္းမ်ားအရ အဲ့ဒီစက္ဘီးဟာ တစ္နာရီကို၁၅ကီလိုမီတာႏႈန္းပဲေျပးပါတယ္။ ဒီဘီးေလးေတြကို အေျပးယာဥ္ (Running Machine)လို႔ေခၚၾကတယ္။ဒီလိုဘီးမ်ိဳးေတြကို ၁၈၃၀အထိ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္အသံုးျပဳလာခဲ့ၾကပါတယ္။၁၈၃၉ခုႏွစ္မွာ စေကာ့တလန္ႏိုင္ငံသား ပန္းပဲဆရာၾကီး Krikpatrick Macmillan ဆိုသူက ေျခနင္းပါျပီး ပထမဆံုး လူေတြဟာ ေျခေထာက္ကို ေျမၾကီးမွာထိစရာမလိုပဲေျခနင္းရုံနဲ႔စီးလို႔ရတဲ့စက္ဘီးမ်ိဳးကိုတီထြင္ျပန္ပါတယ္။ သူစတင္တီထြင္ခဲ့စဥ္ကစက္ဘီးက တဘက္ပံုပါအတိုင္းျဖစ္တဲ့ Pedal Driven Bicycle (ေျခနင္းစက္ဘီး)ေလးပါ။ဂရင္းနစ္စာအုတ္မွာစက္ဘီးကို သူကစတီထြင္တယ္လို႔ မွတ္တမ္းတင္ထားပါတယ္။သူေမြးရပ္ေျမ စေကာ့တလန္ႏိုင္ငံ Coathillမွာ ၁၉၄၆ခု စက္တင္ဘာလ(ဒုတိယကမၻာစစ္ေၾကာင့္ ၈ႏွစ္ေနာက္က်ရတာပါ)မွာ သူ႔ရဲ႕တီထြင္မႈ ႏွစ္တစ္ရာကို က်င္းပခဲ့ပါတယ္။

၁၈၆၀ခုႏွစ္အေစာပိုင္းမွာေတာ့ ျပင္သစ္လူမ်ိဳးပန္းပဲဆရာသားအဖPierre ႏွင့္ Ernest Michaux တို႔ဟာ လူႏွစ္ေယာက္စီးလို႔ရေသာ ေနာက္တြဲစက္ဘီးမ်ိဳးကို တီထြင္ခဲ့ပါတယ္။သူတိုရဲ႕စက္ဘီးမ်ိဳးဟာ အေရွ႕ဘီးဟာ အေနာက္ဘီးထက္ၾကီးတဲ့အမ်ိဳးအစားပါ။

တကယ္တမ္းစီးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔စက္ဘီးေတြဟာ ကုန္းအဆင္းေတြမွာ ခက္ခက္ခဲခဲေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔သားအဖဟာ စက္ဘီးလက္ကိုင္နဲ႔ ေျခနင္းကို စက္ဘီးအေရွ႕ဘီးနဲ႔ တြဲျပီးတပ္ဖို႔ အၾကံရလာပါတယ္။

၁၈၆၉မွာ ျဗိတိန္မွ Reynoldကလည္း ႏွစ္ထပ္စမုတ္တံ(Double-spoke)ႏွင့္စက္ဘီးမ်ိဳးကိုထြင္ျပန္ပါတယ္။ သူ႔ဘီးကိုယ္ထည္ကို ေပါ့ပါးတဲ့သံတန္းမ်ိဳးနဲ႕တည္ေဆာက္ျပီးဘီးကိုလည္း ရာဘာတန္းကို (အထဲမွာ ကၽြတ္မပါေသးပါဘူး။) သစ္သားေခြေပၚမွာ သံရိုက္ျပီးတာရာေခြ သံကိုယ္ထည္စက္ဘီးမ်ိဳးပါ။သူေနာက္မွာလည္း တီထြင္သူအမိ်ဳးမိ်ဳးက စက္ဘီးပံုစံအမိ်ဳးမိ်ဳးကို သူနည္းသူဟန္ေတြနဲ႔ တီထြင္ၾကျပန္ပါတယ္။

၁၈၇၉ခုႏွစ္မွာအဂၤလိပ္လူမ်ိဳးHarryJohnLawsonဆိုသူက ေနာက္ဘီးႏွင့္တဲြလွ်က္နင္းရေသာခ်ိန္းတပ္ဘီးအမ်ိဳးအစား တီထြင္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ သူတီထြင္တဲ့ ခ်ိန္းတက္ဘီးဟာ အခုေခတ္စီးေနေသာဘီးလိုမ်ိဳး ေျခနင္းကို ေရွ႕ဘီးႏွင့္ ေနာက္ဘီးၾကားမွာထားျပီး နင္းတဲ့ပံုစံပါ။

၁၈၈၅မွာ အဂၤလိပ္္လူမ်ိဳး John Kemp Starleyက ေရွ႕ဘီး ေနာက္ဘီးအညီ(အခုေခတ္စီးသလို) စက္ဘီးေနာက္တမ်ိဳးကို တီထြင္လာပါတယ္။ သူဘီးဟာ ယခင္ဘီးမ်ားကို ေက်ာ္တက္သြားျပီး ယခုကၽြန္ေတာ္တို႔စီးေနေသာဘီးေတြရဲ ကနဦးမူလအစ ျဖစ္လာပါတယ္။စက္ဘီးထိုင္ခံု၊ ေျခနင္း၀င္ရိုး(အလယ္ဘားတန္း)၊ လက္ကိုင္တန္းေတြဟာဟန္ခ်က္ညီေအာင္အေတာ့္ကိုထိန္းမတ္ လာႏိုင္ပါတယ္။

အခုေခတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔စီးေသာ စက္ဘီးမ်ိဳးအထိေရာက္ေအာင္

တီထြင္သူမ်ားဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္သူတို႔နည္းသူတို႕ဟန္ျဖင့္တီထြင္ၾကံဆဖန္တီးခဲ့ၾကပါတယ္။

Ash

------ ျပာ --------

ေပါ့ေပါ့ေလးပါပဲ
ကိုမ်ိဳးေက်ာ့သီခ်င္းေတာ့မဟုတ္
ေလတိုက္တိုင္းလဲ လႊင့္လို႔သြားတာ........ျပာ။
အေဖဗိုလ္ခ်ဳပ္ အေမမိုးကုတ္
ၾကြယ္၀တာေတာ့အံ့မခမ္းပဲ
မာနေထာင္လႊား တခြဲသားနဲ႔
ေသဆုံးေတာ့လဲ ျဖစ္လို႔သြားတာ........ျပာ။
ဗလာနတၳိ မ်ိဳးေဆြမရွိ
ငတ္မြတ္လြန္းလို႔ ေတာင္းစားရတဲ့
အေမာင္ဖုန္းစား သြားရတာလဲ.........ျပာ။
တန္းစားမခြဲ ေမြးျပီးတာနဲ႔
သုခ ဒုကၡ အေထြေထြလည္း ရင္ဆိုင္ရမယ္။
ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း အဖ်ာဖ်ာလည္း ေတြ႔ဆုံရမယ္။
ေပ်ာ္ၾက ငိုၾက ဘ၀ဇာတ္လည္း ကၾကရမယ္။
ေတြ႔ဆုံ ၾကဳံကြဲ တခဏလည္း ျဖစ္ၾကရမယ္။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ အားလုံးတို႔ရဲ႕
ဆုံမွတ္ေတြက.................ျပာ။

Buddha Bar

****ဗုဒၶဘား****

ေခတ္မွီတယ္တဲ႔
ဘာလဲ.........
ကိုးကြယ္မႈက
ယမကာဆိုင္ေလ....။
ျငိမ္းခ်မ္းတယ္တဲ႔
ဘုရားရွင္မ်က္ႏွာေတာ္
ေဖ်ာ္ေျဖမႈလား.....။
၀ါဒေတြ မတူေပမယ္႔
ဒါကိုေတာ႔
ခ်မ္းသာေပးပါ....။
ကိုယ္လုပ္ခ်င္တိုင္း
ျဖစ္တယ္ဆိုရင္
ကန္႕ေတာ႔ဗ်ာ
မႏႈိင္းေကာင္းႏႈိင္းေကာင္း
ကိုယ္႔အေမကို ျပန္ယူၾကပါလား။

ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာရိုင္းသြားရင္ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ။ဒီအေၾကာင္းေရးခ်င္တာၾကာျပီ။ကဗ်ာေလးပဲေရးျပီးမွတ္စုထဲသိမ္းထားရတာ။ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီနာမည္စၾကားေတာ႔က အစပ္အဟပ္မတဲ႔သလို ျဖစ္ေနတာ။ကိုယ္ယုံၾကည္တဲ့ အေလးအျမတ္ထားတဲ့ဘုရားရွင္ရဲ႕နာမည္ကို ဘုရားတားျမစ္ေတာ္မူတဲ႔ ယမကာနဲ ့တြဲဖက္ေတြ႔ရေတာ့ ရင္ထဲကသိကေအာင့္ျဖစ္တယ္ဗ်ာ။စေတြ႔တာကရန္ကုန္ကတည္းကလြန္ခဲ႔တဲ႔၈ႏွစ္၀န္းက်င္ေရွ႔ေဆာင္ရုပ္ရွင္ရုံေအာက္က လန္ဒန္ျမဴးဇစ္ေခြေရာင္းတဲ႔ဆိုင္မွာအဲဒီတုန္းကEnyaေခြ၀ယ္ဖို႕သြားတာ။ဟိုဒီေရွာက္ေမႊရင္းနဲ႔BuddhaBarChillout ဆိုတဲ႔နာမည္နဲ႔ေခြသံုးေလးေခြသြားေတြ႔ရတယ္။ေနာက္ေတာ႔ဒူဘိုင္းေရာက္ျပီးမွဗုဒၶဘားဆိုတာ
အရက္ဆိုင္နာမည္ဆိုတာသိရတယ္။ဗုဒၶဘားစတင္ထူေထာင္သူကေတာ႔RaymondVisanဆိုတဲ့ျပင္သစ္ႏိုင္ငံသားပါ။
၁၉၉၆ခုႏွစ္ေလာက္မွာစတင္ျပီးဗုဒၶဘားကိုဖြင့္ခဲ့တယ္။အခုဆိုရင္ဗုဒၶဘားဆိုတဲ့နာမည္နဲ႕ကမၻာအ၀ွမ္းမွာဖြင့္ေနၾကပါျပီ။
ဒီေနရာေတြက ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ေျပာရရင္-

- Boissy-d'Anglas street, France
- Beriut, Lebanon
- Dubai, U.A.E
- Cairo
- Kiev, Ukraine
- Sao Paolo, Brazil
- London
- Prague, Czeh Republic
- Monaco
- Washington, U.S.A
- Dublin, Republic of Ireland
- Jakata, Indonesia တို႔မွာပါ။

သူတို႔က ဒီဘားေတြကို တကယ္ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ မဖြင့္ရဲေသးဘူး (အထင္ေျပာတာပါ။ ေနာင္ဆိုရင္ေတာ့မသိဘူး)။ဒီနာမည္နဲ ့ ဘားတင္မကေတာ့ပါဘူး စားေသာက္ဆိုင္၊အႏွိပ္ခန္း (spa)၊ ဟိုတယ္၊ Chill outသီခ်င္းေခြမ်ား စတာေတြပါ စီးပြားျဖစ္လုပ္ေနၾကပါတယ္။ အခုဆို အင္ဒိုနီးရွားဗုဒၶဘာသာမ်ားက သူတို႔ ့ဆီက ဗုဒၶဘားကို နာမည္ေျပာင္းဖို ့တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ေနတာေအာင္ျမင္ေနပါျပီ။ သူတို႔ေတြကကိုယ့္စီးပြားအတြက္ သူတပါးဘာသာရဲ႕နာမည္ကို ခုတုန္းလုပ္ေနတာ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လားဗ်ာ။ အရက္ေရာင္းပါ ဗုဒၶနာမည္နဲ႔ ဗုဒၶရုပ္ထု(ဆင္းထုေတာ္)ေတြကိုအလွဆင္ အပန္းေျဖဖို႔ မသုံးေစခ်င္ဘူးဗ်ာ။ ကမၻာ႔ဗုဒၶအသင္းၾကီးေရ....ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနၾကေတာ့မွာလား။

ဗုဒၶသာသနာေတာ္ အဓြန္႔ရွည္ တည္တ့ံပါေစေသာ္..............။

စြန္ ့ဦးတီထြင္သူမ်ား

ဒီေခါင္းစဥ္ဘာေၾကာင့္ေပးရလဲဆိုေတာ့အခုေျပာမယ့္အေၾကာင္းအရာေတြက မိတ္ေဆြတုိ႔သိျပီသား ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမယ္ ကမၻာမွာပထမဆုံးေသာ တီထြင္သူေတြရ့ဲအေၾကာင္းပါ။သူတုိေတြဘာေတြကိုတီထြင္ၾကလဲ၊ ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြေတြ႔ရလဲဆိုတာေတြပါ။တစ္ခ်ိဳအေၾကာင္းအရာေတြ မွားခဲ႔ရင္ခြင္႔လႊတ္ျပီးအမွားျပင္ေပးၾကပါ။

အင္း..................ဘာအေၾကာင္းကစေျပာရမလဲ...?????? ဟာ....ကြာမထူးပါဘူး။ ငါအခုကိုင္ျပီးစာေရးေနတဲ႔ ေဘာပင္အေၾကာင္းပဲ ရႊီးရင္ေကာင္းမယ္။(စာေရးရင္ ေဘာပင္နဲ႔အရင္ေရးခ်ရတာ မဟုတ္ရင္စာရိုက္ေနရင္းက ိုေျပာခ်င္တာေတြေျပာက္္ကုန္ေရာသိတယ္မွတ္လားလိပ္ကေတာင္ဆရာေခၚရတယ္..
ေအဖိုးတစ္မ်က္ႏွာႏွစ္ရက္)။ရႊီးတယ္ဆိုလို႔ေပါက္ကရမထင္ပါနဲ႔။ နယ္နယ္ရရမဟုတ္ပါဘူး အလယ္ကမလွပါ။အမႈမဲ႔မွတ္မဲ႔ဟိုေခ်ာင္းဒီေခ်ာင္း(စာအုပ္နဲ႔wikiဆိုက္ပါ။သမီးရည္းစားအတြဲေခ်ာင္းတာမဟုတ္ဘူး။၀ါသနာမပါဘူး။ ဟဲဟဲ..ခင္ဗ်ားတို႔အေနာ္႔ကိုမယုံဘူးမွတ္လား)။ကဲကဲေျပာေနတာာၾကာပါတယ္.........ကဲရြာစားေရ...
မင္းသမီးထုတ္ရေအာင္ေဟ႔။ဟာ..စာသားေတြဇာတ္ထဲေရာက္ကုန္ျပီ။ကဲကဲအေပ်ာ္ေတြအပ်က္ေတြ ေဘးခ်တကယ္ေခ်ာ္တဲ႔ စာသားေတြေရးရေအာင္ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အခုေရးေနတဲ႔ေဘာပင္ကိ ုစဦးတီထြင္သူက ၁၈၈၈ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္လူမ်ိဳး
သားေရနယ္သမားJohnJ.Loudက ပထမဆုံးေသာေဘာႏွင္႔ေရးေသာBallPointPen (အရင္က ေဖာင္တိန္ေတြနဲ႔ စာေရးၾကတာပါ) ကိုတီထြင္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကသူဟာတီထြင္ရုံသာတီထြင္ခဲ႔ျပီး လူတကာသုံးဖို႔စီးပြားျဖစ္ မထုတ္လုပ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ သူဘာျဖစ္လို႔မထုတ္လုပ္ႏိုင္ေသးတာလဲ ဆိုေတာ႔သူတီထြင္ခဲ႔တဲ႔ေဘာပင္က အဓိကမွင္ျပႆနာပါ။ အပူရွိန္ေၾကာင႔္ ့အရည္ေပ်ာ္ေနတဲ႔မွင္ကို ၾကာရွည္စြာ မထိန္းသိမ္းႏိုင္ေသးလို႔ပါ။ ဒုတိယအဆင္႔အေနနဲ႔Loudရဲ ႔တီထြင္မႈႏွစ္၅၀အၾကာမွာ ေဘာပင္ကိုစီးပြားျဖစ္ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကသူမ်ားကေတာ့ ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံသားညီအစ္ကိုLadislas (Lazlo ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ ဂင္းနစ္စာအုပ္မွာေဖာ္ျပထားပါတယ္) ႏွင္႔Georg Biroတ႔ိုႏွစ္ဦးဟာ ၁၉၃၈မွာ ေစ်းအသက္သာဆံုး ေဘာပင္က ုိပထမဆံုး ထုတ္လုပ္ ခဲ႔ပါတယ္။ အၾကီးျဖစ္တဲ႔ LadislasBiroဟာ အရမ္းေတာ္ျပီး သူ႔အစြမ္းအစေတြကို လဲယုံပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သူဟာ သူ႔ညီဓာတုေဗဒပညာရွင္ Georg အကူအညီႏွင္႔ မွင္ကိုေဘာပင္ထဲမွာ ၾကာရွည္စြာ ထိန္းသိမ္းႏိုင္မည္႔နည္းကို ရွာေဖြခဲပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းမွာ နာဇီတို႔ရဲဒဏ္ေၾကာင္႔ သူတို႔ညီအစ္ကိုဟာ ဥေရာပကေန အာဂ်င္တီးနားႏိုင္ငံက ိုထြက္လာျပီး သူတို႔တီထြင္ထားတဲ႔ ေဘာပင္ကို ထုတ္လုပ္ဖို႔ၾကံၾကပါတယ္။ ကံဆိုးစြာနဲ႔ သူတို႔ထုတ္လုပ္တဲ႔ေဘာပင္ေတြရဲ ႔မွင္ေတြဟာ မေျခာက္သြားေပမယ္႔လဲ ကမၻာဆြဲအားေၾကာင္႔ လက္ထဲမွာၾကာရွည္စြာ တည္႔တည္႔မတ္မတ္ မကိုင္ထားႏိုင္ပဲ မွင္ေတြဟာ ေဘာစိမွတဆင္႔ ယိုစီးက်လာတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။ တခါတရံ ံမွင္ေတြဟာစာရြက္ေပၚကို ပစ္ခဲစြာထြက္က်လာပါတယ္။ ဒီျပႆနာကို ေျဖရွင္းသူကေတာ႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား အေရာင္းစာေရးေလး Milton Reynoldဟာ Biroညီအစ္ကိုရဲ ႔ျပႆနာကိ ုေတ႔ြရွိျပီး မွင္မ်ားကို ယိုစီးမက်လာေစေအာင္ဖန္တီးျပီး ၁၉၄၅ခုေမလတြင္ Reynold International Pen Companyကို တည္ေထာင္ျပီး ကမၻာ႔အေအာင္ျမင္ဆံုး Reynoldေဘာပင္မ်ားကို ထုတ္လုပ္ခဲ႔ပါတယ္။ အခုလက္ရိွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေနတဲ႔ ေဘာပင္ေတြဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ပညာရွိ အဖုံဖုံတို႔တီထြင္ၾကံစထုတ္လုပ္မႈေၾကာင္ ႔အခုဆိုရင္ အေကာင္းတကာ႔ အေကာင္းဆံုး ေရးသားႏိုင္ၾကပါျပီ။

ကိုငွက္အမွတ္တရ - ၁

***အစ၏အဆံုး (သို႔မဟုတ္) အဆံုး၏အစ***

ကမၻာဦးသူတို႔သည္ ရသပထ၀ီကိုစားကုန္၏။ အခ်ဳိ႕အဆင္းလွကုန္၏။
အခ်ဳိ႕အဆင္းမလွကုန္။
ထိုသူတို႔တြင္
အဆင္းလွသူတို႔သည္ အဆင္းမလွသူတို႔ကို
မထီမဲ့ျမင္ျပဳၾကကုန္၏။
ထိုသုိ႔ျပဳသည္ရွိေသာ္ .. ။
(ဦးကုလားရာဇ၀င္)
ႏွလံုးသားနဲ႔ဖတ္ဖို႔
(ရင္၌ျဖစ္ေသာ)
ခ်စ္ဇနီးသို႔။

သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္

ကိုငွက္အမွတ္တရ - ၂

***ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္မ်ား***

သူ႔အလုိ …
အထက္ အဆုိပါအေၾကာင္းမ်ားအရ
ေတြးဆခ်က္မ်ားမွာ
(၁) “စကားလုံးမ်ား”ဟာ “အတု”ျဖစ္ၿပီး
“စိတ္”သည္ “အစစ္အမွန္္”ျဖစ္တယ္ … တ့ဲ။
(၂) “ေျခေထာက္ေတြ”ဟာ “လမ္း”ျဖစ္ၿပီး
“ငါ”သည္ “ခရီးဆုံး” ျဖစ္တယ္ … တ့ဲ။
(?) ဆုိေတာ့ကာ
အဲဒီေျခေထာက္အတုေတြနဲ႔
အဲဒီ စကားလုံးတင္းက်မ္းျပည့္လမ္းကုိပဲ

စီးစီးၿပီး သြားေနရတာ … တ့ဲ။

အဲဒီခရီးဆုံးမွ ေရာက္ပါ့မလား
အဲဒီအစစ္အမွန္ေရာ ဟုတ္ပါ့မလား
အဲဒီစိတ္ႀကီးကုိ ကုန္လြန္းလုိ႔
အဲဒါ ငါကျဖင့္ … တဲ့။

အင္း …
ပ်င္းတယ္ဆုိတာႀကီးပဲ
ႀကိတ္မႏုိင္ ခဲမရ …
… … … ။ ။
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္

ကိုငွက္အမွတ္တရ - ၃

*** မႏွင္းျဖဴ ***

“ တစ္ ”
ခ်စ္သူ
သင့္ႏွလံုးသားသည္
ပ်ားသို႔ခ်ဳိ၏။
သို႔ၿပီးတကား
ဓားသြားမူ ထက္စြာ၏ .. ။

“ ႏွစ္ ”
ေဆာင္းဦးေပါက္ညမ်ားရဲ႕
ပြင့္ဦးႏွင္းဆီျဖဴဟာ၊ ငါ့သခင္မ
ငါ့ဘ၀ရဲ႕ ကိုယ္ပြားအသက္ပါ။
မင္းဘ၀နဲ႔ ငါရွင္သန္တယ္။
ပ်ဳိရြယ္ျခင္း၊ ခ်ဳိျမတဲ့အဆိပ္
အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္ထဲက
နတ္သမီးတစ္ပါးရဲ႕ အလွကို ငါမွတ္မိခဲ့ၿပီ။
ဒီဇင္ဘာမွာ ႏွင္းက်တယ္
တစ္လလံုးပါပဲ
ပထမဆံုးႏွင္းပြင့္ကေတာ့
သူေပါ့ကြယ္၊ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴျဖဴ
ငန္းေမႊးေတာင္သြင္တူေသာ
ႏူးညံ့ေခ်ာႏုျခင္းနဲ႔ ငါ့ရဲ႕အသက္
အိပ္မက္အၿပံဳးရွင္ေပါ့ ၊ သူ ....
“ မႏွင္းျဖဴ ” ေလ။

“ သံုး ”
“ မႏွင္းျဖဴ ”
မင္းဘယ္သူလဲ ..
ငါကလြဲလို႔ ၊ မင္းေတာင္မွမသိ
ျမတ္ႏိုးမိသူပါ။ သူဟာ ...
ငါ့ဘ၀ရဲ႕ ပထမဦးဆံုး
ႏွင္းဖံုးေတာင္တန္းမ်ားရဲ႕ နတ္မိမယ္
သံေယာဇဥ္အႏြယ္မ်ားရဲ႕ မိခင္
ပြင့္ဦးသခင္ ဆိုႏိုင္ပါရဲ႕။
ႏြဲ႕လ်တဲ့ေျခလွမ္းမ်ား
ငါ့ႏွလံုးသားမွာ ..
ဒဏ္ရာထင္ေအာင္ ျပင္းထန္ခဲ့ ၊ ကဲ ...
ဒီလိုဘယ္သူသိမလဲကြယ္။

“ေလး”
ေဆာင္းညရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းအစြန္းမွာ
လမ္းမ်ားေပၚ “ငါ ” ေတးသီခဲ့တယ္
နားမလည္ႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈဘ၀
ေတးခ်င္းမွာ စတည္ခဲ့ေပါ့။
ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့လေရာင္သြန္းခ်ိန္
မွိန္ျပာျပာ ႏွင္းစက္ေႂကြသံလို
ေကာင္းကင္ငိုေနရဲ႕ ၊ အို .. အလွ
မင္းကို တမ္းတလို႔ ..
“ကိုေစာၿငိမ္း” ရဲ႕ “ပြင့္ဦး”
ငါဆိုခဲ့ဖူးၿပီ .. ။

“ငါး”
ေဟာသည္မွာ အခ်စ္ ..
ကဗ်ာလိုလွတဲ့ ပန္းပြင့္၊ သစ္ရြက္
စက္နဲ႔လုပ္တာမဟုတ္။
မင္းအတြက္ပဲ သည္မွာ
ႏံုခ်ာေပမယ့္ လတ္ဆတ္တဲ့ႏွလံုးသား
ဥပကၡာမထားေစခ်င္
အရွင္ .. သခင္ ..
သစ္ခက္ပလႅင္မွာစံ၍
ေတးခ်င္းကို နာခံ
မိုးယံ၌ျပည့္ေသာ ပီတိႏွင့္
တင့္တယ္ေစပါမည္။

“ေျခာက္”
လံုမရဲ႕ အၾကည့္
ေနထိတဲ့ ပန္းပါပဲ၊
ညိဳးေလ်ာ္ဆဲအၿပံဳးဟာ
ျပည့္၀ပါေပရဲ႕
ေစာင့္စားသူ ေနပူမွာရပ္လို႔
မင္းကို ေစာင့္ဖို႔ ငါအသက္ရွင္တယ္။
သစ္ပင္ ၊ ေတာေတာင္ ၊ ေနေရာင္ ..
ငါ့သခင္ ေအာင္ႏုိင္တယ္။
ဘယ္သူျငင္းမလဲ အိုအခ်င္းတို႔
အို .. အမ်ဳိးေကာင္းသားတို႔
ငါ့အားခြင့္လြတ္ၾကပါေလ ..
အခ်စ္ေစကြၽန္ျဖစ္တယ္။
ဇာမဏီငွက္၏ တင့္တယ္ျခင္းျဖင့္
ၾကယ္ပြင့္တို႔ကို ႏြံ၌နစ္ေစသူ ..
ခ်စ္ျခင္း ၊ မုန္းျခင္း ၊ ဥပေကၡာႏွင့္ ခံယူမႈ
ပန္းႏုေက်ာက္ဆစ္အသြင္
ျမင္သူတိုင္းအား အၾကည့္ျဖင့္သိမ္းပိုက္သူ .. ။

“ ခုႏွစ္ ”
အို .. ခ်စ္သူလံုမ
ပထမဘ၀မွာ တြယ္ငင္ေသာ
သံေယာဇဥ္ပိုင္စိုးသူ
ႏွင္းျမဴသည္းပြတ္၊ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴစင္၍
အိပ္မက္အေငြအသက္ပမာ
ငါျမတ္ႏိုးသူ .. ငါ့အား ..
သနားသျဖင့္ ဥပကၡာသစ္ရိပ္မွ
ဖဲက်ဥ္ခြင့္ရေစပါ။ ငါ့အား ..
၀ါမွ်င္ဂြမ္းစကဲ့သို႔ ခ်ီမ၍
သင့္အနမ္း၍ေႂကြေသာ ပန္းပြင့္ေရအိုင္ထက္
သက္ေစပါဘိ။
သက္ရြက္ေလာင္းေလွဦးတြင္
သခင္မစံပါ။
ကဗ်ာသစ္ခက္ျဖင့္ျပဳေသာ
ေလွာ္တက္ကို ငါကိုင္မည္။
ေအာင္ႏိုင္ျခင္းႏွင့္ ဒဏ္သင့္ေသာငါ့အား
အသာယာဆံုး တိတ္ဆိတ္ျခင္းျဖစ္သည့္
အခ်ဳိၿမိန္ဆံုးေတးခ်င္းကို
ဆိုခြင့္ျပဳပါ ၊ ထိုအခါ ..
ကမၻာေျမသည္ သခင္မအၿပံဳး၌ပြင့္ေသာ
ဆည္းဆာပန္းပြင့္သစ္၏
ႏွစ္ခ်ဳိ႕ စပ်စ္အရက္ပမာ
ငါမူးယစ္စြာ ေမြ႕ေပ်ာ္ေစလိမ့္မည္။

“ ရွစ္ ”
အားလံုးၿပီးဆံုးသြားခဲ့ၿပီ ..
“ မႏွင္းျဖဴ ”
အားလံုးၿပီးဆံုးသြားၿပီေလ၊
အခုေတာ့ ......

“ကိုး”
ျမစ္တစ္စင္းမွာ သူ .. ငါ ..
ႏွစ္ခါေရမခ်ဳိးႏိုင္
စီးဆင္းေနဆဲ အခ်ိန္စက္၀န္း
ပံုတူသြန္းလုပ္၊ အ႐ုပ္ဆင္းတု
ျပဳစုသူမဲ့ေပရဲ႕ .. ။
ပစၥဳပၸန္မဲ့ေသာအခါ
အနာဂတ္မတည္စြမ္းသာ
သည္သို႔ .. သံသရာရွိလွ်င္အဆံုး၊ ငါမို႔ျဖစ္ရင္း
ခ်စ္ျခင္းအပ ၿမဲေစ ..
က်ိန္စာဆိုခဲ့ေလသလား
အို .. နတ္ဘုရားတို႔ ။
အို .. ပိုင္ဆိုင္သူတို႔ ။

သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္

ကိုငွက္အမွတ္တရ - ၅

*** အေမ***

မိန္းမတကာထက္၌ က်ေနာ္ေလးစားျမတ္ႏိုးမဆံုးေသာ
အနာဒိအနႏၲေမတၱာရွင္ “ ခ်စ္ေသာ ေမေမ ” သို႔ ...

အေမ .....
သားေတာ့ မီးေလာင္ေနၿပီ
လူေတြကေတာ့ ရယ္မွာပဲ
သားရင္ထဲမွာ
ကဗ်ာ ...
ကဗ်ာ ...
ကဗ်ာ ...
သက္သာရာ ရမလားလို႔ပါ
(ဒီတစ္ခါေတာ့ျဖင့္)
၀မ္းေရစပ္ရင္လည္း
နည္းနည္းခြင့္လႊတ္ပါအေမ
သားေတာ့ မီးေလာင္ေနၿပီ။

သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္

ကိုငွက္အမွတ္တရ - ၄

***အသက္သည္ အိမ္မက္***

အိမ္မက္သည္သူ
သူသည္ အသက္ျဖစ္ေစ
ေဆာင္းေႏွာင္းလွ်င္ ေႏြဦး၏။
ေႏြဦး၌ ႏွင္းႂကြင္းသည္။
ႏွင္းႂကြင္းျပယ္ေသာ္လည္း
သစၥာႂကြင္းေစ။
ျမတ္ႏိုးျခင္း ႂကြင္းေစ။

သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္

ကိုငွက္အမွတ္တရ - ၆

*** ျမ***
အခါတစ္ပါး၌ သူမ၏လက္၀ယ္
ထက္ “ျမ” ေသာ ျမားတစ္စင္းတည္၏။
သို႔ေသာ္ “ေတး” မရွိ။
ထိုအခါ
ငါ၏လက္၀ယ္
ခ်ဳိ ”ျမ” ေသာ ေစာင္းတစ္အိုးတည္၏။
သို႔ေသာ္ “ႀကိဳး”မရွိ။

သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္၊ ေမာင္မိုးေက်ာ္၊ အရိုင္းျဖဴ