ဒီပဲယင္း သမိုင္းမွန္ ေပၚခ်င္သူ

ရန္ကုန္ (မဇၥ်ိမ) ။ ။ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၃ဝ ရက္ေန႔သည္ ဒီပဲယင္း အေရးအခင္း ၉ ႏွစ္ ျပည့္ေျမာက္သည့္ေန႔ ျဖစ္သည္။ ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ စည္း႐ုံးေရးခရီးစဥ္အတြင္း ဒီပဲယင္းၿမိဳ႕နယ္ က်ီရြာတြင္ တိုက္ခိုက္ ခံခဲ့ရသည့္ ယင္းျဖစ္ရပ္ တြင္ မည္သူက အကြက္ခ်စီမံ၍ မည္သူ ဦးေဆာင္ခဲ့သည္၊ မည္သူမ်ား ပါဝင္ခဲ့သည္ ဆိုသည္ ကို ယေန႔တိုင္ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ျခင္း မရွိေသးေပ။ ျဖစ္ရပ္မွန္သမွ် သမိုင္းခ်ည္းပင္ ျဖစ္သည္။ သမိုင္းသည္ အေကာင္းဆံုး ဥပမာ ျဖစ္သည္။ သမိုင္းမွ သာဓကယူ ဆန္းစစ္ရသည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ သမိုင္းစစ္ကို ရွာေဖြတူးဆြသူမ်ား ရွိခဲ့သလို သမိုင္းေၾကာင္း၌ ကမၺည္းတင္ မခံဝံ့သူတို႔က ျဖစ္ရပ္ေဟာင္းကို ဖံုးဖိေျပာင္းလဲရန္ ၾကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ ဒီပဲယင္း အေရးအခင္းကို သမိုင္းအျဖစ္မွန္အျဖစ္ တရားဝင္ ေပၚေပါက္ေစလိုသူမ်ားအနက္ ဒီပဲယင္းလုပ္ၾကံမႈ၏ အဓိကပစ္မွတ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အားထုတ္ခဲ့သူ တဦးျဖစ္သည့္ ထိုစဥ္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ စီးႏွင္းသည့္ ကားကို ေမာင္းႏွင္ခဲ့သူ ကိုေက်ာ္စိုးလင္းလည္း ပါဝင္ေနသည္။ သမိုင္းကို အျဖစ္မွန္အတိုင္း ျဖစ္ေစခ်င္သူ ကိုေက်ာ္စိုးလင္း (၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္ ဒီပဲယင္း အေရးအခင္းတြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ကားကို ေမာင္းႏွင္ခဲ့စဥ္က ကိုေက်ာ္စိုးလင္းသည္ ဒုတိယႏွစ္ ဥပေဒေက်ာင္းသား အရြယ္ျဖစ္သည္။) ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသားအရြယ္သာ ရွိခဲ့ေသာ္လည္း လုပ္ၾကံမႈ ျဖစ္စဥ္အတြင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ အနီးဆံုးေနရာတြင္ ရွိခဲ့ၿပီး မ်က္ျမင္သက္ေသလည္း ျဖစ္သည့္ ကိုေက်ာ္စိုးလင္းႏွင့္ ဒီပဲယင္း ကိုးႏွစ္ျပည့္အျဖစ္ မဇၥ်ိမသတင္းဌာနက ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခဲ့ပါသည္။ ဒီပဲယင္းကိစၥ ၉ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုခံစားရလဲ။ ျပန္ၿပီးေတာ့ သတိရေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီကိစၥ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ သူတို႔ကို ျပန္ၿပီး ထိခိုက္ပါေစ၊ နစ္နာပါေစ၊ ဟိုဟာျဖစ္ပါေစဆိုတဲ့ ဆႏၵမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အျဖစ္မွန္ေလးကိုေတာ့ ေပၚေပါက္ ေစခ်င္တယ္။ တေန႔ထက္ တေန႔ေတာ့ အဲ့ဒီ ခံစားခ်က္ေလးေတာ့ ရွိေနတာေပါ့။ ႀကီးကတရားဝင္ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ျခင္းလည္း မရွိခဲ့ဘူး။ အဲ့တာ ေၾကာင့္ လည္း ဒီ ဒီပဲယင္းကို အၿမဲတမ္းပဲ သတိရေနေစဖို႔ အတြက္ရယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ျပႆနာအရပ္ရပ္ကို ဘယ္သူက ဘယ္လို စလုပ္တယ္ ဆိုတာကို ျပည္သူအားလံုး က သိေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ ဒီႏွစ္ကို က်ီရြာမွာ သြားၿပီး အလႉ လုပ္ဖို႔ စီစဥ္ထားပါတယ္။ အန္တီ့ကားကို ေမာင္းျဖစ္သြားပံုေလးက စၿပီး ျပန္ေျပာျပပါဦး။ က်ေနာ့္အေဖ ဦးကိုၾကီး က မႏၲေလးတိုင္း NLD တိုင္းဦးစီးမႉး(ဘ႑ာေရး) လုပ္ေတာ့ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ကိစၥေတြဘာေတြ ရွိရင္ က်ေနာ့္အိမ္က ကားေတြဘာေတြ သံုးေလ့ရွိတယ္။ က်ေနာ္ရယ္၊ က်ေနာ့္အကိုရယ္က အဲ့လိုကိစၥေတြမွာ လိုက္ပို႔တာရွိေတာ့ တိုင္းက လူၾကီးေတြက က်ေနာ္တုိ႔ ကား ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေမာင္းတတ္တာ သိေနတယ္။ အဲ့ဒီမွာ အန္တီ့ခရီးစဥ္ ေရာက္လာတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက က်ေနာ္က ဒုတိယႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဥပေဒ ေမဂ်ာနဲ႔။ အစကေတာ့ က်ေနာ္တို႔က လူငယ္အေနနဲ႔ လံုျခံဳေရးပဲ လိုက္ရတာ။ အန္တီ့ခရီးစဥ္ ဒုတိယတေခါက္အေနနဲ႔ ေရာက္လာေတာ့ ကား ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေမာင္းတတ္ တဲ့ လူ ေလးဦး လိုတယ္ဆိုလို႔ က်ေနာ္တို႔ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ စက္မႈထဲက ဦးကံရယ္၊ ေမာင္ကိုေလးရယ္ ဆိုၿပီး ေလးေယာက္ ေပးလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း လိုက္ျဖစ္တာက ဦးကိုေလးနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ။ စေမာင္းေတာ့ ဦးကိုေလး ေမာင္းတာ။ ေနာက္ ကခ်င္ျပည္နယ္ ခရီးစဥ္တခုလံုး က်ေနာ္ ဆက္ေမာင္းတယ္။ ကခ်င္ျပည္နယ္ မိုးကုတ္၊ သပိတ္က်င္းဘက္ကေန မႏၲေလးကို ဝင္တယ္။ မႏၲေလးကေန မံုရြာခရီးစဥ္ဘက္ ေတြလည္း က်ေနာ္ပဲ ဆက္ေမာင္းတာ ေနာက္ဆံုး ျပႆနာ ျဖစ္တဲ့ေန႔အထိပဲ။ ေမ ၃ဝ ရက္ေန႔ အေနအထားေတြကို မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေျပာျပပါဦး။ ေတာက္ေလွ်ာက္ သူတို႔ လိုက္ေႏွာင့္ယွက္ေနတဲ့ကိစၥေတြကို သတင္းေတြ ရတယ္။ သိလည္း သိတယ္။ ဘာေတြလဲ ဆိုေတာ့ ၾကံ့ခိုင္ေရးဝတ္စံုေတြနဲ႔ လိုက္ၿပီး ေႏွာင့္ယွက္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးၾကီး ေႏွာင့္ယွက္လိမ့္မယ္ေတာ့ မထင္ဘူး။ စီစဥ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ၊ ေႏွာက္ယွက္မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြလည္း ၾကားတယ္။ ေနာက္ ဘုတလင္နဲ႔ မံုရြာက ခရီးစဥ္ကို လိုက္ပို႔တဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြ အျပန္မွာ အဖမ္းခံရတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းလည္း ၾကားတယ္။ ေရွ႕ေျပး လႊတ္တဲ့သူကလည္း ျပန္မလာႏိုင္ဘူး။ ျပန္မလာႏိုင္ေပမယ့္ သတင္းကေတာ့ အဆက္မျပတ္ ၾကားေနတာ။ အဲ့ဒီေန႔က လမ္းေၾကာင္းတခုလံုးမွာ အန္တီရွိေနတဲ့ ေနရာအထိ သတင္းေတြ ေရာက္လား။ သတင္းပို႔မႈ အစပ္အဆက္ ရွိေနလား။ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေႏွာက္ယွက္မယ္လို႔ပဲ ၾကားေနတာ။ ေနာက္ၿပီး ဘုန္းၾကီးအတုေတြ၊ အတုေတြဆိုတာက သကၤန္း ေတာင္ မဝတ္ရေသးဘူး။ ကတံုးစိမ္းေတြနဲ႔ ကားၾကီးေတြနဲ႔ ထြက္သြားတယ္။ သြားလိုက္လာလိုက္ လုပ္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းလည္း ၾကားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အန္တီကေတာ့ အဖြဲ႔ေတြအားလံုးနဲ႔ သြားမယ့္ ခရီးစဥ္ ဆက္ထြက္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က သူတို႔ဘက္က အေႏွာက္အယွက္ေပးရင္ ညပိုင္းေတြမ်ားတယ္။ မိုးကုတ္၊ သပိတ္က်င္း ဘက္မွာဆိုရင္ လာၾကည့္တဲ့ ျပည္သူေတြကို ေလးဂြေတြ၊ ခဲေတြနဲ႔ ထုတာ၊ မီးေမာင္းေတြထိုးတာ၊ သံပံုးေတြ႐ိုက္တာ မ်ဳိးေပါ့ေနာ္။ ေန႔လည္ပိုင္းဆို သူတို႔က သိပ္ၿပီးေတာ့ မလုပ္ၾကဘူး။ ဆႏၵျပသလို သာမန္ ေႏွာင့္ယွက္တာေလးေတြေလာက္ပဲ လုပ္တယ္။ အဲ့ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ညကို အေရာက္မခံဘဲ ေမာင္းတာ မ်ားတယ္။ ေနာက္တခ်က္က အဲ့ဒီေန႔က က်ေနာ္တို႔ဘက္က ခရီးစဥ္ မိုင္တြက္တာလည္း မွားတယ္။ မိုင္အကြာအေဝးကို ၁၄ မိုင္လို႔ ေရးထားတဲ့ ေနရာမွာ ၁ ျပဳတ္ၿပီး ၄ မိုင္လို႔ ျဖစ္ေနတာလည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ သြားေတြ႔ရတယ္။ က်ီရြာကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုန္းၾကီး ႏွစ္ပါးက “ဒကာမၾကီး မနက္ကတည္းက က်ေနာ္တို႔ ေစာင့္ေနလို႔ပါ။ ရပ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္စကားေလး ေျပာေပးပါ”လို႔ ေျပာလာတယ္။ အခ်ိန္က ငါးနာရီခြဲ ေျခာက္နာရီေလာက္ ရွိၿပီ။ မေမွာင္ေသး ဘူး။ ေမွာင္ရီပ်ဳိးျပေလး။ ဘုန္းၾကီးက ေတာင္းေတာင္း ပန္ပန္နဲ႔ ေျပးၿပီးေတာ့ လိုက္ေျပာတဲ့ အခါၾကေတာ့ အန္တီက “ငါ့သားရယ္ ရပ္ေပးလိုက္ပါဦး” ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ရပ္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဘုန္းၾကီးႏွစ္ပါးရယ္ ရြာသားေတြေကာ အမ်ားၾကီး ေစာင့္ၿပီး ၾကိဳေနတယ္။ ဘုန္းၾကီးအိုၾကီး တေယာက္လည္း ပါတယ္ေျပာတယ္။ ရပ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ ကားတန္းကလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ကား အစီးေရေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ ကားတန္းရပ္သြားေတာ့ ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ ကားေတြထဲက ဘုန္းၾကီးအတုေတြေကာ လူေတြေကာ တုတ္ေတြနဲ႔ ဆင္းလာၿပီးေတာ့ ၾကိဳတဲ့သူေတြကိုေကာ၊ က်ေနာ္တို႔ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ ကားေတြေပၚက လူေတြကိုေကာ တန္း႐ိုက္ေတာ့တာပဲ။ PA က လံုျခံဳေရးအတြက္ ဆင္းၿပီးေတာ့ ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္မွာ စ႐ိုက္ေနၿပီလို႔ သိေတာ့ အန္တီ မဆင္းျဖစ္ေတာ့ ဘူး။ မဆင္းျဖစ္ေတာ့ဘဲ PA ပါ ျပန္တက္၊ ကားတံခါးေတြကို Lock ခ် လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာက ကား သံုးေလးစီး ေလာက္ေတာ့ ရွိတယ္။ ဘဘဦးတင္ဦး ကားကလည္း ေရွ႕မွာပဲ။ အနီးကပ္ လံုျခံဳေရးေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ကားေပၚ မွာေပါ့။ မႏၲေလး တိုင္းက လံုျခံဳေရးအဖြဲ႕ေတြကေတာ့ ေရွ႕မွာေကာ ေနာက္မွာေကာ ပါတယ္။ ေနာက္ကေန ႐ိုက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ လံုျခံဳေရးအဖြဲ႕ေတြက “ကိုေက်ာ္စိုးလင္း ေမာင္းေမာင္း” ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ ေနာက္က အမ်ဳိးသမီးေတြပါတဲ့ ကားတစီးက ေက်ာ္တက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ကားနား ေရာက္လာတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ လိုက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကလဲ ျပန္ခ်မယ္၊ ျပန္ထုမယ္ ဆိုေတာ့ အန္တီက တားခိုင္းလိုက္တယ္။ မလုပ္ပါနဲ႔ သူတို႔က ဘယ္လိုအၾကံအစည္နဲ႔မွန္း မသိဘူးဆိုၿပီး အန္တီက တားေတာ့ သူတို႔က မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ကေန ႐ိုက္လာရင္းနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ကားနားအထိ ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကားနား ေရာက္လာေတာ့ ကိုတိုးလြင္တို႔ တျခားလံုျခံဳေရး အဖြဲ႕ဝင္ေတြက တားတယ္။ “ဒါ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကားေနာ္။ မင္းတို႔ သမိုင္းဝင္ သြားမယ္ေနာ္” ဆိုၿပီး တားတယ္။ တားေတာ့ သူတို႔ ႐ိုက္တာ တန္႔သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကားနားကို အရင္ေရာက္ လာတဲ့ ေရွ႕ဆံုးက ၄၊ ၅ေယာက္က ဘုန္းၾကီးဝတ္ေတြ။ သကၤန္းေတြနဲ႔ တုတ္ေတြနဲ႔။ ညာဘက္လက္ေတြမွာ လက္ပတ္ အျဖဴေတြ ပတ္ထားတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဘဘဦးတင္ဦး ေရာက္လာတယ္။ “မင္းတို႔ေကာင္ အဲ့ဒီမွာ ဘဘဦးတင္ဦး ေရာက္လာတယ္။ “မင္းတို႔ေကာင္ေတြက ဘယ္ကလဲ။ ဘာလို႔႐ိုက္တာလဲ” ဆိုၿပီး ေမးေနတုန္း ဘဘဦးတင္ဦးကိုပါ သူတို႔ ႐ိုက္ခ်လိုက္ တယ္။ ေနာက္ အန္တီ့ဘက္အျခမ္းက လံုျခံဳေရးယူထားတဲ့ ကိုတိုးလြင္ကိုလည္း သူတို႔ ႐ိုက္ခ်လိုက္တာ ကိုတိုးလြင္က ပံုလ်က္သားေလး လဲသြားတယ္။ အဲ့ေနရာမွာပဲ ပံုက်သြားေတာ့ ေသၿပီလို႔ပဲ ထင္လိုက္တယ္။ ေတြက ဘယ္ကလဲ။ ဘာလို႔႐ိုက္တာလဲ” ဆိုၿပီး ေမးေနတုန္း ဘဘဦးတင္ဦးကိုပါ သူတို႔ ႐ိုက္ခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္ အန္တီ့ဘက္အျခမ္းက လံုျခံဳေရးယူထားတဲ့ ကိုတိုးလြင္ ကိုလည္း သူတို႔ ႐ိုက္ခ်လိုက္တာ ကိုတိုးလြင္က ပံုလ်က္ သားေလး လဲသြားတယ္။ အဲ့ေနရာမွာပဲ ပံုက်သြားေတာ့ ေသၿပီလို႔ပဲ ထင္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ အဲ့ဒီတုန္းက ေတာ္ေတာ္ ေဒါသျဖစ္ သြားေသးတယ္။ ေနာက္ကေန ေျပးလာတဲ့ သူေတြက ေျပး၊ လိုက္႐ိုက္တဲ့သူေတြက လိုက္႐ိုက္နဲ႔ဆိုေတာ့ေလ။ တခ်ဳိ႕ဆို ကိုယ္တံုးလံုး ကၽြတ္ေတြနဲ႔ ထြက္ေျပးလာတာကို လိုက္႐ိုက္ေနတာလည္း ေတြ႔ေတာ့ ေဒါသျဖစ္ၿပီး ပထမ တခုခု တုန္႔ျပန္မယ္ စဥ္းစားေသးတယ္။ က်ေနာ္ ကားကို ဘက္ဆုတ္လိုက္တယ္။ ဘက္မဆုတ္ခင္ လီဗာကို အက်ယ္ၾကီး နင္းလိုက္တယ္။ ကိုယ့္လူေတြလည္း ရွိေတာ့ေရွာင္လို႔ရေအာင္ အသံ ေပးလိုက္တာေပါ့။ အဲ့ဒီမွာ က်ေနာ့္ကားရဲ႕ တိုက္ေရာ့နဲ႔ ဘီးနဲ႔ၾကားမွာ သစ္သားေခ်ာင္း ဘယ္အခ်ိန္က ထိုးခံထားလဲ မသိဘူး။ စတီရာရင္ ေခါက္လို႔ မရေအာင္ ထိုးထည့္ထားတာ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္က ေနာက္အရင္ ဆုတ္လိုက္ေတာ့ အဲ့ဒီဟာက က်ဳိးထြက္သြားတယ္။ ဒိုင္းကနဲ ဘာနဲ႔မွလည္း မထိဘဲ အသံထြက္လာေတာ့မွ တခုခု ကလန္႔ထားတာ က်ဳိးသြားတာ သိတာ။ ေနာက္ဆုတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ ညာဘက္က မွန္ေကာ၊ ဘယ္ဘက္က မွန္ေကာ၊ ေနာက္မွန္ေတြေကာ၊ ကားဘက္မွန္နဲ႔ မီးသီးေတြေကာ သူတို႔ အကုန္႐ိုက္ခြဲၾကတယ္။ အဲ့အခ်ိန္ ကားေဘးမွာ လံုျခံဳေရးေတြ ရွိေနတယ္။ သူတို႔က ေပၿပီးေတာ့ အ႐ိုက္ခံေနၾကတာ။ က်ေနာ္ ကားေနာက္ ဆုတ္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ သူတို႔က ကားေပၚကို အတင္းဝိုင္းတက္ၾကတယ္။ ေရွ႕ကို ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ့္လူေတြက ေမွာက္ေန တယ္။ ႐ိုက္တဲ့သူေတြက ေရွာင္ေနတာနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မတိုက္ေတာ့ပဲ က်ေနာ္ ေက်ာ္တက္ၿပီးေတာ့ အတင္းေမာင္း ထြက္ခဲ့တာ။ အဲ့ဒီေနရာမွာ ဆယ့္ငါးမိနစ္၊ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာမယ္ထင္တယ္။ အန္တီကေကာ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုရွိေနလဲ။ အန္တီက ကား ေမာင္းထြက္ဖို႔ေတြဘာေတြ ေျပာလား။ အန္တီက ဒီမွာလည္း လူေတြ အ႐ိုက္ခံေနရၿပီ။ ျပည္သူေတြလည္း အ႐ိုက္ခံေနရၿပီ။ သူမ်ားေတြက “ေမာင္းေမာင္း”လို႔ ေျပာေနၾကတယ္။ အန္တီက ဘာမွ မေျပာဘူး။ က်ေနာ့္ အျမင္ေပါ့၊ က်ေနာ့္အေတြးက အန္တီက တကယ္လို႔ ေမာင္းခိုင္းမယ္ဆိုရင္ သူမ်ားေတြ အ႐ိုက္ခံ ေနရတာကို ပစ္ၿပီးေတာ့ ေျပးရာေရာက္မယ္။ အဲ့လိုလည္း အျဖစ္မခံခ်င္ ဘူးလို႔ ထင္တယ္။ က်ေနာ္ မေမာင္းဘဲနဲ႔ ေနမယ္ဆိုရင္လည္း ဘယ္သူမွ ေမာင္းလို႔မရဘူးေလ။ အကုန္လံုး ပဋိပကၡ ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ က်ေနာ္ကလည္း အဲ့တုန္းက လူငယ္စိတ္နဲ႔ေပါ့ေနာ္ ေဒါသလဲ ျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္ ၁ သက္ဆို သူတို႔ ၂ သက္ဆိုၿပီး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေမာင္းထြက္လိုက္တာ။ ေနာက္ထပ္ သတ္ကြင္းလို တေနရာ ၾကံဳရတယ္ ဆိုတာက ဘယ္လိုမ်ဳိးလဲ။ ဒုတိယေနရာကမွ တကယ့္ သတ္ကြင္း။ ပထမေနရာနဲ႔ ေနာက္တေနရာက တမိုင္ေလာက္ ေဝးတယ္။ က်ေနာ္ ထြက္လာေတာ့ ဘဘဦးတင္ဦးကားတို႔၊ အမ်ဳိးသမီးကားတို႔ကို ေက်ာ္ၿပီး ထိပ္ဆံုးက ေမာင္းထြက္လာတာ ေရွ႕ကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္ၿပီး ေမာင္းေနေတာ့ သူတို႔လည္း ေနာက္က ပါလာတယ္ပဲ ထင္တာ။ ငါးမိနစ္ေလာက္ ေမာင္းရတယ္။ ေရွ႕မွာ ကုန္ကားၾကီး ၃ စီး ေတြ႔တယ္။ အေဝးကတည္းက ျမင္ေတာ့ လမ္းကို ဒီကားေတြ ကန္႔လန္႔ ပိတ္လိုက္မွာလည္း စိုးတယ္။ သိပ္လည္း မသကၤာဘူးေပါ့ စၿပီးလည္း ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ေလ။ အဲ့တာနဲ႔ သူတို႔ ထိပ္တည့္တည့္ေရာက္ၿပီဆိုမွ ညာဘက္ကို လွည္းလမ္းေပၚကို ခ်ဳိးခ်ၿပီး ေမာင္းမယ္ လုပ္မွ ဒီဘက္အျခမ္းမွာ ကားအစီး ၂ဝ၊ ၃ဝ ေလာက္က မီးေတြဖြင့္ပီး ထိုးထားတာေတြ႔ရတယ္။ လမ္းရဲ႕ေဘးမွာ ကြင္းက အက်ယ္ၾကီး ဒိုင္နာလိုလို၊ ကုန္ကားလိုလို ကားေတြ၊ ကြင္းထဲမွာ စီရပ္ထားတာ။ မီးၾကီးေတြ လမ္းဘက္ကို ထိုးထားတာ။ ကားသံုးစီးကို ေက်ာ္ေတာ့မွ ျမင္ရတာ။ မီးေတြနဲ႔ လူေတြလည္း မ်ားပါလားေပါ့။ လူေတြက စီရပ္ေနတာ မႏၲေလးလိုဆိုရင္ တျပေလာက္ကို ရွိတယ္။ လူအျပည့္ပဲ တုတ္ေတြနဲ႔ ေစာင့္ေနတာ။ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္လံုး အျပည့္ပဲ။ ဟိုမွာက ႐ိုက္တာႏွက္တာ ကိုယ့္ေရွ႕မွာတင္ ၾကံဳလာခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္က သိလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ သတ္ကြင္းဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ တုတ္ေတြနဲ႔ လူေတြက လမ္းရဲ႕ ညာဘက္မွာ။ က်ေနာ္ ဆင္းေက်ာ္တဲ့ ညာဘက္မွာ ေပါ့ေနာ္။ လမ္းရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာက ၾကံ့ခိုင္ေရး ဝတ္စံုေတြနဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေလးေတြ ကိုင္ၿပီးေတာ့ အရင္ေႏွာက္ယွက္ သလို ေစာင့္ေနၾကတာ။ က်ေနာ္က ကားကို ေခါင္းတည္ၿပီး လီဗာနည္းနည္း နင္းလိုက္ေတာ့ တုတ္ေတြနဲ႔ လူေတြက ရွဲသြားတယ္။ ရွဲသြားၿပီဆိုမွ က်ေနာ္က လမ္းေပၚကို ေခါင္းတင္လိုက္တယ္။ ကားေနာက္မွာေကာ ေဘးပတ္လည္မွာ တြယ္လိုက္လာတဲ့ အခါက် ေတာ့ ဆြဲခ်ၿပီး ႐ိုက္လိုက္မွာကို စိုးတယ္။ ကား လမ္းေပၚ ေရာက္သြားေတာ့ လက္လွမ္းမမီေတာ့မွ ေနာက္ကေန ဝိုင္းထုၾကတာ။ အဲ့မွာ က်ေနာ့္ေခါင္းကို တခ်က္မွန္တယ္။ ဘာနဲ႔ ထုလိုက္လည္း မသိဘူး။ ေသြးေတြ ျဖာသြားတယ္။ အန္တီက “ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ” ေမးေတာ့ က်ေနာ္ သတိရွိေသးတယ္ “ရတယ္”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ လမ္းရဲ႕ အဆံုးမွာ သစ္သားနဲ႔ သံဆူးၾကိဳးနဲ႔ ဘယ္ရီဂိတ္ ပိတ္ထားတယ္။ အဲ့တာကို က်ေနာ္က တိုက္ခ်ဳိးၿပီး ဆက္ေမာင္းမယ္ လုပ္ေတာ့ ကားႏွစ္စီးနဲ႔ ဆက္ပိတ္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကားႏွစ္စီးရဲ႕ ၾကားမွာ လူသြားဖို႔ လမ္းခ်န္ထားတာ ရွိတယ္။ အဲ့ဒီ လူသြားလမ္းက က်ေနာ့္ကားနဲ႔ ကြက္တိျဖစ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီကေန လြတ္သြားတာ။ လြတ္သြားေတာ့ အေရွ႕မွာ ရဲ ၁ဝ ေယာက္ေလာက္ ရွိမယ္။ ေသနတ္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထားတာ။ က်ေနာ္လည္း မထူးဘူးဆိုၿပီး ဆက္ေမာင္းေတာ့ သူတို႔က ဒိုင္ဗင္ေတြဘာေတြ ထိုးၿပီး ေရွာင္တဲ့သူက ေရွာင္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွေတာ့ က်ေနာ္ မတိုက္ျဖစ္ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ေကာ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ေသးလဲ။ အဲ့ဒီက လြတ္လာေတာ့ အန္တီက ေျပာတယ္။ ဒီပဲယင္းကိုဝင္မယ္ ငါ့သား။ ဒီကိစၥကို ေျဖရွင္းမယ္။ မေျဖရွင္းလို႔ မရဘူးေပါ့ ေျပာတယ္။ က်ေနာ့္ကို ေျပာတာေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း ဒီပဲယင္းကို မေရာက္ဖူးေတာ့ ဒီပဲယင္းကို ေက်ာ္သြားတယ္။ ဒီပဲယင္းက လမ္းေဘးေလး ခ်ဳိးဝင္လိုက္ရတာ။ က်ေနာ္က ၿမိဳ႕ေရွာင္လမ္းေပါ့ေနာ္ အဲ့ဘက္က ထြက္သြားလိုက္ေတာ့ ေက်ာ္သြားတယ္။ ေက်ာ္သြားၿပီးေတာ့ လမ္းေဘး ေတာထဲမွာ ခဏဝင္ရပ္တယ္။ ကားေပၚမွာ တုတ္ေတြေကာ၊ ကားေအာက္မွာ ကလန္႔ထားတဲ့ တုတ္ကလဲ စျဖစ္တဲ့ ေနရာကတည္းက ဒီးဒီး၊ ဒီးဒီး ျမည္ၿပီးေတာ့ ပါလာတာေလ။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္ တိုက္ျဖတ္လာတဲ့ သံဆူးၾကိဳးေတြလဲ ကားနဲ႔ၿငိၿပီး ပါလာတယ္။ အဲ့ဒီမွာ တုတ္ေတြဘာေတြ ျဖဳတ္၊ သံဆူးၾကိဳးေတြ ျဖည္ၿပီး ေတာ့အန္တီက လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ပါလဲ။ နာမည္ေတြ ေျပာဆိုၿပီး တခါတည္း အန္တီက သူ႔စိတ္နဲ႔ပဲ မွတ္ထား လိုက္တယ္။ အန္တီအပါအဝင္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ၁၈ ေယာက္ ပါတယ္။ အန္တီက ဘယ္သူမွ အန္တီနဲ႔ မခြာနဲ႔။ ဘယ္မွ မသြားၾကနဲ႔ အန္တီ့ေဘးမွာပဲ ေနလို႔ မွာတယ္။ ေၾကာက္လန္႔ ၿပီး ခြဲထြက္သြားရင္ အႏၲရာယ္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ မွာတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီက ျပန္ထြက္ေတာ့ ေရဦးၿမိဳ႕အဝင္ သံလမ္းနားမွာ ေမာင္းတံဂိတ္ေလးေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္က ကားခဏရပ္တယ္။ ကားရပ္ေတာ့ အဘိုးၾကီး ႏွစ္ေယာက္က ဒါဘယ္သူ႔ကားလဲတဲ့ လာေမးတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကားပါလို႔ ဆိုေတာ့ တိုင္းမႉးက အမိန္႔ခ်ထားတယ္တဲ့။ ဘယ္ကားမွ အဝင္မခံနဲ႔လို႔ ေျပာထားတယ္တဲ့။ အဲ့တာေၾကာင့္မို႔ပါဆိုေတာ့ ရပါတယ္ က်ေနာ္တို႔ေစာင့္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေနာက္ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေရွ႕က ရထားသံလမ္း တံခါးၾကီးကို ပိတ္လိုက္တယ္။ သံလမ္းပိတ္ၿပီး သံလမ္းရဲ႕ ဟိုဘက္မွာ ဘယ္ရီဂိတ္ေတြ ခ်လိုက္တယ္။ ေရဦးဘက္က စစ္သားေတြ ထြက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ဝိုင္းလိုက္တယ္။ ဝိုင္းတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးက ဝိုင္းတာပါ။ ေသနတ္ေတြနဲ႔ပဲ။ ဝိုင္းၿပီးေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ၾကည့္ေနၾကေတာ့ က်ေနာ္တို႔လဲ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေနလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီလို ဝိုင္းၿပီး နာရီဝက္ေလာက္ ထပ္ၾကာေတာ့မွ စစ္တပ္ယူနီေဖာင္းနဲ႔ အရာရွိၾကီးတေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ အသက္က ၅ဝ ေလာက္ရွိမယ္။ သူက က်ေနာ့္ကို နားထင္ကို ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္တယ္။ ခ်ိန္ၿပီးေတာ့ “မင္းလိုက္မလား မလိုက္ဘူးလား” ဆိုၿပီး ေမးတယ္။ အန္တီ့ကို ၾကည့္ေတာ့ အန္တီက ေခါင္းညွိမ့္ျပေတာ့ “လိုက္မယ္”လို႔ ေျပာလိုက္ တယ္။ “အဲ့တာဆို ေနာက္က လူေတြ တက္”ဆိုၿပီး ေသနတ္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္ၿပီး တက္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္က လူေတြပါ တက္ေတာ့မွ သံလမ္းတံခါးနဲ႔ ဘယ္ရီဂိတ္ေတြပါ ဖယ္။ ေရွ႕က ရဲကားနဲ႔ သူတို႔က အေနာက္က လိုက္လာၾကတယ္။ ေဘးက ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ပါ ေခၚၿပီးေတာ့ ေရဦး ရဲစခန္းထဲ ေရာက္သြားတယ္။ ေရဦး ရဲစခန္းေရာက္ၿပီး ဘာဆက္ျဖစ္ၾကလဲ။ ေရဦး ရဲစခန္းေရာက္ေတာ့ အန္တီက ေျပာတယ္။ “ရွင္တို႔ သတ္ခ်င္ရင္ က်မတို႔ကို ဒီေနရာမွာ သတ္ခ်င္ သတ္ပစ္ လိုက္။ အဲ့လိုမွ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ က်မတို႔ကေတာ့ ဒီကိစၥကို ေျဖရွင္းရမွာပဲ”လို႔ ေျပာတယ္။ အဲ့ဒီမွာ သူတို႔က အန္တီ့ကို အဲ့လိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျဖရွင္းဖို႔ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ့ေပးပါဦး လို႔ ေျပာတယ္။ အဲ့မွာ အန္တီက “မလိုက္ႏိုင္ဘူး၊ ဥပေဒေၾကာင္းအရ ေျဖရွင္းမွ သာလွ်င္ လိုက္မယ္”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေနာက္ ၁ဝ မိနစ္ေလာက္ ေနေတာ့ ဥပေဒ ေၾကာင္းအရ ေျဖရွင္းေပးပါ့မယ္လို႔ သူတို႔က ေျပာတယ္။ အဲ့ဒီမွာ အန္တီနဲ႔ ကိုထြန္းေဇာ္ေဇာ္ရယ္၊ ကိုထြန္းျမင့္ရယ္ လိုက္သြားတယ္။ ကိုထြန္းေဇာ္ေဇာ္နဲ႔ ကိုထြန္းျမင့္ကို အန္တီက သက္ေသအေနနဲ႔ ေခၚသြားလိုက္တာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကားနဲ႔ ကားမွာပါတဲ့ သက္ေသခံပစၥည္းေတြကို ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ အေနနဲ႔ က်န္ခဲ့တယ္။ က်န္တဲ့သူေတြ အားလံုးကိုေတာ့ သူတို႔က အခ်ဳပ္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ ရဲစခန္းကို သက္ေသဆိုၿပီး လိုက္လာတဲ့သူေတြ ၄၊ ၅၊ ၆ ေယာက္ရွိတယ္။ အဲ့ဒီလူေတြမွာလည္း စ႐ိုက္တုန္းက လူေတြ ပတ္ထားတဲ့ လက္ပတ္အျဖဴေတြ ပတ္ထားတာေတြ႔တယ္။ သူတို႔က ရပ္ကြက္လူၾကီးတို႔၊ ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးတို႔ အဲ့လိုလူေတြ။ က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း ဗီဒီယုိ မွတ္တမ္း တင္တာေတြဘာေတြ လုပ္တယ္။ အဲ့ဒီက ေထာက္လွမ္းေရး ထင္တယ္ တေယာက္က “မင္းတို႔က စ႐ိုက္လို႔ ငါတို႔က လုပ္ရတယ္” ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို ေျပာတယ္။ အဲ့မွာ ကားေပၚ ပါတဲ့ သက္ေသပစၥည္းေတြ စာရင္းေတြလုပ္။ စာရင္းေတြ လုပ္ၿပီးၿပီဆိုမွ က်ေနာ့္ကိုပါ အခ်ဳပ္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ထမင္းလည္း မေကၽြးဘူး။ အဲ့ဒီညနဲ႔ ေနာက္ေန႔ တေန႔လံုး ထားတယ္။ အန္တီနဲ႔ လိုက္သြားတဲ့ ႏွစ္ေယာက္က သိပ္မၾကာဘူး ျပန္ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၁၇ ေယာက္ကို ေနာက္ေန႔ ညေနမွာ ဒိုင္နာ ၂ စီးနဲ႔ ေရႊဘိုေထာင္ကို ပို႔တယ္။ ဒိုင္နာ ၂ စီးကို တာလပတ္ေတြနဲ႔ အုပ္ၿပီးေတာ့ ရဲေတြနဲ႔ ေခၚသြား တယ္။ ေရႊဘိုေထာင္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တေယာက္စီကို ရာဇဝတ္သား ၂ ေယာက္၊ တန္းစီးလိုမ်ဳိးေပါ့ အဲ့လို လူေတြနဲ႔ ထားတယ္။ အဟန္႔ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ကို ဘယ္သူမွ ႐ိုင္း႐ိုင္းျပျပ မဆက္ဆံပါဘူး။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေစာင္ေတြဘာေတြနဲ႔ ထားပါတယ္။ ေရႊဘိုေထာင္မွာ ကိုတိုးလြင္ကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ ျပန္ေတြ႔တယ္။ စ႐ိုက္လို႔ က်ေနာ္တို႔ကား ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက ေမွာက္က်န္ေနခဲ့ေတာ့ သူ႔ကို က်ေနာ္တို႔က အေသဆိုၿပီး တြက္ထားတာ ေရႊဘိုေထာင္ ေရာက္မွ ျပန္ေတြ႔တာ။ သူကလည္း ေခါင္းတေခါင္းလံုး အ႐ိုက္ခံထားရတာ ပြစိကို လန္ေနတာပဲ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္အထိ သူ႔ကို ေဆးကုမေပး ထားဘူး။ အဲ့ဒီမွာ ည ၂ နာရီေလာက္မွာ ေရႊဘိုေထာင္ကေန ျပန္ထုတ္တယ္။ ျပန္ခါနီးမွ ကိုတိုးလြင္ကို ပတ္တီးေတြစည္းၿပီး က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ထဲက မံုရြာက ေက်ာင္းသားေလး တေယာက္ကိုေတာ့ သူတို႔ ေရႊဘိုေထာင္မွာပဲ ထားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ေခါင္းစြပ္ေတြ စြပ္ၿပီး ကုန္ကားၾကီးေပၚ တင္တယ္။ ကားေပၚေရာက္ ေတာ့ မ်က္ႏွာဖံုး ျပန္ခၽြတ္တယ္။ ကားေပၚမွာ မတ္တပ္မရပ္ခိုင္းေပမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ျမင္ရေတာ့ တံတားဦးဘက္ ေရာက္ေနတာ က်ေနာ္သိရတယ္။ အဲ့ဘက္က ေရာက္ေနက်ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က သိတယ္ေလ။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ကို မ်က္ႏွာဖံုးျပန္စြပ္ၿပီး နာမည္ေတြေခၚၿပီး ေလယာဥ္ေပၚ တင္တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔က မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ေတြက မြန္းတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚကေန ဘယ္မွလည္း ထြက္ေျပးလို႔ မရပါဘူးလို႔ ေတာင္းပန္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ေတြ ခၽြတ္ေပးတယ္။ ေလယာဥ္က ထိုင္ခံုေတြနဲ႔ပဲ။ ဒီဘက္ထိုင္ခံု ႏွစ္ခံု ဟိုဘက္ႏွစ္ခံု ႏွစ္တန္းပါတယ္။ ေလယာဥ္မယ္ ပါတယ္။ ဒီဘက္မွာ က်ေနာ္တို႔ကို ႏွစ္ေယာက္စီ ထားလိုက္တယ္။ ဟိုဘက္မွာက စစ္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ၊ ရဲထဲက SB တို႔ ပါမယ္ထင္တယ္။ သူတို႔လည္း ႏွစ္ေယာက္စီ ထိုင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၁၇ ေယာက္ကို သူတို႔ကလည္း ၁၇ ေယာက္ ပါတယ္။ ၁ နာရီ၊ ၂ နာရီေလာက္ ၾကာေတာ့ ခႏၲီးကို ေရာက္တယ္။ မိုးလင္းၿပီ။ ခႏၲီးေထာင္မွာ က်ေနာ္တို႔ ေနဖို႔ ေနရာေတြခ် တယ္။ မင္းတို႔ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေကၽြးပါ့မယ္ ဘာညာေျပာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ေရႊဘိုက ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ အထုပ္ေလးေတြေတာင္ သိမ္းသြားတယ္။ က်ေနာ္ ေနရတဲ့ အခန္းက ၃ ေပ၊ ၈ ေပ ေလာက္ ရွိမယ္။ (ခႏၲီးေထာင္တြင္ ကိုေက်ာ္စိုးလင္း ၾကံဳေတြ႔ ခဲ့ရသည္မ်ားမွာ စစ္အစိုးရလက္ထက္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ အေနအထား မ်ားအတိုင္းျဖစ္၍ ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ပါသည္။) ခႏၶီးေထာင္မွာ ဘယ္ေလာက္ေနခဲ့ရလဲ။ ေျခာက္လ။ အဲ့ဒီေျခာက္လက တရားခြင္ေတြဘာေတြတင္၊ အမႈေတြဘာေတြ စစ္ၿပီး ခ်ဳပ္တာလား။ တရားခြင္ မတင္ဘူး။ ဒီလို မတရားခ်ဳပ္ေႏွာင္တဲ့အျပင္ မတရားဖမ္းဆီးမႈလို႔လည္း ေျပာရမွာေပါ့။ အဲ့ဒီမွာ ၁၅ ရက္ ေလာက္က စစ္ေၾကာေရး ဝင္ခဲ့ရတယ္။ စစ္ေၾကာေရးကေတာ့ တကယ့္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ငရဲခန္းပါပဲ။ စစ္ေၾကာေရးမွာ အဓိက ဘာေတြစစ္လဲ။ အဓိကကေတာ့ က်ေနာ္တို႔က စလုပ္တာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔က ႐ိုက္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို ထြက္ ဆိုခိုင္းတာ။ ပထမ တႀကိမ္ လာစစ္လည္း က်ေနာ္ အမွန္အတိုင္းေျပာတယ္။ ဒုတိယ တႀကိမ္၊ တတိယ အႀကိမ္လဲ အဲ့ဒီအတိုင္းပဲ ထြက္တယ္။ က်ေနာ္တေယာက္တည္းကို လူ ၄၊ ၅၊ ၆ ေယာက္ ေလာက္က ဝိုင္းစစ္တာ။ ဒီလူ ၄၊ ၅၊ ၆ ေယာက္က လည္း အဲ့တာကိုပဲ ေမးတယ္။ မနက္တခါ၊ ေန႔လည္တခါ၊ ညဆိုလည္း ၇ နာရီတခါ၊ ၁၂ နာရီတခါ အဲ့လို စစ္တယ္။ ဒီပဲယင္း ျဖစ္စဥ္ကို အိပ္မက္ေတြ ျပန္မက္တာမ်ဳိး၊ ျပန္ၿပီး ခံစားေနရတာမ်ဳိး ရွိလား။ ေထာင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ နားထဲမွာ အဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြ ၾကားေနရတာမ်ဳိး ရွိတယ္။ က်ေနာ္က ျဖစ္တဲ့ ေနရာမွာတုန္းက ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ဘူးလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ေထာင္ထဲ ေရာက္မွ ႏွိပ္စက္ခံရတဲ့ အခါက်မွ မ်က္လံုး တဘက္ ထိလာတယ္။ မ်က္လံုးက အားနည္း သြားတယ္ ေျပာရမွာေပါ့။ သြားေတြလည္း အခုထိ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ နားေတြလည္း သိပ္ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ အဲ့ေတာ့ ေထာင္ထဲက အျဖစ္အပ်က္ေတြ အိပ္မက္လို ျပန္မက္တာေတြ ရွိတယ္။ အၿမဲတမ္း အာ႐ုံထဲမွာ ေရာက္ေနတာမ်ဳိး ရွိပါတယ္။ အခုအခ်ိန္အထိ ခံစားေနရတာကေတာ့ ဒီကိစၥက အစိုးရတရပ္အေနနဲ႔ လုပ္ၾကံတယ္လို႔ သိေပမယ့္ ဘယ္သူက ဦးေဆာင္ၿပီးေတာ့ လုပ္သလဲ ဆိုတာကို။ တာဝန္ရွိတာေတာ့ အစိုးရမွာ တာဝန္ရွိတယ္။ အမ်ားကလည္း သိတဲ့ အေနအထားရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဥစၥာကို ဘယ္သူက ဦးေဆာင္ၿပီးေတာ့ အကြက္က်က် စီစဥ္ၿပီးေတာ့ လုပ္သလဲ ဆိုတာ အခုအခ်ိန္အထိ မေပၚေပါက္ ေသးဘူး။ ေနာက္ၿပီး လုပ္တဲ့သူေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ ဘယ္သူေတြဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ တိတိက်က် ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္စြမ္း မရွိေသးဘူး။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ သူတို႔ကို ျပန္ၿပီး ထိခိုက္ပါေစ၊ နစ္နာပါေစ၊ ဟိုဟာျဖစ္ပါေစဆိုတဲ့ ဆႏၵမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အျဖစ္မွန္ ေလးကိုေတာ့ ေပၚေပါက္ေစခ်င္တယ္။ တေန႔ထက္ တေန႔ေတာ့ အဲ့ဒီ ခံစားခ်က္ေလးေတာ့ ရွိေနတာေပါ့ေနာ္။ ခႏၲီးကေန ျပန္လြတ္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္း အန္တီနဲ႔ ဘယ္ႏွစ္ခါ ျပန္ေတြ႔ျဖစ္လဲ။ အန္တီ ၂ဝ၁ဝ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က လြတ္ၿပီးေတာ့မွပဲ က်ေနာ္သြားျပန္ေတြ႔ျဖစ္တယ္။ အခုဆို ၇ ႀကိမ္ေလာက္ ေတာ့ ေတြ႔ၿပီးပါၿပီ။ အန္တီနဲ႔ အဲ့ဒီတုန္းက အေျခအေနေတြ ျပန္ေျပာျဖစ္လား။ အကို႔ ပါဝင္မႈနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး အန္တီက ဘာေျပာေသး လဲ။ စစေတြ႔ခ်င္းတုန္းက အန္တီက အခ်ိန္သိပ္မရဘူး။ ထြက္လာကာစဆိုေတာ့ သတင္းယူတဲ့သူေတြ၊ ေတြ႔ခ်င္တဲ့ သံအမတ္ေတြ၊ သံတမန္ေတြ မ်ားေနေပမယ့္ က်ေနာ့္ကို အန္တီက ေတာ္ေတာ္ေလး အခ်ိန္ေပး စကားေျပာျဖစ္ပါ တယ္။ စစေတြ႔တဲ့ အခ်ိန္မွာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ အေျခအေနေပါ့။ ဒါေတြကိုပဲ အဓိက က်ေနာ္တို႔ ေျပာျဖစ္ပါ တယ္။ ေနာက္ က်ေနာ့္ကို ေက်းဇူးတင္တဲ့ အေၾကာင္းလည္း ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္က ေရွ႕ေနတေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုေတာ့ ေရွ႕ေနနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြလည္း ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ အခု အေျခအေနေတြ ေျပာင္းေနၿပီ။ အန္တီလည္း လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္သြားၿပီ။ ဆိုေတာ့ တခ်ိန္က အန္တီနဲ႔ အသက္အႏၲရာယ္ အတူၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့သူ အေနနဲ႔ ဒီအေနအထားေပၚမွာ ဘယ္လိုထင္လဲ။ သူတို႔ကို အျပစ္ေပးတာ မေပးတာအေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ ဘာဆႏၵမွ မရွိပါဘူး။ အျဖစ္မွန္ေလး ကို ေပၚလြင္ေစခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာင္သမိုင္း က်ရင္ ဒါဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္တယ္၊ ဘယ္သူေတြ စီစဥ္ခဲ့လို႔ ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို သမိုင္းေၾကာင္းမွာ တရားဝင္ ေပၚသြားေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိပါတယ္။ အန္တီက လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္သြားၿပီ။ အစိုးရနဲ႔ အတိုက္ အခံနဲ႔ ေပါင္းၿပီး အလုပ္လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္သြား ေတာ့ အန္တီလည္း ပိုၿပီး တာဝန္ေတြ ၾကီးလာတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ျဖစ္တဲ့ ျပႆနာေတြ အားလံုး အန္တီ့ဆီကို တိုက္႐ိုက္ တိုင္တည္လာၾကတယ္။ အရင္က မတိုင္ တည္ရဲ ၾကဘူး။ အခုလႊတ္ေတာ္ထဲ ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ အန္တီ့ကို ေခါင္းတည္ၿပီး တိုင္တည္လာတာေတြ ရွိလာ တယ္။ ေရာက္လာတဲ့ ျပႆနာေတြကို အန္တီက ေျဖရွင္းေပးရတဲ့အျပင္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲ အတြက္လည္း ေျဖရွင္းေနရေတာ့ အန္တီ့အေနနဲ႔ တာဝန္ေတြ ပိုမ်ားလာတယ္လို႔ ခံစားရပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ ေနာက္ထပ္ အဲ့လို အနီးကပ္တာဝန္ ယူေပးခ်င္ေသးလား။ အန္တီလြတ္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က ေျပာပါတယ္။ အန္တီ လိုအပ္ရင္ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ ေခၚပါခိုင္းပါ ဆိုေတာ့ အန္တီ က က်ေနာ့္မွာက မိန္းမနဲ႔ ကေလးနဲ႔ မိသားစုနဲ႔ ျဖစ္ဆိုေတာ့ မိသားစုကို ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ လိုတယ္ေပါ့။ ေနာက္ ေရွ႕ေန အေနနဲ႔ေကာ တျခားလုပ္ႏိုင္တာေတြ ရွိေသးတယ္ေပါ့ အဲ့လို ေျပာပါတယ္။ ဒီပဲယင္းကိစၥလို ျဖစ္ၿပီးခဲ့တာေတြ ျပန္ေဖာ္တာ ဒီမိုကေရစီကူးေျပာင္းေရးနဲ႔ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ေရးကို ထိခိုက္ႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာတာေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒီအေပၚမွာေကာ ဘယ္လိုထင္လဲ။ ဒီျဖစ္ရပ္ေလးက သမိုင္းေပါ့ဗ်ာ။ သမိုင္းအျဖစ္မွန္ေပါ့။ အခု က်ေနာ္တို႔ကို လုပ္တဲ့သူေတြ အားလံုးက ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားက သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနၾကတုန္းပဲ။ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ေပါ့ဗ်ာ “ဟာ… က်ေနာ္တို႔က အဲ့တုန္းက အဲ့လို ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ အခုေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ေျပာင္းလဲခ်င္ၿပီ” ဆိုတာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔ကို အျပစ္ေပးတာ မေပးတာအေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ ဘာဆႏၵမွ မရွိပါဘူး။ အျဖစ္မွန္ေလးကို ေပၚလြင္ေစခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာင္သမိုင္းၾကရင္ ဒါဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္တယ္၊ ဘယ္သူေတြ စီစဥ္ခဲ့လို႔ ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သမိုင္းေၾကာင္းမွာ တရားဝင္ ေပၚသြားေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိပါတယ္။ ဒီပဲယင္းျဖစ္စဥ္မွာ ႐ိုက္ၾကႏွက္ၾကနဲ႔ ငရဲပြက္ေနတဲ့အခ်ိန္ မွတ္မွတ္ရရ အျဖစ္ဆံုး အျပဳအမူ ဒါမွမဟုတ္ စကားလံုးက ဘာျဖစ္မလဲ။ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ သတိထားမိတာက က်ေနာ့္အေရွ႕မွာ ေျပာၾကဆိုၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ “ဒါ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကားေနာ္၊ မင္းတို႔ သမိုင္းဝင္သြားမယ္” ဆိုၿပီး ေျပာတဲ့အခ်ိန္ သူတို႔ ခဏတုန္႔သြားတယ္။ ေနာက္ၿပီးမွ “ဟာ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်ကြာ၊ ႐ိုက္႐ိုက္” ဆိုၿပီး ဝင္႐ိုက္တဲ့ အျဖစ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ ထင္က်န္ေနတုန္းပဲ။ (ဒီပဲယင္း အထူးအင္တာဗ်ဴး)