ေၾကကဲြဖြယ္ ဈာပနပြဲ

ဒီအေၾကာင္းအရာေတြက ပက္စ္စီတစ္ပုလင္းကို ပိုက္ဆံအစိတ္ရွိရင္ ေသာက္လိုရခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ျဖစ္ခဲ့တာေတြ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကဆိုရင္ လမ္းေပၚထြက္ ၾကည့္လိုက္ရင္ မီးစတန္းလန္းနဲ  အုန္းဆံၾကဳိးေတြကို ကြမ္းယာဆိုင္ေတြမွာ ေတြ႔ရဦးမယ္။ ညေနဖက္ TV ဖြင့္ၾကည့္ရင္လည္း ေရခဲေရေသာက္ခ်င္ရင္ ဒီကိုလာ၊ အိမ္လိုခ်င္ရင္  ၾကည္စိုး(I.C) ဆီသြားဆိုတဲ့ မတူးၾကီးရဲ့အသံကို  ၾကားရဦးမယ္။ 

သာမရိုးက် ဝန္ထမ္းလင္မယားတစ္စံု။ သူတိ႔ုေနကေတာ့ ဖဆပလထဲမွာ။ သူမ်ားေတြအိမ္ခန္းရဲ့ Master Bedroom ကို ျပန္ငွားျပီးေတာ့ ေနေနၾကတာ။ ကိုယ့္အိမ္ခန္းထဲကို ဝင္မယ္ဆိုရင္ သူမ်ားေတြ ဧည့္ခန္းၾကီးကို ျဖတ္လာျပီးေတာ့မွ ေရာက္တယ္။ ဒီေနရာမွာပဲ ထမင္းခ်က္၊ ဒီေနရာမွာပဲစား၊ ဒီမွာပဲအိပ္၊ ဒီမွာပဲေရခ်ိဳး၊ ဒီမွာပဲအိမ္သာတက္၊ ဒီမွာပဲဘုရားရွိခိုး။ 

အဲဒီအိမ္က ေရခ်ိဳးခန္းက ရယ္ရတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေရခ်ိဳးေနရင္ ဘယ္သူမွ အိမ္သာမတတ္ရဲဘူး။ ေရခ်ိဳးခန္းနဲ အိမ္သာနဲက တစ္ဆက္ထဲရယ္။ ဧည့္သည္ေဆာင္သည္လာရင္ အရမ္းဒုကၡေရာက္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႔ဟာနဲ သူတို႔ေတာ့ အဆင္ေျပလွတယ္လို႔ မဟုတ္ေတာင္ ေနလိုေတာ့ျဖစ္ေနေသးတယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔  သူတို႔ေတြထဲကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာတယ္။ ေကာင္မေလးကိုယ္ဝန္ကို သူတို႔လိုခ်င္လ႔ို တမင္ျပင္ဆင္ျပီး ယူခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ေကာင္မေလးအေမ ေျပာသလိုေျပာရရင္ ေစာက္ပလုပ္တုတ္ျဖစ္ျပီး ရသြားတာ။

အဲဒီေန႔က သူတို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေဈးသြားၾကတယ္။ လမ္းမွာ မိန္းမလုပ္တဲ့သူက မူးလဲပါေလေရာ။ ဗမာရပ္ကြက္ေတြ ထံုးစံအတိုင္း တစ္ခုခုျဖစ္တယ္ဆိုရင္ လူေတြက ဝိုင္းအံုလာၾကေရာ။ အဲဒီအထဲကမွ မိန္းမခပ္ငယ္ငယ္တစ္ေယာက္က ေကာင္မေလးအေမကိုၾကည့္ျပီး အစ္မမ်က္ႏွာေတြ ျဖဴေနတာပဲ ဒါေသာက္လိုက္ဆိုျပီး အဲဒီတုန္းက ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြက အညိဳေတာင့္ၾကီးလို႔ ေခၚေနၾကတဲ့ မိန္းမအားေဆးတစ္ေတာင့္ ထုတ္တိုက္တယ္။ ဒါ ေတာ္ရံုတန္ရံုေစတနာနဲ႔ မဟုတ္ဘူး ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီေဆးက သူ႔ေခတ္သူ အခါတုန္းက အရမ္းေဈးၾကီးတဲ့ေဆး။

 ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဆိုက္ကားငွားျပီး ေဆးခန္းေျပးေတာ့ ဆရာဝန္က ေကာင္မေလးအေဖကို ေျပာတယ္။ ခင္ဗ်ားမိန္းမမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိတာထင္တယ္။ ဆီးသြားစစ္လိုက္ပါဆိုေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔လည္းၾကေရာ သူတ႔ိုေယာကၡမေတြရွိတဲ့ မဂိုလမ္းက ေအးေဆးတိုက္မွာပဲ သြားစစ္ျဖစ္လိုက္တယ္။ တစ္ခုခုေဆးစစ္ရင္ positive ဆိုရင္ လန္႔ေနရတဲ့ေခတ္ၾကီးမွာ result လည္းေတ႔ြေရာ ေကာင္မေလးအေဖက မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္သြားလို႔  ေဆးခန္းက သူနာျပဳဆရာမေလးကေတာင္ ဟာ…အစ္ကို ဒါ ဝမ္းသာရမယ့္ကိစၥၥေလလို႔ လွမ္းသတိေပးလိုက္ရေသးတယ္။ 

တစ္ခါ ကိုယ္ဝန္နည္းနည္းရင့္လာေတာ့ မိုးေတြအရမ္းရြာေနတဲ့ေန႔ၾကီး။ သူတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ရံုးကေန ျခင္းေတာင္းကိုယ္စီန႔ဲ  ျပန္လာၾကတယ္။ လက္ထဲမွာလည္း ထီးတစ္ေယာက္တစ္လက္နဲ႔။ သူတို႔ေဆာင္းတဲ့ထီးက တရုတ္ကလာတဲ့ ခိုထီးအတုကို ေဆာင္းထားတာ။ အတုနဲ အစစ္ဘာကြာလဲဆိုေတာ့ အစစ္ရဲ့လက္ကိုင္ကေလးေထာင့္၊ ေနာက္ျပီးေတာ့နီညိဳေရာင္န႔ဲ  Dove ဆိုတဲ့စာတန္းန႔ဲ ခိုပံုကေလးပါတယ္။ အတုရဲ့လက္ကိုင္ကၾကေတာ့ မီးပံုးပ်ံေျပာင္းျပန္ပံု လံုးလံုးၾကီးန႔ဲအလယ္မွာ အနီေရာင္လိုင္းတစ္လိုင္းပါတယ္။ 

အဲဒီလို လမ္းေလွ်ာက္လာေနတုန္း ေလျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္တိုက္လိုက္ေတာ့ ေလတိုက္တဲ့ေနာက္ ထီးကပါသြားသလို လမ္းကလည္း ရႊံ႕ေတြန႔ဲေခ်ာေနလိ႔ု  ဗိုက္ၾကီးသည္က ေခ်ာ္လဲပါေလေရာ။ ဘာမွသိပ္ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မျဖစ္သြားေပမယ့္ ေကာင္မေလးအေမရဲ့ တံေတာင့္ဆစ္မွာ ေသရာပါအမွတ္ၾကီး ျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္။ အမာရြတ္ဆိုတာက ဟိုးအရင္တစ္ခ်ိန္တုန္းက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ နာက်င္ခံစားခဲ့ရတယ္ဆိုတာရဲ့ အမွတ္အသားပဲ။ 

မိန္းမလုပ္တဲ့သူရဲ့ညီမက သူ့တုန္းကဝတ္ခဲ့တဲ့ ဗိုက္ဖံုးအက် အေဟာင္းေတြကို ေပးတယ္။ အိုဂ်ီန႔ဲလည္း လိုက္အပ္ေပးတယ္။ အိုဂ်ီက သူ႔ေခတ္သ႔ူအခါတုန္းက နာမည္ၾကီးအိုဂ်ီပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေကာင္မေလးကို ေမြးတယ္။ GEC မွာတန္းစီပါ ဆိုတဲ့ေခတ္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို လက္တိုဂ်င္တစ္ဘူးစီရတယ္။ အိမ္ေထာင္သည္ ဆန္ဆယ့္ေလးျပည္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စာ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ျပည္ရတယ္။ ေကာင္မေလးကိုေမြးေတာ့ သူ႔အေမလုပ္သူက ေတာ္ေတာ္အသက္ၾကီးေနျပီ။ သံုးဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနျပီ။ အဲဒီေတာ့  ႏို႔ကေကာင္းေကာင္း မထြက္ေတာ့ဘူး။  ႏို႔မထြက္ေတာ့ ဝေအာင္လည္း တိုက္လို႔မရသလို ကေလးကလည္း အားစိုက္စို႔ရလို႔ သိပ္မစို႔ခ်င္ဘူး။

ေနာက္ခြင့္ရက္ကလည္း ေလးဆယ့္ငါးရက္ပဲရတာ။  ျပီးတာနဲ႔  ရံုးဆက္တက္ရေရာ။ ဒီလိုန႔ဲ သူ႔အဓိက အဟာရက ႏို႔ဘူးျဖစ္လာတယ္။ ေကာင္မေလးက ႏို႔ဘူးအရမ္းၾကိဳက္တယ္။ ႏို႔ဘူးမွႏို႔ဘူးပဲ။ အလုပ္ကရတဲ့ လက္တိုဂ်င္ႏွစ္ဘူးက မေလာက္ေတာ့ဘူး။ ႏြားနီကူလာရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းၾကေတာ့  ႏြားနီေတာင္မွ ေကာင္းေကာင္းမေလာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။

အဲဒါန႔ဲပဲ ေကာင္မေလးအဖြားရဲ့ ေရႊဉာဏ္ေတာ္စူးေရာက္ျပီးေတာ့ အၾကံေပးခ်က္အရ ႏို႔ဘူးေဖ်ာ္နည္း နိသဿသရည္းထဲက recipe ထဲမွာ သၾကားနည္းနည္းဆိုတာက ေနရာဝင္ယူလာတယ္။ ဒါေတာင္မွ  လတစ္လရဲ႕ႏွစ္ဆယ့္သံုး နားကပ္လာရင္  ႏြားနီေတာင္ နပ္မမွန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။

ဒီေတာ့လည္း ႏို႔မႈန္႔ဖိုး ျပတ္ေသာမခက္ေလာ၊ ဤနည္းသိလွ်င္ မလြယ္ေလာေပါ့။အိမ္နားက အိမ္ဆိုင္ေလးေတြမွာ ကေလးေတြ အပ်င္းေျပစားဖို႔ဆိုျပီးေတာ့ ထုတ္ထားတဲ့ တစ္က်ပ္တန္၊ ႏွစ္က်ပ္တန္ ႏို႔မႈန္႔အထုတ္ကေလးေတြကို ေရေႏြးထဲထည့္ေဖ်ာ္၊ ပူေနေသးလားလို႔ လက္ဖမိုးေပၚ အစက္ခ်ျပီးစမ္းၾကည့္ ေအးျပီဆိုတာနဲ႔ ကေလးပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ အငိုတိတ္ကေရာပဲ။ 

တစ္ခါကေတာ့ ေရာင္းတဲ့သူကပဲ မွားေပးလိုက္တာလားမသိဘူး။ ႏို႔မႈန္႔ဆိုျပီးဝယ္လာလိုက္တာ ေရေႏြးနဲ႔ေရာျပီး ေဖ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေရာ ပဲမႈန႔္ဆန္မႈန္႔ေတြလိုမ်ိဳး ပ်စ္ခဲခဲၾကီးျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာပဲေျပာေျပာ ညညေတြဆိုရင္ ကေလးငိုသံရဲ့ေနာက္မွာ ကေတာက္ကေတာက္ဆိုတဲ့ အသံပါလိုက္လာေနၾက ျဖစ္ေနျပီ။ သူတို႔အိမ္ထဲကို ဝင္လိုက္ရင္ ဝိုင္အိုလက္အနံ ကေလးက သင္းေနတတ္တယ္။ 

အခုအခ်ိန္အထိ အဲဒီတုန္းက ဗူးခံြအေဟာင္းေလးကို အေရာင္တင္မႈန႔္ထည့္တဲ့ဘူး လုပ္ထားလို႔ ေၾကာင္အိမ္ထဲမွာ သြားၾကည့္ရင္ေတာင္ ေတြ႔ရဦးမွာ။ ေကာင္မေလး နည္းနည္းၾကီးလာေတာ့ ကုလားပဲမႈန႔္ရယ္၊ ဆန္မႈန႔္ရယ္ကို စက္မွာသြားၾကိတ္ ျပီးေတာ့ ေရေႏြးန႔ဲ ေဖ်ာ္ျပီးေကၽြးတယ္။ ဘာကေလးအဟာရမႈန္႔မွ မလိုဘူး။ အသက္ေျခာက္လအထိ မိခင္ႏို႔တစ္မ်ိဳးထဲဆိုတာက ေဆာင္ပုဒ္ေလ။ ေဆာင္ပုဒ္ေတြနဲ႔ လက္ေတြ႔ၾက တကယ္တမ္း အလုပ္မျဖစ္ဘူး။

ေနာက္သိပ္မၾကာဘူး ေကာင္မေလးအေမ ရံုးစတတ္ေတာ့ ေကာင္မေလးကို အိမ္နားက ကေလးထိန္းတဲ့အိမ္မွာ သြားပို႔ထားလိုက္ရတယ္။ ကေလးထိန္းခက တစ္လကိုလစာအျပင္  ရုံးကရတဲ့ ဆီငါးဆယ္သားနဲ  ေရႊဝါဆပ္ျပာႏွစ္ေတာင့္ အဆစ္ေပးရေသးတယ္။ 

ဒီလိုန႔ဲပဲ ေျခာက္လခုႏွစ္ေလာက္ရွိလာေတာ့ ကေလးထိန္းတဲ့အိမ္ကသူေတြက ဝိုင္းေျပာၾကတယ္။ သူမ်ားကေလးေတြ ေခါင္းေထာင္တဲ့အရြယ္ေရာက္ေနျပီ ဒီကေလးမေလးက အခုအထိ ေခါင္းမေထာင္ေသးပါလား ဆိုျပီးေတာ့။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့စိတ္မပူမိဘူး ခုေလာေလာဆယ္မွာက ေခါင္းေထာင္တာ မေထာင္တာ ဆိုတာထက္ အေရးၾကီးတာေတြအမ်ားၾကီးရွိတယ္။

သူတို႔ေတြ ထမင္းစားၾကေတာ့ ဆန္က ရံုးကေနေပးတယ္။ ရံုးကရတဲ့ဆန္ကို ေကာင္မေလးအေဖက ထုတ္ထားျပီးေတာ့ ေယာကၡမေတြအိမ္မွာ ခဏသြားထား၊ စေနတနဂၤေႏြက်မွ အိမ္ျပန္သယ္တယ္။ သူတစ္ေယာက္တည္း အဲ့ဒီဆန္ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ျပည္ကိုထမ္းျပီး ဘတ္စ္ကားနဲ႔  အိမ္ကိုသယ္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ သူ႔မိန္းမက ပလတ္စတစ္ၾကီးကိုခင္း စေကာႏွစ္ခ်ပ္၊ စကာတစ္ခ်ပ္ကိုခ်၊ မ်က္ႏွာမွာနင္ဂ်ာေတြလို အဝတ္နဲ႔စီးျပီး ဆန္ျပာေတာ့တာပဲ။ 

အ့ဲဒီဧည့္မထဆန္ကို တစ္ခါတစ္ေလ အဝါေရာင္ျမက္သီးေလးေတြနဲ  တူတူေရာ ျပီးေတာ့စားတယ္။ ထြက္လာတဲ့ဆန္ကဲြကိုေတာ့ လမ္းတကာလွည့္ျပီး ဆန္ကဲြဝယ္တဲ့သူေတြကို ျပန္ေရာင္းတတ္တယ္။ အဲဒီဆန္ကဲြဝယ္တဲ့သူေတြက အရမ္းသနားဖို ေကာင္းတယ္။ အိမ္ကထြက္လာတုန္းက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔  ေနာက္ေတာ့တျဖည္းျဖည္း ဇက္က်ိဳးမတတ္ေလးတဲ့အိတ္ၾကီးကို တစ္လမ္းဝင္တစ္လမ္းထြက္ ရြက္ျပီးသြားရတယ္။ ဖဲြျပာေရာင္းတဲ့သူေတြကေတာ့ ေကာင္းတယ္ဆိုမလား။ ထြက္လာတုန္းကသာ ေတာင္းၾကီးအၾကီးၾကီးနဲ႔အျပည့္  တစ္ေနကုန္လည္း ေရာင္းလိုက္ေရာ တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့သြားေရာ။

တစ္ခါတစ္ေလၾကေတာ့လည္း သူတို အေၾကာ္ဝယ္ေနၾက အေၾကာ္ဆိုင္မွာ ကိုယ္တိုင္သြားျပီး ဆန္ကဲြကို ျပန္ေရာင္းတယ္။ သယ္ရတာေတာ့ ပင္ပန္းေပမယ့္ ပိုက္ဆံနည္းနည္းပိုရတယ္။  သူတို႔ဝယ္ေန ၾက အေၾကာ္ဆိုင္လို႔သာေျပာရတယ္ သူတို႔ကအေၾကာ္ကို ဝယ္တယ္၊ မဝယ္ဘူး ေျပာဖိ႔ု နည္းနည္းခက္တယ္။ 

သူတို႔အေၾကာ္ဝယ္တဲ့ပံုစံက အေၾကာ္ကိုဝယ္တာ မဟုတ္ဘူး။ အေၾကာ္ေၾကာ္ရင္း ပဲ့ပဲ့ထြက္သြားတဲ့ မုန္႔ႏွစ္ကေလးေတြကို ေၾကာ္တဲ့သူက တူးသြားမွာစိုးလို  ဆယ္ျပီးပံုထားတာကို ျပန္ဝယ္တာ။ အဲဒီအေၾကာ္အေၾကေလးေတြနဲ႔  ထမင္းကို အခ်ဥ္ရည္နဲ လူးျပီးစားတယ္။ အရင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတုန္းက ရံုးကဆန္ကို ျပန္ေရာင္းျပီး ဆန္ေကာင္းဆိုရံုဆန္မ်ိဳး ဝယ္စားေလ့စားထရွိေပမယ့္ အခုၾကေတာ့  ရံုးထမင္းဘူးကလဲြလို  အိမ္မွာရံုးဆန္ပဲစားရတယ္။ သူတုိ႔ကအဲဒါကို နန္းေတာ္ထဲက ပုစြန္တုပ္ၾကီးလို႔ေခၚၾကတယ္။

ေကာင္မေလးအေမမွာက ရင္က်ပ္တဲ့ေရာဂါရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေအးတဲ့ရာသီေတြဆိုရင္ ဂက္စ္ဘူးေလး ထုတ္ထုတ္ျပီး ရႈရတတ္တယ္။ မ်ိဳးရိုးလိုက္တာလား ဘာလားေတာ့မသိဘူး ေကာင္မေလးမွာပါ အဲဒီေရာဂါက ပါလာတယ္။ သူကေလးကလည္း ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္န႔ဲ  ရင္က်ပ္တတ္တယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳးရင္က်ပ္လာရင္ တျခားကေလးေတြဆို ေခါင္းေထာင္ျပီး ဟပ္ထုတ္လိုက္ရလို  နည္းနည္းသက္သာ သေယာင္ေယာင္ရွိေပမယ့္ သူ႔အတြက္ကေတာ့ မလြယ္လွဘူး။

 အဲ့ဒီလို ဆရာဝန္တကာနဲ႔  စံုေအာင္ျပျပီးေတာ့ မသက္သာတာနဲ႔ အဲဒီေခတ္အခါက နာမည္ၾကီး ေခ်ာ္တြင္းကုန္းက ကေလးအထူးကုဆရာဝန္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ေျပာင္းျပၾကည့္ေတာ့ အဲဒီဆရာဝန္ေျပာတာက ေကာင္မေလးကို ေမြးတုန္းက ညွပ္ဆဲြျပီးေမြးလိုက္တာ အာရံုေၾကာထိသြားျပီး ဒီတစ္သက္ မစြမ္းမသန္ဘဝနဲ႔ပဲ ေနသြားရေတာ့မယ္ဆိုတာပဲ။ 

ဒီေတာ့ ကေလးမေလး အေဖနဲ႔အေမက အဂၤလိပ္ေဆးနဲ႔ကုလို မရရင္ ဗမာေဆးနဲ႔ကုမယ္ဆိုျပီး ေဆးဆရာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ေဆးကု၊ ေဗဒင္ဆရာေပါင္းမ်ားစြာနဲ  ယၾတာေတြေခ်၊ အေရွ႕တိုင္းေရာ၊ အေနာက္တိုင္းေရာ ဗိေႏၶာရိုးရာေဆးမွီးတိုပါမက်န္ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ၾကိဳးစားျပီးကုခဲ့ၾကတယ္။ဟိုး…ေက်ာက္ပန္းေတာင္းလို ေနရာမ်ိဳးေတြအထိေတာင္ ဘာေရာဂါ ညာေရာဂါ ကုတာေကာင္းတယ္ဆိုလို႔ သတင္းၾကရင္ေတာင္ ေရာက္ခဲ့တယ္။

သူ႔ကို ေဆးကုေပးႏိုင္ဖို႔ အတြက္လည္း ရွိတဲ့လက္ဝတ္လက္စားေတြကို အကုန္ေရာင္းစရာရွိတာေရာင္း ေပါင္စရာရွိတာေပါင္နဲ႔ လုပ္လိုက္တာ အားလံုးကုန္ေတာ့မယ္။ ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့ နားကပ္ကေလးေတာင္ အေပါင္ဆိုင္ပို႔ထားလို႔ နားေပါက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ မေနတတ္တာနဲ႔ အတုေလးတစ္ရံဝယ္ပန္ထားရတယ္။ အဲဒီနားကပ္အတုေလးကလည္း ေရခ်ိဳးရင္းနဲ႔  အေရာင္ေတြ မွိန္မွိန္သြားတတ္လို႔ ခဏခဏအသစ္ဝယ္ျပီး ေျပာင္းတတ္ေနရတယ္။ 

ကေလးေဆးရံုကို သံုးၾကိမ္ေျမာက္တတ္ေတာ့ သူ႔ကိုခ်က္ခ်င္းပဲ အေရးေပၚအခန္းထဲသြင္းျပီး ခၽြဲစုတ္စက္န႔ဲ  ခၽြဲေတြစုတ္ထုတ္ေနရတယ္။ ကေလးေသးေသးေလးရဲ့ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးမွာ ပိုက္ေတြတန္းလန္းနဲ႔  ရွိေနတာ ျမင္လို႔ေတာင္မေကာင္းဘူး။ အဲဒီေန႔က သူ႕ကိုေမြးတဲ့ေန႔ ဗုဒၶဟူးေနၾကီး။ သူ႕အေဖက ဘုရားကို သူ႕အတြက္ ယၾတာေခ်ေပးဖို႕  မနက္ထဲက ထြက္သြားတယ္။ ကေလးမေလးကို ဒီတစ္ေခါက္ ေဆးရံုတင္တဲ့ေန႔က သူ႔အေဖက အလုပ္ကအျပန္ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္မွာ ကားေစာင့္ေနရင္းနဲ႔  အေမလုပ္တဲ့သူကို လွမ္းေျပာမိေသးတယ္။ ဒီေန႔ သူ႔စိတ္ေတြ အရမ္းေလးေနတယ္လို႔။ 

အိမ္ေရာက္ျပီး ကေလးထိန္းတဲ့အိမ္ကေန သြားေခၚေတာ့ ေကာင္မေလးကိုၾကည့္ေပးတဲ့ တူးတူးက ဆီးေျပာေတာ့တာပဲ။ ကေလးမေလး ေနမေကာင္းဘူးလို႔။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ညၾကေတာ့ ေကာင္မေလးကို ေဆးရံုတင္လိုက္ၾကရေရာ။ သူ႔အေဖအျပင္သြားေနတုန္း ကေလးမေလးကို သူ႔အေမက ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္လို႔ ေျပာလို႔မရေတာင္ တစ္စံုတစ္ခုကလည္း ေစာင့္ၾကည့္ေကာင္းၾကည့္ေနမယ္။ သူ႔အေဖျပန္လာတဲ့အထိ ေကာင္မေလးက ေစာင့္မေနခဲ့ဘူး။  ခပ္လွမ္းလွမ္း တစ္ေနရာကို ထြက္ခြာသြားႏွင့္ျပီ။

အဲဒီေတာ့ သြားတဲ့သူကသြားႏွင့္ျပီ။ က်န္တဲ့သူေတြက ဘာဆက္လုပ္မလဲ။ အနည္းဆံုး ဈာပနပြဲတစ္ခုေတာ့ လုပ္ရေတာ့မယ္။ ဘယ္မလဲပိုက္ဆံ။ ရွင္သန္မႈမရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္အတြက္ အလကားသက္သက္ ေငြကုန္ေၾကးၾကခံမလား၊ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ မိသားစုဝင္တစ္ေယာက္ရဲ့ ေနာက္ဆံုးခရီးကို ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ ႏႈတ္ဆက္ၾကမလား။ သိကၡာဟာ တကယ္တမ္းၾကေတာ့ ရိကၡာကိုမယွဥ္ႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ။

 ဒီေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အႏွီးေလးနဲ႔ ပတ္လိုက္တယ္။ ေဆးရံုခေတြထဲက တစ္ခ်ိဳ႕   ကိုရွင္းေပးလိုက္တယ္။ စရိတ္မွ်ေပးမို႔လ႔ို  သက္သာသေယာင္ေယာင္ရွိေပမယ့္ ကုန္တာကေတာ့ ကုန္တာပဲေလ။ ကေလးမေလး အေလာင္းကိုေတာ့ ေနာက္မွပဲျပန္လာေရြးမလိုလိုနဲ႔  ေဆးရံုမွာ ဒီအတိုင္းပဲ ထားခဲ့လိုက္ရတယ္။ ေၾကြးတင္ရင္ ရွင္ဘုရင္ဆပ္မွာေပါ့။ဒါကဆိုရိုး လက္ေတြ႔က်ေတာ့..........။

 သူတို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ငိုျပီးမ်က္ရည္ေတြန႔ဲ  ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဗုဒဿဓဘာသာထံုးစံအတိုင္း သပိတ္ေတြ ဘာေတြသြပ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔အခန္းက်ဥ္းေလးရဲ့နံရံမွာ စာတန္းတစ္ခုကို ေကာင္မေလးအေမက ေရးထားတယ္။ “သမီးေသတာကို သတိရေနပါ”တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဒါကလည္းပဲ ဆိုလိုသည့္အဓိပၸာယ္ေရာက္ေအာင္ စနစ္တက်စီစဥ္ထားေသာ စာသားပုဒ္အစုအေပါင္းတစ္ခု မွ်သာပဲ။ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ အမာရြတ္ေတြဆိုတာကေတာ့ ပိုထင္ရွားတယ္။ 

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေဩာ္..... မစြမ္းမသန္ဘဝနဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အရြယ္ရလာရင္ သူတစ္ေယာက္ ဒုကၡေရာက္ေနမွာ၊ သူ႔အတြက္နဲ႔ က်န္တဲ့သူေတြပါ ဒုကၡေရာက္ၾကရမွာန႔ဲ  ယွဥ္လိုက္ရင္ အခုလိုသူ႔စရိတ္သူစားသြားတာကပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္းရယ္လို ေျဖေတြးေလးေတြးလိုက္ ၾကေတာ့တာပါပဲ။

နာဖ်ားေနတဲ့ ရန္ကုန္ရဲ႕ ေခ်ာင္က်က်တစ္ေနရာက သာမရိုးက် ဝန္ထမ္းမိသားစုေလးရဲ႕ ဗလာနတၳိဘဝထဲကို ဗုဒၶဟူးေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ဒုကၡေဝဒနာေတြနဲ႔ အမွတ္တမဲ့ ေရာက္လာျပီး ခဏတာနားခို ထြက္ခြာသြားခဲ့ေပမယ့္လည္း အမွတ္တရေတြမ်ားစြာနဲ႔ပဲ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ေၾကကဲြဖြယ္ ဈာပနပြဲေလးတစ္ခု တိုးတိတ္စြာနဲ့ ျပီးဆံုးခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

"ဗုဒၶဟူးေကာင္မေလး"

မဖိတ္ေခၚေပမယ့္လည္း
ေရွးေရစက္ရယ္ေၾကာင့္ ေရာက္လို႔လာ
ဆယ္ေပပတ္လည္ ေထာင့္က်ဥ္းထဲက
ရႈပ္ရွက္ခတ္ ဗ်ာပါဒနဲ႔
ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ၾကား
မရွိလို႔သာ ဝန္ထမ္းရတယ္
ကိုယ္တာဆန္ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ျပည္စား
လူသားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ၾကား
ဗုဒၶဟူးနံ ေကာင္မေလး
ေသာက္ပလုပ္တုပ္နဲ႔ ေရာက္ရွိလို႔လာ။
GEC တန္းဆီတဲ့ေခတ္မွာလ
ခြဲတမ္းရ လက္တိုဂ်င္ႏွစ္ဘူးရယ္နဲ႔
ႏို႔သက္တဲ့ အေမ့ႏို႔မဝႏိုင္လြန္းတာမို႔
တရုပ္ျပည္က ႏြားနီကိုကူရတယ္
သူ႔မရဲ႕အစ။
ေျခာက္လသာ ေက်ာ္လို႔ရယ္လာ
တိုးတက္မႈ ရိပ္အေျခက
သာမရိုးက် ကေလးတစ္ေယာက္လိုပ
ဇီရိုးသာ ထူးမျခားေတာ့တယ္
သူ႔မရဲ႕ ၾကမၼာ။
အေရွ႕တိုင္း အေနာက္တိုင္း
ဗိေႏၶာ ရိုးရာ ေဆးမွီးတိုပါမက်န္
ယၾတာပါမလစ္ အၾကံေပးသမွ်
ေက်ာက္ပေတာင္းေတာင္
ေခ်ာင္းေပါက္ေအာင္ သြားကုသတယ္
သူမ ေဝဒနာ။
သူ႔အရြယ္ လူမမယ္နဲ႔မမွ်
ဆိုးလိုက္တဲ့ ခၽြဲသလိပ္ရယ္
ခႏၶာကိုယ္ ေသးေသးရယ္မွ
မ်ားလိုက္တဲ့ အပ္စိုက္ရာေတြ
နာက်င္တာ ျပန္ကာမေျပာႏိုင္ေပေတာ့
ကလယ္ကလယ္ မ်က္လံုးငယ္ငယ္နဲ႔
မ်က္ေရစို႔ ဝဲကာၾကည့္လိုက္တယ္
သူ႔မိဘ မ်က္ႏွာ။
ဘယ္ၾကမၼာ ဘယ္ဝဋ္ေကၽြးရယ္ေၾကာင့္
လူ႔ျပည္ရြာ ခဏတာလူလာျဖစ္ရတယ္
အခ်ိန္တို တစ္ဘဝေလးေတာင္မွ
ညီမေလးရယ္....... ဆိုးရေလျခင္း။
(ခ်မ္းဧအိမ္)
 

ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။
ခ်မ္းလင္းေန