ေရႊညဝါဆရာေတာ္ ေရအလွဴေတာ္

ႏိုင္ငံေရးစာေပႏွင့္ စာအုပ္မ်ား

 ၁။ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းမွလြတ္ကင္းေရး (ေအာင္ဆန္းစုၾကည္)
၂။ အာဏာရွင္စနစ္မွသည္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ဆီသို႔
၃။ ပိုမိုအားေကာင္းလာေသာ ျပည္သူ႔အင္အား
၄။ မဟာဗ်ဴဟာေျမာက္အၾကမ္းမဖက္လႈပ္ရွားမႈ
၅။ ျပည္သူတို႔၏လြတ္ေျမာက္ရာလမ္း
၆။ လွ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ငန္းမ်ားကို ကၽြမ္းက်င္စြာေဆာင္ရြက္နည္း
၇။ လူထုတိုက္ပြဲေျမေအာက္လက္စြဲ (မိုးသီးဇြန္)
၈။ နာခံမႈကိုစစ္ေဆးျခင္း (မိုးသီးဇြန္)
၉။ ပုန္ကန္သူေလး
၁၀။ ဦးႏု၏ တာေတစေနသား
၁၁။ အနာဂတ္ျမန္မာႏိုင္ငံေရး (သခင္ျမသန္း)
၁၂။ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာ၏ အတၳဳပၸတၱိ
၁၃။ ကေလးမ်ား၏ေဒါသမာန္
၁၄။ ရွစ္ေလးလံုးျပကၡဒိန္
၁၅။ သားသတ္သမား
၁၆။ ႐ုပ္ေသး
၁၇။ ရန္ကုန္ကိုကိုင္လႈပ္ေသာ ထို(၇)ရက္
၁၈။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ထူးျခားမႈရက္စြဲမွတ္တမ္းမ်ား (၁၉၈၈-၂၀၀၂)
၁၉။ (၆)တိုက္မွာေလာက္ကိုက္တာခံဖူးသလား ႏွင့္ အျခားေထာင္၀တၳဳတိုမ်ား (၀င္းတင့္ထြန္း)
၂၀။ လူရွင္သခ်ဳၤ ိင္းမ်ားအေၾကာင္း
၂၁။ အရးေတာ္ပံု(၄)ေစာင္တြဲ
၂၂။ ယမမင္းဥယ်ာဥ္သို႔အလည္ေရာက္ျခင္း (ဂါမဏိ)
၂၃။ လွပေသာေသနတ္သံ (ေမာင္စိုးခ်ိန္)
၂၄။ ဒီမိုကေရစီေလ့လာေရးဂ်ာနယ္ (၂၀၀ရ၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ)
၂၅။ ဒီမိုကေရစီေလ့လာေရးဂ်ာနယ္ (၂၀၀၇၊ မတ္လ)
၂၆။ ဒီမိုကေရစီဂ်ာနယ္ (၂၀၀၆၊ ေအာက္တိုဘာလ)
၂၇။ ဒီမိုကေရစီဂ်ာနယ္ (၂၀၀၇၊ ေမလ)
၂၈။ ၇ ဇူလိုင္ ေက်ာင္းသားအေရးေတာ္ပံု
၂၉။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ (တကသ)
၃၀။ ဦးသန္႔အေရးအခင္း
၃၁။ အာဇာနည္ေန႔ (သို႔မဟုတ္) ႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ႀကံမႈႀကီး
၃၂။ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္ (၁၉၄၇)
၃၃။ ႏု-အက္တလီစာခ်ဳပ္ (၁၉၄၇)
၃၄။ ေဒါမာန္ဟုန္ျမန္မာျပည္ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲ (Bertil Lintner)
၃၅။ Collection Of Detailed Basic Principles
၃၆။ ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒေရးဆြဲေရးအတြက္ အာဏာရွင္တို႔၏ အေျခခံမူ (၁၀၄)ခ်က္
၃၇။ မာ့စ္၀ါဒ၏ ေရေသာက္ျမစ္(၃)သြယ္
၃၈။ အိန္ဂယ္လ္၏ေပးစာမ်ား
၃၉။ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ၏မူမ်ား (ဖရက္ဒရစ္အိန္ဂယ္လ္)
၄၀။ ျမန္မာျပည္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္အျခားနည္းလမ္းမ်ား
၄၁။ ခ်င္းလဲန္း ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ
၄၂။ စစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုစနစ္ဆီသို႔ (အတြဲ ၁)
၄၃။ စစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုစနစ္ဆီသို႔ (အတြဲ ၂)
၄၄။ စစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုစနစ္ဆီသို႔ (အတြဲ ၃)
၄၅။ စစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုစနစ္ဆီသို႔ (အတြဲ ၄)
၄၆။ စစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုစနစ္ဆီသို႔ (အတြဲ ၅)
၄၇။ စစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုစနစ္ဆီသို႔ (အတြဲ ၆)
၄၈။ စစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုစနစ္ဆီသို႔ (အတြဲ ၇)
၄၉။ စစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုစနစ္ဆီသို႔ (အတြဲ ၈)
၅၀။ စစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုစနစ္ဆီသို႔ (အတြဲ ၉)
၅၁။ စစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုစနစ္ဆီသို႔ (အတြဲ ၁၀)
၅၂။ စစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုစနစ္ဆီသို႔ (အတြဲ ၁၁)
၅၃။ စစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုစနစ္ဆီသို႔ (အတြဲ ၁၂)
၅၄။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားျပဳေကာ္မတီဆိုတာဘာလဲ
၅၅။ ျမန္မာျပည္အေရွ႕ပိုင္းက်န္းမာေရးႏွင့္လူ႕အခြင့္အေရး
၅၆။ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီအေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲမွတ္တမ္း
၅၇။ ၁၉၃၀ တ၀ိုက္ ျမန္မာျပည္ႏုိင္ငံေရးသမိုင္း (သိန္းေဖျမင့္)
၅၈။ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ကမၻာလံုးဆိုင္ရာလႈပ္ရွားမႈ
၅၉။ ခ်စ္ေသာေမေမ (လွေက်ာ္ေဇာ)
၆၀။ ကေလးအခြင့္အေရးဆိုင္ရာစာခ်ဳပ္အေၾကာင္းသိေကာင္းစရာ
၆၁။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား၏ေရကာတာ
၆၂။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ကေလးမ်ားကိုစစ္သားမ်ားအျဖစ္အသံုးျပဳမႈရပ္တန္႔ေရး
၆၃။ လြတ္လပ္ေရး၊ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ (ဦးခင္ေမာင္ႀကီး - ဗကသေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း)
၆၄။ စစ္အုပ္စုသက္တမ္းရွည္ေနသေရြ႕ (တုိက္ပြဲ၀င္ရဲေဘာ္တဦး)
၆၅။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏စီးပြားေရးအသြင္ကူေျပာင္းမႈအတြက္အသင့္ျပင္ဆင္ျခင္း
၆၆။ ေက်ာင္းသား၊ ေထာင္၊ ေတာ္လွန္ေရးသမား (ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း)
၆၇။ ယံုၾကည္ခ်က္မိုးေကာင္းကင္ႏွင့္ ေႏြးေထြးေသာမနက္ျဖန္
၆၈။ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကာလ တရားမွ်တမႈဆိုင္ရာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ား
၆၉။ ႏိုင္ငံေတာ္ ၿငိမ္/ပိ
၇၀။ ျပည္တြင္းေရြးေကာက္ပြဲမ်ားေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာေရးအတြက္လက္စြဲ
၇၁။ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာလူ႕အခြင့္အေရးေၾကညာစာတမ္း
၇၂။ လူ႔အခြင့္အေရးလက္စြဲ (ေအာင္မ်ဳိးမင္း)
၇၃။ လူ႕အခြင့္အေရးေ၀ါဟာရမ်ား (ေအာင္မ်ဳိးမင္း)
၇၄။ ကေလးသူငယ္ဆိုင္ရာအခြင့္အေရးမ်ား
၇၅။ ကေလးစစ္သားပေပ်ာက္ေရး
၇၆။ CWAတြင္ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာလူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရွင္သန္ေနျခင္း
၇၇။ လူ႔အခြင့္အေရးေမးခြန္းႏွင့္အေျဖမ်ား
၇၈။ ကေလးအခြင့္အေရးဆိုင္ရာစာခ်ဳပ္အေၾကာင္းသိေကာင္းစရာ
၇၉။ လူ႔အခြင့္အေရးအခ်က္အလက္စုေဆာင္းမႈလက္စြဲ
၈၀။ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအေပၚအၾကမ္းဖက္မႈဆိုင္ရာလမ္းညႊန္ခ်က္မ်ား

မူရင္း

လက္နဲ့ျဖန့္ခံထား

ေနတက္ ေရတက္ခ်ိန္ေလးမွာ
ဒူးေထာက္လက္မိႈင္ခ်
သူဟာ...
သီးသန့္ျဖစ္သူတစ္ဦး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့
အစဥ္မေျပမႈတို့ သိပ္မ်ားတယ္
တကယ္ဆို အရႈံးၾကီးရႈံးေနခဲ့
ကံဆိုးျခင္းမ်ားစြာက ငါ့ေခါင္းေပၚ

မိန္းကေလး...........စိတ္မပ်က္ပါနဲ့ ရွိေသးတယ္
ကမၻာၾကီးဟာတည္ေနသ၍
တေန့ေန့.............အနားေရာက္လာမယ္
မိန္းကေလး ဝမ္းမနည္းပါနဲ့
ရွိေသးတယ္ မွီေသးတယ္ ခဏေလးပဲ....... ဆံုဦးမယ္

မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္း လူေဟာင္းေတြ
ဘယ္ကိုေျပးထြက္ေပ်ာက္ကုန္ၾက
အျပန္အလွန္ေက်းဇူးရွိသူမ်ား အလိုရွိသည္။

ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတဲ့ တံဆိပ္မ်ားနဲ့
အံဖတ္အျဖစ္ ေဝါ့အံခ်
နင္လက္နဲ့ ျဖန္ခံထား စိတ္ေကာင္းထား

အလွည့္က်လို့ ေရာက္ရွိေတာ့မယ္
ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္မ်ား
အနိမ့္အျမင့္ အတက္အက်က
ဘဝအတြက္ပိုျပီး ကိုင္တြယ္မရပါ
ရိုက္ခတ္မႈအေရး
အသြင္ေျပာင္းရင္း လွပေစေသာ မနက္ခင္းမွာ........။

BIG BAG ႏွင့္ ေလးျဖဴ

အန္တီစု လြတ္ေျမာက္လာလာျခင္း ေျပာေသာစကားမ်ား

စစ္ေငြ့တေဝေဝ ကခ်င္တို့ေျမ

၂၀၁၁ခုႏွစ္္ ဇြန္လအစပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဇနီးသည္ႏွင့္အတူ သူ႕အမ်ိဳးမ်ားရွိရာ ကခ်င္ျပည္နယ္ မိုးေကာင္းျမိဳ့သို့ သြားေရာက္လည္ပတ္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွ မႏၱေလးကို ကားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ မႏၱေလးမွ ကခ်င္ျပည္နယ္ မိုးေကာင္းသို့ တလမ္းတည္းေသာ မီးရထားျဖင့္လည္းေကာင္း ရထားတတန္ ကားတတန္ျဖင့္ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။

မႏၱေလးမွ မနက္ ၄နာရီမွ စထြက္လားခဲ့ေသာ ျမစ္ၾကီးနားရထားသည္ ေနာက္တေန့မနက္ ၂ နာရီမွ မိုးေကာင္းဘူတာသို့ ၂၂ နာရီၾကာေအာင္ စီးျပီးမွ ေရာက္ရွိပါသည္။ မိုးညွင္းႏွင့္ မိုးေကာင္းၾကားတြင္ ျမစ္ဆံုစီမံကိန္းေၾကာင့္ တာတမံမ်ားက်ိဳးပ်က္ကာ ရထားလမ္းေဘးတစ္ေလ်ာက္ရွိ လယ္ကြင္းမ်ား၊ လူေနအိမ္မ်ား ေရလြမ္းမိုးကာ ပ်က္စီးေနသည္ကို ညဘက္မွ လအလင္းေရာင္ျဖင့္ ေျခာက္ျခားတုန္လႈပ္ဖြယ္ ျမင္ေနရပါသည္။

၂၀၁၁ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၆ရက္ေန့က မနက္ေလးနာရီေလာက္ ထၿပီး လိုင္ဇာသို႔သြားရန္ ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ဒိုင္းကနဲျမည္ေသာဧရာမ ေပါက္ကြဲသံႀကီးကို ၾကယ္ေလာင္စြာၾကားလိုက္ရသည္။ ေပါက္ကြဲသံႏွင့္အတူ ေျမၾကီးမ်ားပင္ တုန္ခါသြားသျဖင့္ ေပါက္ကြဲအားျပင္းေၾကာင္း သိသာလွသည္။  မနက္မိုးစင္စင္လင္းေအာင္ ေစာင့္ရင္း မနက္ ၇း၀၀ နာရီေလာက္တြင္ မိုးေကာင္း ဘူတာအနီးတဝုိက္စုံစမ္းေတာ့ နမၼတီးတံတားဗုံးေပါက္ တယ္လို႔သိရပါတယ္။ ဒီလိုဗုံးေတြေပါက္လိုက္၊ ျမစ္ဆံုစီမံကိန္းေၾကာင့္ ေရေတြႀကီးလိုက္၊ စစ္ျဖစ္လိုက္ နဲ႔ကခ်င္ျပည္နယ္ တခုလုံးရစရာကို မရွိ ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ ေနပါၿပီ။

ေကအိုင္ေအ (KIA) စစ္ဌာနခ်ဳပ္ လိုင္ဇာမွာ တိုက္ပြဲစျဖစ္ေနပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ပန္ဆိုင္းၾကဴကုတ္ နယ္တဝိုက္မွာ အစိုးရတပ္ေတြနဲ့ ကခ်င္ေကအိုင္ေအတပ္(KIA) တုိက္ပြဲေတြ ျပင္းထန္စြာ ျဖစ္ပြားေနပါတယ္။ ဖားကန့္သို႔ သြားသည့္ကားခကို တစ္ေယာက္၂ေသာင္းက်ပ္ျဖင့္ အစမတန္ေပးၿပီး စီးခဲ့ၾကရပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ကားခေစ်း ၾကီးသလဲဆိုေတာ့ အစိုးရတပ္ေတြ ဖားကန္႔မွာ အေျခဆိုက္လာယူေနလို႔ ေဒသခံ ယာဥ္ေမာင္းတစ္ဦးကေျပာပါသည္။ ဆန္ၾကမ္းတစ္ျပည္ကို ၁၄၀၀နဲ႔ စားေနၾကတာပါ ကခ်င္ေတြစားတဲ့ ထမင္းက ဆန္ၾကမ္း ဆီမပါ၊ အခ်ိဳမွဳန္႔မပါ ဟင္းနဲ႔ငါးပိေထာင္း မွုိေထာင္းကို ျငဳပ္သီးစပ္စပ္ ျဖင့္ ျမိန္ေရယွက္ေရ စားေသာက္ ၾကပါသည္။

ကခ်င္ျပည္နယ္  ဗန္းေမာ္ျမိဳ့ ေဒါ့ဖုန္းယန္းမွာ ျမန္မာစစ္တပ္နဲ့ KIA တပ္ေတြ တိုက္ပြဲေတြျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါကိုဘယ္သတင္းငွာနကမွ တိတိက်က် ေဖာ္ျပျခင္း မရွိေသးပါ။ ကခ်င္ေဒသမွာ လွ်ဳိ႔ဝွက္စစ္ျပည္တြင္းစစ္ေတြျဖစ္ေနတာကို ယေန႔အခ်ိန္အထိ အစိုးရက ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္ မလုပ္ေဆာင္ႏုိင္ေသး ပါဘူး။ သူတုိ႔ရဲ႔ တဇြတ္ထုိး စီမံကိန္းလို႔ ဆိုရမယ့္ျမစ္ဆုံစီမံကိန္းေၾကာင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္ လူထုတရပ္လုံး ေရေဘးနဲ႔ ဝမ္းေရာဂါကပ္ ဆိုးႀကီးကို ခံစားေန ရပါတယ္။

ဒီလိုကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုင္းရင္းသားေတြ ဒုကၡမ်ိဳးစုံကို ရင္စီးၿပီး ခံေနရတာဟာ နအဖ အစိုးရရဲ႔ လ်ွစ္လ်ဴရွူမွူ အသုံးမၾကမွဴ ခြဲျခားဆက္ဆံမွဴပဲမဟုတ္ပါလား။ အဲဒီအစိုးရက ဆိုးဝါးတာက အစိုးရတပ္က ကခ်င္ဆိုရင္ ေကအန္ေအပဲဆိုၿပီး စြပ္စြဲတယ္။ ဖမ္းဆီးတယ္။ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ ကခ်င္လူမ်ိဴးေတြကို ဧည့္စာရင္း မေပးဘူး။ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ ကခ်င္နာမည္ေတြေတာင္ မသံုးရဲ၊ မေခၚရဲၾကဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ အစိုးရစစ္တပ္က ေပၚတာစြဲ ခံရမွာေၾကာက္လို႔ ပါတဲ့။ ကခ်င္ရြာသားေတြရဲ့ ေထြလာဂ်ီေတြ ၊ ကားေတြကို  စစ္ေၾကာင္းနဲ့ စစ္ရိကၡာ၊ စစ္လက္နက္မ်ား သယ္ေဆာင္ရန္ အတင္းအၾကပ္ အသံုးျပဳၾကတယ္။ အျပစ္မဲ့ ရြာသားေဒသခံေတြကိုေတာ့ စစ္သုန္႔ပန္႔ အျဖစ္အသုံးျချခင္း ခံရပါတယ္။

 ေက်ာက္စိမ္းထြက္တဲံ့ ေျမမွာေျမသား ေရသားကိုက စိမ္းေနတာပဲ ဘယ္ေက်ာက္ကို ေကာက္လိုက္ ေကာက္လိုက္ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ နဲ႔ အဲဒီေလာက္ ဘုရားသခင္ ဖန္းစင္းေပးထားတယ္လို႔ ေတာင္ေျပာလို႔ရေအာင္ ေက်ာက္စိမ္းေျမပါပဲ ဒီေလာက္သံယံဇာတေတြကို ရန္ကုန္အထိေရာက္ေအာင္ သယ္ယူႏုိင္ၿပီး ကခ်င္ျပည္နယ္ ကလမ္းေတြကိုလကမာၻ ေပၚကေျမသားလိုဂ်ိဴင့္ဝွမ္း ေျခာက္ကမ္းပါးေတြနဲ႔ အေမဇုံေတာထဲ မွာလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ၾကမ္းတမ္းေအာင္လုပ္ထားတယ္။

အသားကိုယူ အေသြးကိုစားတဲ့ နအဖရဲ႔ မတရားတဲ့မွားယြင္းတဲ့ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဟာ ေဘာင္းဘီမွပုဆိုးေျပာင္းဝတ္တဲ့ ဝါဒေၾကာင့္မဟုတ္ပါလား။ ဇြန္လ၉ရက္ေန႔ကတည္းက စျဖစ္လိုက္တဲံစစ္ ဒီေန႔အထိ အေတာမသတ္ႏုိင္ေသးဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းသိခ်င္ပါတယ္ ဘယ္သူမ်ားဒီ စစ္ပြဲေတြကို ၿပီးဆုံးေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္မလဲလို႔ ဒီလိုအေျခအေေနမွာကြ်န္ေတာ္က ဘယ္သူ ဘယ္ဝါကလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ

တုိက္ရုိက္မေျပာခ်င္ဘူး။ တိုင္းျပည္ကို ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္ အရင္လုပ္ၾကပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ ေျမာက္ဘက္မွာ ေသြးေခ်ာင္းေတြ စီးေနၿပီ။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ျငိမ္းခ်မ္းမွာလဲ။

 ၿပီးေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္ မိုးရာသီတိုင္း ေရၾကီးမွူ ျပႆနာကို ႏွစ္စဥ္ ၾကုံေတြ႔ေနရသည္မွာ ျမစ္ဆံုစည္မံကိန္းစတင္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ေလာက္ကတည္းကစၿပီး ပစၥည္းဆုံးရွုံးမွုမ်ား လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးမေကာင္းမွူ မလိုအပ္ဘဲ ေသဆုံးမွူ ေတြကမ်ားေနပါသည္။

ကခ်င္ျပည္သူေတြက ဆန္ၾကမ္းနဲ႔ မွုိခ်ဳိးမွ်စ္ခ်ိဳးစား ေသာက္ေနရပါတယ္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြဟာလဲ အမုိးမလုံအကာမရွိနဲ႔ ဆင္းရဲခ်ိဳ႔တဲ့စြာ ပညာသင္ၾကားေနရ ပါတယ္။ ဘာလို႔ဒီလိုေဒသဖြင့္ျဖိဳးမွူေတြ ကိုမလုပ္ပဲ ျမိဳ့ေတာ္သစ္ ေနျပည္ေတာ္ဆိုၿပီး ေတာေခါင္ေခါင္ တစျပင္မွာ ေဒၚလာသန္းေပါင္း မ်ားစြာအကုန္ခံ ျပည္သ့ူဘဏ္နာေငြေတြကို  စစ္အစိုးရ တျဖစ္လဲ နအဖ အစိုးရက အလြဲသု့ံးစားလုပ္ ေနၾကပါတယ္။

ကြက္ၾကားမိုး ဆိုတာတကယ္ ပဲရွိပါတယ္။ စီးပြားေရးပဲလုပ္လုပ္ ပညာေရးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနရာတကာမွာ အကပ္မပါရင္မၿပီးတဲ့ေခတ္ၾကီးမွာ ဘယ္သူကိုသြား ကပ္ရမွာလဲ။ ရုိးသားလွတဲ့ကခ်င္လူမ်ိဳးေတြမွာ ဟိုေျပးဒီေျပးနဲ႔ ေကအန္ေအကိုလဲ မေျပာရဲ။ စစ္တပ္ကိုလဲ ေၾကာက္ရနဲ႔ သနားစရာေကာင္းေလာက္ ေအာင္ပါဘဲ ပိုက္ဆံလိုခ်င္ရင္ေတာ့ ဖားကန္႔ကိုတက္သြား ေမွာ္ထဲသြား ေရမေဆးေကာက္ၾက သည္ကံေကာင္းလွ်င္ေတာ့ သိန္းသန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ခ်မ္းသာသြားႏုိင္သည္။ ဒါေပမယ့္ အခန္႔မသင့္ရင္ေတာ့ ခဲမွန္ၿပီးေျခေထာက္ၾကိဳးသြားႏုိင္သည္။ ဒီလိုေရေျမၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေဒသမွာ ပညာကမတတ္ေတာ့ ဒီသဘာဝေဘး အႏၱရာယ္ကို ဘယ္လိုကာကြယ္ရမယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ဘယ္လို ဂရုစိုက္ရမယ္ဆို တဲ့က်န္းမာေရး အသိပညာအားနည္းမွူတို႔ ေၾကာင့္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါဆိုးကို ကခ်င္ျပည္နယ္ေန လူတိုင္းခံစားေနရေပသည္။

ကၽြန္ေတာ္လဲ ကခ်င္ျပည္နယ္မွ အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အေတြးမ်ားစြာျပည့္လွ်ံလ်က္ ရသမ်ားစြာကို ခံစားကာ ဒီစာကိုေရးသားရျခင္းျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ စာမွာေဆာင္းပါးလဲမဟုတ္ ဝတၳဳတိုလဲမဟုတ္ေတာ့ ပရိတ္သတ္ကို ရသအျပည့္မေပးႏုိင္တာကိုေတာ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာတကယ့္ျဖစ္ရပ္ေတြပါလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ဒီတခုပဲေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကို ႏုိင္ငံျခားမွာအေနမ်ားေတာ့ ၾကားဖူးယုံပဲေပါ့ အခုကိုယ္တိုင္ထိေတြ႔ခံစားရေသာ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား တိုင္းရင္းသားကခ်င္လူမ်ိဳးမ်ားရဲ့ လူ့အခြင့္အေရးေတြ အခ်ိဳးေဖာက္ခံေနရတာ၊ စစ္အစိုးရရဲ့ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ ့ခဲ့ရေတာ့ အလြန္တရားမွပင္ ဝမ္းနည္းခံစားရပါသည္။

ကခ်င္လူမ်ိဳးေတြကဲ့သို့ပင္ တျခားေသာ ျမန္မာျပည္သား တိုင္းရင္သားေတြလည္း ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံဟူေသာ အမည္တပ္ထားေသာ ႏိုင္ငံထဲတြင္ အဆင့္အတန္းႏွင့္ လူမ်ိဳးေရးခြဲျခားခံေနရမႈ၊ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ား ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ခံေနရသလဲဆိုတာ သူတို့ေတြ ကိုယ္စား ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ခံစားမိပါေတာ့သည္။

21st Annual Raoul Wallenberg Lecture: Aung San Suu Kyi

The 21st Annual Raoul Wallenberg Lecture honors Aung San Suu Kyi. Because she was unable to freely travel from her native Burma, Aung San Suu Kyi delivers a prerecorded video address, followed by a live question and answer session via Skype connection

Aung San Suu Kyi was awarded the Washington Oxi Day: Battle of Crete Award

The first recipient of the Oxi Day Battle of Crete Award was Nobel Peace Laureate and recent Congressional Gold Medal recipient, Daw Aung San Suu Kyi of Burma.

Happy Birthday Ko Min Ko Naing's 49th Birthday, 2011

8888 student leader Min Ko Naing's 49th Birthday, 2011

ကမ္းဆင့္ လွမ္းလင့္လိုက္တဲ့ လက္မ်ား

   ဒီေန႔ မဒမ္ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ ထူးဆန္းေနသည္။ ေရခ်မ္းကို မနက္ေစာေစာထဲက အကၤ်ီလဲခိုင္းထားျပီး ဒီေန႔ ေရခ်မ္းတြင္ သြားစရာ အစီအစဥ္မရွိရင္ သူ႔ေနာက္လိုက္ဖို႔ မွာထားသည္။
ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္လဲ မဒမ္ေရခ်မ္း ေခၚေဆာင္ရာသို႔ ဘာမသိညာမသိနဲ႔ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔သာ လိုက္လာရသည္။သူမ ဘယ္ကိုသြားမည္။ ဘာကို လုပ္မည္ကိုမသိ။ သူမလမ္းညႊန္ရာကိုသာ ကားစတီယာတိုင္ေလး ကိုင္ရင္းေမာင္းႏွင္ေနရသည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သို႔ေလာသို႔ေလာ အေတြးမ်ားျဖင့္ မဒမ္ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ ဘာေတြမ်ား လုပ္ေလဦးမလဲ။ ဟိုတခါကလဲ ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္မယ္ေျပာျပီး လမ္းေရာက္မွ ရုပ္ရွင္ရုံထဲ ေရာက္သြားသည္။
    အခုလဲ ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ ကားကို ေရႊတိဂံုဘုရားလမ္းေပၚသို႔ ဦးတည္လိုက္ရသည္။ အေတြးထဲမေတာ့
“အင္း၊ ဒီမိန္းမ စေကာ့ေဈးေမာင္းခိုင္းျပီး ဘာပူဆာဦးမလဲမသိဘူး။”
ယခင္ ေလဟာျပင္ေဈးအေရွ႕သို႔အေရာက္တြင္ -
“ဟိုမွာေတ႔ြလား။ အဲဒီအေဆာက္အဦးဆီကို ေမာင္း။” သူျပရာ အေဆာက္အဦးက အရင္က သြားေကာလိပ္ေနရာကိုပင္။
ေဆးရုံဝင္းထဲေရာက္ေတာ့ ေရခ်မ္းအေတာ္ပင္ အံ့ၾသသြားသည္။ ေရခ်မ္း ဒီေနရာမေရာက္တာ အေတာ္ပင္ၾကာခဲ့ျပီ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သြားႏႈတ္ဖို႔ဆိုျပီး ဒီသြားေကာလိပ္ကို အျမဲတေစ လာရေလ့ရွိသည္။ အခုေတာ့ ဒီသြားေကာလိပ္ၾကီးပင္ ေခတ္စနစ္ေတြေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ရရွာေပျပီ။
“အမ်ိဳးသားေသြးဌာန” ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးက ေရခ်မ္းကို ၾကိဳဆိုေနသည္။ ရန္ကုန္မေရာက္ျဖစ္တာလဲၾကာျပီ၊ ေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ ဒီေနရာကို ျဖတ္သြားျဖတ္လာသာ လုပ္ခဲ့တာ ေယာင္လို႔လွည့္ပင္မၾကည့္ခဲ့။ ေရခ်မ္း၏ ငယ္သြားေလးမ်ား ထိုေနရာမွာပင္ အေတာ္မ်ားမ်ား ဆံုးရႈံးခဲ့တာေၾကာင့္ ထိုအေဆာက္အဦးကိုျမင္လွ်င္ ေရခ်မ္း အေတာ္စိတ္နာသည္။
သခၤါရအေျပာင္းအလဲမ်ားေၾကာင့္ သြားေကာလိပ္မွ  အမ်ိဳးသားေသြးဌာန ေျပာင္းလဲသြားေသာ ထိုအေဆာက္အဦးဆီေရာက္မွ ေရခ်မ္းလဲ မဒမ္ေရခ်မ္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သေဘာေပါက္လာသည္။
“ဒီတစ္ခါ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ေသြးလႈျဖစ္ေအာင္ကို လႈၾကမယ္ေလ။”
လြန္ခဲ့ေသာ ေလးလေလာက္က မဒမ္ေရခ်မ္းေျပာခဲ့သည့္ စကားမ်ားကို ေရခ်မ္း ျပန္လည္သတိရလာသည္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘာလိုလိုညာလိုလိုႏွင့္သာ ေခါင္းညိမ့္ခဲ့ရေသာ္လည္း တကယ္မဟုတ္ေသးသျဖင့္ ေရခ်မ္း ခပ္ေမ့ေမ့ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
တကယ့္တကယ္တမ္း ေရာက္လာျပီဆိုေတာ့ ေရခ်မ္း ေခါင္းနပန္းၾကီးသြားသည္။ အမွန္ေျပာရလွ်င္ ေရခ်မ္းေသြးမလႈခ်င္။ တခါဘူးမွ်လဲ မလႈခဲ့ဘူး။ ေရခ်မ္းငယ္ငယ္ကဆို အပ္ႏွင့္ ေဆးထိုးခံရမည္ကို ေၾကာက္သျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ဖ်ားနာနာ ေဆးခါးခါးၾကီးမ်ားကိုပင္ ၾကိတ္မွိတ္ျမိဳခ်ခဲ့သည္။
ၾကီးလာျပန္ေတာ့လဲ ေသြးလႈတန္းတယ္ဆိုတာ သတင္းစာေတြမွာ ေတြ႔ဖူးတာသာရွိခဲ့သည္။ ေရခ်မ္းေနတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္း ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေသြးအလႈခံတာတို႔၊ ေသြးလႈဖူးတဲ့လူဆိုတာတို႔ မျမင္ခဲ့၊ မဆံုခဲ့ေပ။
မဒမ္ေရခ်မ္းသာ သူအရင္အလုပ္မွာ ေသြးလာအလႈခံတုန္းက သြားလႈခဲ့ဖူးသည္။ သူကေတာ့ အျမဲတမ္း ေရခ်မ္းကို ေသြးသြားလႈမယ္လို႔သာ ေျပာေျပာေနတာ ရန္ကုန္ေရာက္တိုင္း အျခားကိစၥေတြႏွင့္ ေသြးလႈဖို႔ကို မလွည့္ျဖစ္ခဲ့ၾကေပ။ ေရခ်မ္းကလည္း ေဆးရုံေဆးခန္းဆို သိပ္မသြားခ်င္ဆိုေတာ့ ဒီအေၾကာင္းကို သူမဖာသာ ေမ့ေမ့ေျပာက္ေျပာက္ ေနပါေစသေဘာမ်ိဳးနဲ႔ အစမေဖၚေပးခဲ့။
ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ အေဆာက္အဦးအဝင္ဝမွာတင္
“ငါ ေသြးမလႈခ်င္ဘူးေနာ္၊ နင္ဘဲလႈ၊ ငါက နင္ကုသိုလ္ရေအာင္ လိုက္ပို႔ေပးတာ။”
“ အင္းပါ….. က်မ ဘာသာ လႈမွာပါ။ ရွင္သာ သားအၾကီးနဲ႔ ေစာင့္ေနခဲ့။”
 အမ်ိဳးသားေသြးဌာနထဲသို႔အဝင္ ေရခ်မ္း အဝေလးမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနၾကတဲ့ မိန္းမႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ ေရခ်မ္း သူတို႔ကို ေသခ်ာသတိထားမိသြားသည္။ သတိထားမိတာက သူတို႔ရဲ႕ တစ္ခုခုကို စိုးရိမ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ။ အဝတ္အစားေလးေတြကလည္း ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးေတြ။ သူတို႔ပံုစံက ဂ်ီအီးစီမွာ ဆန္ထုတ္ထုတ္ဖို႔ ေစာင့္ေနသူလို မ်က္ႏွာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္၊ ရုပ္ရွင္လက္မွတ္မရမွာစိုးလို႔ တန္းစီးေစာင့္ေနၾကတဲ့သူလိုလဲ မဟုတ္၊ တခုတခုကို ေစာင့္ေနတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ အသက္ၾကီးၾကီး အမ်ိဳးသမီးၾကီးက ခဏေန ထိုင္လိုက္၊ ခဏေန ထလိုက္ႏွင့္။
“အေမကလည္း ခဏေစာင့္လို သူတို႕ကေျပာထားတယ္ေလ။”
“ဟဲ့ သူတို႔ခဏလည္း ေသခ်ာလား၊ မေသခ်ာလားမသိ။ ဟိုက ဆရာဝန္ၾကီးကလည္း ဒီေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ မေက်ာ္မွီ ရရမယ္လို႔ ေျပာတယ္မဟုတ္လား။”
“အင္းပါ အေမရယ္။ က်မတို႔လဲ ဒီကို မနက္ေစာၾကီးထဲက လာေစာင့္ေနတာပဲ။ အခုလဲ သူတို႔က က်မတို႔လိုတဲ့ေသြး မေန႔က ကုန္သြားလို႔ တျပင့္ေသြးဌာနေတြဆီ ရမရ ဖုန္းဆက္ေမးေနတာပဲ။ ”
ေရခ်မ္းလဲ သားအၾကီးေကာင္ကို ထိန္းရင္း ထိုအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ ေျပာဆိုေနတာကို တစြန္းတစၾကားလိုက္ရသည္။ သူတို႔အေျပာအရ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သားအမိဆိုတာရယ္၊ ေသြးအိတ္လာ ေစာင့္ေနတာရယ္ သိလိုက္ရသည္။ သူတို႔က ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ ေစာင့္ေနရတာလည္းဟု ေရခ်မ္း သိခ်င္သြား၍…..
“ဒီက အမတို႔က ဘာကိုေစာင့္ေနၾကတာလဲ။ ေသြးက လိုခ်င္တိုင္းမရဘူးလား။”
“ဒီမွာကလည္း ေသြးကို လိုသေလာက္မရဘူး။ တေန႔မွ ႏွစ္ပုလင္းထဲ ရႏိုင္တာ။ အဲဒီႏွစ္ပုလင္းကလည္း သူတို႔မွာ ရွိဦးမွ။ က်မေယာကၤ်ားက ရန္ကုန္ေဆးရုံးၾကီးမွာ ေသြးကင္ဆာနဲ႔ ေရာက္ေနတာ။ က်မတို႔က သ႔ူအတြက္ေသြးကို ဒီမွာအျမဲလာယူရတယ္။”
“အျပင္မွာေကာ ဝယ္လို႔မရဘူးလား။”
“ရပါတယ္ကြယ္။ အျပင္မွာက သြားဝယ္ရင္ ေဈးၾကီးတယ္။ ဒီမွာ အမတို႔က ေသြးတစ္အိတ္ကို သံုးေထာင္ပဲေပးရတာ။ ေယာက်ၤားကလည္း ေသြးသြင္းဖို႔ ဘယ္ေလာက္ကုန္ဦးမလဲ မသိဘူး။ အရင္ေန႔ေတြက ေငြမေပးႏိုင္ရင္ေတာင္ ေသြးလႈမယ္သူကို ကုိယ္တိုင္ရွာလာေပးရင္ သူတို႔က ေသြးထုတ္ေပးတယ္။ အခုဟာကလည္း က်မတို႔က နယ္ကဆိုေတာ့ ေသြးလႈေပးမယ့္အသိေတြကလည္း သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမရွိတာရယ္။ အျပင္မွာ ဝယ္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ေသြးအိတ္ေဈးက ၾကီးကၾကီးနဲ႔ဆိုေတာ့ သူတို႔ အမ်ိဳးသားေသြးဌာနက ေပးတာကိုပဲ က်မတို႔လည္း ေမ်ာ္ေနၾကရတာ။”
“အမ ေယာကၤ်ားက ဘာေသြးအမ်ိဳးအစားမို႔လို႔လဲ။ သူတို႔မွာေကာ  အမ်ိဳးသားေသြးဌာနဆိုျပီး ေသြးမရွိေတာ့လို႔လား။”
“က်မေယာကၤ်ားေသြးက ‘အို’ ေသြးပါ။ ေသြးက မေန႔ညေနတုန္းကတည္းက ကုန္ခါနီးေနျပီလို႔ ေျပာေနတာ။ သူတို႔က တျခားေနရာေတြကေန ရမရ ဖုန္းဆက္ေမးေနတယ္ ေျပာတာပဲ။ အဲဒါက်မတို႔လည္း မနက္ကတည္းက ေသြးႏွစ္အိတ္အတြက္ ေစာင့္ေနတာ။ အခုထိေတာင္ က်မတို႔တေတြ မနက္စာေတာင္မစားခဲ့ရေသးဘူး။”
ေရခ်မ္း သူတို႔မိသားစုေလးကို ၾကည့္ျပီး စိတ္ထဲ မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ ေလာကမွာ အရာရာတိုင္းကို ေငြရွိတာေတာင္ ဝယ္လို႔မရ၊ ဝယ္ခ်င္လို႔ ေငြရွိေပမယ့္လည္း ဝယ္မည့္အရာက ရွိေနဦးမွပါလား။ သူတို႔လိုတာ ‘အို’ ေသြးတဲ့။ ေရခ်မ္း မိမိကိုယ္မိမိ မလံုသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ေရခ်မ္း ေသြးအမ်ိဳးအစားကလည္း ‘အို’ ေသြးပဲမဟုတ္လား။
တခ်ိဳ႕ေတြက သူတို႔ေသြးေတြကို အၾကိမ္ ရာေထာင္မက လႈတန္းေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေရခ်မ္းလိုမ်ိဳးက်ေတာ့လည္း ကိုယ့္ေသြးကို ကိုယ္ႏွေျမာတာလား၊ ေသြးလႈရမွာကို တြန္႔ဆုတ္ေနတာလား ေဝခြဲမရျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ္ကိုတိုင္ကေရာ အမွန္တကယ္ ေသြးသြင္းဖို႔ လိုအပ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္လိုအပ္တဲ့ေသြးမရႏိုင္တာ၊ မရွိတာဆိုတဲ့ အျဖစ္မွ ေရခ်မ္း မၾကံဳဘူးတာ။ ေငြရွိရင္ ေသြးဆိုတာ ဝယ္ဖို႔ လြယ္လြယ္ေလးပဲဟု ေရခ်မ္း ထင္ေနမိခဲ့တာ။
တကယ္လို႔သာ ထိုမိသားစုေလးလို အေျခအေနဆိုရင္ေကာ ေသြးလႈတန္းေနၾကသူေတြ အမ်ားအျပား ရွိေနၾကပါလွ်က္၊ ေသြးဝယ္လို႔ရႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြ ေပါမ်ားပါလွ်က္၊ ဘဝေပးအေျခအေနအရေကာ၊ တိုက္ဆိုင္မႈေတြအရေကာ အလြယ္တကူ ေသြးမရရွိႏိုင္ခဲ့ပါလွ်င္ ေရခ်မ္း ဘာလုပ္ရမလဲဟု ေတြေဝစဥ္းစားမိသြားသည္။
ေရခ်မ္းလဲ သားကို သူ႔အဖိုး ေရခ်မ္းအေဖနဲ႔ အျပင္မွာထားခဲ့ျပီး မဒမ္ခ်မ္းရွိရာ  အမ်ိဳးသားေသြးဌာနထဲသို႔ လိုက္ဝင္သြားသည္။ မဒမ္ခ်မ္းတစ္ေယာက္ ေသြးအလႈခံဌာနအဝရွိ Reception စားပြဲတြင္ ေဖာင္တစ္ေစာင္ျဖည့္ေနရင္း အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။ သူမေနာက္ကေန ေရခ်မ္း မေရာင္မလည္ႏွင့္ ေစာင့္ေနျပီး သူမေဖာင္ျဖည့္ျပီးေနာက္ ေသြးရည္ၾကည္စစ္တဲ့ေနရာကို လိုက္သြားသည္။
ထိုေနရာေလးမွာ တာဝန္က် ဆရာဝန္မေလးနဲ႔ အကူအမ်ိဳးသမီးက စားပြဲေလးမွာထိုင္ေစာင့္ရင္း မဒမ္ခ်မ္းရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ကေလးကို တခါသံုးအပ္ကေလးနဲ႔ ေဖာက္လိုက္ပါတယ္။
“အရင္တုန္းကေရာ ေသြးလႈဖူးလားရွင့္။”
“ ဟုတ္။ က်မအရင္တုန္းက လႈဖူးပါတယ္။ ဒီမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အလုပ္မွာ ေသြးအလႈခံအဖြဲ႔ လာတုန္းကပါ။”
လက္ဖ်ားေပၚမွာ ေသြးစက္ေလး စို႔ထြက္လာေတာ့ သူတို႔စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ အျပာေရာင္ပုလင္းထဲကို မဒမ္ခ်မ္းရဲ႕ ေသြးစက္ကေလးကို ညွစ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ေသြးစက္ကေလးက အျပာေရာင္အရည္ေပၚမွာ ေအာက္မက်ပဲ ေပါေလာေပၚေနပါတယ္။ ဆရာဝန္မေလးက မဒမ္ခ်မ္းမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျပီး
“အမ ေသြးလႈလို႔ မရဘူးရွင့္။ အမေသြးက ေအာက္က်မသြားပဲ အခုလို ေပၚေနလိုရွိရင္ ေသြးလႈလို႔မရႏိုင္ေသးရွင့္။ အမမွာ ေဟမိုဂလိုဘင္ ေခၚတဲ့ သံဓာတ္ အားနည္းေနပါတယ္။”
“ ဟင္… ဒါဆို က်မ ေသြးလႈလို႔မရေသးဘူးေပါ့။ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ရမွာလဲ။”
“မပူပါနဲ႔။ က်မတို႔ အမကို သံဓာတ္ အားေကာင္းလာမယ့္ေဆး ေပးလိုက္ပါ့မယ္။ ဒီေဆးေသာက္ျပီး ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာရင္ က်မတို႔ဆီ ျပန္လာခဲ့ပါ။ ေနာက္ျပီး အမ ဒီၾကားထဲ အစားမွန္မွန္၊ အအိပ္မွန္မွန္ ေနပါ အမ။”
မဒမ္ခ်မ္း မ်က္ႏွာေလး ညိႈးသြားျပီး ေရခ်မ္းဆီသို႔ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ဆိုေသာအၾကည့္ျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္။
“ ခဏ…. အမ။ သူ႔ေသြးလႈလို႔မရႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဆီကေရာ…..”
ေရခ်မ္း လက္ကို ဆရာဝန္မေလးဆီကို လွမ္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ရုတ္တရက္ၾကီး ေရခ်မ္း အျပဳအမူကို မဒမ္ခ်မ္းကေတာ့ အံ့ၾသတဲ့ အမူအရာနဲ႔ၾကည့္ရင္း သူပဲ အရင္ကေတာ့ ေသြးမလႈဘူးဆိုျပီး အဝင္ဝမွာေတာင္ ကပ္က်န္ေနခဲ့တဲ့လူ အခုက်ေတာ့လဲ …. ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးတဲ့ အမူအရာမ်ား မဒမ္ခ်မ္းမ်က္ႏွာေပၚ လႊမ္းျခံဳသြားပါတယ္။
ဆရာဝန္မေလးကလည္း သူေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ ေရခ်မ္းလက္ဖ်ားကို တခါသံုးအပ္ကေလးနဲ႔ ေဖာက္ျပီး အျပာေရာင္အရည္ထည့္ထားတဲ့ ခြက္ကေလးထဲ ေသြးစက္မ်ားကို ထည့္လိုက္ပါတယ္။ အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာက မဒမ္ခ်မ္းတုန္းက သူမေသြးစက္ေတြကို အေတာ္ေလး ညွစ္ယူလိုက္ရေပမယ့္ ေရခ်မ္းအလွည့္က်ေတာ့ ေသြးစက္ေလးေတြ လက္ဖ်ားေပၚမွာ စီးလာျပီး ခြက္ေလးထဲ က်သြားပါတယ္။
ေရခ်မ္းေသြးစက္ေတြဟာ အျပာေရာင္ခြက္ကေလးထဲလဲ က်သြားေရာ ခြက္ေအာက္ေျခအထိကို နစ္ဆင္းသြားပါေတာ့တယ္။ ေသြးစစ္တဲ့ ဆရာဝန္မေလးကလည္း ျပံဳးေပ်ာ္တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔
“ဒီက အကိုေသြးက လႈလို႔ရပါတယ္။ က်မတို႔ အကိုကို ေဖာင္ေပးလိုက္မယ္။ သြားျဖည့္ေပးပါေနာ္။ ျပီးရင္ ဟိုဘက္က ကြန္ျပဴတာစာရင္းသြင္းတဲ့ ေနရာေလးကို သြားေပးပါ။”
“ အို.. သူက်ေတာ့ရျပီး က်မ က်ေတာ့…..”
“ဒီလိုျဖစ္တတ္ပါတယ္ အမရယ္၊ အမက သံဓာတ္မ်ားတဲ့ အစားအစားမ်ားမ်ား စားေပးေပါ့။ ေနာက္ျပီး လာမလႈခင္ အိပ္ေရးမဝဘူး ဆိုရင္လည္း ျဖစ္တတ္တယ္။ ဒီမွာ က်မတို႔ အမကို ေသြးမလႈခင္ ဘာေတြလိုအပ္တယ္၊ ဘာေတြ လုပ္ရမည္ဆိုတဲ့ လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြ ေပးလိုက္မယ္။ လိုရမယ္ရေပါ့။”
ဆရာဝန္မေလးက မဒမ္ခ်မ္းကို  အမ်ိဳးသားေသြးဌာနက ထုတ္တဲ့ လက္ကမ္းစာေစာင္ေလးရယ္၊ ေဟမိုဂလိုဘင္(Haemoglobin) အားေကာင္းေစမယ့္ ေဆးျပားေလးေတြ ထည့္ထားတဲ့ အထုတ္ႏွစ္ထုတ္ရယ္ ေပးလိုက္ပါတယ္။
“က်မ မလႈလိုက္ရေပမယ့္လည္း ကုသိုလ္ရေအာင္ ရွင့္ေဖာင္ကို က်မ ကူျဖည့္ေပးမယ္”
ဟုဆိုကာ မဒမ္ခ်မ္းတစ္ေယာက္ ေရခ်မ္းဆီက ေဖာင္ကိုယူျပီး သူမကိုယ္တိုင္ ျဖည့္ေပးပါတယ္။
“ခုနတုန္းကေတာ့ မလႈဘူးဆိုျပီး အခုက်ေတာ့ ဘာစိတ္ကူေပါက္သြားတာလဲ။”
“ငါလဲ မင္းမလႈလိုက္ႏိုင္ေသးလို႔ ငါေသြးဆိုရင္ေကာ ရမလားလို႔ပါ။ ေပးပါ ငါေဖာင္ငါ ကိုယ္တိုင္ျဖည့္ၾကည့္ဦးမယ္။”
ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ မဒမ္ခ်မ္းကိုသာ ေျပာေနတယ္ သ႔ူမ်က္လံုးမ်ားကေတာ့ အေစာက အဝင္ဝမွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ မိသားစုကို ရွာေဖြမိေသးတယ္။ သူတို႔ေတြေကာ လိုအပ္တဲ့ေသြးအိတ္ ရသြားၾကျပီလားလို႔။ သူတို႔သံုးေယာက္ ေသြးမရေသးဘူးထင္တယ္ အေပါက္ဝေလးမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတုန္းပဲ။
ေရခ်မ္း ေဖာင္ျဖည့္ေတာ့ ေမးထားတာ အစံုပါပဲ။ အရင္က ေသြးလႈဖူးလား။ ေဆးထိုးဖူးလား။ မူးယစ္ေဆးဝါးသံုးစြဲ ဖူးလား။ အေပ်ာ္အပါးလိုက္စား ဖူးလား။ ေဆးမွင္ေၾကာင္ထိုးဖူးလား။ နားကပ္ေဖာက္ ဖူးလား။ ေသြးသြင္း ဖူးလား စသည္ျဖင့္ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာရယ္၊ ကိုယ့္ေနရပ္လိပ္စာရယ္ ျဖည့္လိုက္ရတယ္။
ေဖာင္ျဖည့္ျပီးတာနဲ႔ စာရင္းသြင္းတဲ့ ေနရာကို ေဖာင္ေလးယူသြားေတာ့
“အကို မွတ္ပံုတင္ေလး တဆိတ္ေလာက္”
“ဟိုက္…” ဒုကၡပဲ။ မွတ္ပံုတင္က အိမ္မွာ က်န္ခဲ့ျပီ။ အေရးထဲက်မွ အရာေပၚေနျပီ။ မွတ္ပံုတင္လိုမလို သိမွမသိပဲကို။ အစကတည္းကလည္း မဒမ္ခ်မ္းပဲ ေသြးလႈမွာဆိုေတာ့……
“ မပါလာဘူး ခင္ဗ်ာ့။”
“ ရွင္ကလည္း ျမန္မာျပည္မွာေနျပီး။ မွတ္ပံုတင္မပါရင္ ကားလိုင္စင္ထုတ္ျပ လိုက္ေလ။ အတူတူပါပဲ။”
မဒမ္ခ်မ္းက အေနာက္မွ လွမ္းသတိေပးသည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။
“ ကားလိုင္စင္ေကာ ရမလား။”
“ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္။”
ေတာ္ပါေသးတယ္။ ေက်းဇူးတင္လိုက္မိပါရဲ႕ မဒမ္ခ်မ္း ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ကို။
“အစ္ကို ပထမဆံုးေသြးလႈတာလား။”
“ဟုတ္ကဲ့”
စာရင္းသြင္းေနသည့္ ေကာင္မေလး၏အေမးကို ေျဖလိုက္ရင္း ပထမဆံုး ေသြးလႈဖူးတယ္ေျပာရတာ ကိုယ္ဘာသာ ရွက္သလိုလို စိတ္မလံုမလဲ ျဖစ္လာသည္။ စာရင္းသြင္းတာကို ေစာင့္ရင္းနဲ႔မွ
“အစ္မ ဟိုေလ…. ဟိုအေပါက္ဝက အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္က သူတို႔ ေသြးဝယ္ဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္ေျပာတယ္။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးကို သူတို႔အတြက္ လႈရင္ရမလား။”
“က်မတို႔က စာရင္းလက္ခံတာဆိုေတာ့ ေသခ်ာမသိဘူး။ အစ္ကို ေသြးလႈျပီးသြားမွ ေသြးထုတ္တဲ့ဌာနမွာ သြားျပီး ေျပာျပလိုက္ေလ။ သူတို႔က အစ္ကို ေျပာသလို ေဆာင္ရြက္ေပးပါလိမ့္မယ္။ အခု အစ္ကို ဟိုဘက္အခန္းထဲက ဆရာဝန္ၾကီးရဲ႕ လက္မွတ္ယူလိုက္ပါဦးရွင့္။ ျပီးရင္ က်မတို႔ဆီကိုပဲ ျပန္လာခဲ့ပါ။”
သူျပန္ေပးလိုက္တဲ့ ေဖာင္ေလးကိုယူရင္း သူမညႊန္ျပလိုက္တဲ့ အခန္းဘက္ကို သြားရပါတယ္။ အခန္းအဝေရာက္ေတာ့ ဆရာဝန္ကုတ္ဝတ္ထားတဲ့ အမိ်ဳးသမီးတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနပါတယ္။ ေရခ်မ္းလဲ ဝင္ခြင့္ေတာင္းတဲ့ အမူအယာျပရင္း ဆရာဝန္မၾကီး စားပြဲေဘးက ခုံမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။
“အရင္က ေသြးလႈဖူးလား။”
“ဟင့္အင္း…. ဒါ… ပထမဆံုးအၾကိမ္ပါ”
ဆရာဝန္မၾကီးက ေရခ်မ္းလွမ္းေပလိုက္ေသာ စာရြက္ေပၚမွ အခ်က္အလက္မ်ားကို ေသခ်ာခ်ာဖတ္ၾကည့္ေနရင္းမွ
“အရင္က အသားဝါျဖစ္ဖူးတယ္လို႔ ေရးထားတယ္။ ဘယ္တုန္းကလည္း။ အခုေရာ ဘာေဆးဝါးေတြမ်ား မွီဝဲေနသလဲ။”
“ငယ္ငယ္တုန္းကပါ။ အတိအက်ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ေမြးေမြးျခင္းတုန္းက အသားဝါပါလာတာပါ။ အခုၾကီးမွေတာ့ တခါမွျပန္မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။”
“ေၾသာ္…. ဒါလား။ အဲဒါဆို မိဘႏွစ္ပါးလံုးက အိုေသြးေတြေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ပါ။ အခုမရွိရင္ ေသြးလႈလို႔ရပါတယ္။ က်မတို႔ဆိုလိုတာက အသည္းေရာင္ အသားဝါေရာဂါကို ဆိုလိုတာပါ။”
ဆရာဝန္မၾကီးက ေရခ်မ္းကို ေသြးေပါင္ခ်ိန္စစ္ေဆးျခင္း ျပဳလုပ္ျပီး စာရြက္ေပၚမွာ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္ပါတယ္။ ေရခ်မ္းလဲ ေဖာင္ေပၚမွာ လက္မွတ္လဲရေရာ စာရင္းလက္ခံတဲ့ေနရာကို ျပန္သြားျပီး သူတို႔ထုတ္ေပးတဲ့ ေသြးထုတ္ဖို႔လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ေသြးလႈမွတ္တမ္းကတ္ျပားေလး ထုတ္ေပးပါတယ္။
“ဒီကတ္ျပားေလးက ေနာက္တခါလာလႈရင္ ယူလာခဲ့ပါ။ ဒီပစၥည္းေတြ ယူသြားျပီး ဟိုေဘးက အခန္းထဲ ဝင္သြားလိုက္ပါ။”
သူမညႊန္ျပလိုက္တဲ့ အခန္းဝေရာက္ေတာ့ အခန္းတံခါးေလးေစ႔ထားပါတယ္။ အခန္းဝမွာေတာ့ ေသြးလႈခန္းမလို႔ ေရးထားေတာ့ ေရခ်မ္းလည္း စိတ္နဲနဲ လႈပ္ရွားသြားပါတယ္။ေစ႔ထားတဲ့ အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေအးျမရွင္းသန္႔ေနတဲ့ ေလေအးတခ်ိဳ႕က ေရခ်မ္းမ်က္ႏွာကို ျဖတ္သန္းဆီးၾကိဳလိုက္တယ္။
အထဲမွာေတာ့ ေဆးရံုကုတင္ေတြလို ရွစ္လုံးေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။ ေနာက္ထူးျခားတာက သြားေဆးခန္းေတြကလို ဆိုဖာနဲ႔ ဆံုလည္ကုလားထိုင္ တစ္လံုးလည္းေတြ႔ရတယ္။ ေရခ်မ္းဝင္သြားေတာ့ အနီဝတ္ သူနာျပဳဆရာမေလး တစ္ေယာက္က ေရခ်မ္းဆီကို ေလွ်ာက္လာျပီး ေရခ်မ္းလက္ထဲမွ ေသြးလႈရန္သံုးမည့္ ေသြးအိတ္အလြတ္ကို လွမ္းယူရင္း နေဘးက ကုတင္အလြတ္ေပၚ လွဲဖိုု႔ အခ်က္ျပလိုက္ပါသည္။
ေရခ်မ္းလဲ အေတြ႔အၾကံဳသစ္ကို ရင္ဖိုေနသူမို႔ ဘာစကားမွေတာင္မေျပာႏိုင္ပဲ သူနာျပဳဆရာမေလး ညႊန္ျပတဲ့ ကုတင္ေပၚ တက္ရင္း ပက္လက္လွန္ အိပ္လိုက္ပါတယ္။ ဘယ္ဘက္လက္ဖ်ံကို ဆန္႔ေပးလိုက္ရင္း မ်က္လံုးကို အသာမွိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ သူနာျပဳဆရာမေလးက လက္ေမာင္းကို ဂြမ္းစေလးနဲ႔ ပြတ္လိုက္တာ၊ လက္ေမာင္းရင္ကို ရာဘာၾကိဳးေျပာ့ေလးနဲ႔ စီးေႏွာင္လိုက္တာ၊ အသားထဲကို ေဆးထိုးအပ္ကေလး ထိုးစိုက္ဝင္လာတာတို႔ကိုေတာ့ ေရခ်မ္း မ်က္စိမွိတ္ထားေပမယ့္ အေတြ႔တို႔က သိေနပါတယ္။
ေရခ်မ္းကိုယ္ထဲက ေသြးေတြ ဘယ္လိုအျပင္ကို ေရာက္သြားသလဲေတာ့ မသိ။ (အလြန္ဆံုးရွိမွ ငါးမိနစ္ေလာက္ပင္ ရွိမည္ထင္တယ္) ခဏၾကာေတာ့ ဆရာမေလး ျပန္ေရာက္လာျပီး
“ကဲ…. ျပီးသြားျပီ၊ မ်က္စိမဖြင့္နဲ႔ဦး၊ ငါးမိနစ္ေလာက္ မ်က္လံုးမွိတ္ အနားယူလိုက္ဦး။ ေသြးလႈလႈျပီးျခင္း ရုတ္တရက္ထရင္ မူးတတ္လို႔။”
“ဆရာမ ဒီတခါလႈျပီးသြားရင္ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ေနာက္တခါ လာလႈလို႔ရျပီလဲ။”
“ေနာက္ေလးလေလာက္ဆိုရင္ လာလႈလို႔ရျပီ၊ လူတစ္ေယာက္က တစ္ႏွစ္မွာ ေသြးသံုးၾကိမ္ကေန၊ ေလးၾကိမ္လႈလို႔ရတယ္။”
ေရခ်မ္း မ်က္စိေလး အသာျပန္မွိတ္ထားရင္း ရင္ထဲမွာ ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္ေနေလရဲ႕။ မလႈခင္တုန္းက စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြ ဘယ္ဆီဘယ္ေရာက္မွန္း မသိ၊ ၾကက္ေပ်ာက္ဌက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ကုန္သည္။ ေနာင္လဲ ေသြးလာလႈရဦးမယ္ဆိုတဲ့ အသိစိတ္ေလးကေတာ့ သိသိသာသာ ေပၚလာသည္။ အရင္တုန္းက ဒီလိုလြယ္ကူမယ္၊ ဒီလိုလႈလို႔ရတယ္မ်ား သိရင္ခဲ့ရင္ေလ ဆိုေသာအသိမ်ား၊ မိမိလို ေသြးလႈရမွာကို မသိတဲ့သူ၊ စိတ္မဝင္စားတဲ့သူ၊ သိရက္နဲ႔ မလႈတန္းတဲသူ၊ ေသြးလႈရမွာကို အထင္မွား အျမင္မွားေတြနဲ႔ ေၾကာက္ေနသူမ်ားကိုပါ ေသြးလႈဖို႔ အသိေလးရသြားခဲ့ရင္ ဆိုတဲ့ စိတ္ေတြသာ ေရခ်မ္းစိတ္မွာ ဆက္တိုက္ျဖစ္ေပၚေနေလသည္။
ေနာက္ျပီး ငါ့ေသြးနဲ႔ တကယ့္ကို ေသြးလိုေနတဲ့ ေရာဂါသည္ေတြ၊  အမ်ိဳးသားေသြးဌာန အဝင္ဝမွာေတြ႕ခဲ့တဲ့ မိသားစုလို ေသြးအေရးေပၚ လိုေနတဲ့သူေတြ၊ ေသြးလြန္တုတ္ေကြးေၾကာင့္ အမွန္တကယ္ ေသြးသြင္းဖို႔လိုအပ္လာတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ အသံုးခ်ႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးပီတိေတြ ေရခ်မ္းကိုယ္ထဲ စီးဝင္လာပါတယ္။
 ဒီလိုအေျခအေနေတြ၊ ဒီလိုအခ်ိန္ေတြမွာဆိုရင္ တကယ့္ကို ေသြးလိုအပ္ေနသူေတြရဲ႕ ဒုကၡအျဖစ္သနစ္ေတြကို နားလည္သေဘာေပါက္မိရင္ ေရခ်မ္း အရင္က ေသြးမလႈခ်င္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္စိတ္ကိုကိုယ္ ေနာင္တရ ေဝဖန္ေနမိေတာ့တယ္။
ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေရခ်မ္းမ်က္စိဖြင့္ျပီး ကုတင္ေပၚ ထထိုင္လိုက္ပါတယ္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္ေတာ့ အရင္က ေရခ်မ္းဝင္လာခါစက တစ္ေယာက္ထဲ အခု ေရခ်မ္းကုတင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေနာက္ထပ္ ေသြးအလႈရွင္ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ကို ထပ္ေတြလိုက္ပါတယ္။
“ေခါင္းမူးလား။ ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆိုရင္ သြားလို႔ရပါျပီ။ ေနာက္ျပီး ဒီအေဆာင္ရဲ႕အေနာက္မွာ ကန္တင္းရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ေသြးအလႈရွင္ေတြကို အဟာရျဖစ္ေအာင္ ေဆးနဲ႔ အစားအေသာက္ေတြ ေကၽြးတယ္။ သြားစားလိုက္ပါဦး။”
ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ အစာဆိုတဲ့ အသံၾကားလိုက္ရေတာ့ စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ “ဒီကိုလာခဲ့သမွ် ဒီအစီအစဥ္ေတာ့ အၾကိဳက္ဆံုးပဲ။” စိတ္ထဲမွာလဲ ကန္တင္းဆိုေတာ့ ရွယ္ပဲေနမွာလို႔။ ေရခ်မ္းေျခလွမ္းမ်ားက ေပါ့ပါးသြက္လက္စြာ အစားအေသာက္ ေကၽြးေမြးရာ အေဆာင္အေနာက္ဘက္ ကန္တင္းဆီ ဦးတည္လိုက္ပါသည္။
ေရခ်မ္းတို႔မ်ား အစာေဟ့ဆိုတာနဲ႔ ပါရမီျဖည့္ဖက္ မဒမ္ခ်မ္းကိုေတာင္ ေမ့မလိုျဖစ္သြားတယ္။ ေဆာ္ရီးပါ။ ေသြးလႈခန္းက ေရခ်မ္းထြက္လာတာနဲ႔ မဒမ္ခ်မ္းက
“အို…. ျမန္လိုက္တာ။”
“ဟုတ္တယ္။ ေသြးထုတ္လိုက္တာ ခဏေလးပဲ။ ဒါေတာင္ ဆရာမက ေသြးလႈလႈျပီးျခင္း ခဏေလာက္ မွိန္းေနရမယ္ဆိုလို႔ လွဲေနတာ။”
“ဟုတ္လား။ ေသြးအားေကာင္းလို႔ထင္တယ္ ျမန္တာ။ က်မအရင္ ေသြးလႈတုန္းကဆို ဆယ္ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာင္ၾကာ သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ ေသြးလႈျပီးတဲ့သူေတြကို အဟာရျပန္ျပည့္ေအာင္ဆိုျပီး ဘူေဖးေကၽြးေသးတယ္။”
“ဟုတ္တယ္။ ဒီမွာလဲ ေကၽြးတယ္ေျပာတယ္။ လာ…လာ”
ေရခ်မ္းလဲ အေနာက္ဘက္ ကန္တင္းဆီသို႔ မဒမ္ခ်မ္းအားေခၚျပီး ဦးတည္လိုက္သည္။
ကန္တင္းတဲ့။ ေရခ်မ္း ထင္သမွ် ကန္တင္းတကာ့ ကန္တင္းထဲမွာ ဒီကန္တင္းအေသးဆံုး ျဖစ္မည္။ ဆက္တီတစ္စံုသာရွိျပီး ေကာင္တာေပၚမွာလည္း ဘာစားစာရာမွ် မယ္မယ္ရရ မေတြ႔။ ေကာ္ဖီခြက္အလြတ္တခ်ိဳ႕သာရွိသည္။ ေရခ်မ္းလဲ ျပန္လွည့္ရႏိုး ထိုင္ရႏိုးနဲ႔
“ေသြးအလႈရွင္လား”
ေရခ်မ္း ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္သည္။ ေကာင္တာမွ အမ်ိဳးသမီးက သိပ္အလုပ္ရႈပ္ေနပံုရသည္ ထိုင္ခံုမွ ေျဖးညင္းစြာထျပီး ေရခ်မ္းကို အေရွ႕ဆက္တီမွာ ထိုင္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ေခါင္းဆတ္ျပလိုက္သည္။ သူပံုကေတာ့ အဝယ္မလိုက္တဲ့ ေဈးဆိုင္က အေရာင္းစာေရးမလိုပါပဲ။ ဝယ္သူလာရင္ေတာင္ သူတို႔အတြက္ ရွားပါးပစၥည္း တစ္မ်ိဳးလိုမ်ိဳး။
ေကာင္တာမွ အမ်ိဳးသမီးက ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ရယ္၊ ကိတ္မုန္႔တစ္ခ်ပ္ရယ္၊ ၾကက္ဥ အစိမ္းတစ္လံုးရယ္၊ ေနာက္ မဒမ္ခ်မ္းရခဲ့တဲ့ ဖ်ဳရာမင္းဘီစီလို ေသြးေကာင္းေဆးတစ္ထုပ္ရယ္ လာခ်ေပးသည္။ ေရခ်မ္းလဲ လာခ်ေပးသမွ် အားေတာင့္အားနားစြာနဲ႔ အျပတ္စားလိုက္ရင္း။ 
“ဒီမွာ ေသြးလာလႈတဲ့လူ မ်ားလား အေဒၚ”
“တခါတေလလဲမ်ားတယ္။ အျမဲတမ္းေသြးအလႈရွင္ေတြ၊ အဖြဲလိုက္ ေသြးလာလႈတဲ့သူေတြ လာရင္ေတာ့ မ်ားပါတယ္။ က်န္အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ အခုလို မနက္အေစာပိုင္းဆို ေသြးအလႈရွင္္ သိပ္မရွိတတ္ဘူး။”
“ကၽြန္ေတာ္ စာေစာင္ေတြ သတင္းစာေတြမွာေတာ့ ေသြးအလႈရွင္ေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႔ေတြ႔ေနတာပဲ။”
“ဒီလိုေမာင္ရင္ေတြတာ မ်ားေပမယ့္လည္း တကယ္ေသြးအလႈရွင္စာရင္းက သိပ္မ်ားတာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး လူဦးေရနဲ႔ တြက္ၾကည့္မွ ငါးရာခိုင္ႏႈန္း ေလာက္ပဲရွိတာ။”
“ေၾသာ္… ဒါဆို အေတာ္နဲေသးတာေပါ့ေနာ္။”
“ဟုတ္တယ္။ ဒီ အမ်ိဳးသားေသြးဌာနကလည္း မၾကာမၾကာ နယ္ေတြ၊ ရံုးေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ လိုက္ျပီး ေသြးအလႈခံရတယ္။ ဒီမွာ လာလႈၾကတာေတြကေတာ့ သိတဲ့လူေတြပဲမ်ားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက သိရက္နဲ႔ လာမလႈႏိုင္တာေတြ၊ လာလႈခြင့္မရွိတာေတြ၊ လာလႈရက္နဲ႔ ေသြးက လက္ခံလို႔မရတာေတြ၊ အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳးေပၚ မူတည္တာေပါ့ေလ။”
-----------------------------------
ေရခ်မ္းလည္း  အမ်ိဳးသားေသြးဌာန အေပါက္ဝေရာက္လာေတာ့ ခုနကေစာင့္ေနတဲ့ မိသားစုကို မေတြ႔ေတာ့ပါဘူး။ ေရခ်မ္းစိတ္ထင္ သူတို႔လိုတဲ့ေသြး ရသြားျပီထင္တယ္။ ေသခ်ာေအာင္ ေသြးထုတ္ေပးတဲ့ ဌာနထဲသြားျပီး ေမးေတာ့ သူတို႔လိုတဲ့ေသြး တျခားမွာရလို႔ သြားထုတ္ၾကတယ္တဲ့။ ေရခ်မ္းက ခုနက သူလႈခဲ့တဲ့ေသြးကို သူတို႔အတြက္ လႈမယ္ဆိုရင္ေကာဆိုေတာ့
“ေသြးကို က်မတိုဌာနက ေသခ်ာေအာင္ ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္ပါေသးတယ္။ ရွင္တို႔လႈထားတဲ့ေသြးေတြ တဆင့္ျပန္လႈလို႔ရျပီဆိုေတာ့မွ က်မတို႔ဆီက ျပန္ထုတ္ေပးပါတယ္။”
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္  အမ်ိဳးသားေသြးဌာနေလးမွအထြက္ ေသြးလိုလို႔ေစာင့္ေနတဲ့ မိသားစု ေသြးရသြားလို႔ စိတ္ေပ်ာ္သြားသလို၊ လာတုန္းက မလႈခ်င္ေပမယ့္လဲ သူတို႔မိသားစု ျဖစ္အင္ေလးကို အမွတ္တမဲ့ သိရွိလိုက္ရာမွ ေသြးလႈခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာျပီး ၾကိဳတင္စီစဥ္မႈ မရွိထားတဲ့ၾကားက မြန္ျမတ္တဲ့ အလႈတစ္ခုကို ကမ္းဆင့္လွမ္းလင့္လိုက္ရလို႔ ထိုမိသားစုေလးကိုေရာ၊  အမ်ိဳးသားေသြးဌာနကို လမ္းျပေခၚေဆာင္လာတဲ့ မဒမ္ခ်မ္းကိုေရာ ဤစာစုေလးနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ခ်မ္းလင္းေန
www.chanlinnay.blogspot.com

ေအာ္ပေရးရွင္း

အခ်စ္ဆိုတာ...
ထက္ရွတဲ့ဓါးတစ္လက္ေပါ့။
ေကာင္မေလးရယ္
မင္းရဲ႕သိမ္ေမြ႕တဲ့လက္ေတြနဲ႔
ဓါးထက္ထက္ကိုင္ရင္း
ေၾကကြဲေနတဲ့ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္

ဒီလူကို
ခြဲစိတ္လို႔ျပဳျပင္
ကုသလို႔ျပင္ဆင္ပါေတာ့...
ခြဲစိတ္ရင္း... စိတ္ခြဲရင္း...
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့
ေၾသာ္...ဘ႐ူးတပ္(စ္)... မင္းလည္းပါတာကိုး...

 

Poe Si

ပိုစ့္ေတြမတင္ျဖစ္တာၾကာေတာ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ တင္လိုက္ပါတယ္။

ဖခင္ ဧရာဝတီ၏ က်ိန္စာ

ဖခင္ ဧရာဝတီ၏ က်ိန္စာ ကိုေက်ာ္သူ၏ ကဗ်ာရြတ္ဆိုသံ.....

ထေလာ့ ျမစ္မင္းဧရာ

ျမပင္လယ္မွေရေတြ ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ
မလိခမွ ေရခဲပြင့္ေတြ ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ
ရွမ္းရ႒မွ စိမ့္စမ္းေရေတြ ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ
ထင္း႐ွဴးေတာင္မွ ေမႊးျမရီေဝေတြ ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ
ျမစ္မင္းဧရာဝတီ   ထေလာ့   လွေလာ့   ကေလာ့
ထေလာ့ ဧရာဝတီ ေရေတြစီးေလာ့
ဒဂုန္တာရာ
၁၀-၅-၂၀၁၁
ပိေတာက္ပြင့္သစ္ စာေပ အႏုပညာ မဂၢဇင္း
အမွတ္ (၄၀) ဇြန္လ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္

ဧရာဝတီေမးခြန္း၂၀

Irrawaddy

ေရကာတာျဖစ္ေတာ့မည့္ ျမစ္ဧရာဝတီ

Chinese companies are funding a multi-billion dollar project to dam the Irrawaddy river in Myanmar.

The river, the longest one left undammed in southeast Asia, is important to the Kachin people, and millions of people up and down its length would be affected by the changes, experts say.

When it is dammed, it will leave an area the size of New York City submerged.

There are now concerns over who is to benefit from the river's riches.

Al Jazeera's special correspondent in Myanmar, who we cannot name for security reasons, filed this exclusive report.

ႏႈတ္ဆက္္ခ်ိန္

အလင္းကုိ စျမင္ဖူးကတည္းက
က်ေနာ္တုိ႕ ဆံုခဲ့ၾကတယ္
အခု မ်က္စိေတြ မမွိတ္ၾကေသးပါဘူး
လက္ေတြကေတာ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ျပခဲ့ရျပီ။

ရင္ဘတ္ခ်င္းေတြ တူညီၾကလုိ႕
က်ေနာ္တုိ႕ လက္ဆြဲႏွုတ္ဆက္ခဲ့ၾကတယ္
အေၾကာင္းတရားေတြၾကားမွာ
အက်ိဳးတရားကုိ က်ေနာ္တုိ႕ အတူဖြာရွိဳက္ခဲ့ၾကတယ္
မထင္ပါဘူး ေမေမရယ္
ေလွ်ာက္ေနတဲ့ လမ္းေတြ မတူညီရံုနဲ႕
ေ၀းၾကရျပန္ျပီ... တဲ့။

တစ္ေယာက္လဲမဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္လဲမဟုတ္
လမ္းေတြကုိ ခ်ဲ႕ထြင္ရင္းနဲ႕ ႏွုတ္ဆက္ရဖန္မ်ားလာေတာ့
ေန႕ေတြက အရင္လုိ မခ်ိဳျမိန္ၾကေတာ့ဘူး ေမေမ
၀မ္းသာပါတယ္
ျငိမ္းခ်မ္းစြာသြားပါ .... လုိ႕
ျပံဳးျပီးေျပာရတဲ့ အျဖစ္ကုိ က်ေနာ္စက္ဆုပ္တယ္။

က်ေနာ့္ကုိ ထားသြားတဲ့သူေတြနဲ႕
က်ေနာ္က ထားခဲ့ရမယ့္သူေတြ
တကယ္ပါ ေမေမ
စုိစြတ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္၀န္းေတြ ေျခာက္ေသြ႕ဖုိ႕
သံေယာဇဥ္ကုိ က်ေနာ္ထင္းစုိက္ခ်င္တယ္
ေတြ႕ဆံုၾကံဳကြဲဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရကုိ အက်အနထုပ္ပုိး
က်ေနာ္ မျမင္ႏုိင္တဲ့ စၾကာ၀ဠာအမွိဳက္ပံုးထဲ
သြားေလေရာ့ဟယ္ဆုိျပီး ပစ္လုိက္ခ်င္တယ္။

ဟန္ေဆာင္ေငြ႕ေတြ အူေနတဲ့
ႏွုတ္ဆက္ မီးခုိးေတြၾကား
က်ေနာ္ ေခါင္းမူးတယ္ ေမေမ
နဂုိကတည္းက ပူတတ္လြန္းတဲ့ ေႏြရာသီမွာ
ဒီေန႕အပူဆံုးမုိ႕
က်ေနာ္ မျပံဳးခ်င္ေတာ့ဘူး
ကံၾကမၼာကုိ ရုိးမယ္ဖြဲ႕ဖုိ႕က်ေတာ့လဲ
က်ေနာ္က ဘာေကာင္မွမဟုတ္ခဲ့ေတာ့
ေမေမရယ္
က်ေနာ့္နာရီကေလးက က်ေနာ့္ကုိေျပာတယ္
ေနာက္ဆံုးေတာ့
မင္းနဲ႕ငါသာ လက္တြဲမျဖဳတ္တာပါကြာ ... တဲ့။


ေဇာ္။
(ကြ်န္ေတာ္တုိ႕အိမ္)
www.latlatzaw.blogspot.com

( ဤကဗ်ာကုိ အကုိၾကီး ကုိခ်မ္း ( ဘေလာ့ဂါ ခ်မ္းလင္းေန) ႏွင့္ အမပြင့္ တုိ႕အတြက္ အမွတ္တရအျဖစ္
ေမလ ၁၃ရက္ ၂၀၁၁၊ ေသာၾကာေန႕ (ဒူဘုိင္းစံေတာ္ခ်ိန္) နံနက္ ၆နာရီ တြင္ က်ေနာ္ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ပါသည္။)

ဒီကဗ်ာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ညီ.... ကဗ်ာဆရာမေလး ေဇာ္က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အမွတ္တရ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို ေအဖိုးစာမ်က္ႏွာျဖဴလႊလႊေလးမွာ သူ့လက္ေရး ဝိုင္းစက္စက္ေလးေတြနဲ့ေရးျပီး စာအိတ္နဲ့အေသအခ်ာပိတ္ သူကိုယ္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္လက္ထဲကို အေသအခ်ာထည့္ေပးျပီးမွ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ကဗ်ာေလးပါ။ ဒီကဗ်ာေလးကို ဖတ္ၾကည့္ရင္းနဲ့ပဲ ရင္ထဲမွာ စိတ္မေကာင္းျခင္း တဖြားဖြားပါပဲ။ 

ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့လည္း လက္ျပႏႈတ္ဆက္ရတာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္လည္း ရင္ဘတ္ထဲကိုေတာ့ သံမိႈထက္ေတာင္ ခုိင္ျမဲတဲ့ အမွတ္ရျခင္းမ်ားစြာနဲ့ အမွတ္တမဲ့ကေန အမွတ္တရအသြင္ ေပ်ာ္ဝင္ခဲ့တာပါ။

ကိုပီတာ၊ လင္းၾကယ္ျဖဴ၊ ကိုဟန္၊ ကိုဗ်တ္ဇ၊ လီယို၊ မႏွင္း၊ ေဇာ္၊ မငံု၊ အိန္က်ယ္ (ခ)ျဖဴစင္ၾကယ္၊ ေကာင္းကင္သမီးပ်ိဳ၊ ဘေလာက္မေရးေပမယ့္ တကယ့္ကို စာအေရးေကာင္းတဲ့ ဘၾကီးမိုး၊ ေအးေဆးေနတတ္တဲ့ စာေရးဆရာ ကိုဧကံျဖိဳး၊ ဘေလာက္ေတြမွာ စာေတြလိုက္ဖတ္ျပီး အားေပးတတ္တဲ့ ကိုသာယာ တ႔ိုနဲ့အတူတူ ဒေဒြးေျမမွာ ရင္ဘတ္ျခင္းေတြတူလို့ စာေတြေရး မိတ္ေတြဖြဲ့ရင္း ဆံုေတြခဲ့ရတာေလးေတြ အမွတ္ရေနဆဲပါေလ။ 

ဟန္ေဆာင္မႈကင္း ရိုးသားျခင္းေတြနဲ့ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး တကယ္ မိတ္ရင္းေဆြရင္း ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ အရင္းေတြလို ခ်စ္ခင္ေလးစားခဲ့ၾကတဲ့ ဒေဒြးေျမမွ ဘေလာဂါေမာင္ႏွမေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အျမဲသတိရေနမွာပါ။ ဒေဒြးေျမမွ ခြဲရေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏိုင္သ၍ ဘေလာ့ဂ္ကိုေတာ့ အသက္ဆက္သြားဦးမွာပါ။

ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ဘေလာက္ေပၚ ေျခလွမ္းစရာမွ ယခုအထိ အျပင္မွာ မျမင္ဖူးေပမယ့္ သိကၽြမ္းရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ ဘေလာဂါေမာင္ႏွမေတြအားလံုးကိုလည္း ေလးစားခင္မင္စြာျဖင့္ မွတ္မွတ္ရရရွိေနမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တင္သမွ်ပိုစ့္ေလးေတြကို ဖတ္မွတ္အားေပးခဲ့ေသာသူမ်ား၊ ဝင္ေရာက္ေလ့လာသူမ်ား၊ ကိုလည္း အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္ဗ်ာ။ 

ကၽြန္ေတာ္ဘေလာက္ေလးကို ရန္ကုန္မွ ဝင္ေရာက္ဖတ္ရႈနိုင္ေအာင္ host ေျပာင္းေပးတဲ့ Mandalay Blogger အဖြဲ့မွ ညီညီ အိုင္တီ(မန္း) ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ သူ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာက္ေလးကို ေက်ာ္ခြစရာမလိုပဲ ဖတ္လို့ရလို့ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္ ဒေဒြးေျမကသာ အျပီးတိုင္ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာမွာပါ။ ဘေလာက္ေလာကကိုေတာ့ ေျခလွမ္းၾကဲရံုေလာက္ပဲ ရွိမွာပါ။ ဆက္လက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏိုင္သ၍ ပိုစ့္ေတြ တင္ေနဦးမွာပါ။

ဘေလာက္ေတြ အရင္ကေလာက္ ေျခမခ်နိုင္ရင္လည္း သူငယ္ခ်င္းတို့ေရ..... ခြင့္လႊတ္ပါလို့ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။ 

့ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။
© ခ်မ္းလင္းေန

မ်က္လံုးႏွင့္ရွင္သန္သူမ်ား...

ေလာကမွာႏွာေခါင္းနဲ႔အသက္မ႐ႈပဲ
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
တစ္ေယာက္ကဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာကိုၾကည့္ၿပီး
တစ္ေယာက္ကေဝဖန္ရင္း
မ်က္လံုးေတြနဲ႔အသက္႐ႈၾကတယ္...

အဟာရျပည့္တဲ့ႏို႔တစ္ခြက္အစား
အျမင္ေကာင္းေအာင္လုပ္ထားတဲ့
အမိႈက္သာသာမုန္႔ပဲသေရစာေတြနဲ႔တင္းတိမ္လို႔
ပသာဒနဲ႔အဟာရလဲလွယ္ၾကတယ္...

မူလီတစ္လံုးေလာက္ေတာင္မွ
အသံုးမဝင္တဲ့သတၳဳေတြကို
လည္ပင္းမွာဆဲြၿပီး
ေခါင္းမၿငိမ့္တတ္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ကို
မ်က္လံုးေတြနဲ႔တန္ဖိုးသတ္မွတ္ၾကတယ္...

အားနည္းတဲ့လက္တစ္စံုကိုျငင္းပယ္လို႔
အေရျပားတစ္ေထာက္စာအလွအတြက္
ဘဝကိုအေရာင္းအဝယ္လုပ္လို႔
မ်က္လံုးကိုအစာေကၽြးတတ္ၾကတယ္...

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဖတ္ဖို႔ထက္
မဲျပာပုဆိုးခိုးခိုးခစ္ခစ္ကိုမွ
ရင္ခုန္ေအာင္ၾကည့္ၿပီးအလြမ္းေတြေဝေနေအာင္ခံစားရင္း
မ်က္လံုးကိုမ်က္ရည္က်ခိုင္းတတ္ၾကတယ္...

ခုန္ေနတဲ့ႏွလံုးသားရဲ႕အသံကိုနားေထာင္ဖို႔ထက္
ေသာ့တဲြနဲ႔နတ္႐ုပ္ေတြကိုပဲရွာေဖြရင္းနဲ႔
တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက
မ်က္လံုးေတြနဲ႔ျမင္ရင္း...
အၾကည့္ေတြနဲ႔ရင္ဆိုင္ရင္း...
အသက္ရွင္တယ္....။

Poe C
5.7.2010(9:57 PM)

ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ ရဟန္းသံဃာမ်ားကို ကူညီအားေပးၾကပါ။

Inside Myanmar The Crackdown 10 Oct 07 Part 1

နဖူးမွာမတို႔လိုက္တဲ့ ျပာတစ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္

(၁)
အရာအားလံုးၿပီးသြားေပမယ္လို႔ တစ္ခ်ိဳ႕က အခုမွစတယ္။ သြားႏွင့္တဲ့သူကို အေကာင္း ဆံုး လိုက္ပါပို႔ေဆာင္လို႔ ျပန္လာတဲ့သူေတြက ျပန္လာၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အတြက္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းက အခုမွစတယ္။

(၂)
မေဒါနတစ္ေယာက္ အလုပ္ေတြ႐ွဳပ္ေနတယ္။ အိပ္လို႔ေတာင္မေပ်ာ္ဘူး။ နက္ျဖန္ခါက်ရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို စဥ္းစားရင္း နဖူးေပၚလက္တင္ေတာ့ ပက္လက္၊ လက္ ေပၚနဖူးတင္ေတာ့ ေမွာက္ရက္ျဖစ္လို႔ေနတယ္။ အစီအစဥ္ေတြလည္း ေခါင္းထဲမွာ ျပည့္ ႏွက္လို႔ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးမ်က္စိကိုစံုမွိတ္ၿပီး စိတ္ႏွလံုးဒံုးဒံုးခ်လို႔ ငါကေကာင္းေစခ်င္ တဲ့ေစတနာနဲ႔ လုပ္တာပဲလို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ပဲ ညတစ္ညကို ကုန္ဆံုးေစလိုက္တယ္။

မနက္မိုးလင္းခ်ိန္မွာေတာ့ မေဒါနက သူ႕လုပ္ငန္းစဥ္ကို စတင္တယ္။ လူႏိုင္ျဖစ္တဲ့ အစ္မလတ္ရဲ႕ေယာက္်ားခဲအို ကိုေမာင္ႏိုင္နဲ႔ တူအငယ္ေကာင္ေခၚၿပီး ေသလို႔မွရက္မ လည္ေသးတဲ့ အစ္မႀကီးအိမ္ကို သြားတယ္။ အိမ္လည္းေရာက္ေရာ၊ တံခါးေခါက္ၾကည့္ ေတာ့ အေတာ္ပဲျဖစ္သြားတယ္။ ေလာေလာလတ္လတ္ မုဆိုးဖိုျဖစ္ေနတဲ့ အစ္မႀကီးရဲ႕ ေယာက္်ားက အိမ္မွာရွိမေနဘူး။ တူအႀကီးေကာင္ကပဲ တံခါးလာဖြင့္ေပးတယ္။ တူေတြ ကေတာ့ အႀကီးေကာင္ကကိုးတန္း၊ အငယ္ေကာင္က ခုႏွစ္တန္းပဲရွိေသးလို႔ သူေျပာသမွ်နာခံရမွာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ဟိုအေၾကာင္းေျပာ၊ ဒီအေၾကာင္းေျပာရင္နဲ႔ပဲ မေဒါနက သူ႕အလုပ္ကိုသူစတယ္။

ပထမဦးဆံုးအိပ္ခန္းထဲဝင္တယ္။ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ဗီဒိုကို တူအႀကီးေကာင္ဆီက ေသာ့ယူၿပီးဖြင့္တယ္။
ထမိန္ေတြေတြ႕ေတာ့။ သားတို႔မိန္းမယူရင္ဝတ္ဖို႔ အေဒၚႀကီးသိမ္း ထားေပးမယ္ဆိုၿပီး ယူလာတဲ့ ဆာလာအိတ္ထဲထည့္တယ္။


“ဖိနပ္ေတြေကာ။”

“သားတို႔ မိန္းမယူရင္ျပန္ေပးမယ္။”

“ေျခေထာက္က တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ ဆိုဒ္မွမတူတာ။”

“ဪငါတူေတြနဲ႔ တုံးလိုက္တာ ေျခေထာက္ကႀကီးေနေတာ့ ေျခေထာက္ကို လွီးေပါ့၊ ဖိနပ္ကႀကီးေတာ့လည္း ဖိနပ္ေပါ့။ ဒါမ်ားဘာခက္တာလိုက္လို႔။”

“ဒါက ၾသႀကီး(ေသသြားတဲ့အစ္မႀကီးနဲ႔ မေဒါနတို႔ရဲ႕ေမာင္ အငယ္ဆံုး) မဂၤလာေဆာင္တုန္းက အဖြားက သူ႕သမီးေလးေယာက္ဝတ္ဖို႔ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ထည္ ဆင္တူ ဝယ္ေပးတဲ့ ခ်ိတ္လံုခ်ည္ေတြမွတ္လား။”

“ေအးေလ။ နင္တို႔၊ ဖိုးစည္(အစ္မလတ္နဲ႔ အခုေခၚလာတဲ့ ကိုေမာင္ႏိုင္တို႔ရဲ႕သား)တို႔ မိန္းမယူရင္ ျပန္ေပးမွာေပါ့။ ကိုယ့္အေဒၚက မတရားလုပ္ပါ့မလား။ ေနာက္ အိသဲ(မေဒါ နရဲ႕ ေနာက္ထပ္အစ္မလတ္တစ္ေယာက္က ေမြးတဲ့သမီး) ႀကီးလာရင္လည္း တစ္ ထည္ေပးရဦးမွာ။”

“ပုသိမ္ထီး၊ ပုသိမ္ထီး။ ဒါကေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိန္းမအတြက္ပဲလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိန္း မေတြက ပုသိမ္ထီးေတာ့ ဘယ္ေဆာင္းမွာတုန္း။”

“ဟဲ့… ဒါက အိသဲအတြက္ဟဲ့။”

“ဟင္… အိသဲက အခုပဲ ၆တန္း၊ ၇တန္းေရာက္ေနၿပီ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေဒၚႀကီးတူမက ပဲကလည္း ခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔။ ဒါႀကီးေဆာင္းပါေတာ့မလား။ အိမ္မွာေတာင္ ဘယ္သူမွမ ေဆာင္းလို႔ ဒီအတိုင္းအလွထား ထားတာကို။”

“ေဆာင္းေဆာင္းမေဆာင္းေဆာင္း သိမ္းတာေတာ့ သိမ္းထားရမွာပဲ။”

“မိတ္ကပ္ဘူးတို႔၊ ေရေမႊးတို႔၊ အလွျပင္ပစၥည္းတို႔ဗ်ာ။”

“ဒါလည္းနင္မိန္းမ ယူရင္ျပန္ေပးမွာေပါ့။”

“အကႌ်ေတြကေရာ၊ မိန္းမယူရင္ပဲလား။”

“ဟုတ္တယ္၊ အေႏြးထည္ေတြေကာပဲ။”

“နာရီတို႔၊ မ်က္မွန္တို႔ေကာ။”

“အဲဒါေတြလည္းပါတယ္။”

“တျခားလက္ဝတ္ လက္စားေတြကေတာ့ ထားပါေတာ့။ အေမေဆးကုတာနဲ႔ပဲ ကုန္သ ေလာက္ရွိေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အေမေသတုန္းက ဝတ္ထားလို႔ ပါရဂူေဆးခန္းမွာ အ ေလာင္းကေန ခၽြတ္ေပးလိုက္ရတဲ့ နားကပ္ေကာ။ အဲဒီတုန္းက အေဖႀကီးတို႔ေတာင္ ပူ ထူေနၿပီး သတိမရၾကလို႔ ေဆးခန္းက နပ္စ္မကေလးက ခၽြတ္ၿပီးေပးလိုက္တာေလ။”

“အဲဒါလည္း ငါကနင္တို႔အဖြားအိမ္မွာ သိမ္းေပးထားတယ္။ နင္တို႔မိန္းမယူရင္ နင္တို႔ မိန္းမေတြကို ေပးမွာပဲ။”

“ဒါေပမယ့္ နားကပ္က တစ္ရံတည္းေလ။ တစ္ေယာက္တစ္ဖက္ဆီ ပန္လို႔မွမရတာ။”

“ေအးေလ ေရာင္းၿပီး နင္တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ျပန္ခြဲေပါ့။”

“ေဟာဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က နားကပ္တစ္ရံအတြက္နဲ႔ မယူမေနရမိန္းမယူရမလို ျဖစ္ေန ၿပီ။”

“မရဘူး နင္တို႔မိန္းမယူမွ ငါကျပန္ေပးမွာ။ အခု ငါသိမ္းထားမယ္။”

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ညေနလည္းေစာင္းေရာ ဆာလာအိတ္သံုးအိတ္အျပည့္ အဝတ္အစားေတြနဲ႔ တိုလီမုတ္စေတြ ျပည့္သြားပါတယ္။ အဲဒါေတြကိုသယ္ၿပီး ဘတ္စ္ကားစီးၿပီးေတာ့ အိမ္ ျပန္လာၾကတယ္။ ပစၥည္းေတြကိုေတာ့ ကိုေမာင္ႏိုင္ကထမ္းေပါ့။ ည၈နာရီ၊ ၉နာရီလည္း ေရာက္ေရာ၊ တူအႀကီးေကာင္က အိမ္ကိုေပါက္ခ်လာတယ္။ အိမ္အေပၚထပ္ ထပ္ခိုးကို ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ပဲ တစ္ခါတည္းတန္းၿပီးေတာ့ တက္သြားတယ္။ အဖြားအိမ္ပဲ။ သူက လည္းဒီလိုပဲလာေနၾကမို႔လို႔ လူႀကီးေတြက သိပ္ေတာင္ဂ႐ုမစိုက္မိၾကဘူး။ ေနာက္မွ ထပ္ခိုးေပၚကေန တဟီးဟီးနဲ႔ငိုသံၾကားလို႔ အိမ္မွာရွိတဲ့သူအားလံုးက ထပ္ခိုးေပၚကို လိုက္တက္သြားၾကတယ္။ အေပၚထပ္ေရာက္လို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အႀကီးေကာင္ႀကီး က တ႐ံွဳ႕႐ွံဳနဲ႔ငိုေနတာေတြလို႔ မေဒါနေမာင္အငယ္ဆံုးကပဲ၊

“သားႀကီးေရခ်မ္း၊ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ၾသႀကီးကိုေျပာ”
လို႔ ေမးေပမယ့္လို႔ ဘာမွျပန္မေျဖဘူး။ ငိုပဲငိုေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဖြားေအလုပ္တဲ့သူကပါ မေနႏိုင္လုိ႔ ဝင္ေမး ေတာ့မွ

“မနက္ကအေဒၚႀကီးက အိမ္ကအေမ့ပစၥည္းေတြကို ယူခ်သြားတယ္။ အေဖႀကီးလည္း ျပန္ေရာက္လာေရာ၊ မင္းတို႔အေမပစၥည္းေတြဘယ္ေရာက္ကုန္လဲလို႔ ေမးေတာ့ အေဒၚ ႀကီးယူသြားတယ္လို႔ သားတို႔ကျပန္ေျဖတာကို အေဖႀကီးက က်န္တဲ့ပစၥည္းေတြကို သူနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ပဲနဲ႔ ယူသြားေပမယ့္လို႔ ငါခြင့္လႊတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အေမႀကီးကိုင္ေနၾက ဆလင္းဘတ္အိတ္ကို ယူသြားတာေတာ့ အေမႀကီးမေသခင္က တျမတ္တႏိုးသံုးခဲ့တဲ့ပစၥည္းမို႔လို႔ မေက်နပ္ဘူး။ ယူတဲ့သူကို ငါသတ္မယ္လို႔ ဓါးႀကိမ္းႀကိမ္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို့ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကို ဆူေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကေန ထြက္လာတာ”လို႔ ေျဖရွာတယ္။ 

ဒါနဲ႔ပဲ မေဒါနရဲ့ေမာင္က မေဒါနကိုဆူပါေလေရာ။

“အပ်ိဳႀကီးရယ္၊ နင္ကလည္း ဦးေဏွာက္မရွိတာ၊ သူ႕မိန္းမပစၥည္း သူ႕မိန္းမေသရင္ ေယာက္်ားလုပ္တဲ့သူက ပိုင္တာပဲ။ သူ႕စိတ္တိုင္းက် သူ႕ဖာသာသူစီစဥ္မွာေပါ့။ နင္က မေမးမျမန္းပဲနဲ႔လုပ္တာကို။ သြားျပန္ေပးလိုက္။”

မေဒါနကေတာ့ မ်က္လံုးကေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနရတယ္ေပါ့ေလ။ သူကလည္း အမွားလုပ္ထားတာကိုး။ ဒါေပမယ့္လည္း ပစၥည္းေတြကေတာ့ ပပထူတာေတာင္ မထခ်င္တဲ့ပံုနဲ႔ ေနရာမေရြ႕ပဲ မေဒါနရဲ႕ဗီဒိုထဲမွာ ခန္႔ခန္႔ႀကီးနဲ႔ဆန္႔ဆန္႔ ႀကီး ေနေနၾကေတာ့တယ္။

(၃)
ေမာင္ႏွမငါးေယာက္ထဲမွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္လို႔ အစ္မႀကီးအမိရာနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့သူ လည္းျဖစ္၊ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြၾကားထဲမွာလည္း သမာသမတ္မွ်တတဲ့ ဦးစီးဦးေဆာင္ ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အျပင္ အားလံုးကခ်စ္ခင္ေလးစားၾကတဲ့ အစ္မႀကီး ကြယ္လြန္သြားျခင္း ေလးႏွစ္ျပည့္တဲ့အတြက္ အစ္မႀကီးအတြက္ ရည္စူးၿပီး ဆြမ္းေကၽြးအလွဴ လုပ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္အိမ္ရွိ မိသားစုေတြနဲ႔ပဲ နည္းနည္းနဲ႔က်ဲက်ဲ ဝိုင္းလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီ အလွဴကို အစ္မလတ္နဲ႔ သူ႕အမ်ိဳးသားကိုေမာင္ႏိုင္တို႔လည္း လာတယ္။ ဆြမ္းေကၽြးၿပီးေတာ့ လူေတြအလွည့္ေပါ့။ အားလံုးလည္း စားၿပီးေသာက္ၿပီးေရာ ျပန္တဲ့သူေတြက ျပန္ ကုန္ၾကတယ္။ ပန္းကန္ေတြ၊ ခြက္ေတြေဆးရင္းေၾကာရင္းနဲ႔ က်န္ခဲ့တဲ့အစ္မလတ္ကိုေတာ့ သူ႕အမ်ိဳးသားက ေစာင့္က်န္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မုဆိုးဖိုျဖစ္ေနတဲ့ ဦးခ်စ္ကပဲ အိမ္ေရွ႕ဝရံတာကို ေခၚသြားၿပီးတိုင္ပင္တယ္။

“ေမာင္ႏိုင္ရာ၊ ငါလည္းပဲ။ အသက္မငယ္ေတာ့ဘူး။ မင္းတို႔အစ္မႀကီးလည္း ဆံုးတာ ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ငါ့မွာလည္း ေဆးေပးမီးယူ အေဖာ္တစ္ေယာက္ေတာ့ လိုတယ္ကြာ။ ကေလးေတြလည္း မေအမရွိေတာ့ အနည္းအမ်ားဆိုသလို စိတ္ေလၿပီး ပ်က္စီးတာေတာ့ရွိတာပဲ။ အိမ္မွာလည္း ငါတို႔သားအဖေတြအတြက္ ခ်က္ဖို႔ျပဳတ္ဖို႔၊ ေလွ်ာ္တာ ဖြတ္တာလုပ္ဖို႔ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ေတာ့လိုတယ္ကြာ။ အဲဒါနဲ႔ ငါလည္း မယားညီအစ္ကိုျဖစ္႐ံုတင္မက၊ မင္းတို႔အစ္မႀကီးရွိတုန္းကတည္းက ညီအစ္ကိုလိုျဖစ္ေနလို႔ မင္းကိုထုတ္ၿပီး တိုင္ပင္တာပါ။”

“အင္း......ဟုတ္တာေပါ့၊ ဦးခ်စ္ရာ။ ဦးခ်စ္ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုလည္း အျပစ္ေျပာစရာ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ေတာ့ မရွိဘူး။ ေနာက္ဦးခ်စ္ အစ္မႀကီးရွိစဥ္က အိမ္ေထာင္ဦးစီး တာဝန္ကို ျပည့္ျပည့္ဝဝထမ္းေဆာင္ခဲ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတယ္။ အစ္မႀကီးနဲ႔ ကေလးေတြက ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ လိုက္ျပတာ၊ ကေလးေတြက ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေနေပမယ့္၊ ဦးခ်စ္က ခံုေပၚမွာထိုင္ရက္ႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ရင္းနဲ႔ ေဟာက္ေနတယ္။ အဲဒီေလာက္အထိ မိန္းမနဲ႔ကေလးေတြကို အပင္ပန္းခံၿပီး ရွာေဖြေကၽြးေမြးလာခဲ့တာပဲ။ ေနာက္တစ္ခုက အခု ဦးခ်စ္ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုရင္လည္း ဒါေဖာက္ျပန္တာမွ မဟုတ္တာ။ တစ္ပင္လဲလို႔တစ္ပင္ထူတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အျပစ္ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ ဦးခ်စ္ ေတြ႕ထားတာရွိလို႔လား။”

“ငါေတာ့ မ်က္စိထဲ မေဒါနကို ျမင္မိတာပဲ။ ေမာင္ႏိုင္ မင္းေကာ ဘယ္လိုထင္သလဲ။”

“အဲဒါေတာ့ ဦးခ်စ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အျမင္ျခင္းတူတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေဒါနကို ဦးခ်စ္နဲ႔သေဘာတူတယ္။ ဦးခ်စ္အေနနဲ႔လည္း အဆင္ေျပေျပ ကိုယ့္လူရင္းထဲကပဲ အိမ္ေထာင္ဖက္ရမယ္။ သူစိမ္းဆို သူ႕အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း မသိတာနဲ႔။ ေနာက္ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာကၡမႀကီးဆံုးရင္လည္း အေမြကိစၥေတြဘာေတြမွာ ဦးခ်စ္နဲ႔ ကေလးေတြအတြက္ အခက္အခဲမရွိေတာ့ဘူး။ ညီအစ္မအခ်င္းခ်င္းကိုး။ ေနာက္ကေလးေတြအတြက္လည္း သူစိမ္းမိေထြးဆိုတာထက္စာရင္ အေမညီအစ္မအရင္း၊ ကိုယ့္ အေဒၚအရင္းပဲ။ သူစိမ္းထက္ေတာ့ သာမွာပါ။ သူတို႔ခ်င္းလည္း ပိုရင္းႏွီးတာေပါ့။ ေနာက္ဦးခ်စ္ေသရင္လည္း ကေလးေတြ အေမြကိစၥတို႔ဘာတို႔က ပိုစိတ္ခ်ရမယ္။ သူစိမ္းဆိုရင္ေတာ့ ကေလးေတြရဖို႔က မေသခ်ာေတာ့ဘူး။ မေဒါနဖက္က ၾကည့္ရင္လည္း ဦးခ်စ္က မုဆိုးဖိုဆိုေပမယ့္ မိသားစုအေပၚေကာင္းတဲ့သူ၊ လင္ေကာင္းသားေကာင္းလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ပစၥည္းဥစၥာလည္း အသင့္အတင့္ရွိတဲ့ သူပဲ။ က်န္မိသားစုဖက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း ကိုယ့္လူအခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ သူစိမ္းဝင္မပါေတာ့ဘူးေပါ့။ အသိုက္အျမံဳလည္း မပ်က္ေတာ့ဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္အေျပာအဆိုလည္း သူစိမ္းကိုယူတာထက္ စာရင္ေတာ့ နည္းတာေပါ့။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ဒီလိုအစ္မေသလို႔ ညီမကိုဆက္ယူ တာေတြလည္း အမ်ားႀကီးကို။ အားလံုးအဆင္ေျပမယ့္ကိစၥပဲ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အားေပးပါတယ္။”

“ေအးကြာ၊ ငါလည္း မေဒါနကိုေတာ့ ေဆာင္းပါးရိပ္ေျခေျပာထားတယ္။ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္ မယ္ေတာ့မသိေသးဘူး”

“အဆင္ေျပမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့၊ ဦးခ်စ္ရယ္။”

(၄)
မေဒါနတစ္ေယာက္ အလုပ္ေတြ႐ွဳပ္ေနတယ္။ အိပ္လို႔ေတာင္မေပ်ာ္ဘူး။ နက္ျဖန္ခါက်ရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို စဥ္းစားရင္း နဖူးေပၚလက္တင္ေတာ့ ပက္လက္၊ လက္ေပၚနဖူးတင္ေတာ့ ေမွာက္ရက္ျဖစ္လို႔ေနတယ္။ အစီအစဥ္ေတြလည္း ေခါင္းထဲမွာ ျပည့္ႏွက္လို႔ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုး မ်က္စိကိုစံုမွိတ္ၿပီး စိတ္ႏွလံုးဒံုးဒံုးခ်လို႔ ငါကေကာင္းေစခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႔ လုပ္တာပဲလို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ပဲ ညတစ္ညကို ကုန္ဆံုးေစလိုက္တယ္။

                             ********

မနက္လည္းေရာက္ေကာ မေဒါနက သူ႕အေမကို ေျပာတယ္။

“အေမ ဒီေန႔ေန႔လည္က်ရင္ ဦးခ်စ္ေမာင္အိမ္ကိုလာလိမ့္မယ္။ အေမသိတယ္မွတ္လား ဘာလို႔လာတယ္ဆိုတာကို။ သူနဲ႔ယူလိုက္ရင္၊ ကေလးေတြက သမီးကို မိေထြးေခၚၾကမွာေပါ့။ သမီးအတြက္လည္း မေကာင္းဘူး၊ ကေလးေတြအတြက္လည္း မေကာင္းဘူး၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း သမီးတို႔ကို ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ အဲဒီေတာ့ အေမက ဦးခ်စ္ေမာင္လာလို႔ သမီးကိုေမးရင္ သမီးမရိွဘူးလို႔ေျပာလိုက္၊ သမီးက အေပၚထပ္မွာပုန္းေနမယ္။”

(၅)
ဒီလိုနဲ႔ႏွစ္ေတြၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကိုေရခ်မ္းနဲ႔ သူ႕အမ်ိဳးသမီးတို႔ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို လာၾကပါတယ္။ ဟိုအေၾကာင္းေျပာ၊ ဒီအေၾကာင္းေျပာၾကရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာရွိတဲ့ အေမစိုက္ထားတဲ့ ဒန္းစင္းေလဒီပန္းအိုးကိုေတြ႕တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က......


“ဒါအစ္ကိုႀကီးအေမက အေမ့ကိုမ်ိဳးခြဲေပးလိုက္တဲ့အပင္ေတြေလ။ အသက္ေတြသိပ္ ႀကီးလို႔ ပန္းေတာင္မပြင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္အေမက ငါ့အစ္မႀကီးေပးသြားတဲ့အပင္ ေတြဆိုၿပီး အျမတ္တႏိုးနဲ႔ ေရေလာင္းေပးေနတုန္း”လို႔ ေျပာရင္းသူတို႔ကို ျပရတယ္။

အစ္မက “ငါနဲ႔နင့္အစ္ကို ရန္ျဖစ္ၾကေသးတယ္”လို႔ ေျပာလို႔ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကိုေပ်ာ္ ေစခ်င္တာနဲ႔ စပါတယ္။

“အစ္မကလည္း ျဖစ္မွာေပါ့။ အစ္ကိုႀကီးက အစ္မကို ခ်စ္လို႔ယူတာမွ မဟုတ္တာ။ အ ေဒၚႀကီးဗီဒိုထဲက သူ႕အေမပစၥည္းတစ္ခုေတြ႕လိုက္ရင္း အေဒၚႀကီးက နင္တို႔ညီအစ္ကို မိန္းမယူရင္ နင္တို႔မိန္းမေတြကို ေပးမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္းနဲ႔။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ အစ္ကို ႀကီးက အေဒၚႀကီးဆီက အေမြကိုလိုခ်င္တာနဲ႔ မိန္းမရၿပီးေရာကြာဆိုၿပီးေတာ့ အစ္မကို ယူလိုက္တာ”လို႔ စျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ထင္သြားမွာစိုးလို႔လည္း “စတာေနာ္အစ္မ”လို႔ ကိုယ့္စကား ကုိယ္ျပန္ဖာရေသးတယ္။

“ေအးကြာ၊ အေမ့ပစၥည္းေတြမွာ က်န္တာေတာ့မမက္ပါဘူး။ အေမ့နားကပ္ကေလးပဲ။” လို႔ ကိုေရခ်မ္းက ႏွေျမာတသသနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့မွအစ္မက အလန္႔တၾကားနဲ႔

“အမေလး၊ ေမာင္ရယ္၊ နင့္အေဒၚပစၥည္းေတြေတာ့ မယူပါရေစနဲ႔။ ေတာ္ၾကာသူေသရင္ မကၽြတ္ပဲနဲ႔။ ငါတို႔ကို လာေျခာက္ေနပါဦးမယ္။”

အစ္မက သတိၱခဲပါ။ အိပ္ရင္ေတာင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕အသားနဲ႔ ထိမေနရင္ မ အိပ္တတ္ပါဘူး။ ဗႏၶဳလေသြးပါတာေပါ့။

“ဒီလိုဆိုရင္ အစ္ကိုႀကီးရာ၊ ႀကီးေမနားကပ္ အေဒၚႀကီးဆီမွာရွိေသးလားလို႔ အေဒၚႀကီး ကိုေမးလိုက္၊ မရွိရင္လည္းဆံုးေပါ့။ ရွိေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့လည္း၊ အဲဒီနားကပ္ကို ေရာင္းၿပီး သံုးလိုက္ေတာ့၊ သားတို႔ညီအစ္ကိုက ႀကီးေမအတြက္ရည္စူးၿပီး အေဒၚႀကီး ကိုလွဴတယ္လို႔ ေျပာလိုက္။ သူလည္းအခုအဖြားလည္းမရွိေတာ့ အပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ တည္းေနေနရတာ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေငြေရးေၾကးေရးက်ပ္တည္း ေနတယ္ဆိုေတာ့။ သူသံုးခ်င္ရင္လည္းသံုးေပါ့။ မသံုးပဲနဲ႔ ငါလွဴမယ္ဆိုလည္း၊ အေဒၚႀကီးအိမ္မွာပဲ ႀကီးေမကိုရည္စူးၿပီး ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္လိုက္တာေပါ့။ နားကပ္ကလည္း မက္ေလာက္စရာမွမရွိတာ။ ေက်ာက္ေတြဘာေတြထုတ္ၿပီး ျပန္ေရာက္လိုက္ရင္၊ အခုေရႊေဈးနဲ႔ သံုးသိန္း ေက်ာ္ေက်ာ္ေပါ့။ ဘာတန္တာမွတ္လို႔။ မဟုတ္ရင္သူလည္း သူမ်ားပစၥည္း ခိုးတယ္ ေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ ဒါေပမယ့္လည္း ပိုင္ရွင္သေဘာမတူပဲနဲ႔ ယူတာဆိုေတာ့လည္း။ သူလည္း အကုသိုလ္ျဖစ္မယ္။ အဲဒီေတာ့ဘာမဟုတ္တာနဲ႔ ဇယားအ႐ွဳပ္မခံပဲနဲ႔ အခုတည္းက ရွင္းလိုက္တာေကာင္းတယ္။”လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကဝင္ၿပီး ဆရာလုပ္တာနဲ႔

“ေအးကြာ၊ မင္းေျပာတာမဆိုးပါဘူး၊ ငါၾကည့္ၿပီးစီစဥ္လိုက္ပါမယ္။ အေဒၚႀကီးနဲ႔အေဖနဲ႔ ကိစၥအဆင္ေျပသြားခဲ့ရင္လည္း ေကာင္းသားကြာ။ ငါတို႔လည္း သားအဖေတြ အခုလို တကြဲတျပားမျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လည္း သားအဖအခ်င္းခ်င္း  စိတ္ဆိုးရတာ၊ ေဒါသထြက္ရတာေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အေဖလည္း ဟိုမိန္းမႏွိပ္စက္တာ ေတြ၊ အဲဒီမိန္းမနဲ႔ရတဲ့ ပုစုခ႐ုေတြေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ရတာေတြမရွိေတာ့ဘူး။ အခုၾကေတာ့ ငါတို႔အေဖလည္း အသက္ႀကီးမွ ဒုကၡေရာက္ေနရတယ္။ အခုဆို စံရိပ္ၿငိမ္ကအိမ္လည္း ေရာင္းလိုက္ေတာ့ အေမနဲ႔လက္ထပ္ပြားဆိုတာ မရွိေတာ့ပဲနဲ႔ ငါတို႔အတြက္ မိဘအေမြအႏွစ္ဆိုတာ မက်န္ေတာ့ဘူး။ အဖြားဆံုးတုန္းကလည္း ငါတို႔အတြက္ ဘာမွမယ္ မယ္ရရ မရလိုက္ဘူး။”လို႔ အစ္ကိုႀကီးကိုေရခ်မ္းက ၿငီးၿငီးျငဴျငဴနဲ႔ေျပာပါတယ္။

“ဒါေတာ့အစ္ကိုႀကီးရယ္ အေဒၚႀကီးအေနနဲ႔က ျပာေလာက္ကိုေတာ့ နဖူးမွာဘယ္တို႔ ထားခ်င္ပါ့မလဲ။”

Poe C

04 March 2011

ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။
© ခ်မ္းလင္းေန

ေတာ္လဲသံ

(ကက)
အစက
ေအာက္တိုဘာ
ဇန္နဝါရီ အဆံုး
မီးေတာက္သီအိုရီကို
ႏွင္းဖံုးခဲ့ေလရဲ့...။

ေၾကြက်လုဆဲ ရင္ခုန္ရာသီမွာ
ဘာမီတြန္ခ်ည္း ဖိေသာက္
ေဆာင္းေၾကာက္လြန္ေရာဂါ
ငါနဲ့... အခါခါ
ျပႆနာတက္ရမယ္။

ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ေဆးျပားနဲ့
လိင္ကိစၥသာ မရွိခဲ့ရင္
ကမၻာၾကီးမွာ ေနရထိုင္ရခက္
အသက္ရႈ ခပ္ၾကပ္ၾကပ္နဲ့
နာဖ်ားျခင္း ျဖစ္ေလာက္ရဲ့။

(ခခ)
လူကို လူက.... ေၾကာက္ရ
စစ္နဲ့ အခ်စ္ကို.... ေၾကာက္ရ
ႏူကလီးယားကို.... ေၾကာက္ရ
အိုဇုန္းလႊာေပါက္မွာ.... ေၾကာက္ရ
ငလွ်င္တုန္ ေျမပ်ိဳမွာ.... ေၾကာက္ရ
ေရၾကီး ေလမီးရန္ကို.... ေၾကာက္ရ
ကဲ... ေနာက္ဆံုးေတာ့
ငါေသာက္ေနတဲ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေတာင္
ႏွလံုးေရာဂါ...ဟဲ့ ဆိုျပီး
ငါ... ျပန္ေၾကာက္ေနရ။

(ဂဂ)
ေလေျပကို ငါတို့...စိုက္ပ်ိဳးခဲ့လို
မုန္တိုင္းကို ရိတ္သိမ္းေနရတာေပါ့။

အစကတည္းက...
ေလနီၾကမ္းေတြသာ
ငါတို့ စိုက္ခဲ့ရင္......

ေလးဘက္ေလးတန္မွာ
အဂၤေတ အုတ္ျဖဴျဖဴေတြ
ျမင္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။

ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ကိုယ္အဂၤါမ်ားနဲ့
ေသြးနီေရာင္ ေျမသားေတြ
ျမင္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။

အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ ဆံုးရႈံးမႈ
သိန္းရာေထာင္ေတြ
ျမင္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။

ကယ္ပါ..... ယူပါ....
တစာစာနဲ့
ေအာ္ဟစ္ေတာင္းခံသံေတြ
ၾကားရမွာ မဟုတ္ဘူး။

ဆာေလာင္ ငတ္မြတ္မႈ ဒြန္တြဲ
အနာဂတ္မဲ့ ကေလးငိုသံေတြ
ၾကားရမွာ မဟုတ္ဘူး။

နရီစည္းခ်က္နဲ့
ကမၻာေျမ ေတာ္လဲသံ
မင္းေရာ...
ငါေရာ...
ဘယ္သူမွေရာ...
ၾကားရမွာ မဟုတ္ဘူး။

ျငိမ္းေဇာ္ & ခ်မ္းဧအိမ္

ပထမအပိုဒ္ သူငယ္ခ်င္းျငိမ္းေဇာ္ရဲ့ ကဗ်ာနဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာ ႏွစ္ပုဒ္ကို Fusion ထားတာပါ။

ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။
© ခ်မ္းလင္းေန

ယူေအအီးႏိုင္ငံ ပထမအၾကိမ္စာေပေဟာေျပာပြဲ

ယူေအအီးႏိုင္ငံရွိ ကႏၱာရဝႆ လူမႈ့ေရွ့ေဆာင္အသင္းမွ ၾကီးမႈးက်င္းပျပဳလုပ္ေသာ ပထမအၾကိမ္ စာေပေဟာေျပာပြဲကို ၂၂.၀၃.၂၀၁၁ ခုႏွစ္ အဂၤါေန့ ညေန (၆)နာရီမွ ည(၁၀)နာရီအထိ ဒူဘိုင္းျမိဳ့ Al Noor Training Center မွာ ျပဳလုပ္က်င္းပ ျပီးစီးခဲ့ပါသည္။ ကႏၱာရေျမေပၚတြင္ ျမန္မာတို့၏ စာသံေပသံ လက္ခုပ္ၾသဘာသံမ်ား မိုးလံုးညံ့ေအာင္ ယူေအအီး ျပည္ေထာင္အသီးသီးမွ စာေပခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ ျမန္မာတိုင္းရင္းသား ညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ားက မအားလပ္သည့္ ၾကားကပင္ ၾကိဳးစာပမ္းစား ကူညီတက္ေရာက္ အားေပးခဲ့ၾကသျဖင့္ ကႏၳာရတိုင္းေပၚတြင္ ျမန္မာစာေပေဟာေျပာပြဲကို ေအာင္ျမင္စြာ မွတ္တိုင္စိုက္ထူႏိုင္ခဲ့ေပသည္။

ဆရာေအာပီက်ယ္ႏွင့္ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳတို့ကလည္း ျမန္မာျပည္မွ ေဝးကြာလွေသာ ယူေအအီးႏိုင္ငံရွိ ျမန္မာစာေပ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ ျမန္မာမ်ားအတြက္ အခက္အခဲေလးေတြ ရွိလွ်က္ၾကားကပင္ မျဖစ္မေန ေရာက္ရွိလာၾကျပီး စာေပရသ ဗဟုသုတမ်ားကို ခ်ီးျမွင့္ေဟာေျပာသြားတဲ့အတြက္လည္း ယူေအအီးမွ ကႏၱာရဝႆ လူမႈ့ေရွ့ေဆာင္အသင္းႏွင့္ စာေပခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ ျမန္မာတိုင္းရင္းသား ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားကိုယ္စား ကၽြန္ေတာ္ခ်မ္းလင္းေနမွ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ႏွင့္ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳတို့ကို အထူးပင္ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးမႈမ်ားစြာျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။

ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ - ေပ်ာ္ရာမွာမေန ေတာ္ရာမွာေန

(Download)

ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ - အမ်ိဳးသားေရးမို့ ၾကိဳးပမ္းၾကပါ တို့ဗမာ

(Download)

ဒီအသံဖိုင္မ်ားကို ဒူဘိုင္း အျဖဴေရာင္သံစဥ္ ေရဒီယိုမွ ေရႊပု၊ သံလံုး၊ TY3 တို့က ေမတၱာျဖင့္ကူညီ အသံဖမ္းယူထားျပီး စာေပေဟာေျပာေနစဥ္မွာ တကမၻာလံုးမွ ျမန္မာမ်ား နားဆင္ႏိုင္ေအာင္ အျဖဴေရာင္သံစဥ္ ေရဒီယိုမွေန တိုက္ရိုက္လႊင့္တင္ေပးခဲ့ပါသည္။

ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။
© ခ်မ္းလင္းေန

စိတ္ကူးမွခ်ီ အလႈဆီသို့

ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၏ စိတ္ကူး

စိတ္ကူးေတြမွခ်ီ တက္ညီလက္ညီႏွင့္ ရည္မွန္းခ်က္ ေန့တစ္ေန့သို့ အမွန္တကယ္ ေရာက္ခဲ့ၾကေလသည္။ ထို့ေန့ေလးသည္ကား ကႏၱာရတိုင္းမွ ကႏၱာရဝႆ (ဝါ) ကႏၱာရမိုးစက္မိုးေပါက္ေတြ စုစည္းရာမွေန ကႏၱာရထဲမွာ စာသံေပသံ ငတ္မြတ္ေတာင္းတေနၾကတဲ့ ေရႊျမန္မာညီအစ္ကိုေမာင္ႏွေတြရဲ့ ဆႏၵေလးေတြ အမွန္တကယ္ကို ျပည့္ဝလာသည့္ေန့ေလး ျဖစ္ေပသည္။ အမိေျမမွ အေဝးတစ္ေနရာ ယူေအအီးေရာက္ ျမန္မာညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ား အေနနဲ့လည္း အေနေတြ ေဝးၾကေပမယ့္ ႏွလံုးသားေတြ နီးၾကပါတယ္။ အသြင္ေတြ ကြဲေပမယ့္လဲ့ စိတ္သေဘာထားေတြ ထပ္တူညီပါတယ္။ အယူေတြ လြဲေပမယ့္လည္း ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ေတြ တူခဲ့ၾကပါတယ္ ဆိုတာကို ဒီေန့ေလးက ျပသလွံႈေဆာ္လိုက္ပါတယ္။

ယခင္ကလည္း ယူေအအီးတြင္ ဘာသာတရားေတြအတြက္ ဘာသာေရးတရားပြဲမ်ားကိုလည္း တတပ္တအား ၾကိဳးပန္းခဲ့ၾကသလို စာေပေရးရာမွာလည္း အားထုတ္စြမ္းေဆာင္မွဳ မနည္းခဲ့ၾကဘူးဆိုတာကိုလည္း ဒီေန့ေလးကပဲ ေဖာ္လွစ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ႏွမ္းတစ္ေစ့မွသည္ ႏွမ္းေစ့ေပါင္းမ်ားစြာ စုေပါင္းခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္  ျမန္မာ့စာေပ အဆီအႏွစ္မ်ားကို ကႏၱာရတိုင္းမွ ျမန္မာတို့ ႏွစ္သက္ခ်ိဳျမိန္စြာ စားသံုးခဲ့ရေပသည္။ အမိေျမနဲ့ ေဝးကြာေနၾကေပမယ့္လည္း ဘာသာေရး၊ သာသနာေရး၊ စာေပဗဟုသုတ အႏုသုခုမပညာမ်ားကို ႏွလံုးသားေတြထဲမွာ နီးေနၾကေသးေၾကာင္းကိုလည္း ကႏၱာရတိုင္းမွ ေရႊျမန္မာ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားက စုေပါင္း၍ ျပသႏိုင္ခဲ့ၾကေလျပီ။

ထိုေန့သည္ကား ကၽြန္ေတာ္လက္ရွိေနထိုင္သည့္ ယူေအအီးႏိုင္ငံ ဒူဘိုင္းျမိဳ့ေလးရွိ ယူေအအီး ကႏၱာရဝႆ လူမွဳေရွ႕ေဆာင္အသင္းမွ စီစဥ္၍ မည္သည့္အေထာက္အပံ့မွ်မပါဝင္ပဲ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စိတ္ကူးရည္မွန္းခ်က္မ်ားျဖင့္ ယူေအအီးမွ ျမန္မာညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ား၏ အုတ္တစ္ခ်ပ္၊ သဲတစ္ပြင့္ ေရႊေရာင္လႊမ္းေနေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ားျဖင့္ ကူညီအားေပးမွဳေၾကာင့္ ယူေအအီးႏိုင္ငံ ပထမဆံုးအၾကိမ္ စာေပေဟာေျပာပြဲကို ခမ္းနားသိုက္ျမိဳက္စြာျဖင့္ ေအာင္ျမင္စြာက်င္းပႏိုင္ခဲ့သည့္ ေန့တစ္ေန့ျဖစ္ေပသည္။

***********

ကၽြန္ေတာ္ဆီကို လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးလေလာက္ကတည္းက မႏွင္း(ႏွင္းနဲ့မယာ)က ဖုန္းႏွင့္တသြယ္၊ ေမးလ္ျဖင့္တစ္မ်ိဳး ယူေအအီးမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲေလး က်င္းပမယ္လို့ အေၾကာင္းၾကားလာပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကိုၾကီးပီတာ(ကိုပီတာ၏ အေတြးပံုရိပ္မ်ား) ကလည္း ထပ္မံသတင္းမွ်ေဝလာပါတယ္။ ညီမေဇာ္ကလည္း စာေပေဟာေျပာပြဲလုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း သံေခ်ာင္းေခါက္  အသိေပးလာျပန္ေတာ့ ဒါဆိုရင္ ယူေအအီးမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲေလး ျဖစ္ေျမာက္လာဖို့ ေသခ်ာသေလာက္ရွိလာျပီေပါ့။ သူတို့ဆီက ဒီသတင္းေတြကို ၾကားမိကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲကို ဒူဘိုင္းမွာ ေရာက္ေနတုန္း နားေထာင္ခြင့္ ရျပန္ျပီေပါ့လို့ ေတြးမိပါေသးတယ္။ 

စာေပေဟာေျပာပြဲဆိုတာ ဘာသာေရးတရားပြဲေတြလိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဘာသာေရးဆိုရင္ ငါက ဟိုဘာသာ၊ ဒီဘာသာဆိုျပီး အယူအဆေလးေတြ ကြဲလြဲသူေတြ ရွိခ်င္ရွိေနဦးမည္။ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးလုပ္ခဲ့တဲ့ ယူေအအီးတရားေဟာေျပာပြဲမွာ  လူေထာင့္သံုးရာေက်ာ္တက္ေရာက္တာေတြ့ရတယ္။ ဒီၾကားမွာ ငါ့ဘာသာ၊ သူ့ဘာသာမခြဲျခားပဲ တို့ေရႊျမန္မာမ်ား ဆံုဆည္းေတြၾကတာပဲ ဆိုျပီး ဗုဒၶဘာသာတရားေဟာေျပာပြဲ တက္ေရာက္လာခဲ့သူေတြလည္း ေတြ့ခဲ့ရျပန္ေတာ့လည္း တယ္ဟုတ္တဲ့ ျမန္မာတို့၏ ရိုးသားတဲ့ ဗမာ့စိတ္ဓာတ္ပါလား ဆိုတဲ့အေတြးေလးနဲ့ စိတ္ထဲ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ စာေပေဟာေျပာပြဲက်ေတာ့ လူမ်ိဳးဘာသာမေရြး စားသံုးႏိုင္သည့္ လြတ္လပ္ျခင္း အႏွစ္သာရေတြပါရွိသည္။

ဆရာေအာင္သင္းေျပာသလို စာရူးေပရူးေတြ ယူေအအီးမွာ အမ်ားၾကီးကို ရွိေနၾကပါျပီ။ တစ္ခ်ိဳ့က မိမိတို့ စာေပအေရးအသား အေတြးအေခၚေတြကို အင္တာနက္ေတြေပၚက ခ်ျပသူေတြ၊ တစ္ခ်ိဳ့က စိတ္ကူးအေတြးေတြနဲ့ အံုပုန္းေရးသားသူေတြ၊ တစ္ခ်ိဳက  စာေရးျခင္းထက္ စာဖတ္ျခင္းကို အားသန္သူေတြ ရွိေနၾကရာက မ်ားျပားလာပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္စ လြန္ခဲ့ေသာ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္တုန္းကလိုေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ 

ဒါေပမယ့္ ယူေအအီးရွိတဲ့ ျမန္မာေတြ အားလံုးလိုလို ကိုယ့္ဝမ္းစာ၊ မိသားစုဝမ္းေရး ကာမိဖို့ ေငြအတြက္ အလုပ္နဲ့ နပန္းလံုးေနၾကတဲ့သူေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ ေက်ာင္းတက္သူ၊ မွီခိုသူ ဆိုတာ အေတာ္ေလး နည္းပါေသးတယ္။ ယူေအအီးက လူတိုင္းဟာ မနက္နဲ့ ညၾကား On Duty၊ Overtime၊ Extend Hours၊ Double Duty စတဲ့ ေဝါဟာရေတြနဲ့ပဲ နပန္းလံုးေနၾကရတာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလဆို တစ္ခန္းထဲ အတူေနၾကတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္ အခန္းမွာ ျပန္ေတြ့ဖို့ ခဲယဥ္းပါေသးတယ္။ တစ္မိုးထဲ၊ တစ္ဝန္းထဲ၊ တစ္ကုမၸဏီထဲ၊ တစ္ျမိဳ့ထဲ စသည္ျဖင့္ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္းေတာင္ ေတြဆံုဖို့ ခဲပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆို တစ္ျမိဳ့ထဲေနတဲ့ ညီနဲ့ တစ္လတစ္ခါေတာင္ ပံုမွန္ေတြ့ေတာင္မေတြ့ျဖစ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလလဲ မေတြ့ခ်င္လို့ မေတ႔ြမိတာေတြ ရွိေပမယ့္လည္း ေတြ႔ခ်င္လွ်က္သားနဲ့ မေတြ့ႏိုင္တာေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ဒီလို ဘာသာေရးပြဲေတြ ဟိုပြဲဒီပြဲေလးေတြ ရွိေတာ့မွပဲ ေတြ႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။

တကယ္တမ္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ကူးၾကည္ႏူးမိရံုသာရွိတာ တကယ္တမ္း ဒီစာေပေဟာေျပာပြဲ ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ေတာ့ ဘာမွ မကူညီႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းမွာ၊ ပဏၰိတာရာမ ေရႊေတာင္ကုန္းသာသနာ့ရိပ္သာ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေရႊေတာင္ကုန္း ဘာသာေရးယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းမွာ နားေထာင္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြေၾကာင့္ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြရဲ့ အႏွစ္သာရကို သိရွိခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အြန္လိုင္းကြန္ယက္ေပၚမွ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် စုေဆာင္းနားေထာင္ေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္။ နားေထာင္ရံုတင္မက အသံဖိုင္ေတြကိုလည္း သိမ္းထားမိတယ္။ အခ်ိန္ရတိုင္းလဲ ျပန္နားေထာင္ေလ့ရွိတယ္။ ဒီလိုစာေပေဟာေျပာပြဲေတြ နားေထာင္ျပီး စာေရးဆရာမ်ားရဲ့ ေဟာေျပာတဲ့စကားေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ဗဟုသုတေရာ၊ စိတ္အင္အားေတြကိုပါ ျပန္လည္ျဖည့္တင္းေပးသလို ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒူဘိုင္းမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲ ျဖစ္လာမယ္၊ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ၊ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္တို့၏ စာေပေဟာေျပာမွဳေတြ နားေထာင္ခြင့္ရလာမယ္ဆိုေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ေပါ့။

ဒီသတင္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ပထမေတာ့ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ လက္ဆင့္ကမ္းျဖန့္ရင္းမွ သိရွိလာခဲ့တဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ ရွိပါေသးတယ္။ ဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဘာေတြ ေျပာမွာလဲ ဆိုတာကို အရွင္းမသိေသးတဲ့ သူေတြ ေတြ့လာခဲ့ရပါတယ္။ အမ်ားဆံုးကေတာ့ ေခတ္လူငယ္ေလးေတြပါပဲ။ ေခတ္လူငယ္ဆိုတာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ႏိုင္ငံအတြက္ အားထားစရာဆိုတာ ဆရာေအာင္သင္း ေဟာေျပာခဲ့လို့ သိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ေခတ္စနစ္တိုးတက္မွႈေအာက္မွာ ယေန့ေခတ္လူငယ္ေလးေတြဟာ တိုးတက္လာတာလား၊ ဆုတ္ယုတ္လာတာလား။ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုေနမွာ။ စာေပေဟာေျပာပြဲဆိုတာ အသာထားဦး စာဖတ္ဖို့ေတာင္ အေတာ့္ကို ပ်င္းလာၾကပါျပီ။

ယေန့ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ စာေပဆိုတာ ေနာက္ဆံုးတန္း စာရင္းဝင္ေနပါျပီ။ အြန္လိုင္းတက္ ခ်က္တင္ထိုင္၊ ပေလးစေတရွင္လို ဂိမ္းမ်ိဳးေတြကစား၊ ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္းသိမွ ေခတ္မွီေနတဲ့ေခတ္၊ ရသမဲ့  ေပါေတာေတာ သံုးရက္နဲ့တစ္ကား၊ သံုးေယာက္နဲ့တစ္ကား ျဖစ္ေနတဲ့ ဇာတ္ကားေတြၾကည့္၊ ေအာက္ပိုင္းစကားေတြနဲ့ ပ်က္လံုးထုတ္ေနတဲ့ ဟာသကားေတြကိုၾကည့္ ဂလိထိုးရီရေနၾကတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းထဲေျမာ၊ ကိုးရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲေတြ ၾကည့္မွ ရုပ္ရွင္ဆိုတာမ်ိဳး၊ မိဘကတတ္ႏိုင္လား မတတ္ႏိုင္လားမသိ ကိုရီးယားက မင္းသားမင္းသမီးလို ဖက္ရွင္ေတြကို အားက်လိုက္ဝတ္၊ ကိုရီးယား ျမန္မာ ဖက္စပ္အလွေတြနဲ့ လိမ္းခ်ယ္သေနလိုက္က်တာ လွတာကေတာ့ အမွန္ပါ။ ညစာက်ျပန္ေတာ့ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေတြနဲ့ အဆံုးသတ္ အဟာရျပီးေနတဲ့ေခတ္။ ဒါေတြ မ်က္စိေရွ့ေမွာက္ က်လာေတာ့လဲ ျမင္ရေပမယ့္ အျပစ္ေတာ့ မတင္ပါဘူး။ သူတို့ေခတ္ရဲ့ ေရစီးေၾကာင္းေတြမို့ သူတို့ ကမၻာမွာ သူတို့ေပ်ာ္တာပဲေလလို့ပဲ ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။

ယေန့ေခတ္လူငယ္ေတြ အားလံုး သိမ္းၾကံုးေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အသိရွိတဲ့ လူငယ္ေတြ၊ အခြင့္အလမ္းကို မိမိရရ ကိုင္ဆုတ္ႏိုင္တဲ့ လူငယ္ေလးေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရွိပါေသးတယ္။ ဒီမွာတင္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးေလးတစ္ခု ေပၚလာျပီး ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာက္မွာ တင္လိုက္တာကေတာ့ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ရွိသမွ် စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ အရင္ကတည္းက နားေထာင္သိမ္းထားခဲ့တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြကို ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္သမွ်၊ ရႏိုင္သမွ် လိုက္လံစုေဆာင္းျပီး ကၽြန္ေတာ္ဘေလာက္ကေနတစ္ဆင့္ ျပန္လည္ေဝမွ်ဖို့ပါပဲ။ ဒါကေတာ့ အြန္လိုင္းေပၚကေန စာေပေဟာေျပာပြဲဆိုတာ ဘာလဲ၊ စာေရးဆရာေတြက ဘာေတြေဟာေျပာတာၾကတာလဲဆိုတာ သိေအာင္၊ နားေထာင္ႏိုင္ေအာင္ မွ်ေဝတာပါ။

အ့ဲဒီအျပင္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိေနတဲ့ေနရာမွာလည္း တစ္ခ်ိဳ့ေတြဆို စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ နားေထာင္ရတာ ဝါသနာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အြန္လိုင္းတက္ နားမေထာင္ႏိုင္ဘူး။ နားေထာင္ဖို့ အခ်ိန္လည္း မေပးႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ အြန္လိုင္းတက္ေပမယ့္လည္း ဒီလို စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ ဘယ္ကေနဘယ္လို နားေထာင္ရမယ္ဆိုတာ ရွာမတတ္တဲ့သူေတြ၊ စာေပေဟာေျပာပြဲကို တစ္ခါဘူးမွ် မနားေထာင္ဖူးသူေတြ၊ စတဲ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္လည္း နားေထာင္ႏိုင္ရေအာင္၊ ယူေအအီး စာေပေဟာေျပာပြဲအတြက္လည္း စာေပေဟာေျပာပြဲ ဘာလဲဆိုတာ သိရေအာင္ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ဆီမွာရွိတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ အသံဖိုင္ေတြ၊ ဗီဒီယိုဖိုင္ေတြကို အသံဖိုင္ ျဖစ္ေအာင္ျပန္ေျပာင္းျပီး mp3 စီဒီအေခြေလးတစ္ေခြ လုပ္မယ္လို့ အၾကံရမိပါတယ္။ ဒီအသံဖိုင္ စီဒီအေခြေလးကို ယူေအအီးစာေပေဟာေျပာပြဲမတိုင္မွီ ထုတ္ျပီး ေဝမွ်ဖို့ ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ စီဒီအေခြ ၁၀၀ ေလာက္ထုတ္ဖို့ စိတ္ကူးမိပါတယ္။ တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ္ဆီမွာ ရွိတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြကေတာ့ စီဒီသံုးခ်ပ္စာေလာက္ကို ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က သံုးခ်ပ္စာေလာက္ေတာ့ မထုတ္ႏိုင္တာနဲ့ စီဒီတစ္ေခြစာေလာက္ပဲ ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္စိတ္ကူး တစ္ခုရလာတာကေတာ့ ဒီစီဒီေတြကို မူလက အလကား ေဝမလို့ပါ။ အလကားဆိုရင္ အလကားပဲျဖစ္သြားမွာမို့လို့ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္တို့ဆီက သံုးတဲ့ေငြ ငါးဒါရမ္း (ျမန္မာေငြ တစ္ေထာင္စြန္းစြန္း) နဲ့ ေရာင္းျပီး ေရာင္းရတဲ့ေငြမ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ခ်ိဳ့တဲ့ေနၾကတဲ့ စာေရးဆရာေတြကို လွဳမယ္လို့ အၾကံရပါတယ္။ ဒီအၾကံကို ကႏၳရဝႆလူမွဳ့ေရွ့ေဆာင္အသင္းက ကိုမိုးေဇာ္လြင္နဲ့ တိုင္ပင္ေတာ့ သူက သေဘာတူပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က စီဒီအေခြတစ္ရာ တစ္ဘူးရယ္၊ ထည့္မည့္အိတ္ ၁၀၀ရယ္ ကၽြန္ေတာ္ဘာသာ ဝယ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ Extarnal Writer အားကိုးနဲ့ သံုးရက္အတြင္းမွာပဲ အျပီးကူးလိုက္တယ္။ ေခြတစ္ရာဝယ္တာ အေခြေတြကလည္း ပ်က္တဲ့အေခြရယ္၊ ဒီဇိုင္းမထုတ္ရေသးပဲ အေခြအခ်ပ္ၾကီးပဲ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြ ဖရီးေပးတာအခ်ိဳ့ရယ္နဲ့ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ဆီမွာ လက္က်န္ ၇၅ ေခြပဲ က်န္ရွိပါတယ္။ ကိုယ္ဘာသာပဲ အေခြကာဘာကို ဒီဇိုင္းဆြဲတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အလုပ္ထဲမွာလည္း သယ္ျပီး အခ်ိန္ပိုရင္ပိုသလို အားရင္အားသလို အေခြအတြက္ ကာဗာစာရြက္ကို ပရင့္ထုတ္တယ္။ ကိုယ့္ စိတ္ကူးနဲ့ကိုယ္ ကိုယ္ပိုင္ခရီးေရးရွင္းနဲ့  ကြန္ယက္ေပၚမွ စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ား ဆိုျပီး အေခြကို ကင္မြန္းတပ္တယ္။

အဲဒီလို အေခြမထုတ္ခင္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပူမိတဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္လဲ ရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အြန္လိုင္းေပၚမွာ ဖရီးမွ်ေဝထားတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ အသံဖိုင္ေတြကို ကူးျပီး ကၽြန္ေတာ္ဆိုက္မွာလဲ ျပန္တင္ထားေသးတယ္ (တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲအသံဖိုင္ ဗီဒီယိုတင္ထားတဲ့ ပိုင္ရွင္ေတြဆီကလည္း ခြင့္ေတာင္းႏိုင္သေလာက္ကို ခြင့္ေတာင္းယူထားတယ္။ မူရင္း Souce ေနရာေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ဆီမွာ ျပန္ေဖာ္ျပေပးထားပါတယ္။) အခုလဲ အေခြထုတ္ျပီး ေရာင္းစားတယ္လို့ ထင္ျမင္ယူဆၾကမွာ စိုးရိမ္လို့ ယူေအအီး စာေပေဟာေျပာပြဲ ျပီးရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ မူလရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖစ္တဲ့ ျမန္မာျပည္မွ ခ်ိဳ့တဲ့ေသာ စာေရးဆရာမ်ားကို လွဳဒါန္းရန္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေလးကို လူအမ်ားျပန္သိႏိုင္ရန္ ပိုစ့္တင္မယ္လို့ စိတ္ကူးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့  စီဒီထုတ္ရတဲ့ စိတ္ကူးေလးနဲ့ အလွဳကိုလည္း ဆရာခ်စ္ဦးညိဳကိုလည္း တိုင္ပင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာကေနတစ္ဆင့္ ျမန္မာျပည္က စာေရးဆရာေတြလက္ထဲ အေရာက္လွဳေပးမယ္။ ဒါမွလည္း ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ စိတ္ကူးေတြမွ ျဖစ္လာတဲ့အလွဳဟာ တကယ္လက္ေတြ့ ထိေရာက္တဲ့ အလွဳျဖစ္လာမွာပါ။

စာေပေဟာေျပာပြဲေန့မွာေတာ့ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ ရန္ကုန္မွ သယ္လာခဲ့တဲ့ ဆရာရဲ့ စာအုပ္မ်ား၊ ယူေအအီးေရာက္ စာေရးဆရာ ဧကံျဖိဳးေရးသားတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ စာအုပ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ထုတ္ထားတဲ့ ကြန္ယက္ေပၚမွ စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ား အမ္ပီသရီးစီဒီေတြရယ္ ေရာင္းခ်တဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ကူညီေရာင္းခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳကလည္း သူယူလာခဲ့တဲ့ ဆရာ့စာအုပ္ေတြမွ အျမတ္ရယ္။ ကိုဧကံျဖိဳးကလည္း သူစာအုပ္ အုပ္၂၀ စလံုးေရာင္းရေငြရယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စီဒီေရာင္းခ်ရေငြေတြ အားလံုးစုေပါင္းျပီး ရသမွ်ေငြကို ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ခ်ိဳ့တဲ့ေသာ စာေရးဆရာမ်ားကို လွႈရန္အတြက္ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳက ရန္ကုန္က စီးတီးစတားေဟာ္တယ္မွာ စာေရးဆရာမ်ားကို ဖိတ္ၾကားျပီး အလွဳေငြ(ရွစ္သိန္းေက်ာ္ရသည္ဟု စာေရးဆရာ ဧကံျဖိဳးဆီမွ သိရွိရသည္)မ်ားကို ျပန္လည္လွႈတန္းမွာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ စီဒီအေခြ(ရ၅)ေခြမွ ေရာင္းရေငြကေတာ့ ျမန္မာေငြ ရွစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္ရရွိျပီး ကၽြန္ေတာ္မွ ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ထပ္ျဖည့္ျပီး ျမန္မာေငြ တစ္သိန္းတိတိ(အေခြဖိုး၊ ကာဘာဖိုးမ်ား အပါအဝင္) ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာခ်စ္ဦးညိဳဆီမွ အားေဆးတစ္ခြက္

ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးထားခဲ့တဲ့ အလွဴကို လက္ေတ႔ြအေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ၊ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၊ ကႏၱာရဝႆလူမွႈေရွ့ေဆာင္အသင္းၾကီး၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ့အတူ စာေပကို လြတ္လပ္စြာ ရင္ခုန္ေနၾကတဲ့ ဒူဘိုင္းမွ ဘေလာက္ဂါ ေမာင္ႏွမေတြျဖစ္တဲ့ ကိုၾကီးပီတာ၊ မႏွင္း၊ ေဇာ္ တို့ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ဝါသနာကို တစ္ဘက္တလမ္းမွ အားေပးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝလက္တြဲေဖာ္၊ အေခြကို ဝယ္ယူခဲ့ၾကေသာ ယူေအအီးမွ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ မိတ္ေဆြမ်ား ႏွင့္ ေက်းဇူးတင္သင့္ တင္ထိုက္သူအေပါင္းကို ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွ လြတ္လပ္စြာလာေသာ ေက်းဇူးတင္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။

ပထမအၾကိမ္ ယူေအအီး စာေပေဟာေျပာပြဲကေတာ့ ကႏၱာရဝႆလူမွႈေရွ့ေဆာင္အသင္းၾကီးမွ ၾကီးမႈက်င္းပျပီး ယူေအအီးမွ ျမန္မာစာေပခ်စ္ျမတ္ႏိူးသူ ျမန္မာညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ား ပံပိုးကူညီမွႈျဖင့္ ၂၀၁၁ မတ္လ ၂၂ရက္ေန့မွာ ေအာင္ျမင္စြာနဲ့ က်င္းပျပီးစီးခဲ့ပါျပီ။ ထိုေန့ေလးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရင္မွာ မေမ့ေကာင္းႏိုင္တဲ့ ေန့တစ္ေန့အျဖစ္ ခိုေအာင္းသြားပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ့ စည္းလံုးညီညာမႈ ျပရုပ္တစ္ခုအေနျဖင့္ ယခင္ ဘာသာေရးတရားေဟာေျပာပြဲမ်ားလို ကႏၱာရေျမေပၚမွာ အုတ္ျမစ္ခ်ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုမွအစျပဳ၍ ေနာင္တြင္လည္း ယခုပထမအၾကိမ္ စာေပေဟာေျပာပြဲမွသည္  ျမန္မာေတြ စုစည္းညီညႊတ္မႈမ်ားျဖင့္ ရတုအဆက္ဆက္၊ ႏွစ္အၾကိမ္ၾကိမ္ ဆက္လက္ျပီး စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ၊ ဘာသာေရးတရားပြဲေတြ၊ ျမန္မာရိုးရာေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြ ထပ္ရွိလာႏိုင္ပါေစလို့ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းရင္း ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါသည္။

ခ်မ္းလင္းေန

ညေန ၁၁း၃၀

၂၃.၀၃.၂၀၁၁

ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။
© ခ်မ္းလင္းေန

အြန္လိုင္းေပၚမွ တိုက္ရိုက္နားဆင္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ယူေအအီး စာေပေဟာေျပာပြဲ

မနက္ျဖန္ မတ္လ ၂၂ ရက္ေန႔မွာ ယူေအအီးႏိုင္ငံမွာ က်င္းပမယ့္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ စာေပေဟာေျပာပြဲေလးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကႏၱာရဝႆလူမႈေရွ႔ေဆာင္အသင္းေလးရဲ႔ ပြဲစီစဥ္မႈ အေျခအေနေလးကို သတင္းေပးရင္း ယူေအအီးေရာက္ျမန္မာမ်ား အတြက္ ထပ္မံအသိေပး ႏိႈးေဆာ္ပါရေစ။

စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ အဖိုးတန္တဲ့ စာစကား၊ ေပစကားမ်ားကို ခ်ီးျမွင့္ေပးမယ့္ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳနဲ႔ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္တို႔ဟာ ယူေအအီးႏိုင္ငံ ဒူဘိုင္းျမိဳ႔ကို အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔စြာ ေရာက္ရွိေနျပီျဖစ္ပါတယ္။

ကႏၱာရဝႆလူမႈေရွ႔ေဆာင္ အသင္းအေနနဲ႔လဲ ပထမဆံုးအၾကိမ္စာေပေဟာေျပာပြဲျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ျပင္ဆင္မႈမ်ားကို တာဝန္ခြဲေဝျပင္ဆင္ေဆာင္ရြက္လွ်က္ရွိပါတယ္။ 

 

ယေန႔ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ လက္မွတ္ေရာင္းခ်မႈ မွတ္တမ္းမ်ားအရ စာေပေဟာေျပာပြဲကို တက္ေရာက္ဖို႔ လက္မွတ္ဝယ္ယူထားသူအေရအတြက္ ခုနစ္ရာေက်ာ္ခန္႔ ရွိေနတာမို႔ စည္ကားေအာင္ျမင္တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲေလး တစ္ခု ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ အားလံုးက ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကပါတယ္။

ျမိဳ႔(၇) ျမိဳ႔နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံျဖစ္တာမို႔ လက္မွတ္ဝယ္ယူဖို႔ အလွမ္းေဝးတဲ့ အျခားျမိဳ႔မ်ားမွ စာခ်စ္သူျမန္မာ မိတ္ေဆြမ်ားအေနနဲ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲ က်င္းပမယ့္ Al Noor Training Centre မွာ ပြဲမစတင္ခင္  လက္မွတ္မ်ားကို ဝယ္ယူကာတက္ေရာက္အားေပးႏိုင္ပါတယ္။

ယူေအးအီးႏိုင္ငံျပင္ပမွ ျမန္မာစာေပခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူမ်ား အေနနဲ႔လဲ အျဖဴေရာင္သံစဥ္ (http://www.apytz.net/main/index.php ) အြန္လိုင္းေရဒီယိုအစီအစဥ္မွ တိုက္ရိုက္ထုတ္လႊင့္မႈ အစီအစဥ္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ နားေထာင္ႏိုင္ပါတယ္။ စာေပေဟာေျပာပြဲစတင္မယ့္ အခ်ိန္က ဒူဘိုင္းစံေတာ္ခ်ိန္ ညေန ငါးနာရီခြဲ ျဖစ္တာမို႔ စာခ်စ္သူမ်ားအားလံုး အျဖဴေရာင္သံစဥ္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ နားဆင္ႏိုင္ၾကပါတယ္။  ယူေအအီးႏိုင္ငံရဲ႔ စံေတာ္ခ်ိန္ကေတာ့ (GMT/UTC +4 Hr) ျဖစ္ပါတယ္။

စာေပေဟာေျပာပြဲလာ ျမန္မာမ်ားအေနနဲ႔ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳေရးသားခဲ့တဲ့ စာအုပ္မ်ား၊ ယူေအအီးေရာက္ စာေရးဆရာ ဧကံျဖိဳးေရးသားတဲ့ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ ကြန္ယက္ေပၚမွ စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ား အမ္ပီသရီးစီဒီ တို့ကို အားေပးဝယ္ယူျခင္းျဖင့္ ကႏၱာရဝႆလူမႈေရွ႔ေဆာင္အသင္းရဲ႔ ကုသိုလ္ျဖစ္ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြမွာ ကုသိုလ္ပါဝင္ႏိုင္ၾကပါတယ္။

ပထမဆံုးအၾကိမ္ က်င္းပတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲေလး ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ကႏၱာရဝႆ လူမႈေရွ႔ေဆာင္ အသင္းနဲ႔အတူ ေခတၱယူေအအီးေရာက္ ဘေလာ့ဂါမ်ားျဖစ္တဲ့  ကိုပီတာ၊ ကိုခ်မ္းလင္းေန၊ ကိုဟန္၊ ေဇာ္ ၊ မယ္မဒီ၊ အမရာ ႏွင့္ ႏွင္းနဲ႔မာယာတို႔မွ တဘက္တလမ္းမွအားျဖည္႔ ကူညီလွ်က္ရွိပါတယ္။

ယူေအအီး စာေပေဟာေျပာပြဲေလးမွာ ေခတၱ အေဝးေရာက္ ျမန္မာမ်ား ခ်စ္ခင္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဆံုေတြ႔ၾကပါစို႔။

( မွတ္ခ်က္ ။     ။ ကႏၱာရဝႆ ဆိုတဲ့ အမည္ကို အနက္ဖြင့္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကႏၱာရဆိုတာ ပူျပင္းေျခာက္ေသြတဲ႔ေဒသ ျဖစ္ျပီး ဝႆဆိုတာကေတာ့ ဝႆႏ ၱကဆင္းသက္လာတဲ့ ပါဠိစကား မိုးစက္ မိုးေပါက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကႏၱာရဝႆကို တိုက္ရိုက္အနက္ျပန္ရင္ေတာ့ ကႏၱာရေဒသမွာ ရြာသြန္းတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႔ ေစတနာ၊ေမတၱာမုိးလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ယူေအအီး ကႏၱာရဝႆလူမႈေရွ႔ေဆာင္ အသင္းေလးဟာ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ လိုအပ္ေနတဲ့ လူမႈေရး ကြက္လပ္ေလးေတြကို တတ္အားသေရြ႔ ျဖည္႔ဆည္းေပးေနတဲ့ အသင္းေလးတစ္သင္းလဲ ျဖစ္ပါတယ္။)

မႏွင္း (ဝါ) ႏွင္းနဲ ့မာယာရဲ ့ပို ့စ္ေလးကုိ စာေပေဟာေၿပာပဲြအႀကဳိ၊ေနာက္ဆံုးသတင္းအၿဖစ္တင္ၿပပါတယ္။

ကိုယ္ပိုင္ျပက္လံုး

ဒီသီခ်င္းကို မူရင္း Bee Gees - I Started a Joke နားေထာင္းမိကတည္းက မက္ေမာစြာနဲ့ နစ္ခ်ိဳက္ခဲ့ဖူးရဲ့။ ကိုဌက္က သူ့ဆိုဟန္နဲ့ ျပန္ဆိုျပေတာ့လည္း ဒီသီခ်င္းရဲ့ သံစဥ္ကိုေရာ၊ ကိုေစာခူဆဲ စကားလံုးေတြေရာ၊ ကိုဌက္ရဲ့ ဆိုဟန္ေတြကေရာ ကၽြန္ေတာ္ကို သိမ္းပိုက္သြားခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ လင္းသင္ နဲ့လည္း ဒီသီခ်င္းအေပၚ ရင္ခုန္မွဳ ထပ္တူခဲ့ၾကလို့ ဂီတာတီးၾကတိုင္း ဆိုျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ ကိုဌက္သီခ်င္းေတြထဲက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေပါ့။ ကိုယ္တိုင္ Edit လုပ္ျပီး ဖန္တီးထားတာပါ။ အရင္သံုးေနၾက Adobe Premiere နဲ့မသံုးပဲ။ Window Movie Maker နဲ့ပဲ လုပ္ထားတာပါ။ ခ်ာလီခ်က္ပလင္ ဇာတ္ကားေတြ ျပန္ၾကည့္ရင္းနဲ့မွ ဒီသီခ်င္းေလးကို သတိရသြားလို့ .. ရန္ကုန္မွာ ဗီဒီယိုတစ္ကားကို Edit လုပ္ရင္ တစ္ကား သံုးေသာင္း ရတာထက္ စာရင္ေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ဖန္တီးမႈေလးေတြကို ဖန္တီးရင္း ခ်ျပရတဲ့ အႏုပညာတစ္ရပ္အေနနဲ့ေတာ့ ေက်နပ္မိေနဆဲပါပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေရႊစင္ရုပ္ ေျခာက္ဆုရထားတဲ့ ဓာတ္ပံုပညာရွင္ ဘၾကီးလက္ရာကိုေတာ့ ေျခဖ်ားမမွီေသးပါဘူးဗ်ာ။

ကိုယ္ပိုင္ျပက္လံုး

ေရး း ေစာခူဆဲ
ဆို း ထူးအိမ္သင္
Intro : |F Am Bb C|x2

F............Am.........Bb.............C.......F Am
ငါ့ရယ္စရာတစ္ခုကို ဒီကမာၻေျမဟာ ခံစားငိုညည္း

...Bb..........C.....F...Am.......Bb......E F Am Bb C
ငါ့ကိုယ္ပိုင္ျပက္လံုးေတြ ငါ့ကို ျပန္ရယ္ေနဆဲ (အိုး...ႏိုး...)

F............Am.........Bb...C..............F Am
ငါ့ငိုသံၾကားခ်ိန္ ဒီကမာၻေျမဟာ ရယ္ေမာေလၿပီ

...Bb.......C......F..Am...Bb...C...F
ငါ့ကိုယ္ငါ ျပန္သိေန ငါ့ရယ္စရာ ငါပဲေလ

Dm......Am................Bb..........................F
အေဝး...ငါၾကည့္ေငးဆဲ...တုန္ေနတဲ့လက္...အျမင္ကိုဖံုးကြယ္

.........Am......................Dm..............Bb....G....C
တစ္ေယာက္ထဲ...ငါၿပိဳလဲခဲ့...ငါနာက်ည္းခဲ့...ရယ္စရာဒီအျဖစ္ရယ္

F..............................Am..Bb............C......F Am
ေနာက္ဆံုးငါေသလြန္သည့္တိုင္...ဒီကမာၻေျမဟာတည္ရွိေနမယ္...

Bb.........C........F Am..Bb...........C......F
ငါ့ကိုယ္ပိုင္ျပက္လံုးေတြ....အိုး....ငါ့ကိုျပန္ရယ္ေမာေန

Bb C |F Am Bb C|x4

ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။
© ခ်မ္းလင္းေန

ကၾကီးခေခြးအိုင္တီ ( IT for Kids)

စာမေရးတာ အေတာ္ေလး ၾကာသြားပါၿပီ။ က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းဘူး။ အာ႐ံုေၾကာေတြ သိသိသာသာ အားနည္းေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေရးတဲ့သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စာမေရးျဖစ္တာက စိတ္ကို ပိုပင္ပန္းေစတယ္။ " စာေရးခ်င္တယ္၊ ေရးစရာအေၾကာင္းအရာေတြ ပံုေနတယ္" ဆုိၿပီး အလုပ္ေႂကြးေတြ ပိေနတဲ့သူ တစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး ခံစားရတဲ့ ခံစားခ်က္က ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ ကိုယ့္ကို ဘယ္သူကမွလည္း အတင္းအက်ပ္ ေရးရမယ္ဆိုၿပီး ခိုင္းေနတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ ေရးလက္စ ဝတၳဳတိုေတြက ပံုေနတယ္။ ဘာသာျပန္ေနတာ ႏွစ္အုပ္၊ သံုးအုပ္ရွိတယ္။

ကေလးေတြအတြက္လည္း ပံုျပသိပၸံစြယ္စံုက်မ္းေလး တစ္တြဲလည္း လုပ္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ "သုတရတနာသိုက္" လိုမ်ိဳးေပါ့။ လူႀကီးေတြအတြက္လည္း ေနာက္ဆံုးေပၚကမာၻမွာ စိတ္ဝင္စားေနၾကတဲ့ ရာသီဥတုေျပာင္းလဲမွဳတို႔၊ ကမာၻ႕စီးပြားပ်က္ကပ္အေၾကာင္းတို႔လို႔ Topic ေတြကို အေျခခံအက်ဆံုး Level နဲ႔ ရွင္းျပထားတဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးေလးေတြလည္း ေရးခ်င္တယ္။ 

ဒါမွကမာၻႀကီး ပူေႏြးလာတာ ငါတို႔နဲ႔မဆိုင္ေလာက္ပါဘူး။ ငါတို႔လုပ္ေပးႏုိင္တာ ဘာမွမရွိပါဘူးဆိုတဲ့အေတြးေတြ၊ ကမာၻ႕စီးပြားပ်က္ကပ္ ဆိုတာက သူေဌးေလွနစ္တာပါ၊ ငါတို႔လို အရမ္း isolated ျဖစ္တဲ့ႏိုင္ငံမ်ိဳးကိုေတာ့ ထိခိုက္လိမ့္မယ္ မထင္ပါဘူးဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚမွားေတြကို လူထုၾကားကေန ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ႏိုင္မယ္ထင္လို႔ပါ။ စာအရမ္းဖတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြေပါ့။ ထားပါေတာ့။ ကိုယ့္ဘဝနဲ႔ ကိုယ္ရွိပါေစေတာ့။

ဒီေန႔ေတာ့ ဇက္ေၾကာေတြ အရမ္းထိုးေနတယ္။ ညာဖက္က ဦးလြဲသလိုမ်ိဳးႀကီး နာေနတယ္။ မ်က္စိေတြလည္း ကိုက္လို႔။ ဘယ္ေလာက္ပဲအိပ္အိပ္ လူကအိပ္ေရးမဝတဲ့ပံုျဖစ္ၿပီး ေမာင္သက္ပန္းက သန္းတေဝေဝ ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ မ်က္စိလည္း စမ္းရဦးမယ္။ ကြန္ပ်ဴတာၾကည့္ရင္ Screen ရဲ႕အလယ္ေကာင္တည့္တည့္က စာေတြဆိုၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္၊ ေဘးဖက္ကိုေရာက္သြားတာနဲ႔ တေျဖးေျဖးဝါးလာေရာ။ ရွိေစေတာ့။

အဲဒီေတာ့ ဒီေန႔ေတာ့ စာဟုတ္တိပတ္တိ မေရးႏိုင္မယ့္အတူတူ၊ ပူေႏြးေျခာက္ေသြ႕ေသာ ေႏြရာသီေရာက္ရွိလာၿပီ ျဖစ္ပါသျဖင့္ အိမ္မွာအားယားေနေတာ့မယ့္ မွင္စာေလးမ်ားကို သင္တန္းအသီးသီးသို႔ပို႔မယ့္ မိဘေတြအတြက္ ကေလးငယ္ေတြအတြက္ ကြန္ပ်ဴတာသင္ၾကားျခင္း အေၾကာင္းေလး ေရးခ်င္ပါတယ္။

အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ပ်မ္းမွ်လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားထက္ ကြန္ပ်ဴတာကို ပိုသံုးႏိုင္တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာအေၾကာင္းကို ပိုနားလည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခြင့္အေရးမ်ားရွိမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာေလာကထဲ စၿပီးေတာ့ ထဲထဲဝင္ဝင္ေလ့လာခဲ့တဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ကို ျပန္ငယ္သြားခ်င္တယ္။ အဲဒါမွ ဟိုးအစကေန ျပန္ၿပီးေတာ့ ေလ့လာလို႔ရမွာ။ (ကိုဌက္ ဆိုခဲ့သလို ငါတည္ေဆာက္ခဲ့ရသမွ် ျပန္ျပီးျဖိဳခ်၊ ငါသင္ၾကားခဲ့ရသမွ် ေမ့ဖို့ၾကိဳးစား ဆိုသလိုေပါ့။ ဒါမွ အသစ္က ျပန္စႏိုင္မွာေလ။ )

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကြန္ပ်ဴတာစသံုးေတာ့ အင္တာနက္ဆိုတာႀကီးက ေပၚကာစပဲရွိေသးတယ္။ ၁နာရီကို ၁၅၀၀ေပးၿပီး သံုးခဲ့ရတာ။ ဆိုင္ေတြကလည္း အရမ္းရွားတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား တစ္ခါမွ မျမင္ဖူး မေတြ႕ဖူးတဲ့သူႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းၿပီးေတာ့ စက္တစ္လံုးထဲကို သံုးခဲ့ရတာေတြျဖစ္ဖူးတယ္။ ပိုက္ဆံၾကေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ဆီက ၁၅၀၀ပဲယူတာပဲ။ Demand က အရမ္းမ်ားၿပီး ဆိုင္ကနည္းေနတာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေခတ္က ကြန္နက္ရွင္က ဒီေန႔ေခတ္ထက္ အမ်ားႀကီးသာတယ္လို့ ေျပာလို႔ရတယ္။ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ခင္မင္တဲ့သူ အခ်င္းအခ်င္းလည္း အရမ္းခင္ၾကတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္လို မဟုတ္ဘူး။ အခုက အဖြဲ႕ေတြမ်ိဳးစံုဖြဲ႕ နာမည္ေတြမွည့္ၿပီး ေနေနၾကတာ။ အကုန္ဆရာႀကီးေတြခ်ည္းပဲ။ ဟိုတုန္းကေတာ့ သူလည္းလူသစ္၊ ငါလည္းလူသစ္ပဲ။

ဘယ္သူမွဘယ္ဟာက ဘာဆိုတာကို တိတိပပ သိတဲ့သူသိပ္မရွိဘူး။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပတာထက္စာရင္ တကယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကိုညီလင္းဆက္တို႔ကိုေမးၾကည့္။ သူတို႔ပိုသိတယ္။ သူတို႔က ပလန္းနက္ေခတ္ကတည္းက တကယ့္ဆရာ့ဆရာႀကီးေတြ။ ေဇာ္ဂ်ီဆိုတာက သူတို႔လုပ္ေပးလို႔ ယူနီကုတ္နာမည္ခံလို႔ရေနတာ။ CD ေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ဆုိတာက ရွာမွရွား။ ႏွစ္ဆိုင္လား သံုးဆိုင္လားမသိဘူး။ အင္တာနက္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ရဲ႕ေၾကျငာမွာဆို P4 စက္ေတြသံုးႏိုင္တာေလာက္ကို တခမ္းတနား ထည့္ေၾကျငာထားတာ ဖတ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္ေတြကိုယ္ႏွိဳက္က CPU ဆို Core ၂ခုေလာက္ဆိုရင္ေတာင္ သိပ္မႀကိဳက္ေတာ့ဘူး။

ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္တို့ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ အိုင္တီခရီးက အခုေခတ္ လူငယ္ေတြထက္စာရင္ ပိုၾကမ္းတမ္းတယ္။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခု သိခ်င္ရင္ ဘယ္ကဘယ္လို စရမွန္းမသိဘူး။ သံုးရတဲ့ကြန္ပ်ဴတာေတြကလည္း အဲဒီအခ်ိန္က Laptop အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ဆိုတာ ေရႊလိုရွားတယ္။ ပိုက္ဆံရွိရင္ေတာင္ ဝယ္လို႔မလြယ္ဘူး။ အေဟာင္းေတြပဲမ်ားတယ္။ ဘယ္သူ႕မွလည္း ေမးလို႔စမ္းလို႔မရဘူး။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ အားလံုးက ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးေနတဲ့ အဆင့္ပဲရွိေသးတယ္။ "တစ္ခုခုဆို ငါတို႔ဝိုင္းလုပ္ၾကမယ္။ အေျဖတစ္ခုထြက္တဲ့အထိ.... "ဆိုတာမ်ိဳးပဲ။ (အရမ္းခ်စ္ဖို့ေကာင္းတဲ့ ျမန္မာေတြရဲ့ ကနဦးအစ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္တတ္တဲ့စိတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေအာင္ျမင္သြားမွသာ သူေၾကာင့္ ငါ့ေၾကာင့္ ျဖစ္လာၾကတာ။)

တစ္ေယာက္ေယာက္က ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္းနဲ႔ ရွင္းျပႏိုင္တာမ်ိဳးမရွိဘူး။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သာ အသက္ေတြ ျပန္ငယ္ရမယ္ဆိုရင္ အဲဒီလြန္ခဲ့တဲ့ရွစ္ႏွစ္က စမ္းတဝါးဝါးေတြကို ဖယ္ၿပီးေတာ့ အခုေခတ္လို အရာရာ အသင့္နီးပါးျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အစကေနျပန္ၿပီး ရွစ္ႏွစ္စာေဇာက္ခ် လုပ္လိုက္ခ်င္တာေတြရွိတယ္။ အခုဆို Facebook လိုဟာမ်ိဳးတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ Code ေတြ ေရးၿပီး တည္ေဆာက္ႏိုင္တယ္။ သူတို႔အခုသံုးေနတဲ့ PHP ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္လည္း လြန္ခဲ့တဲ့ရွစ္ႏွစ္ကတည္းက ေလ့လာခဲ့တာပဲ။ ဒါဆို ဘာလို႔မလုပ္လဲ.....????

ျပႆနာက ကိုယ့္ကိုကုိယ္ေဖာ္မသူေတာ္ သိပ္လုပ္ခ်င္ေနၾကတဲ့ User ေတြရဲ႕ Profile ေတြ၊ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္ေတြကို ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ မတစ္ေထာင္သား ဟက္ကာေတြရဲ႕ၾကားမွာ ထိန္းသိမ္းထားဖို႔ဆိုတာက တကယ့္စိမ္ေခၚမွဳပဲ။ Application ဆိုတာက Framework ေတြ၊ Smarty လိုမ်ိဳး Template manager ေတြ jQueryလိုမ်ိဳးေတြ YahooUI လိုမ်ိဳးေတြ သံုးၿပီးေရးရင္ အခုေရးအခုၿပီးတယ္။ ေစာေစာကေျပာတဲ့ လံုျခံဳေရးတို႔၊ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ကို သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ User ေတြက ဆက္သြယ္တာကို လက္ခံႏိုင္ဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ bandwith တို႔၊ traffic management တို႔ဆိုတာေတြက တကယ့္စိမ္ေခၚမွဳ။ ဒီလိုမ်ိဳး နည္းပညာေတြကို ကၽြမ္းက်င္လာျခင္းရဲ႕ တျခားတစ္ဖက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပးဆက္လိုက္ ရတာေတြလည္း တစ္ပံုတစ္ပင္ပဲ။ အဓိကကေတာ့ "မ်က္ကန္းေတာတိုး စမ္းတဝါးဝါး"ေတြပဲ။

ျပန္စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ ေတြးမိတာတစ္ခုက ငါတို႔ဆင္ကန္းေတာတိုးသမားေတြေတာင္ စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းကေန ဒီေန႔ ဒီလိုမ်ိဳးအေနအထားတစ္ခု ရလာၾကရင္။ ငါတို႔က ေသခ်ာဂိုက္လိုင္းခ်ေပးလိုက္တဲ့သူေတြ၊ ငါတို႔လို စမ္းတဝါးဝါးမဟုတ္ပဲနဲ႔ ဘာၿပီးရင္ဘာ၊ ဘယ္အဆင့္ကို အရင္လုပ္၊ အဲဒါၿပီးမွ ဘာကိုေလ့လာလို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဂိုက္လိုင္းခ်ေပးတဲ့အတိုင္း Step by Step ေလွ်ာက္လာတဲ့သူေတြ၊ Block by block တည္ေဆာက္လာခဲ့တဲ့သူေတြဆိုရင္ ဒီရွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ဘယ္အဆင့္အထိေရာက္သြားမလဲ။ အဲဒါကို သြားေတြးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စမ္းတဝါးဝါးလုပ္ခဲ့ရတဲ့ ကိုယ္ေတြ႕အျဖစ္ကေလးတစ္ခု ေျပာျပမယ္။ ရယ္စရာပါ။ ရယ္ယံုပဲရယ္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္ Web Developing လိုင္းကို စလိုက္ေတာ့၊ Web Developing နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဗမာလိုေရးထားတဲ့ စာအုပ္စာတမ္းဆိုတာ တစ္ခုမွမရွိဘူး။ အဲဒီလိုပဲ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ English ေလးနဲ႔ ဟိုစာအုပ္ဖတ္၊ ဒီစာအုပ္ဖတ္ပဲ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဘာသြားေတြ႕လည္းဆိုေတာ့ Web Developing မွာ အရမ္းအေရးႀကီးတဲ့ JavaScript အေၾကာင္းသြားေတြ႕တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဒီေကာင္မိုက္တယ္၊ ငါတတ္ထားရင္ေကာင္းမွာပဲဆိုၿပီးေတာ့ CD ဆိုင္ကိုသြားတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ National CD ဆိုင္။

အ့ဲဒါနဲ့ ကိုယ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ VB6 ကို ေလ့လာေနတဲ့အခ်ိန္။ ေနာက္တစ္ခါ JavaScript ဆိုတာ Java ကေနလာတဲ့ ဟာပဲျဖစ္မယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ VB မွာက VBScript ဆိုတာလည္း ရွိေသးတာကိုး။ အဲဒါနဲ႔ JavaScript အတြက္ Compiler CD တစ္ခ်ပ္ေပးပါဆိုၿပီး ေတာင္းလိုက္ေကာ။ ဘယ္ႏွယ့္ရွိစ... ကိုယ့္လူတို႔။ IT သမားေတြဆိုရင္ေတာ့ ဒီေနရာမွာတင္ ရင္ဘတ္ေနာက္ကေက်ာျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ။ ဟုတ္ကဲ့ ဇာတ္လမ္းက အဲဒီေနရာမွာတင္ ဆံုးမသြားဘူးခင္ဗ်။ CD ေရာင္းတဲ့ဆိုင္က အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို CD တစ္ခ်ပ္ထုတ္ေပးလိုက္လို႔ ၅၀၀နဲ႔ ဝယ္လာခဲ့ရပါေသးတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က HTML ဆိုတာေတာင္ ဘာမွန္းမသိေသးဘူး။ ေမာင္စည္သူတို့ အလွမ္းက်ယ္ အလယ္လတ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အခုအခ်ိန္အထိ ဘာရယ္စရာပါလို႔ ငါတို႔က ရယ္ရမွာလည္းလို႔ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနသူမ်ားအတြက္ နည္းနည္းေလာက္ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။

Programming language ေတြမွာ စက္ကနားလည္တဲ့ ဘာသာစကားကို တိုက္ရိုက္ထုတ္ၿပီးေတာ့ တိုက္႐ိုက္ run ယူလို႔ရတဲ့ C တို႔ C++ တို႔လိုမ်ိဳး Language ေတြရွိတယ္။ သူတို႔ကို Compiled Language ေတြလို႔ေခၚတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ Intermediate language လို႔ေခၚတဲ့ သက္ဆိုင္ရာ Runtime လိုအပ္တဲ့ language ေတြလည္းရွိတယ္။ ဥပမာ Java ဆိုရင္ သူ႕ရဲ႕ dot Java file ကို dot class ဖိုင္အျဖစ္ compile လုပ္ေပးရတယ္။ အဲဒီ class ဖိုင္မွာ ဘာေတြပါသလဲဆိုေတာ့ Java byte code ေတြပါတယ္။ dot java file ကိုေတာ့ programming တတ္တဲ့သူက ဖတ္ရင္နားလည္တယ္။ လူနားလည္တဲ့အဆင့္ေပါ့။

Java byte code ေတြကိုေတာ့ လူကနားမလည္ေတာ့ဘူး။ လူကနားမလည္ဘူးဆိုလို႔ စက္ကေကာ နားလည္သလား ဆိုေတာ့လည္း စက္ကလည္း နားမလည္ဘူး။ စက္နားလည္ေအာင္ျပန္ေျပာတဲ့ Runtime ဆိုတာ လိုလာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စက္ေတြမွာ Java Runtime ဆိုတာလိုလာတာ။ ဒါဆို ဘာလို႔အဲဒါႀကီးက ပါလာရတာလဲလို႔ေမးရင္ (ေသခ်ာေျပာမယ္ တရားေသမမွတ္ပါနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာေလာကမွ ဘယ္ေတာ့မွ ေလွနားဓါးထစ္မမွတ္ပါနဲ႔ ) အသိသာ အထင္ရွားဆံုးအေၾကာင္းက Portable ျဖစ္သြားတယ္။

စက္တစ္လံုးမွာ ေရးထားၿပီး Java byte code အျဖစ္အသြင္ေျပာင္းလိုက္ရင္ ကမာၻေပၚမွာရွိတဲ့ ႀကိဳက္တဲ့စက္မွာ သူ႕သက္ဆိုင္ရာ Java Runtime နဲ႔ျပန္ run သီအိုရီအရ (ကၽြန္ေတာ္ေျပာတယ္ေနာ္ သီအိုရီအရလို႔ လက္ေတြ႕မွာ တကယ္မျဖစ္တာေတြရွိတယ္) run လို႔ရရမယ္။ ဥပမာ- ကၽြန္ေတာ္က Windows စက္ေပၚမွာ ေရးထားတဲ့ code ေတြကို Java byte code အျဖစ္ေျပာင္းလိုက္တယ္။ အဲဒါဆိုရင္ Mac OS ေပၚက Java Runtime က လိုအပ္သလို adjust လုပ္ေပးၿပီးေတာ့ အဲဒီcode ကို Mac ေပၚမွာ run လို႔ရေအာင္လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ဆိုလိုတာက OS ကို လိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႕ OS နဲ႔ဆီေလ်ာတဲ့ Runtime ကိုေျပာင္းေပးလိုက္႐ံုနဲ႔ Code ေတြကို ပလက္ေဖာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေပၚမွာ run လို႔ရသြားတယ္။

ေနာက္တစ္ခါ ဘာသာစကားအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလို႔ရတယ္။ ဥပမာ dot net ေတြကို ၾကည့္၊ VB.net နဲ႔ပဲေရးေရး Visual C++ နဲ႔ပဲေရးေရး၊ C# နဲ႔ပဲေရးေရး ေရးသမွ် code အားလံုးဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ intermediate language အျဖစ္အသြင္ေျပာင္းသြားတယ္။ အဲဒီလိုအသြင္ေျပာင္းၿပီးသြားရင္ ဘာ language နဲ႔ပဲေရးခဲ့ေရးခဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာ .net Framework ရွိတဲ့ စက္အားလံုးမွာ run လို႔ရသြားတယ္။ ေျပာခ်င္တာက VB နဲ႔ပဲေရးေရး၊ C# နဲ႔ပဲေရးေရး OS က ဘာ language ဆိုတာကို ဂရုစိုက္စရာမလိုပဲနဲ႔ Language တစ္ခုထဲက ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ Code အမ်ိဳးအစားတစ္မ်ိဳးထဲအေနနဲ႔ နားလည္သြားတယ္။

ေနာက္ဆံုးတစ္ခုက Scripting language ဆိုတာရွိတယ္။ သူကၾကေတာ့ လံုးဝ Compile လုပ္စရာမလိုဘူး။ Source ဖိုင္ကေန တိုက္ရိုက္ run ယူတယ္။ ျပဳျပင္ဖို႔အရမ္းလြယ္တယ္၊ မေကာင္းဘူးလား။ မေကာင္းဘူး။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ Program ကို run ရင္အဆင့္ေတြအရမ္းမ်ားတယ္။ program တစ္ပုဒ္ကို run ခ်င္ရင္ အရင္ဆံုး intermediate ကိုေရာက္ေအာင္ လုပ္ရေသးတယ္။ portable ျဖစ္ေအာင္လို႔။ ၿပီးမွ mechine level ျဖစ္ေအာင္လို႔ တစ္ခါျပန္ compile လုပ္ရေသးတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ C လိုမ်ိဳး တိုက္ရိုက္ compile လုပ္ၿပီးမွ run ရတဲ့ Language မ်ိဳးနဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္ သိသိသာသာေႏွးသြားတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ Memory management ေတြ လံုးဝမပါေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ Source code ကေန တိုက္႐ိုက္ run ယူတာျဖစ္တဲ့အတြက္ commercial application ေတြမွာ အသံုးနည္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ scripting ေတြက ပိုၿပီးအသံုးမ်ားလာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လို႔ထင္လဲ။ CPU ေတြ အရမ္းျမန္လာလို႔။

ေစာေစာကေျပာတဲ့ intermediate ေျပာင္း၊ ၿပီးမွျပန္ run ဆိုတဲ့ Process ေတြကို လုပ္တဲ့ေနရာမွာ CPU ေတြက အရမ္းျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လုပ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ Compiled ေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ သိပ္မကြာေတာ့ဘူး။ ေနာက္...ေရးရတာ သင္ယူရတာပိုျမန္တယ္။ ဟိုေကာင္ေတြက အရမ္းခက္တယ္။ Scripting က်ေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔နားလည္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္သင္ခ်င္ခဲ့တဲ့ JavaScript သည္ Compiler လံုးဝမလိုတဲ့ Scripting Language တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ Mozilla Firefox လိုမ်ိဳး Web Browser ရွိရင္ကုိပဲ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ JavaScript သည္ Java ဆိုတဲ့ Programming Language နဲ႔ ဘာဆိုဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။ (Programming Language သင္ၾကားလိုသူမ်ား ဥံဳခံၿပီး သံုးႀကိမ္ရြတ္ပါ။)

အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ CD ဆိုင္ကမမက ေစတနာဗရဗြနဲ႔ အိတ္ထဲကအသျပာငါးရာႂကြေအာင္လို႔ CD တစ္ခ်ပ္မစလိုက္တာပါ။ ကဲ...အဲဒါဆို ဘာလို႔ရယ္စရာေကာင္းတယ္ဆိုတာ သိၿပီမွတ္လား။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ Programming Language စစ္စစ္သံုးမ်ိဳးအျပင္၊ Programming Language မဟုတ္ေပမယ့္လို႔ Programming Language လိုမ်ိဳးအသံုးခ်ေနတဲ့ ဖားတစ္ပိုင္းငါးတစ္ပိုင္း MarkUp Language ေတြရွိေသးတယ္။ JavaScript ကလည္း အဲဒီဖားတစ္ပိုင္းငါးတစ္ပိုင္းေတြထဲမွာပါတယ္။ သူလည္း Programming Language အစစ္ႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ထားေတာ့။ ေျပာခ်င္တာက HTML ေတာင္မသိေသးတဲ့ေကာင္က JavaScript ေတြ ဘာေတြနဲ႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္သြားလုပ္လို႔ ခံလာရတဲ့အေၾကာင္းပါ။

အဲဒီလိုမ်ိဳး ခံရတာေတြမ်ားလာေတာ့မွ ဒီေန႔အေျခအေနကို ေရာက္လာတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေလာကမွာ မသိတဲ့အေၾကာင္းအရာဆိုတာ ရွားတယ္။ ဟိုနားလည္း နည္းနည္းသိ၊ ဒီနားလည္း မဆိုစေလာက္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္လက္ေတြ႕မွာ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ရင္ တစ္ခုခုကို ေဇာက္ခ်လုပ္ထားဖို႔လိုတယ္။ အလုပ္ထဲမွာ ကိုယ္တာဝန္ယူရတဲ့ အစိတ္အပိုင္းအားလံုးကို စလံုးေရစကေန စၿပီးကို သိေနဖို႔လိုတယ္။ အဲဒီအခါၾကေတာ့ ဟိုနားနည္းနည္း၊ ဒီနားနည္းနည္းေတြက သံုးမရေတာ့ဘူး။ လံုးဝအဖိုးမတန္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သိထားရင္ေတာ့ ေကာင္းေတာ့ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တာကိုေတာ့ လက္တစ္ဆံုး ႏွိဳက္မိေနဖို႔လိုတယ္။

အဲဒီေတာ့ ကေလးေတြကို စာသင္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ကို စမ္းတဝါးဝါးျဖစ္ေနရမယ့္ အျဖစ္မ်ိဳး၊ ေစာေစာကကၽြန္ေတာ့္လို႔ အဆင့္ေတြေက်ာ္ကုန္တာမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ထားေတာ့ ဟိုးတုန္းက နည္းပညာမဖြင့္ၿဖိဳးေသးတာေရာ၊ မသိလို႔ မတတ္လို႔ ေမးခ်င္ရင္ေတာင္ ဘယ္သူ့ကို ေမးလို႔ေမးရမွန္း မသိတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးမွာဆိုေတာ့။ အခုကေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြကိုယူၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အမွားေတြကို သူတို႔ဆီကို ဆက္မမွားဖို႔ေကာင္းၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ ဒီေန႔.... ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ရဲရဲႀကီး အာမခံႏိုင္တာရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အမွားေတြလိုမ်ိဳးသာ မမွားၾကရင္ ဒီေန႔ေခတ္ကေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ့အဆင့္မ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ အပင္ပန္းခံခဲ့ရတဲ့ခရီးကို သံုးႏွစ္ေလာက္နဲ႔ ေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ မိဘေတြကိုေျပာခ်င္တာက သားသမီးကို ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္သလို အတင္းအက်ပ္ပံုစံမ်ိဳး မဟုတ္ပဲနဲ႔ သူတို႔ကို တေျဖးေျဖးပံုသြင္းယူတဲ့ပံုစံမ်ိဳး၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ သူတို႔ျဖစ္ခ်င္တာႏွစ္ခု ယွဥ္လာရင္ သူတို႔ေလးေတြ ပိုစိတ္ဝင္စားမယ့္ အေနအထားမ်ိဳးကို ဦးစားေပးတတ္ေစဖို႔ကို တိုက္တြန္းခ်င္တယ္။

ဒီေဆာင္းပါအတြက္ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ အသက္အပိုင္းအျခားက အသက္ဆယ့္သံုးႏွစ္ကေန ဆယ့္ခုႏွစ္ႏွစ္အထိေပါ့။ ဒီအသက္အပိုင္းအျခားဟာ ကြန္ပ်ဴတာသင္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးအရြယ္ပဲ။ ဆယ့္သံုးနဲ႔နီးေလေလ သင္ဖို႔ေကာင္းေလေလ၊ ဆယ့္ခုႏွစ္နဲ႔နီးလာေလေလ သင္ဖို႔ခက္လာေလေလပဲ။ ဒါက... ေယဘုယ်ေျပာတာပါ။ ေကာင္းၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လိုသင္မလဲ။

ကြန္ပ်ဴတာကို လူေတြက ေလးမ်ိဳးေလးစား ခြဲၿပီးသံုးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ Application ေတြ ေရးရင္လည္း အဲဒီေလးမ်ိဳးထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အက်ံဳးဝင္ေအာင္ေရးတယ္။ ကေလးေတြကိုသင္ေတာ့လည္း ဒီေလးမ်ိဳးကိုပဲ သင္ရမယ္။ ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့.....

ပထမတစ္ခုက ပညာရွင္လို သေဘာထားၿပီး သံုးတယ္။ Dictionary ေတြ၊ စြယ္စံုက်မ္းေတြ စသျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္တစ္ခုက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္လို သေဘာထားၿပီးသံုးတယ္။ Word Processing ေတြ၊ Photoshop လိုမ်ိဳးေတြေပါ့။ ေနာက္တစ္ခါ သူငယ္ခ်င္းလို သေဘာထားၿပီးသံုးတယ္။ MediaPlayer ေတြ၊ Game ေတြေပါ့။ ေနာက္ဆံုးတစ္ခု ကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္ပြားလိုသေဘာထားၿပီးသံုးတယ္။ ဥပမာ Java လိုမ်ိဳးေတြ၊ Visual Studio လိုမ်ိဳးေတြ၊ DBMS ေတြ စတဲ့ programming နဲ႔ ဆိုင္တာေတြေပါ့။

ဥပမာ ကိုယ္က အလိုလို Shut Down လုပ္လို႔ရတဲ့ program ေလး ေရးထားတယ္ေပါ့။ ဘယ္အခ်ိန္ဆိုရင္ Shut Down လုပ္ေပးပါဆိုၿပီး။ အဲဒါဆိုရင္ program က ကိုယ့္ကိုယ္စား Shut Down ခ်ေပးသြားတယ္။ DBMS ေတြလည္း အတူတူပဲ ကိုယ္ကတစ္ခုခု မွတ္သားထားစရာရွိတယ္ဆိုရင္ DBMS က စနစ္တက်နဲ႔ စာရင္းသြင္း မွတ္သားထားေပးမယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေပါ့။ ဗမာျပည္မွာေတာ့ ဖုန္းလိုသံုးေနတာလည္း ရွိတာပဲ။ ရွိပါေစေတာ့။ အဲဒီေတာ့ ကေလးေတြကို ဒီေလးမ်ိဳးစလံုးနဲ႔ထိေတြ႕ေနေအာင္လုပ္ေပးရမယ္။

ပထမဦးဆံုး မလုပ္မျဖစ္လုပ္ရမယ့္ အခ်က္က အိမ္မွာ computer ဝယ္ရမွာပဲ။ ကြန္ပ်ဴတာ အိမ္မွာ အပိုင္မရွိပဲနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာမသင္ပါနဲ႔။ ကြန္ပ်ဴတာ အိမ္မွာရွိမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းမွ သြားစရာမလိုပဲနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာ သင္လို႔ရပါတယ္။ ခင္ဗ်ားမွန္းၾကည့္စမ္း။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းေတြက ေပးလိုက္တဲ့လက္မွတ္ေတြ ဘယ္ႏွယ့္ခုရွိမယ္ထင္လဲ။ တစ္ခုမွမရွိဘူး။ ဟိုးအသက္ ဆယ္ႏွစ္သားေလာက္က CE font ေတြထြင္တဲ့ CE computer ကေပးတဲ့ ေႏြရာသီ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း လက္မွတ္ကေလးကို ထည့္တြက္ရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ေလာက္ေလာက္လားလား ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ရယ္လို႔ တစ္ခုမွမရွိဘူး။

ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့လက္မွတ္က ပထမဦးဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးရခဲ့တဲ့လက္မွတ္ပဲ။ အေမ့ေက်းဇူး ဒီေနရာ ဆပ္မကုန္ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာအစုတ္ကေလး တစ္လံုး ဝယ္ေပးတယ္။ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး။ HDD က စုစုေပါင္းမွ 4GB ပဲပါတယ္။ Windows XP တင္လိုက္ရံုနဲ႔ 1.5GB ကကုန္သြားၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ ဟို software တင္လိုက္၊ ဒီ software တင္လိုက္။ ေနာက္ေတာ့ format ႐ိုက္ Windows ျပန္တင္လိုက္နဲ႔။ အခုဆို Windows XP ကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီး တင္လို႔ရတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔စခဲ့တာ။

သင္တန္းအခုတစ္ရာေလာက္ တက္ထားတဲ့သူေတြေတာင္မွ မသိတဲ့ Windows သံုးပံုသံုးနည္းေတြကို အဲဒီ computer နဲ႔ ဟိုကလိဒီကလိရင္းနဲ႔ သိသြားတာ။ အဲဒီလိုေျပာလို႔ သင္တန္းမလိုဘူး ေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာအပိုင္တစ္ခု မရွိမျဖစ္လိုတယ္ ဆိုတာေျပာခ်င္တာ။ သင္တန္းဆိုတာကေတာ့ ဘယ္အကုန္သင္ႏိုင္မလဲ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရွာေဖြရတာေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့။

ဥပမာဗ်ာ အင္တာနက္ သံုးနည္းသင္တန္းမွာ တစ္ခုခုသိခ်င္ရင္ Google မွာရွာရတယ္ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ေျပာမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ result ေတြ ပိုတိက်ဖို႔ ဗိုလီယမ္ေတြ ဘယ္လိုသံုးရတယ္ ဆိုတာေတာ့ ဘယ္သင္ေပးႏိုင္မလဲ။ အိမ္မွာ ကြန္ပ်ဴတာအပိုင္မရွိရင္ေတာ့ သင္တန္းသြားတက္လည္း သင္ၿပီးသားေတြက ျပန္ေမ့သြားမွာပဲ။ မထူးပါဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာက အျမဲမျပတ္ထိေတြ႕ေပးေနဖို႔လိုတယ္။

ဒုတိယတစ္ခုက ကေလးေတြကို စနစ္တက် Mouse နဲ႔ Keybord သံုးတတ္ေအာင္ သင္ဖို႔လိုတယ္။ အခုေခတ္ကေလးေတြက ဒါေတြမသံုးတတ္စရာမရွိပါဘူးလို႔ ထင္မယ္။ အဲ့ဒါမွားတယ္။ မသံုးတတ္က်ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာသံုးတဲ့သူ တစ္ရာမွာကိုးဆယ္က Keybord နဲ႔ Mouse ကို မွန္ေအာင္၊ မွန္ေနရင္းလည္း ျမန္ေအာင္ မသံုးတတ္ေသးဘူး။ အဲဒီအတြက္ Mouse ကို က်က်နနသံုးတတ္ေအာင္ သင္ရမယ္။ Typing ေတြ မွန္ေအာင္သင္ေပးရမယ္။

တစ္ခါတုန္းကေပါ့ဗ်ာ ဇာတ္လမ္းေလးေတြရွိတယ္ေပါ့။ UCSY က ေက်ာင္းဆင္းႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။ ဗမာလိုမ႐ိုက္တတ္ဘူး။ အခုအခ်ိန္အထိ ဗမာလုိ႐ိုက္ဖို့ ခက္ေနတုန္းပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာ Typing ကို ဗမာ၊ အဂၤလိပ္မွန္မွန္နဲ႔ ျမန္ျမန္႐ိုက္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၿပီးသင္သင့္တယ္။ ပထမေတာ့ မွန္ဖို႔ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ တေျဖးေျဖးျမန္လာမယ္။ Typing အျမန္႐ိုက္ႏိုင္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းကို ေျပာျပမယ္။ ႀကိဳေျပာထားမယ္ ကိုယ့္ဟာကို ခ်ိန္ၿပီးလုပ္။ တစ္ခုခုဆိုတာဝန္မယူ။

Typing အျမန္ဆံုး႐ိုက္ႏိုင္ေစရန္အတြက္ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းမွာ ရည္းစားထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဆက္မေမးနဲ႔ေတာ့ ဘာကိုမွဆက္မေမးနဲ႔ေတာ့။ ေမာင္စည္သူတို႔ A4 သံုးမ်က္ႏွာေလာက္ကို ဘာလို႔နာရီဝက္အတြင္း အၿပီး႐ိုက္ႏိုင္သလဲဆိုတာက အဲဒါ အေျဖပဲ။ ဒါကလူႀကီးေတြအတြက္ ေျပာတာ။ ၁၈ႏွစ္ မျပည့္ေသးတဲ့ကေလးေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ပဲႀကီးေလွာ္ဝင္မႏွိဳက္ၾကနဲ႔ ကေလးေတြ။ ေနာက္တစ္ခုက Short Cut ေတြကိုလည္း ေလ့လာထားသင့္တယ္။

တတိယက Hardware ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္သိဖို႔လိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဗမာေတြမွာ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ရွိတယ္။ လူသံုးကုန္ပစၥည္းေတြကို ကိုးကြယ္တာ။ TV တို႔ဘာတို႔ကို မွန္ပံုးႀကီးေတြ၊ မွန္ဗီဒိုႀကီးေတြထဲ ထည့္ထားၾကတဲ့ေခတ္ကို မွတ္မိလား။ ပစၥည္းပ်က္မွာကို အရမ္းစိုးရိမ္တယ္။ ကေလးေတြကို ဟိုဟာမကိုင္နဲ႔ ပ်က္မယ္၊ ဒီဟာမကိုင္နဲ႔ပ်က္မယ္။ ပ်က္သြားရင္အသစ္ဝယ္ဖို႔က လြယ္တာမဟုတ္ဘူး စသျဖင့္ၿခိမ္းေျခာက္တတ္တယ္။

အဲဒါ...... မွားတယ္။ သူတို႔ကို ပ်က္မယ္မကိုင္နဲ႔လို့ ေျပာမယ့္အစား၊ ဒီဟာကို ဒီလိုလုပ္ရင္ ဒီလိုျဖစ္မယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္သြားရင္ သူ႔ရဲ႕အက်ိဳးဆက္က ဘာဆိုတာကို ကေလးနားလည္သည္အထိ ရွင္းျပရမယ္။ ေျပာသာေျပာရတယ္ ကိုယ့္မွင္စာေတြအေၾကာင္းလည္း ကိုယ္သိတယ္။ ေတာ္ၾကာ ခင္သန္းျမင့္ေရ...ကေလးေတြကို သၾကားလံုးေကၽြးလိုက္ပါ ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္ေနရဦးမယ္။

အဲဒီေတာ့ ေျပာခ်င္တာက သူတို႔သာ ကြန္ပ်ဴတာမွာပါတဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြအေၾကာင္း သိထားမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမယ္၊ ဘယ္လိုထိန္းသိမ္းရမယ္ဆိုတာကိုသိၿပီး မသံုးနဲ႔ ပ်က္တတ္ဆိုတဲ့အေတြးအစား၊ ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာ သံုးရတယ္။ သံုးတယ္ဆိုရင္ ပ်က္မွာပဲ၊ ပ်က္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မယ္။ အပ်က္သက္သာေအာင္ ဘယ္လိုသတိထားမယ္။ ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ေတြကို ဘယ္လိုလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးဝင္သြားမယ္။

ေနာက္တစ္ခုက ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာက hardware ခ်ည္းသက္သက္မဟုတ္ဘူး။ software ပါပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းတဲ့အခါမွာလည္း hardware ခ်ည္းတင္လုပ္ရတာမဟုတ္ဘူး software ပိုင္းကိုပါ ကိုင္ရတယ္။ Defrag လုပ္တာမ်ိဳးေပါ့။ ဗိုင္းရစ္သတ္တာမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒါေတြကိုလည္း ဘာလုိ႔လုပ္ဖို႔လိုအပ္တယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာေတြကို သူတို႔ကို္ယ္တုိင္သိသြားမယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာသံုးရမွာကို ေၾကာက္မေနေတာ့ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္အရင္က သင္တန္းေပးတုန္းကဆို ကေလးေတြကို သင္တန္းစစခ်င္း Mouse ကို တစ္ဖက္က ကိုင္ခိုင္းတယ္၊ တစ္ဖက္က Keybord ကို ကိုင္ခိုင္းၿပီးေတာ့ ဟဲ့ႏြားလို႔ ေအာ္ခိုင္းတယ္။ ကေလးေတြကို ေပ်ာ္ေစခ်င္တာရယ္၊ သူတို႔နဲ႔ ကြန္ပ်ဳတာကို ရင္းႏွီးမွဳ လုပ္ခ်င္တာရယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ စက္ေတြကို ရဲရဲတင္းတင္း ကိုင္ေစခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္မို႔လို႔။

အဲဒီအတြက္ အေကာင္းဆံုးေျဖရွင္းနည္းရွိတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ဆရာကိုေဇာ္လင္း(youth) ေရးတဲ့ A+ ဆိုတဲ့စာအုပ္နဲ႔ beyond A+ ဆိုတဲ့စာအုပ္ ႏွစ္အုပ္ကို ေပးဖတ္လိုက္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ အဲဒီစာအုပ္ကို ဝတၳဳဖတ္သလိုမ်ိဳးကို တခုတ္တရ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖတ္ခဲ့တယ္။ အခုအခ်ိန္အထိလည္း ဖတ္တုန္းပဲ။ ေတြ႕တဲ့သူတိုင္းကိုလည္း ညႊန္းတယ္။ အေရးအသားလည္း ေျပပစ္တယ္။ ဆရာကိုေဇာ္လင္းခင္ဗ်ား ေၾကျငာခလက္ဖက္ရည္တိုက္ပါ။ စတာပါ။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ သင္တန္းတစ္ခုခု တက္ေစတာပါ။ သင္တန္းက တကယ္သင္တဲ့ သင္တန္းျဖစ္ဖို႔ေတာ ့လိုတယ္ေပါ့။ တကယ္သင္တဲ့သင္တန္း ဘယ္ဟာလည္းသိခ်င္ရင္ အခုခင္ဗ်ားတို႔ ေခါင္းထဲမွာ ေတြးမိတဲ့ နာမည္ႀကီး သင္တန္းႀကီးမ်ားရဲ႕နာမည္ကို ျဖဳတ္လိုက္ရင္ စာရင္းကေတာ္ေတာ္သန္႔သြားမယ္။

စတုတၳအခ်က္က အခုစာဖတ္သူ လူႀကီးမင္းက လူႀကီးမင္းရဲ႕ကေလးကို သင္ေစခ်င္တဲ့ application မ်ားကို ေခါင္းထဲက ေမာင္းထုတ္လိုက္ပါ။ ဥပမာဆိုၾကပါဆို႕။ ငါ့သားေလးေတာ့ စာစီစာ႐ိုက္တတ္ေစခ်င္တယ္။ pagemaker သင္ေပးထားရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးတယ္ေပါ့။ အခု Adobe က Pagemaker ကို version 7 ထဲက ဆက္မထုတ္ေတာ့တာ လူႀကီးမင္း သတိထားမိပါသလား။ အဲဒါဆိုရင္ လူႀကီးမင္းကေလးက အရြယ္လည္းေရာက္ေရာ၊ သူသင္ထားတဲ့ pagemaker က သူ႕အတြက္ အသံုးမဝင္ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ဒီလိုပါပဲ Microsoft office ေတြလည္း အတူတူပဲ။

အဲဒီေတာ့ ဘယ္ဟာကို သင္ရမလဲေမးရင္ Wordpad ကိုသင္ပါ။ Copy နဲ႔ Paste လုပ္တာေတြ၊ select မွတ္တာေတြ၊ ဖိုင္ save လုပ္တာေတြ စသျဖင့္ Application ေတြရဲ႕ အေျခခံအသံုးေတြနဲ႔ command ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို Wordpad နဲ႔သင္လို႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလုိပဲသင္တယ္။ style ေတြ၊ template ေတြနဲ႔ ကေလးေတြကို ေခါင္းေျခာက္မသြားေစခ်င္လို႔။ သူတို႔သိဖို႔က အဓိကလိုအပ္တဲ့ Application ရဲ႕ အသံုးေတြကိုပဲ ျပည့္စံုေအာင္ သင္ေပးလိုက္တယ္။ Toolbar ေတြ၊ menu bar ေတြကိုနဲ႔ အဲဒါေတြ ဘယ္လိုအလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာကိုပဲ သိေအာင္သင္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒါကိုနားလည္ရင္ Application အားလံုးနည္းပါကိုနားလည္ႏိုင္သြားပါၿပီ။ ဒါက application နဲ႔ပတ္သတ္လို႔ပါ။

ေနာက္တစ္ခုက OS နဲ႔ပတ္သက္လို႔။ File ေတြ၊ Directory ေတြ(Windows မွာေတာ့ Folder ေတြလို႔ေခၚတယ္)၊ shortcut ေတြ၊ စသျဖင့္ေပါ့။ ဒါေတြကို ကၽြမ္းက်င္ပါေစ။ ေနာက္တစ္ခါ Directory ေတြရဲ႕ သိမ္းဆည္းပံုေတြ၊ ဥပမာ Windows folder ဆိုရင္ System နဲ႔ဆုိင္သမွ် ဖိုင္ေတြသိမ္းတယ္။ Program files ဆိုရင္ application ေတြရဲ႕ ဖိုင္ေတြသိမ္းတယ္။ user ဆိုရင္ေတာ့ user ေတြနဲ႔ဆိုင္တဲ့ဟာေတြ သိမ္းတယ္ေပါ့။

ရီဂ်စ္စတီကို နားလည္ပါေစ။ ရီဂ်စ္စတီဟာ ေျပာျပရရင္ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကိုေတာ့ ရီဂ်စ္စတီက သံုးတတ္ရင္ အသံုးဝင္သေလာက္၊ မသံုးတတ္ရင္ အႏၱရာယ္ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ရွင္းျပထားသင့္တယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ဖိုင္အမ်ိဳးအစားေတြ၊ temp ဖိုင္တို႔၊ junk ဖိုင္တို႔ေတြ၊ memory dump ေတြ၊ BSD ေတြ၊ ဒါေတြကို သူတို႔ကို သိေစရမယ္။ BSD ဘာေၾကာင့္ေပၚလာသလဲ။ ေပၚလာရင္ဘာလုပ္ရမလဲ။

ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႕အၾကံဳအရ Blue Screen of Death သည္ Memory card ေတြရဲ႕ error ေၾကာင့္ အဓိကေပၚလာတတ္တယ္။ ဒါမ်ိဳးေလးေတြသိရမယ္။ အေပၚက Hardware ကို ကၽြမ္းက်င္ရမယ္ဆိုတာမွာလည္း ဒါေတြပါလာမွာပဲ။ Bios ကေပးတဲ့ တီတီဆိုတဲ့ အသံမ်ိဳးေတြေပါ့။

ေနာက္တစ္ခုက Programming ဆိုရင္လည္း VB၊ Java၊ Python၊ Ruby၊ PHP စသျဖင့္ မသင္ေစခ်င္ဘူး။ အဲဒီလို Language ေတြအစား ပရိုစီဂ်ာရယ္ဆိုတာဘာလဲ၊ Object oriented ဆိုတာဘာလဲ။ အခုကၽြန္ေတာ့္တို႔ ေန႔စဥ္ေလာကမွ ဆယ္လီစိတ္စနစ္သံုးတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာမွာရွစ္လီစိတ္သံုးတယ္။ ဘာလို႔သံုးတာလဲ။ ရွစ္လီစိတ္ဆိုတာဘာလဲ။ ဗိုလီယမ္ေလာ့ဂ်စ္ေတြ စသျဖင့္စသျဖင့္ေပါ့ အဲဒါမ်ိဳးေတြကို နားလည္ပါေစ။

ကၽြန္ေတာ့္ကေတာ့ အဲဒီလိုအေျခခံေတြအတြက္ Python ကိုသံုးပါတယ္။ Python ကို သံုးတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ String ေတြ၊ ဗရယ္ဗဲေတြက ဘာေတြဆိုတာမ်ိဳး။ ဖန္ရွင္နဲ႔ ရိုးရိုးဗရယ္ဗဲ ဘာကြာသလဲဆိုတာမ်ိဳး(ဥပမာ print နဲ႔ echo ဘာကြာသလဲ)ေတြကို သင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့အေျခခံအခ်က္ေတြကိုပဲ သင္တာပါ။ ပ႐ိုဂရမ္မင္းကို မသင္ပဲနဲ႔ ပရိုဂရမ္းမင္းရဲ႕သေဘာတရားေတြကို သင္ပါတယ္။ နည္းနည္းေလးအရွိန္ရလာမွ C ကို ေျပာင္းေပးပါတယ္။

စတုတၳအခ်က္မွာ အေရးအႀကီးဆံုးအခ်က္က application ကုိ မသင္ပါနဲ႔ application ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က အေၾကာင္းေတြကို သင္ပါ။ ဒါမွ သီအိုရီကိုသိၿပီး လက္ေတြ႕မွာ ႀကိဳက္တဲ့ application လာ၊ ႀကိဳက္တဲ့ Programming language လာ။ အလြယ္တကူ ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အသက္က ၂၀ေက်ာ္႐ံုပဲ။ Programming Language ၁၁မ်ိဳးေလာက္တတ္တယ္။ ဘယ္လိုသင္ခဲ့တယ္ထင္သလဲ။ အေပၚကနည္းနဲ႔ပဲ သင္တာပါ။ ေနာက္ကြယ္က သီအိုရီနဲ႔ ဒီ Language ေတြကို ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ရွစ္လီစိတ္တို႔၊ ASCII ကုဒ္တို႔၊ ဗိုလီယမ္တို႔ကိုသိရင္ ဘယ္လို language မဆိုအလြယ္ေလးပဲ။

ပဥၥမအခ်က္ကေတာ့ အေပၚမွာေျပာခဲ့တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာအသံုးျပဳပံုေလးမ်ိဳးကို မွ်တေအာင္လုပ္ေပးပါ။ ကြန္ပ်ဴတာကို ဆရာႀကီးပဲ ငါတို႔သိခ်င္တာ အားလံုးသိခြင့္ရႏိုင္တဲ့ပစၥည္းႀကီးလို႔ တရားေသႀကီးလည္း စြဲမသြားေစပါနဲ႔။ ဂိမ္းခ်ည္းပဲ တစ္ခ်ိန္လံုးေဆာ့ေနတာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ သူတို႔ရဲ႕အသက္ကငယ္ေသးလို႔ ေစာေစာက အသံုးျပဳပံုေလးမ်ိဳးထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးမွာ အားသာေနတာမ်ိဳး ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါကို ျပင္ေပးပါ။

ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္ဆို Programming ဖက္မွာ အရမ္းအားသာသြားတယ္။ Programming မွ Programming ပဲ။  အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လာလည္းဆိုေတာ့ ကိုယ့္အသက္နဲ႔ ကိုယ့္ဥာဏ္ရည္နဲ႔ မတန္တဲ့အရာေတြကို ဇြတ္တရြတ္ေလ့လာျဖစ္သြားတယ္။ ေစာေစာက JavaScript လိုမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ သိေတာ့သိသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစ့ေစငွငွမသိဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အမ်ားၾကီး ျပန္ေလ့လာယူရတယ္။ ပိုလည္းခက္ခဲသြားတယ္။

အဲဒီေတာ့ တစ္ခုခုဆို သူ႕ဟာနဲ႔သူ သူ႕အဆင့္နဲ႔သူ သြားတာအေကာင္းဆံုးပဲ။ ကုိယ့္အတြက္ ပညာရွင္တစ္ေယာက္လိုလည္း အသံုးျပဳပါ။ ကိုယ့္အလုပ္ေတြကို  ျမန္ဆန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးမယ့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္လိုလည္း သေဘာထားပါ။ ကိုယ့္အတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးျဖစ္ေစမယ့္ အရာတစ္ခုလို႔လည္း ျမင္ပါ။ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ကူးေတြ၊ အိုင္ဒီယာေတြကို ပံုေဖာ္ႏိုင္တဲ့ အရာတစ္ခုအျဖစ္လည္း ျမင္ၾကည့္တတ္ပါေစ။

ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကို ေျပာပါမယ္။ ေပ်ာ္ပါေစ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔ လူတိုင္း ဒီလိုပါပဲ ဇြဲရွိပါ။ အျမဲတမ္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ စာသင္တဲ့သူေတြကို ေျပာဖူးတဲ့ ကိုယ္ေတြ႕ေလးကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ Java ကို စသင္ေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ဝယ္ဖတ္တယ္။ Java 2 in 21 Days ဆိုတာ။ အဲဒီအထဲမွာ Lession ဖိုင္ေတြပါတယ္။ CD နဲ႔လာတယ္။ အဲဒီ CD ထဲက ပထမဦးဆံုးပ႐ိုဂရမ္ျဖစ္တဲ့ Hello World program ေလးကို run ၾကည့္တယ္။ ရသြားတယ္။

Hello World program ဆိုတာ Programming Language အသစ္တစ္ခုကို စသင္ရင္ Old School နည္းစနစ္အရ ပထမဦးဆံုးစၿပီးသင္ရတဲ့ Program ပဲ။ beginner level Programming စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ Hello World နဲ႔စတာမ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ အဲဒီစနစ္ကို မႀကိဳက္ဖူး။ ဒါေပမယ့္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ သူမ်ားေတြ ျပန္သင္ေပးေတာ့လည္း ဒီနည္းပဲသံုးရတယ္။ programming language တစ္ခုရဲ႕ ခက္ခဲနက္နဲမွဳကို တိုင္းခ်င္ရင္လည္း ဒီ program နဲ႔ပဲတိုင္းရတယ္။ အတိအက်ေတာ့မမွန္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း အလြယ္ဆံုးက ဒါပဲရွိတာကိုး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ programming language တစ္ခုရဲ႕ နမူနာကို ျပခ်င္ရင္လည္းသူနဲ႔ပဲျပေပးတယ္။ ထားေတာ့။

အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာအုပ္ကိုဖတ္ၿပီးေတာ့ notepad ထဲမွာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သူ႕စာအုပ္မွာေရးထားတဲ့အတိုင္း ျပန္ကူးၿပီး ႐ိုက္တယ္။ Program ကို run တယ္။ မရဘူး။ error ခ်ည္းပဲတတ္လာေနတယ္။ တစ္ေနကုန္ အဲဒီတစ္ခုထဲပဲ လုပ္တယ္။ ျပန္ဖ်က္ျပန္ရိုက္နဲ႔။ သူ႕CD ကဟာကို run ေတာ့ရတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ရိုက္ေတာ့မရဘူး။ အဲဒီမွာ programmer ရဲ႕ ဥာဥ္ေပၚလာတယ္။ စစဥ္းစားတယ္။ သူ႕ဟာကို run ေတာ့ရတယ္။ အဲဒါဆိုရင္ အမွားက တိုက္ပိုပဲ။ စာလံုးေပါင္းအမွားပဲ ျဖစ္ရေတာ့မယ္။ ဘယ္စာလံုးေပါင္းမွားေနလဲ။ program က အလြတ္နီးပါးရေနၿပီ ရိုက္ရလြန္းလို႔။

အဲဒီမွာ ဘာသြားေတြ႕လည္းဆိုေတာ့ system.println ဆိုတာသြားေတြ႕တယ္။ typewritter font မွာ စာလံုးအႀကီး I နဲ႔ စာလံုးအေသး l နဲ႔က ေတာ္ေတာ္ဆင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခ်ိန္လံုး အိုင္အန္ ဆိုၿပီးေတာ့ရိုက္ေနတာ။ system ထဲကို input လုပ္ရမယ္ထင္ၿပီးေတာ့။ အမွန္က လိုင္းအသစ္တစ္ခုျပေပးပါဆိုၿပီးေတာ့ system.println ဆိုၿပီး Line ရဲ႕အတိုေကာက္ အယ္လ္အန္ဆိုၿပီး ေရးရမွာ အဲဒီေတာ့မွ အမွားကို ရွာေတြ႕ၿပီး ျပင္ run လိုက္ေတာ့မွ ဘာမွမဟုတ္ဘူးဗ်ာ command prompt မွာ Hello World ဆိုၿပီး စာလံုးေလးေပၚလာတယ္။

ေပ်ာ္လိုက္တာဗ်ာ။ ဒီေန႔အထိမေမ့ဘူး အဲဒီ....အေပ်ာ္ကို။ အဲဒီအေပ်ာ္ကပဲ ရွစ္ႏွစ္လံုးလံုး ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရတာေတာင္မွ ပရိုဂရမ္းမင္းကို ခ်စ္ခင္ဆဲပဲျဖစ္ေနေအာင္ တြန္းအားေပးထားတာ။ ဆရာတစ္ေယာက္ေယာက္က ျပင္ေပးတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ တကယ့္ပရိုဂရမ္မာစစ္ေတြလိုမ်ိဳး ယုတ...ၱိကိုစဥ္းစားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အမွားရွာတယ္။ ျပင္တယ္။ အဲဒီအဆင့္ဟာ ပရိုဂရမ္မာတစ္ေယာက္မွာ မရွိမျဖစ္အရည္အခ်င္းပဲ။ တစ္ေန႔ကုန္ပင္ပန္းရတာ တကယ္တန္တယ္။

program run သြားတာက အေပ်ာ္မဟုတ္ဘူး။ မ run run ေအာင္လုပ္လို႔ရတယ္။ အဲဒီအမွားကို ဇြဲရွိရွိနဲ႔ ယုတၱိက်က် စဥ္းစားၿပီး ေတြ႕ေအာင္ရွာတာ ပညာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္မို႕လို႔ ဒီေနာက္ဆံုးအခ်က္ရဲ႕ အေရးအႀကီးဆံုး point က၊ ဇြဲရွိပါ၊ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔။ ေနာက္ဆံုး ေအာင္ျမင္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားၿပီး ေက်ာ္လႊားခဲ့တဲ့ အခက္အခဲအတြက္ ဂုဏ္ယူတတ္ပါေစဆိုတာပါ။

ပရိုဂရမ္မာဘဝမွာ အမွားေတြက ကမာၻေပၚမွာရွိရွိသမွ်လူေတြရဲ႕ ပ်မ္းမွ်အမွားေတြထက္ ဘယ္ေတာ့မဆိုပိုတယ္။ ပရိုဂရမ္မာေတြဟာ အမွားေတြကို အလုပ္တတ္ဆံုးသူေတြပဲ။ ပရိုဂရမ္းမင္းသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပထမဦးဆံုး ၆လေလာက္က အဲဒီလိုအမွားေတြနဲ႔ (အထူးသျဖင့္ေတာ့ စာလံုးေပါင္းေတြေပါ့ Compiler ေတြက ေက်ာင္းက ဂရမ္မာဆရာလိုပဲ အမွားနည္းနည္းေလးမွ သည္းမခံဘူး) နပန္းလံုးေနရတာပဲ။ ေနာက္ေတာ့တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပရိုဂရမ္တစ္ပုိဒ္ကို ျမင္လိုက္ရင္ complier မလိုဘူး စိတ္တြက္နဲ႔တင္ အေျဖထြက္ေအာင္တြက္တတ္သြားမယ္။

အဲဒီလိုျဖစ္ဖို႔က သံုးႏွစ္ေလာက္အခ်ိန္ယူတယ္။ တကယ့္ ပရိုျဖစ္ဖို႔က အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္အခ်ိန္ယူတယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ပရိုအဆင့္ပရိုဂရမ္မာျဖစ္ႏိုင္တာ။ အဲဒါေၾကာင့္ စိတ္ရွည္ပါ။ မိဘေတြအေနနဲ႔ေရာ ကေလးေတြအေနနဲ႔ပါ စိတ္ရွည္ဖို႔လိုတယ္။ မက္အန္ဒါဆင္းလိုလူမ်ိဳး( internet explorer ရဲ႕ ဖခင္ႀကီးပါ) ဆိုရင္ သံုးရက္ေလာက္မအိပ္တမ္း ကုဒ္ေတြထိုင္ေရးတတ္တဲ့သူလို႔ၾကားဖူးပါတယ္။

IT ပညာရွင္ေတြ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ခရီးၾကမ္းႀကီးက အရွည္ႀကီးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူတို႔ေတြျဖစ္ၿပီးေတာ့မွ ျမင္ရလို႔ အားက်ရတာပါ။ တကယ္ဆိုသူတို႔ရဲ႕ ဇြဲလံု႔လက မေသးပါဘူး။ ကဲ...မိဘေတြအေနနဲ႔က ကုိယ့္သားသမီးကို IT ပညာရွင္ေတြျဖစ္ေစခ်င္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ IT ကို အသံုးခ်ၿပီး သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ဘဝကို ေအာင္ျမင္ေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ေပးရမယ္၊ စိတ္ရွည္ရမယ္၊ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္သလို လုပ္လို႔မရဘူး၊ တေျဖးေျဖးခ်င္း တုိးတက္မွဳေတြျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ယူရမယ္၊ သင္တန္းေတြ၊ ေက်ာင္းေတြကိုခ်ည္းပဲ အားကိုးေနလို႔မရဘူးဆိုတဲ့ အခက္အခဲေတြကို ေက်ာ္လႊားရမယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ၿပီနဲ႔တူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြကလည္း တန္ပါတယ္။ Hello World လို႔ ျမင္လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ရတဲ့အေပ်ာ္တစ္ခုနဲ႔တင္တန္ပါတယ္။

Source: Poe C

23 February 2011 at 11:22

ပရိုဂရမ္မာတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ညီ Poe C ရဲ့ေဆာင္းပါးေလးပါ။ IT For Kids လို့သာ ေခါင္းစဥ္ေပးထားေပမယ့္ ကြန္ပ်ဳတာကို စိတ္ဝင္စားသူေတြအတြက္ သင့္ေတာ္မည့္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္လို့ ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့ ကြန္ပ်ဴတာကို ခ်စ္သူထက္ေတာင္ ပိုမိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးလြန္းလို့ မအိပ္မစား ေန့စဥ္နဲ့အမွ် ကြန္ပ်ဴတာေရွ့ထိုင္ျပီး ပရိုဂရမ္ေတြနဲ့ ဖက္တြယ္နဗန္းလံုးေနၾကတာပါ။ အက်ိဳးအျမတ္ေၾကာင့္မဟုတ္ပဲ ရလာဒ္ကိုသာ မက္ေမာဖက္တြယ္ေနတာပါ။ လိုခ်င္တတ္ခ်င္တဲ့ စိတ္တစ္ခုထဲေမြးျမဴရင္း ျမန္မာအိုင္တီေလာကၾကီးေပၚမွာ အက်ိဳးျပဳ အိုင္တီသားေကာင္ေလးေတြ ျဖစ္ၾကပါေစလို့......