မၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ေဒသမ်ားအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခရီးစဥ္

ကၽြန္မတို႔ နာေရးကူညီမႈအသင္း (ရန္ကုန္) မွ လူမႈေရးအက်ဳိးေဆာင္ ေမာင္ႏွမ သံုးဦး ေအာက္တိုဘာ ၂၀ ရက္ေန႔မွ ႏို၀င္ဘာ ၂၈ ရက္အထိ ရက္ေပါင္း ၄၀ ၾကာ အေမရိကား ခရီးစဥ္ကေလးက အမွတ္တရပါပဲ။ ႏိုင္ငံေက်ာ္မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ေတးေရး/ေတးဆို မဇၥ်ိမ ဦးရဲလြင္၊ ေတးေရး/ေတးဆို ေဆာင္းဦးလႈိင္နဲ႔အတူ ကၽြန္မကို ဖိတ္ၾကားတဲ့သူေတြကေတာ့ “ျမန္မာႏိုင္ငံသားခ်င္း ရိုင္းပင္းကူညီ .. ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္” အမည္ခံထားတဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသား ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားပါပဲ။
 ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္အဖြဲ႔ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းမွာ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ၿပီး အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ လူမႈေရးသမားေတြကို ဂုဏ္ျပဳၿပီး ဆုေပးတဲ့အဖြဲ႔ပါ။ ယခု ကၽြန္မတို႔ကို ဖိတ္ၾကားတာကေတာ့ ကခ်င္ေဒသနဲ႔ ရခုိင္ေဒသမ်ားမွာ ျဖစ္ပြားေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပ်က္သုဥ္းမႈေၾကာင့္ လူမႈဒုကၡေတြ ခံစားေနၾကရတဲ့ တိုင္းရင္းသားျပည္သူလူထုကို တတပ္တအား ကူညီေဖးမႏိုင္ဖို႔ ရန္ပံုေငြ ရွာေဖြေရးအတြက္ပါ။
 ျပည္တြင္းမွာ လူမႈေရး လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ၃ ဦးကို ျပည္ပက ျမန္မာမ်ားအေနနဲ႔ ဖိတ္ၾကားတာဟာ ကၽြန္မတို႔ကို အေမရိကန္ႏိုင္ငံကို ေရာက္ေစခ်င္ၾကတဲ့ ေစတနာနဲ႔အတူ ျမန္မာပရိသတ္ကို ေဟာေျပာပြဲနားေထာင္ေစခ်င္တာေရာ၊ လွဴဒါန္းၾကတဲ့ ရန္ပံုေငြမ်ားကို ကခ်င္နဲ႔ ရခိုင္ေဒသမွာရွိတဲ့ ဒုကၡေရာက္ေနၾကသူေတြကို လွဴဒါန္းကူညီေစခ်င္တာေရာ အားလံုးကို တၿပိဳင္တည္း ေဆာင္ရြက္လိုက္ၾကျခင္းပါပဲ။
 ကၽြန္မအေနနဲ႔ကေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကို တခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့အတြက္ေရာ၊ ကၽြန္မ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ အေပါင္းအသင္း ဆရာသမား၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားနဲ႔ပါ ေတြ႔ခ်င္ေနတာမို႔ ေရွ႕မွာလည္း ၾကည္ႏူး၀မ္းသာ၊ ရက္ရွည္ႀကီးမို႔ ေနာက္ပိုင္းလည္း ေတြးပူနဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားေနရတဲ့ၾကားထဲမွာ ကၽြန္မတို႔သြားတဲ့ ပထမပတ္ထဲမွာပဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ နယူးေရာ့ခ္ၿမိဳ႕မွာႀကံဳရတဲ့ စႏၵီမုန္တိုင္းနဲ႔ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ကၽြန္မတို႔ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မိတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳတစ္ခုကို ျဖတ္သန္းရတာဟာလည္း မွတ္သားေလာက္စရာပါပဲ။
 ေလမုန္တိုင္းရဲ႕ ဦးတည္ရာလမ္းေၾကာင္းေတြကို ေန႔ညမျပတ္ ျပသေနတဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ရုပ္ျမင္သံၾကားအစီအစဥ္ကိုၾကည့္ရင္း ဦးရဲလြင္နဲ႔ ေဆာင္းဦးလႈိင္က ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္အသင္း ဥကၠ႒ ကိုေ၀လအိမ္ႏွင့္ ကၽြန္မက ညီမေလး မူမူအိမ္ထဲကေန မုန္တိုင္းကို သက္သက္သာသာပဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ မုန္တိုင္းသတိေပးခ်က္ေၾကာင့္ နယူးေရာ့ခ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေဟာေျပာပြဲ ၂၈.၁၀.၂၀၁၂ ေန႔ဟာ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္အဖြဲ႔သူ အဖြဲ႕သားေတြနဲ႔ ျမန္မာအစားအစာ ေရာင္းခ်ၿပီး ရန္ပံုေငြရွာဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္စီစဥ္ထားတဲ့ ျမန္မာမိသားစုေတြနဲ႔ စာေပ၀ါသနာႀကီးသူ အခ်ဳိ႕ပဲ ေရာက္လာႏိုင္ၾကပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းေတြ၊ စတိုးဆိုင္ေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ၊ အလုပ္ေတြပိတ္ၿပီး လူေတြ အႏၱရာယ္ကင္းေစဖို႔ စီစဥ္ထားတဲ့ကာလမို႔ ဒီပြဲမွာ အားခဲထားသေလာက္ မႏႊဲျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မုန္႔ေရာင္းၿပီး ရန္ပံုေငြရွာၾကတဲ့ ျမန္မာမိသားစုေတြထဲမွာ ကၽြန္မ အႏွစ္သက္ဆံုး အစားအစာေတြကေတာ့ ညီမေလးမူမူရဲ႕ ေထာပတ္ထမင္း၊ ငါးပိေၾကာ္၊ ၾကက္သားနဲ႔ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ ေကာက္ညၟင္းေပါင္းပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ခ်စ္တဲ့ ဆရာစြမ္းလည္း ေကာက္ညၟင္းေပါင္းသည္ ျဖစ္လို႔ေနပါတယ္။
 သည္ပြဲမတိုင္ခင္ ၂၄.၁၀.၁၂ မွာ ကိုေ၀လ၊ ကိုတင္ေမာင္ေအးႏွင့္အဖြဲ႔ စီစဥ္တဲ့ New York University မွ ေဆြးေႏြးပြဲကေတာ့ မိတ္ေဆြေတြ ေက်ာင္းသားေတြႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႔ခြင့္ရၿပီး ညစာအတူ စားျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ နယူးေရာ့ခ္မွာ ေတြ႔ရတဲ့ ကိုလွသန္း+မစႏၵာ၊ ကိုျမစိုး၊ ကို၀င္းဆိုင္၊ ကိုမ်ဳိးတို႔မိသားစု၊ စႏၵရား ကိုေအာင္၀င္း၊ ကိုေဌးမင္းလႈိင္+မစႏၵာ၊ မေမသီခ၊ မျမတ္မြန္ခ တို႔ ညီအစ္မႏွင့္ မေခ်ာစု အပါအ၀င္ ျမန္မာမိသားစုတို႔ရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈမ်ားကေတာ့ တသက္ မေမ့ႏိုင္စရာပါပဲ။
 အေ၀းေရာက္ ျမန္မာမိသားစုမ်ားအေၾကာင္း ေျပာလွ်င္ေတာ့ လြမ္းလို႔ဆံုးႏိုင္ေတာ့မည္ မထင္ပါ။ တစ္ၿမိဳ႕ၿပီးတစ္ၿမိဳ႕ ဖိတ္ၾကားထားေသာ ေနရာေတြသို႔ ကူးေျပာင္းသြားလာတိုင္း ၎ေဒသအသီးသီးမွာ ရွိၾကတဲ့ လူေတြရဲ႕ တာ၀န္ေက်ပြန္မႈေတြက အားနာစရာပင္ေကာင္းေနပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ သြားေရာက္ခဲ့ၾကတဲ့ ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္မွာ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္အဖြဲ႔ ေဒသတာ၀န္ခံမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ကိုေ၀လ၊ ကိုတင္ေမာင္ေအးႏွင့္အဖြဲ႔ (နယူးေရာ့ခ္ၿမိဳ႕)၊ ကိုေနလင္း၊ ကိုယဥ္ေထြးႏွင့္အဖြဲ႔ (ေမရီလန္း)၊ ကိုသန္းႏိုင္၊ ကိုဂ်ိမ္းမလင္းထြန္း၊ ကိုစိန္ျမင့္ေမာင္ႏွင့္အဖြဲ႔ (ဖေလာ္ရီဒါ)၊ ကိုထိန္လင္း၊ ကိုခင္ေမာင္ေအးႏွင့္အဖြဲ႔ (ဆန္ဖရန္စစၥကို)၊ ကိုေက်ာ္၀ဏၰ + မိုးခ်ဳိသင္း၊ ဦးကိုေလး၊ ဘိုဘိုႏွင့္အဖြဲ႔ (ေလာ့စ္အင္ဂ်လိၿမိဳ႕)၊ ကို၀င္းသူေအာင္ႏွင့္အဖြဲ႔ (လပ္စ္ဗီးဂက္စ္ၿမိဳ႕)၊ ကုိေအးျမင့္၊ ကိုျမင့္လြင္၊ ကိုဟန္၀င္းခ်ဳိႏွင့္အဖြဲ႔ (ဖီးနစ္ၿမိဳ႕)၊ ကိုထြန္းထြန္းႏွင့္အဖြဲ႔ (ပို႔ဒ္လန္း၊ ေအာ္ရဂြန္)၊ ကိုမူးသာႏွင့္အဖြဲ႔ (စီေရတာ) တို႔အျပင္ ကၽြန္မတို႔ကို ေနရာထုိင္ခင္းေပး၊ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးဧည့္ခံၾကတဲ့ ျမန္မာမိသားစုေတြရဲ႕ ေစတနာကေတာ့ အႏႈိင္းအဆ မရွိပါပဲ။
 အတူတကြ သြားၾကတဲ့ ေတးေရး ေတးဆို မဇၥ်ိမလႈိင္း ဦးရဲလြင္ကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသမား၊ ေတးေရး ေတးဆို ေဆာင္းဦးလႈိင္နဲ႔ ကၽြန္မကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံကို ၿငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္သူေတြ၊ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္အဖြဲ႔ကလည္း မၿငိမ္းခ်မ္းၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္သူလူထုကို ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအတြက္ပါ ျမန္မာျပည္သားခ်င္း ရိုင္းပင္းကူညီၾကေစခ်င္သူေတြမို႔ ကၽြန္မတို႔ခရီးစဥ္ဟာ လိုေလေသးမရွိေအာင္ အဆင္ေျပပါတယ္။
 အဆင္မေျပမႈ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒါက ကၽြန္မရဲ႕ ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္ပါ။ ၂၃-၁၁-၂၀၁၂ ေန႔မွာ Las Vegas ၿမိဳ႕ကေန Portland ကို အကူး၊ ဟိုတယ္က အထြက္မွာ ခရီးေဆာင္ေသတၱာတစ္လံုး ေပ်ာက္က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ဟိုတယ္ကအထြက္ ၁၁ နာရီကေနၿပီး ေလယာဥ္ခ်ိန္ ၃း၄၅ အတြင္း ပစၥည္းေတြနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ကို ႀကိဳဆိုပို႔ေဆာင္ေပးၾကသူေတြျဖစ္တဲ့ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ Las Vegas တာ၀န္ခံ ကို၀င္းသူေအာင္နဲ႔အဖြဲ႔ေတြ ကား ၃ စီးနဲ႔ ပထမဆံုး ဟိုတယ္က အထြက္မွာ ေန႔လယ္စာ ထမင္းစားၿပီး ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကေန ေလယာဥ္ကြင္းဆင္းၿပီး တန္းျပန္ရင္ အခ်ိန္ကိုက္ပါပဲ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ကၽြန္မ စီးထားတဲ့ ေျခညၟပ္ဖိနပ္ကေလးက သဲႀကိဳးျပတ္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဖိနပ္အပို ၂ ရန္ ထည့္ထားတဲ့ ခရီးေဆာင္ေသတၱာထဲက ဖိနပ္ထုတ္စီးမယ္လုပ္ေတာ့ အဲဒီေသတၱာ ပါမလာေတာ့ပါဘူး။ အဖြဲ႔သားေတြအားလံုးေရာ ဦးရဲနဲ႔ ကိုေဆာင္းပါ ပ်ာယာခတ္သြားပါေတာ့တယ္။ ေလယာဥ္ခ်ိန္ကလည္း နီးၿပီမို႔ လူေတြ သုတ္သုတ္ပ်ာပ်ာနဲ႔ ဟိုတယ္ကို ျပန္ရွာၾကရပါတယ္။
 ေသတၱာက ဟိုတယ္ကအထြက္ ပါလာတာေသခ်ာၿပီး ဟိုတယ္ေရွ႕မွာ စုပံုတဲ့အထိ ရွိေနေတာ့ ကား ၃ စီးနဲ႔အတင္မွာ ကိုယ္စီအလုပ္ရႈပ္ေနၾကတာမို႔ ဟိုတယ္ေရွ႕မွာ က်န္ခဲ့ပံုေပၚပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဟိုတယ္လံုၿခံဳေရးနဲ႔ စံုစမ္းေရးဌာနမွာ ျပန္ရွာေပမယ့္ မရေတာ့ပါဘူး။ တစ္ဦးဦး ေတြ႔လို႔ မွားယူသြားပံုေပၚပါတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳထူးတစ္ခုအေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္က နေမာ္နမဲ့ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ ဖိနပ္မပါဘဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ဟိုတယ္နဲ႔ Las Vegas ေလဆိပ္မွာ ေျခဗလာနဲ႔ ေလွ်ာက္ခဲ့ရပါတယ္။ အဖြဲ႔သားေတြကို ကၽြန္မက အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္းက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေလဆိပ္မွာ ခင္းထားတဲ့ ေကာ္ေဇာျပင္ရဲ႕ ႏူးညံ့မႈကို ဘယ္သူမွ ကၽြန္မေလာက္ အရသာမသိၾကတာကို ဂုဏ္ယူစြာ ေျပာျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေလဆိပ္အတြင္း ေလယာဥ္ေပၚ တက္ခါနီးမွာေတာ့ ပါလာတဲ့ ညီမေလး ေဒါက္တာ ေမေခ်ာရွိန္က ေနာက္ဆင္းမယ့္ၿမိဳ႕ ေလဆိပ္က ေကာ္ေဇာအရသာ မခံရေအာင္ ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာရွိတဲ့ စတိုးဆိုင္ေတြထဲက ရရာဖိနပ္တစ္ရန္ ေျပး၀ယ္ေပးလို႔ စီးခဲ့ရပါတယ္။
 ေနာက္အမွတ္တရ တစ္ခုက လြမ္းေမာရင္နင့္စရာတစ္ခုပါ။ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမ ၃ ဦး L.A ေရာက္ေတာ့ “ေဆးလိပ္လည္းတို .. ေနလည္းညိဳၿပီ … ငါ့ကို ျပန္ပို႔ၾကပါေလ” လို႔ ဆိုတဲ့ ကၽြန္မတို႔ခ်စ္တဲ့ ဆရာတင္မိုးရဲ႕သမီး မိုးခ်ဳိသင္းနဲ႔ ေက်ာ္၀ဏၰတို႔အိမ္မွာ ေနၾကရပါတယ္။ ကၽြန္မ အေမရိကားခရီးစဥ္ကို ရင္ခုန္ရတဲ့ သံစဥ္ထဲမွာ ဆရာတင္မိုး၊ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္နဲ႔ စာေပေမာင္ႏွမေတြ၊ ညီအစ္မေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ကိုေအာင္ေ၀း၊ ကိုသစ္ဆင္း၊ ကိုထိန္လင္း၊ ကိုသန္းေဌးေမာင္၊ ေက်ာ္၀ဏၰ၊ မိုးခ်ဳိသင္း၊ မစမ္းစမ္းတင္၊ ေမၿငိမ္း၊ ခက္မာ နဲ႔ အျခား ... အျခား .. ေသာ သံေယာဇဥ္ရွိသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
 L.A မွာ ဆရာ(ဦး)တင္မိုး ဆံုးသြားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးကို ခ်ဳိသင္းက ကၽြန္မကို လိုက္ျပပါတယ္။
 “ေဖေဖက သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ ေဟာဒီဆိုင္က ဒီခံုကေလးမွာထိုင္ၿပီး ခ်ဳိသင္း အလုပ္ကအျပန္ကို ေစာင့္ေနတာ။ ခ်ဳိသင္း အလုပ္က ျပန္လာလို႔ ေဖေဖ အျပင္ေရာက္ေနရင္ သမီးေရ .. ေဖေဖ ဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုရင္ ၀င္ေခၚေနက်ေလ။ ေဖေဖ အဲဒီေန႔႔က သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း ရုတ္တရက္ လဲက်ၿပီး ဆံုးသြားတာ။ ျမန္လိုက္တာ အစ္မရယ္ ..”
 ခ်ဳိသင္းနဲ႔အတူ ကၽြန္မ အေတာ္ခံစားရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ဆရာ ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းတဲ့ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာခ်င္တဲ့ဆရာ .. ခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ပိုလြမ္းမိပါတယ္။
 အေမရိကန္ခရီးစဥ္မွာ အတုယူစရာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ သူတို႔ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ ေနရာတကာမွာ သူမ်ားကို အလွည့္ေပးတတ္တဲ့၊ အျမတ္မထုတ္တတ္တဲ့၊ စည္းကမ္းတက် တန္းစီတဲ့ အေလ့အက်င့္ကေလးက ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာျပည္မွာလို သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ တိုးေ၀ွ႔ေနၾကရတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ကြာျခားလြန္းပါတယ္။ စတိုးဆိုင္မွာ ေစ်း၀ယ္တာကအစ ကားမွတ္တိုင္မွာ ကားေစာင့္တာအလယ္၊ အမ်ားသံုး အိမ္သာ ၀င္ၾကတဲ့ေနရာအဆံုးပါပဲ။ အလြန္ အတုယူသင့္တဲ့ စည္းကမ္းပါပဲ။
 ေနာက္တစ္ခု စိတ္ေက်နပ္စရာေကာင္းတာက ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာကေလးေတြရဲ႕ ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးပါ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ ဘယ္ေလာက္ျမင့္မားတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ ေျပာဖို႔လိုမယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္ကေလးေတြနဲ႔အတူ စာသင္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာကေလးေတြရဲ႕ ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးဟာ ဘယ္ေလာက္ထက္ျမက္တယ္ဆိုတာ ေမၿငိမ္းရဲ႕ သား၊ သမီး နဲ႔ ခက္မာရဲ႕ သားေတြက အၿမဲတမ္း ေက်ာင္းမွာ ဆုရေနၾကတာက သက္ေသပါပဲ။ ကၽြန္မျဖင့္ ျမန္မာျပည္က ကၽြန္မတို႔ ရင္ေသြးေတြကို အဲဒီ ပညာေရးစနစ္ႀကီးထဲ တြန္းပို႔ခ်င္လိုက္တာ။
 ေနာက္သတိျပဳမိတာတစ္ခုက သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာေတြအားလံုးနီးပါး ကားစီးေနၾကတာပါပဲ။ ကားစီးေနၾကတယ္လို႔ ကၽြန္မေျပာတဲ့အတြက္ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ ကြာဟမႈနဲ႔ ဆိုင္သေယာင္ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ခ်မ္းသာၾကလို႔ စီးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ေမာ္ေတာ္ကားဟာ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ ဖိနပ္လိုပါပဲ။ ကားမရွိတဲ့လူဟာ ဖိနပ္မရွိတဲ့သူလိုပဲ ခရီးမတြင္ပါဘူး။ အလုပ္သြားေလွ်ာက္ရင္ ကားရွိလားလို႔ အရင္ေမးတာပါတဲ့။ ကားမရွိရင္ အလုပ္ကို အခ်ိန္မီ မေရာက္ႏိုင္ဘူး၊ အလုပ္ခြင္စည္းကမ္းကို ခ်ဳိးေဖာက္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းမို႔ အလုပ္မခန္႔ခ်င္ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ ေနစရာအိမ္ဟာ သူတို႔အတြက္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္တစ္အိမ္မွာ ၂ ေယာက္ အလုပ္သြားလုပ္ေနရရင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကား ၂ စီးရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ ၀ယ္ႏိုင္တဲ့အေျခအေန ရွိလားလို႔ ေမးၾကည့္မိေတာ့ အိမ္ေရာ ကားေရာ သူတို႔ရဲ႕လုပ္ငန္း ၀င္ေငြအေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး အရစ္က် ေပးသြင္းၾကရပါသတဲ့။ အခ်ဳိ႕ဆိုရင္ အႏွစ္ ၂၀၊ ၃၀ အထိကို လစဥ္၀င္ေငြထဲကေနၿပီး အခ်ဳိးက် အေၾကြးဆပ္ေနၾကရပါတယ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္ကို အၿမဲတမ္း ႀကိဳးႀကိဳးစားစား မနားမေနလုပ္ၿပီး အဲဒီေၾကြးကို လစဥ္ အျဖတ္ခံေနၾကရတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ေၾကြးၿမီမ်ားျဖင့္ တုပ္ေႏွာင္ထားျခင္း ခံရပါေသာ္လည္း သူတို႔ရဲ႕ လူေနမႈအဆင့္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္က လက္လုပ္လက္စားမ်ား၊ ၀န္ထမ္းမ်ားထက္ေတာ့ ျမင့္မားတာ အမွန္ပါပဲ။
 ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ အေမရိကန္ခရီးစဥ္မွာ ေရာက္တဲ့ၿမိဳ႕တိုင္းရဲ႕ အထင္ကရေနရာေတြကို ၿမိဳ႕ခံ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္တာ၀န္ခံေတြက ပို႔ေပးၾကလို႔ တခါတရံ တားေတာင္ယူရပါတယ္။
 ေနရာအႏွံ႔ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုေတြရိုက္ၾကတဲ့အထဲမွာ UN ရံုးက ျမန္မာေတြ ဂုဏ္ယူစရာ ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ၿပီး တတိယကမာၻစစ္ႀကီးကို တားႏိုင္ခဲ့သူ ဦးသန္႔ရဲ႕ဓာတ္ပံုေရွ႕မွာ မတ္တတ္ရပ္ ဓာတ္ပံုအရိုက္ခံရတာကိုလည္း ေက်နပ္ေနမိၾကပါတယ္။
 ဒီခရီးစဥ္မွာ စာေပသမားေတြ၊ မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြနဲ႔လည္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႔ခြင့္ရပါတယ္။
 စာေရးဆရာမေတြျဖစ္တဲ့ ညီမ ရီတာေအာင္၊ ညီမ ညိဳခက္ေက်ာ္နဲ႔ စာေရးဆရာ ကိုေဆြေအာင္၊ ေယာမင္းႀကီးစာေပက ဦးေကာင္းျမင့္နဲ႔ ရႈမ၀ဦးေက်ာ္ မိသားစုေတြ၊ ဆရာမႀကီး ေဒၚဒဂုန္ခင္ခင္ေလး မိသားစုေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္မရဲ႕ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြကို အၿမဲနားစြင့္ၿပီး လွဴတန္းေနတဲ့ ညီမေလး စန္းစန္းျမင့္ နဲ႔ အျခား ပရဟိတ အားေပးသူမ်ား၊ ေစတနာရွင္မ်ားနဲ႔လည္း ဆံုစည္းရတာမို႔ ရခိုင္နဲ႔ ကခ်င္ ရန္ပံုေငြအျပင္ အျခား ပရဟိတ လုပ္ငန္းကေလးေတြအတြက္လည္း သီးသန္႔ ႏိုင္သေလာက္ စာအိတ္ကေလးေတြနဲ႔ အလွဴေငြ ပါးလိုက္ၾကပါေသးတယ္။
 ၂၈-၁၁-၂၀၁၂ ေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ လူမႈေရးနဲ႔ အႏုပညာေမာင္ႏွမ ၃ ဦး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခရီးစဥ္ ၿပီးဆံုးလို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီခရီးစဥ္ ၿပီးဆံုးလုဆဲဆဲမွာပဲ အင္တာနက္ေပၚမွာ ေနာက္ထပ္ မၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ပဋိပကၡတစ္ခု စတင္တဲ့ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ညရဲ႕ ေဆးေပါင္းခခ်ိန္က ႀကိဳဆိုလုိက္ျပန္ပါတယ္။
 ၅-၁၂-၂၀၁၂ ေန႔မွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာမိသားစုမ်ားနဲ႔ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္အသင္းက ပို႔ေပးလိုက္တဲ့ ရန္ပုံေငြပြဲက ရရွိတဲ့ အလွဴေငြ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၃၄၉၃၆.၃၉ ရဲ႕ တန္ဖိုး ျမန္မာေငြ သိန္းေပါင္း ႏွစ္ရာ့ကိုးဆယ္ေက်ာ္ကို ကခ်င္ေဒသနဲ႔ ရခိုင္ေဒသကို တ၀က္စီခြဲၿပီး လွဴဒါန္းတဲ့ပြဲကေလးကို ကၽြန္မတို႔ဴရဲ႕ နာေရးကူညီမႈအသင္းမွာ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။
 ကခ်င္ေဒသအတြက္ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားက ကိုယ္စားလက္ခံ တာ၀န္ယူလွဴဒါန္းေပးၿပီး ရခိုင္ေဒသအတြက္ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)က ကိုယ္စားလက္ခံၿပီး တာ၀န္ ယူလွဴဒါန္းေပးၾကပါတယ္။
 မၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ေဒသမ်ားအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခရီးေပါင္းမ်ားစြာကိုသာ ေနရာေဒသအႏွံ႔ ပရဟိတသမားမ်ား၊ လူမႈေရးႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ၾကသူမ်ား၊ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အမွန္တကယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းၾကေစလိုသူမ်ားခ်ည္းသာ ေရာက္ရွိ အက်ဳိးေဆာင္ႏိုင္ၾကမည္ဆိုလွ်င္ … ထပ္မံျဖစ္ပြားေလမည့္ ပဋိပကၡမ်ားကို ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ႏွလံုးသားမ်ား၊ စာနာေထာက္ထားေသာ ကိုယ္က်င့္တရားမ်ားႏွင့္ တားဆီးကာကြယ္ႏိုင္ၾကပါလွ်င္မူ …။ ။
သန္းျမင့္ေအာင္
ေနာက္ဆက္တြဲ
 မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခရီးစဥ္အတြက္ ပီတိျဖစ္ရတဲ့ ကိစၥေလးက ကၽြန္မ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ၿပီး ရက္ ၂၀ ေက်ာ္အၾကာမွာ အေမရိကားကို လူမႈေရးနဲ႔အႏုပညာကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ေရာက္သြားတဲ့ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ အကယ္ဒမီ လူမႈေရးသမားအႏုပညာရွင္ ေဒၚေဆြဇင္ထိုက္နဲ႔အတူ Las Vegas မွာ ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ ခရီးေဆာင္ေသတၱာႀကီး ျပန္ပါလာခဲ့တာပါပဲ။
 ကၽြန္မ နေမာ္နမဲ့ ထားခဲ့တာကို မွားယူသြားတဲ့သူက ဟိုတယ္ကို လာျပန္အပ္ပံုေပၚပါတယ္။ အဲဒါလည္း အတုယူစရာပါပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ အဲဒီအိတ္ႀကီးကို Las Vegas က ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္အဖြဲ႔ တာ၀န္ခံ ကို၀င္းသူေအာင္က ေဒၚေဆြဇင္ထိုက္နဲ႔ လူႀကံဳပါးၿပီး ခရီးေဆာင္အိတ္အတြက္ ၀န္ေဆာင္ခပါ စိုက္ၿပီး ကၽြန္မဆီကို ျမန္မာျပည္အေရာက္ ျပန္ပို႔လိုက္ၾကေၾကာင္းပါ။
 ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္ ကလ်ာမဂၢဇင္းပါေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။