စာမေရးတာ အေတာ္ေလး ၾကာသြားပါၿပီ။ က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းဘူး။ အာ႐ံုေၾကာေတြ သိသိသာသာ အားနည္းေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေရးတဲ့သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စာမေရးျဖစ္တာက စိတ္ကို ပိုပင္ပန္းေစတယ္။ " စာေရးခ်င္တယ္၊ ေရးစရာအေၾကာင္းအရာေတြ ပံုေနတယ္" ဆုိၿပီး အလုပ္ေႂကြးေတြ ပိေနတဲ့သူ တစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး ခံစားရတဲ့ ခံစားခ်က္က ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ ကိုယ့္ကို ဘယ္သူကမွလည္း အတင္းအက်ပ္ ေရးရမယ္ဆိုၿပီး ခိုင္းေနတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ ေရးလက္စ ဝတၳဳတိုေတြက ပံုေနတယ္။ ဘာသာျပန္ေနတာ ႏွစ္အုပ္၊ သံုးအုပ္ရွိတယ္။
ကေလးေတြအတြက္လည္း ပံုျပသိပၸံစြယ္စံုက်မ္းေလး တစ္တြဲလည္း လုပ္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ "သုတရတနာသိုက္" လိုမ်ိဳးေပါ့။ လူႀကီးေတြအတြက္လည္း ေနာက္ဆံုးေပၚကမာၻမွာ စိတ္ဝင္စားေနၾကတဲ့ ရာသီဥတုေျပာင္းလဲမွဳတို႔၊ ကမာၻ႕စီးပြားပ်က္ကပ္အေၾကာင္းတို႔လို႔ Topic ေတြကို အေျခခံအက်ဆံုး Level နဲ႔ ရွင္းျပထားတဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးေလးေတြလည္း ေရးခ်င္တယ္။
ဒါမွကမာၻႀကီး ပူေႏြးလာတာ ငါတို႔နဲ႔မဆိုင္ေလာက္ပါဘူး။ ငါတို႔လုပ္ေပးႏုိင္တာ ဘာမွမရွိပါဘူးဆိုတဲ့အေတြးေတြ၊ ကမာၻ႕စီးပြားပ်က္ကပ္ ဆိုတာက သူေဌးေလွနစ္တာပါ၊ ငါတို႔လို အရမ္း isolated ျဖစ္တဲ့ႏိုင္ငံမ်ိဳးကိုေတာ့ ထိခိုက္လိမ့္မယ္ မထင္ပါဘူးဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚမွားေတြကို လူထုၾကားကေန ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ႏိုင္မယ္ထင္လို႔ပါ။ စာအရမ္းဖတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြေပါ့။ ထားပါေတာ့။ ကိုယ့္ဘဝနဲ႔ ကိုယ္ရွိပါေစေတာ့။
ဒီေန႔ေတာ့ ဇက္ေၾကာေတြ အရမ္းထိုးေနတယ္။ ညာဖက္က ဦးလြဲသလိုမ်ိဳးႀကီး နာေနတယ္။ မ်က္စိေတြလည္း ကိုက္လို႔။ ဘယ္ေလာက္ပဲအိပ္အိပ္ လူကအိပ္ေရးမဝတဲ့ပံုျဖစ္ၿပီး ေမာင္သက္ပန္းက သန္းတေဝေဝ ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ မ်က္စိလည္း စမ္းရဦးမယ္။ ကြန္ပ်ဴတာၾကည့္ရင္ Screen ရဲ႕အလယ္ေကာင္တည့္တည့္က စာေတြဆိုၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္၊ ေဘးဖက္ကိုေရာက္သြားတာနဲ႔ တေျဖးေျဖးဝါးလာေရာ။ ရွိေစေတာ့။
အဲဒီေတာ့ ဒီေန႔ေတာ့ စာဟုတ္တိပတ္တိ မေရးႏိုင္မယ့္အတူတူ၊ ပူေႏြးေျခာက္ေသြ႕ေသာ ေႏြရာသီေရာက္ရွိလာၿပီ ျဖစ္ပါသျဖင့္ အိမ္မွာအားယားေနေတာ့မယ့္ မွင္စာေလးမ်ားကို သင္တန္းအသီးသီးသို႔ပို႔မယ့္ မိဘေတြအတြက္
ကေလးငယ္ေတြအတြက္ ကြန္ပ်ဴတာသင္ၾကားျခင္း အေၾကာင္းေလး ေရးခ်င္ပါတယ္။
အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ပ်မ္းမွ်လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားထက္ ကြန္ပ်ဴတာကို ပိုသံုးႏိုင္တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာအေၾကာင္းကို ပိုနားလည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခြင့္အေရးမ်ားရွိမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာေလာကထဲ စၿပီးေတာ့ ထဲထဲဝင္ဝင္ေလ့လာခဲ့တဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ကို ျပန္ငယ္သြားခ်င္တယ္။ အဲဒါမွ ဟိုးအစကေန ျပန္ၿပီးေတာ့ ေလ့လာလို႔ရမွာ။ (ကိုဌက္ ဆိုခဲ့သလို
ငါတည္ေဆာက္ခဲ့ရသမွ် ျပန္ျပီးျဖိဳခ်၊ ငါသင္ၾကားခဲ့ရသမွ် ေမ့ဖို့ၾကိဳးစား ဆိုသလိုေပါ့။ ဒါမွ အသစ္က ျပန္စႏိုင္မွာေလ။ )
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကြန္ပ်ဴတာစသံုးေတာ့ အင္တာနက္ဆိုတာႀကီးက ေပၚကာစပဲရွိေသးတယ္။ ၁နာရီကို ၁၅၀၀ေပးၿပီး သံုးခဲ့ရတာ။ ဆိုင္ေတြကလည္း အရမ္းရွားတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား တစ္ခါမွ မျမင္ဖူး မေတြ႕ဖူးတဲ့သူႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းၿပီးေတာ့ စက္တစ္လံုးထဲကို သံုးခဲ့ရတာေတြျဖစ္ဖူးတယ္။ ပိုက္ဆံၾကေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ဆီက ၁၅၀၀ပဲယူတာပဲ။ Demand က အရမ္းမ်ားၿပီး ဆိုင္ကနည္းေနတာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေခတ္က ကြန္နက္ရွင္က ဒီေန႔ေခတ္ထက္ အမ်ားႀကီးသာတယ္လို့ ေျပာလို႔ရတယ္။ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ခင္မင္တဲ့သူ အခ်င္းအခ်င္းလည္း အရမ္းခင္ၾကတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္လို မဟုတ္ဘူး။ အခုက အဖြဲ႕ေတြမ်ိဳးစံုဖြဲ႕ နာမည္ေတြမွည့္ၿပီး ေနေနၾကတာ။ အကုန္ဆရာႀကီးေတြခ်ည္းပဲ။ ဟိုတုန္းကေတာ့ သူလည္းလူသစ္၊ ငါလည္းလူသစ္ပဲ။
ဘယ္သူမွဘယ္ဟာက ဘာဆိုတာကို တိတိပပ သိတဲ့သူသိပ္မရွိဘူး။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပတာထက္စာရင္ တကယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကိုညီလင္းဆက္တို႔ကိုေမးၾကည့္။ သူတို႔ပိုသိတယ္။ သူတို႔က ပလန္းနက္ေခတ္ကတည္းက တကယ့္ဆရာ့ဆရာႀကီးေတြ။ ေဇာ္ဂ်ီဆိုတာက သူတို႔လုပ္ေပးလို႔ ယူနီကုတ္နာမည္ခံလို႔ရေနတာ။ CD ေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ဆုိတာက ရွာမွရွား။ ႏွစ္ဆိုင္လား သံုးဆိုင္လားမသိဘူး။ အင္တာနက္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ရဲ႕ေၾကျငာမွာဆို P4 စက္ေတြသံုးႏိုင္တာေလာက္ကို တခမ္းတနား ထည့္ေၾကျငာထားတာ ဖတ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္ေတြကိုယ္ႏွိဳက္က CPU ဆို Core ၂ခုေလာက္ဆိုရင္ေတာင္ သိပ္မႀကိဳက္ေတာ့ဘူး။
ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္တို့ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ အိုင္တီခရီးက အခုေခတ္ လူငယ္ေတြထက္စာရင္ ပိုၾကမ္းတမ္းတယ္။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခု သိခ်င္ရင္ ဘယ္ကဘယ္လို စရမွန္းမသိဘူး။ သံုးရတဲ့ကြန္ပ်ဴတာေတြကလည္း အဲဒီအခ်ိန္က Laptop အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ဆိုတာ ေရႊလိုရွားတယ္။ ပိုက္ဆံရွိရင္ေတာင္ ဝယ္လို႔မလြယ္ဘူး။ အေဟာင္းေတြပဲမ်ားတယ္။ ဘယ္သူ႕မွလည္း ေမးလို႔စမ္းလို႔မရဘူး။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ အားလံုးက ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးေနတဲ့ အဆင့္ပဲရွိေသးတယ္။ "တစ္ခုခုဆို ငါတို႔ဝိုင္းလုပ္ၾကမယ္။ အေျဖတစ္ခုထြက္တဲ့အထိ.... "ဆိုတာမ်ိဳးပဲ။ (အရမ္းခ်စ္ဖို့ေကာင္းတဲ့ ျမန္မာေတြရဲ့ ကနဦးအစ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္တတ္တဲ့စိတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေအာင္ျမင္သြားမွသာ သူေၾကာင့္ ငါ့ေၾကာင့္ ျဖစ္လာၾကတာ။)
တစ္ေယာက္ေယာက္က ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္းနဲ႔ ရွင္းျပႏိုင္တာမ်ိဳးမရွိဘူး။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သာ အသက္ေတြ ျပန္ငယ္ရမယ္ဆိုရင္ အဲဒီလြန္ခဲ့တဲ့ရွစ္ႏွစ္က စမ္းတဝါးဝါးေတြကို ဖယ္ၿပီးေတာ့ အခုေခတ္လို အရာရာ အသင့္နီးပါးျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အစကေနျပန္ၿပီး ရွစ္ႏွစ္စာေဇာက္ခ် လုပ္လိုက္ခ်င္တာေတြရွိတယ္။ အခုဆို Facebook လိုဟာမ်ိဳးတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ Code ေတြ ေရးၿပီး တည္ေဆာက္ႏိုင္တယ္။ သူတို႔အခုသံုးေနတဲ့ PHP ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္လည္း လြန္ခဲ့တဲ့ရွစ္ႏွစ္ကတည္းက ေလ့လာခဲ့တာပဲ။ ဒါဆို ဘာလို႔မလုပ္လဲ.....????
ျပႆနာက ကိုယ့္ကိုကုိယ္ေဖာ္မသူေတာ္ သိပ္လုပ္ခ်င္ေနၾကတဲ့ User ေတြရဲ႕ Profile ေတြ၊ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္ေတြကို ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ မတစ္ေထာင္သား ဟက္ကာေတြရဲ႕ၾကားမွာ ထိန္းသိမ္းထားဖို႔ဆိုတာက တကယ့္စိမ္ေခၚမွဳပဲ။ Application ဆိုတာက Framework ေတြ၊ Smarty လိုမ်ိဳး Template manager ေတြ jQueryလိုမ်ိဳးေတြ YahooUI လိုမ်ိဳးေတြ သံုးၿပီးေရးရင္ အခုေရးအခုၿပီးတယ္။ ေစာေစာကေျပာတဲ့ လံုျခံဳေရးတို႔၊ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ကို သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ User ေတြက ဆက္သြယ္တာကို လက္ခံႏိုင္ဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ bandwith တို႔၊ traffic management တို႔ဆိုတာေတြက တကယ့္စိမ္ေခၚမွဳ။ ဒီလိုမ်ိဳး နည္းပညာေတြကို ကၽြမ္းက်င္လာျခင္းရဲ႕ တျခားတစ္ဖက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပးဆက္လိုက္ ရတာေတြလည္း တစ္ပံုတစ္ပင္ပဲ။ အဓိကကေတာ့ "မ်က္ကန္းေတာတိုး စမ္းတဝါးဝါး"ေတြပဲ။
ျပန္စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ ေတြးမိတာတစ္ခုက ငါတို႔ဆင္ကန္းေတာတိုးသမားေတြေတာင္ စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းကေန ဒီေန႔ ဒီလိုမ်ိဳးအေနအထားတစ္ခု ရလာၾကရင္။ ငါတို႔က ေသခ်ာဂိုက္လိုင္းခ်ေပးလိုက္တဲ့သူေတြ၊ ငါတို႔လို စမ္းတဝါးဝါးမဟုတ္ပဲနဲ႔ ဘာၿပီးရင္ဘာ၊ ဘယ္အဆင့္ကို အရင္လုပ္၊ အဲဒါၿပီးမွ ဘာကိုေလ့လာလို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဂိုက္လိုင္းခ်ေပးတဲ့အတိုင္း Step by Step ေလွ်ာက္လာတဲ့သူေတြ၊ Block by block တည္ေဆာက္လာခဲ့တဲ့သူေတြဆိုရင္ ဒီရွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ဘယ္အဆင့္အထိေရာက္သြားမလဲ။ အဲဒါကို သြားေတြးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စမ္းတဝါးဝါးလုပ္ခဲ့ရတဲ့ ကိုယ္ေတြ႕အျဖစ္ကေလးတစ္ခု ေျပာျပမယ္။ ရယ္စရာပါ။ ရယ္ယံုပဲရယ္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ Web Developing လိုင္းကို စလိုက္ေတာ့၊ Web Developing နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဗမာလိုေရးထားတဲ့ စာအုပ္စာတမ္းဆိုတာ တစ္ခုမွမရွိဘူး။ အဲဒီလိုပဲ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ English ေလးနဲ႔ ဟိုစာအုပ္ဖတ္၊ ဒီစာအုပ္ဖတ္ပဲ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဘာသြားေတြ႕လည္းဆိုေတာ့ Web Developing မွာ အရမ္းအေရးႀကီးတဲ့ JavaScript အေၾကာင္းသြားေတြ႕တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဒီေကာင္မိုက္တယ္၊ ငါတတ္ထားရင္ေကာင္းမွာပဲဆိုၿပီးေတာ့ CD ဆိုင္ကိုသြားတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ National CD ဆိုင္။
အ့ဲဒါနဲ့ ကိုယ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ VB6 ကို ေလ့လာေနတဲ့အခ်ိန္။ ေနာက္တစ္ခါ JavaScript ဆိုတာ Java ကေနလာတဲ့ ဟာပဲျဖစ္မယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ VB မွာက VBScript ဆိုတာလည္း ရွိေသးတာကိုး။ အဲဒါနဲ႔ JavaScript အတြက္ Compiler CD တစ္ခ်ပ္ေပးပါဆိုၿပီး ေတာင္းလိုက္ေကာ။ ဘယ္ႏွယ့္ရွိစ... ကိုယ့္လူတို႔။ IT သမားေတြဆိုရင္ေတာ့ ဒီေနရာမွာတင္ ရင္ဘတ္ေနာက္ကေက်ာျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ။ ဟုတ္ကဲ့ ဇာတ္လမ္းက အဲဒီေနရာမွာတင္ ဆံုးမသြားဘူးခင္ဗ်။ CD ေရာင္းတဲ့ဆိုင္က အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို CD တစ္ခ်ပ္ထုတ္ေပးလိုက္လို႔ ၅၀၀နဲ႔ ဝယ္လာခဲ့ရပါေသးတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က HTML ဆိုတာေတာင္ ဘာမွန္းမသိေသးဘူး။ ေမာင္စည္သူတို့ အလွမ္းက်ယ္ အလယ္လတ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အခုအခ်ိန္အထိ ဘာရယ္စရာပါလို႔ ငါတို႔က ရယ္ရမွာလည္းလို႔ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနသူမ်ားအတြက္ နည္းနည္းေလာက္ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။
Programming language ေတြမွာ စက္ကနားလည္တဲ့ ဘာသာစကားကို တိုက္ရိုက္ထုတ္ၿပီးေတာ့ တိုက္႐ိုက္ run ယူလို႔ရတဲ့ C တို႔ C++ တို႔လိုမ်ိဳး Language ေတြရွိတယ္။ သူတို႔ကို Compiled Language ေတြလို႔ေခၚတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ Intermediate language လို႔ေခၚတဲ့ သက္ဆိုင္ရာ Runtime လိုအပ္တဲ့ language ေတြလည္းရွိတယ္။ ဥပမာ Java ဆိုရင္ သူ႕ရဲ႕ dot Java file ကို dot class ဖိုင္အျဖစ္ compile လုပ္ေပးရတယ္။ အဲဒီ class ဖိုင္မွာ ဘာေတြပါသလဲဆိုေတာ့ Java byte code ေတြပါတယ္။ dot java file ကိုေတာ့ programming တတ္တဲ့သူက ဖတ္ရင္နားလည္တယ္။ လူနားလည္တဲ့အဆင့္ေပါ့။
Java byte code ေတြကိုေတာ့ လူကနားမလည္ေတာ့ဘူး။ လူကနားမလည္ဘူးဆိုလို႔ စက္ကေကာ နားလည္သလား ဆိုေတာ့လည္း စက္ကလည္း နားမလည္ဘူး။ စက္နားလည္ေအာင္ျပန္ေျပာတဲ့ Runtime ဆိုတာ လိုလာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စက္ေတြမွာ Java Runtime ဆိုတာလိုလာတာ။ ဒါဆို ဘာလို႔အဲဒါႀကီးက ပါလာရတာလဲလို႔ေမးရင္ (ေသခ်ာေျပာမယ္ တရားေသမမွတ္ပါနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာေလာကမွ ဘယ္ေတာ့မွ ေလွနားဓါးထစ္မမွတ္ပါနဲ႔ ) အသိသာ အထင္ရွားဆံုးအေၾကာင္းက Portable ျဖစ္သြားတယ္။
စက္တစ္လံုးမွာ ေရးထားၿပီး Java byte code အျဖစ္အသြင္ေျပာင္းလိုက္ရင္ ကမာၻေပၚမွာရွိတဲ့ ႀကိဳက္တဲ့စက္မွာ သူ႕သက္ဆိုင္ရာ Java Runtime နဲ႔ျပန္ run သီအိုရီအရ (ကၽြန္ေတာ္ေျပာတယ္ေနာ္ သီအိုရီအရလို႔ လက္ေတြ႕မွာ တကယ္မျဖစ္တာေတြရွိတယ္) run လို႔ရရမယ္။ ဥပမာ- ကၽြန္ေတာ္က Windows စက္ေပၚမွာ ေရးထားတဲ့ code ေတြကို Java byte code အျဖစ္ေျပာင္းလိုက္တယ္။ အဲဒါဆိုရင္ Mac OS ေပၚက Java Runtime က လိုအပ္သလို adjust လုပ္ေပးၿပီးေတာ့ အဲဒီcode ကို Mac ေပၚမွာ run လို႔ရေအာင္လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ဆိုလိုတာက OS ကို လိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႕ OS နဲ႔ဆီေလ်ာတဲ့ Runtime ကိုေျပာင္းေပးလိုက္႐ံုနဲ႔ Code ေတြကို ပလက္ေဖာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေပၚမွာ run လို႔ရသြားတယ္။
ေနာက္တစ္ခါ ဘာသာစကားအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလို႔ရတယ္။ ဥပမာ dot net ေတြကို ၾကည့္၊ VB.net နဲ႔ပဲေရးေရး Visual C++ နဲ႔ပဲေရးေရး၊ C# နဲ႔ပဲေရးေရး ေရးသမွ် code အားလံုးဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ intermediate language အျဖစ္အသြင္ေျပာင္းသြားတယ္။ အဲဒီလိုအသြင္ေျပာင္းၿပီးသြားရင္ ဘာ language နဲ႔ပဲေရးခဲ့ေရးခဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာ .net Framework ရွိတဲ့ စက္အားလံုးမွာ run လို႔ရသြားတယ္။ ေျပာခ်င္တာက VB နဲ႔ပဲေရးေရး၊ C# နဲ႔ပဲေရးေရး OS က ဘာ language ဆိုတာကို ဂရုစိုက္စရာမလိုပဲနဲ႔ Language တစ္ခုထဲက ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ Code အမ်ိဳးအစားတစ္မ်ိဳးထဲအေနနဲ႔ နားလည္သြားတယ္။
ေနာက္ဆံုးတစ္ခုက Scripting language ဆိုတာရွိတယ္။ သူကၾကေတာ့ လံုးဝ Compile လုပ္စရာမလိုဘူး။ Source ဖိုင္ကေန တိုက္ရိုက္ run ယူတယ္။ ျပဳျပင္ဖို႔အရမ္းလြယ္တယ္၊ မေကာင္းဘူးလား။ မေကာင္းဘူး။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ Program ကို run ရင္အဆင့္ေတြအရမ္းမ်ားတယ္။ program တစ္ပုဒ္ကို run ခ်င္ရင္ အရင္ဆံုး intermediate ကိုေရာက္ေအာင္ လုပ္ရေသးတယ္။ portable ျဖစ္ေအာင္လို႔။ ၿပီးမွ mechine level ျဖစ္ေအာင္လို႔ တစ္ခါျပန္ compile လုပ္ရေသးတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ C လိုမ်ိဳး တိုက္ရိုက္ compile လုပ္ၿပီးမွ run ရတဲ့ Language မ်ိဳးနဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္ သိသိသာသာေႏွးသြားတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ Memory management ေတြ လံုးဝမပါေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ Source code ကေန တိုက္႐ိုက္ run ယူတာျဖစ္တဲ့အတြက္ commercial application ေတြမွာ အသံုးနည္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ scripting ေတြက ပိုၿပီးအသံုးမ်ားလာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လို႔ထင္လဲ။ CPU ေတြ အရမ္းျမန္လာလို႔။
ေစာေစာကေျပာတဲ့ intermediate ေျပာင္း၊ ၿပီးမွျပန္ run ဆိုတဲ့ Process ေတြကို လုပ္တဲ့ေနရာမွာ CPU ေတြက အရမ္းျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လုပ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ Compiled ေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ သိပ္မကြာေတာ့ဘူး။ ေနာက္...ေရးရတာ သင္ယူရတာပိုျမန္တယ္။ ဟိုေကာင္ေတြက အရမ္းခက္တယ္။ Scripting က်ေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔နားလည္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္သင္ခ်င္ခဲ့တဲ့ JavaScript သည္ Compiler လံုးဝမလိုတဲ့ Scripting Language တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ Mozilla Firefox လိုမ်ိဳး Web Browser ရွိရင္ကုိပဲ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ JavaScript သည္ Java ဆိုတဲ့ Programming Language နဲ႔ ဘာဆိုဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။ (Programming Language သင္ၾကားလိုသူမ်ား ဥံဳခံၿပီး သံုးႀကိမ္ရြတ္ပါ။)
အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ CD ဆိုင္ကမမက ေစတနာဗရဗြနဲ႔ အိတ္ထဲကအသျပာငါးရာႂကြေအာင္လို႔ CD တစ္ခ်ပ္မစလိုက္တာပါ။ ကဲ...အဲဒါဆို ဘာလို႔ရယ္စရာေကာင္းတယ္ဆိုတာ သိၿပီမွတ္လား။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ Programming Language စစ္စစ္သံုးမ်ိဳးအျပင္၊ Programming Language မဟုတ္ေပမယ့္လို႔ Programming Language လိုမ်ိဳးအသံုးခ်ေနတဲ့ ဖားတစ္ပိုင္းငါးတစ္ပိုင္း MarkUp Language ေတြရွိေသးတယ္။ JavaScript ကလည္း အဲဒီဖားတစ္ပိုင္းငါးတစ္ပိုင္းေတြထဲမွာပါတယ္။ သူလည္း Programming Language အစစ္ႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ထားေတာ့။ ေျပာခ်င္တာက HTML ေတာင္မသိေသးတဲ့ေကာင္က JavaScript ေတြ ဘာေတြနဲ႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္သြားလုပ္လို႔ ခံလာရတဲ့အေၾကာင္းပါ။
အဲဒီလိုမ်ိဳး ခံရတာေတြမ်ားလာေတာ့မွ ဒီေန႔အေျခအေနကို ေရာက္လာတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေလာကမွာ မသိတဲ့အေၾကာင္းအရာဆိုတာ ရွားတယ္။ ဟိုနားလည္း နည္းနည္းသိ၊ ဒီနားလည္း မဆိုစေလာက္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္လက္ေတြ႕မွာ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ရင္ တစ္ခုခုကို ေဇာက္ခ်လုပ္ထားဖို႔လိုတယ္။ အလုပ္ထဲမွာ ကိုယ္တာဝန္ယူရတဲ့ အစိတ္အပိုင္းအားလံုးကို စလံုးေရစကေန စၿပီးကို သိေနဖို႔လိုတယ္။ အဲဒီအခါၾကေတာ့ ဟိုနားနည္းနည္း၊ ဒီနားနည္းနည္းေတြက သံုးမရေတာ့ဘူး။ လံုးဝအဖိုးမတန္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သိထားရင္ေတာ့ ေကာင္းေတာ့ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တာကိုေတာ့ လက္တစ္ဆံုး ႏွိဳက္မိေနဖို႔လိုတယ္။
အဲဒီေတာ့ ကေလးေတြကို စာသင္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ကို စမ္းတဝါးဝါးျဖစ္ေနရမယ့္ အျဖစ္မ်ိဳး၊ ေစာေစာကကၽြန္ေတာ့္လို႔ အဆင့္ေတြေက်ာ္ကုန္တာမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ထားေတာ့ ဟိုးတုန္းက နည္းပညာမဖြင့္ၿဖိဳးေသးတာေရာ၊ မသိလို႔ မတတ္လို႔ ေမးခ်င္ရင္ေတာင္ ဘယ္သူ့ကို ေမးလို႔ေမးရမွန္း မသိတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးမွာဆိုေတာ့။ အခုကေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြကိုယူၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အမွားေတြကို သူတို႔ဆီကို ဆက္မမွားဖို႔ေကာင္းၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ ဒီေန႔.... ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ရဲရဲႀကီး အာမခံႏိုင္တာရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အမွားေတြလိုမ်ိဳးသာ မမွားၾကရင္ ဒီေန႔ေခတ္ကေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ့အဆင့္မ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ အပင္ပန္းခံခဲ့ရတဲ့ခရီးကို သံုးႏွစ္ေလာက္နဲ႔ ေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ မိဘေတြကိုေျပာခ်င္တာက သားသမီးကို ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္သလို အတင္းအက်ပ္ပံုစံမ်ိဳး မဟုတ္ပဲနဲ႔ သူတို႔ကို တေျဖးေျဖးပံုသြင္းယူတဲ့ပံုစံမ်ိဳး၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ သူတို႔ျဖစ္ခ်င္တာႏွစ္ခု ယွဥ္လာရင္ သူတို႔ေလးေတြ ပိုစိတ္ဝင္စားမယ့္ အေနအထားမ်ိဳးကို ဦးစားေပးတတ္ေစဖို႔ကို တိုက္တြန္းခ်င္တယ္။
ဒီေဆာင္းပါအတြက္ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ အသက္အပိုင္းအျခားက အသက္ဆယ့္သံုးႏွစ္ကေန ဆယ့္ခုႏွစ္ႏွစ္အထိေပါ့။ ဒီအသက္အပိုင္းအျခားဟာ ကြန္ပ်ဴတာသင္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးအရြယ္ပဲ။ ဆယ့္သံုးနဲ႔နီးေလေလ သင္ဖို႔ေကာင္းေလေလ၊ ဆယ့္ခုႏွစ္နဲ႔နီးလာေလေလ သင္ဖို႔ခက္လာေလေလပဲ။ ဒါက... ေယဘုယ်ေျပာတာပါ။ ေကာင္းၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လိုသင္မလဲ။
ကြန္ပ်ဴတာကို လူေတြက ေလးမ်ိဳးေလးစား ခြဲၿပီးသံုးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ Application ေတြ ေရးရင္လည္း အဲဒီေလးမ်ိဳးထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အက်ံဳးဝင္ေအာင္ေရးတယ္။ ကေလးေတြကိုသင္ေတာ့လည္း ဒီေလးမ်ိဳးကိုပဲ သင္ရမယ္။ ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့.....
ပထမတစ္ခုက
ပညာရွင္လို သေဘာထားၿပီး သံုးတယ္။ Dictionary ေတြ၊ စြယ္စံုက်မ္းေတြ စသျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္တစ္ခုက
လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္လို သေဘာထားၿပီးသံုးတယ္။ Word Processing ေတြ၊ Photoshop လိုမ်ိဳးေတြေပါ့။ ေနာက္တစ္ခါ
သူငယ္ခ်င္းလို သေဘာထားၿပီးသံုးတယ္။ MediaPlayer ေတြ၊ Game ေတြေပါ့။ ေနာက္ဆံုးတစ္ခု
ကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္ပြားလိုသေဘာထားၿပီးသံုးတယ္။ ဥပမာ Java လိုမ်ိဳးေတြ၊ Visual Studio လိုမ်ိဳးေတြ၊ DBMS ေတြ စတဲ့ programming နဲ႔ ဆိုင္တာေတြေပါ့။
ဥပမာ ကိုယ္က အလိုလို Shut Down လုပ္လို႔ရတဲ့ program ေလး ေရးထားတယ္ေပါ့။ ဘယ္အခ်ိန္ဆိုရင္ Shut Down လုပ္ေပးပါဆိုၿပီး။ အဲဒါဆိုရင္ program က ကိုယ့္ကိုယ္စား Shut Down ခ်ေပးသြားတယ္။ DBMS ေတြလည္း အတူတူပဲ ကိုယ္ကတစ္ခုခု မွတ္သားထားစရာရွိတယ္ဆိုရင္ DBMS က စနစ္တက်နဲ႔ စာရင္းသြင္း မွတ္သားထားေပးမယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေပါ့။ ဗမာျပည္မွာေတာ့ ဖုန္းလိုသံုးေနတာလည္း ရွိတာပဲ။ ရွိပါေစေတာ့။ အဲဒီေတာ့ ကေလးေတြကို ဒီေလးမ်ိဳးစလံုးနဲ႔ထိေတြ႕ေနေအာင္လုပ္ေပးရမယ္။
ပထမဦးဆံုး မလုပ္မျဖစ္လုပ္ရမယ့္ အခ်က္က အိမ္မွာ computer ဝယ္ရမွာပဲ။ ကြန္ပ်ဴတာ အိမ္မွာ အပိုင္မရွိပဲနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာမသင္ပါနဲ႔။ ကြန္ပ်ဴတာ အိမ္မွာရွိမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းမွ သြားစရာမလိုပဲနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာ သင္လို႔ရပါတယ္။ ခင္ဗ်ားမွန္းၾကည့္စမ္း။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းေတြက ေပးလိုက္တဲ့လက္မွတ္ေတြ ဘယ္ႏွယ့္ခုရွိမယ္ထင္လဲ။ တစ္ခုမွမရွိဘူး။ ဟိုးအသက္ ဆယ္ႏွစ္သားေလာက္က CE font ေတြထြင္တဲ့ CE computer ကေပးတဲ့ ေႏြရာသီ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း လက္မွတ္ကေလးကို ထည့္တြက္ရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ေလာက္ေလာက္လားလား ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ရယ္လို႔ တစ္ခုမွမရွိဘူး။
ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့လက္မွတ္က ပထမဦးဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးရခဲ့တဲ့လက္မွတ္ပဲ။ အေမ့ေက်းဇူး ဒီေနရာ ဆပ္မကုန္ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာအစုတ္ကေလး တစ္လံုး ဝယ္ေပးတယ္။ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး။ HDD က စုစုေပါင္းမွ 4GB ပဲပါတယ္။ Windows XP တင္လိုက္ရံုနဲ႔ 1.5GB ကကုန္သြားၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ ဟို software တင္လိုက္၊ ဒီ software တင္လိုက္။ ေနာက္ေတာ့ format ႐ိုက္ Windows ျပန္တင္လိုက္နဲ႔။ အခုဆို Windows XP ကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီး တင္လို႔ရတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔စခဲ့တာ။
သင္တန္းအခုတစ္ရာေလာက္ တက္ထားတဲ့သူေတြေတာင္မွ မသိတဲ့ Windows သံုးပံုသံုးနည္းေတြကို အဲဒီ computer နဲ႔ ဟိုကလိဒီကလိရင္းနဲ႔ သိသြားတာ။ အဲဒီလိုေျပာလို႔ သင္တန္းမလိုဘူး ေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာအပိုင္တစ္ခု မရွိမျဖစ္လိုတယ္ ဆိုတာေျပာခ်င္တာ။ သင္တန္းဆိုတာကေတာ့ ဘယ္အကုန္သင္ႏိုင္မလဲ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရွာေဖြရတာေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့။
ဥပမာဗ်ာ အင္တာနက္ သံုးနည္းသင္တန္းမွာ တစ္ခုခုသိခ်င္ရင္ Google မွာရွာရတယ္ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ေျပာမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ result ေတြ ပိုတိက်ဖို႔ ဗိုလီယမ္ေတြ ဘယ္လိုသံုးရတယ္ ဆိုတာေတာ့ ဘယ္သင္ေပးႏိုင္မလဲ။ အိမ္မွာ ကြန္ပ်ဴတာအပိုင္မရွိရင္ေတာ့ သင္တန္းသြားတက္လည္း သင္ၿပီးသားေတြက ျပန္ေမ့သြားမွာပဲ။ မထူးပါဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာက အျမဲမျပတ္ထိေတြ႕ေပးေနဖို႔လိုတယ္။
ဒုတိယတစ္ခုက ကေလးေတြကို စနစ္တက် Mouse နဲ႔ Keybord သံုးတတ္ေအာင္ သင္ဖို႔လိုတယ္။ အခုေခတ္ကေလးေတြက ဒါေတြမသံုးတတ္စရာမရွိပါဘူးလို႔ ထင္မယ္။ အဲ့ဒါမွားတယ္။ မသံုးတတ္က်ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာသံုးတဲ့သူ တစ္ရာမွာကိုးဆယ္က Keybord နဲ႔ Mouse ကို မွန္ေအာင္၊ မွန္ေနရင္းလည္း ျမန္ေအာင္ မသံုးတတ္ေသးဘူး။ အဲဒီအတြက္ Mouse ကို က်က်နနသံုးတတ္ေအာင္ သင္ရမယ္။ Typing ေတြ မွန္ေအာင္သင္ေပးရမယ္။
တစ္ခါတုန္းကေပါ့ဗ်ာ ဇာတ္လမ္းေလးေတြရွိတယ္ေပါ့။ UCSY က ေက်ာင္းဆင္းႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။ ဗမာလိုမ႐ိုက္တတ္ဘူး။ အခုအခ်ိန္အထိ ဗမာလုိ႐ိုက္ဖို့ ခက္ေနတုန္းပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာ Typing ကို ဗမာ၊ အဂၤလိပ္မွန္မွန္နဲ႔ ျမန္ျမန္႐ိုက္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၿပီးသင္သင့္တယ္။ ပထမေတာ့ မွန္ဖို႔ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ တေျဖးေျဖးျမန္လာမယ္။ Typing အျမန္႐ိုက္ႏိုင္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းကို ေျပာျပမယ္။ ႀကိဳေျပာထားမယ္ ကိုယ့္ဟာကို ခ်ိန္ၿပီးလုပ္။ တစ္ခုခုဆိုတာဝန္မယူ။
Typing အျမန္ဆံုး႐ိုက္ႏိုင္ေစရန္အတြက္ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းမွာ ရည္းစားထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဆက္မေမးနဲ႔ေတာ့ ဘာကိုမွဆက္မေမးနဲ႔ေတာ့။ ေမာင္စည္သူတို႔ A4 သံုးမ်က္ႏွာေလာက္ကို ဘာလို႔နာရီဝက္အတြင္း အၿပီး႐ိုက္ႏိုင္သလဲဆိုတာက အဲဒါ အေျဖပဲ။ ဒါကလူႀကီးေတြအတြက္ ေျပာတာ။ ၁၈ႏွစ္ မျပည့္ေသးတဲ့ကေလးေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ပဲႀကီးေလွာ္ဝင္မႏွိဳက္ၾကနဲ႔ ကေလးေတြ။ ေနာက္တစ္ခုက Short Cut ေတြကိုလည္း ေလ့လာထားသင့္တယ္။
တတိယက Hardware ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္သိဖို႔လိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဗမာေတြမွာ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ရွိတယ္။ လူသံုးကုန္ပစၥည္းေတြကို ကိုးကြယ္တာ။ TV တို႔ဘာတို႔ကို မွန္ပံုးႀကီးေတြ၊ မွန္ဗီဒိုႀကီးေတြထဲ ထည့္ထားၾကတဲ့ေခတ္ကို မွတ္မိလား။ ပစၥည္းပ်က္မွာကို အရမ္းစိုးရိမ္တယ္။ ကေလးေတြကို ဟိုဟာမကိုင္နဲ႔ ပ်က္မယ္၊ ဒီဟာမကိုင္နဲ႔ပ်က္မယ္။ ပ်က္သြားရင္အသစ္ဝယ္ဖို႔က လြယ္တာမဟုတ္ဘူး စသျဖင့္ၿခိမ္းေျခာက္တတ္တယ္။
အဲဒါ...... မွားတယ္။ သူတို႔ကို ပ်က္မယ္မကိုင္နဲ႔လို့ ေျပာမယ့္အစား၊ ဒီဟာကို ဒီလိုလုပ္ရင္ ဒီလိုျဖစ္မယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္သြားရင္ သူ႔ရဲ႕အက်ိဳးဆက္က ဘာဆိုတာကို ကေလးနားလည္သည္အထိ ရွင္းျပရမယ္။ ေျပာသာေျပာရတယ္ ကိုယ့္မွင္စာေတြအေၾကာင္းလည္း ကိုယ္သိတယ္။ ေတာ္ၾကာ ခင္သန္းျမင့္ေရ...ကေလးေတြကို သၾကားလံုးေကၽြးလိုက္ပါ ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္ေနရဦးမယ္။
အဲဒီေတာ့ ေျပာခ်င္တာက သူတို႔သာ ကြန္ပ်ဴတာမွာပါတဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြအေၾကာင္း သိထားမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမယ္၊ ဘယ္လိုထိန္းသိမ္းရမယ္ဆိုတာကိုသိၿပီး မသံုးနဲ႔ ပ်က္တတ္ဆိုတဲ့အေတြးအစား၊ ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာ သံုးရတယ္။ သံုးတယ္ဆိုရင္ ပ်က္မွာပဲ၊ ပ်က္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မယ္။ အပ်က္သက္သာေအာင္ ဘယ္လိုသတိထားမယ္။ ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ေတြကို ဘယ္လိုလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးဝင္သြားမယ္။
ေနာက္တစ္ခုက ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာက hardware ခ်ည္းသက္သက္မဟုတ္ဘူး။ software ပါပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းတဲ့အခါမွာလည္း hardware ခ်ည္းတင္လုပ္ရတာမဟုတ္ဘူး software ပိုင္းကိုပါ ကိုင္ရတယ္။ Defrag လုပ္တာမ်ိဳးေပါ့။ ဗိုင္းရစ္သတ္တာမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒါေတြကိုလည္း ဘာလုိ႔လုပ္ဖို႔လိုအပ္တယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာေတြကို သူတို႔ကို္ယ္တုိင္သိသြားမယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာသံုးရမွာကို ေၾကာက္မေနေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္အရင္က သင္တန္းေပးတုန္းကဆို ကေလးေတြကို သင္တန္းစစခ်င္း Mouse ကို တစ္ဖက္က ကိုင္ခိုင္းတယ္၊ တစ္ဖက္က Keybord ကို ကိုင္ခိုင္းၿပီးေတာ့ ဟဲ့ႏြားလို႔ ေအာ္ခိုင္းတယ္။ ကေလးေတြကို ေပ်ာ္ေစခ်င္တာရယ္၊ သူတို႔နဲ႔ ကြန္ပ်ဳတာကို ရင္းႏွီးမွဳ လုပ္ခ်င္တာရယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ စက္ေတြကို ရဲရဲတင္းတင္း ကိုင္ေစခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္မို႔လို႔။
အဲဒီအတြက္ အေကာင္းဆံုးေျဖရွင္းနည္းရွိတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ဆရာကိုေဇာ္လင္း(youth) ေရးတဲ့ A+ ဆိုတဲ့စာအုပ္နဲ႔ beyond A+ ဆိုတဲ့စာအုပ္ ႏွစ္အုပ္ကို ေပးဖတ္လိုက္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ အဲဒီစာအုပ္ကို ဝတၳဳဖတ္သလိုမ်ိဳးကို တခုတ္တရ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖတ္ခဲ့တယ္။ အခုအခ်ိန္အထိလည္း ဖတ္တုန္းပဲ။ ေတြ႕တဲ့သူတိုင္းကိုလည္း ညႊန္းတယ္။ အေရးအသားလည္း ေျပပစ္တယ္။ ဆရာကိုေဇာ္လင္းခင္ဗ်ား ေၾကျငာခလက္ဖက္ရည္တိုက္ပါ။ စတာပါ။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ သင္တန္းတစ္ခုခု တက္ေစတာပါ။ သင္တန္းက တကယ္သင္တဲ့ သင္တန္းျဖစ္ဖို႔ေတာ ့လိုတယ္ေပါ့။ တကယ္သင္တဲ့သင္တန္း ဘယ္ဟာလည္းသိခ်င္ရင္ အခုခင္ဗ်ားတို႔ ေခါင္းထဲမွာ ေတြးမိတဲ့ နာမည္ႀကီး သင္တန္းႀကီးမ်ားရဲ႕နာမည္ကို ျဖဳတ္လိုက္ရင္ စာရင္းကေတာ္ေတာ္သန္႔သြားမယ္။
စတုတၳအခ်က္က အခုစာဖတ္သူ လူႀကီးမင္းက လူႀကီးမင္းရဲ႕ကေလးကို သင္ေစခ်င္တဲ့ application မ်ားကို ေခါင္းထဲက ေမာင္းထုတ္လိုက္ပါ။ ဥပမာဆိုၾကပါဆို႕။ ငါ့သားေလးေတာ့ စာစီစာ႐ိုက္တတ္ေစခ်င္တယ္။ pagemaker သင္ေပးထားရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးတယ္ေပါ့။ အခု Adobe က Pagemaker ကို version 7 ထဲက ဆက္မထုတ္ေတာ့တာ လူႀကီးမင္း သတိထားမိပါသလား။ အဲဒါဆိုရင္ လူႀကီးမင္းကေလးက အရြယ္လည္းေရာက္ေရာ၊ သူသင္ထားတဲ့ pagemaker က သူ႕အတြက္ အသံုးမဝင္ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ဒီလိုပါပဲ Microsoft office ေတြလည္း အတူတူပဲ။
အဲဒီေတာ့ ဘယ္ဟာကို သင္ရမလဲေမးရင္ Wordpad ကိုသင္ပါ။ Copy နဲ႔ Paste လုပ္တာေတြ၊ select မွတ္တာေတြ၊ ဖိုင္ save လုပ္တာေတြ စသျဖင့္ Application ေတြရဲ႕ အေျခခံအသံုးေတြနဲ႔ command ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို Wordpad နဲ႔သင္လို႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလုိပဲသင္တယ္။ style ေတြ၊ template ေတြနဲ႔ ကေလးေတြကို ေခါင္းေျခာက္မသြားေစခ်င္လို႔။ သူတို႔သိဖို႔က အဓိကလိုအပ္တဲ့ Application ရဲ႕ အသံုးေတြကိုပဲ ျပည့္စံုေအာင္ သင္ေပးလိုက္တယ္။ Toolbar ေတြ၊ menu bar ေတြကိုနဲ႔ အဲဒါေတြ ဘယ္လိုအလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာကိုပဲ သိေအာင္သင္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒါကိုနားလည္ရင္ Application အားလံုးနည္းပါကိုနားလည္ႏိုင္သြားပါၿပီ။ ဒါက application နဲ႔ပတ္သတ္လို႔ပါ။
ေနာက္တစ္ခုက OS နဲ႔ပတ္သက္လို႔။ File ေတြ၊ Directory ေတြ(Windows မွာေတာ့ Folder ေတြလို႔ေခၚတယ္)၊ shortcut ေတြ၊ စသျဖင့္ေပါ့။ ဒါေတြကို ကၽြမ္းက်င္ပါေစ။ ေနာက္တစ္ခါ Directory ေတြရဲ႕ သိမ္းဆည္းပံုေတြ၊ ဥပမာ Windows folder ဆိုရင္ System နဲ႔ဆုိင္သမွ် ဖိုင္ေတြသိမ္းတယ္။ Program files ဆိုရင္ application ေတြရဲ႕ ဖိုင္ေတြသိမ္းတယ္။ user ဆိုရင္ေတာ့ user ေတြနဲ႔ဆိုင္တဲ့ဟာေတြ သိမ္းတယ္ေပါ့။
ရီဂ်စ္စတီကို နားလည္ပါေစ။ ရီဂ်စ္စတီဟာ ေျပာျပရရင္ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကိုေတာ့ ရီဂ်စ္စတီက သံုးတတ္ရင္ အသံုးဝင္သေလာက္၊ မသံုးတတ္ရင္ အႏၱရာယ္ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ရွင္းျပထားသင့္တယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ဖိုင္အမ်ိဳးအစားေတြ၊ temp ဖိုင္တို႔၊ junk ဖိုင္တို႔ေတြ၊ memory dump ေတြ၊ BSD ေတြ၊ ဒါေတြကို သူတို႔ကို သိေစရမယ္။ BSD ဘာေၾကာင့္ေပၚလာသလဲ။ ေပၚလာရင္ဘာလုပ္ရမလဲ။
ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႕အၾကံဳအရ Blue Screen of Death သည္ Memory card ေတြရဲ႕ error ေၾကာင့္ အဓိကေပၚလာတတ္တယ္။ ဒါမ်ိဳးေလးေတြသိရမယ္။ အေပၚက Hardware ကို ကၽြမ္းက်င္ရမယ္ဆိုတာမွာလည္း ဒါေတြပါလာမွာပဲ။ Bios ကေပးတဲ့ တီတီဆိုတဲ့ အသံမ်ိဳးေတြေပါ့။
ေနာက္တစ္ခုက Programming ဆိုရင္လည္း VB၊ Java၊ Python၊ Ruby၊ PHP စသျဖင့္ မသင္ေစခ်င္ဘူး။ အဲဒီလို Language ေတြအစား ပရိုစီဂ်ာရယ္ဆိုတာဘာလဲ၊ Object oriented ဆိုတာဘာလဲ။ အခုကၽြန္ေတာ့္တို႔ ေန႔စဥ္ေလာကမွ ဆယ္လီစိတ္စနစ္သံုးတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာမွာရွစ္လီစိတ္သံုးတယ္။ ဘာလို႔သံုးတာလဲ။ ရွစ္လီစိတ္ဆိုတာဘာလဲ။ ဗိုလီယမ္ေလာ့ဂ်စ္ေတြ စသျဖင့္စသျဖင့္ေပါ့ အဲဒါမ်ိဳးေတြကို နားလည္ပါေစ။
ကၽြန္ေတာ့္ကေတာ့ အဲဒီလိုအေျခခံေတြအတြက္ Python ကိုသံုးပါတယ္။ Python ကို သံုးတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ String ေတြ၊ ဗရယ္ဗဲေတြက ဘာေတြဆိုတာမ်ိဳး။ ဖန္ရွင္နဲ႔ ရိုးရိုးဗရယ္ဗဲ ဘာကြာသလဲဆိုတာမ်ိဳး(ဥပမာ print နဲ႔ echo ဘာကြာသလဲ)ေတြကို သင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့အေျခခံအခ်က္ေတြကိုပဲ သင္တာပါ။ ပ႐ိုဂရမ္မင္းကို မသင္ပဲနဲ႔ ပရိုဂရမ္းမင္းရဲ႕သေဘာတရားေတြကို သင္ပါတယ္။ နည္းနည္းေလးအရွိန္ရလာမွ C ကို ေျပာင္းေပးပါတယ္။
စတုတၳအခ်က္မွာ အေရးအႀကီးဆံုးအခ်က္က application ကုိ မသင္ပါနဲ႔ application ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က အေၾကာင္းေတြကို သင္ပါ။ ဒါမွ သီအိုရီကိုသိၿပီး လက္ေတြ႕မွာ ႀကိဳက္တဲ့ application လာ၊ ႀကိဳက္တဲ့ Programming language လာ။ အလြယ္တကူ ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အသက္က ၂၀ေက်ာ္႐ံုပဲ။ Programming Language ၁၁မ်ိဳးေလာက္တတ္တယ္။ ဘယ္လိုသင္ခဲ့တယ္ထင္သလဲ။ အေပၚကနည္းနဲ႔ပဲ သင္တာပါ။ ေနာက္ကြယ္က သီအိုရီနဲ႔ ဒီ Language ေတြကို ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ရွစ္လီစိတ္တို႔၊ ASCII ကုဒ္တို႔၊ ဗိုလီယမ္တို႔ကိုသိရင္ ဘယ္လို language မဆိုအလြယ္ေလးပဲ။
ပဥၥမအခ်က္ကေတာ့ အေပၚမွာေျပာခဲ့တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာအသံုးျပဳပံုေလးမ်ိဳးကို မွ်တေအာင္လုပ္ေပးပါ။ ကြန္ပ်ဴတာကို ဆရာႀကီးပဲ ငါတို႔သိခ်င္တာ အားလံုးသိခြင့္ရႏိုင္တဲ့ပစၥည္းႀကီးလို႔ တရားေသႀကီးလည္း စြဲမသြားေစပါနဲ႔။ ဂိမ္းခ်ည္းပဲ တစ္ခ်ိန္လံုးေဆာ့ေနတာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ သူတို႔ရဲ႕အသက္ကငယ္ေသးလို႔ ေစာေစာက အသံုးျပဳပံုေလးမ်ိဳးထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးမွာ အားသာေနတာမ်ိဳး ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါကို ျပင္ေပးပါ။
ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္ဆို Programming ဖက္မွာ အရမ္းအားသာသြားတယ္။ Programming မွ Programming ပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လာလည္းဆိုေတာ့ ကိုယ့္အသက္နဲ႔ ကိုယ့္ဥာဏ္ရည္နဲ႔ မတန္တဲ့အရာေတြကို ဇြတ္တရြတ္ေလ့လာျဖစ္သြားတယ္။ ေစာေစာက JavaScript လိုမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ သိေတာ့သိသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစ့ေစငွငွမသိဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အမ်ားၾကီး ျပန္ေလ့လာယူရတယ္။ ပိုလည္းခက္ခဲသြားတယ္။
အဲဒီေတာ့ တစ္ခုခုဆို သူ႕ဟာနဲ႔သူ သူ႕အဆင့္နဲ႔သူ သြားတာအေကာင္းဆံုးပဲ။ ကုိယ့္အတြက္ ပညာရွင္တစ္ေယာက္လိုလည္း အသံုးျပဳပါ။ ကိုယ့္အလုပ္ေတြကို ျမန္ဆန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးမယ့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္လိုလည္း သေဘာထားပါ။ ကိုယ့္အတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးျဖစ္ေစမယ့္ အရာတစ္ခုလို႔လည္း ျမင္ပါ။ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ကူးေတြ၊ အိုင္ဒီယာေတြကို ပံုေဖာ္ႏိုင္တဲ့ အရာတစ္ခုအျဖစ္လည္း ျမင္ၾကည့္တတ္ပါေစ။
ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကို ေျပာပါမယ္။ ေပ်ာ္ပါေစ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔ လူတိုင္း ဒီလိုပါပဲ ဇြဲရွိပါ။ အျမဲတမ္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ စာသင္တဲ့သူေတြကို ေျပာဖူးတဲ့ ကိုယ္ေတြ႕ေလးကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ Java ကို စသင္ေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ဝယ္ဖတ္တယ္။ Java 2 in 21 Days ဆိုတာ။ အဲဒီအထဲမွာ Lession ဖိုင္ေတြပါတယ္။ CD နဲ႔လာတယ္။ အဲဒီ CD ထဲက ပထမဦးဆံုးပ႐ိုဂရမ္ျဖစ္တဲ့ Hello World program ေလးကို run ၾကည့္တယ္။ ရသြားတယ္။
Hello World program ဆိုတာ Programming Language အသစ္တစ္ခုကို စသင္ရင္ Old School နည္းစနစ္အရ ပထမဦးဆံုးစၿပီးသင္ရတဲ့ Program ပဲ။ beginner level Programming စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ Hello World နဲ႔စတာမ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ အဲဒီစနစ္ကို မႀကိဳက္ဖူး။ ဒါေပမယ့္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ သူမ်ားေတြ ျပန္သင္ေပးေတာ့လည္း ဒီနည္းပဲသံုးရတယ္။ programming language တစ္ခုရဲ႕ ခက္ခဲနက္နဲမွဳကို တိုင္းခ်င္ရင္လည္း ဒီ program နဲ႔ပဲတိုင္းရတယ္။ အတိအက်ေတာ့မမွန္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း အလြယ္ဆံုးက ဒါပဲရွိတာကိုး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ programming language တစ္ခုရဲ႕ နမူနာကို ျပခ်င္ရင္လည္းသူနဲ႔ပဲျပေပးတယ္။ ထားေတာ့။
အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာအုပ္ကိုဖတ္ၿပီးေတာ့ notepad ထဲမွာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သူ႕စာအုပ္မွာေရးထားတဲ့အတိုင္း ျပန္ကူးၿပီး ႐ိုက္တယ္။ Program ကို run တယ္။ မရဘူး။ error ခ်ည္းပဲတတ္လာေနတယ္။ တစ္ေနကုန္ အဲဒီတစ္ခုထဲပဲ လုပ္တယ္။ ျပန္ဖ်က္ျပန္ရိုက္နဲ႔။ သူ႕CD ကဟာကို run ေတာ့ရတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ရိုက္ေတာ့မရဘူး။ အဲဒီမွာ programmer ရဲ႕ ဥာဥ္ေပၚလာတယ္။ စစဥ္းစားတယ္။ သူ႕ဟာကို run ေတာ့ရတယ္။ အဲဒါဆိုရင္ အမွားက တိုက္ပိုပဲ။ စာလံုးေပါင္းအမွားပဲ ျဖစ္ရေတာ့မယ္။ ဘယ္စာလံုးေပါင္းမွားေနလဲ။ program က အလြတ္နီးပါးရေနၿပီ ရိုက္ရလြန္းလို႔။
အဲဒီမွာ ဘာသြားေတြ႕လည္းဆိုေတာ့ system.println ဆိုတာသြားေတြ႕တယ္။ typewritter font မွာ စာလံုးအႀကီး I နဲ႔ စာလံုးအေသး l နဲ႔က ေတာ္ေတာ္ဆင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခ်ိန္လံုး အိုင္အန္ ဆိုၿပီးေတာ့ရိုက္ေနတာ။ system ထဲကို input လုပ္ရမယ္ထင္ၿပီးေတာ့။ အမွန္က လိုင္းအသစ္တစ္ခုျပေပးပါဆိုၿပီးေတာ့ system.println ဆိုၿပီး Line ရဲ႕အတိုေကာက္ အယ္လ္အန္ဆိုၿပီး ေရးရမွာ အဲဒီေတာ့မွ အမွားကို ရွာေတြ႕ၿပီး ျပင္ run လိုက္ေတာ့မွ ဘာမွမဟုတ္ဘူးဗ်ာ command prompt မွာ Hello World ဆိုၿပီး စာလံုးေလးေပၚလာတယ္။
ေပ်ာ္လိုက္တာဗ်ာ။ ဒီေန႔အထိမေမ့ဘူး အဲဒီ....အေပ်ာ္ကို။ အဲဒီအေပ်ာ္ကပဲ ရွစ္ႏွစ္လံုးလံုး ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရတာေတာင္မွ ပရိုဂရမ္းမင္းကို ခ်စ္ခင္ဆဲပဲျဖစ္ေနေအာင္ တြန္းအားေပးထားတာ။ ဆရာတစ္ေယာက္ေယာက္က ျပင္ေပးတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ တကယ့္ပရိုဂရမ္မာစစ္ေတြလိုမ်ိဳး ယုတ...ၱိကိုစဥ္းစားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အမွားရွာတယ္။ ျပင္တယ္။ အဲဒီအဆင့္ဟာ ပရိုဂရမ္မာတစ္ေယာက္မွာ မရွိမျဖစ္အရည္အခ်င္းပဲ။ တစ္ေန႔ကုန္ပင္ပန္းရတာ တကယ္တန္တယ္။
program run သြားတာက အေပ်ာ္မဟုတ္ဘူး။ မ run run ေအာင္လုပ္လို႔ရတယ္။ အဲဒီအမွားကို ဇြဲရွိရွိနဲ႔ ယုတၱိက်က် စဥ္းစားၿပီး ေတြ႕ေအာင္ရွာတာ ပညာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္မို႕လို႔ ဒီေနာက္ဆံုးအခ်က္ရဲ႕ အေရးအႀကီးဆံုး point က၊ ဇြဲရွိပါ၊ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔။ ေနာက္ဆံုး ေအာင္ျမင္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားၿပီး ေက်ာ္လႊားခဲ့တဲ့ အခက္အခဲအတြက္ ဂုဏ္ယူတတ္ပါေစဆိုတာပါ။
ပရိုဂရမ္မာဘဝမွာ အမွားေတြက ကမာၻေပၚမွာရွိရွိသမွ်လူေတြရဲ႕ ပ်မ္းမွ်အမွားေတြထက္ ဘယ္ေတာ့မဆိုပိုတယ္။ ပရိုဂရမ္မာေတြဟာ အမွားေတြကို အလုပ္တတ္ဆံုးသူေတြပဲ။ ပရိုဂရမ္းမင္းသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပထမဦးဆံုး ၆လေလာက္က အဲဒီလိုအမွားေတြနဲ႔ (အထူးသျဖင့္ေတာ့ စာလံုးေပါင္းေတြေပါ့ Compiler ေတြက ေက်ာင္းက ဂရမ္မာဆရာလိုပဲ အမွားနည္းနည္းေလးမွ သည္းမခံဘူး) နပန္းလံုးေနရတာပဲ။ ေနာက္ေတာ့တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပရိုဂရမ္တစ္ပုိဒ္ကို ျမင္လိုက္ရင္ complier မလိုဘူး စိတ္တြက္နဲ႔တင္ အေျဖထြက္ေအာင္တြက္တတ္သြားမယ္။
အဲဒီလိုျဖစ္ဖို႔က သံုးႏွစ္ေလာက္အခ်ိန္ယူတယ္။ တကယ့္ ပရိုျဖစ္ဖို႔က အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္အခ်ိန္ယူတယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ပရိုအဆင့္ပရိုဂရမ္မာျဖစ္ႏိုင္တာ။ အဲဒါေၾကာင့္ စိတ္ရွည္ပါ။ မိဘေတြအေနနဲ႔ေရာ ကေလးေတြအေနနဲ႔ပါ စိတ္ရွည္ဖို႔လိုတယ္။ မက္အန္ဒါဆင္းလိုလူမ်ိဳး( internet explorer ရဲ႕ ဖခင္ႀကီးပါ) ဆိုရင္ သံုးရက္ေလာက္မအိပ္တမ္း ကုဒ္ေတြထိုင္ေရးတတ္တဲ့သူလို႔ၾကားဖူးပါတယ္။
IT ပညာရွင္ေတြ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ခရီးၾကမ္းႀကီးက အရွည္ႀကီးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူတို႔ေတြျဖစ္ၿပီးေတာ့မွ ျမင္ရလို႔ အားက်ရတာပါ။ တကယ္ဆိုသူတို႔ရဲ႕ ဇြဲလံု႔လက မေသးပါဘူး။ ကဲ...မိဘေတြအေနနဲ႔က ကုိယ့္သားသမီးကို IT ပညာရွင္ေတြျဖစ္ေစခ်င္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ IT ကို အသံုးခ်ၿပီး သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ဘဝကို ေအာင္ျမင္ေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ေပးရမယ္၊ စိတ္ရွည္ရမယ္၊ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္သလို လုပ္လို႔မရဘူး၊ တေျဖးေျဖးခ်င္း တုိးတက္မွဳေတြျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ယူရမယ္၊ သင္တန္းေတြ၊ ေက်ာင္းေတြကိုခ်ည္းပဲ အားကိုးေနလို႔မရဘူးဆိုတဲ့ အခက္အခဲေတြကို ေက်ာ္လႊားရမယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ၿပီနဲ႔တူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြကလည္း တန္ပါတယ္။ Hello World လို႔ ျမင္လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ရတဲ့အေပ်ာ္တစ္ခုနဲ႔တင္တန္ပါတယ္။
Source: Poe C
23 February 2011 at 11:22
ပရိုဂရမ္မာတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ညီ Poe C ရဲ့ေဆာင္းပါးေလးပါ။ IT For Kids လို့သာ ေခါင္းစဥ္ေပးထားေပမယ့္ ကြန္ပ်ဳတာကို စိတ္ဝင္စားသူေတြအတြက္ သင့္ေတာ္မည့္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္လို့ ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့ ကြန္ပ်ဴတာကို ခ်စ္သူထက္ေတာင္ ပိုမိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးလြန္းလို့ မအိပ္မစား ေန့စဥ္နဲ့အမွ် ကြန္ပ်ဴတာေရွ့ထိုင္ျပီး ပရိုဂရမ္ေတြနဲ့ ဖက္တြယ္နဗန္းလံုးေနၾကတာပါ။ အက်ိဳးအျမတ္ေၾကာင့္မဟုတ္ပဲ ရလာဒ္ကိုသာ မက္ေမာဖက္တြယ္ေနတာပါ။ လိုခ်င္တတ္ခ်င္တဲ့ စိတ္တစ္ခုထဲေမြးျမဴရင္း ျမန္မာအိုင္တီေလာကၾကီးေပၚမွာ အက်ိဳးျပဳ အိုင္တီသားေကာင္ေလးေတြ ျဖစ္ၾကပါေစလို့......
