ဒဂုန္တာရာ သို႔မဟုတ္ ျမန္မာ့သမိုင္း၏ ေၾကးမံုတခ်ပ္

စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာကုိ စကားလံုး တလံုးတည္းႏွင့္ ေဖာ္က်ဴးမည္ ဆိုလွ်င္ “သက္ရွိသမိုင္း” သို႔မဟုတ္ “ကဗ်ာ တပုဒ္” ဟု တင္စားသင့္သည္။ သူ႔ကို ေခတ္အဆက္ဆက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ားထဲတြင္ ပါဝင္သူ တဦးအျဖစ္ အမ်ားက သတ္မွတ္ထားသည္။
 
စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာႀကီးတဦးျဖစ္သည့္ ဦးဝင္းတင္ကေတာ့ ဆရာႀကီးကို “စာေပတံခြန္” “အေတြးအေခၚ တံခြန္” ဟု တင္စား၏။

၂၀၀၉ ေမလ ၁၀ ရက္ေန႔တြင္ သူ႔အသက္ ၉၀ ႏွစ္ တင္းတင္း ျပည့္ၿပီျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူမ်ားစြာ သူ႔ထက္ေစာ၍ ေလာကႀကီးမွ ထြက္ခြာသြားႏွင့္ၾကၿပီ ျဖစ္ေသာ္ လည္း သူကေတာ့ သမိုင္း၏ ျပယုဂ္အျဖစ္၊ သမိုင္းဝင္လူသားတဦး အျဖစ္ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕တြင္ ယခုတိုင္ သက္ရွိ ထင္ရွား ရွိေနဆဲပင္။

ဆရာႀကီးသည္ စာေပသစ္ လႈပ္ရွားမႈ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္ရွားမႈတြင္ ဦးေဆာင္သူျဖစ္႐ံုသာမက နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ သူ႔ေခတ္ၿပိဳင္လႈပ္ရွားမႈ မ်ားထဲတြင္ လူထုႏွင့္ အတူ နက္ရႈိင္းစြာ ပါဝင္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။

၁၃ ႏွစ္အရြယ္ကတည္းက ကဗ်ာကို ျမတ္ႏုိးခဲ့ၿပီး ၁၇ ႏွစ္သားအရြယ္ ကတည္းက ဒီမိုကေရစီႏွင့္ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ၁၉၃၈ - ၃၉ ခုႏွစ္မွသည္ ယေန႔တိုင္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ပါဝင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာႀကီးသည္ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားတြင္ပါဝင္ကာ ႏို္င္ငံေရးသမားအျဖစ္ ခံယူလႈပ္ရွားသူေတာ့ မဟုတ္ခဲ့။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတာ့ မျဖစ္လိုဟု သူ အၿမဲေျပာေလ့ရွိသည္။

သူ႔ခံယူခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆရာႀကီးက “ရန္သူမရွိ၊ မိတ္ေဆြသာရွိ။ မုန္းသူမရွိ၊ ခ်စ္သူသာ ရွိ။ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားတယ္ဆိုတာ ရန္သူကို မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာ” ဟု ဧရာဝတီမဂၢဇင္းက တယ္လီဖုန္းျဖင့္ ေမးျမန္း ရာတြင္ ေျဖၾကားခဲ့သည္။ ထိုစကားမွာ သူေျပာေနက် စကားလည္းျဖစ္၍ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္က ၈၈ ႏွစ္ျပည့္ခဲ့စဥ္ ေမြးေန႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားအျဖစ္ ျမန္မာျပည္သူမ်ားကို ေျပာခဲ့ေသးသည္။ ထိုစဥ္က “ရန္သူမရွိေအာင္ ေျပာတာမဟုတ္ ဘူး .. ရန္သူလိုသေဘာမထားတာ” ဟု အဓိပၸာယ္ကိုပင္ ဖြင့္ဆိုခဲ့ေသးသည္။

အို .. ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္
ဝင္းမွည့္ငိုက္ယြန္း .. ေနေရာင္ထြန္း၍
ရြက္ပြန္းထိယွက္ .. သရက္ရြက္တို႔
ၿပိဳးျပက္နီနီ .. ဂိုဂင္နီႏွင့္
တဟီတီဆိုတဲ့ ကၽြန္းကေလးေလ။

အဲဒီကၽြန္းမွာ
မိန္႔ခြန္းႁမြက္ၾကား .. တရားေဟာသံ
ႏိုင္ငံေရးလည္း မရွိဘူးကြယ္။

ဘယ့္နဲ႔လဲ ေမ
လူထဲသူထဲ ဟန္ေဆာင္ဝဲမွ
တိုးရွဲေဝးရာ .. ထိုကၽြန္းသာသို႔
ဘယ္ခါလိုက္မယ္ .. ေျပာစမ္းပါ့။

အဆိုပါကဗ်ာေလးက ၁၉၄၇ ခုႏွစ္တြင္ ဆရာႀကီး ေရးဖြဲ႕ခဲ့သည့္ “တဟီတီ သြားရေအာင္” ဆိုသည့္ ကဗ်ာ ျဖစ္သည္။ သူ႔တြင္ ထိုကဗ်ာထဲကလို လက္တြဲေဖာ္ “ေမ” ေတာ့မရွိ။ တကိုယ္တည္း လူပ်ိဳႀကီးအျဖစ္ ဘဝ ခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့သူျဖစ္သည္။

လူအေပါင္းႏွင့္ ေဝးရာတြင္ ေအးေအးလူလူ သူေနသည္။ ဆရာႀကီးက လူမ်ားႏွင့္ ဖယ္ခြာ၍ ေနလိုျခင္းကို “မိမိကိုယ္ကို မဲဇာသို႔ ပို႔ျခင္း” ဆုိသည့္ ကဗ်ာေလးထဲ၌ ..

ငါတမူကား
ဘယ္သူကမွ် .. အမိန္႔မခ်
မိမိဆႏၵျဖင့္ .. ၿမိဳ႕ျပမွခြာ
မဲဇာသို႔ သြားေနလိုက္သည္ … ဟု ေရးဖြဲ႕ခဲ့သည္။

ဆရာႀကီးက ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ျမတ္ႏိုးလိုလားသူ ျဖစ္႐ံုမက အႏုပညာ အလွအပကိုလည္း ျခယ္မႈန္းသူ၊ ဖန္တီးသူ ျမတ္ႏိုးခံုမင္သူ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သူက အႏုပညာရွင္တဦး ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ သူျမတ္ႏုိးေသာ လြတ္လပ္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းတည္ၿငိမ္ေရးအတြက္ တစိုက္မတ္မတ္ လႈပ္ရွားခဲ့သည္။ သူ႔အႏုပညာ ဖန္တီးမႈျဖင့္ လူသားတို႔ကို ေပးဆပ္ခဲ့ၿပီး ေပးဆပ္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။

ဆရာႀကီးသည္ “သမိုင္းဆိုသည္မွာ အဆံုးမရွိ” ဟူေသာ ခံယူခ်က္ရွိသူ ပီပီ “အတိတ္မရွိဘဲ ပစၥဳပၸန္မရွိႏိုင္။ ပစၥဳပၸန္ မရွိဘဲ အနာဂတ္ ေရာက္ရွိမလာေပ။ ယင္းသို႔ ဆက္စပ္မႈရွိသည္။ အတိတ္ကို ေကာင္းစြာ မသိလွ်င္ ပစၥဳပၸန္ကို ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္ရန္ ခက္ေပမည္။ ပစၥဳပၸန္ကို ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္မွသာလွ်င္ အနာဂတ္သည္ ေပါက္ဖြားလာ ႏုိင္သည္။ ယင္းသို႔ျဖင့္ သမိုင္းသည္ ဆက္စပ္ေနသည္။ သမိုင္းသည္ မဆံုး” ဟု ေရးဖြဲ႕သည္။

ေခတ္တေခတ္ရွိ လူသားတို႔သည္ မိမိတို႔တာဝန္ေက်ပြန္ၿပီး ထူေထာင္မွသာလွ်င္ ဒီမိုကေရစီအေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေခတ္ကို ရမည္ဟု ရည္ညႊန္းခ်င္ပံုရသည္။ ဆရာႀကီးက “မ်ိဳးဆက္တေခတ္ႏွင့္တေခတ္ ဆက္စပ္ေနသည္။ ယင္းကို သမိုင္းေခတ္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားျဖင့္ သိရွိႏိုင္သည္။ က်ေနာ္သည္ သမိုင္းေခတ္တို႔၏ မ်ိဳးဆက္ေခတ္ မ်ားကိုျဖတ္သမ္းလာရင္း မ်ိဳးဆက္တေခတ္ႏွင့္ တေခတ္ ေက်းဇူးျပဳမႈကို ထိေတြ႕ခံစားရသည္” ဟူ၍ မ်ိဳးဆက္တို႔၏ အေရးပါမႈ၊ ဆက္စပ္ေနမႈကို ျခယ္မႈန္းျပႏိုင္ခဲ့သည္။

သူ၏ “ၾကယ္ရိပ္ပန္းႏု” ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္တြင္ သူ႔အေၾကာင္းကို သူျပန္ေရးေသာအခါ “သူသည္ ၁၉၃၆ ေက်ာင္းသားသပိတ္၊ ၁၉၃၈ .. ၁၃၀၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံုကို ျဖတ္သန္းသြားသည္။ ဘဝဆိုသည္က မျဖတ္သန္း ခ်င္လည္းမရ” ဟူ၍ ေတြ႕ရသည္။

သူ ႏိုင္ငံေရးသမားတဦး မဟုတ္ေၾကာင္းကို “ၿမိဳင္” ဝတၳဳအမွာတြင္ ထပ္ဆိုထားျပန္သည္။ “သူသည္ ႏုိင္ငံေရးသမား ဘဝကို မေရြးခ်ယ္ခဲ့။ သူေရြးခ်ယ္သည့္အတိုင္း စာေပဘဝ၊ အႏုပညာဘဝကိုသာ ဆုပ္မိ သြားခဲ့သည္” ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုသာ ေသသည္ထိ ဆုပ္ကိုင္သြားမည့္ဟန္ ရွိသည့္ ဆရာႀကီးက “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနည္းနဲ႔လည္း ေတာ္လွန္ေရးကို လုပ္လို႔ရပါတယ္” ဟု ဧရာဝတီကို ေျပာသည္။

ဂီတသမားဘဝကိုေတာ့ သူက “ေႏြလယ္အိပ္မက္ႏွယ္ အိပ္မက္မက္ခဲ့ဖူးသည္” ဟု ဆိုသည္။ ဂီတကို ျမတ္ႏုိး လြန္းသူတဦးျဖစ္သည္ ဆရာႀကီး ဒဂံုတာရာသည္ ကဗ်ာကိုလည္း ခ်စ္အားႀကီးလြန္းျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာႀကီးသည္ ဂီတ အႏုပညာသမား၊ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ ေဝဖန္ေရးဆရာ၊ အယ္ဒီတာ၊ အႏုပညာဆိုင္ရာ အေတြးအေခၚ ပညာရွင္၊ အလွေဗဒ ပညာရွင္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ဆရာႀကီးသည္ အႏုပညာကိစၥ အရပ္ရပ္ကိုေတြးလည္း ေတြးသူ၊ နက္ရႈိင္းစြာေတြးေတာ ဆန္းစစ္သူ၊ ေတြးသမွ်ကိုေရးသူ၊ တင္ျပသူျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ စာေပအေရးအသား၊ စာေပဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ အဆင့္ဆင့္၊ စာေပ ပံုသ႑န္ ကူးေျပာင္းမႈ အဆင့္ဆင့္ စသည္တို႔ကို စိစစ္ပိုင္းျခားသည့္ ပညာကို “စာေပသိပၸံ” ဟု အမည္တပ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။

၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာတြင္ သူ၏ “တာရာ” မဂၢဇင္း စတင္ေမြးဖြားခဲ့သည္။ မူရင္းအမည္ ဦးေဌးၿမိဳင္မွ “တာရာ” အမည္ တြင္ခဲ့သည္။ တာရာ မဂၢဇင္း အမွတ္ (၁) တြင္ပင္ “စာေပသစ္” ဆိုသည့္ အသံုးအႏႈန္းကို စတင္ သံုးစြဲ လိုက္သည္။

ဆရာႀကီး၏ “တာရာ” သည္ လူထု၏ ေတာ္လွန္ေရးအခန္းက႑ကို ေမွာင္ခ်ဖုံးကြယ္ကာ နယ္ခ်ဲ႕အရင္းရွင္ကို အားေပးေထာက္ပံ့ခဲ့ေသာ စာေပေဟာင္းကို အာခံယွဥ္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ဆရာ၏ စာေပသစ္မွာ ဒီမိုကေရစီ သို႔ ဦးတည္ေနခဲ့သည္။

စာေပသစ္အယူအဆႏွင့္ပတ္သက္၍ သူက “စာေပသစ္သည္ လူထု၏ ေတာ္လွန္ေရး အခန္းကိုေဖာ္ထုတ္ကာ လူထု၏ ဘဝကို ျပသသည္။ စာေပသစ္သည္ လက္ရွိ လူမႈ စနစ္ကို မေက်နပ္ဘဲ ေရွ႕သို႔ခ်ီသည္။ တိုးတက္သည္” ဟု ဆိုသည္။

“စာေပသည္ လူမႈဆက္ဆံေရး ျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းႏုိင္ရမည္။ ျပည္သူ၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ ျပသရမည္။ ျပည္သူ၏ စိတ္ကူးတြင္ ကပ္ၿငိစြဲလမ္းေအာင္ အႏုပညာျဖင့္ လံႈ႔ံေဆာ္ႏုိင္ရမည္ ဟူေသာ စာေပသစ္ တာဝန္ကို ထမ္းၾကအံ့” ဟု ေဆာ္ၾသျပန္ေသးသည္။

ဆရာႀကီးက စာေပကိုသာ ေလ့လာညႊန္းဆိုအဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုႏိုင္ျခင္း မဟုတ္။ သူႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ ရုပ္ပံုလႊာမ်ားကို လွလွပပ ေသေသသပ္သပ္ ျခယ္သ မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္သူ ျဖစ္သည္။ လူကို ေလ့လာျခင္း ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ၁၉၄၆ မွ ၁၉၅၅ အတြင္း တာရာ၊ ရႈမဝ၊ ဂႏၳဝင္ ဂ်ာနယ္တို႔တြင္ ဖ်တ္ခနဲ ေတြ႕ရေသာ ႐ုပ္ပံုလႊာမ်ား ေရးျခစ္ခဲ့ သည္။

သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ႏု၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္ ဗဟိန္း၊ သိန္းေဖျမင့္ စသူတို႔ကို တကြက္စီ ပံုေဖာ္ျခယ္မႈန္းခဲ့သည္။

ျမန္မာစာေပတြင္ “႐ုပ္ပံုလႊာ” “ဖ်တ္ခနဲ ရုပ္ပံုလႊာ” “လူကိုေလ့လာျခင္း” ဟူေသာ ေဝါဟာရမ်ားကို ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာက စတင္တီထြင္ခဲ့သည္ဟု ဆရာေဇာ္ဂ်ီက “ဖ်တ္ခနဲ ႐ုပ္ပံုလႊာ” စာအုပ္အမွာစာတြင္ ေရးသားခဲ့ သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္တြင္ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ိခဲ့ေသာ ထိုစာအုပ္တြင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက “ျမန္မာစာေပတြင္ လူ႔သမိုင္းေရးပံုေရးနည္း အသစ္တမ်ိဳး တိုးလာၿပီဟုပင္ ဆိုႏိုင္ေလသည္” ဟု ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

႐ုပ္ပံုမ်ားကို ကေလာင္သြားျဖင့္ စာပန္းခ်ီျခယ္မႈန္းရင္း အမ်ိဳးသားေရး တာဝန္ကို အားေပးထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ စာအုပ္အမွာစာတြင္ -

“အကယ္၍ ဤစာအုပ္သည္ အမ်ိဳးသား ညီညြတ္ေရးကို အားျဖည့္ေပးေသာ အမွ်င္တမွ်င္မွ် လူတို႔၏ ေစတနာကို သစ္ဆန္းလာေအာင္ လႈံ႔ေဆာ္ေပးမည္ ဆိုပါက သူ၏ ႏိုင္ငံေရး ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ တစိတ္တေဒသ ျဖည့္မည္ဟု ေက်နပ္ရေပမည္” ဟုေရးထား၏။

စာေရးဆရာအသင္း ဥကၠဌ၊ ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဂရက္ ဒုတိယဥကၠဌ အျဖစ္လည္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ယေန႔ထိ ကဗ်ာ၊ ဝတၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ ေဝဖန္ေရး စာမ်ားကို ေရးဖြဲ႕ေနဆဲျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးသည္ ယေန႔တိုင္ စႏၵရားကိုလည္း တီးခတ္ဆဲျဖစ္သည္။

စာေပ၏ တန္ဖိုး၊ ေလးနက္မႈ၊ ထိေရာက္မႈကို သိနားလည္သူ ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ “စာေပဆိုသည္မွာ စကၠဴျဖဴ ထက္တြင္ အနက္ထင္၊ ကမၸည္းထိုးသည္ျဖစ္ရာ ႏွစ္ကာလ ၾကာေလ ေပ်ာက္မသြားဘဲ ေႏွာင္းလူတို႔က အကဲျဖတ္ႏိုင္ေလ ျဖစ္သည္” ဟု သတိေပးထားေလသည္။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဆရာႀကီးကို ထုိင္းႏုိင္ငံ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕တြင္ေနထုိင္သည့္ စာေရးဆရာ ေမာင္သာမညက “ျမန္မာစာေပအတြက္ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္လြန္းသည့္ ေထာက္တိုင္ႀကီးတခု” ဟု တင္စားျခင္းျဖစ္မည္ ထင္သည္။

ပိုလန္ႏိုင္ငံ ဝါေဆာၿမိဳ႕၌ က်င္းပေသာ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကြန္ဂရက္သို႔ “Request to the White Pigeon” (ခ်ိဳးျဖဴသို႔ ပန္ၾကားခ်က္) ကဗ်ာ တပုဒ္ကို တင္သြင္းေပးပို႔ခဲ့ေသးသည္။ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္း ညီညြတ္ေရးအတြက္ လည္း “ၾကာပန္းေရစင္” ဝတၳဳျဖင့္ တာဝန္ေက်ခဲ့သည္။

“ဆရာက ပုဂၢိဳလ္ေရးကိုတင္ မၾကည့္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ညီညြတ္ေရးကို ဦးစားေပးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေထာင္က စထြက္တဲ့ေန႔က ေျပာတဲ့စကားဟာ ဆရာႀကီးရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စကားနဲ႔ သေဘာတူတူပါပဲ” ဟု ဦးဝင္းတင္က ဆိုသည္။

လတ္တေလာ ဗမာျပည္တြင္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ႏိုင္ငံေရး ပဋိပကၡမ်ား၊ ျပည္တြင္းစည္းလံုး ညီညြတ္ေရး ျပႆနာမ်ားကို ဆရာႀကီးက စိုးရိမ္ၿပီး သူ႔ေခတ္တေလွ်ာက္ သူျဖတ္သန္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ နည္းအတိုင္း အၾကမ္းမဖက္ေရးျဖင့္ အေျဖရွာရန္ အခါအားေလ်ာ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားေလ့ ရွိသည္။

လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ပတ္သက္၍မူ ဆရာက “မွားတယ္မွန္တယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔က ေျပာဖို႔ ခက္တယ္၊ သမိုင္းလမ္းေၾကာင္းမွာ မွားတယ္ မွန္တယ္ဆိုတာကို ေနာက္လူေတြက ေျပာပါလိမ့္မယ္” ဟု သူ႔ သေဘာထားကို ေျပာျပသည္။

ထိုသို႔ သူ႔သေဘာထားအျမင္မ်ား၊ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားကို မၾကာခဏ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားေလ့ ရွိေသာေၾကာင့္ စစ္အစိုးရ အာဏာပိုင္မ်ားက ဆရာႀကီးကို ေစာင့္ၾကည့္ျခင္း၊ သူ႔ စာေပမ်ားကို ပိတ္ပင္ျခင္း၊ စိစစ္ျဖတ္ေတာက္ ျခင္း၊ အထူးသျဖင့္ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမီဒီယာမ်ားႏွင့္ မဆက္သြယ္ႏုိင္ေအာင္ တင္းက်ပ္ပိတ္ပင္ ကန္႔သတ္ ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

၁၉၄၈ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္က ႏိုင္ငံေရးေလာကတြင္ လက္ဝဲညီညြတ္ေရး ပ်က္ျပားကာ အခ်င္းခ်င္း ကြဲၿပဲ ေနသည့္ ကာလ၌ ဆရာႀကီး၏ အေရးအသားကို စိတ္ကူးယဥ္စာေပသစ္၊ သ႐ုပ္ပ်က္ စာေပသစ္ဟု ေရးၾကသည္။

ဆရာကေတာ့ “စိတ္ကူးယဥ္စာေပဝါဒ (Romanticisms) ဆိုသည္မွာ တကယ့္ကို လူ႔သဘာဝကေန ကင္းကြာျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ဘဝ၏ အလင္းႏွင့္ အေမွာင္ ႏွစ္ဘက္ရွိသည့္အနက္ အလင္းဘက္ကို ၾကည့္ျခင္း၊ ဘဝ၏ အလွႏွင့္ အက်ည္းတန္ႏွစ္ဘက္ ရွိသည့္အနက္ အလွဘက္ကိုၾကည့္ျခင္း သေဘာသာ ျဖစ္သည္။ ယင္းသို႔ က်ေနာ္နားလည္သည္။ စိတ္ကူးယဥ္ အျမင္ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ကူးယဥ္ စာေပသစ္ဟု ဆိုလိုသည္” ဟု ဖြင့္ဆိုျပ ထားသည္။

သူ႔ကို ေဝဖန္လာသည့္ စာေပေဝဖန္ေရးသမား အားလံုးကိုလည္း ဒီမိုကေရစီဝါဒကို ႏွစ္သက္ျမတ္ႏို္းသူပီပီ ပြင့္လင္းစြာ လမ္းေဖာက္ေပးထားသည္။

“သမုိင္းဟူသည္မွာ ေမ့ခ်န္ ေဖ်ာက္ဖ်က္၍ ရသည္မဟုတ္ေပ။ ေဝဖန္ေရးသည္ တိုင္းျပည္အတြက္ အက်ိဳးရွိေသာ လုပ္ငန္းျဖစ္သည္။ ေဝဖန္ေရးရွိမွ တိုးတက္မည္ဟု ယံုၾကည္မိသည္။ စာေပေဝဖန္ေရးသည္ စာေပေလာက အတြက္ အက်ိဳးရွိသည္” ဟူ၍လည္း ေဝဖန္ေရးအလွကို ရွာေဖြေပးခဲ့သူျဖစ္သည္။

ဦးဝင္းတင္ကေတာ့ သူတို႔လူငယ္ဘဝ ကတည္းကစၿပီး ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာ၏ စာေပႏွင့္ အေတြးအေခၚမ်ား သူ႔အေပၚ လႊမ္းမိုးမႈရွိခဲ့ေၾကာင္း ဧရာဝတီမဂၢဇင္းကို တယ္လီဖုန္းႏွင့္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။

“က်ေနာ္သည္ ဝတၳဳ၊ ကဗ်ာ စေသာ ရသစာေပတို႔ကို ေရးရာတြင္ မိမိ ခံစားမႈကို အေသးစိတ္ ေရးျခယ္ခ်င္သည္။ က်ေနာ္သည္ အေရာင္၊ ရန႔ံ၊ အသံ၊ အထိအေတြ႕ စသည္တို႔ကို အေသးစိတ္ဖြဲ႕ႏြဲ႕တတ္သည္။ မ်က္ျမင္ အာ႐ံု ႐ုပ္မ်ားကို ေဖာ္ျပရာတြင္ အေသးစိတ္ေပၚလြင္ေအာင္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕တတ္သည္။ ယင္းကိုရည္ရြယ္၍ က်ေနာ့္အဖြဲ႕အႏြဲ႕ လြန္ကဲသည္ဟု မိတ္ေဆြတို႔က ေဝဖန္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းသို႔ေဝဖန္သည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ ကတည္းက ျဖစ္သည္” ဟု ဆရာႀကီးက သူ႔အႏုပညာသေဘာထားကို ေဖာ္ျပရင္း ေဝဖန္ေရးကို ႀကိဳဆိုခဲ့၏။

အသက္ ၈၄ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ သံအမတ္ႀကီးေဟာင္း သခင္ခ်န္ထြန္းကလည္း ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ၏ “ေမ” ဝတၳဳကို တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ေၾကာင္း အမွတ္တရ ေျပာျပသည္။

“အဲဒီကတည္းက ဆရာႀကီးက သိပ္ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခဲ့တာ။ က်ေနာ္ဆို အဲဒီဝတၳဳကို ၃၊ ၄ ခါ ေလာက္ ဖတ္ခဲ့တာ” ဟု သခင္ခ်န္ထြန္းက ဆုိသည္။

ဆရာဦးဝင္းတင္က ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာကိုေပးခဲ့ဖူးသည့္ Philosophy of revolution စာအုပ္ကို ဆရာႀကီးက “နာဆာရဲ႕ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညမ်ား” အမည္ျဖင့္ ဘာသာျပန္ခဲ့သည္။ “အဲဒီစာအုပ္ဟာ မတရား အာဏာသိမ္းတဲ့ အာဏာရွင္တေယာက္ ခံစားရတဲ့ စိတ္ေဝဒနာကို ျပခ်င္တာပဲ” ဟု ဦးဝင္းတင္က သူေပးခဲ့သည့္ စာအုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အမွတ္တရ ေျပာျပသည္။

ဆရာႀကီးကေတာ့ ယခုထိတုိင္ ဂုဏ္ပကာသနမ်ားကို မမက္ေမာဘဲ စာေပခ်စ္ျမတ္ႏို္းသူ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ ျပယုဂ္ အျဖစ္ ေအးၿငိမ္းစြာ ေနထိုင္ဆဲျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီး၏ အထူးျခားဆံုး ဂုဏ္ပုဒ္မွာ ရာထူး၊ ဂုဏ္ ဆုတံဆိပ္မ်ားကို မမက္ေမာသူ၊ အခြင့္အေရးမယူသူအျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းၾကာရွည္ ရပ္တည္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ဆရာ ေမာင္ သာမညက သံုးသပ္သည္။ ဆရာႀကီးသည္ ႏုိင္ငံေတာ္ကေပးအပ္သည့္ ဆုတံဆိပ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျငင္းပယ္ ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ကတည္းက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကိုသာ လက္ကိုင္ထားေသာ ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာက သူ၏ အသက္ ၉၀ ျပည့္ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္စကားအျဖစ္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍သာ ေျပာၾကားခဲ့သည္။

“အခုထိေကာ ေရွးတုန္းကေကာ ယံုၾကည္တာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ညီညြတ္ေရးရွိမွ ျဖစ္မယ္။ ညီညြတ္ေရးရမွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရမယ္” ဟူ၏။

ဆရာႀကီးေျပာေသာ “ရန္သူမရွိ၊ မိတ္ေဆြသာရွိ … ရန္သူကို မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္လုပ္တာ” ဆိုေသာ စကားလံုး မ်ားကေတာ့ ယေန႔ စစ္မက္ထူေျပာကာ ရန္လိုမုန္းထားမႈမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည့္ ကမၻာႀကီးတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ ျမည္ဟီးလွ်က္ ရွိေနပါသည္။

အလင္းဆက္