ပုဂံျမိဳ့မွလည္း ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး ခ်ီတက္

Myanmar protest march (Bagan Sept 2007)

ျပည္သူေတြဆီမွာ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ တန္းတူညီမွ်မႈ အရင္ဆံုး ရွိေနမွ ဒီမိုိကေရစီ စံႏႈန္းရွိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား အထူးသျဖင့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား လူကုန္ကူးခံေနရျခင္း၊ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္ခံေနရျခင္းတို႔ကို အခိုင္အမာ သက္ေသျပေနသည့္ ေၾကကြဲဖြယ္ရာ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ကို ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ ေရႊ႕ေျပာင္းျမန္မာလုပ္သားမ်ား ဘေလာ့ခ္မွ မူရင္းအတိုင္း ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
ဤကိစၥမွာ မင္းမဲ့စရိုက္ကဲ့သို႔ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းျဖင့္  လူ႔အခြင့္အေရးမ်ားကို ခ်ဳိးေဖာက္ေနျခင္းျဖစ္၍ ျမန္မာႏွင့္ ထိုင္းအစိုးရမ်ားသာမက ႏွစ္ႏိုင္ငံစလံုးမွ ျပည္သူမ်ား၊  ကုလသမဂၢ အပါအဝင္ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္းတို႔တြင္ တာဝန္ရွိေနပါသည္။  အားလံုးက အေလးအနက္ထား၍ ပူးေပါင္းေျဖရွင္းလွ်င္ ေနာက္ေနာင္ မျဖစ္ေပၚေအာင္ တားဆီးႏိုင္ပါမည္။
လူ႔အခြင့္အေရးမ်ားကို ေလးစားေၾကာင္း၊ မတရားမႈမ်ားကို စက္ဆုပ္ရြံရွာေၾကာင္း ျပသသည့္အေနျဖင့္ တတ္ႏိုင္သည့္ဘက္မွ ဝိုင္းဝန္းပံ့ပိုးကူညီၾကပါရန္ ႏိႈးေဆာ္လိုက္ပါသည္။
————

ကမၻာ့ ဆိုးရြားယုတ္မာ ရက္စက္ဆံုး မုဒိမ္းမႈႏွင့္ လူကုန္ကူးမႈဒဏ္ကို ျမန္မာႏွင့္ မြန္မေလးမ်ား ခံစားေနရ

၇ရက္ဇူလိုင္ ၂၀၀၇ မနက္၃နာရီမွာ ပင္လယ္စာ စက္ရံုမွ အခ်ိန္ပို အလုပ္ဆင္းၿပီး အတူတူ ျပန္လာတဲ့ ျမန္မာမိန္းကေလး ၅ေယာက္ကို ေဒသခံ ရဲကပါ မႏိုင္လို႕ လက္ေလွ်ာ့ထားရတဲ့ ထိုင္းမာဖီယား ဂိုဏ္း၀င္ ၁၀ ေယာက္က လိုက္လံ ဖမ္းဆီးရာမွာ ၄ေယာက္ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားၿပီး အလုပ္သမားလက္မွတ္ တရား၀င္ လက္၀ယ္ရွိသူ အသက္ ၂၂ႏွစ္ အရြယ္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ အဖမ္းခံခဲ့ရပါတယ္။
သူမကို ဖမ္းမိရာလယ္ကြင္းထဲမွာပင္ အဓမျပဳက်င့္ခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ သူတို႕ဂိုဏ္းတည္ရွိရာ တိုက္သို႕ ေခၚေဆာင္ သြားကာ က်န္ဂိုဏ္သား ေလးေယာက္ က ထပ္မံ ေစာ္ကားၾကျပန္သည္။ သူမသည္ ၈ရက္ ဇူလိုင္တြင္ အားကုန္ ႀကိဳးစားၿပီး ၄ထပ္တိုက္ေပၚမွ ခုန္ခ်ၿပီး ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္ လာခဲ့ရာ မဟာခ်ိဳင္ ခရိုင္ရွိ ဇီ၀ိခ်ိဳင္ေဆးရံုတြင္ တက္ေရာက္ ေဆးကုသ ခံေနခဲ့ ရသည္။
သူမကို ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ခဲ့ရာ တိုက္ခန္းတြင္ မိန္းကေလး အေယာက္ ၂၀ ခန္႔လည္း ဖမ္းဆီးခံထားရေၾကာင္း၊ သူမအဖမ္းခံ ထားရ ခ်ိန္ တိုေတာင္းေသာေၾကာင့္
ထိုမိန္းကေလးမ်ား မည္သည့္လူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္သည္ကို မသိခဲ့ေသာ္လည္း အ မ်ားစုမွာ မြန္ႏွင့္ ျမန္မာမေလးမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုမိန္းကေလးမ်ား အားလံုးကို အ၀တ္ဆင္ မေပးထားေၾကာင္း၊ ထိုမိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ သူမကို လိင္စိတ္ၾကြေဆးမ်ား အတင္း တိုက္ေကၽြးၿပီး လူမဆန္စြာ အႏိုင္က်င့္ခဲ့ေၾကာင္း၊ အႏိုင္က်င့္ရင္းလည္း နင္တို႕ ေခြးမေတြ ငါတို႕က နင္တို႕ မြန္နဲ႕ ျမန္မာေတြကို ေခြးေလာက္ပဲ သေဘာထားတယ္ စသည္ျဖင့္ ရိုင္းစိုင္းလြန္းစြာ ေျပာဆို ၾကိမ္းေမာင္းခဲ့ေၾကာင္း၊ နင္တို႕ကို ေလ့က်င့္ေပးၿပီးရင္ ေလွေတြဆီ ေရာင္းစားမွာ ဟုလည္း ေျပာခဲ့ေသးေၾကာင္း ရဲသို႕အေၾကာင္း ၾကားခဲ့ေသာ္လည္း မည္သည့္အေရးယူမႈမွ မျပဳလုပ္ ခဲ့ေၾကာင္း သတင္းၾကား သိရပါသည္။
မဟာခ်ိဳင္ေဒသသည္ ပင္လယ္စာ ထုပ္ပိုးျပင္ဆင္ေသာ စက္ရံုမ်ား ထြန္းကားၿပီး စက္ရံုပိုင္ရွင္ သူေဌးမ်ားသည္ ကိုယ္ပိုင္ ငါးဖမ္းစက္ေလွ မ်ားလည္း ရွိေလ့ရွိၾကၿပီး ငါးခိုးဖမ္းေလွလည္း မ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္ေလ့ရွိၾကသည္။ ထပ္မံ စံုစမ္းခ်က္မ်ားအရ ထိုမိန္းကေလးမ်ားကို ပင္လယ္တြင္း ငါးဖမ္းစက္ေလွမ်ားတြင္ ေလွသားမ်ား ပိုမို အလုပ္လုပ္ခ်င္ေစရန္ ေပ်ာ္ပါးရန္ အျပီးေရာင္းစား ေပးေလ့ရွိၿပီး ထိုေလွသားမ်ားကလည္း စိတ္တိုင္းက် ေပ်ာ္ပါးၿပီးေသာအခါ ၀န္ေဆာင္မႈ မေပးႏိုင္ေတာ့ေသာ ထိုမိန္းကေလး မ်ားကို ကိစၥ လက္စေဖ်ာက္ ပင္လယ္တြင္း ပစ္ခ်ခဲ့ေလ့ရွိ ေၾကာင္း၊ အဆိုပါ လူမဆန္ေသာ အၾကမ္းဖက္ လူကုန္ကူးမႈတြင္ ထိုင္းရဲမ်ား ကိုယ္တိုင္ တရားမ၀င္ ပါ၀င္ ပတ္သက္ ေနေၾကာင္း သိရွိရသျဖင့္ မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္ၿပီး ထိုကိစၥမ်ားကို အဓိကထားကူညီေသာ Pavena foundation သို႕ အေၾကာင္းၾကားျခင္း၊ ထိုင္းစစ္ေထာက္လွမ္းေရးသို႕ တိုင္ၾကားျခင္း၊ ထိုင္းႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီးဌာနသို႕ တိုင္ၾကားျခင္း၊ ထိုင္း လူ၀င္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရး ရဲဌာနသို႕ တိုင္ၾကားျခင္း အစရွိသည္တို႕ကို ဆက္တိုက္ ေဆာင္ရြက္ရာ အေရးယူမႈ စတင္ခဲ့ပါသည္။
လူဆိုးမ်ား ထြက္မေျပးႏိုင္ရန္ ထိုမာဖီးယားဂိုဏ္း တည္ရွိရာ ဌာနခ်ဳပ္ကို ရဲမ်ားက ၀န္းရံထားေန စဥ္ ဘီဘီစီ သတင္းဌာနမွ သတင္းေၾကညာ ခဲ့သျဖင့္ ဓားစာခံ ထိုမိန္းကေလးမ်ား၏ အသက္ အႏၲရာယ္ စိုးရိမ္ရမႈ အတြက္ေရာ၊ မာဖီးယား ဂိုဏ္း ခ်ဳပ္နဲ႕ ဂိုဏ္းသားမ်ားကို ထြက္ေျပးခြင့္ ရေအာင္ သတင္းေပးသလို ျဖစ္ခဲ့သည့္အတြက္ေၾကာင့္ပါ သက္ဆိုင္ ရာ လႈပ္ရွားသူမ်ား က အလြန္စိတ္ ဆိုး ေနခဲ့ၾက ပါသည္။
ထို႕ျပင္ နာမည္သာလိုခ်င္ၿပီး ေခါင္းေရွာင္တတ္ေသာ တာ၀န္ရွိသူမ်ားေၾကာင့္ ဇူလိုင္ ၁၃ရက္ ထိ ထိုမာဖီးယားဂိုဏ္းကို သူစီးႏိုး ငါစီးႏိုးႏွင့္ ၀င္မဖမ္းရဲဘဲ ျဖစ္ေနရာ မေနႏိုင္ေသာ ျမန္မာအခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ဂိုဏ္း၀င္ ၃ေယာက္ကို လိုက္လံဖမ္းဆီးရာ ထို၃ေယာက္ကို ေဒသခံ ရဲတစ္ဦး၏ ေနအိမ္ေဟာင္းအတြင္းတြင္ ဖမ္းဆီးရမိခဲ့ၿပီး ထိုအေရးကို လိုက္လံေဖာ္ထုတ္ ကူညီသူ ျမန္မာတစ္ဦး၏ ေနအိမ္ကိုေဖာက္ထြင္း ခံခဲ့ရၿပီး ေနာက္တစ္ဦး၏ ေခၽြးမျဖစ္သူ အသတ္ခံခဲ့ရပါသည္။
ေဖာက္ထြင္းသူသည္ တအိမ္လံုး အေျပာင္သိမ္းသြားရာ လက္ကိုင္ဖုန္းပါ ပါသြားၿပီး ထိုလက္ကိုင္ဖုန္း နံပါတ္ ကို ဆက္သြယ္ရာတြင္ ေဖာက္တာငါပဲ.. ဘာလုပ္ခ်င္လဲ.. ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ စသည္ျဖင့္ ျပန္လွန္ ျခိမ္းေျခာက္သြားေၾကာင္း သတင္းရရွိပါသည္။ ထို႕ျပင္ ဆက္ေၾကးေငြ ေပးထားေသာေၾကာင့္ ဖမ္းရိုးမရွိေသာ နယ္တြင္ လက္မွတ္ မရွိဘဲ တရားမ၀င္အလုပ္လုပ္သူမ်ားကို ဖမ္းသည္ဟုဆိုကာ အိမ္ခန္းမ်ားအတြင္း ဓာတ္ေငြ႕သံုးၿပီး အတင္းဖမ္းဆီးမႈကို ထူးျခားတိုက္ဆိုင္စြာ ပထမဆံုး ဖမ္းဆီးမႈ ျပဳခဲ့ရာ တမင္ လက္စားေခ် ဖမ္းဆီးျခင္းဟု ျမန္မာမ်ားက သတ္မွတ္ အခဲမေၾက ျဖစ္ေနၾကပါသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ ျမန္မာ့အေရး ေဆာင္ရြက္သူမ်ားက ေနာက္ဆံုး ၾကိဳးစားသည့္ အေနျဖင့္ Pavena foundation သို႕ဆက္သြယ္တိုင္ၾကားခဲ့ရာ ထိုအသင္း မွ တည္ေထာင္သူ ကိုယ္တိုင္ ထိုင္းရဲခ်ဳပ္သို႕ တိုက္ရိုက္စာတင္အေရးယူမႈ ျပဳလုပ္ေပးျခင္း၊ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ တုိင္ၾကားသူ ျမန္မာမိန္းကေလးကိုလည္း အႏၲရာယ္ ကင္းေစရန္ ေခၚယူ ေစာင့္ေရွာက္ေပးထားျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအသင္းရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ မာဖီးယား ဂိုဏ္းသား ၄ ေယာက္ကို ထပ္မံ ဖမ္းဆီးရမိခဲ့ေၾကာင္း ေနာက္ထပ္လည္း လိုက္လံဖမ္းဆီးမႈမ်ားကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ျပဳလုပ္ေပးေနေၾကာင္း ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ ထုတ္လႊင့္ေၾကညာခဲ့ရာ သတင္းၾကားသိရသျဖင့္ ပါဗီးနား အသင္းႀကီးကို လြန္စြာ ေက်းဇူး တင္ဖြယ္ရွိေလသည္။
သို႕ေသာ္ ေစ့စပ္ေသခ်ာလိုသူ ျမန္မာပညာတတ္ အလုပ္သမားမ်ားက ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ဆက္လက္ စံုစမ္းရာ ထိုအဖမ္းခံထားရေသာ ၄ေယာက္မွာ ထိုးေကၽြးခံ ဘာအဆင့္မွ မရွိေသာ သူမ်ားျဖစ္ၿပီး ထိုမာဖီးယားဂိုဏ္းတြင္ အမွန္တကယ္ ထိပ္ပိုင္းမွ လူမ်ားမွာ ထိုင္းႏိုင္ငံရွိ ထိုေဒသရွိထိပ္တန္းအာဏာပိုင္မ်ား ျဖစ္ေနၿပီး ထိုဂိုဏ္းသည္ အေတာ္ကို အင္အားႀကီးမား သည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ထိုမွ်မကေသးဘဲ မိန္းကေလးတစ္ဦး ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရာ တိုက္ခန္းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သူ မိန္းကေလး ၂၀ ေယာက္ မွာ လံုး၀ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီး က်န္ မာဖီးယား ဂိုဏ္းသားမ်ားကိုလည္း ရွာမေတြ႕ေတာ့ေပ။
ဖမ္းမိသူ ၄ေယာက္မွလည္း သူတို႕ေလးေယာက္သာ ထိုမိန္းကေလးကို ဖမ္းသည္ဟု ၀န္ခံၿပီး အမႈမွန္ ကို ကြယ္၀ွက္ ေသးသိမ္ေစခဲ့သည္။
လာမည့္ ဇူလိုင္ ၁၄ရက္ေန႔တြင္ အဆိုပါ ေလးေယာက္ကို ရံုးထုတ္မည္ ျဖစ္ရာ ထိုင္းမ်ား၏ ကူညီမႈသည္ ႏိုင္ငံေရး အျမတ္ထုတ္ရန္ သက္သက္သာ ျဖစ္ၿပီး အမႈမွန္ကို ေသးသိမ္ ကြယ္၀ွက္ သလို ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။
ပင္လယ္စာ လုပ္ငန္းသည္ ထိုင္း ႏိုင္ငံ၏ အဓိက ႏိုင္ငံျခားပို႕ကုန္ ျဖစ္ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံ၏ ျပည္တြင္း ထုတ္ကုန္ကို ေဒၚလာ သန္းေထာင္ခ်ီ ေထာက္ပံ့ေနေသာ လုပ္ငန္းျဖစ္ရာ ထိုလုပ္ငန္းအတြက္ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားကို သည္လို လူမဆန္လြန္းစြာ အသံုးခ်ၿပီး ေလွသမားမ်ားကို ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ေစၿပီး သက္ဆိုင္ရာ အစိုးရ ကိုယ္တိုင္က တိုင္ၾကားမႈကို ဂရုမျပဳဘဲသည္လို မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ကာ ဖံုးဖိမႈကို ကန္႔ကြက္သည့္အေနျဖင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ တာ၀န္ရွိသူမ်ားကို တြန္းအားေပးရန္ အတြက္ သက္ဆိုင္ရာ လူ႕အခြင့္အေရး လႈပ္ရွားသူမ်ား၊ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ၎ ျမန္မာ့လူမ်ိဳးေရးကို စိတ္၀င္စား စာနာေသာ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမ်ားမွ၎ online petition မ်ားကို ျပင္ဆင္ကန္႔ကြက္ တြန္းအားေပး ေတာင္းဆိုေပးၾကပါရန္ ပန္ၾကားအပ္ပါသည္။
ရည္ညႊန္းခ်က္ ။
http://burmesemigrantwatch.blogspot.com/2007/10/blog-post_1880.html
အီးေမးလ္ျဖင့္ ဤသတင္းေပးပို႔သူ တဦးအား ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။
ေအာက္တြင္ Pavena Foundation  အေၾကာင္းကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပထားပါသည္။

Link: http://www.humantrafficking.org/organizations/247

Pavena Foundation for Children and Women

Address

Pavena Foundation for Children and Women
1047 – 51 Pon Luang Complex
Soi AmpornPhan 12, Moo 7
Phaholythin Road, Klong Tanon, BangKhen
Bangkok 10220
Thailand

Contact Information

If calling from Thailand:

Tel: 972 5489 90

If calling from overseas:

Tel: +66 972 5489 90

Website

http://www.pavena.thai.com/emain.html

Email

help@pavena.thai.com

Activities

Pavena Foundation for Children and Women - founded by Mrs. Pavena Hongsakul, Bangkok Member of Parliament - is a non-profit organization that was established to help children and women who are in need of help.
Objectives:

• To help children and women who have been abused by providing a suitable physical and mental rehabilitation program for victims
• To help children and women who are poor, unfortunate OR homeless, to be able to live normal lives
• To help to promote and develop new income opportunities for victims through skills training
• To promote Thai cultural activities throughout the world

အေမစုေျပာတဲ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ...

 If you can suffer, you can gain. What is valuable can not be obtained without effort. Don't depend on assistance (without strings attached) from here to there. (Daw Aung San Suu Kyi, 1991 Nobel Peace Prize Laureate)

"Democracy belongs to the nation as a whole and its not up to one individual/ one commision to make it happen... Whatever injustices there may be, we have to stand up against them in whatever way we can... We need to come together as a nation... united in harmony"

ဒဂုန္တာရာ သို႔မဟုတ္ ျမန္မာ့သမိုင္း၏ ေၾကးမံုတခ်ပ္

စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာကုိ စကားလံုး တလံုးတည္းႏွင့္ ေဖာ္က်ဴးမည္ ဆိုလွ်င္ “သက္ရွိသမိုင္း” သို႔မဟုတ္ “ကဗ်ာ တပုဒ္” ဟု တင္စားသင့္သည္။ သူ႔ကို ေခတ္အဆက္ဆက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ားထဲတြင္ ပါဝင္သူ တဦးအျဖစ္ အမ်ားက သတ္မွတ္ထားသည္။
 
စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာႀကီးတဦးျဖစ္သည့္ ဦးဝင္းတင္ကေတာ့ ဆရာႀကီးကို “စာေပတံခြန္” “အေတြးအေခၚ တံခြန္” ဟု တင္စား၏။

၂၀၀၉ ေမလ ၁၀ ရက္ေန႔တြင္ သူ႔အသက္ ၉၀ ႏွစ္ တင္းတင္း ျပည့္ၿပီျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူမ်ားစြာ သူ႔ထက္ေစာ၍ ေလာကႀကီးမွ ထြက္ခြာသြားႏွင့္ၾကၿပီ ျဖစ္ေသာ္ လည္း သူကေတာ့ သမိုင္း၏ ျပယုဂ္အျဖစ္၊ သမိုင္းဝင္လူသားတဦး အျဖစ္ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕တြင္ ယခုတိုင္ သက္ရွိ ထင္ရွား ရွိေနဆဲပင္။

ဆရာႀကီးသည္ စာေပသစ္ လႈပ္ရွားမႈ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္ရွားမႈတြင္ ဦးေဆာင္သူျဖစ္႐ံုသာမက နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ သူ႔ေခတ္ၿပိဳင္လႈပ္ရွားမႈ မ်ားထဲတြင္ လူထုႏွင့္ အတူ နက္ရႈိင္းစြာ ပါဝင္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။

၁၃ ႏွစ္အရြယ္ကတည္းက ကဗ်ာကို ျမတ္ႏုိးခဲ့ၿပီး ၁၇ ႏွစ္သားအရြယ္ ကတည္းက ဒီမိုကေရစီႏွင့္ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ၁၉၃၈ - ၃၉ ခုႏွစ္မွသည္ ယေန႔တိုင္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ပါဝင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာႀကီးသည္ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားတြင္ပါဝင္ကာ ႏို္င္ငံေရးသမားအျဖစ္ ခံယူလႈပ္ရွားသူေတာ့ မဟုတ္ခဲ့။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတာ့ မျဖစ္လိုဟု သူ အၿမဲေျပာေလ့ရွိသည္။

သူ႔ခံယူခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆရာႀကီးက “ရန္သူမရွိ၊ မိတ္ေဆြသာရွိ။ မုန္းသူမရွိ၊ ခ်စ္သူသာ ရွိ။ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားတယ္ဆိုတာ ရန္သူကို မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာ” ဟု ဧရာဝတီမဂၢဇင္းက တယ္လီဖုန္းျဖင့္ ေမးျမန္း ရာတြင္ ေျဖၾကားခဲ့သည္။ ထိုစကားမွာ သူေျပာေနက် စကားလည္းျဖစ္၍ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္က ၈၈ ႏွစ္ျပည့္ခဲ့စဥ္ ေမြးေန႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားအျဖစ္ ျမန္မာျပည္သူမ်ားကို ေျပာခဲ့ေသးသည္။ ထိုစဥ္က “ရန္သူမရွိေအာင္ ေျပာတာမဟုတ္ ဘူး .. ရန္သူလိုသေဘာမထားတာ” ဟု အဓိပၸာယ္ကိုပင္ ဖြင့္ဆိုခဲ့ေသးသည္။

အို .. ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္
ဝင္းမွည့္ငိုက္ယြန္း .. ေနေရာင္ထြန္း၍
ရြက္ပြန္းထိယွက္ .. သရက္ရြက္တို႔
ၿပိဳးျပက္နီနီ .. ဂိုဂင္နီႏွင့္
တဟီတီဆိုတဲ့ ကၽြန္းကေလးေလ။

အဲဒီကၽြန္းမွာ
မိန္႔ခြန္းႁမြက္ၾကား .. တရားေဟာသံ
ႏိုင္ငံေရးလည္း မရွိဘူးကြယ္။

ဘယ့္နဲ႔လဲ ေမ
လူထဲသူထဲ ဟန္ေဆာင္ဝဲမွ
တိုးရွဲေဝးရာ .. ထိုကၽြန္းသာသို႔
ဘယ္ခါလိုက္မယ္ .. ေျပာစမ္းပါ့။

အဆိုပါကဗ်ာေလးက ၁၉၄၇ ခုႏွစ္တြင္ ဆရာႀကီး ေရးဖြဲ႕ခဲ့သည့္ “တဟီတီ သြားရေအာင္” ဆိုသည့္ ကဗ်ာ ျဖစ္သည္။ သူ႔တြင္ ထိုကဗ်ာထဲကလို လက္တြဲေဖာ္ “ေမ” ေတာ့မရွိ။ တကိုယ္တည္း လူပ်ိဳႀကီးအျဖစ္ ဘဝ ခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့သူျဖစ္သည္။

လူအေပါင္းႏွင့္ ေဝးရာတြင္ ေအးေအးလူလူ သူေနသည္။ ဆရာႀကီးက လူမ်ားႏွင့္ ဖယ္ခြာ၍ ေနလိုျခင္းကို “မိမိကိုယ္ကို မဲဇာသို႔ ပို႔ျခင္း” ဆုိသည့္ ကဗ်ာေလးထဲ၌ ..

ငါတမူကား
ဘယ္သူကမွ် .. အမိန္႔မခ်
မိမိဆႏၵျဖင့္ .. ၿမိဳ႕ျပမွခြာ
မဲဇာသို႔ သြားေနလိုက္သည္ … ဟု ေရးဖြဲ႕ခဲ့သည္။

ဆရာႀကီးက ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ျမတ္ႏိုးလိုလားသူ ျဖစ္႐ံုမက အႏုပညာ အလွအပကိုလည္း ျခယ္မႈန္းသူ၊ ဖန္တီးသူ ျမတ္ႏိုးခံုမင္သူ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သူက အႏုပညာရွင္တဦး ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ သူျမတ္ႏုိးေသာ လြတ္လပ္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းတည္ၿငိမ္ေရးအတြက္ တစိုက္မတ္မတ္ လႈပ္ရွားခဲ့သည္။ သူ႔အႏုပညာ ဖန္တီးမႈျဖင့္ လူသားတို႔ကို ေပးဆပ္ခဲ့ၿပီး ေပးဆပ္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။

ဆရာႀကီးသည္ “သမိုင္းဆိုသည္မွာ အဆံုးမရွိ” ဟူေသာ ခံယူခ်က္ရွိသူ ပီပီ “အတိတ္မရွိဘဲ ပစၥဳပၸန္မရွိႏိုင္။ ပစၥဳပၸန္ မရွိဘဲ အနာဂတ္ ေရာက္ရွိမလာေပ။ ယင္းသို႔ ဆက္စပ္မႈရွိသည္။ အတိတ္ကို ေကာင္းစြာ မသိလွ်င္ ပစၥဳပၸန္ကို ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္ရန္ ခက္ေပမည္။ ပစၥဳပၸန္ကို ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္မွသာလွ်င္ အနာဂတ္သည္ ေပါက္ဖြားလာ ႏုိင္သည္။ ယင္းသို႔ျဖင့္ သမိုင္းသည္ ဆက္စပ္ေနသည္။ သမိုင္းသည္ မဆံုး” ဟု ေရးဖြဲ႕သည္။

ေခတ္တေခတ္ရွိ လူသားတို႔သည္ မိမိတို႔တာဝန္ေက်ပြန္ၿပီး ထူေထာင္မွသာလွ်င္ ဒီမိုကေရစီအေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေခတ္ကို ရမည္ဟု ရည္ညႊန္းခ်င္ပံုရသည္။ ဆရာႀကီးက “မ်ိဳးဆက္တေခတ္ႏွင့္တေခတ္ ဆက္စပ္ေနသည္။ ယင္းကို သမိုင္းေခတ္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားျဖင့္ သိရွိႏိုင္သည္။ က်ေနာ္သည္ သမိုင္းေခတ္တို႔၏ မ်ိဳးဆက္ေခတ္ မ်ားကိုျဖတ္သမ္းလာရင္း မ်ိဳးဆက္တေခတ္ႏွင့္ တေခတ္ ေက်းဇူးျပဳမႈကို ထိေတြ႕ခံစားရသည္” ဟူ၍ မ်ိဳးဆက္တို႔၏ အေရးပါမႈ၊ ဆက္စပ္ေနမႈကို ျခယ္မႈန္းျပႏိုင္ခဲ့သည္။

သူ၏ “ၾကယ္ရိပ္ပန္းႏု” ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္တြင္ သူ႔အေၾကာင္းကို သူျပန္ေရးေသာအခါ “သူသည္ ၁၉၃၆ ေက်ာင္းသားသပိတ္၊ ၁၉၃၈ .. ၁၃၀၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံုကို ျဖတ္သန္းသြားသည္။ ဘဝဆိုသည္က မျဖတ္သန္း ခ်င္လည္းမရ” ဟူ၍ ေတြ႕ရသည္။

သူ ႏိုင္ငံေရးသမားတဦး မဟုတ္ေၾကာင္းကို “ၿမိဳင္” ဝတၳဳအမွာတြင္ ထပ္ဆိုထားျပန္သည္။ “သူသည္ ႏုိင္ငံေရးသမား ဘဝကို မေရြးခ်ယ္ခဲ့။ သူေရြးခ်ယ္သည့္အတိုင္း စာေပဘဝ၊ အႏုပညာဘဝကိုသာ ဆုပ္မိ သြားခဲ့သည္” ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုသာ ေသသည္ထိ ဆုပ္ကိုင္သြားမည့္ဟန္ ရွိသည့္ ဆရာႀကီးက “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနည္းနဲ႔လည္း ေတာ္လွန္ေရးကို လုပ္လို႔ရပါတယ္” ဟု ဧရာဝတီကို ေျပာသည္။

ဂီတသမားဘဝကိုေတာ့ သူက “ေႏြလယ္အိပ္မက္ႏွယ္ အိပ္မက္မက္ခဲ့ဖူးသည္” ဟု ဆိုသည္။ ဂီတကို ျမတ္ႏုိး လြန္းသူတဦးျဖစ္သည္ ဆရာႀကီး ဒဂံုတာရာသည္ ကဗ်ာကိုလည္း ခ်စ္အားႀကီးလြန္းျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာႀကီးသည္ ဂီတ အႏုပညာသမား၊ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ ေဝဖန္ေရးဆရာ၊ အယ္ဒီတာ၊ အႏုပညာဆိုင္ရာ အေတြးအေခၚ ပညာရွင္၊ အလွေဗဒ ပညာရွင္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ဆရာႀကီးသည္ အႏုပညာကိစၥ အရပ္ရပ္ကိုေတြးလည္း ေတြးသူ၊ နက္ရႈိင္းစြာေတြးေတာ ဆန္းစစ္သူ၊ ေတြးသမွ်ကိုေရးသူ၊ တင္ျပသူျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ စာေပအေရးအသား၊ စာေပဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ အဆင့္ဆင့္၊ စာေပ ပံုသ႑န္ ကူးေျပာင္းမႈ အဆင့္ဆင့္ စသည္တို႔ကို စိစစ္ပိုင္းျခားသည့္ ပညာကို “စာေပသိပၸံ” ဟု အမည္တပ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။

၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာတြင္ သူ၏ “တာရာ” မဂၢဇင္း စတင္ေမြးဖြားခဲ့သည္။ မူရင္းအမည္ ဦးေဌးၿမိဳင္မွ “တာရာ” အမည္ တြင္ခဲ့သည္။ တာရာ မဂၢဇင္း အမွတ္ (၁) တြင္ပင္ “စာေပသစ္” ဆိုသည့္ အသံုးအႏႈန္းကို စတင္ သံုးစြဲ လိုက္သည္။

ဆရာႀကီး၏ “တာရာ” သည္ လူထု၏ ေတာ္လွန္ေရးအခန္းက႑ကို ေမွာင္ခ်ဖုံးကြယ္ကာ နယ္ခ်ဲ႕အရင္းရွင္ကို အားေပးေထာက္ပံ့ခဲ့ေသာ စာေပေဟာင္းကို အာခံယွဥ္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ဆရာ၏ စာေပသစ္မွာ ဒီမိုကေရစီ သို႔ ဦးတည္ေနခဲ့သည္။

စာေပသစ္အယူအဆႏွင့္ပတ္သက္၍ သူက “စာေပသစ္သည္ လူထု၏ ေတာ္လွန္ေရး အခန္းကိုေဖာ္ထုတ္ကာ လူထု၏ ဘဝကို ျပသသည္။ စာေပသစ္သည္ လက္ရွိ လူမႈ စနစ္ကို မေက်နပ္ဘဲ ေရွ႕သို႔ခ်ီသည္။ တိုးတက္သည္” ဟု ဆိုသည္။

“စာေပသည္ လူမႈဆက္ဆံေရး ျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းႏုိင္ရမည္။ ျပည္သူ၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ ျပသရမည္။ ျပည္သူ၏ စိတ္ကူးတြင္ ကပ္ၿငိစြဲလမ္းေအာင္ အႏုပညာျဖင့္ လံႈ႔ံေဆာ္ႏုိင္ရမည္ ဟူေသာ စာေပသစ္ တာဝန္ကို ထမ္းၾကအံ့” ဟု ေဆာ္ၾသျပန္ေသးသည္။

ဆရာႀကီးက စာေပကိုသာ ေလ့လာညႊန္းဆိုအဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုႏိုင္ျခင္း မဟုတ္။ သူႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ ရုပ္ပံုလႊာမ်ားကို လွလွပပ ေသေသသပ္သပ္ ျခယ္သ မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္သူ ျဖစ္သည္။ လူကို ေလ့လာျခင္း ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ၁၉၄၆ မွ ၁၉၅၅ အတြင္း တာရာ၊ ရႈမဝ၊ ဂႏၳဝင္ ဂ်ာနယ္တို႔တြင္ ဖ်တ္ခနဲ ေတြ႕ရေသာ ႐ုပ္ပံုလႊာမ်ား ေရးျခစ္ခဲ့ သည္။

သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ႏု၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္ ဗဟိန္း၊ သိန္းေဖျမင့္ စသူတို႔ကို တကြက္စီ ပံုေဖာ္ျခယ္မႈန္းခဲ့သည္။

ျမန္မာစာေပတြင္ “႐ုပ္ပံုလႊာ” “ဖ်တ္ခနဲ ရုပ္ပံုလႊာ” “လူကိုေလ့လာျခင္း” ဟူေသာ ေဝါဟာရမ်ားကို ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာက စတင္တီထြင္ခဲ့သည္ဟု ဆရာေဇာ္ဂ်ီက “ဖ်တ္ခနဲ ႐ုပ္ပံုလႊာ” စာအုပ္အမွာစာတြင္ ေရးသားခဲ့ သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္တြင္ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ိခဲ့ေသာ ထိုစာအုပ္တြင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက “ျမန္မာစာေပတြင္ လူ႔သမိုင္းေရးပံုေရးနည္း အသစ္တမ်ိဳး တိုးလာၿပီဟုပင္ ဆိုႏိုင္ေလသည္” ဟု ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

႐ုပ္ပံုမ်ားကို ကေလာင္သြားျဖင့္ စာပန္းခ်ီျခယ္မႈန္းရင္း အမ်ိဳးသားေရး တာဝန္ကို အားေပးထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ စာအုပ္အမွာစာတြင္ -

“အကယ္၍ ဤစာအုပ္သည္ အမ်ိဳးသား ညီညြတ္ေရးကို အားျဖည့္ေပးေသာ အမွ်င္တမွ်င္မွ် လူတို႔၏ ေစတနာကို သစ္ဆန္းလာေအာင္ လႈံ႔ေဆာ္ေပးမည္ ဆိုပါက သူ၏ ႏိုင္ငံေရး ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ တစိတ္တေဒသ ျဖည့္မည္ဟု ေက်နပ္ရေပမည္” ဟုေရးထား၏။

စာေရးဆရာအသင္း ဥကၠဌ၊ ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဂရက္ ဒုတိယဥကၠဌ အျဖစ္လည္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ယေန႔ထိ ကဗ်ာ၊ ဝတၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ ေဝဖန္ေရး စာမ်ားကို ေရးဖြဲ႕ေနဆဲျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးသည္ ယေန႔တိုင္ စႏၵရားကိုလည္း တီးခတ္ဆဲျဖစ္သည္။

စာေပ၏ တန္ဖိုး၊ ေလးနက္မႈ၊ ထိေရာက္မႈကို သိနားလည္သူ ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ “စာေပဆိုသည္မွာ စကၠဴျဖဴ ထက္တြင္ အနက္ထင္၊ ကမၸည္းထိုးသည္ျဖစ္ရာ ႏွစ္ကာလ ၾကာေလ ေပ်ာက္မသြားဘဲ ေႏွာင္းလူတို႔က အကဲျဖတ္ႏိုင္ေလ ျဖစ္သည္” ဟု သတိေပးထားေလသည္။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဆရာႀကီးကို ထုိင္းႏုိင္ငံ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕တြင္ေနထုိင္သည့္ စာေရးဆရာ ေမာင္သာမညက “ျမန္မာစာေပအတြက္ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္လြန္းသည့္ ေထာက္တိုင္ႀကီးတခု” ဟု တင္စားျခင္းျဖစ္မည္ ထင္သည္။

ပိုလန္ႏိုင္ငံ ဝါေဆာၿမိဳ႕၌ က်င္းပေသာ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကြန္ဂရက္သို႔ “Request to the White Pigeon” (ခ်ိဳးျဖဴသို႔ ပန္ၾကားခ်က္) ကဗ်ာ တပုဒ္ကို တင္သြင္းေပးပို႔ခဲ့ေသးသည္။ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္း ညီညြတ္ေရးအတြက္ လည္း “ၾကာပန္းေရစင္” ဝတၳဳျဖင့္ တာဝန္ေက်ခဲ့သည္။

“ဆရာက ပုဂၢိဳလ္ေရးကိုတင္ မၾကည့္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ညီညြတ္ေရးကို ဦးစားေပးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေထာင္က စထြက္တဲ့ေန႔က ေျပာတဲ့စကားဟာ ဆရာႀကီးရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စကားနဲ႔ သေဘာတူတူပါပဲ” ဟု ဦးဝင္းတင္က ဆိုသည္။

လတ္တေလာ ဗမာျပည္တြင္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ႏိုင္ငံေရး ပဋိပကၡမ်ား၊ ျပည္တြင္းစည္းလံုး ညီညြတ္ေရး ျပႆနာမ်ားကို ဆရာႀကီးက စိုးရိမ္ၿပီး သူ႔ေခတ္တေလွ်ာက္ သူျဖတ္သန္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ နည္းအတိုင္း အၾကမ္းမဖက္ေရးျဖင့္ အေျဖရွာရန္ အခါအားေလ်ာ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားေလ့ ရွိသည္။

လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ပတ္သက္၍မူ ဆရာက “မွားတယ္မွန္တယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔က ေျပာဖို႔ ခက္တယ္၊ သမိုင္းလမ္းေၾကာင္းမွာ မွားတယ္ မွန္တယ္ဆိုတာကို ေနာက္လူေတြက ေျပာပါလိမ့္မယ္” ဟု သူ႔ သေဘာထားကို ေျပာျပသည္။

ထိုသို႔ သူ႔သေဘာထားအျမင္မ်ား၊ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားကို မၾကာခဏ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားေလ့ ရွိေသာေၾကာင့္ စစ္အစိုးရ အာဏာပိုင္မ်ားက ဆရာႀကီးကို ေစာင့္ၾကည့္ျခင္း၊ သူ႔ စာေပမ်ားကို ပိတ္ပင္ျခင္း၊ စိစစ္ျဖတ္ေတာက္ ျခင္း၊ အထူးသျဖင့္ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမီဒီယာမ်ားႏွင့္ မဆက္သြယ္ႏုိင္ေအာင္ တင္းက်ပ္ပိတ္ပင္ ကန္႔သတ္ ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

၁၉၄၈ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္က ႏိုင္ငံေရးေလာကတြင္ လက္ဝဲညီညြတ္ေရး ပ်က္ျပားကာ အခ်င္းခ်င္း ကြဲၿပဲ ေနသည့္ ကာလ၌ ဆရာႀကီး၏ အေရးအသားကို စိတ္ကူးယဥ္စာေပသစ္၊ သ႐ုပ္ပ်က္ စာေပသစ္ဟု ေရးၾကသည္။

ဆရာကေတာ့ “စိတ္ကူးယဥ္စာေပဝါဒ (Romanticisms) ဆိုသည္မွာ တကယ့္ကို လူ႔သဘာဝကေန ကင္းကြာျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ဘဝ၏ အလင္းႏွင့္ အေမွာင္ ႏွစ္ဘက္ရွိသည့္အနက္ အလင္းဘက္ကို ၾကည့္ျခင္း၊ ဘဝ၏ အလွႏွင့္ အက်ည္းတန္ႏွစ္ဘက္ ရွိသည့္အနက္ အလွဘက္ကိုၾကည့္ျခင္း သေဘာသာ ျဖစ္သည္။ ယင္းသို႔ က်ေနာ္နားလည္သည္။ စိတ္ကူးယဥ္ အျမင္ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ကူးယဥ္ စာေပသစ္ဟု ဆိုလိုသည္” ဟု ဖြင့္ဆိုျပ ထားသည္။

သူ႔ကို ေဝဖန္လာသည့္ စာေပေဝဖန္ေရးသမား အားလံုးကိုလည္း ဒီမိုကေရစီဝါဒကို ႏွစ္သက္ျမတ္ႏို္းသူပီပီ ပြင့္လင္းစြာ လမ္းေဖာက္ေပးထားသည္။

“သမုိင္းဟူသည္မွာ ေမ့ခ်န္ ေဖ်ာက္ဖ်က္၍ ရသည္မဟုတ္ေပ။ ေဝဖန္ေရးသည္ တိုင္းျပည္အတြက္ အက်ိဳးရွိေသာ လုပ္ငန္းျဖစ္သည္။ ေဝဖန္ေရးရွိမွ တိုးတက္မည္ဟု ယံုၾကည္မိသည္။ စာေပေဝဖန္ေရးသည္ စာေပေလာက အတြက္ အက်ိဳးရွိသည္” ဟူ၍လည္း ေဝဖန္ေရးအလွကို ရွာေဖြေပးခဲ့သူျဖစ္သည္။

ဦးဝင္းတင္ကေတာ့ သူတို႔လူငယ္ဘဝ ကတည္းကစၿပီး ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာ၏ စာေပႏွင့္ အေတြးအေခၚမ်ား သူ႔အေပၚ လႊမ္းမိုးမႈရွိခဲ့ေၾကာင္း ဧရာဝတီမဂၢဇင္းကို တယ္လီဖုန္းႏွင့္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။

“က်ေနာ္သည္ ဝတၳဳ၊ ကဗ်ာ စေသာ ရသစာေပတို႔ကို ေရးရာတြင္ မိမိ ခံစားမႈကို အေသးစိတ္ ေရးျခယ္ခ်င္သည္။ က်ေနာ္သည္ အေရာင္၊ ရန႔ံ၊ အသံ၊ အထိအေတြ႕ စသည္တို႔ကို အေသးစိတ္ဖြဲ႕ႏြဲ႕တတ္သည္။ မ်က္ျမင္ အာ႐ံု ႐ုပ္မ်ားကို ေဖာ္ျပရာတြင္ အေသးစိတ္ေပၚလြင္ေအာင္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕တတ္သည္။ ယင္းကိုရည္ရြယ္၍ က်ေနာ့္အဖြဲ႕အႏြဲ႕ လြန္ကဲသည္ဟု မိတ္ေဆြတို႔က ေဝဖန္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းသို႔ေဝဖန္သည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ ကတည္းက ျဖစ္သည္” ဟု ဆရာႀကီးက သူ႔အႏုပညာသေဘာထားကို ေဖာ္ျပရင္း ေဝဖန္ေရးကို ႀကိဳဆိုခဲ့၏။

အသက္ ၈၄ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ သံအမတ္ႀကီးေဟာင္း သခင္ခ်န္ထြန္းကလည္း ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ၏ “ေမ” ဝတၳဳကို တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ေၾကာင္း အမွတ္တရ ေျပာျပသည္။

“အဲဒီကတည္းက ဆရာႀကီးက သိပ္ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခဲ့တာ။ က်ေနာ္ဆို အဲဒီဝတၳဳကို ၃၊ ၄ ခါ ေလာက္ ဖတ္ခဲ့တာ” ဟု သခင္ခ်န္ထြန္းက ဆုိသည္။

ဆရာဦးဝင္းတင္က ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာကိုေပးခဲ့ဖူးသည့္ Philosophy of revolution စာအုပ္ကို ဆရာႀကီးက “နာဆာရဲ႕ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညမ်ား” အမည္ျဖင့္ ဘာသာျပန္ခဲ့သည္။ “အဲဒီစာအုပ္ဟာ မတရား အာဏာသိမ္းတဲ့ အာဏာရွင္တေယာက္ ခံစားရတဲ့ စိတ္ေဝဒနာကို ျပခ်င္တာပဲ” ဟု ဦးဝင္းတင္က သူေပးခဲ့သည့္ စာအုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အမွတ္တရ ေျပာျပသည္။

ဆရာႀကီးကေတာ့ ယခုထိတုိင္ ဂုဏ္ပကာသနမ်ားကို မမက္ေမာဘဲ စာေပခ်စ္ျမတ္ႏို္းသူ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ ျပယုဂ္ အျဖစ္ ေအးၿငိမ္းစြာ ေနထိုင္ဆဲျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီး၏ အထူးျခားဆံုး ဂုဏ္ပုဒ္မွာ ရာထူး၊ ဂုဏ္ ဆုတံဆိပ္မ်ားကို မမက္ေမာသူ၊ အခြင့္အေရးမယူသူအျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းၾကာရွည္ ရပ္တည္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ဆရာ ေမာင္ သာမညက သံုးသပ္သည္။ ဆရာႀကီးသည္ ႏုိင္ငံေတာ္ကေပးအပ္သည့္ ဆုတံဆိပ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျငင္းပယ္ ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ကတည္းက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကိုသာ လက္ကိုင္ထားေသာ ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာက သူ၏ အသက္ ၉၀ ျပည့္ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္စကားအျဖစ္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍သာ ေျပာၾကားခဲ့သည္။

“အခုထိေကာ ေရွးတုန္းကေကာ ယံုၾကည္တာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ညီညြတ္ေရးရွိမွ ျဖစ္မယ္။ ညီညြတ္ေရးရမွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရမယ္” ဟူ၏။

ဆရာႀကီးေျပာေသာ “ရန္သူမရွိ၊ မိတ္ေဆြသာရွိ … ရန္သူကို မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္လုပ္တာ” ဆိုေသာ စကားလံုး မ်ားကေတာ့ ယေန႔ စစ္မက္ထူေျပာကာ ရန္လိုမုန္းထားမႈမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည့္ ကမၻာႀကီးတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ ျမည္ဟီးလွ်က္ ရွိေနပါသည္။

အလင္းဆက္