Friday, October 10, 2014
Thursday, October 9, 2014
သမိုင္းတြင္ေစမည့္ မေမ့သင့္ေသာ ၁၉၉၆ ေက်ာင္းသားလူပ္ရွားမႈ
၁၉၉၆ ေက်ာင္းသားလူပ္ရွားမူအတြင္း ဘ၀ေတြ အသက္ေတြ ေပး စေတး သြားၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ေနာင္ေတာ္ အစ္မေတာ္ေတြကို ဦးညြတ္ပါတယ္။
(၁၉၉၆ နွစ္ကုန္ပိုင္း အခ်ိ္န္ေတြမွာ (ကၽြန္မ မွတ္မိသေလာက္ေပါ့) လွည္းတန္းက အေ၀းေျပး ကာ
းဂိတ္ ထဲမွာ စည္ပင္ရဲနဲ့ စက္မူ ေက်ာင္းသားေတြ ရန္ျဖစ္ျပီး စည္ပင္ရဲကို အေရးယူတာ နွစ္နည္းတာလား မသိ ေက်ာင္းသား ေတြ ဆႏၵျပ ၾကတယ္လို ့ ေ၀းလံ ေခါင္ပါးလြန္းတဲ့ ဒဂံုတကၠသိုလ္္ကို သတင္းစကားေတြ အဆက္မျပတ္ ေရာက္တယ္ ေနာက္ ဒဂံုတကၠသိုလ္ ဥပေဒေက်ာင္းသားေတြ အနက္ေရာင္၀တ္ ဆႏျပၾကတယ္ စာေတြ ကပ္တယ္ လူပ္စိ လူပ္စိ ျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္ေပါ့ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို ့ပထမနွစ္ ေက်ာင္းသား ေလးေတြက ဘာေတြျဖစ္မွန္းမသိ စူးစမ္းေနဆဲပဲ ရွိပါေသးတယ္
အဲ့ဒီ့ေန ့က ၁၉၉၆ခုနွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ကိုးရက္ေန ့မွတ္မိေသးတယ္ ဒဂံုေက်ာင္း ဖယ္ရီကားတစ္ခ်ိဳ့ စုရပ္ကို ေရာက္ မလာခဲ့ဘူး တစ္ခ်ိုဳ ့ကားေတြ ကေတာ့ ျဖတ္သြားတာေတြ႕တယ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းကို ေရာက္ေအာင္ သြားမယ္ ဆိုျပီး ခ်ီတက္ သြားခဲ့ၾကတယ္ ေက်ာင္း၀င္း မိန္းတံခါးၾကီးကို ပိတ္ထားတာ ေတြ ့တယ္ အဲ့ဒီ့ေရွ ့မွာ ေက်ာင္းသားေတြ စုေ၀းျပီး ထုိင္ေနၾကတယ္ မ်က္နွာဖံုး စြပ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသား အစ္ကိုၾကီးေတြက လက္သီး လက္ေမာင္းတန္းျပီး စကားေတြ ေျပာေနတယ္ ေအာ္သံေတြ ဆူညံေနတဲ့ အတြက္ ဘာေတြေျပာမွန္း မသိခဲ့ဘူး လြယ္အိတ္ေလးပိုက္ျပီး ငုတ္တုတ္ေလး ထုိင္ေနမိတယ္ ဒါေပမယ့္ အေရွ ့ကေန တုိင္ျပီး ေအာ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေတာ့ ကၽြန္မလဲ အလုိလို ေသြးဆူလာျပီး လက္သီးေသးေသးေလး ဆုတ္ျပီး လုိက္ေအာ္မိတယ္ (တို ့အေရး တို႕ ့အေရး တို ့အေရး)
(ေက်ာင္းမ်ား ျပန္လည္ ဖြင့္လွစ္ေပးေရး တို႕အေရး )ဆိုတဲ့ အပိုဒ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မကို သူငယ္ခ်င္း တရုတ္ၾကီး ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသားက စပ္ျဖဲျဖဲမ်က္နွာနဲ့ ကၽြန္မကို နားနားကပ္ေမးတယ္ နင္ ေက်ာင္း တကယ္ ျပန္ ဖြင့္ေစခ်င္ လားတဲ့ ဟင့္အင္းလို ့ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ေျပာလိုက္ရငး္ အားရပါးရ ရယ္ျဖစ္ၾကတယ္ တကယ့္ကို ဆႏျပ ရတာ ေပ်ာ္စရာၾကီးလို ျဖစ္ခဲ့တယ္ ေနာက္ ေက်ာင္း၀ကေန ဒဂံုေျမာက္ပိုင္းက ခြန္ရွစ္လမ္းဆံု အထိ ခ်ီတက္ လမ္းေလ်ာက္ ဆႏျပၾကတယ္ လမ္းတေလ်ာက္မွာ ကၽြန္မတို ့ပါေမာကၡခ်ဴပ္ ဆရာၾကီး ဦးေကာင္းညြန္႕ ေနာက္ကေန တေကာက္ေကာက္ လိုက္ျပီး ေက်ာင္းသားေတြ ေရွ႕မဆက္ဖို႕ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသား ေတြက လံုး၀မနားပဲ လမ္းဆက္ေလ်ာက္ၾကတယ္ လမ္းတေလ်ာက္ လူေတြက လက္ခုတ္ေတြ တီး ေရေတြ တုိက္ မုန္႕ ေတြ ေကၽြးတာ (လက္ကုန္ပဲ)
တစ္လမ္းလံုး ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ ေအာ္ၾက ဟစ္ၾကနဲ႕ လက္သီးလက္ေမာင္းေတြတန္း လမ္းေလ်ာက္ၾကတာေပါ့ ေနာက္ မ၀တ လမ္းဆံုအထိ ေနာက္ ေဘလီတံတားအထိ လမ္းေလ်ာက္ ၾကျပန္တယ္ ေနပူပူ ျပင္းျပင္းၾကီး ေအာက္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ တန္းစီျပီး လမ္းေလ်ာက္ ဆႏျပၾကတာ တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာၾကီးပဲ ေဘးမွာ ေက်ာင္းသား အၾကီးေတြက ပလက္စတစ္ၾကိဳးစေတြ ကာရံျပီး လက္ခ်င္းတြဲ ေလ်ာက္ၾကတယ္
ေတာင္ဥကၠလာဘက္သြားတဲ့ ေဘလီတံတားကို သံဆူးၾကိဳးေတြနဲ႕ ပိတ္ထားလိုက္ပါျပီ ေက်ာင္းသားေတြ အကုန္ ငုတ္တုတ္ ေလးေတြ ထုိင္ျပီး အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပ ၾကမယ္တဲ့ အဲ့မွာ အၾကာၾကီး ဘာေတြမွန္းမသိ ရန္ေတြျဖစ္ၾက စကား ေတြ မ်ားၾကနဲ့ ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းကားေတြ ျပန္တက္ ျပန္တက္ဆိုျပီး တစ္ခ်ိဳ႕က အဲ့ဒီ့ ေဘလီ တံတားနား မွာပဲ ေနခဲ့ၾကတယ္ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေက်ာင္းကားေတြေပၚ တက္လိုက္သြားၾကတယ္ ကၽြန္မတို ့ပါ အပါအ၀င္ေပါ့ ကၽြန္မ ေဘးနားမွာ ဦးျမင့္သိန္း(NLD က်ိဳက္မေရာအမတ္ ကြယ္လြန္) သမီး ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း ယုဇနလဲပါတယ္
ကၽြန္မတို ့ေတြ ကားေတြစီး ေတာင္ေျမာက္လမ္းဆံုကို ျဖတ္ျပီး သဃၤန္းကၽြန္း တံတားကို ျဖတ္ဖို ့ၾကိဳးစား ၾကျပန္ ္တယ္ အဲ့ဒီ့မွာ ေသနတ္ ကိုင္ထားတဲ့ စစ္သားေတြကို စေတြ႕တာပဲ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ေၾကာက္တာထင္တယ္ သူတို႕ကို ျမင္တာ ဗိုက္ေတာင္ နာခ်င္သလိုလို ေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္ အဲ့ဒီ့မွာလဲ ေနပူၾကီးထဲမွာ ထိုင္ျပီး အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပ ၾကျပန္တယ္ ေဘးမွာလဲ လူေတြက ၀ိုင္းအံုျပီး ကၽြန္မတို႕ကို ရပ္ၾကည့္ေနၾကတယ္ ကၽြန္မတို႕ ့လဲ တစ္ျမိဳ႕လံုး လွည့္ပတ္ ေနရလို ့ ေတာ္ေတာ္ေမာေနၾကျပီ (ဒဂံုေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပတာ လမ္းေလ်ာက္ တာလည္း ပါတယ္ ေက်ာင္းကားေတြနဲ႕ျမိဳ႕ကို လွည့္တာလဲ ပါတယ္ တျပိဳင္တည္းမွာ အဲ့ဒီ့ေန႕က ၾကည့္ျမင္တိုင္ ေကာလိပ္မွာလဲ ဆႏၵျပၾကတယ္)
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မတို ့ ဆီက ေက်ာင္းသားၾကီးေတြနဲ႕ ညိွနိုင္းၾကျပီး ေျမာက္ဥကၠလာပဘက္က တံတားကို ဖြင့္ေပးမယ္ ေျပာလိုက္တယ္ ကၽြန္မတို႕ေတြ လဲ ေက်ာင္းဖယ္ရီကားေတြ ေပၚ ေျပးတက္ၾကျပီး လုိက္သြားတယ္ လမ္းေၾကာင္း ရွင္းေပးတဲ့ ကားေတာင္ ပါေသးတယ္ အဲ့မွာ လမ္းေပၚမွာတင္ အခ်င္းခ်င္း စကားမ်ားၾကေသးတယ္ ေျမာက္ဥကၠလာပဘက္ကို ထြက္ေပါက္ေပးတာ မရိုးသားဘူးေပါ့ ဘာလုပ္ခ်င္တာလည္း မသိဘူးေပါ့
(စကားခ်ပ္ - ေက်ာင္းသား အမ်ားဆံုးျဖစ္တဲ့ ဒဂံုတကၠသိုလ္ တည္ရွိရာ ေနရာဟာ ဒဂံုျမိဳ႕သစ္ အေရွ႕ပိုင္းျမိဳ႕နယ္ ္အတြင္းမွာ ျဖစ္ျပီး ဒဂံုျမိဳ့သစ္ ျမဳိ႕နယ္ကို ေလးပိုင္းပိုင္းထားပါတယ္ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းက ျမိဳ႔ပတ္ ပတ္လည္ စီးဆင္းေနျပီး ေတာင္ဥကၠာ ေျမာက္ဥကၠလာ သဃၤန္းကၽြန္း ျမိဳ႕နယ္ေတြနဲ့ ဆက္သြယ္ေပးထားတဲ့ တံတား သံုးစင္းကို ျဖတ္လာမွ ေရာက္နုိင္ပါတယ္ ဒဂံုတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြကို ျပင္ပေလာကနဲ႕ အလြယ္တကူ ဆက္သြယ္ လို႕ မရေအာင္ လူပ္ရွားမူ တစ္စံုတစ္ရာ ျဖစ္ခဲ့ရင္ အလြယ္တကူ ထြက္လို႕မရေအာင္ စနစ္တက် လုပ္ထားတဲ့ သေဘာပါ)
အဲ့ဒီ့ ေျမာက္ဥကၠလာပ တံတားနားမွာက ေတာင္ေျမာက္လမ္းဆံု အနီး သဃၤန္းကၽြန္းတံတားလို ေတာင္ဥကၠလာ တံတားလို အနီးမွာ လူေနရပ္ကြက္ေတြ မရွိဘူး ေဘးမွာ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းနဲ႕ လယ္ကြင္းေတြ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ေတြပဲ ရွိပါတယ္ ေနာက္တစ္ခါ ေျမာက္ဥကၠလာပ တံတားေရာက္ေတာ့လည္း တစ္ခါ လက္နတ္ကိုင္ထားတဲ့ စစ္သားေတြ လမ္းအျပည့္ ပိတ္ထားျပန္တယ္ ကၽြန္မတို ့ေတြ ေတာ္ေတာ္ကို ေမာေနၾကပါျပီ
အဲ့မွာ ကၽြန္မတို ့ဆီက ေက်ာင္းသားအစ္ကိုၾကီးေတြနဲ့အစ္မၾကီးေတြနဲ႕ လက္ကိုင္စကားေျပာစက္ကိုင္ထားတဲ့ လူေတြနဲ႕ စကားမ်ားၾကေသးတယ္ စစ္သားေတြကေတာ့ မတုန္မလူပ္ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္ေတြပဲ ေနာက္ မိုးခ်ဴပ္စ ျပဳလာေတာ့ မေမွာင္ခင္ ျပန္ထြက္ၾကမယ္ဆိုျပီး ေက်ာင္းကားေတြကို ေနာက္ျပန္ လွည့္ဆုတ္ သြားၾကတာမွာ.. တံတားျဖဴမွတ္တိုင္ (၄၈ ရပ္ကြက္ အစပ္)မွာ စကားေျပာစက္ကိုင္ျပီး လိုက္လာတဲ့ ဆိုင္ကယ္နဲ့ အရပ္၀တ္ ေထာက္လွမ္းေရး နွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းကားတစ္စီးေပၚက ေက်ာင္းသားေတြ ခုန္ခ်ျပီး တုတ္ေတြနဲ့ လိုက္ရိုက္တာ သူတို ့ကလဲ ဆုိင္ကယ္ကို ခ်ျပီး ဆုိင္ကယ္ ထက္ လူက ျမန္တယ္ ထင္လို ့လား မသိဘူး ေျပးၾကတာ တန္းေနတာပဲ
ကၽြန္မတို ့ကားေပၚကေန ရင္တမမနဲ႕ ၾကည့္ေနၾကတာေပါ့ ေက်ာင္းသား အခ်င္းခ်င္း ျပန္ဆြဲေခၚတဲ့လူက ျပန္ဆြဲေခၚ လာျပီး ေက်ာင္းကားေတြ ျပန္ထြက္စ ျပဳ လာတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ကေန က်ားက်ားဆိုျပီး ေသနတ္ေတြ ကိုင္ျပီး က်ား ထိုးတက္လာတဲ့ အစိမ္းေရာင္လိူင္းလံုးၾကိး လိမ့္လာတာ ျမင္လိုက္ရတယ္ ေက်ာင္းကားေတြ ေပၚကေန အကုန္လံုး ဆင္းေျပးၾကတာ အေပါက္၀မွာတင္ တစ္ေနၾကလို ့အေပၚက တစ္ေယာက္က ဖိတြန္းလိုက္တာ အကုန္လံုး ေအာက္ကို ၀ရုန္းသံုးကား ျပဳတ္က် သြားကုန္ပါေရာ.
ေနာက္ လမ္းမထက္မွာ ကၽြန္မ ေငါင္စီစီျဖစ္ေနတုန္းပဲ ဘာလုပ္ရမွန္းလည္း မသိဘူး ေၾကာက္စိတ္ေတြနဲ ့ေျခေထာက္ ကလဲ မလို ့မရဘူး ကၽြန္မ မ်က္စိေရွ႕တင္ ဖားေလးေတြကို ရိုက္သလို ေက်ာကို ေခါင္းကို ပုခံုးကို နံပတ္တုတ္ေတြနဲ႕ ရုိက္ေနတာမ်ား တေဖာင္းေဖာင္းနဲ႕ေနတာပါပဲ ေၾကာင္တက္တက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို လက္ေမာင္းကေနဆြဲျပီး ညီမေလး ေျပးေလ ေျပးလို ့ေအာ္ေအာ္ တြန္းတြန္း နဲ့ ဆြဲေခၚ သြားေတာ့မွ ေျပးမိတယ္
လမ္းေပၚမွာလည္း တစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး ဘယ္ေျပးရမွန္း မသိတဲ့အခ်ိန္ အိမ္တစ္အိမ္က တံခါးတစ္ခ်ပ္ ဟလာျပီး သမီး လာလာတဲ့ ကၽြန္မလဲ အေျပးအလႊား၀င္လိုက္တယ္ အသံမထြက္နဲ့ေနာ္ ျငိမ္ျငိမ္ေနတဲ့ အခန္းထဲကို တြန္းပို႕ခံလိုက္ရလို႕ မ်က္စိအစံုကို မွိ္တ္ျပီး ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေနတယ္ မနည္း အသက္ ျပန္ရႈရတယ္ ေနာက္မွ ငိုသံ တအိအိၾကားလို ့ လွည့္ၾကည့္လိုက္မွ (လားလား တျပံဳၾကီးပဲ) အဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္ခန္း ေလးထဲမွာ ပုန္းေနၾကတာကိုး ကၽြန္မ စိတ္အထင္ ေက်ာင္းသား အေယာက္ ၂၀ေလာက္ရွိမယ္ ကၽြန္မ အရမ္း အားရွိသြားတယ္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေျပးတုန္းက လူခ်င္းကြဲသြားတဲ့ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း ယုဇနကိုလည္း ျပန္ေတြ ့တယ္ အဲ့ဒီ့ အိမ္၀ကို စစ္သားေတြ လာေမးသံၾကားရတယ္ စကားသံေတြ တီးတိုး ၾကားေနရတယ္ ကၽြန္မတို ့လည္း ဇာတ္ေလးေတြ ပုျပီး ျငိမ္ေနၾကတယ္
ရင္ခုန္သံေတြ ကေတာ့ တဒိန္းဒိန္းေပါ့ တူတူပုန္းတမ္း ကစားေနရသလိုပဲ ေနာက္ နည္းနည္းၾကာသြားေတာ့ အဲ့ဒီ့အိမ္က ေဆာက္လက္စ အိမ္ပဲ အိမ္ရွင္အဖိုးၾကီးက ၀န္ထမ္းျဖစ္ပံုရတယ္ မ်က္နွာက ျပံဳးျပံဳးၾကီးနဲ႕ အခန္း၀ ကေန ကၽြန္မတို ့ကို ေျမပဲေလွာ္ ထုတ္ေလးေတြနဲ႕ ဌက္ေပ်ာသီးဖီးေလးတြ လာခ်ေပးတယ္ ဗိုက္ဆာဆာနဲ့ စားလိုက္ၾကတာ အကုန္ေျပာင္ေရာပဲ ကၽြန္မတို ့အထဲက ေက်ာင္းသားၾကီးတစ္ေယာက္က အဲ့ဒီ့အိမ္က လက္သမား အစ္ကိုၾကီး အက်ီစုတ္ေလး ၀တ္ျပီး အျပင္ထြက္ စနည္းနာတယ္ ေနာက္သူျပန္လာေတာ့ မ်က္နာ မေကာင္းဘူး အျပင္မွာ မလြတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို အကုန္ရိုက္ျပီး ဆြဲတင္ဖမ္းေခၚသြားျပီတဲ့ ဒီည ဧည့္စာရင္း စစ္မယ္လို ့ ၾကားခဲ့တယ္တဲ့ ဒီေနရာက အျမန္ဆံုး ခြာၾကရမယ္တဲ့
ကၽြန္မတို႕ေတြ ျမိဳ႕ပတ္ေနတုန္းက လိုင္းကားေတြ အကုန္ လမ္းပိတ္လိုက္တာေလ အခု လိုင္းကားေတြ ျပန္ဖြင့္ လိုက္ျပီ အဲ့တာလူေတြၾကားထဲ ေနျပီး အျမန္ဆံုး ထြက္ၾကမယ္တဲ့ ကၽြန္မတို ့ေတြလည္း မ်က္စိ သူငယ္ေလး ေတြနဲ့ ေပါ့ အဲ့ဒီ့အစ္ကိုၾကိးက တကယ့္ကို ေခါင္းေဆာင္ ပီသတယ္ မိန္းကေလး ေယာက္က်ားေလး အစုလိုက္ လူစုခြဲျပီး အျပင္ထြက္ဖို ့ စီစဥ္ေပးတယ္ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္နဲ့ ကတုန္ကယင္ ေျခလွမ္းေတြနဲ့ ဘစ္စကား ဂိတ္ကို ထြက္လာၾကတယ္ လူေတြရဲ့ မ်က္လံုးေတြက ေၾကာက္စရာ ကိုယ့္ကိုပဲ ၾကည့္ေန သလိုလို ကားေပၚ တက္ေတာ့ ကားေပၚမွာ လူေတြက ခုဏက အျဖစ္အပ်က္ကို တုိးတိုးတစ္မ်ိဳး က်ယ္က်ယ္တစ္မ်ိဳး ေ၀ဖန္ ေနၾက တယ္
စပယ္ယာ အနား ေရာက္လာျပီး ပိုက္ဆံ ေတာင္းေတာ့ လက္ထဲမွာ တစ္ျပားမွ မရွိတာ သတိရတယ္ သူ့ကို ခပ္တည္တည္ စိုက္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႕ပံုကို သူသေဘာေပါက္သြားပံုပဲ သူက တိုးတုိးကပ္ေျပာတယ္ သံဃာေတာ္ခုံနား သြားရပ္ေနတဲ့. ကၽြန္မတို ့လည္း တထိတ္ထိတ္နဲ႕ လိုက္လာလိုက္တာ ေျမာက္ဥကၠလာ တံတား အဆင္းမွာ စစ္ေသးတယ္ လူေတြက ပိတ္က်ပ္ေနေတာ့ သူတို ့အတြင္းထဲ အထိ လိုက္မၾကည့္နုိင္ဘူး ေနာက္ ကားေပၚကေန ကၽြန္မတို ့ ဘယ္ဆင္းသြားရမွန္း မသိျဖစ္ေနတယ္
မိုးကလဲ ေတာ္ေတာ္ကို ခ်ဴပ္ေနျပီေလ ေနာက္မွ ဆံုးျဖတ္ျပီး ကမၻာေအး ဘုရားကို ခ်ီတက္ၾကဖို ့ ဆံုးျဖတ္ လိုက္တယ္ အဲ့အခ်ိန္တုန္းက တရုတ္ျပည္ကေန စြယ္ေတာ္ ၾကြေနတဲ့အခ်ိန္ လူေတြဆိုတာ အုံခဲေနတာပဲ စစ္မယ့္ ေဆးမယ့္သူလည္း မရွိဘူး စြယ္ေတာ္ထဲ မ၀င္ရင္ ေျပာပါတယ္ (ဒီဇင္ဘာ ၂၅မွာ ဗုန္းေပါက္ခဲ့တယ္ အဲ့မတိုင္ခင္ အခ်ိန္ ကိုးရက္ေန့ပါ) အျပင္မွာ ညအိပ္လို ့လည္း ရတယ္ေလ..ေနာက္ေန့ တာေမြ လမ္းဆံု ဒါမွမဟုတ္ လွည္းတန္း လမ္းဆံု ဆံုရပ္မွာ ျပန္ဆံုၾကမယ္လို႕ ခ်ိန္းထားခဲ့တယ္..
ေနာက္ေန႕ကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပါပဲ လွည္းတန္း လမ္းဆံုမွာ ဆႏၵျပ ေရာက္ရွိေနတဲ့ သူေတြကို ကမၻာေပၚမွာ လူစုခြဲနည္းထဲက အညင္သာဆံုး နည္းလမ္းေျဖရွင္းခဲ့တယ္ အိမ္ေတြထဲေတာင္ မေရွာင္ နံပတ္တုတ္ေလးေတြနဲ႕ လိုက္ရုိက္ မီးသတ္ပိုက္ေလးေတြနဲ့ထိုး အားလံုး စုတ္ျပတ္သတ္ လူရုပ္မေပၚေအာင္ အနာတရ ဗလပြနဲ့ မေသရံုတမယ္ ျဖစ္ေအာင္ အနူးညံ့ဆံုး နည္းေပါင္းစံုသံုး ရိုက္နွက္သတ္ျဖတ္ ျပီး လူစုခြဲလိုက္ပါတယ္..
(အဲ့ဒီ့တုန္းက ဗိုလ္ခင္ညြန့္က ေျပာခဲ့တယ္ တရုတ္မွာဆို တင့္ကားနဲ့ေတာင္ တက္ၾကိတ္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ့အညင္သာဆံုး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကို လူစုခြဲခဲ့ပါတယ္တဲ့ ေျပာခဲ့တဲ့ သူမ်က္နာ တည့္တည့္ကို ျပင္းအားၾကီးလြန္းတဲ့ မီးသတ္ပိုက္နဲ့ ထိုး စမ္းၾကည့္ခ်င္တာ တစ္ခုပါပဲ)
ေျပးၾက လႊားၾကရင္းနဲ႕ ေနာက္ရက္ေတြမွာ အျပင္မွာ ဘယ္လိုမွ ေနလို႕မရေတာ့တာနဲ့ အေမ့အိမ္ကို ဒယီး ဒယိုင္နဲ့ ျပန္လာခဲ့တယ္ ဆံပင္စုတ္ဖြား ေၾကာင္ခ်ီးရုပ္နဲ႕ ကၽြန္မကို လမ္းထဲက ေခြးေတြေတာင္ မမွတ္မိလို႕ ေဟာင္လိုက္ၾကတာ သရဲ ၀င္လာတဲ့ အတုိင္းပဲ အူလိုက္ ေဟာင္လုိက္ၾကတာမ်ား စီစီကို ညံလို႕ အေဖက အဲ့ဒီ့ ကတည္းက အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ လံုး၀ကို ေျပးမထြက္ေတာ့ပါဘူး
ပထမနွစ္မွာပဲ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတြ အကန့္အသတ္မရွိ ပိတ္သြားခဲ့ပါတယ္ တကၠသိုလ္ စတက္တဲ့ အခ်ိန္တုန္း က စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ ဘ၀ အနာဂတ္ေတြ အားလံုးဟာ ေျပာင္းျပန္လွန္ကုန္ေတာ့တာပါပဲ ၁၉၉၆ကေန ၂၀၀၀ျပည့္နွစ္အထိ ေလးနွစ္တိတိ ပိတ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဟာ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀ေတြ အေျခအေနေတြကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး ေျပာင္းလဲပစ္နုိင္ပါတယ္
ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ ေ၀ေလေလျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မ လမ္းထြက္ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားစ ျပဳလာတဲ့ နုိင္ငံေရးနဲ႕ ပညာေရး ဆက္စပ္မူ နုိင္ငံေရးနဲ႕ စီးပြားေရး စသျဖင့္ စသျဖင့္ စပ္စု စူးစမ္းလိုစိတ္ေတြ ျပင္းျပ လာတဲ့အခါ ေရဒီယို ေဂၚေဂၚဂြီဂြီကို မရရေအာင္ အသံဖမ္းျပီး မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ အံကို တင္းတင္းၾကိတ္ျပီး ကၽြန္မ နားေထာင္ လာတာေတြကို ေတြ႕လာတဲ့ အေဖဟာ အေမနဲ႕ တုိင္ပင္ျပီး ကၽြန္မကို လုပ္ငန္းခြင္တြင္း သြတ္သြင္းဖို ့ ၾကိဳးစား လာပါေတာ့တယ္..
ကၽြန္မ ပထမဆံုး ၀န္ထမ္းဘ၀ကို စေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အသက္ ၁၈နွစ္မျပည့္ေသးပါဘူး (ကေလးအလုပ္သမားလို႕ ဆိုနုိင္တဲ့ အရြယ္ပါ)..ပထမဆံုး ၀န္ထမ္းဘ၀( သူမ်ားအလုပ္သမား) လုပ္ရတဲ့အခါ ခံစားခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ဆက္ေရးျပခ်င္ပါေသးတယ္
( ၁၉၉၆ခုနွစ္ ပထမနွစ္ေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းက ကိုယ္တိုင္ခံစားခဲ့ရ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ကေလးသာသာတုန္းက ခံစားခ်က္သပ္သပ္ျဖင့္ ေရးဖြဲ႕ျခင္း ျဖစ္ပါသည္ ၁၉၉၆ ေက်ာင္းသားလူပ္ရွားမူအတြင္း ဘ၀ေတြ အသက္ေတြ ေပး စေတး သြားၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ေနာင္ေတာ္ အစ္မေတာ္ေတြကို ဦးညြတ္ပါတယ္)
စာသား credit to Ma su Mon (မဆုမြန္)
Monday, October 6, 2014
Sunday, October 5, 2014
Subscribe to:
Posts
(
Atom
)
