ရင္တြင္းျပတိုက္ထဲက လမ္းျပၾကယ္

ေဟာင္းႏြမ္္းသြားတဲ့ ရက္စြဲေလးေတြထဲမွာ နတ္သမီးေလးတစ္ပါး ၾကယ္ေၾကြေတြနဲ႔အတူ ေလာကမ်က္ႏွာျပင္ေပၚကို ေၾကြလြင့္သက္ဆင္းလာတယ္။ အနက္ေရာင္ မိုးသားဇာဝတ္ရုံေအာက္မွာ ၾကီးစိုးခ်ယ္လွယ္ ခံေနရတဲ့ ကမၻာၾကီးအတြက္ေတာ့ တဒဂၤေလးအတြင္းမွာ ၾကယ္ေၾကြအလင္းေရာင္ မႈန္ျပျပေလး ျဖာထြက္သြားတာေတာင္ ရုတ္တရက္ အငိုက္မဲ့ လြတ္လပ္သြားသလိုပါပဲ။ လက္ခနဲျဖာလို႔။

✰✰✰✰✰

ကၽြန္ေတာ့္ဘဝထဲမွာ စြဲလန္းတမ္းတ အမိဆံုးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေမေမနဲ႔ ေနခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြပါပဲ။ အတိတ္ေတြ လြင့္ထြက္မသြားခင္အထိေတာ့ ထိုအခ်ိန္ေလးေတြကို ႏွေျမာရမွန္းကို မသိခဲ့ဖူး။ဘဝကို လြယ္လြယ္ျဖတ္သန္းႏိုင္ေအာင္ ေပါင္းကူးထိုးေပးခဲ့တဲ့ ေမေမ့ေက်းဇူးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ထိုအခ်ိန္က အမွတ္တမဲ့ေတြပါပဲ။ အခ်ိန္တိုင္း ေမေမရဲ႕ေတြးပူမႈေတြေအာက္ ၾကီးျပင္းလာရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ျငီးေငြ႕မႈေတြ ျပည့္ႏွက္ေနလွ်က္ေပါ့။အေမ့ရဲ႕ဆႏၵ တသားထဲက်ေအာင္ ေနရမႈကို ခါးသီးေနမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေပါ့။ ကန္႔လန္႔တိုက္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ အကၽြမ္းတဝင္ ေနခဲ့မိတယ္ေလ။ အေမ့ရင္ခြင္ထဲ စိတ္ခပ္တိုတိုနဲ႔ ကိုယ္လြတ္ေျမာက္ရာ ေဖြရွာလိုေနတဲ့ အေမ့ပက္ၾကားအက္ကေလး တစ္ခုေပါ့။

အေမကေတာ့ အျပံဳးမပ်က္ပါဘူး။အေမရဲ႕ အရိပ္စစ္ေတြ ေအးျမတယ္ဆိုတာ အေနနီးေနေတာ့လဲ သာမာန္ေရာင္းကုန္တစ္ခုလိုပဲ ေဈးႏႈန္းမၾကီးပါဘူး။ေဈးႏႈန္းလဲ မသိပါဘူး။အေမ့ရဲ႕ျဖဴစင္မႈၾကားထဲ ကိုယ့္အတၱနဲ႔ ကိုယ္ စြန္းထင္းညစ္ေပရင္းကေန လူျဖစ္ရက္နဲ႔ လူလားမေျမာက္ပဲ လုံးလည္ခ်ာလည္ရိုက္လို႔ ဗ်ာမ်ားေနတယ္ေလ။ ပုခက္လႊဲတဲ့ အေမရဲ႕လက္ေတြကေန ထုဆစ္လိုက္တဲ့ အေမ့လက္ရာက ကမၻာၾကီးကိုေတာ့ မကိုင္လႈပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေနရာတစ္ေထာင့္ကေန အစြမ္းကုန္ ပြင့္အာေနျပီအေမ။

အေမက ေခ်ာတယ္။အေမမွာ ႏွစ္လိုဖြယ္ သြားတက္တစ္စုံရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေမြမရတဲ့ ပါးခ်ိဳင့္ေလးလဲရွိတယ္။အေဖနဲ႔တူတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကို ဘာလိုမ်ားအေမရယ္၊ အေမလို အသားျဖဴေအာင္ မေမြးတာလဲလို႔လဲ မၾကာခဏ အျပစ္တင္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဂုဏ္ယူမိတာကေတာ့ အေမရဲ႕ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ဆင္းျပီး ပိတုန္းေရာင္ ဆံႏြယ္ရွည္ရွည္ေတြေလ။ ဆံပင္ေလွ်ာ္ျပီးတိုင္း ေျခဖ်ားအထိ ဖ်ာဆင္းၾကေနလိုက္တာ အေမဖဝါးႏုႏုေတြေပၚကို သက္ဆင္းေနေလရဲ႕။အေမက ႏူးညံသိမ္ေမြ႔ေပမယ့္ အားမာန္ျပည့္တဲ့ အေရာင္လက္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းနက္နက္တစ္စံုကိုလဲ ပိုင္ဆိုင္တယ္။

အေမက ရိုးသားတယ္။သူက ပီကာဆိုကို မသိဘူး။ဒါေပမယ့္ အိမ္ကို ဘယ္လိုလွေအာင္ ဖြဲ႔တည္ရမယ္ဆိုတာသိတယ္။ အေမ ေလးျဖဴရဲ႕ ကႏၱာရလမင္းကိုလဲ မသိဘူး။သူသိတာ မနက္မနက္ဖြင့္ေနၾက ေတာင္တန္းသာသနာျပဳ ဆရာေတာ္ ပရိတ္ေခြ။အေမက ဂီတကိုမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ဆိုနီကက္ဆက္ေလး ဝယ္ေပးတယ္။ သီခ်င္းနားေထာင္ဖို႔တဲ့။အေမက ကဗ်ာေတြ၊ ကာရံေတြ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေတြ ဖတ္ျပီးတိုင္း ငတ္ခ်င္ေနတဲ့အေကာင္တဲ့။ သူသိတာ ကၽြန္ေတာ္ပညာရွိၾကီး ျဖစ္ေရးကိုး။ အေမက ကမၻာ့ေဈးကြက္ ဆိုတာမသိဘူး။ သူသိတာ မနက္ျဖန္ ကုန္ေဈးႏႈန္းမတက္ဖို႔ပဲ။ အေမက ဟမ္ဘာဂါေတြ၊ ပီဇာေတြ မလုပ္တတ္ဘူး။အေမ့လက္ရာ ခ်ည္ရည္ဟင္း တခြက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ နတ္သုဒၵါပဲ။

အေမက သေဘာေကာင္းတယ္။အေမ့ကို ေက်ာင္းမွာ ေလာကတ္သန္က်ကြဲတယ္ဆိုျပီး မုန္႔ဖိုးလိမ္ေတာင္ဖူးတယ္။ အေမက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ကို ရီျပီး မုန္႔ဖိုးေတြ ကုန္သြားျပီလား ဆိုျပီး ပိုက္ဆံထုတ္ေပးတယ္။သားက ေလာကတ္သန္ၾကီးကိုမ်ား ဘယ္လိုခ်ခြဲလိုက္တာမ်ားလဲသားရယ္တဲ့။ကၽြန္ေတာ္ မုန္ဖိုးရဖို႔သာ သိတာ အေမက ဘီအီးဒီဆရာမ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေမ့သြားတယ္။အဘြားက ေျပာတယ္။နင့္ကိုယ္ဝန္နဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမအျဖစ္နဲ႔ ပူတာအိုကို ေရႊ႕ရမွာ သူ႔ကေလးေလး ဗိုက္ထဲမွာ ရွိေနတာ ေဝးလံေခါင္ဖ်ားတဲ့ေနရာမွာ ေမြးရင္ ဒုကၡေရာက္မယ္ဆိုျပီး အလုပ္က ထြက္လိုက္တယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိတဲ့ အရြယ္ထဲက ေမေမက အိမ္မွာေနျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မေပးႏိုင္တဲ့ အရာအားလံုး အေမက ကၽြန္ေတာ္အတြက္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ေလရဲ႕။

အေမက မိုးေငြ႔ေတြေဝေနတဲ့ စက္တင္ဘာထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ကို ထားခဲ့တယ္။ထိုေန႕က အျမဲမက္တဲ့အိမ္မက္ရွည္ တစ္ခုပါပဲဲ။အခုထိေတာင္ ေအးခဲစြာ အမွတ္ရမိေနတုန္းပဲ။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းမွာ ကိုးတန္း အတန္းတင္ ျမန္မာစာေျဖရတဲ့ေန႔။ မိုးေလးတဖြဲဖြဲနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ အၾကိဳက္ ေအးေအးလူလူ စာေမးပြဲေျဖၾကရတယ္။ ေျဖျပီးလို႔ ေက်ာင္းကဆင္းေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ရံုးခန္းက ကၽြန္ေတာ္ကို လာေခၚတယ္။ ရုံးခန္းထဲမွာ အေဖရယ္၊ အေမ့ေမာင္ ဦးေလးရယ္ ေစာင့္ေနၾကတယ္။သူတို႔မ်က္ႏွာေတြက အျပင္မွာ ရြာေနတဲ့မိုးတိမ္ေတြလို ျပိဳဆင္းညိဳေမွာင္ေနတယ္။အေဖကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ခပ္တင္းတင္းကိုင္ရင္း သား စာေမးပြဲေျဖႏိုင္လား။ ၾကိဳးစားေနာ္။ သူအသံေတြက တိမ္ဝင္လာတယ္။အေဖနဲ႔ အိမ္ျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတဲ့ အိမ္ကိုမဟုတ္ဘူး။အေမ့အေမ အဖြားအိမ္ကို။

ကၽြန္ေတာ္ အဖြားအိမ္ေရွ႕လဲေရာက္ေရာ ဆီျမင္ရတာက အနက္ေရာင္ဘုတ္ၾကီးေပၚက အျဖဴေရာင္စာသားေတြ။အေပၚဆံုးက အေမ့နာမည္နဲ႔ အသက္ေလ။ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိေတြ ဘာမွမျမင္စြမ္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မ်က္ရည္ေတြက ပိတ္ကားတားဆီးလိုက္ျပီေလ။ဒါဆိုရင္ အေမက ကၽြန္ေတာ္ဆီက ထြက္သြားျပီေပါ့။ခ်န္ရစ္သူနဲ႔ က်န္ရစ္ေလသူ ၾကားမွာ ေသျခင္းတရားၾကီးက သြင္သြင္ၾကီး စီးျခားေနျပီေလ။လြတ္က်သြားတဲ့ အသံက အခုမွ ပဲတင္ရိုက္ေနတယ္။ဆရာဦးသုခတို႔လို အေမဆိုျပီး တမ္းတမ္းတတ ရြတ္ဆိုရင္း အေမကဗ်ာေတြ ဖြဲ႔ဆိုရေတာ့မယ္ေလ။ငါေသရင္မငိုရဘူးေနာ္ အေမရဲ႕မွာတမ္းထဲကေန မ်က္ရည္ေတြ သြင္သြင္စီးထြက္ခြင့္ျပဳပါအေမ။ သားငိုခ်င္ေနတယ္။တုန္ရီတဲ့ လက္ေတြနဲ႔ အေမကိုဖြဲ႔ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေတြ စပ္ဆိုခြင့္ျပဳပါအေမ။

မဆံုးခင္ ေျခာက္လေလာက္ကတည္းက အေမက ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ မေနေတာ့ဘူး။ အေဖဆီခြင့္ေတာင္းျပီး အဖြားဆီျပန္ေနတယ္။ေနာက္ျပီး အရင္ထဲက တရားထိုင္ေနတဲ့ အေမ အဲေနာက္ပိုင္း ပိုျပီး စိတ္လာတယ္။အၾကာၾကီး ထိုင္ေနတယ္။ တရားဓမၼသံေတြၾကားထဲမွာပဲ အေမေပ်ာ္ေမြ႔ေတာ့တယ္။ အသိတရားနဲ႔ သူ႔သားေတြကို ဥပကၡာျပဳႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။သူေျဖေနတဲ့ အဘိဓမၼာ ပထမပိုင္းကိုလဲ ေဝဒနာတိုက္ပြဲေတြၾကားကေန ခဲရာခဲဆစ္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ တိုက္သြားႏိုင္ခဲ့တယ္။ သားယုံၾကည္ပါတယ္အေမ အေမ ေကာင္းရာဘုံဘဝေရာက္ေနတယ္ဆိုတာကို။

အေမက ကၽြန္ေတာ့္ရင္တြင္းျပတိုက္ထဲက လမ္းျပၾကယ္တစင္းပါ။ ေၾကြသာက်သြားေပမယ့္လဲ အလင္းေရာင္တန္းအျဖစ္နဲ႔ ဆက္လက္လင္းေနဆဲပါေလ။

✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽

ဝသုန္တည္တဲ့သစၥာ

အေမ.....
နားရွိတဲ့ေနရာကေန ဒီအသံေတြ ၾကားပါေစ။

ေဝးခဲ့တဲ့ရက္လက္ခ်ိဳးေရတြက္ၾကည့္ရင္ေလ တစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္၊
လနဲ႔ၾကည့္ တစ္ရာေျခာက္ဆယ့္ရွစ္လ၊
ရက္နဲ႔ဆို ငါးေထာင္တစ္ရာ့တစ္ဆယ္ပါအေမ။
သကၠရာဇ္ေတြသာျခစားသြားေပမယ့္
အေမ့သားကေတာ့ မာေၾကာတဲ့ေက်ာက္သားေတြလိုေပါ့
ဒီဝသုန္ေပၚ မားမားရပ္လို႔ ေငးေနတယ္အေမ။
အေမေပးခဲ့တဲ့ ဂမၻီရအတတ္ေတြနဲ႔ပဲ
ေမွာ္ဆန္တဲ့ဘဝေတြကို မ်က္လွည့္ျပေနရတာေပါ့။
ဂမူးရွဴးထိုးအသားက်ေနတာ အခုေတာ့
ေလႏွင္ရာလႊင့္လို႔ေမ်ာခဲ့ ၾကိဳးမဲ့တဲ့စြန္ျဖစ္ေနျပီေလ။
အေမ့ရင္ေငြလႈံရင္း ကိုယ္သင္းနံေလးကိုျပန္ရႈိက္ခ်င္တဲ့
စိတ္ခမ္းေကာင္ေလ အခြံမဲ့ေနာင္တေတြနဲ႔
အတိတ္တံေဆြးခြက္ထဲ ပလက္ေမ်ာေနလိုက္တာမ်ား ဆံုခ်ည္ဆန္ခ်ည္ေပါ့။
အဖန္တရာမက ရင္နာလွတဲ့ ေလာကဒဏ္ဟာ
ဇာျခင္ေထာင္ခ်သလို ရင္ခြင္ထဲ သြတ္သြင္းဖို႔ ေခ်ာ့ျမဴေနတယ္။
ေျမြတစ္ေကာင္လို အျမဲတမ္းေခြေနတဲ့ငါ
ေမွာက္လိုေမွာက္ လွန္လိုလွန္ က်င့္ရဖန္မ်ားေတာ့
ေသြးသားေတြေတာင္ အေရာင္ေျပာင္းေနျပီေလ။
ဇာတာမွာ အက်ိဳးေပးေကာင္းေပမယ့္
ရာဇဝင္မွာ အေလာင္းလွဖို႔ေတာင္ အေတာ္ၾကိဳးစားရဦးမယ္ အေမ။
အခ်င္းေတြမ်ားခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့
ထပ္တရာပလာတာလို ေက်ာျခင္းကပ္လို႔သြားတာ
အေမ့ရဲ႕ ရင္ခြင္မဲ့သားႏွစ္ေကာင္ပါအေမ။
အမိမဲ့သားေရေဝးငါးလို႔ အားမငယ္ေတာ့ပါလို႔
ကိုယ့္ဘာသာအားေတြေပးေနတဲ့ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္လိုခ်ဥ္တဲ့အေကာင္ပါအေမ။
ဘဝစာမ်က္ႏွာေတြေပၚ သုညေတြကုေဋစီေနဖို႔
တစ္ဆိုတဲ့အစအကၡရာရွာရင္း ေမာပန္းလို႔ေနေပမယ့္
ဟန္ေဆာင္လို႔ ျပံဳးရယ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနဆဲပါအေမ။
ေလာကၾကီးဆိုတာ လံုးဝန္းေနတဲ့ သံသရာဆိုေပမယ့္
ေဒါင္က်က်ျပားက်က် ေနႏိုင္ေအာင္ေတာ့ခင္းက်င္းရမွာပဲေလ။
ငါ့ေစတနာငါမရွိမွသိဆိုတဲ့ ေမ႔ဝမ္းတြင္းစကား
နံရံေတြၾကားကလႊင္စင္လာတဲ့ ပဲ့တင္သံလိုအခုထိေတာင္နာၾကားဆဲပါ။
ျပံဳး၍လည္းကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါအေမ။
ရယ္၍လည္းကန္ေတာ့္ခံေတာ္မူပါအေမ။
ဆိုးမိုက္တဲ့အေမ့ရဲ႕သားဆႏၵကို အခြင့္ေရးေလးေပးေတာင့္တခြင့္ျပဳပါ။
အုတ္ခ်င္းတူေပမယ့္ ဘုရားတည္ေသာအုတ္လို႔
ျမင့္ျမတ္တဲ့အမိဂုဏ္အင္ဟာ မိန္းမသားေတြၾကားေရပန္းစားဆဲပါအေမ။
စၾကာဝဠာကေကာင္းခ်ီးေပးတယ့္ အေမ့အဘိဓမၼာဟာ
ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္အက်ယ္ေဆာင္လို႔ ဖတ္မကုန္ႏိုင္ပါပဲေလ။
မွန္ကန္ေသာတရားေတြသာ တည္ျမဲေနမယ္ဆို
ျဖဴစင္တဲ့အေမ့ေမတၱာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေၾကာင္း
သားဥဒါန္းခ်ီရြတ္ဆိုျပေနမယ္ အေမ။
ငါသည္ဤသို႔ အေမ့၏ဂုဏ္၊အေမ့ေမတၱာ၊အေမ့ေစတနာ
ျပန္မွန္းေမွ်ာ္ရင္း အဖန္ငါးရာငါးကမၻာဝယ္
ျပန္ကာတလဲေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္
အေမ့အတြက္သားသစၥာေလ
ကမၻာေျမပံသု သိလာထုလဲ သက္ေသအထူးရွိဆဲပါ။

ဒီပိုစ္ေလးနဲ႔ပဲ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္သလိုက္ပါတယ္။လာမည့္ ၂၀၁၀ မွာ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြအေပါင္း က်က္သေရ မဂၤလာအျဖာျဖာနဲ႔ ျပည့္စံု ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစဗ်ာ။

ဓာတ္ပံုကို အေမဘေလာခ့္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။