တေန႔ေသာ တနဂၤေႏြရံုးပိတ္ရက္မို႔ ပလက္ကုလားထိုင္ေပၚထိုင္ရင္း ျခံထဲရွိ အရိပ္ေကာင္းေကာင္း သစ္ပင္ေအာက္တြင္ ေအးျမျပင္ဆင္ေပးေသာ ငက်ီးေျခာက္ဆီဆမ္းကေလးနဲ႔ လက္ဖက္ေလးကို ျမဳံဝါးရင္း ေရေႏြးၾကမ္းပူပူေလးကို မႈတ္ေသာက္ရင္း ဇရက္မင္းစီးစိမ္ယူေနပါသည္။ ဒီလိုေန႔ေလးေတြက ေရခ်မ္းအဖို႔ ေလာကနိဗၺာန္ပဲေလ။
“ဗ်ိဳ႕ ေရခ်မ္းေရ၊…..ဗ်ိဳ႕ ေရခ်မ္း”
“ဟာ စည္သူပါလား။ဘယ္ကေန လမ္းမွာျပီးေရာက္လာတာလဲ ဂ်ာနယ္လစ္ၾကီးရဲ႕။” ဆိုျပီး ျခံထဲဝင္လာေသာ စည္သူကို ၾကိဳဆိုလိုက္တယ္။ဒီေကာင္ၾကီးက အခုေလာေလာဆည္ ဟာသရပ္ဝန္းဂ်ာနယ္မွ ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ေယာက္ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္ဆိုလဲ မမွားဘူးေလ။ဒီေကာင္က ဟာသဥာဏ္အေတာ္ရႊင္တာဗ်။သူကိုၾကည့္ရင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ တခါဘူးမွ စိတ္ညစ္ေနတယ္ဆိုတာ မေတြဘူးသေလာက္ပဲ။ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းကပြဲအျငိမ္႔ေတြမွာ ဆိုရင္လဲ လူရႊင္ေတာ္အျမဲဝင္လုပ္တဲ့ အေကာင္။
“ဗ်ိဳ႕ ေရခ်မ္းေရ၊…..ဗ်ိဳ႕ ေရခ်မ္း”
“ဟာ စည္သူပါလား။ဘယ္ကေန လမ္းမွာျပီးေရာက္လာတာလဲ ဂ်ာနယ္လစ္ၾကီးရဲ႕။” ဆိုျပီး ျခံထဲဝင္လာေသာ စည္သူကို ၾကိဳဆိုလိုက္တယ္။ဒီေကာင္ၾကီးက အခုေလာေလာဆည္ ဟာသရပ္ဝန္းဂ်ာနယ္မွ ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ေယာက္ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္ဆိုလဲ မမွားဘူးေလ။ဒီေကာင္က ဟာသဥာဏ္အေတာ္ရႊင္တာဗ်။သူကိုၾကည့္ရင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ တခါဘူးမွ စိတ္ညစ္ေနတယ္ဆိုတာ မေတြဘူးသေလာက္ပဲ။ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းကပြဲအျငိမ္႔ေတြမွာ ဆိုရင္လဲ လူရႊင္ေတာ္အျမဲဝင္လုပ္တဲ့ အေကာင္။
“ေအး ငါလဲ အရႈပ္ေတြ လုပ္ရင္းေနရင္းကေန အရင္ေနတဲ့ အိမ္ကေနေျပာင္းသြားရေတာ့လဲ မင္းဆီကို အရင္လို သိပ္ေျခဦးမလွည့္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။မင္းႏိုင္ငံျခားမသြားခင္ ငါကိုလာႏႈတ္ဆက္တာက ေနာက္ဆံုးပဲ။အဲဒီထဲက ငါမင္းကို မေတြ႔ျဖစ္ေတာ့တာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ရွိသြားျပီထင္တယ္။”
“ေအးကြာ အခ်ိန္ေတြကလဲ မေန႔တေန႔ကလိုပဲ။ျမန္ဆန္လြန္းလိုက္တာ။”
“မင္းဘယ္ေတာ့ ျပန္ထြက္ဦးမွာလဲ။ဒီတခါေနရင္ အၾကာၾကီးေနကြာ။ျပန္မလာနဲ႔။”
“သိပ္လဲ အထင္မၾကီးပါနဲ႔ကြာ။ႏိုင္ငံျခားတစ္ေခါက္ထြက္ဖို႔ဆိုတာလဲ ထင္သေလာက္မလြယ္ဘူးကြာ။ဟိုမွာ ၾကာၾကာေနဖို႔ဆိုတာကလဲ ငါမွာက သားနဲ႔မယားနဲ႔ဆိုေတာ့ကာ သိပ္မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူး။တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနျပီးရင္ကို ျမန္မာျပည္အရမ္း ျပန္ခ်င္လာတာကြ။မိန္းမကို လြမ္းလာတာလဲ ျဖစ္မွာေပါ့။ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ျမေရ။”
စည္သူအတြက္ စားစရာမ်ားလာခ်ေပးေနေသာ ဇနီးေအးျမကိုလွည့္ျပီး ေျပာလိုက္ရေသးတယ္။ ဟဲ…သိတယ္မွတ္လား မိန္းမေတြဆိုတာ သူတို႔အၾကိဳက္ ဖားထားရတယ္။:P ေအးျမကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ျပံဳးစိစိႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို ေထာက္ခံတဲ့ သေဘာနဲ႔ စားစရာေတြခ်ျပီး အိမ္ေပၚကို ျပန္တက္သြားေလသည္။
“ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အထင္ၾကီးစရာၾကီးျဖစ္ေနၾကတာပါကြာ။တကယ္တမ္း အလုပ္လုပ္ၾကရျပီေဟ့ ဆိုရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူးေဟ့ေကာင္ေရ။ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူေတြ အလည္အပတ္သြားတာေလာက္ ကေတာ့ မဟာကံထူးရွင္ေတြပဲေပါ့ကြာ။ငါတိုက်ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားမွာ ဒီလို ေဘာ္ေက်ာ့သြားေနလို႔ရမလဲ။သူတို႔ကလဲ ေပးရတဲ့ေငြေၾကးနဲေတာ့ တန္ေအာင္ကို ခိုင္းၾကတာပဲကြ။အလုပ္လုပ္ၾကသူ အခ်င္းခ်င္းကေတာ့၊ သူမသာ ကိုယ္အသုဘပါပဲကြာ။ေနာက္ျပီး ဟိုဟာဒီဟာေတြကလဲေပးရေသး၊ ေနာက္ျပီး အလုပ္လုပ္ခြင့္က်ရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ကြာ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဟိုလူကိုေၾကာက္ရ၊ ဒီလူကိုေၾကာက္ရနဲ႔။အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါကေတာ့ ဒီမွာပဲ ၾကံဖန္ျပီး လုပ္ကိုင္စားဖို႔ပဲ ရည္ရြယ္ထားတယ္။သူမ်ားအလုပ္ထက္စာရင္ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းေလး တစ္ပိုင္တႏိုင္ေလာက္ လုပ္ရင္ေကာင္းမလားလို႔။အခုေလာေလာဆယ္ကလဲ ဒီကုမၸဏီမွာပဲ လုပ္လာတာၾကာျပီဆိုေတာ့ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးေလး မလုပ္ႏိုင္ေသးခင္အခ်ိန္ထိေတာ့ မွိန္းလုပ္ေနရတယ္။”
“ငါက အခုမင္းဆီလာတာ မင္းဂ်ပန္မွာ ဘာေတြအေတြအၾကံဳရလားလဲ သိရေအာင္လို႔လာတာကြ။ ေျပာစမ္းပါဦးကြ။မင္းရဲ႕ ေခတၱဂ်ပန္သြားေတာလား အေတြ႔အၾကံဳေလးေတြ။ငါအတြက္လဲ ကုန္ၾကမ္းေလး ဘာေလးရေအာင္ေပါ့ကြာ။”
“ေဟ့ေကာင္ရ မင္းလို ဟာသေရးေနတဲ့သူက ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ငါဆီက ကုန္ၾကမ္းရမွာလဲကြ။ အဲတစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ မင္းသိတဲ့အတိုင္းပဲ ငါအတြက္ အဲဒီလို ႏိုင္ငံျခားသြားတယ္ဆိုတာက ပထမဆံုးအၾကိမ္ဆိုေတာ့ အေတာ့္ကို ဂြတိဂြက်ႏိုင္ခဲ့ရတာေတြရွိတယ္ကြ။”
“ေအး ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ကြာ။လင္းစမ္းပါဦးကြ။ဘယ္လိုဘယ္ပံုဆိုတာကို”
********************************************************************
ေရခ်မ္း ငယ္ငယ္က အရမ္းကို ေလယာဥ္စီးဖူးခ်င္သည္။ေလယာဥ္ေတြ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံသန္းသြားတာကို ျမင္ရင္ ဒါၾကီးစီးလိုက္ရရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနေနလိမ့္မလဲဆိုျပီး ကေလးအေတြးေလးေတြ မ်ားစြာေတြးမိခဲ့ဖူးေပသည္။နဲနဲၾကီးလာေတာ့လဲ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕က ႏိုင္ငံျခားသြားၾကတယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္လဲသြားခ်င္လိုက္တာ။ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ ဘယ္လိုပါလိမ့္။ တီဗီေတြ၊ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာေတာ့ မၾကာခဏ ၾကည့္ဖူး၏။မီးေရာင္ေတြ ထိန္ထိန္ေတာက္ပေနျပီး ကားေတြကလဲ တဝူးဝူးနဲ႔၊ မိုးေလာက္အထိျမင့္မားတဲ့ မိုးေမ်ာ္တိုက္ၾကီးေတြနဲ႔ အေတာ္ကို လွပေနမွာပဲဆိုတဲ့ အေတြးေလးေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးရဲ႕။
အမွန္ေတာ့ ေရခ်မ္းမွာက ဒီလို အေတြးေလးေတြကိုသာ အိမ္မက္အျဖစ္မက္ေနရတာ လက္ေတြ႔ သြားဖို႔ၾကေတာ့ ေပးရမယ့္အရင္းအႏွီးက သိန္းေက်ာ္ၾကီးမ်ားေတာင္။ဘယ္လိုလုပ္ ဒီေလာက္ပမာဏမ်ားတဲ့ေငြေတြ ေပးႏိုင္မွာလဲ။ေငြေခ်းရေအာင္ဆိုေတာ့လဲ ေရခ်မ္းအဖို႔က မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ဘာေတြကို အေပါင္အေနနဲ႔ ထားရမွာလဲ။အေဖက အစိုးရလခစား၊ တစ္လတစ္လ အေဖရဲ႕ လခေလးကိုပဲ အားကိုးျပီး ေရခ်မ္းတို႔ေမာင္ႏွမေတြ ၾကီးျပင္းလာရတာ။ေနေနရတဲ့ အိမ္ေတာင္အစိုးရ ေပးထားတဲ့ ဝန္ထမ္းအိမ္။ဒါေတာင္အေဖ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ရင္ေတာ့ မေသခ်ာဘူး။ဒီလို က်ဥ္းေျမာင္းပိတ္ေလွာင္ေနတဲ့ ေရခ်မ္းအတြက္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသြားဖို႔ဆိုတဲ့ အိပ္မက္ေတြကို ေရေသာက္ျပီး မ်ိဳခ်လိုက္ရသည္။
ေရခ်မ္း ၁၀တန္းေအာင္ေတာ့ အိမ္အနားက ဦးေလးတစ္ဦးက ေရခ်မ္းကို ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ သြင္းေပး၏။ စစလုပ္ျခင္းကေတာ့ အကူေပါ့။ေနာက္ျပီး ေရခ်မ္းအသက္ကလဲ ၁၈ႏွစ္မျပည့္ေသးေတာ့ အျမဲတမ္း အလုပ္သမားမျဖစ္ႏိုင္ေသး။အခ်ိန္ပိုင္းေန႔စားသေဘာနဲ႕ အလုပ္သင္ေတာက္တိုမယ္ရေပါ့။ဟိုလူက ဟိုဟာတိုင္း၊ဒီလူက ဒီဟာခိုင္းနဲ႕ ေရခ်မ္းရဲ႕ အလုပ္စတဲ့ဘဝက ေခါက္ရိုးက်ိဳးပိျပားေနခဲ့ရတာေပါ့။ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ လုပ္ကိုင္ရင္းကေန ေရခ်မ္း ပုံမွန္ပါမာန္႔နန္႔ ဝန္ထမ္းျဖစ္လာတာေပါ့။ေရခ်မ္းအေဖကလဲ ေျပာတယ္ ရိုးသားမႈနဲ႔ သစၥာရွိမႈဆိုတာ လခစားသမားေတြရဲ႕ေလာကမွာ အလုပ္ရွင္ေတြ သေဘာအက်ဆံုးတဲ့ ဆိုျပီးေျပာျပထားေတာ့ ေရခ်မ္းလဲ ဒီအခ်က္ေတြကို လက္ကိုင္သံုးစြဲတာေၾကာင့္ တေျဖးေျဖး လုပ္သက္ေလးနဲ႔ ရာထူးေလးေတြ ရရွိလာပါတယ္။
ေရခ်မ္းရဲ႕ ကံေကာင္းမႈပဲ ေျပာရမလား မ်ိဳခ်ထားခဲ့တဲ့ ေရခ်မ္းအိပ္မက္ေတြ ျပန္ဆက္ဖို႔ျဖစ္လာတယ္။ အထက္အရာရွိက ေရခ်မ္းကို ဂ်ပန္မွာရွိတဲ့ ေရခ်မ္းတို႔ ကုမၼဏီရံုးခ်ဳပ္ကို အလုပ္သင္သြားရဖို႔ အေရြးခံရတယ္ေျပာလာတယ္။ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကုမၸဏီက ႏိုင္ငံျခားသို႔ ေစလြတ္ျခင္းေၾကာင့္ ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ စိတ္လႈပ္ရွားမိသည္။လုပ္သက္ ရွစ္ႏွစ္တာက်မွ ဒီလိုအခြင့္အေရး ရလာေတာ့လဲ ေပးဆပ္ခဲ့ရမႈေတြ အတြက္လဲ ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ ေခၽြးသိပ္ႏိုင္တာေပါ့ေလ။
ေအးျမကေတာ့ တစ္ေရႊလံုးတစ္မ်ိဳးလံုးကို လွည့္ပတ္ၾကြားေနေလရဲ႕။ ဟုတ္ပါ့ဒီလိုအခြင့္အေရးဆိုတာ ေရခ်မ္းမေျပာနဲ႔ အမ်ိဳးေတြထဲမွာေတာင္ မရွိဘူးေသးဘူးေလ။တစ္ရပ္ကြက္လံုး ကေလးေကာ ေခြးပါ ေရခ်မ္းႏိုင္ငံျခားသြားရမွာကို သိေနၾကျပီေလ။အရင္က တခါဘူးမွ မလာလည္ေသာ ေဆြမ်ိဳးေတြကလဲ အထုပ္ေတြအပိုးေတြနဲ႔ အိမ္ေပၚတက္လာၾကသည္။ဘာလိုေၾကာင့္ ေရာက္လာတာလားလဲလို႔ေမးေတာ့ ရွင္ႏိုင္ငံျခားသြားတဲ့အခ်ိန္ က်ဳပ္ဒီမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ကေလးေတြနဲ႔ျဖစ္ေနမွာဆိုးလို႔ဆိုျပီး ေအးျမ အေမရယ္၊ ေမာင္ရယ္၊ အေဒၚလင္မယားတစ္သိုက္ရယ္ ေရခ်မ္းအိမ္ေလးေပၚကို အံုလိုက္က်င္းလိုက္တက္လာၾကပါတယ္။
ေၾသာ္…ႏိုင္ငံျခားရယ္ ေရာက္ေတာင္မေရာက္ရေသးဘူး အထင္ၾကီး လာစားမယ့္သူေတြက ေရာက္ႏွင့္ေနျပီ။နဂိုကမွ ပိုက္ဆံသိပ္မရွိလို႔ ႏိုင္ငံျခားသြားရင္သံုးဖို႔ ကုမၸဏီက ထုတ္ေပးတဲ့ ေငြယားကေလးေတြက မ်က္ခံုးလႈပ္ေနေလရဲ႕။ဒီလိုတအုပ္တမၾကီးကို ဒီေခတ္ကုန္ေဈးႏႈန္းနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ေရခ်မ္းတင္ေကၽြးရပါ့မလဲ။ေနာက္ျပီး သြားေတာင္မသြားရေသးတာ အျပန္ၾကရင္ လက္ေဆာင္ေတြဝယ္လာခဲ့ဖို႔ သူတို႔က မွာလိုက္ေသးရဲ႕။မရွိမေကာင္းရွိမေကာင္းတဲ့ ေရႊမ်ိဳးေတြပါလားေနာ္။ ေအးျမ…ေအးျမ ေယာက်ၤားခရီးရွည္သြားခါနီး ဒီကေတာ့ အတိုးခ်ျပီးခ်စ္မယ္ၾကံတုန္း အိမ္မွာ ေျခခ်စရာေနရာ မရွိေအာင္ကို သူ႔အမ်ိဳးေတြေခၚတင္ထားလိုက္ေပသည္။
*******************************************************************
မနက္မိုးအလင္း ေလယာဥ္ကြင္းမွာပဲ ရုးံက အတူတူသြားရမည့္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဆံုဖို႔ခ်ိန္းထားသည္။အေရးထဲ ေရႊမ်ိဳးေတြကလဲ ေလယာဥ္ကြင္းမေရာက္ဖူးလိုဆိုျပီး လိုက္လာခဲ့ၾကတာ တက္စ္စီကားႏွစ္စီးအျပည့္ပင္။ဒါေတာင္ ဗုစုခရုေတြကို အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ႔ အပ္ျပီးထားခဲ့ေပလို႔သာရယ္။ႏိုမိုဆိုမလြယ္ဘူး။အခုေတာ့လဲ ငယ္ငယ္ကအရမ္းစီးခ်င္ခဲ့တဲ့ ေလယာဥ္ၾကီးကို ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ စီးရေတာ့မွာပါလား။လူေတြရဲ႕ ကုသိုလ္ကံ အလွည့္အေျပာင္းေပကိုး။တကယ္စီးရျပီေဟ့ဆိုေတာ့ ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ ရင္ေတြဘာေတြတုန္လို႔ အဆိုေတာ္ ဗဒင္ သီခ်င္းထဲကလို ဖုတ္လိုက္ဖုတ္လိုက္ေပါ့။ေအးျမနဲ႔ စခ်ိန္းစဥ္ကလို ရင္ထဲမွာ ေဗ်ာင္းဆန္ေနတာပဲ။:P ေလယာဥ္ေပၚလဲက်ေရာ ေရခ်မ္းလဲ ဘယ္မွာထုိင္ရမွန္းမသိ။လက္မွတ္မွာ ထိုင္ခံုနံပါတ္ပါမွန္းလဲမသိ။ေတြရာ ခံုအလြတ္တစ္လံုးကို ဝင္ထိုင္လိုက္ပါေရာ။ျပီးေတာ့ ေလယာဥ္ထဲမွာ ဟိုဟာကိုင္ၾကည့္ ဒီဟာကိုင္ၾကည့္နဲ႕ ေမ်ာက္အုန္းသီးရသလိုေပါ့။ထိုင္ခံုမွာလဲ ျငိမ္ျငိမ္ေလးမထိုင္ႏိုင္ ေတာင္လွည့္ၾကည့္၊ ေျမာက္လွည့္ၾကည့္နဲ႔။ဟဲဟဲ ၾကံဳတုန္းရတဲ့ အခြင့္အေရးလက္မလြတ္ေအာင္ စပ္စုေနတာေလ။ခဏၾကာေတာ့ လူတစ္ေယာက္က အနားလာျပီး
“ေဟ့လူ ဒါက်ဳပ္စီးရမယ့္ေနရဗ်။ကိုယ့္လက္မွတ္ ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ဦး။ျပစမ္းပါဦး ခင္ဗ်ားလက္မွတ္။ဟာ ခင္ဗ်ားခံုက ေနာက္တစ္ခုံေက်ာ္မွာဗ်။”
က်ဳပ္လဲ ဘာေျပာရမွန္းမသိ ေယာင္နနနဲ႔ ေနာက္တစ္ခံုေက်ာ္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့
ရံုးက သူငယ္ခ်င္းက အခန္႔သာထိုင္ေနတာကိုး။ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လဲ လက္ဆြဲအထုတ္ကေလးကိုင္ျပီး ေနာက္ခံုကို ေရႊထိုင္လိုက္တယ္။
“က်ဳပ္က အဲဒီေနရာ ခင္ဗ်ားထိုင္ခံုမွတ္ျပီးထိုင္ေနတယ္ထင္လို႔ လွမ္းမေခၚတာ။လာလာ ဒီမွာ ခင္ဗ်ားထိုင္ခံုက ဒီမွာ”
“ေၾသာ္ မသိလိိုပဲ ဂလိုမွန္းသိရင္ေတာ့ ဘယ္…အဲဒီထိုင္ခံု က်ဳပ္သြားထိုင္မတုန္းဗ်။”
အခုမွ လူမွန္ေနရာမွန္ ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ညတုန္းက ခရီးသြားရမယ့္ ေဇာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဖူး။အိပ္ယာထဲ ဟိုလွိမ္႔ဒီလိွမ့္နဲ႔ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးေတြးေနျပီး မိုးလင္းခါနီးမွ တစ္ခ်က္ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာ။အခုေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ဒီမ်က္လံုးေတြက ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ငိုက္မ်ည္းလာေတာ့သည္။
ခဏေလးၾကာေတာ့
“လူၾကီးမင္းရွင့္ တဆိတ္ေလာက္ လက္ထဲက အိတ္ၾကီးကို အေပၚတင္ေပးထားပါရေစရွင့္။”
(အမွန္ေတာ့ အဂၤလိပ္လိုေျပာတာပါ။ အဆင္ေျပသလို ဗမာလိုသံုးလိုက္တာပါဗ်ာ။)
ဒီလိုမ်ိဳး ခိ်ဳသာတဲ့အသံေလးၾကားရေတာ့ မွိတ္ေနတဲ့မ်က္လံုးကို ကဗ်ာကယာဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပံဳးျပေနတဲ့ေလယာဥ္မယ္ေလးက ေရခ်မ္းရင္ဘက္ထဲေပြ႔ထားတဲ့ လက္ဆြဲအိတ္ၾကီးကို လွမ္းယူျပီး အေပၚက ခရီးေဆာင္အိတ္ထားတဲ့ေနရာမွာ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ ဘယ္သိမတုန္းဗ်။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းလဲ ထိုင္ေနတဲ့ခံုကို သူမ်ားက သူခံုဆိုျပီးေနရာလာ ဖယ္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္ဒီေနရာေရာက္ေတာ့လဲ အိပ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ မ်က္လံုးပိတ္ထားလိုက္ေတာ့ အျခားလူေတြ သူတို႔အိတ္ေတြကို ဒီလိုထည့္ထာမွန္းမသိလိုက္ဘူး။ေနာက္ ေရခ်မ္းတို႔ရြာျပန္ေနတဲ့အခါ အေဝးေျပးကားစီးေတာ့လဲ ဒီလိုပဲ ကိုယ့္အထုပ္ေလးေတြကိုယ္ ရင္ဘတ္ထဲထည့္စီးေနၾကဆိုေတာ့။ ဒီလိုမလုပ္မိတာ ေရခ်မ္းအျပစ္ေတာ့ မဟုတ္ရပါဘူးေနာ္။
ဒီလိုမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္ခပ္ဆင္ဆင္ေတြက ေရခ်မ္းျမန္မာျပည္ၾကီးကထြက္လာျပီး ဂ်ပန္ေရာက္တဲ့အထိကို တမ်ိဳးျပီးတမ်ိဳး ရိုးလိုပင္မသြားႏိုင္ေအာင္ပါပဲ ျဖစ္ပ်က္ေတြ႔ၾကံဳခဲရဖူးတယ္။ေနာက္ဘန္ေကာက္ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာလဲ ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးဖို႔ေနရာရွာေနတာနဲ႔ ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးဖို႔လဲ ေနာက္က်သြားေသးတယ္။ ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာကလည္း ၾကည့္ခ်င္စရာေလးေတြက အမ်ားသားဆိုေတာ့ ေရခ်မ္းတို႔လို အူေၾကာင္ေၾကာင္ေရႊမ်ားအဖို႔ေတာ့ မ်က္စိသူငယ္အိမ္ေတာင္ ေစာင္းသြားမလားမွတ္ရတယ္ ဟိုေငးဒီေငး က်ီးကန္းေတာင္ေမွာင့္ေနေနတာနဲ႕ ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးရမယ့္ေနရာကို ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ခရီးမလွမ္းႏိုင္ျဖစ္ေနတယ္။
ေနာက္စီးရမယ့္ေလယာဥ္ေပၚကိုလဲ အခ်ိန္မွီလက္မတင္ေလးေရာက္သြားလို႔ေပါ့။ဂ်ပန္ကို ပ်ံသန္းမယ့္ ေလယာဥ္ၾကီးကလဲဗ်ာ ဧရာမငွက္ၾကီးတစ္ေကာင္အလားပဲ။ ရန္ကုန္ကစီးလာတဲ့ အေကာင္နဲ႔က်ေတာ့ ဒီအေကာင္ၾကီးနဲ႔ယွဥ္ေတာ့ အေဖနဲ႔ သားအရြယ္ပဲ။ဟိုေလယာဥ္ေလးက်ေတာ့ အစာငတ္ေရငတ္ေနသလို ပိန္လွီေျခာက္ေသြ႕ေနတယ္။ေရခ်မ္းအဖို႔ေတာ့ ေလယာဥ္အတက္အဆင္းေတြဆို ရြတ္လိုက္ရတဲ့ ဂါထာေတြ၊ ရထားသမွ်အားလံုး ကုန္စံုေအာင္ပါပဲ။ ေၾကာက္လြန္းလို႔ ထိုင္ေနရင္းကေန ဒူးႏွစ္ဘက္ကိုပူး နီးစပ္ရာ ေဘးလက္တန္းေတြကို ဆုပ္ကိုင္ရင္းကေန ေလယာဥ္ၾကီး ပ်ံထြက္သြားတဲ႔ေနာက္ ေၾကာက္ေၾကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားရတယ္။
ေလယာဥ္ၾကီးေကာင္းကင္ေပၚေရာက္သြားလို႔ ျငိမ္သက္သြားတာေတာင္ ရြတ္လက္စ ဂါထာေတြကိုေတာင္ မရပ္ႏိုင္ေသးဘူး။နားကလဲ တဝူးဝူးနဲ႕ဘာမွ ေကာင္းေကာင္းမၾကားရဘူး။ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက စကားလာေျပာတာေတာင္ ကိုယ္မွာနားေထာင္ေနသလိုလို ေခါင္းတျငိမ္႔ျငိမ္႔နဲ႔ ေနေနရတယ္။ကေလးေတြ အိမ္မွာငွားၾကည့္ေနတဲ့ အေခြေတြထဲကလို ေလယာဥ္ၾကီးပ်ံေနရင္း ပ်က္ၾကရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ စသျဖင့္ ဟိုဟိုဒီဒီအေတြးေတြကလဲ ဝင္လာေသး။အခိ်န္နဲနဲၾကာလာေတာ့ ေလယာဥ္ၾကီးကလဲ ျငိမ္သက္သြားမွ ေရခ်မ္းရဲ႕စိတ္ေတြလဲ တေျဖးေျဖး ျပန္လည္တည္ျငိမ္လာတယ္။
စားရမယ္အခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့ ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြက အလုပ္ေတြရႈပ္လာၾကပါျပီ။ ဘာစားမလဲလိုဆိုျပီး စားစရာမီႏူးကတ္ေတြ လာေပးထားတာေတာင္ ေရခ်မ္းအဖို႔ ဘာေရြးရမွန္းမသိလို႔ ဘာလာေကၽြးေကၽြးအကုန္စားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။သူငယ္ခ်င္းကို ေမးေတာ့လဲ သူကလဲ ေရခ်မ္းလိုပဲ ဘာစားစရာေရြးရမွန္းေတာင္ မသိျဖစ္ေနတယ္။ ေလယာဥ္မယ္ေလး အနားေရာက္ျပီး ဘာစားမလဲေမးေတာ့ သြားၾကီးျဖဲျပီးျပံဳးျပလိုက္တယ္။ ေလယာဥ္မယ္ေလးလဲ ေယာင္အမ္အမ္ျဖစ္သြားျပီး သူူလဲဆြဲမိဆြဲရာ လက္ထဲပါလာတဲ့ စားစရာဗန္းၾကီးကိုယူ၊ ေဘးကပ္ထားတဲ့စားပြဲေလးကို ျဖန္႔ခင္းျပီး အဲဒီေပၚကိုတင္ေပးလိုက္တယ္။ ေရခ်မ္းတို႔မ်ား စားစရာလာခ်ေပးတာေတာင္ ေဘးတြဲစားပဲြခံုေလး ဘယ္လိုထုတ္ရမွန္းမသိလို႔ ထုတ္မထားမိလိုက္ဘူး။ဟိဟိ တုန္းပါေပ့ ကိုေရခ်မ္းရယ္ လို႔သာ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ ေရရြတ္လိုက္မိျပန္ပါေတာ့တယ္။
“ေအးကြာ အခ်ိန္ေတြကလဲ မေန႔တေန႔ကလိုပဲ။ျမန္ဆန္လြန္းလိုက္တာ။”
“မင္းဘယ္ေတာ့ ျပန္ထြက္ဦးမွာလဲ။ဒီတခါေနရင္ အၾကာၾကီးေနကြာ။ျပန္မလာနဲ႔။”
“သိပ္လဲ အထင္မၾကီးပါနဲ႔ကြာ။ႏိုင္ငံျခားတစ္ေခါက္ထြက္ဖို႔ဆိုတာလဲ ထင္သေလာက္မလြယ္ဘူးကြာ။ဟိုမွာ ၾကာၾကာေနဖို႔ဆိုတာကလဲ ငါမွာက သားနဲ႔မယားနဲ႔ဆိုေတာ့ကာ သိပ္မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူး။တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနျပီးရင္ကို ျမန္မာျပည္အရမ္း ျပန္ခ်င္လာတာကြ။မိန္းမကို လြမ္းလာတာလဲ ျဖစ္မွာေပါ့။ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ျမေရ။”
စည္သူအတြက္ စားစရာမ်ားလာခ်ေပးေနေသာ ဇနီးေအးျမကိုလွည့္ျပီး ေျပာလိုက္ရေသးတယ္။ ဟဲ…သိတယ္မွတ္လား မိန္းမေတြဆိုတာ သူတို႔အၾကိဳက္ ဖားထားရတယ္။:P ေအးျမကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ျပံဳးစိစိႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို ေထာက္ခံတဲ့ သေဘာနဲ႔ စားစရာေတြခ်ျပီး အိမ္ေပၚကို ျပန္တက္သြားေလသည္။
“ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အထင္ၾကီးစရာၾကီးျဖစ္ေနၾကတာပါကြာ။တကယ္တမ္း အလုပ္လုပ္ၾကရျပီေဟ့ ဆိုရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူးေဟ့ေကာင္ေရ။ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူေတြ အလည္အပတ္သြားတာေလာက္ ကေတာ့ မဟာကံထူးရွင္ေတြပဲေပါ့ကြာ။ငါတိုက်ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားမွာ ဒီလို ေဘာ္ေက်ာ့သြားေနလို႔ရမလဲ။သူတို႔ကလဲ ေပးရတဲ့ေငြေၾကးနဲေတာ့ တန္ေအာင္ကို ခိုင္းၾကတာပဲကြ။အလုပ္လုပ္ၾကသူ အခ်င္းခ်င္းကေတာ့၊ သူမသာ ကိုယ္အသုဘပါပဲကြာ။ေနာက္ျပီး ဟိုဟာဒီဟာေတြကလဲေပးရေသး၊ ေနာက္ျပီး အလုပ္လုပ္ခြင့္က်ရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ကြာ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဟိုလူကိုေၾကာက္ရ၊ ဒီလူကိုေၾကာက္ရနဲ႔။အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါကေတာ့ ဒီမွာပဲ ၾကံဖန္ျပီး လုပ္ကိုင္စားဖို႔ပဲ ရည္ရြယ္ထားတယ္။သူမ်ားအလုပ္ထက္စာရင္ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းေလး တစ္ပိုင္တႏိုင္ေလာက္ လုပ္ရင္ေကာင္းမလားလို႔။အခုေလာေလာဆယ္ကလဲ ဒီကုမၸဏီမွာပဲ လုပ္လာတာၾကာျပီဆိုေတာ့ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးေလး မလုပ္ႏိုင္ေသးခင္အခ်ိန္ထိေတာ့ မွိန္းလုပ္ေနရတယ္။”
“ငါက အခုမင္းဆီလာတာ မင္းဂ်ပန္မွာ ဘာေတြအေတြအၾကံဳရလားလဲ သိရေအာင္လို႔လာတာကြ။ ေျပာစမ္းပါဦးကြ။မင္းရဲ႕ ေခတၱဂ်ပန္သြားေတာလား အေတြ႔အၾကံဳေလးေတြ။ငါအတြက္လဲ ကုန္ၾကမ္းေလး ဘာေလးရေအာင္ေပါ့ကြာ။”
“ေဟ့ေကာင္ရ မင္းလို ဟာသေရးေနတဲ့သူက ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ငါဆီက ကုန္ၾကမ္းရမွာလဲကြ။ အဲတစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ မင္းသိတဲ့အတိုင္းပဲ ငါအတြက္ အဲဒီလို ႏိုင္ငံျခားသြားတယ္ဆိုတာက ပထမဆံုးအၾကိမ္ဆိုေတာ့ အေတာ့္ကို ဂြတိဂြက်ႏိုင္ခဲ့ရတာေတြရွိတယ္ကြ။”
“ေအး ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ကြာ။လင္းစမ္းပါဦးကြ။ဘယ္လိုဘယ္ပံုဆိုတာကို”
********************************************************************
ေရခ်မ္း ငယ္ငယ္က အရမ္းကို ေလယာဥ္စီးဖူးခ်င္သည္။ေလယာဥ္ေတြ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံသန္းသြားတာကို ျမင္ရင္ ဒါၾကီးစီးလိုက္ရရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနေနလိမ့္မလဲဆိုျပီး ကေလးအေတြးေလးေတြ မ်ားစြာေတြးမိခဲ့ဖူးေပသည္။နဲနဲၾကီးလာေတာ့လဲ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕က ႏိုင္ငံျခားသြားၾကတယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္လဲသြားခ်င္လိုက္တာ။ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ ဘယ္လိုပါလိမ့္။ တီဗီေတြ၊ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာေတာ့ မၾကာခဏ ၾကည့္ဖူး၏။မီးေရာင္ေတြ ထိန္ထိန္ေတာက္ပေနျပီး ကားေတြကလဲ တဝူးဝူးနဲ႔၊ မိုးေလာက္အထိျမင့္မားတဲ့ မိုးေမ်ာ္တိုက္ၾကီးေတြနဲ႔ အေတာ္ကို လွပေနမွာပဲဆိုတဲ့ အေတြးေလးေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးရဲ႕။
အမွန္ေတာ့ ေရခ်မ္းမွာက ဒီလို အေတြးေလးေတြကိုသာ အိမ္မက္အျဖစ္မက္ေနရတာ လက္ေတြ႔ သြားဖို႔ၾကေတာ့ ေပးရမယ့္အရင္းအႏွီးက သိန္းေက်ာ္ၾကီးမ်ားေတာင္။ဘယ္လိုလုပ္ ဒီေလာက္ပမာဏမ်ားတဲ့ေငြေတြ ေပးႏိုင္မွာလဲ။ေငြေခ်းရေအာင္ဆိုေတာ့လဲ ေရခ်မ္းအဖို႔က မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ဘာေတြကို အေပါင္အေနနဲ႔ ထားရမွာလဲ။အေဖက အစိုးရလခစား၊ တစ္လတစ္လ အေဖရဲ႕ လခေလးကိုပဲ အားကိုးျပီး ေရခ်မ္းတို႔ေမာင္ႏွမေတြ ၾကီးျပင္းလာရတာ။ေနေနရတဲ့ အိမ္ေတာင္အစိုးရ ေပးထားတဲ့ ဝန္ထမ္းအိမ္။ဒါေတာင္အေဖ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ရင္ေတာ့ မေသခ်ာဘူး။ဒီလို က်ဥ္းေျမာင္းပိတ္ေလွာင္ေနတဲ့ ေရခ်မ္းအတြက္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသြားဖို႔ဆိုတဲ့ အိပ္မက္ေတြကို ေရေသာက္ျပီး မ်ိဳခ်လိုက္ရသည္။
ေရခ်မ္း ၁၀တန္းေအာင္ေတာ့ အိမ္အနားက ဦးေလးတစ္ဦးက ေရခ်မ္းကို ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ သြင္းေပး၏။ စစလုပ္ျခင္းကေတာ့ အကူေပါ့။ေနာက္ျပီး ေရခ်မ္းအသက္ကလဲ ၁၈ႏွစ္မျပည့္ေသးေတာ့ အျမဲတမ္း အလုပ္သမားမျဖစ္ႏိုင္ေသး။အခ်ိန္ပိုင္းေန႔စားသေဘာနဲ႕ အလုပ္သင္ေတာက္တိုမယ္ရေပါ့။ဟိုလူက ဟိုဟာတိုင္း၊ဒီလူက ဒီဟာခိုင္းနဲ႕ ေရခ်မ္းရဲ႕ အလုပ္စတဲ့ဘဝက ေခါက္ရိုးက်ိဳးပိျပားေနခဲ့ရတာေပါ့။ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ လုပ္ကိုင္ရင္းကေန ေရခ်မ္း ပုံမွန္ပါမာန္႔နန္႔ ဝန္ထမ္းျဖစ္လာတာေပါ့။ေရခ်မ္းအေဖကလဲ ေျပာတယ္ ရိုးသားမႈနဲ႔ သစၥာရွိမႈဆိုတာ လခစားသမားေတြရဲ႕ေလာကမွာ အလုပ္ရွင္ေတြ သေဘာအက်ဆံုးတဲ့ ဆိုျပီးေျပာျပထားေတာ့ ေရခ်မ္းလဲ ဒီအခ်က္ေတြကို လက္ကိုင္သံုးစြဲတာေၾကာင့္ တေျဖးေျဖး လုပ္သက္ေလးနဲ႔ ရာထူးေလးေတြ ရရွိလာပါတယ္။
ေရခ်မ္းရဲ႕ ကံေကာင္းမႈပဲ ေျပာရမလား မ်ိဳခ်ထားခဲ့တဲ့ ေရခ်မ္းအိပ္မက္ေတြ ျပန္ဆက္ဖို႔ျဖစ္လာတယ္။ အထက္အရာရွိက ေရခ်မ္းကို ဂ်ပန္မွာရွိတဲ့ ေရခ်မ္းတို႔ ကုမၼဏီရံုးခ်ဳပ္ကို အလုပ္သင္သြားရဖို႔ အေရြးခံရတယ္ေျပာလာတယ္။ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကုမၸဏီက ႏိုင္ငံျခားသို႔ ေစလြတ္ျခင္းေၾကာင့္ ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ စိတ္လႈပ္ရွားမိသည္။လုပ္သက္ ရွစ္ႏွစ္တာက်မွ ဒီလိုအခြင့္အေရး ရလာေတာ့လဲ ေပးဆပ္ခဲ့ရမႈေတြ အတြက္လဲ ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ ေခၽြးသိပ္ႏိုင္တာေပါ့ေလ။
ေအးျမကေတာ့ တစ္ေရႊလံုးတစ္မ်ိဳးလံုးကို လွည့္ပတ္ၾကြားေနေလရဲ႕။ ဟုတ္ပါ့ဒီလိုအခြင့္အေရးဆိုတာ ေရခ်မ္းမေျပာနဲ႔ အမ်ိဳးေတြထဲမွာေတာင္ မရွိဘူးေသးဘူးေလ။တစ္ရပ္ကြက္လံုး ကေလးေကာ ေခြးပါ ေရခ်မ္းႏိုင္ငံျခားသြားရမွာကို သိေနၾကျပီေလ။အရင္က တခါဘူးမွ မလာလည္ေသာ ေဆြမ်ိဳးေတြကလဲ အထုပ္ေတြအပိုးေတြနဲ႔ အိမ္ေပၚတက္လာၾကသည္။ဘာလိုေၾကာင့္ ေရာက္လာတာလားလဲလို႔ေမးေတာ့ ရွင္ႏိုင္ငံျခားသြားတဲ့အခ်ိန္ က်ဳပ္ဒီမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ကေလးေတြနဲ႔ျဖစ္ေနမွာဆိုးလို႔ဆိုျပီး ေအးျမ အေမရယ္၊ ေမာင္ရယ္၊ အေဒၚလင္မယားတစ္သိုက္ရယ္ ေရခ်မ္းအိမ္ေလးေပၚကို အံုလိုက္က်င္းလိုက္တက္လာၾကပါတယ္။
ေၾသာ္…ႏိုင္ငံျခားရယ္ ေရာက္ေတာင္မေရာက္ရေသးဘူး အထင္ၾကီး လာစားမယ့္သူေတြက ေရာက္ႏွင့္ေနျပီ။နဂိုကမွ ပိုက္ဆံသိပ္မရွိလို႔ ႏိုင္ငံျခားသြားရင္သံုးဖို႔ ကုမၸဏီက ထုတ္ေပးတဲ့ ေငြယားကေလးေတြက မ်က္ခံုးလႈပ္ေနေလရဲ႕။ဒီလိုတအုပ္တမၾကီးကို ဒီေခတ္ကုန္ေဈးႏႈန္းနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ေရခ်မ္းတင္ေကၽြးရပါ့မလဲ။ေနာက္ျပီး သြားေတာင္မသြားရေသးတာ အျပန္ၾကရင္ လက္ေဆာင္ေတြဝယ္လာခဲ့ဖို႔ သူတို႔က မွာလိုက္ေသးရဲ႕။မရွိမေကာင္းရွိမေကာင္းတဲ့ ေရႊမ်ိဳးေတြပါလားေနာ္။ ေအးျမ…ေအးျမ ေယာက်ၤားခရီးရွည္သြားခါနီး ဒီကေတာ့ အတိုးခ်ျပီးခ်စ္မယ္ၾကံတုန္း အိမ္မွာ ေျခခ်စရာေနရာ မရွိေအာင္ကို သူ႔အမ်ိဳးေတြေခၚတင္ထားလိုက္ေပသည္။
*******************************************************************
မနက္မိုးအလင္း ေလယာဥ္ကြင္းမွာပဲ ရုးံက အတူတူသြားရမည့္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဆံုဖို႔ခ်ိန္းထားသည္။အေရးထဲ ေရႊမ်ိဳးေတြကလဲ ေလယာဥ္ကြင္းမေရာက္ဖူးလိုဆိုျပီး လိုက္လာခဲ့ၾကတာ တက္စ္စီကားႏွစ္စီးအျပည့္ပင္။ဒါေတာင္ ဗုစုခရုေတြကို အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ႔ အပ္ျပီးထားခဲ့ေပလို႔သာရယ္။ႏိုမိုဆိုမလြယ္ဘူး။အခုေတာ့လဲ ငယ္ငယ္ကအရမ္းစီးခ်င္ခဲ့တဲ့ ေလယာဥ္ၾကီးကို ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ စီးရေတာ့မွာပါလား။လူေတြရဲ႕ ကုသိုလ္ကံ အလွည့္အေျပာင္းေပကိုး။တကယ္စီးရျပီေဟ့ဆိုေတာ့ ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ ရင္ေတြဘာေတြတုန္လို႔ အဆိုေတာ္ ဗဒင္ သီခ်င္းထဲကလို ဖုတ္လိုက္ဖုတ္လိုက္ေပါ့။ေအးျမနဲ႔ စခ်ိန္းစဥ္ကလို ရင္ထဲမွာ ေဗ်ာင္းဆန္ေနတာပဲ။:P ေလယာဥ္ေပၚလဲက်ေရာ ေရခ်မ္းလဲ ဘယ္မွာထုိင္ရမွန္းမသိ။လက္မွတ္မွာ ထိုင္ခံုနံပါတ္ပါမွန္းလဲမသိ။ေတြရာ ခံုအလြတ္တစ္လံုးကို ဝင္ထိုင္လိုက္ပါေရာ။ျပီးေတာ့ ေလယာဥ္ထဲမွာ ဟိုဟာကိုင္ၾကည့္ ဒီဟာကိုင္ၾကည့္နဲ႕ ေမ်ာက္အုန္းသီးရသလိုေပါ့။ထိုင္ခံုမွာလဲ ျငိမ္ျငိမ္ေလးမထိုင္ႏိုင္ ေတာင္လွည့္ၾကည့္၊ ေျမာက္လွည့္ၾကည့္နဲ႔။ဟဲဟဲ ၾကံဳတုန္းရတဲ့ အခြင့္အေရးလက္မလြတ္ေအာင္ စပ္စုေနတာေလ။ခဏၾကာေတာ့ လူတစ္ေယာက္က အနားလာျပီး
“ေဟ့လူ ဒါက်ဳပ္စီးရမယ့္ေနရဗ်။ကိုယ့္လက္မွတ္ ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ဦး။ျပစမ္းပါဦး ခင္ဗ်ားလက္မွတ္။ဟာ ခင္ဗ်ားခံုက ေနာက္တစ္ခုံေက်ာ္မွာဗ်။”
က်ဳပ္လဲ ဘာေျပာရမွန္းမသိ ေယာင္နနနဲ႔ ေနာက္တစ္ခံုေက်ာ္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့
ရံုးက သူငယ္ခ်င္းက အခန္႔သာထိုင္ေနတာကိုး။ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လဲ လက္ဆြဲအထုတ္ကေလးကိုင္ျပီး ေနာက္ခံုကို ေရႊထိုင္လိုက္တယ္။
“က်ဳပ္က အဲဒီေနရာ ခင္ဗ်ားထိုင္ခံုမွတ္ျပီးထိုင္ေနတယ္ထင္လို႔ လွမ္းမေခၚတာ။လာလာ ဒီမွာ ခင္ဗ်ားထိုင္ခံုက ဒီမွာ”
“ေၾသာ္ မသိလိိုပဲ ဂလိုမွန္းသိရင္ေတာ့ ဘယ္…အဲဒီထိုင္ခံု က်ဳပ္သြားထိုင္မတုန္းဗ်။”
အခုမွ လူမွန္ေနရာမွန္ ေရခ်မ္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ညတုန္းက ခရီးသြားရမယ့္ ေဇာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဖူး။အိပ္ယာထဲ ဟိုလွိမ္႔ဒီလိွမ့္နဲ႔ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးေတြးေနျပီး မိုးလင္းခါနီးမွ တစ္ခ်က္ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာ။အခုေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ဒီမ်က္လံုးေတြက ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ငိုက္မ်ည္းလာေတာ့သည္။
ခဏေလးၾကာေတာ့
“လူၾကီးမင္းရွင့္ တဆိတ္ေလာက္ လက္ထဲက အိတ္ၾကီးကို အေပၚတင္ေပးထားပါရေစရွင့္။”
(အမွန္ေတာ့ အဂၤလိပ္လိုေျပာတာပါ။ အဆင္ေျပသလို ဗမာလိုသံုးလိုက္တာပါဗ်ာ။)
ဒီလိုမ်ိဳး ခိ်ဳသာတဲ့အသံေလးၾကားရေတာ့ မွိတ္ေနတဲ့မ်က္လံုးကို ကဗ်ာကယာဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပံဳးျပေနတဲ့ေလယာဥ္မယ္ေလးက ေရခ်မ္းရင္ဘက္ထဲေပြ႔ထားတဲ့ လက္ဆြဲအိတ္ၾကီးကို လွမ္းယူျပီး အေပၚက ခရီးေဆာင္အိတ္ထားတဲ့ေနရာမွာ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ ဘယ္သိမတုန္းဗ်။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းလဲ ထိုင္ေနတဲ့ခံုကို သူမ်ားက သူခံုဆိုျပီးေနရာလာ ဖယ္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္ဒီေနရာေရာက္ေတာ့လဲ အိပ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ မ်က္လံုးပိတ္ထားလိုက္ေတာ့ အျခားလူေတြ သူတို႔အိတ္ေတြကို ဒီလိုထည့္ထာမွန္းမသိလိုက္ဘူး။ေနာက္ ေရခ်မ္းတို႔ရြာျပန္ေနတဲ့အခါ အေဝးေျပးကားစီးေတာ့လဲ ဒီလိုပဲ ကိုယ့္အထုပ္ေလးေတြကိုယ္ ရင္ဘတ္ထဲထည့္စီးေနၾကဆိုေတာ့။ ဒီလိုမလုပ္မိတာ ေရခ်မ္းအျပစ္ေတာ့ မဟုတ္ရပါဘူးေနာ္။
ဒီလိုမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္ခပ္ဆင္ဆင္ေတြက ေရခ်မ္းျမန္မာျပည္ၾကီးကထြက္လာျပီး ဂ်ပန္ေရာက္တဲ့အထိကို တမ်ိဳးျပီးတမ်ိဳး ရိုးလိုပင္မသြားႏိုင္ေအာင္ပါပဲ ျဖစ္ပ်က္ေတြ႔ၾကံဳခဲရဖူးတယ္။ေနာက္ဘန္ေကာက္ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာလဲ ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးဖို႔ေနရာရွာေနတာနဲ႔ ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးဖို႔လဲ ေနာက္က်သြားေသးတယ္။ ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာကလည္း ၾကည့္ခ်င္စရာေလးေတြက အမ်ားသားဆိုေတာ့ ေရခ်မ္းတို႔လို အူေၾကာင္ေၾကာင္ေရႊမ်ားအဖို႔ေတာ့ မ်က္စိသူငယ္အိမ္ေတာင္ ေစာင္းသြားမလားမွတ္ရတယ္ ဟိုေငးဒီေငး က်ီးကန္းေတာင္ေမွာင့္ေနေနတာနဲ႕ ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးရမယ့္ေနရာကို ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ခရီးမလွမ္းႏိုင္ျဖစ္ေနတယ္။
ေနာက္စီးရမယ့္ေလယာဥ္ေပၚကိုလဲ အခ်ိန္မွီလက္မတင္ေလးေရာက္သြားလို႔ေပါ့။ဂ်ပန္ကို ပ်ံသန္းမယ့္ ေလယာဥ္ၾကီးကလဲဗ်ာ ဧရာမငွက္ၾကီးတစ္ေကာင္အလားပဲ။ ရန္ကုန္ကစီးလာတဲ့ အေကာင္နဲ႔က်ေတာ့ ဒီအေကာင္ၾကီးနဲ႔ယွဥ္ေတာ့ အေဖနဲ႔ သားအရြယ္ပဲ။ဟိုေလယာဥ္ေလးက်ေတာ့ အစာငတ္ေရငတ္ေနသလို ပိန္လွီေျခာက္ေသြ႕ေနတယ္။ေရခ်မ္းအဖို႔ေတာ့ ေလယာဥ္အတက္အဆင္းေတြဆို ရြတ္လိုက္ရတဲ့ ဂါထာေတြ၊ ရထားသမွ်အားလံုး ကုန္စံုေအာင္ပါပဲ။ ေၾကာက္လြန္းလို႔ ထိုင္ေနရင္းကေန ဒူးႏွစ္ဘက္ကိုပူး နီးစပ္ရာ ေဘးလက္တန္းေတြကို ဆုပ္ကိုင္ရင္းကေန ေလယာဥ္ၾကီး ပ်ံထြက္သြားတဲ႔ေနာက္ ေၾကာက္ေၾကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားရတယ္။
ေလယာဥ္ၾကီးေကာင္းကင္ေပၚေရာက္သြားလို႔ ျငိမ္သက္သြားတာေတာင္ ရြတ္လက္စ ဂါထာေတြကိုေတာင္ မရပ္ႏိုင္ေသးဘူး။နားကလဲ တဝူးဝူးနဲ႕ဘာမွ ေကာင္းေကာင္းမၾကားရဘူး။ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက စကားလာေျပာတာေတာင္ ကိုယ္မွာနားေထာင္ေနသလိုလို ေခါင္းတျငိမ္႔ျငိမ္႔နဲ႔ ေနေနရတယ္။ကေလးေတြ အိမ္မွာငွားၾကည့္ေနတဲ့ အေခြေတြထဲကလို ေလယာဥ္ၾကီးပ်ံေနရင္း ပ်က္ၾကရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ စသျဖင့္ ဟိုဟိုဒီဒီအေတြးေတြကလဲ ဝင္လာေသး။အခိ်န္နဲနဲၾကာလာေတာ့ ေလယာဥ္ၾကီးကလဲ ျငိမ္သက္သြားမွ ေရခ်မ္းရဲ႕စိတ္ေတြလဲ တေျဖးေျဖး ျပန္လည္တည္ျငိမ္လာတယ္။
စားရမယ္အခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့ ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြက အလုပ္ေတြရႈပ္လာၾကပါျပီ။ ဘာစားမလဲလိုဆိုျပီး စားစရာမီႏူးကတ္ေတြ လာေပးထားတာေတာင္ ေရခ်မ္းအဖို႔ ဘာေရြးရမွန္းမသိလို႔ ဘာလာေကၽြးေကၽြးအကုန္စားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။သူငယ္ခ်င္းကို ေမးေတာ့လဲ သူကလဲ ေရခ်မ္းလိုပဲ ဘာစားစရာေရြးရမွန္းေတာင္ မသိျဖစ္ေနတယ္။ ေလယာဥ္မယ္ေလး အနားေရာက္ျပီး ဘာစားမလဲေမးေတာ့ သြားၾကီးျဖဲျပီးျပံဳးျပလိုက္တယ္။ ေလယာဥ္မယ္ေလးလဲ ေယာင္အမ္အမ္ျဖစ္သြားျပီး သူူလဲဆြဲမိဆြဲရာ လက္ထဲပါလာတဲ့ စားစရာဗန္းၾကီးကိုယူ၊ ေဘးကပ္ထားတဲ့စားပြဲေလးကို ျဖန္႔ခင္းျပီး အဲဒီေပၚကိုတင္ေပးလိုက္တယ္။ ေရခ်မ္းတို႔မ်ား စားစရာလာခ်ေပးတာေတာင္ ေဘးတြဲစားပဲြခံုေလး ဘယ္လိုထုတ္ရမွန္းမသိလို႔ ထုတ္မထားမိလိုက္ဘူး။ဟိဟိ တုန္းပါေပ့ ကိုေရခ်မ္းရယ္ လို႔သာ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ ေရရြတ္လိုက္မိျပန္ပါေတာ့တယ္။
ဆက္ရန္........
ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။
